Het brede zandstrand - Het rijk van de Vissen.

"Ja, een Dertiener," zei Vic met opgetrokken wenkbrauw. "Het verhaal is toch dat er een Dertiende Rijk is en dat daar mensen vandaan komen om onze Twaalf Rijken over te nemen? Of krijg ik het steeds weer verkeerd te horen?" Hij zuchtte. Hier werd hij gek van. Althans, hij deed alsof hij er gek van werd om steeds maar weer dingen uit de tweede hand over een vliegende bol licht en zijn verhaal te horen. Natuurlijk wist hij er veel meer vanaf dan diezelfde bol licht, maar dat zou hij niet hardop uitspreken.

Dus hij kwam wel uit de twaalf rijken? Een zucht verliet haar lippen en kort glimlachte ze in zichzelf. Eden had zich voor niets zo druk gemaakt, typisch. Waarschijnlijk had hij toch al door dat zij ook iemand met magie was? Het maakte dan toch niet zo heel veel uit. "Ach, ja, dat is het verhaal." Haar antwoord was een beetje vaag. Ze keek naar de blauwe hemel. Ze hield zich een beetje afzijdig en trainde voor haar eigen veiligheid. Ze had al niet zo'n goede start gehad toen ze de mensen ontmoette bij die open plek, dus ze mengde zich liever niet met die anderen.

Toen het meisje even niet keek kon Vic het niet laten om te grijnzen. Hij was haar mooi om de tuin aan het leiden. Maar die uitdrukking was verdwenen toen ze weer naar hem keek. "Ja, dat is dus het verhaal," zei Vic. "Maar ik ga liever door met genieten van mijn leven samen met Darsol. Dat is, even tussen haakjes, trouwens de walvis die je net hier zag landen en daarna weg zag vliegen." Hij glimlachte en liet het bolletje water terug in zijn waterfles zweven. Hij was er altijd zuinig mee, je wist nooit wanneer je ze nog nodig zou kunnen hebben.

Eden knikte even. "Dat had ik begrepen. Kan hij van vorm veranderen?" vroeg ze rustig aan hem en ging weer rustig liggen om zichzelf een beetje bij te kleuren. Dat van vorm veranderen was erg handig, toch was ze meer onder de indruk van Megurine. Megu met haar mogelijkheid om van kleur te veranderen, altijd verwonderde het haar weer. Het van vorm veranderen was wel bijzonder en hoewel ze veel draken destijds op de open plek had gezien, was dit wel erg bijzonder. Sommigen hadden nogal standaard draken, of zo leken ze op het eerste gezicht. Dat maakte niet echt uit, ze had het ook goed gevonden als Megu normaal was. Het was gewoon fijn om altijd iemand in de buurt te hebben.

"Ja, dat kan hij," zei Vic trots. "Maar zoals je gezien hebt heeft hij altijd zes vleugels, die veranderen niet mee. En zijn oorspronkelijke vorm is gemaakt van licht." Vic kon vaak niet ophouden met over Darsol praten, zo cool vond hij zijn draak. En ook al was dat heel er dom, want die meisje was een duidelijke Twaalver. "Heb jij dan ook een draak?" Hij wilde weten hoeveel ze hem zou vertellen in de veronderstelling dat ze beiden uit de Twaalf Rijken kwamen.

Eden kon duidelijk aan de stem van de jongen horen dat hij er gesteld was op zijn draak, het kon ook niet anders. "Dat is mooi," zei ze rustig en glimlachte toen ze aan Megurine dacht. Ze was waarschijnlijk even trots en blij met haar als de jongen was met zijn draak. Ze zou de jongen niet veel vertellen, maar het maakte toch niet uit als ze vertelde dat ze ook een draak had? Hij wist toch al dat ze magie bezat. Veel hoefde hij immers niet te weten want ze was niet van plan het gezellig met hem te hebben. "Ja, Megu," zei met een klein glimlachje tegen hem.

