Het rijk van de Schorpioen - De bibliotheek van Talia

Midden in de stad staat er een klein gebouw. Op het eerste gezicht lijkt het op een woning, pas als je verder kijkt ontdek je pas dat er in het voorgevel βιβλιοθήκη (Bibliotheke) gegraveerd staat. Binnenin branden er altijd kaarsen en ruikt het een beetje muf naar mensen. De boekencollectie die ze daar hebben is niet groot, maar wel zeldzaam. Aan de balie zit er altijd een oud vrouwtje die ook de eigenaar is.

Personen: Ongeveer tien, er passen geen draken erin.

"Jij moet hier blijven Rage. Ik kan je helaas niet meenemen. Sowieso willen wij niet ontdekt worden niet waar? Ik ga niet meer terug naar de kerkers om daar te kunnen rotten. Wanneer ik je nodig heb communiceer ik met je" De draak knikte en steeg op. Hij ging zichzelf wel bezig houden. Kirsten kwam hier voor een reden. Deze bibliotheek stond bekend om zijn zeldzame boeken. Kirsten zocht namelijk een boek die alleen hier te vinden was. Waarvoor? Natuurlijk om meer te weten te komen over de personen van het 13de rijk. Ze moest weten wat zij kon verwachten als er een oorlog zou komen. Ze opende de deur die vrij zwaar was en rook meteen een muffe geur. Tja boeken hé. Ze begroette de vrouw, eigenaresse van de bibliotheek en ging meteen naar de legendes, mythes en fabels. Daar moest ze wel iets vinden.

Dani zat helemaal verdiept in haar boek toen ze de deur open hoorde gaan. Dat geluid hoorde je hier niet vaak. Iets blauws in haar ooghoek trok haar aandacht, maar Dani bleef doorlezen.
'Daan, er is iemand met magie daar binnen in de bibliotheek, het is geen dertiener dus pas op. Zijn of haar draak staat hier buiten.' Tessriël communiceerde nooit op deze manier met haar. Dani voelde haar hartslag sneller gaan, maar kreeg hem al weer snel onder controle. Wat moet ik doen?' vroeg ze. 'Blijf rustig, ze zal je niks doen zolang jij diegene ook niks aandoet. Je kan haar proberen over te halen,'antwoordde Tessriël kalm.
De eigenaresse, het meisje met het blauwe haar en Dani zelf waren de in deze bibliotheek. Het was dus het meisje met het blauwe haar. Ze kon haar misschien overhalen..
'Wat brengt jou hiernaartoe?'

Haar ogen gleden langs de titels van de boeken. Ze zag een aantal sprookjes er tussen, van die griezelige mythes, enge horrorverhalen en waarom vond ze nu net niet het boek waar zij voor kwam? Dertien..Dertien... Dertien.. Een ongeluksgetal. Wat toepasselijk ook. Daar, boven, helemaal boven zag zij een nummer staan. Dat moest het zijn. De boeken zagen er wat donkere uit maar hadden de twaalf symbolen van de rijken erop en een symbool die zij niet herkende. Rijk 13. Ze keek rond want je moest een ladder hebben om op die hoogte te kunnen komen. Toen er tegen haar werd gesproken keek Kirsten op. Haar groene ogen bekeken de persoon die haar aansprak. "Pardon?" Zo moest je al niet tegen Kirsten spreken. Wat ging dat meisje aan wat zij hier deed? "Het is een bibliotheek, wat denk je zelf?" Kirsten rolde met haar ogen, liep langs het meisje en ging de ladder halen. Die rolde langs de boekenkasten en zag er niet al te stevig uit. Ze ging de treden van de ladder op, reikte uit en pakte een aantal boeken over rijk 13.

Dani was gefascineerd door het meisje. Ze was dus snel prikkelbaar en waarschijnlijk niet zo moeilijk te verslaan als het eropaan kwam. Toen dacht ze aan die keren dat ze haar tegenstanders verkeerd ingeschat had en vertrok haar gezicht.
Ze zag haar wat boeken over het dertiende rijk pakken. Het verbaasde Dani niets, maar het was wel verontrustend. Meestal doen mensen research naar dingen die zij niet mogen. Ze schatte haar kansen in. Misschien zou het werken als ze haar voor zou doen als een reiziger, maar dit meisje was waarschijnlijk wel schrander genoeg om dat te doorzien. Ze waagde het maar op de directe aanpak. 'Het dertiende rijk dus... Ik denk dat ik je er meer over kan vertellen dan deze boeken.'

