a beautiful day-Mysterieuze plek-schorpioen

Hier raakte hij toch werkelijk ondersteboven van, dacht hij even te weten wat ze van hem wilde, ontkende ze het weer. Hij wist het nu werkelijk niet weer. Waarom was ze nou boos op hem, wat wilde ze nou van hem? Kian wist zelf niet eens wat hij voelde, hij wist niet eens wat gevoelens waren, hoe kon hij dan aan haar vertellen wat er aan de hand was? Het enige wat hij wist was dat Sheila en hij nu niet samen waren, dat had hij beide dames al goed duidelijk gemaakt. Maar wat moest hij nu dan zeggen? Hij wist het niet meer. Volslagen verbijsterd staarde hij Kirsten dan ook aan. In zijn onbegrip daalde de woede. 'Wat wil je nou Kirsten, want ik weet het werkelijk niet meer.' Hij was blij toen ze zweeg en ergens misschien zelfs teleurgesteld toen ze weer opnieuw begon met praten. 'Stop nou eens met conclusies over mij trekken, je doet het elke keer weer.' Reageerde hij vermoeid. Hij voelde geen puf meer om er opnieuw op in te gaan, het was hier veel te vroeg voor. Hij pakte het meisje bij haar pols en trok haar naar zich toe om zijn armen om haar hals te laten glijden. 'Hou er nou eens rekening mee dat niets wat ik doe geen reden heeft.' Begon hij. 'Zelfs als jij het niet begrijpt' Hij wist altijd wat hij moest doen en hij voelde dat dit het juiste was om te zeggen. Hij was niet zomaar met haar in bed beland..

De man leek zijn tong te zijn verloren want hij sprak niet meer tegen haar. Hij keek haar alleen nog met verbijstering aan. Zijn woede leek langzaam weg te ebben om plaats te maken voor verbazing. Nu hing er een stilte omdat Kirsten zelf ook niets meer wist te zeggen. Bij zijn woorden keek zij hem voor kort aan om dan naar de grond te kijken. "Ik weet zelf ook niet wat ik wil. Acceptatie? Misschien wil ik wel affectie van jou?" Nu ontmoette haar smaragd groene ogen de zijne die zachtjes werden verlicht door de zonlicht die erop schenen. Voor kort leken ze te schitteren en helderder als nooit van te voren. Ze keek hem zwijgzaam aan echter schrok ze wel van de plotselinge beweging want nu stond zij dichter tegen hem aan. Haar wangen begonnen zachtjes te kleuren terwijl ze hem nog steeds aankeek van onder haar lange wimpers. "Oké... Misschien moet ik stoppen om zo moeilijk te denken en telkens reageren zonder na te denken. Ik verlies mijzelf gewoon heel snel." Haar hoofd ruste ze tegen zijn borst met haar armen om zijn middel gerust. Haar blauwe lokken wapperde zachtjes in de wind, haar hart begon langzamer te kloppen omdat de adrenaline langzaam wegging. "Ik zal je niet meer zoenen goed? Kunnen we alles vergeten wat er is voorgevallen?" Het voelde zo vertrouwd in zijn armen, wat wilde Kirsten toch graag dat Kian haar mocht. Haar meer ging zien als een vreemde of iemand die hij uit de penarie moest halen.

'Ik zou willen zeggen: Stop met denken, maar dat is in jouw geval inderdaad ook niet verstandig.' Een zucht gleed over zijn lippen. Hij had gewild dat hij niet zo woedend geworden was, Kirsten kon je veel beter op een andere manier aanpakken, als je haar wat liefde gaf, was ze als was in je handen. Hij liet zijn handen over haar rug heen glijden en staarde in de verte, hij rustte zijn kin op haar hoofd. Toen begon hij zachtjes te lachen. 'Als je daar werkelijk zin in hebt, mag je me af en toe best zoenen. Ik kan wel vergeten wat er gebeurd is, maar kan jij dat ook?' Hij week terug en keek haar doorgrondend aan. Hij had geen zin in een nieuwe uitbarsting en de volgende keer dat ze zo zou beginnen zou hij er gewoon vandoor gaan. Hij wilde het hiermee afronden.

Moet zo naar school, dus reageer even kort!

