De Jungle - Rijk v.d. Schorpioen

De naam zegt genoeg, hier ligt een autentiek stuk jungle. De oeroude bomen rijzen hoog in de hemel en je komt hier de meest bijzondere dieren tegen. Het is hier meestal tropisch warm met een vochtige hitte waar je aan moet wennen, gelukkig zijn er vele rivieren en watervallen te vinden in dit gebied om in te kunnen afkoelen. Wel moet je uitkijken voor de roofdieren en giftige beesten die hier rond kunnen sluipen.

regels: vrij

Darsol had zich veranderd in een gigantische eenhoorn met prachtige witte vacht, zilveren manen en een gouden hoorn. En natuurlijk zes vleugels, nu spierwit. Vic zat op zijn rug en ze vlogen over de jungle. Hij liet zijn draak de eenhoorn landen bij een meer onderaan een grote waterval. Hij was van plan te trainen en te ontspannen. Maar waarom ging hij dan helemaal naar een jungle? Hij wilde een speciale techniek gaan oefenen; water onttrekken aan de lucht en hij had bedacht dat dat het makkelijkst zou gaan waar de lucht vochtig was. Hij sprong van Darsols rug af en stuurde hem weer weg. Hij trok zijn shirt en schoenen uit, stroopte zijn broekspijpen op en ging in het water staan. Een nieuwsgierige krokodil joeg hij weg door hem te slaan met een harde waterzweep. Hij probeerde zich te concentreren op het water in de lucht en met maaiende bewegingen van zijn armen probeerde hij het eruit te trekken, tot nog toe zonder resultaat.

Alexis liep door het wild begroeide gebied. Dit was de eerste keer dat ze zich in een oerwoud bevond en deze jonge vrouw keek dan ook haar ogen uit. Hoewel Alexis van de hitte hield, was dit een ander soort hitte dan de droge woestijn hitte waar ze meer aan gewend was. De lucht was drukken en zorgde toch voor een paar zweetpareltjes op haar voorhoofd. Alexis naam een klein aanloopje toen ze een liaan zag hangen, dat had ze altijd al eens willen proberen en sprong erin. Het ging niet heel soepel, echt slingeren deed ze niet. Dus besloot ze het nogmaals te doen, al verder slingerend en takken gebruikend om haar weg verder te vinden kwam ze in de buurt van water.

Darsol was al een tijdje weg en Vic werd duizelig van het rondjes draaien. Kwaad sloeg hij met zijn hand en het water spatte hoog op. Het was moeilijk om water uit de lucht te halen, blijkbaar, zelfs hier waar er veel water rondzweefde. Hij zuchtte, herpakte zijn rust en probeerde het nog een keer. Heel moeilijk moest het toch niet zijn. Hij sloot zijn ogen en trok zijn arm naar achteren. Voorzichtig deed hij zijn ogen open en tot zijn vreugde zag hij hoe een sliert water zijn hand had gevolgd. Maar dat was maar van korte duur, want toen hij de sliert volgde zag hij hoe die uit het water afkomstig was. Vic zuchtte en schoot de straal het bos in, het maakte hem niet uit of hij wat raakte of niet. Hij ging zitten in het ondiepe water en keek naar de waterval. Vooral naar de zachte nevel die eromheen hing. Misschien moest hij eerst met zichtbaar zwevend water gaan oefenen. Hij zou Darsol een keer vragen om hem naar de wolken te brengen.

Alexis sprong van een tak en wist zich nog net op tijd vast te grijpen aan een liniaan om niet naar beneden te vallen. Door haar snelle redding had ze geen tijd om haar snelheid te verminderen, waardoor ze ineens aan de rand van een soort meertje terecht kwam. Omdat ze niet meer kon remmen, redde ze zichzelf door een soort duik te nemen in het water. Ze had in haar stomme val/sprong geen tijd gehad om de omgeving te checken en had dan ook niet de jongen in het water te zien.