De vrouw kwam weer naar beneden en was duidelijk van plan om het meisje te negeren. Wat een dom meisje, haar intelligentie was zeker nog lager als dat van een gemiddelde. Wie vraagt nu wat je doet in een bibliotheek? Bij het volgende zinnetje kwam Kirsten tot stilstand. Misschien had zij haar verkeerd ingeschat. "Echt waar?" Kirsten draaide zich om en haar smaragd groene ogen met donkere eyeliner eromheen keken het meisje doordringend aan. "En je wilt die informatie met mij delen? Ik neem dan aan dat jij ook op die dag was niet waar? Met die vreemde bol die ons waarschuwde voor de gevaren?" Kirsten leek nu de toon in haar stem iets minder scherp en vijandig te laten klinken. "Kom dan gaan we aan een tafel zitten" Kirsten liep al naar een tafel, legde de boeken voorzichtig neer en begon de stof er van af te vegen met de stof van haar vest. "Wat is jouw naam?" Je merkte duidelijk dat Kirsten graag het gesprek deed leiden.

'Dani ... maar je kan mij Daan noemen.' Ze had er meestal geen behoefte aan, vreemde mensen die haar Daan noemen. Maar op een of andere manier ontglipte het haar. Ondertussen liet ze haar gedachtes op de vrije loop gaan. De bol? Daar had ze nog niks over gehoord.
'Welke bol? Ik was er niet die dag ...' Voorzichtig trok Dani een stoel naar achter en ging er in kleermaker zit op zitten. Ze boog haar hoofd naar voren zodat haar ogen niet zichtbaar waren.

"Daan? Ik denk dat ik je gewoon Dani noem anders lijkt het net alsof ik tegen een vent praat"Au, vrij bot maar Kirsten zei nu eenmaal wat zij dacht. Ze pakte een boek en begon er nonchalant in te bladeren. "Dat zei die bol ook inderdaad. Niet iedereen met magie was aanwezig. Van welke rijk ben je afkomstig? En wat is je element? En nog veel belangrijker wat weet jij allemaal over rijk 13?" Kirsten onderzocht het meisje een beetje die blijkbaar niet wilde dat Kirsten iets zag aan haar gezicht. Waarom hield ze haar hoofd zo naar voren, gebogen? Had ze iets te verbergen? Heel interessant.

Dani kon nog net een sarcastische opmerking binnenhouden. Ze wilde geen ruzie met haar. De vrouw bestookte haar met vragen. Ze negeerde ze en stelde een tegenvraag. Normaal had ze plezier in leugens vertellen, maar het leek haar nu niet zo verstandig. 'Wie ben jij eigenlijk?'
'Hoe gaat het?'vroeg Tessriël. 'Goed,' antwoordde ze kortaf en ze richtte haar aandacht weer op de vrouw.

"Ik? Kirsten, afkomstig van de rijk schorpioen" zei ze op een simpele toon terwijl ze stopte op een bladzijde wat haar heel interessant leek. "Ik woon daar niet meer" sprak ze zachtjes uit. Met haar vinger gleed ze langs de zinnen wat er geschreven stond in het boek. "Element water. Weet je nu voldoende?" Kirsten keek de vrouw met een scherpe blik aan. "Ik vroeg je aan mijn tafel echter alleen omdat jij mij meer kon vertellen dan in deze boeken staan. Geloof jij in de rijk van 13?" Kirsten vlocht gauw een aantal kleine vlechten die ze vastmaakte met een speld zodat het niet meer voor haar gezicht hing. Soms kon zij zich zo irriteren naar haar lange haren. Misschien was kort beter. Minder werk en niet zo lastig.

'Misschien,' antwoordde ze en haalde haar schouders op. Ze vroeg zich af hoeveel informatie zij uit haar kon halen. Tegen een echte persoon praten was toch weer een uitdaging op zich in tegenstelling tot boeken lezen. 'Ja, ik heb daar gewoond,' antwoordde ze en zuchtte. Voorzichtig deed ze haar gouden kruisketting af en legde hem op tafel neer, een verzoenend gebaar.