"Wow, interessant," zei Vic lachend. "Meer krijg ik zeker niet te weten?" Hij stond op en wreef over zijn buik. Hij kreeg honger. Het voelde ook al laat. Hij begon zijn spullen af te kloppen, want er zat nog steeds zand op, en in te pakken. "Nou meisje," zei hij uiteindelijk, want hij kende haar naam nog niet. "Het was leuk je gesproken te hebben." Als laatst pakte hij zijn handdoek in en zo liep hij het strand af. Zijn blouse hing open, want daar werden de meiden blij van, en hij verdween vrolijk tussen de duinen, waar Darsol hem op zou komen halen.

Inderdaad, meer kreeg hij niet te weten. Megu was Megu. Niet dat hij veel zou kunnen met informatie over dat Megurine een kleurendraak was, maar je wist het nooit. Toch ging Eden er vanuit dat de jongen uit de twaalf rijken kwam. Kort stak ze haar hand naar hem op toen hij wegliep. "Bye," zei ze tegen hem toen ze zag dat hij wegliep. Een aparte jongen, maar ze had weer iemand ontmoet met een bijzondere draak, daar was niets mis mee. Zij zou nog even genieten van de middagzon.

New ~

Haar kap had ze ver over haar hoofd, net als haar mantel. Vandaag was het rustig hier, op enkele mensen na. Er was aangegeven dat er een storm aan zou komen. Dain zelf had gehoopt dat zijn berijder eindelijk weer contact met mensen zou maken. Om die reden had hij haar hier bijna laten vallen. Hij was in ieder geval wel weggelopen, iets dat het humeur van Sheila niet echt goed had gedaan. Een duistere blik lag in haar ogen, als je die ooit zou kunnen zien. Ze had de kap ver over haar hoofd omdat het niet de bedoeling was dat iemand haar wonden zag. De littekens van alle snijwonden. Het brandmerk op haar pols had ze dan ook netjes afgedekt met handschoenen. Haar harnas, dat speciaal voor haar lichaam was gemaakt, beschermde alles. Nu ook alle zwakke plekken waar wonden nog open waren. Haar blonde haren vielen hier en daar onder de kap uit terwijl ze uiteindelijk bij een groepje rotsen uit kwam. Daar nam ze plaats, om even te rusten en te kijken naar de zee. Misschien om zelfs te kalmeren zodat het voor Dain weer veilig was om terug te komen.

De geur die de zee meebracht rook fris, maar ook lichtelijk naar dode vissen. Het was eigenlijk een redelijke welkome afwisseling. De bedompte geur van de stad was te benauwd, ze had er bijna in gestikt. In tegenstelling tot de andere mensen had zij geen opzichtige kleding aan, maar een luchtig jurkje. Eigenlijk hield ze niet meer van zwemmen. Het deed haar denken aan thuis. Ze had ontelbare keren in een klein beekje vlakbij haar huis geoefend met het water daar. Toch liet ze zich meeslepen door de nostalgie en liep het water in, niets aantrekkend van het feit dat ze haar bikini niet aan had. Toen het water tot haar middel kwam ging ze in het water liggen. Ze twijfelde heel even of ze het water zijn werk moest laten doen of het toch in bedwang zou proberen te houden. Uiteindelijk hield ze het bij een compromis en vormde een holle waterbol, die boven haar gezicht heen liep. De rest liet ze aan het water zelf over en sloot haar ogen. Het mocht haar tegen de rotsen aan beuken als het dat zou willen, dan ging ze ten minste dood in het water, thuis.

Rustig was ze blijven zitten, nouja rustig. Inmiddels zat ze onrustig in haar tas te rommelen om te zoeken naar een sigaret. Tot haar grote spijt rookte ze soms.. Ze slikte en zocht vervolgens voor haar lucifers. Rustig stak ze haar sigaret aan waarna ze de lucifer weggooide. Het kon haar weinig schelen dat de natuur nu een beetje meer vuil had dan anders. Het kwam immers ook uit de natuur. Stil bleef ze zitten terwijl ze vanuit haar ooghoeken iemand zag die het water in ging. Gek noemde je zo'n iemand vaak en zonder al te veel interesse bekeek Sheila haar. Normaal gesproken had ze allang er wat van gezegd en was ze er heen gerend, nu speurde ze alleen even rond in het hoofd van de persoon. Ze hoopte maar niet te duidelijk aanwezig te zijn want echt zin in een gesprek moest ze nog ontwikkelen. Ze had nauwelijks met mensen gepraat sinds haar incident. Waarom zou ze ook? Haar kille kant stond dat niet toe en ze vertrouwde ook niemand meer. Zelfs niet mensen van wie ze gehouden had.

