De ruïnes - Het rijk van de Schorpioen

Achter de velden waar citrusvruchten groeien, in de buurt van de woestijn en aan het randje van het rijk was vroeger een bos. In dit bos stond lang geleden een klein gehuchtje, een paar huizen en een kasteel. Door de eeuwen heen zijn er steeds minder mensen gaan wonen en het is nu helemaal uitgestorven. De gebouwen zijn overwoekerd met klimplanten en de gebouwen zijn afgebrokkeld. Soms zitten er hier jongeren die een kampvuur maken of drinken, maar vaak is het hier uitgestorven.

Regels: Geen
Personen: Niet heel erg veel

plaatje:

Spoiler:

Stilletjes liep ze rond, ze was vanochtend wakker geworden en vermoeid was ze opgestaan, sindsdien had ze enkel gelopen. Inmiddels was ze door een soort bos gelopen, hoewel dat niet echt een bos te noemen was. Verder was ze langs een paar kleine huisjes gelopen en daarna op een stukje ruïne gaan zitten. Vermoeid had ze wat vond haar drinken gedronken en keek naar Dain die ver boven rond cirkelde. Ze was moe maar wilde niet vliegen, ze was veels te bang. Haar rode lokken waren vandaag in een hoge staart en ze speelde met een plukje ervan. Ze sloot haar ogen even. "Waar moet ik heen Dain?" Vroeg ze hem via hun gedachten en ze keek rond, eigenlijk zag het er best prachtig uit.

Bonnie balanceerde met gespreide armen op een half afgebrokkelde muur. Ze bevond zich vier meter boven de grond en besefte zich dat een misstap wel een fataal zou kunnen zijn. Als vanzelf zong ze zachtjes voor zich uit, want ze dacht dat er niemand was. Zodra ze alleen was durfde ze altijd veel meer dan als er andere mensen waren, ze durfde zichzelf dan gewoon niet te laten gaan. Niet omdat ze bang was dat andere mensen haar raar zouden vinden, maar omdat ze niet hoefde op te vallen. Ze vond het altijd zo onnodig als mensen graag op wilden vallen, waar was het voor nodig?

Sheila was rustig blijven zitten maar tot haar grote verbazing hoorde ze vanuit niets ineens gezang. Of, ze dacht dat dat het was. Verbaasd keek ze even om zich heen. "Hallo? Is daar iemand?" klonk haar stem verbaasd. Ze keek even rond en zag toen, omdat ze op keek, ene meisje balanceren op een ruïne, verbaasd keek ze naar haar en slikte even. Ze kwam overeind en keek naar het meisje, met een kleine glimlach, ze moest toegeven dat het erg mooi was om te zien maar ze begreep ook zeker het gevaar.

Toen Bonnie een stem hoorde hield ze geschrokken haar mond. Ze ging zitten op de hoge muur en keek om zich heen, op zoek naar het meisje dat tegen haar gepraat had. Opeens ontmoette ze een paar ogen. Het was inderdaad een meisje, met fel rood haar en Bonnie moest toegeven dat ze heel erg knap was. Ze glimlachte even naar haar, en keek toen om zich heen, op zoek naar een weg om snel beneden te komen. Ze zag dat twee meter naast haar een trapje was, dus ze schoof opzij en klom naar beneden.

Sheila keek even naar het meisje en glimlachte even terug. Ze zag hoe het meisje rustig naar beneden klom. "Nog nooit gevallen?" vroeg Sheila haar vriendelijk, ze keek even naar haar. Ze pakte snel even een druifje uit haar zak, ze glimlachte even. "Wil jij ook een druifje?" vroeg ze kalm. Ze haalde er nog een paar uit haar zak en stak ze vriendelijk naar haar uit. "Stoorde ik trouwens erg?' vroeg ze even onzeker en ze keek vriendelijk naar het meisje.

