Het rijk van de Schorpioen - Een plein in Talia

Talia is de hoofdstad van het rijk van de schorpioen, net als vele hoofdsteden heeft Talia een rijke geschiedenis, wat ook terug te vinden is in de stad. Op elk historisch plein is wel wat belangrijks gebeurt voor de geschiedenis van het land. Toch is dit plein niet heel toeristisch, wel zijn er redelijk wat winkeltjes te vinden op en in de buurt van het plein. Dit zijn voornamelijk kleding winkeltjes, boekhandels en winkels met levensmiddelen. Ook heb je in het midden een fontein waar je heerlijk kan zitten als het zonnetje schijnt.

Regels: Vechten op een redelijk druk plein is niet heel verstandig
Personen"vrij

De zon scheen. Eden hield van zon. Ze genoot ervan hoe ze op deze manier heerlijk buiten kon zijn zonder al te veel gedoe en genieten van het weer. Ze had een lichtere jas aan vandaag, met nog altijd de mogelijkheid om dingen als messen met haar mee te dragen, gewoon voor de zekerheid. Het viel toch niet op en nog nooit eerder had ze er gebruik van gemaakt. Ze zat met een boek op haar schoot op de rand van de fontein. Naast haar stond een fris drankje dat ze zojuist bij een van de winkeltjes had gekocht. Eden had het persoonlijk contact van een aantal mensen die naast haar wilde zitten om een praatje te maken, met felle woorden afgewezen. Daar was ze hier niet voor. Ze wist wel dat Talia een drukke stad was, maar dit betekende niet dat mensen zich met haar moesten bemoeien. Ze sloeg in alle rust een bladzijde om. Sinds het bericht van het kleurenbolletje was gekomen, lette ze meer op haar omgeving. Ze was nooit goed van vertrouwen geweest en hoewel het moeilijk te geloven was, nam ze de woorden van het bolletje maar gewoon aan. Ze konden beter goed voorbereid zijn.

Alexis was nog niet zo lang in de twaalf rijken en was er pas sinds enkele minuten achter dat ze zich bevond in de stad Talia, de hoofdstad van het rijk van de Schorpioen. Een prachtige stad, dat moest ze wel zeggen. Maar niets kon op tegen de schoonheid van Koruna, daar was het toch net wat mooier, toch net wat bruisender en net wat zonniger als hier. Het waren herinneringen aan de stad waar ze een deel van haar leven gewoond had, waar ze de meest duistere straatjes had gezien en dus een speciale band mee had. Dit was voor haar een onbekende stad, ze was net een boekhandel uitgekomen om met wat gestolen geld enkele kaarten te kopen. Een van de omgeving om haar voorlopige dekmantel als toerist hoog te houden en eentje van het land zelf. Het was een uitgebreide kaart die je zo op kon vouwen dat het toch makkelijk in haar rugtas paste. Nu liep ze naar de fontein toe, om de kaarten eens te gaan bestuderen.

Rustig las Eden de woorden in het boek. Het was prachtig hoe ze op deze manier helemaal kon verzinken in het boek. Hier haalde ze dan ook haar inspiratie voor eigen verhalen vandaan. Ze vond het geweldig en het bood haar een ontsnapping aan het echte leven. Ze pakte zonder op te kijken haar drankje en dronk hier rustig van. Het was roze en zoetig, paste perfect bij haar haar. Ze merkte vaag op de er iemand naast haar kwam zitten en haar aandacht probeerde te trekken. Kort keek ze op met koele ogen. "Geen interesse, buddy," zei ze tegen de jongeman en keek even om zich heen. Het was ietwat dukker op het plein, niet een heel groot probleem. Er waren een aantal toeristen, dat was zij eigenlijk ook een beetje, maar sommige waren gewoon te duidelijk. Een daar van was met kaart naar de fontein komen lopen. Een meisje met pikzwarte haren, dat zag er nog eens gaaf uit.

Alexis bekeek even de mensen bij de fontein, ze was niet de enige die het een handige plek vond om even te pauzeren. Er was een jongen met zijn vriendin, innig verstrengeld tot een zoen, een meisje dat een boek aan het lezen was en nu zijzelf. Ze nam plaats en merkte dat het meisje even kort naar haar keek. "Hallo." groette ze vriendelijk, ze viel minder op als ze gewoon even vriendelijk groette, of iets dergrelijks dan als ze nu al direct een botte reactie plaatste over dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien. Sowieso zorgde het warme weer ervoor dat Alexis in een goede stemming was, het wakkerde haar elementaire kracht aan waardoor ze goed in haar vel zat.