Vic keek op toen hij iemand in het water hoorde duiken. Even zag hij alleen maar rimpelingen, maar uiteindelijk was er een meisje dat hij ergens van scheen te kennen. Hij kon er alleen even zijn vinger niet op leggen. Toch leek ze bekend. Vic vroeg zich meteen af of hij het moest wantrouwen, een snelle moord uit moest voeren of moest gaan versieren. Versieren had de meeste voorkeur, maar hij zat in een dipje omdat hij geen water uit de lucht kon halen. Ondertussen was hij overeind gekomen en nu ging hij weer rustig zitten. Dat gaf een ontspannender en minder argwaan wekkende gevoel bij ieder ander.

Alexis kwam niet al te fijn in het water terecht, maar ze wist zich toch al snel boven water te krijgen. Hoewel ze geen waterrat was, viel deze duik nog mee. Het was warm geweest en dit zorgde toch voor de nodige afkoeling. Pas toen ze boven was, het water uit haar ogen geknipperd had en om zich heen keek, zag ze een jongen ietsje verderop aan de kant. "Ik stoor toch niet?" merkte ze droog op, waarna ze hem even bekeek. Ergens vaag kwam hij haar bekend voor, maar waarvan?

"Nee hoor," zei Vic en in zijn hoofd begonnen de radertjes steeds sneller te werken om te achterhalen waar hij het meisje van kende. "Jij bent van Zenan," zei hij uiteindelijk en hij kon zijn blijheid niet onderdrukken. Blij dat hij er zelf op was gekomen. Hij verwachtte niet dat het meisje hem herkende zonder zijn zesvleugelige, levende, gouden kroon, maar dat zou snel genoeg komen. Zijn houding was nu weer helemaal ontspannen, al keek hij nog even om zich heen om zich er van te verzekeren dat er niet iemand anders in de buurt was geweest. Dat zou dan jammer zijn geweest voor diegene.

Bij Alexis ging er een lampje hangen, "Vic, was het toch?" merkte ze op, ze hadden toch een reis door de woestijn gezamelijk gemaakt, daar was het dan gebleven en een paar maanden later vond ze het nog best knap dat ze zijn naam nog wist te herinneren. Alexis veegde haar haren naar achteren, terwijl ze naar de jongen keek. "Ik mis je kroon." merkte ze droog op/

"Ja dat klopt," zei Vic. "En jij bent natuurlijk Alexis." Hij glimlachte toen ze over zijn kroon begon. "Die kroon was ook maar mijn draak." Hij wees naar boven, waar de zesvleugelige eenhoorn tussen de wolken rond galoppeerde. "Nu is mijn draak dat." Hij zakte onderuit en zette zijn armen onder zich. Zo keek hij naar Alexis. "Dus, heb jij nog iets interessants meegemaakt tijdens onze maanden hier?" Hij vond dat hijzelf veel te weinig had gedaan voor de Dertieners. Hij was één keer in één van de kampen geweest en dat was te weinig. Hij vond dat hij met iemand samen moest gaan werken op de één of andere manier.

Alexis volgde zijn vinger omhoog en zag daar inderdaad zijn draak door het wolkendek galloperen. Carlos was op het moment zijn eigen gang aan het gaan, ze had geen idee waar hij zich nu mee bezig hield, maar dat waren ook haar zaken niet. "Hmm, ik heb wel wat mensen met magie tegen gekomen." uit automatisme had ze haar stem wat gedempt, "Maar ik ben helaas nog niet in staat geweest een van hen uit te schakelen, jij? En verder." ze hield een embleem van het rijk van de leeuw omhoog. "Ben ik nu commandant bij het rijk van de Leeuw."

"Hmm, je zou me aan moeten bevelen," zei Vic toen hij het symbool zag. "Ik heb ook nog niemand uit kunnen schakelen. Met sommigen heb ik een vriendschap gesloten, maar dat kan natuurlijk altijd omgedraaid worden. Verder heb ik mezelf gevestigd in een dorpje in het Rijk van de Tweeling, een dorpje dat echt niemand kent. Maar veel verder ben ik ook nog niet gekomen." Hij zuchtte, als hij het zo allemaal beschreef had hij het gevoel dat hij tot nu toe alleen maar faalde, dat hij nog niets goeds had kunnen betekenen voor iemand uit het Dertiende. Hij had Zenan te kort gedaan. Hij stuurde een kleine bol water uit het meertje omhoog en liet hem rond zweven.