Bonnie sprong het laatste stukje op de grond en keek naar het meisje. 'Nee, maar ik doe dit niet vaak hoor' zei ze met een glimlachje en ze pakte het druifje aan. Ze nam het gezicht van het meisje even goed in zich op en bekeek haar -felblauwe- aura. Even schudde ze kort haar hoofd en ze stopte de druif in haar mond, kauwde een paar keer en slikte hem door. 'Je stoorde niet, al had ik niet verwacht dat er nog meer mensen waren die hier kwamen' zei ze, en ze trok haar legergroene shirtje even recht. Verder droeg ze een erg kort blauw spijkerbroekje, maar ze kon het hebben. Haar lange bruine haren hingen in een vlecht op haar rug.

Sheila knikte even begrijpelijk en at het druifje op. "Het zou zonde zijn als je zou vallen, het ziet er mooi uit." Beaamde ze haar eigen gedachten even hardop over dat het mooi was geweest. Waarna ze rond keek. "Tja, niet veel mensen verdwalen en komen in zo'n oord uit." zei ze met een kleine glimlach. Ze grinnikte even. "En aangezien ik hoogtevrees heb zal ik niet snel in een boom klimmen om te kijken waar ik heen moet." zei ze eerlijk waarna ze even rond keek, nee ze begreep wel dat het meisje haar hier niet had verwacht.

Bonnie bloosde een beetje, want complimenten kreeg ze niet vaak. 'Dank je' zei ze en ze keek om zich heen. 'O, ben je verdwaald? Moet ik je even helpen met het vinden van de weg? Zo moeilijk is het niet' zei ze behulpzaam, en ze vroeg zich af waar dat vandaan kwam, normaal was ze een beetje op zichzelf gericht, maar sinds de komst van die grote lichtbol was ze een beetje veranderd. Ze kwam andere tovenaars tegen en als ze niet buiten de groep wilde vallen moest ze toch echt wat vrienden maken.

Ietwat verlegen knikte Sheila even. "Ja ik ben verdwaald. Maar dat was ergens ook wel weer een gelukje. Want toen heb ik deze druifjes gevonden." zei Sheila met een glimlach. Ze had ze erg lekker gevonden en dacht even na over het vinden van de weg. En over haar hulp, eigenlijk kon Dain haar ook wel helpen maar die vloog nu gewoon over het bos heen om zelf even te ontspannen. Dus knikte ze maar. "Ik zou het wel erg waarderen als je me hier een beetje kon helpen." zei ze glimlachend.

Eden liep het trapje van de ruïne op. Het was een risico dat ze niet zou vallen vanwege de gesteldheid. Het zou ook zonde zijn van de ruïne, maar met wat moeite zou ze die misschien wel weer een beetje kunnen herstellen. Ach, het was toch al een ruïne, dus maakte het nog heel veel uit. Het was al wat donkerder aan het worden, het schemerde. Megurine lag ergens ver weg waar er genoeg plek voor haar was, maar Eden bleef hier vannacht. Ze zou straks een vuurtje maken om zichzelf op te warmen. Ze had al een slaapzak en andere dingen neergelegd beneden. Op dit soort dagen kon ze nooit heel goed slapen omdat ze altijd te wantrouwig was tegenover de omgeving, maar dat maakte niet uit, ze zou het wel weer inhalen. Ze ging bovenop de ruïne zitten en keek uit over het stukje bos.

Kian kwam met snelle stappen aanrennen, hijgend en vaak over zijn schouders kijkend. Waarom had hij dit nou weer gedaan.. Hij dacht ook niet na, met zijn domme impulsieve hersens. Hij kon zulke dingen gewoonweg niet maken als hij Astor niet bij zich had. Hij sprong omhoog, boven op de ruine, belande daarbij op een meisje, sprong op, bood zijn diepste verontschuldigingen aan en verdween door de eerste de beste opening naar binnen. Zijn achtervolgers zou hij nu wel kwijt zijn.. En hij hoopte dat ze hem sowieso wel met rust zouden laten nu er iemand anders bij was. Hij keek om zich heen, werd teleurgesteld door de vervallen omgeving en stak zijn hoofd uit hetzelfde raampje waar hij net doorheen gevallen was. 'Gaat het?' Vroeg hij het meisje, terwijl hij om zich heen keek of er misschien iemand anders in de buurt was. 'Het spijt me, ik had een beetje haast.' Met heldere ogen keek hij naar de gestalte op de ruine.