Eden keek naar het zwartharige meisje dat ook bij de fontein pauzeerde. Het was een gewone begroeting, geen reden om naar te reageren. Hoewel de blik in haar ogen altijd ietwat afstandelijk kon staan in de buurt van mensen, glimlachte Eden even kort naar het meisje. "Hallo." Begroette ze haar. De stem van Eden was niet heel hoog en zacht, toch maakte ze zich meestal goed verstaanbaar. Ze nam een slokje van haar drinken en keek weer naar haar boek, waarna ze een pagina omsloeg. Ze had dit boek al eens eerder gelezen, maar ze vond het zo goed en mooi. Het maakte haar nooit uit of ze boeken al meerdere keren had gelezen, ze bleef erin verdrinken.

Alexis knikte op haar beurt even bij de beantwoording van de groet door het meisje met de opvallend roze haren. Hoewel, het was redelijk normaal om de meest uiteenlopende kleuren tegen te komen, maar het bleef wel een minderheid met de standaard kleuren. Alexis wentelde zich even naar de warmen zon, om daarna de kaarten open te slaan. Als eerste opende ze de kaart van de stad zelf, het was altijd handig om te weten waar je je bevond. Alexis bekeek de kaart en probeerde wijs te woorden uit de verschillende straatjes en de wirwar van pleinen die overgingen in steegjes en bruggen. Het kaartlezen was nooit het sterkste punt van Alexis geweest, meestal doorzocht ze de plekken waar ze kwam zelf en had ze de plekken al snel opgeslagen in haar hoofd, maar als je als dekmantel toerist speelde was dit toch het meest slimme om te doen. Een kaart pakken.

Eden had zelf nooit aan een kaart gedacht. Ze ontdekte zelf wat dingen, maar misschien was het soms wel handig. Alhoewel het zo wel erg duidelijk was dat je een toerist was. Ze nam een slokje van het drinken en las even een kort stukje in haar boek. Eigenlijk had ze niet echt zin om tegen iemand te praten, maar de neiging was erg groot. "Ben je naar iets specifieks opzoek?" vroeg Eden aan het zwartharige meisje. Meestal als je zo op een kaart aan het kijken was, dan zocht je naar iets of een weg naar iets toe. Misschien was dat een vergissing, maar Eden kende misschien wel iets. Ze dronk rustig van haar drankje terwijl ze een beetje om haar heen keek. Er waren veel toeristen, blijkbaar een populaire plek.

Alexis keek op naar het meisje dat ze eerder begroet had, "Ja, eigenlijk zoek ik het plein waar we nu zijn." knikte ze. Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje dat haar te hulp schoot. In andere omstandigheden was ze waarschijnlijk niet zo vriendelijk geweest, maar ze was een toerist en eerlijk was eerlijk, dit weer zorgde sneller voor een lach op je gezicht. Alexis ging met haar hand door haar donkere haren en spreidde de kaart zo dat het meisje met haar mee kon kijken. "Ik ben een leek met kaartlezen." gaf ze toe, ze hield hem nog niet niet op de kop. Niet dat het zo ernstig gesteld was, maar mensen geloofde je sneller als je iets genants over jezelf vertelde. Hoewel het geen leugen was, was ze wel incognito.

Eden keek met het meisje mee op de kaart. In de tijd dat ze thuis zat, had ze de rijken wel eens bestudeerd in de bibliotheek. Bovendien wist ze waar ze nu was. Ze zocht even met het meisje mee. "Nou, Talia, dus het plein moet ergens in het centrum liggen," zei ze bedenkelijk. Ze was meestal niet heel vriendelijk, maar ze vond het geen probleem om mensen te helpen met dit soort dingen. Ze was niet super onredelijk, al dachten mensen dit soms snel van haar. Haar vinger ging even kort naar de kaart en tikte op een plek. "Het zou hier ergens moeten zijn," vertelde ze en glimlachte. "Ik weet het niet zeker omdat ik nooit echt gebruik maak van kaarten." Ze haalde haar schouders op, dit betekende ook dat ze af en toe wel verdwaalde, maar dat moest dan maar. Het was niet zo heel erg.

Alexis keek mee, "Ik denk dat je gelijk hebt." gaf Alexis toe, hoewel het meisje vertelde dat ze er niet zeker van was. "Kom je hier uit de buurt of niet?" vroeg ze terwijl ze met haar vingers de aangrenzende straatjes volgde, misschien kon ze hier vannacht een nachtje doorbrengne. Carlos vermaakte zich wel in de omgeving, die maakte je er niet blij van om een nacht in een stad door te brengen.