Na een tijdje begon het minder leuk te worden, dus liet ze de waterbol uit elkaar zakken. Ze zag Tessriël heel even opkijken. Misschien om te kijken of Dani nog leefde. Dani grinnikte even bij het idee. Waarschijnlijk zou Tessriël haar toch niet uit het water vissen. Het zou te veel werk zijn en bovendien lag de tas met eten veilig naast Tessriël.
Dani zwom naar een van de rotsen toe en probeerde erop te klimmen. Na een paar verwoede pogingen en twee sneeën in haar handpalm stopte ze ermee. Ze zwom langzaam terug naar de kant toe en bedacht zich alvast wat zij nu zou gaan doen. Plotseling ving ze iemand gedachtes op. Ze wist dat het van iemand was die zij al eerder ontmoet heeft, ze voelden vertrouwd aan. Dani keek om zich een. Er was maar een iemand in haar bereik. Ze gokte dat het een vrouw was, maar kon dat niet met alle zekerheid zeggen, want die gene had een kap over zijn of haar hoofd heen. Voorzichtig liep ze die gene toe.

Ze merkte het, natuurlijk merkte ze het. En op het moment dat ze het meisje zag begon het lichtelijk te dagen wie het was. Rustig keek ze naar, vanonder haar kap, waarna ze weer even haar sigaret in haar mond stak en daarna uitademde. Rook steeg op vanonder haar mantel en ze keek naar haar. Het meisje kwam dichterbij en dat beviel Sheila niet helemaal. Dus langzaam ging ze uit haar hoofd en draaide ze haar eigen hoofd weg. Met een nerveuze blik bleef ze rondkijken. Of er misschien andere mensen waren naar wie de vrouw toe zou lopen, ze hoopte het wel want ze wilde niet in gesprek. Ze wilde sowieso niet dat iemand haar nog leerde kennen. Ze was klaa rmet mensen. Niemand was te vertrouwen.. Alleen Dain en zijzelf. Verder niemand nog. Dat wist ze nu gewoon helemaal zeker.

Heel even wist ze geen houding aan te geven. Als zij te vriendelijk zou zijn zou ze argwaan wekken, maar een arrogante houding werd meestal ook niet zo positief ontvangen. Uiteindelijk hield zij het bij neutraal. Neutraal was eigenlijk altijd wel goed. Maar je moet de kunst van neutraal zijn wel goed kunnen beheersen. Als je plotseling van richting verandert werd je al snel gezien als een overloper. Toen ze de gedachten van die gene beter kon horen constateerde Dani dat ze een vrouw was of een man met vrouwelijke gedachtes. Bij die gedachte giechelde ze zachtjes. Ze stopte er gelijk mee, giechelen was iets voor kinderen. Langzaam ging ze op een rots in de buurt van de vrouw zitten. Dichtbij genoeg om een gesprek te kunnen voeren, maar wel op een gepaste afstand om de illusie te wekken dat zij hier niet was gekomen om de vrouw te bestuderen. De koude noordenwind zorgde ervoor dat Dani's haar tegen haar gezicht aansloeg. Toch deed zij geen moeite om het uit haar gezicht te vegen. Ze dacht heel even na voordat ze wat zei. ''Hebben wij elkaar wel eens eerder ontmoet?'' vroeg ze uiteindelijk en wendde haar gezicht af naar de zee.

De jongedame nam in haar burrt plaats en haar groenige ogen gleden direct over haar heen. "Dat zou zomaar kunnen." War het onduidelijke en mysterieuze antwoord van de vrouw. Rustig keek ze naar de jongedame waarna door de wind haar kap van haar hoofd af vloog. Haar haren bewogen wild mee met de wind, blond en stralend. Haar littekens werden vanaf nu zichtbaar en onzeker keek ze voor zich uit. Ze keek naar de jonge vrouw. "Ja..Ik kan me jouw nog wel herinneren.." Zei e met een rustige glimlach. Ze keek haar rustig aan. Zonder glimlach op haar gezicht. Ze deed haar mantel goed en liet de kap maar even zitten. Het was eventjes prima zo. Heel eventjes maar.