Eden kon niet ontkennen dat ze schrok. Opeens belandde er een jongen boven op haar en ze keek hem met een verontwaardigde frons tussen haar wenkbrauwen aan. "Het gaat," zei ze, haar stem was duidelijk geïrriteerd door de actie van de jongen. Haar rust was verstoord op zo'n stomme manier. "Kun je voortaan niet uitkijken?" vroeg ze met een zucht aan hem en stond op om vervolgens het trapje weer af te lopen. Ze keek om haar heen. De omgeving was niet heel bevolkt. Waarom had de jonegn zoveel haast? Ze keek hem nog steeds met rare ogen aan terwijl ze weer op de grond stapte.

Kian slikte de opmerking die hij in eerste instantie uit had willen flappen in en keek haar zo onschuldig mogelijk aan. Het was vrij tevergeefs, de eigenwijze blik in zijn ogen sprak boekdelen. Hij liet zich niet zo makkelijk in een hoekje schuiven. Toch kreeg hij het zonder kokhalzen voor elkaar om te zeggen dat hij de volgende keer een beetje op zou letten. Hij klom omhoog en ging in het met mos begroeide staan, op het hoogste punt van de ruine. Daar liet hij zijn blik over de omgeving heen gaan, zoekend naar de oorzaak van zijn vlucht. Er was niets of niemand meer te zien en Kian liet zich gerustgesteld neerzakken op het zachte begroeisel. Kleine takjes prikten in zijn hand toen hij die naast zijn lichaam neerzette. Hij keek naar het meisje, die hem met rare ogen aan keek. Kian keek brutaal terug.

Wat had de jongen? Hij werkte op haar zenuwen en ze haalde haar schouders op toen hij zei dat hij de volgende keer uit zou kijken. Eden geloofde niet dat er een volgende keer zou komen met zo'n begroeting. Het was ruw en irritant, hoe het dan ook kwam. Waarom had hij zo'n haast? "Dat zal wel," zei Eden tegen hem en zuchtte. Wat moest ze nu, hier blijven? De jongen zag er niet uit alsof hij weg ging, maar ze had al besloten om hier te overnachten. Ze ging op het trapje zitten, dat er niet al te stabiel uitzag. Ach, ze was gelukkig niet ontzettend zwaar.

Kian haalde zijn schouders op, als ze hem niet geloofde, dan kon hij er niets aan veranderen. Hij sloot genietend zijn ogen en liet de zon zijn gezicht verwarmen. Zijn ruwe trekken wierpen schaduwen op zijn gezicht. Hij had zijn oren nog gespitst, voor het geval dat er nog steeds achtervolgers in de buurt waren. Het was niet eens zijn schuld geweest, het had opeens geëscaleerd. Hij moest zich ook eigenlijk niet bemoeien met ander mans zaken, zelfs niet als het zo persoonlijk leek, dat had Astor hem al heel vaak duidelijk proberen te maken. Hij liet zich achterover in het mos zakken en deed geen pogingen om zijn vermoeidheid uit te stellen. Hij mocht best een beetje uitrusten na zo'n stuk rennen.

Eden leunde naar achteren met haar ellebogen op het trapje. Ze keek naar de lucht en zuchtte kort. "Waarom had je zo'n haast?" vroeg ze rustig aan hem en wist niet zeker of hij haar verstond, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Ze zou hier nog wel blijven, dus ze moest maar gewoon dealen met zijn aanwezigheid. Ze moest zich gewoon niet zoveel van mensen aantrekken en de stomme dingen op de achterkant schuiven. Ze sloeg haar benen over elkaar heen en probeerde te genieten van de rust van de omgeving, buiten de jongen was het namelijk erg rustig.