Bij haar volgende woorden flitste er twee scenario's in Kirsten haar hoofd. 1. De vrouw met haar hoofd tegen de tafel aan slaan, dolk tegen haar hals aanduwen en vragen of ze hier komt om haar te doden en dat ze aan het verkeerde adres is 2. Doen alsof ze heel geïnteresseerd is, van de domme doen en kijken of ze daadwerkelijk informatie weet uit te halen. Kirsten ging voor optie 2. "Je hebt daar gewoond?" vroeg de vrouw op een verbaasde toon terwijl zij naar de ketting keek. "Waarom woon je daar niet meer?"

Er speelde een glimlach om haar lippen toen ze de twee scenario's door Kirstens hoofd heen zag flitsen. 'Ik ben niet gekomen om te moorden, in tegendeel. Ik ben alleen gekomen om te praten. Om jullie wat informatie te verschaffen over het dertiende rijk. Wat hebben wij aan dode mensen?' Ze liet haar stem wat levendiger klinken. Het was de halve waarheid, zij was inderdaad niet gekomen om te moorden, maar de anderen wel, helaas. 'Ik woon er niet meer, omdat ik hiernaartoe ben gezonden en ik was het leven daar eerlijk gezegd ook wel zat. En waarom wil jij ons vermoorden?' Ze liet de vraag onschuldig klinken.

"Wat hebben jullie aan dode mensen? Heel simpel. Dan kunnen jullie gemakkelijk de rijken overnemen zoals er werd gezegd. Opgeruimd staat netjes noemen ze dat ook wel eens" Kirsten groene ogen twinkelde voor kort. Alsof ze nu al een haat tegen haar had. Het was niets persoonlijks, had met haar verleden te maken. "Het leven daar zat? En ze laten je zo maar gaan? Zijn ze niet bang dat je dit allemaal gaat door vertellen aan ons?" Bij de vraag van de vrouw keek ze haar niet begrijpend aan. "Vermoorden? Alleen als er een aanval komt moet ik inderdaad mijn handen vuil maken. Ik wil voorzorgsmaatregelen. Weten hoe ik mijzelf kan beschermen. Andere interesseren mij niet zoveel"

'Er zijn maar een beperkt aantal mensen met magie dus dat zou zonde zijn.' Ze pakte een van Kirstens boeken op en bladerde erdoorheen. 'Ik heb alleen gezegd dat ik het leven daar zat was, niet dat ik ze haat. Nee, ze willen juist dat wij jullie komen vertellen over de Schepper.' Er ontstond een frons in haar voorhoofd. Ze liet een stilte vallen voordat ze verder ging met praten. 'En hoe denk jij dan dat jij je kan beschermen? Mij vermoorden zou toch makkelijk genoeg zijn?'

“Daar heb je een punt. Niet velen hebben het geschenk gekregen van een element” De vrouw speelde met haar lip piercing terwijl zij een interessant stukje las over de rijk 13. “De schepper? Wie is jullie schepper? En waarom luisteren jullie naar hem? Je wilt toch niet dat iemand de macht over jullie heeft?” Kirsten zou dat echt niet kunnen. Hoe krachtig zou de schepper wel niet zijn? Dat maakte haar toch wel nieuwsgierig. “Hoe ik mijzelf bescherm? Dat heb ik al jaren moeten doen dus dat zal nu ook wel goed gaan. Ik dood niet zo snel iemand alleen als de situatie daar naartoe leidt. Meestal houd ik mijzelf weg van alle gevechten of confrontaties. Want de sterkste zullen overleven en ik wil niet dat mij energie opraakt door nutteloze acties”

'De Schepper is de gene waar wij in geloven, in het dertiende rijk. Hij heeft alles gecreëerd. Wij doen dit uit vrije wil, omdat wij in hem geloven.' Ze dacht na over de zinnen die zij uitgesproken had en voegde eraan toe:'Ik zal mij nooit laten dwingen. Het is een grote eer om deze taak te mogen voltooien. Wat zou jij doen in mijn plaats?' Bedachtzaam veegde ze haar haar uit haar gezicht en keek Kirsten recht in haar ogen aan. Het zou haar niets verbazen als zij een militante tegenreactie zou krijgen.