Eden nam even een slokje van haar drankje voordat ze antwoord gaf. Ze schudde haar hoofd. "Nee, maar ik heb de rijken bestudeerd," gaf ze als verklaring voor haar weten. Niet dat ze hierdoor elk straatje van Kyon wist. Ze sloeg een bladzijde van haar boek om. Ze glimlachte even kort. "Bovendien zijn er hier in het centrum goede mogelijkheden om als toerist te verblijven, dus ik heb het bekeken voordat ik op reis ging," vertelde ze, misschien overbodige informatie, maar dat maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Het meisje hoefde er niet naar te luisteren als ze er geen interesse in had.

Alexis knikte bij de uitleg van het meisje, de rijken bestuderen, daar was ze zelf ook druk mee bezig. Alleen in de week da ze hier nu was had ze te weinig tijd gehad om alles te ontdekken. Veel structuur zat er ook niet in, maar dat was ook niet nodig. Ze moest opzoek naar mensen met magie, niet naar de opbouw van het land. Hoewel ze die ook bijhield voor Zenan de Wijze, als de tijd ooit zou komen dat het leger de grens over zou trekken, moest hij wel op de goede plekken komen en de zwakke plekken van het land leren kennen. "Dat is fijn om te weten, dan zal ik daar ook eens naar gaan kijken." glimlachte de jonge vrouw.

Eden knikte en glimlachte. Ze vond het altijd fijn als mensen kon helpen, ook al was ze meestal niet erg vriendelijk. Ze haalde een hand door haar roze haren heen en las weer een stukje in haar boek. Vaag merkte ze dat haar drankje op was en zodra ze een stukje had afgelezen keek ze om zich heen naar een prullenbak. De dichtsbijzijnde was een stukje verderop, maar ze had geen zin om op te staan. Ze gooide de beker en keek toe hij net naast de prullenbak neerkwam. Ze haalde haar schouders op en keek weer naar het meisje. "Kom je zelf uit een ver rijk?" vroeg ze aan haar.

Kian doopte zijn handen in het koele water en waste de modder van zijn gezicht. Astor boog zijn nek over de rand van de fontein en begon gulzig te drinken. Ze hadden lang gevlogen en de reis was zwaar geweest. De wind leek hen terug te willen duwen naar waar ze vandaan kwamen en vooral de draak had het zeer zwaar gehad. Wolken hadden hun zicht geblokkeerd en de kou had hen bijna elke mogelijkheid om te bewegen ontnomen. Gelukkig hadden ze deze stad bereikt, hier zouden ze een goede nachtrust kunnen opdoen. Het zonnetje probeerde door de wolken heen te breken en binnenkort zou ze daar in slagen. De warmte zou hen beiden goed doen. Kian boog zich terug en woelde door zijn blonde haar, eindelijk nam hij een moment om goed om zich heen te kijken. De stad was mooi. Ze heette de twee vreemdelingen welkom door te stralen.

Jack haatte het als hij Belle mee de stad in moest nemen, dus zij begaf zich nog ergens in een weiland daarbuiten. Nu hij wist van Dertieners, was hij veel voorzichtiger. Al lukte dat nu niet echt. Na zijn avontuur in de kloof zat zijn linkerbeen bijna helemaal in het gips en hij kwam vooruit door op zijn staf en een kruk te leunen. Gelukkig was aan Jack niet te zien in wat voor bui het hem bracht, maar het was toch wel te merken. De kou was kouder dan normaal en verspreidde zich direct over het plein toen Jack daar verscheen. Het water in de fontein bevroor en de druppels die nog net omhoog werden gespoten dwarrelden als sneeuwvlokken weer omlaag. Het voelde meteen aan als een winterdag met een waterig zonnetje. Alle planten op het plein werden wit, omdat ze bevroren. Veel mensen zochten meteen een warmere plek op en zo zag Jack de jongen en zijn draak die hem hadden geholpen, maar ook hadden laten verongelukken, bij de kloof. Hij nam het hen niet kwalijk, hij was alleen chagrijnig, al zag je dat niet, doordat hij moeilijk vooruit kwam en grote broeken moest dragen om over zijn gips heen te komen.