Kirsten gives up :p
---
Haar vingers trilde lichtjes wanneer zij zo tegen hem aanstond. Kian zou haar nooit zien staan want de enige die hij begeerde was Sheila. Hij kuste haar, had seks met haar en gaf meer om haar dan hij ooit voor Kirsten ging doen. Het beste was om hem los te laten, om hem gewoon niet meer te zien. "Het juiste woord is piekeren en al mijn conclusies trekken." Hij maakte een grapje over het zoenen en zachtjes deed ze een stap achteruit. Zij ging niet kwetsbaar overkomen want dat maakte haar een zwakkeling. Ze moest gewoon doen alsof het haar geen pijn deed. "Grapjas, dan duw je mij toch alleen maar weg. Ik wil geen blauwtje lopen en er zijn meer vissen in de zee." Ze streek met haar vingers door haar blauwe lokken en hoorde zijn woorden. "Eerlijk gezegd kan ik dat niet." Haar stem klonk zacht eerder tegen zichzelf gesproken, alleen nu nam ze een wat zekere houding aan. Met haar vuist gaf ze hem een plagende stoot tegen zijn schouder. "Het is beter als we elkaar maar helemaal niet zien want ik ben volgens mij het derde been en daar heb ik niet zo zin in." Ze hees haar schouders simpel op. "Ik wens je veel geluk en probeer niet gepakt te worden." Met Sheila dacht Kirsten in haar hoofd. Kian was onbereikbaar en sowieso ging hij nooit meisjes leuk vinden die hem wilde. Nu kon zij gewoon beter terug trekken voordat het echt te laat zou zijn. Als ze hem ging begeren want ze wou al meer dat hij nooit aan haar ging geven. "Ik ga eens ontbijten want mijn maag rommelt. En doe me een plezier als we elkaar tegen komen, benader mij niet goed? Ik ben altijd alleen geweest en zo heb ik dat liever ook." Ze gaf hem nog een speels duwtje. "Dag Astor!" Ze zwaaide met een glimlach die nep was en Rage begon al een richting op te lopen en Kirsten zelf nam aanstalte om weg te gaan.

Noooo!

Een zachte zucht gleed over zijn lippen en hij keek haar even aan. Was het nou medeleven dat in zijn ogen te zien was? Hij wilde eigenlijk niet dat ze zich zo voelde, al kon hij er niks meer aan veranderen. Ze had iets in haar hoofd gehaald en hij kon het er onmogelijk uitpraten. Kian was ook de laatste die ooit zou toegeven dat hij het prettig vond om in haar bijzijn te zijn, al was het alleen om haar uit de moeilijkheden te halen. Het was niet alleen zo dat hij geen spijt voelde, het was zelfs zo dat hij er tevreden en opgelucht over was dat hij haar van de galg had gered. Dat moest toch iets betekenen? Hij wist alleen niet wat. Er was een vreemde band tussen hen ontstaan, de band was moeilijk te ontrafelen, maar hij bestond toch werkelijk. Als ze nou maar wisten wat er aan de hand was. Hij wilde zijn hand uitsteken om haar terug te trekken, om te vertellen dat hij wilde dat ze bleef.. Maar hij wist niet hoe. Zoiets zou teveel op een belofte lijken en beloftes voelde teveel als een verbintenis. Hoe waren ze ooit in deze situatie terecht gekomen.. Kian wist het niet. Astor wist het wel. Het wijze dier had de betekenis van hun woorden al doorgrond voordat ze uitgesproken waren, hij kende Kian als geen ander en hij was wijs genoeg om te weten wat Kirsten wilde. 'Is dit echt wat je wilt?' Vroeg de draak langzaam, terwijl hij zich in de hoogte oprichtte en vanuit de lucht op het meisje neerkeek. 'Wees niet bang voor wat je voelt. Wees niet blij omdat andere willen dat je blij bent, wees oprecht vreugdevol.' Toen stierf zijn stem weg en het leek er niet op dat hij zijn woorden zou uitleggen.

De vrouw keek op wanneer de gouden draak tegen haar sprak in haar eigen gedachten. Ze had langzaam ook een band gekregen met Astor anders kon dit niet. "Dit is het beste Astor. Ik wil niet zoals al die anderen zijn. Hij en ik, we kunnen niet worden vastgeketend. En beloften past niet in ons straatje." Ze zwaaide voordat het gouden stip volledig leek te verdwijnen in de lucht.