Nieuw
_______
Dennis liep met zijn schetsboek over de paden om richting de ruïnes te gaan. Hij had Justin gevraagd om daar ook te komen zodat ze weer eens konden 'bijkletsen'. Desondanks dat ze broers van elkaar waren zag hij Justin niet zo vaak omdat ze in het huis elkaar altijd misliepen. Dan was de ene weg, kwam de ene weer terug vertrok net de ander en noem maar op. Ook vond hij het leuk om de ruïnes te bekijken om er gewoon een leukere dag van te maken. Hij wilde zijn broer ook vertellen dat hij nu vaker van huis zou zijn om meer gebieden te kunnen zien. Hij wilde gewoon de andere twaalf rijken bezoeken want tot nu toe was dat niet gebeurd. Hij kwam uiteindelijk aan bij de ingang van de ruïnes en ging op een steen zitten wachten totdat hij een bekend gezicht zou zien.

Justin liep over de paden richting de ruïnes. Zijn toer kwam hier in de buurt langs, en hij had bericht gekregen van Dennis of hij met hem wilde afspreken. Ondanks dat Justin niet close was met zijn familie, had hij wel een zwak voor zijn kleine broertje en natuurlijk had hij ingestemd. Zijn gitaar droeg hij op zijn rug voor het geval hij nog moest wachten, maar toen hij Dennis zag zitten besefte hij dat dat niet het geval was. Hij deed zijn zonnebril af, en hing hem aan zijn shirt waarna hij naar zijn kleine broertje glimlachte. 'Hey, hoe is het?' vroeg hij waarna hij naast de jongen ging zitten.

De jongen begon helemaal te stralen toen hij een jongen met een zonnebril zag lopen. Hij herkende hem meteen want het bleef zijn broer. Dennis had heel veel respect voor zijn oudere broer die het al zo ver had geschopt. Daar kon Dennis echt trots op zijn en als hij vertelde dat Justin zijn broer was waren mensen altijd geïnteresseerd. Dennis pakte meteen zijn schrijfblok om een zinnetje op te schrijven. 'Goed goed! Hoe gaat het met jou?' Dennis kreeg zijn broer m met nog steeds een stralende glimlach aan en schreef alweer iets nieuws erachteraan. 'Hoe ging het toeren en hoelang blijf je hier voordat je weer verder moet? Wel leuk dat je bent gekomen desondanks dat je het altijd druk hebt!' Hij hield het schrijfblok omhoog zodat Justin alles op zijn eigen tempo kon lezen.

Justin vond het leuk om te zien hoe enthousiast zijn kleine broertje was, en meteen krijg hij spijt dat hij niet vaker thuis was. Misschien moest hij binnenkort gewoon weer een keer een maandje thuis gaan wonen, wat schrijven, en lekker met zijn muziek bezig zijn, net als vroeger. 'Goed, maar ik heb het druk' zei Justin en hij liet zich achterover in het gras vallen, maar merkte dat Dennis weer begon te schrijven. Niet normaal hoe snel dat kind dingen op dat blok kon schrijven, maar ja, dat kreeg je als je dat je hele leven al deed. 'Het toeren gaat goed, ik heb nog twee optredens en over een week moet ik weer weg' vertelde hij en hij glimlachte. De zon scheen op zijn gezicht en hij genoot van de rust om hem heen. 'En hoe gaat het op school, of ben je al klaar? O, en heb je laatst ook dat bolletje gezien?' vroeg hij, want hij had een heleboel vragen voor het thuisfront en die stelde hij het liefst aan Dennis.

Doordat hij Justin zag wist hij gewoon dat hij zijn oudere broer miste. Hij was zo vaak van huis en Dennis begreep eigenlijk niet waarom. Natuurlijk had zijn broer zijn carrière wat betekende dat hij vaak van huis moest zijn maar af en toe een bezoekje? Was dat nu teveel gevraagd? Dennis knikte bij het woord druk en maakte gauw een tekening. Justin met allemaal vrouwen achter zich aan. 'Je moet je fans tevreden houden.' schreef hij erop om het dan zo te laten zien. Wanneer hij te horen kreeg dat hij nog twee optreden moest en daarna wegging zag je de teleurstelling in de ogen van Dennis. 'Jammer maar kan het begrijpen. Wij gaan het wel gezellig maken vandaag!' Dennis glimlachte waarbij zijn rode ogen als ruby's leken te schitteren. Bij de vragen van Justin begon Dennis weer achter elkaar te schrijven dit keer duurde het langer omdat hij veel informatie moest vertellen. 'Het gaat heel goed op school, ik moet nog een jaartje en dan ben ik klaar. Alleen weet ik niet wat ik wil gaan doen. Eigenlijk wil ik geld verdienen met schilderen alleen is daar niet bepaald een toekomst in.' Dennis keek een beetje sipjes omdat hij gewoon graag wilde schilderen. 'Nee ik heb de bol zelf niet gezien maar wel genoeg over gehoord. Er schijnt gevaar te schuilen en de rijk van 13 is echt niet een verhaaltje zo verzonnen. Misschien moeten wij wel gaan vechten omdat wij een van de weinigen zijn met magie. Die uit rijk 13 hebben ook magie en een draak.'