Een gedempte brul klonk achter Kian. Hij keek op. Het water was plotseling bevroren en Astor zat vast met zijn tong in het ijs. Hij brulde oorverdovend in paniek. Hij blies daarbij zijn warme adem over het ijs heen, waardoor het op een klein oppervlakte weer ontdooide en Astor kwam weer los. Kian had het niet kunnen laten om de machtige draak uit te lachen, die gepiept had als een jong dier. Hij draaide zich om, nog steeds na grinnikend. Zijn blik viel op een witte gedaante, die bij hen in de buurt stond. Het sneeuwde. De man en zijn draak sprongen snel weg van de fontein, ze hadden misschien zelfs een grotere hekel aan kou dan de andere mensen die zich net nog op het plein hadden bevonden. Het leek wel winter. Zodra Astor de jongen in het oog kreeg, reageerde hij heel anders dan zijn baas. Hij streek ijdel langs zijn gouden schubben en hield hem scherp in het oog, hopend dat de vrouwelijke draak bij hem was. Je kon het hem niet kwalijk nemen, aangezien het de eerste vrouwelijke draak was die hij in al die jaren gezien had. Kian merkte het ook op en duwde tegen zijn flanken. De draak gromde even, maar stopte met zijn gedrag. Hij keek even op zijn neus, omdat hij zich voor niets had uitgesloofd. De draak was helemaal niet bij de jongen.

Belle is dus nog buiten de stad.

Jack vond het wel grappig wat er met de draak gebeurde, maar liet niets zien. Als hij niet chagrijnig was geweest, dan was er nu een kleine glimlach op zijn lippen verschenen, maar nu was er alleen een klein verschil in temperatuur. Met regelmatig gebonk bij elke stap liep hij op de twee af en op gepaste afstand bleef hij staan, leunend op zijn staf. Hij wist dat ze het niet zo hadden op kou. Hij groette hen met een bescheiden hoofdknikje. Hij liep verder naar de fontein. Het sneeuwde inmiddels niet meer, want er zweefden geen druppels meer in de lucht. Boven op het gat waar het water uit was gekomen stond een rare ijssculptuur in de vorm die het water had gehad voor het bevroor. Jack ging zitten op de rand van de fontein en strekte zijn gipsen poot voor zich uit. "Ik heb je volgens mij nog niet goed kunnen bedanken, dus dat wil ik hierbij doen," zei hij tegen de jongen, zonder een spoortje van zijn wel degelijk aanwezige dankbaarheid of chagrijnigheid.

Hahaha shit sorry, ik heb het aangepast.

Kian keek met grote ogen naar het been van de jongen. Dit moest de oorzaak zijn van het ongeluk wat Astor had veroorzaakt. Hij wisselde even een blik uit met zijn draak en richtte zich daarna weer naar de jongen die langzaam dichterbij kwam. Hij keek hem even in de ogen bij zijn begroeting, hij reageerde met een zelfde soort knikje. Met de draak stapte hij wat weg bij de fontein, die een ijzige kou verspreidde. Het was verbazingwekkend dat de vermogens van de jongen ervoor konden zorgen dat het bijna onmiddellijk bevroor. Astor brieste even, waarbij vuur uit zijn neusgaten ontsnapte. 'Ik denk dat het meer mijn schuld was.' Antwoordde Kian, waarbij hij even naar zijn draak keek, die schuldig naar de grond staarde. Alles wat Astor deed was volgens Kian immers ook zijn schuld, maar Astor was het daar niet mee eens. Die nam het zichzelf kwalijk. 'Hoe kom je ooit vooruit met dat been?'

Jack ging niet in op het feit dat de jongen zich schuldig voelde. "Ik zet mijn been voor de andere en daarna doe ik dat andersom," antwoordde hij droog. Hij legde zijn staf tegen de rand van de fontein en draaide zich om, zodat zijn voeten op het ijs stonden. Voor wie het nog niet opgevallen was, zijn voet die niet in het gips zat had ook geen schoen aan, want Jack had het niet zo op schoenen. Meestal wentelde hij zijn tenen in de kou die hij creëerde. Hij blies een ademwolkje uit en keek naar de jongen. Hij had nog nooit op gelet of ook andere mensen hun adem zichtbaar werd als hij eraan kwam met zijn kou. Het was toch wel heel normaal dat je je adem zag als het koud werd. "Ik bent trouwens Jack," stelde hij zich voor, want hij vond dat dat nodig was. Hij had zo'n gevoel dat er nog iets zou gebeuren met die jongen, vooral door de manier waarop ze elkaar ontmoet hadden. Maar hij kon het natuurlijk mis hebben, zoals hij wel meer dingen mis had in deze dagen.