Sorry was beetje inspiloos

Dani liet het antwoord even tot haar doordringen. Er waren maar twee vrouwen die het konden zijn: Sheila of Kirsten. Mira was te kinderlijk om die vrouw daar te kunnen zijn. Dani liet het zichzelf toe om haar ogen over de vrouw heen te laten glijden. De littekens vroegen de meeste aandacht, maar het harnas en het haar vielen ook op. Het was overduidelijk geverfd, aangezien het bij de aanzet niet blond was. In een reflex schoot haar hand naar haar wang toe. Ze wilde de bobbels voelen en had de sterke drang om het te verhelpen. Ook al wist ze dat ze het niet kon, maar alsnog. Dani wachtte niet op een reactie en trok haar hand terug. ''Sorry, ik liet mezelf gaan,'' zei ze buitengewoon kalm, maar ze voelde al een lichte blos op haar wangen verschijnen. Ze probeerde haar fout te verbergen door er snel overheen te praten. ''Er zijn maar twee mogelijke mensen die ik ken en jou kunnen zijn: Kirsten of Sheila.'' Deze keer keek ze de vrouw recht in haar ogen aan. Dani wilde de waarheid.

Rustig bleef ze zitten. Tot de hand op haar af kwam en snel weekte ze weg. "Ja.. Inderdaad. Maar niet meer doen." Zei ze. Ze keek hem aan en slikte even. "De keuze aan jou wie ik ben." Zei ze zachtjes. Haar Kirsten. Haar had ze ook al nie gezien, ze miste haar. Moeizaam slikte en keek even weg. Ze miste meerdere mensen wel, zacht beet ze op haar onderlip. "Zeg maar wie ik ben Dani.. Vertel het me maar. Wie ben ik? En ga je dan weg als je het weet? Of blijf je zitten en ga je uiteindelijk weer weg, net als de vorige keer?" vroeg ze haar. Ze keek hem aan en slikte even. Rustig zuchtte ze en haalde haar waterzak uit haar tas. Rustig nam ze er slokjes van waarna ze weg keek en de zak weer opborg. Ze was zo ontzettend moe.

Ze zag hoeveel pijn de vrouw leed en voelde de pijn ook. Dat was nieuw, mensen die lijden lieten haar meestal koud. Maar deze vrouw had ze gekend in de tijden dat ze ... energieker was en minder levensmoe. Ze had met beiden vrouwen maar kort gepraat, maar lang genoeg om in leven te blijven. En hoe moeilijk het ook was voor haar om toe te geven, ze had respect voor hun, beiden. ''Jij bent een vrouw die gebroken is, door iets of iemand. Je hebt je te lang sterk gehouden. Weet wanneer het tijd is om te breken,'' zei ze en liet daarna een stilte vallen. ''Of blijf je zitten en ga je uiteindelijk weer weg, net als de vorige keer?'' Moeizaam dacht Dani terug aan die dag in de bibliotheek. Kirsten had haar toen bedreigd met het mes en was toen weggegaan. Die vrouw daar was dus Sheila. Het kon niet anders. Toch kon ze het even niet geloven. ''Ik blijf nooit lang bij mensen, mensen gebruiken je. Je kan dan beter verdwijnen voordat ze je naam kunnen onthouden,'' zei ze nu verbeten. Pas toen de woorden uit haar mond waren gerold besefte zij zich dat ze misschien iets te hard was. ''Ik ga nog niet weg, want ik probeer voor een keer het juiste te doen,'' fluisterde ze, niet zeker of Sheila haar wel hoorde. Het zou niets uitmaken als ze het niet zou horen.