Alexis keek hem even aan, "Dat zou ik wel een keer kunnen doen, moet je eerst een keer langs komen." merkte ze op. Het zou wel heel toevallig zijn als er weer iemand met krachten langs zou komen, maar ze wilde maar al te graag dat soort mensen hebben, dus het zou nog best kunnen lukken. Alexis begon richting de kant te waden, terwijl ze naar de woorden van Vic luisterde. "Vriendschap gesloten?" dat was iets wat haar werkelijk verbaasde. Het settelen in een dorpje snapte ze wel, maar vriendschap sluiten leek haar niet erg verstandig.

"Dat ga ik doen," zei Vic. "En ja. Zij noemen het vriendschap, ik noem het de uitgelezen kans om informatie te krijgen over de mensen met magie uit de Twaalf Rijken en om te infiltreren." Hij grinnikte toen hij zich bedacht hoe de gezichten van al die mensen eruit zouden zien als ze erachter kwamen waar hij vandaan kwam of als hij bezig was ze uit de weg te ruimen. Hij keek even om zich heen en richtte zich daarna weer tot Alexis. "Ik pas heus wel op dat ik niet te aanhankelijk wordt of zo, hoor." Hij vond de mensen wel aardig, maar het waren Twaalvers en dat was gewoon een probleem.

Alexis knikte, "Dan is het goed." ze kende Vic niet goed genoeg om te kunnen oordelen, maar er waren genoeg mensen die toch verblind werden en dan zommaar zouden kunnen overstappen. Ondanks dat ze nu al maanden weg was, geloofde ze nog steeds heilig in de missie van de schepper, hoewel ze geen enkel contact had gehad met het thuisfront. Maar ze kon begrijpen dat andere een stuk afvalliger konden zijn. Ze dook even kort onder water, voor ze op een rotsblok kon en haar benen in het water liet bungelen. "Wat was je aan het doen?"

"Ik probeerde water uit de lucht te halen, maar het lukte niet echt," zei Vic en hij zuchtte. "Maar vlak voor jij hier in het water viel bedacht ik een oplossing." Hij ging staan en richtte zich op de nevel onder aan de waterval. Hij trok het naar zich toe. Dit was niet moeilijk, al was het natuurlijk wel iets moeilijker dan het sturen van gewoon water. Hij liet de nevel in een lange sliert om hen heen cirkelen en daarna liet hij het vervliegen. Door de hitte was er al snel niets meer te zien. "Dat is makkelijk, maar water dat echt in de lucht ziet is niet te zien. Toch weet ik dat er hier heel veel is." Hij zuchtte, terwijl hij met zijn hand door de lucht ging en probeerde het water eruit te halen.

Alexis keek toe naar wat de jongen allemaal aan het doen was met zijn krachten. "Dat is niet bepaald iets waar ik bij zou kunnen helpen." grinnikte ze, met als een kleine demonstratie kort een vlammetje tussen haar vingers laten verschijnen. Maar het was al warm genoeg, dus extra vuur was niet nodig om het nog meer te verhitten. "Maar het is toch niet anders dan kleine druppeltjes samenvoegen?"

"Ja, maar ik zie die kleine druppeltjes dus niet," zuchtte Vic. Alexis bedoeld het goed, maar hier kon ze inderdaad niet mee helpen. Vic vroeg zich af of hij het ooit wel ging kunnen want het leek hem heel handig om gewoon altijd overal water te kunnen sturen. Behalve misschien in een woestijn, maar daar hoefde hij nooit meer heen. Hij had het er niet fijn gevonden. Uiteindelijk ging hij weer zitten. "Hoe ben je eigenlijk zo hoog in rang gekomen?" vroeg hij nieuwsgierig.