Kian trok zijn wenkbrauw op, maar nam vrede met het antwoord. Waarschijnlijk zou hij geen andere woorden kunnen persen uit de gedaante. Zijn emoties leken even bevroren te zijn als het water in de fontein, dacht Kian bitter. Hij vroeg zich af of mensen ook zouden bevriezen als ze te dicht bij de jongen in de buurt zouden komen. Het kon toch nooit goed voor je zijn dat je je altijd in die kou bevond? Hij wreef even over zijn eigen armen, alsof hij de kou wilde weren. Hij ging maar in de zon staan, zodat de stralen hem verwarmde. Het zou teveel energie kosten om zijn eigen lichaamstemperatuur te laten stijgen. 'Kian.' Antwoordde de jongen even. Astor gromde. 'En je draak?' Ook de jongen herinnerde de draak nog, omdat deze zo'n vreemde manier van voortbewegen had gehad. Ze had gevlogen zonder vleugels..

Jack dacht even na over de naam. Hij dacht altijd na over namen. "Belle is buiten de stad," antwoordde hij en nu pas ging hij nadenken over het feit dat Kian zijn draak wel bij zich had. "Waarom heb jij je draak gewoon in de stad staan?" vroeg hij. "Het lijkt mij onverstandig om een draak mee te nemen onder de mensen." Jack was sowieso voorzichtiger geworden na zijn eerste ontmoeting met die Dertienster. Belle nam hij niet meer mee onder de mensen en bleef ergens achter als hij daar wel echt moest zijn. Hij zette alleen zijn kou niet uit, vooral omdat hij niet wist hoe dat moest en daar geen behoefte aan had. Hij wist ook wel dat Kian en zijn draak het minder op kou hadden, maar dan verwarmden ze zichzelf maar.

Kian liet zijn blik verbaasd over de gouden schubben van zijn draak heen glijden. Eigenlijk kwam zijn draak overal waar hij kwam en hij had er nooit last mee gehad. Natuurlijk hadden de geruchten van de dertieners zijn oren bereikt, maar hij dacht dat het eerder een verhaal was dat verteld werd aan kinderen voor het slapengaan, dan een werkelijk gevaar. Hij had er in ieder geval nog nooit eentje ontmoet, het was allemaal bangmakerij. 'Hoezo?' Vroeg Kian nieuwsgierig, terwijl hij zijn blik weer op de jongen richtte. Hij leek meer te weten dan Kian en Kian wilde er graag achter komen wat het was. Als het zo gevaarlijk was dat hij zijn draak niet meer mee onder de mensen kon nemen, wilde hij het graag weten..

"Je weet nooit wie er te vertrouwen is," zei Jack alleen maar. Hij kon Kian natuurlijk niet zomaar gaan vertellen over de Dertieners, want dat had hij ook bij dat meisje gedaan en dat was niet goed uitgepakt. De laatste mensen werden nu van het plein verdreven door de kou die Jack verspreidde. Zelfs de vogels waren vertrokken. Die zag je vertrekken in zuidelijke richting en verward terug komen als ze merkten dat het nog geen tien meter verder wel gewoon warm was. "Ik kan alleen zeggen dat Dertieners echt zijn," ging Jack verder. Hij stak zijn hand in het ijs en trok een stuk omhoog. Hij maakte er een zwaan van, een kleine, en plaatste deze in het ijsweb bovenin zijn staf. Daarmee verving de zwaan de bol die er meestal zat, want een zwaan was mooier. Jack ging door met zwanen maken en deze liet hij op de fontein 'drijven'. Hij vormde het ijs eromheen zelfs zo dat het rimpelde als echt water. En dat allemaal zonder een uitdrukking op zijn gezicht.

Kian liet zijn blik rusten op de jongen en liet zijn woorden in zijn gedachten rondgaan. Hij had gelijk, je weet nooit wie er te vertrouwen is. Maar wie zouden er ooit op kunnen tegen een magier en zijn draak? De dertieners zouden het kunnen. Maar Kian bleef nog steeds sceptisch in het bestaan van die mensen, magiërs, soldaten? Hij wist het eigenlijk niet. Het maakte hem nieuwsgierig. En toen de jongen vervolgde dat de dertieners echt waren, wakkerde het de nieuwsgierigheid alleen maar aan. Hij woelde afgeleid door zijn blonde haren en keek vragend naar Astor, die er eigenlijk net zo weinig van wist als hij. Voor twee reizigers waren ze bijzonder slecht op de hoogte. En dat terwijl ze toch die lichtbol hadden gevolgd.. De grote menigte had hen echter weer weggejaagd, hij hield gewoon niet van mensen. Wat er toen gezegd werd, had hij niets gehoord. 'Heb je ze gezien?'