Stilletjes aan luisterde Sheila naar de woorden van de vrouw en keek haar aan. "Het is nooit tijd om te vallen want de wereld gunt je geen kans om overeind te krabbelen." Zei ze zachtjes als antwoordt. Ze hoorden hoe ruw en kil Dani de woorden bijna sprak. Alsof het schuldgevoelens bij Sheila zelf moest oproepen. "Dat is de aard van de mensen. We moeten elkaar gebruiken om te overleven." Zei ze rustig. Sheila beet zacht op haar onderlip en keek naar haar handen die waren verpakt in handschoenen. Stilletjes bleef ze zitten en zuchtte diep. "En wat is dan het juiste Dani? Hoe weet je dat? Wanneer je het juiste doet want er zullen vast altijd wel mensen zijn die het onjuist vinden. Wat doe je aan die mensen?" Vroeg ze haar. Rustig keek ze weer naar de zee. Voor hasr was het juist geweest bij haar vader weggegaan. De wraak daarop had ze inmiddels gevoeld. Gebrandmerkt voor de rest van haar leven alsof ze eigendom van iemand was. Hij had buiten haar lichaam wel meer dingen verwoest met zijn actie. Zoals hij alles kapot maakte wat haar ook maar een sprankje geluk kon geven.

Sheila was niet de eerste persoon geweest die haar moeilijke vragen stelde. ''Het juiste voor jezelf, bedoel ik. Aan die mensen kunt je niets doen, tenzij je op een dag besluit om door te draaien en ze allemaal uit te roeien. Maar ik denk niet dat dat plan gaat werken, mocht ik je op ideeën gebracht hebben.'' Inwendig stond ze te lachen om haar grap. De gedachtes die door Sheila's hoofd heen gingen probeerde Dani te negeren. Zij had het ten slotte beloofd. ''Het spijt me voor wat er dan ook gebeurd is. Ik ... had het misschien kunnen tegen houden,'' zei ze met haar ogen omlaag geslagen. Ze voelde zich zo schuldig in de aanwezigheid van deze vrouw. Haar ogen dwaalden af naar de zee. Hoe kon ze die vrouw helpen? Ze kon niets doen, behalve hier blijven. Voor nu. ''Zou je het leuk vinden om een wandeling door de zee te maken? Mijn krachten zijn nog niet zo sterk ontwikkeld, maar ik kan wel een grote luchtbel maken zodat je niet nat wordt,'' stelde zij enthousiast voor. Hoe lang was het alweer geleden dat zij haar krachten had gebruikt voor iets leuks? Er vormde een frons in haar voorhoofd toen zij zich iets bedacht. ''Natuurlijk gaan we niet zo ver weg voor het geval dat,'' voegde zij eraan toe, om het voorstel wat redelijker te maken.

"Het zou nog een prima plan kunnen zijn." Zei ze zacht. Ze keek naar de jonge vrouw. "Nee.. Niemand had het tegen kunnen houden. Zelfs ik niet hoe graag ik het ook tegen had willen houden. Ik mag van geluk spreken dat ik het overleefd heb.. Van heel veel geluk.' Zei ze zachtjes. Ze keek even naar haar en slikte onzeker. Daarna volgde ze haar blik naar de zee, ondertussen speelde ze met de handschoentjes die haar handen verborgen, veilig hielden ze haar brandmerk weg. Alles was veranderd aan haar, alles. Niets was nog hetzelfde, niets was nog oké of normaal. Ze beet even op haar onderlip. "Een wandeling door zee?" Herhaalde ze even twijfelend. "Ja.. Dat lijkt me wel mooi denk ik." Zei ze met een kleine glimlach, het was een tijd geleden dat ze geglimlacht had. Deze was dan ook erg klein en voornamelijk zeer onzeker, dus heel veel was het niet. Maar het was iets en Dain was vast trots op haar geweest. Nu keek ze naar de vrouw en hield haar kap af. "Bedankt." Zei ze alvast liefjes.

Dani liet de woorden zwijgzaam over zich heen komen. ''Ik ben blij dat je nog leeft. En er zijn vast ook andere mensen die er blij mee zijn. Ik vind je een bijzondere vrouw, ik mag je wel,'' zei ze eerlijk. Ze had namen kunnen noemen, maar het zou de vrouw te veel pijn doen. Dani was verbaasd dat Sheila haar uitnodiging geaccepteerd had. ''Wilt je draak ook nog mee?'' wilde ze weten. Misschien zou de draak Sheila gerust kunnen stellen. Het leek het enige levende wezen te zijn waarbij Sheila zich redelijk normaal leek te gedragen. Dani gebaarde dat ze haar moesten volgen. Met een stevige tred liep ze naar het strand toe en begon met het vormen van de luchtbel. Het lukte wel redelijk naar het idee. ''Neem plaats in mijn domein,'' glimlachte ze ''Waar het nooit regent.'' Ze hoopte dat de vrouw de verborgen verwijzing naar hun vorige ontmoeting begreep. Waarschijnlijk was ze die al lang vergeten. Het was niet iets opmerkelijks geweest als je het vanuit de ogen van een normale persoon zou bekijken. Een normale persoon.