Justin lachte om de tekening van Dennis, maar van binnen deed het pijn om te zien dat Dennis het niet leuk vond. Hij sloot zijn familie altijd buiten zijn gedachten door te denken aan vrouwen en muziek, maar het was toch een moeilijk op te vullen gat. Bij die volgende woorden glimlachte hij. 'Doe later alsjeblieft wat je leuk vindt. Ik dacht ook niet dat er geld te verdienen viel in muziek maar dat is me ook gelukt. En je praat niet, dat is iets wat mensen bijzonder vinden. Zolang je jezelf maar interessant maakt voor de mensen, dan kom je er wel' zei hij, een van de meest geweldige peptalks die hij ooit gegeven had, al vond hij het zelf. Daarna keek hij geschrokken op, hij dacht dat het een grapje was geweest, verbaasd ging hij weer liggen en hij dacht even na.

Dennis begon te stralen toen zij broer lachte om zijn tekening. Hij deed hem goed om Justin te zien lachen want soms kreeg Dennis het gevoel dat zijn oudere broer zich niet prettig voelde in de familie. Wat zou anders de reden zijn waarom hij maar zo weinig langskwam? Bij de woorden van Justin begon Dennis een beetje nerveus met zijn potlood te spelen. Daarna krabbelde hij weer wat op papier. ‘Wie wilt nu een schilder die niet spreekt? Mensen vinden mij raar niet bijzonder. Ik ben niet zo talentvol als jou.’ De jongen zuchtte eens flink diep om te nadenken waarom de jongen ook alweer niet sprak? Dat kwam omdat ze hem vroeger hadden gepest met zijn stem en sindsdien had hij een soort trauma. Hij durfde gewoon niet te spreken want stel je voor het klonk afschuwelijk? Stel je voor mensen werden daar bang van of vonden het walgelijk om naar te luisteren? Schrijven was veilig want Dennis had een leesbaar handschrift zelfs een mooie handschrift voor een jongen. De peptalk van zijn broer was lief maar Dennis kon nooit aan Justin tippen want de jongen had de looks, de zang en de stem waar Dennis altijd naar had verlangd. ‘Het komt wel goed!’ schreef hij er gauw achteraan om ervoor te zorgen dat niemand wist van zijn diepe onzekerheid. ‘Niet schrikken over dit nieuwtje. Hoe komt het dat je hier nog niet zoveel van af weet?’

Justin ging weer overeind zitten en keek naar het tekenblok. 'Ik vind je bijzonder, en dat is niet alleen maar omdat ik je grote broer ben. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die jou bijzonder vinden, je moet er alleen honderd procent voor gaan' zei hij als aanvulling van zijn peptalk en hij glimlachte bemoedigend. Hij wist niet of Dennis talent had want hij had er 0,0% verstand van, wel wist hij dat hijzelf de tekeningen van zijn broertje heel mooi vond.
Bij die tweede vraag grijnsde hij een beetje stom, 'Euhm... Nou ik dacht eerlijk gezegd dat het een grap was. Maar ik heb niet echt behoefte aan iets mysterieus, iets wat hoger staat dan os allemaal. Maar ja, als we uitverkoren zijn kunnen we er niks aan doen' zei hij, en je kon een vleugje minachting in zijn stem horen voor het hele gedoe met het dertiende rijk.