Rage keek haar aan, naar de vrouw die op dit moment zo fragiel leek. 'Is dit echt wat je wilt Kirsten? Is het echt nodig om jezelf zo te kwellen? Ben je je eenzaamheid niet langzamerhand zat? En na alles wat de gouden draak en de jongen voor jou hebben gedaan ?' Kirsten haalde haar schouders op alsof het haar helemaal niet deed interesseren. "Dit is gewoon een grote fout geweest Rage. Het was allemaal zo fijn alleen jij en ik, niemand anders. En sowieso..." Kirsten zuchtte eens diep. "Ik weet niet wat er met mij aan de hand is Rage. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. Ik wil gewoon weer diegene zijn zoals vroeger." Rage snoof zachtjes waarbij er rook uit zijn neusgaten kwamen. 'Je zult nooit meer het meisje kunnen zijn van vroeger, Joran heeft jou teveel getekend. Je moet alleen het idee loslaten dat Kian Joran is Kirsten... Joran is er niet meer, hij heeft jouw willen vermoorden, heeft jouw kind gedood. Kirsten lachte zachtjes. "Joran en Kian zijn twee verschillende personen en laten we nu niet teveel piekeren. Ik heb honger! Wat heb je voor mij gehaald?" De duistere draak keek haar nog ernstig aan maar liet het langzaam allemaal varen. Beide waren ze toch niet zo'n praters.

Samen keken ze het tweetal na, dat zich steeds verder van hen verwijderde. Astor wilde zelf eigenlijk ook niet toegeven dat hij het jammer vond dat ze zo uit elkaar gingen. Hij zwaaide woest met zijn staart en keerde zich van hen af. Ze moesten zich er maar bij neerleggen, dat paste het beste in het karakter van Kian. De man wandelde ondertussen op zijn dooie gemakje naar de rand van de open plek en begon de pijlen te verzamelen die in de boom gestoken waren. Zelf wist hij niet wat hij zeggen moest, hij zei dan ook niets tegen Astor, die ook wijs zijn muil hield. Hij wist dat het beter was om Kian nu even met rust te laten, totdat die zijn gedachten weer op een rijtje had gezet. Als het om andere mensen ging, was de intuïtie van Kian opeens helemaal in de war, terwijl hij normaal gesproken zo goed wist wat hij doen moet. Maar nu? Hij wist niet eens wat hij zelf wilde, laat staan wat zij van hem wilde. Meewarig schudde Astor zijn kop. Wat hadden die twee mensen er een potje van gemaakt. Was dit werkelijk het einde?

Oké I don't want to end it this way D:

Maar ik heb een idee!

Tell me!

Het leek mij eens leuk voor de verandering dat de draken eens het doelwit worden!

Er is een klopjacht op draken, dus zijn er personen ingeschakeld die gespecialiseerd zijn in het vangen van draken en ook een magic stone gebruiken zodat de draken hun krachten niet meer kunnen gebruiken.

Dus van Kirsten en Kian zijn de draken dus 'gestolen' en dan komen ze elkaar tegen op de plek waar de draken zijn gevangen en moeten ze wel samenwerken om ze te redden

(en ja ik kijk teveel series )

Ja is gaaf! Dan zijn ze wel gestolen door de dertieners denk ik? Om het een beetje bij het thema te houden

Ja een goed idee!
ik begin wel,
zet de link hier neer

new
---

Anastacia lag op een kleedje in het midden van de open plek. Al dat gezeur van de magie die hier in de lucht hing, het boeide haar niet zoveel. Wat ze wel wist was dat de zon hier perfect stond om haar huid te bruinen. Ze had een kort spijkerbroekje aan met kant er op en een wit, mouwloos bloesje. Op de grond had ze een kleedje neergelegd en daar lag ze op. Haar lichtroze haren lagen als een waaier rond haar hoofd verspreid. Augustus vloog ergens rond in het bos, hij hield niet zo van hitte, en omdat hij van metaal was kreeg hij het altijd heel snel warm in de zon.

Lichtelijk geïrriteerd beende Yagami naar de open plek toe. Oksar had haar weten over te halen om hiernaartoe te gaan. Schijnbaar waren hier een paar weken geleden een paar jonge vrouwen verdwenen, niet dat het wat kon schelen. Maar Oskar wel, dat was ook de reden waarom hij hiernaartoe had willen gaan. Hij hield immers van zulke mysterieuze dingen, om het zachtjes uit te drukken. Hij dacht er zelfs over na om een detective te worden. Om dar idee moest zij heel even giechelen. Ieder geluidje wat hier gemaakt werd, was hier duidelijk hoorbaar, aangezien het bijna uitgestorven was. Zo ook haar gegiechel.