"Behalve mijn vader." Fluisterde ze zacht. Waarna ze de woorden van Dani door haar hoofd liet glijden. Ze mocht haar. Verlegen keek ze naar de grond. "Dank je." Fluisterde ze enkel waarna ze haar hoofd schudde. "Ik wil Dain even laten slapen, hij heeft het nodig." Zei ze zachtjes. Ze volgde de jonge vrouw nadat ze haar mantel even goed had gedaan. Met een glimlachje knikte ze. "Heerlijk." Zei ze zacht. Ze volgde haar rustig en zonder te veel woorden. In tegenstelling tot de vorige keer was Sheila nu stiller, ze was veranderd. Dat was de simpele oorzaak. Rustig keek ze even rond, het zag er erg mooi uit en ze vond het natuurlijk best een eer dat ze dit mocht zien. Ze wist best dat ze dit hierna waarschijnlijk nooit meer zou zien en dat deed toch wel iets met haar. Daarom keek ze even naar Dani. "Dankjewel." Zei ze haar, dat ze haar dit liet zien.

''Je hoeft je dank niet uit te spreken. Ik heb ten slotte nog mijn teleskine krachten, die mij soms op mijn zenuwen werken, maar verder heel handig zijn. Geweldig om mensen te zien schrikken omdat ze een ''spook'' hebben gezien,'' glimlachte ze. De omgeving veranderde naarmate ze dieper in de zee terecht kwamen. De zielige visjes werden vervangen door grote inktvissen en een paar kwallen, die bijna licht leken te geven. ''Ik moet jou eigenlijk bedanken aangezien jij mij op dit idee bracht,'' mompelde ze. In haar ooghoek zag zij dat Sheila haar handschoenen nog droeg. Heeft ze het koudbloedige handen of probeerde ze iets te verbergen? Ze durfde het niet te vragen. Het was iets privés en zulke dingen kan je niet ongestoord vragen. In plaats daarvan stelde ze een veiligere vraag, iets wat niet moeilijk was om te beantwoorden. ''Heb jij ooit iemands herinneringen gelezen? Ik heb het nog niet helemaal onder de knie. Bij sommige mensen doe ik onwillekeurig, maar op een of andere manier vergeet ik de herinnering vrij snel. En pas als ik in aanraking kom met de personen of plaatsen die in de herinneringen voorkwamen herinner ik ze weer. Ik weet nog steeds niet hoe het zit ...'' Ze had dit nog aan niemand verteld, deels omdat het raar klonk. Maar iemand anders met teleskine krachten zou het waarschijnlijk wel begrijpen.

"Ja.. Soms zijn die krachten wel irritant." Zei ze zacht. Ze liep rustig met haar mee en keek rond. De kwallen waren prachtig. "Hoezo ik?" Het waren allemaal kleine zinnen die ze sprak maar het was tenminste een gesprek. Zacht plukte ze aan haar handschoentjes. "Ja.. Ik heb er wel eens in gekeken, maar het was lastig. Buiten dat lukt het me wel. Ik herinner het me soms wel een beetje maar heb het tot nu toe nog enkel in een gevecht gebruikt." Zei ze eerlijk. Ze beet zacht op haar onderlip en keek naar de grond. "Ik keek in zijn herinneringen, het was zwaar maar hij was er totaal niet blij mee." Zei ze zachtjes. Moeizaam keek ze toen weg. "Maar verder heb ik het nog nooit gebruikt." Zei ze eerlijk. Ze slikte en beet op haar onderlip. Ze hoopte maar dat Dani niet in haar herinneringen zou krijgen, dat zou ze niet fijn vinden, dan zou ze misschien zien wat er met haar gebeurt was en dat hield ze liever geheim..