"Voel je ze dan niet hangen?" dat was weer een goed bedoelde tip van een leek die niks met watersturen had. Alexis keek even omhoog naar de grote groenen bladeren die boven het meer het licht filterde, maar toch wat zonlicht door liet. Eeuwenoude bomen om het meer waren bedekt met een soort mos en er groeide prachtige bloemen rond het meer. Bij de vraag van Vic keek ze hem weer aan. "Ik heb zo m'n kwaliteiten en een beetje vrouwelijk schoon om ze een extra zetje in de rug te geven." weer was de droge toon in haar stem te horen, maar het had wel geholpen.

Vic grinnikte toen ze over het vrouwelijk schoon begon. Hij bewoog nog steeds zijn hand door de lucht en voelde al het vocht wel, want het was heel benauwd, maar dat was nog steeds iets anders dan zien. Hij had geen problemen met water sturen dat hij niet zag, maar dit was ook nog eens heel klein. "Maar wat doe je dan zoal in die functie?" vroeg hij nieuwsgierig door. Hij vond dat Alexis het goed aan had gepakt, heel anders dan hij. Hij begon nog meer te twijfelen aan zichzelf, had hij het wel goed gedaan?

"Nou in deze functie is mij een legerkamp aangewezen dat nogal last heeft van aanvallen van een bende en ik moet die bende oprollen." ze haalde haar hand door haar haren om een ineens korte pluk vast te houden. Dat had de leider van de bende voor elkaar gekregen door haar haar te verbranden. "Alleen ze zijn sneaky." merkte ze geïrriteerd op. "Maar verder moet ik dat kamp gewoon op de rails houden, het is nietveel maar wel een opzetje naar meer." grinnikte ze.

"Dus je zou zeggen dat je een promotie kan verwachten als je die bende oprolt," zei Vic. "Oprolt of echt uitschakelt?" Hij zat na te denken, want hij had toch wel enig strategisch inzicht. Misschien kon hij wel helpen. Dan werd hij misschien nuttig voor de Dertieners, al was dat door een andere te helpen. Hij wilde zich niet nutteloos voelen. Maar met een boog kon hij heel veel uithalen. Moest hij er wel pijlen bij hebben, natuurlijk. Of als er water in de buurt was, want hij verwachtte niet dat de bendeleden magie bezaten. Maar daar had Alexis ook nog niets over gezegd.

"Oprollen, uitschakelen, wat is het verschil?" Alexis keek hem even vragend aan. "Maar het zou inderdaad wel voor flink wat vertrouwen zorgen in deze legermacht, perfecte dekmantel, vind je ook niet." Dit waren zaken waar ze veel aan had, met een beetje geluk kon ze de legermacht die ze nu onder zich had zelfs overhalen om zich tot Zenan te bekeren als ze eenmaal hun ultieme vertrouwen gewonnen had, maar zover was het nog niet.

"Oké," zei Vic en hij dacht nog even na. "Heb je boogschutters tot je beschikking? Die kunnen helpen als je ze in een hinderlaag lokt." Als hij zijn pijl en boog bij zich had en zou kunnen helpen, dan lagen alle bendeleden neer in evenveel seconden als hun aantal, plus een paar. "Maar dan moet je ze natuurlijk nog even in een hinderlaag lokken. Wat weet je eigenlijk van ze?" Hij wilde echt heel graag helpen, maar hij zou niet vragen of hij kon helpen want dat vond hij opdringerig. Mwa, misschien zou hij het uiteindelijk wel vragen, als Alexis er niet zelf over begon.

Alexis knikte, "Een paar, maar daar heb je niet zoveel aan in het bosachtige gebied en de stad, omdat ze vaak onopvallend weten te naderen." ze zuchtte eventjes, het was een probleem wat haar bleef achtervolgen. Ondertussen had ze wel kleine hinderlagen aangebracht, zodat in iedergeval hun voorraden niet zomaar meer gestolen konden worden. Dat was stap 1 van de aanpak. "Ik weet nauwelijks wat van ze, behalve dat de leider magie bezit. Hun kamp lijkt zich op verschillende plekken te bevinden, ze zijn tenminste nog niet bevonden."