"Ah dus zo zit dat feestje in elkaar" Kirsten begon een aantal punten te noteren in haar notitieblok waar zij dus mee rekening zou moeten houden. Die mensen wisten gewoon niet beter. Bij die vraag keek Kirsten in de ogen van de vrouw, heel doordringend en bedachtzaam. "Wat ik zou doen? Als ik zo zou zijn opgevoed en de schepper was diegene die de rijk had gecreëerd zou ik hem natuurlijk volgen. Dat lijkt mij logisch toch? Want ik weet niet beter en wie ben ik dan om tegen hem in te gaan?"

Ze ging rechtop zitten. Een tijd lang zei ze niks en staarde ze alleen in de verte. Ze had eigenlijk niks meer te vertellen. Dani bedacht zich opeens dat ze eigenlijk niet zoveel wist over de mensen hier. 'Maar hoe zijn de mensen hier?' vroeg zij uiteindelijk. Ze hield haar toon nonchalant. Kirsten wist er vast veel over te vertellen.

"De mensen hier?" Moest Kirsten nu veel gaan praten. "Is per rijk verschillend. Iedere rijk heeft zijn eigen specialiteit. Iedereen is wel ergens goed in per rijk. Heel bijzonder. Maar ik ga niet zoveel met mensen om dus je bent echt niet bij de juiste persoon om dit te vragen. Hoe zijn de mensen daar bij jullie dan? Verbitterd? Gemeen? Vals?"

'Ja, we zijn allemaal harteloos en rukken onze tegenstanders' harten langzaam en pijnlijk eruit. Ik ben zo'n beetje de enige met echte gevoelens,' antwoordde ze koud. Ze probeerde haar gezicht neutraal te houden net alsof ze een leuk verhaal voor het slapen zijn vertelde. Waarschijnlijk zou Kirsten de humor ervan niet inzien. Toch wilde Dani Kirsten even uittesten.

"Meen je dat? Geweldig" Haar ogen schitterde voor kort want Kirsten was zelf een sadist. "Ik zelf zou kiezen voor een langzamer, veel pijnlijkere dood. Misschien diegene eerst van zijn tong ontdoen dat die tenminste niet meer kan schreeuwen" Ze ruste nu haar hoofd in haar hand terwijl zij het meisje aankeek. "Met gevoelens, jij? Is dat nu sarcastisch of?"

'Nee, eigenlijk niet.' Ze glimlachte bij het beeld alhoewel het zelf nooit zou kunnen doen bij wie dan ook. 'Ik denk juist dat gedeelte waarin ze schreeuwen juist het leukste gedeelte is. Ik stel voor om ze eerst van hun nagels te ontdoen,' antwoordde ze geamuseerd. Heel even was ze verbijsterd door de laatste zinnen die Kirsten had uitgesproken. 'Eigenlijk is het hele verhaal wat ik je nu vertel sarcastisch, behalve het laatste gedeelte. Als ik gene gevoelens had had ik deze stad al lang uitgemoord.' Dani had eigenlijk geen zin in een discussie, maar als iemand ermee begon zou ze in de tegenaanval gaan. Ze verwijderde zich van langzaam van Kirsten.

"Ik krijg daar alleen maar hoofdpijn van en vind ze eerder half stikken in hun bloed amuserend om naar te kijken. Maar van een huid ontdoen is ook heel leuk" Kirsten was verbaasd dat ze met iemand dit soort plannetjes kon delen, wat grappig dat er meer personen zoals haar hier rondliepen. Net zo sadistisch. "Ja daar zul je wel gelijk in hebben. Maar de anderen zijn dus allemaal harteloos op jou na?"

'Ik denk dat een voodoo poppetje je wel zult helpen om van je moordlustige gevoelens af te komen,' glimlachte Dani. Ze had het eigenlijk niet zo op mensen krenken, maar het was gewoon leuk om er met iemand over te praten. 'Nee, ik maakte maar een grapje. Het verschilt per persoon. In principe verschillen wij niet van jullie.' Mensen bleven eenmaal mensen. Egoïstisch en telkens op zoek naar middelen of personen om hun pleziertjes te bevredigen.