Het brede zandstrand - Het rijk van de Vissen.

''Hmm,'' mompelde ze als antwoord. Met een half oor had ze meegeluisterd, want in de verte zag ze wat grote dieren. ''Heb jij die grote dieren in de verte ook gezien? '' vroeg ze meer aan haarzelf dan aan Sheila. Toen ze nog dichterbij kwamen wist ze het zeker, haaien. Heel even twijfelde ze aan de situatie. Sheila had haar harnas nog aan. Ze kon daar onmogelijk in vechten. Tegen de tijd dat zij een aanval had kunnen doen hadden de haaien haar al lang opgegeten. Heel even schoot er een beeld van dat tafereel door haar hoofd heen. Ze voelde de kippenvel op haar armen terugkeren. Maar misschien kon ze de haaien afleiden en Sheila veilig terug laten keren ''Als de haaien dichterbij komen, zal ik je proberen zo ver mogelijk richting het strand te krijgen. Wacht daar op mij. Je kunt niet vechten in zo'n harnas, onder water. Ik moet de luchtbel opheffen als ik wil vechten, sorry,'' zei ze zachtjes. Ze wilde en kon niet falen.

Sheila volgde haar blik. "Anders gaan we gewoon terug." Zei ze zacht. Ze keek haar aan en slikte even. Ze wist zelf dat zij niet kon vechten in dit harnas, ze zou nauwelijks kunnen zwemmen. Moeizaam keek ze even om. "Kom. We gaan terug." Zei ze zacht. Ze slikte. Ze wilde niet dat ze aan gevallen zouden worden door haaien. Moeizaam keek ze even om. Haar blonde haren vielen langs haar onzekere gezichtje en ze keek met een onzekere en bange blik naar de haaien en daarna even rond het water. Ze was doodsbang, straks zouden ze het niet redden. Ze beet moeizaam op haar onderlip. Ze voelde hoe haar handschoenen niet goed zaten en deed ze even iets beter. Ze keek even naar Dani. "Kom je?" vroeg ze maar, ze wilde eigenlijk weg hier, even wilde ze niet meer. Ze wilde gewoon weg en weer op het strand staan

''Ik denk dat het nu te laat is om terug te gaan. Ze hebben ons al opgemerkt.'' De haaien loerden naar hun, maar kwamen niet dichterbij. Het leek net alsof ze wachtten op hun leider of misschien waren het toch geen vleesetende haaien. Ze wilde er niet over nadenken. ''Ik probeer nu een trilling te veroorzaken die je richting het strand zal sturen,'' legde ze uit, terwijl ze al begonnen was met haar plan ''Ik heb het nooit eerder gedaan, dus ik weet niet hoe ver je zal komen. Ik hoop dat je in ieder geval het ondiepe deel weet te bereiken met mijn hulp. Ik blijf hier om ze af te leiden.'' Tess, ben je wakker? Kom hier naar toe. Geen antwoord. Dan zou ze het wel zonder haar draak doen. Het was moeilijker dan zij ingeschat had, zo'n trilling onder water maken. De eerste keer lukte het haar nauwelijks om een zwakke trilling te maken. Ze probeerde het nog een keer. Deze keer was de trilling wat sterker. Plotseling zakte de luchtbel in, vast doordat ze uitgeput was. ''Het is nu het moment om te gaan,'' probeerde ze nog te zeggen.

Bang keek ze naar Dani. Ze was enorm bang. Ze keek even naar de haaien en beet op haar onderlip. Ze voelde het. "Nee. Kom mee terug.' Zei ze nerveus. "Ik wil niet dat je iets overkomt." Fluisterde ze, om de een of andere reden wilde ze niet dat Dani zou sterven. Dat zou haar een enorm schuldgevoel geven. Onzeker voelde ze toen hoe de luchtbel ineen zakte. Met een zwakke trilling werd ze naar achteren geschoten. Zo ver mogelijk. Haar harnas was enorm zwaar en ze moest nog een stuk zwemmen. Met moeite bewoog ze, het lukte nauwelijks en ging verder. Ze hoopte dat Dani het wel zou overleven, dat was om de een of andere reden nu heel belangrijk voor haar. Uiteindelijk lag ze, helemaal kapot van het zware zwemmen, half nog in het water op het strand. Ze was helemaal gebroken en hijgde zwaar. Vermoeid en uitgeput sloot ze haar ogen.

Tessriël stuurde een paar vluchtige beelden naar Dani. Het bos, de blauwe lucht en de wind. Dani maakte daaruit op dat haar draak aan het vliegen was. Ze hoopte dat haar draak snel zou komen. Hoe lang zou ze de haaien nog bezig kunnen houden? Moeizaam veroorzaakte ze een paar trillingen die het zicht van de haaien tijdelijk verminderde. Dat gaf haar wat tijd om op adem te komen. De haai die de leider bleek te zijn ontblootte zijn tanden en de andere haaien probeerden hun leider te imiteren. Het leverde een klein lachje van Dani op. Ze vond het er wel komisch uitzien. De leider zag dit als een belediging en beet in haar linkerarm. Ze schrok heel even en duwde hem daarna weg. Hij loerde nog een tijdje naar haar voordat hij zich omdraaide en weg zwom. De geur die de wond verspreidde rook metalig en had een overwelmend effect op haar. Dit was een van de eerste keren dat ze echt bloed zag.
Ik ben er, het ... komt allemaal goed. Tessriël wierp Dani een veelbetekenende blik en ging zitten zodat haar baasje makkelijker op haar rug kon klimmen. Dani deed wat er van haar verwacht werd en zette koers naar het strand. Als Sheila nog leefde zou ze daar vast zijn.

Moeizaam en hoestend lag Sheila op het strand. Alles voelde zwaar aan en haar hoofd tintelde een beetje. Tegen een steen aangekomen op weg met kruipen bleef ze liggen. Haar harnas kraakte terwijl haar hoofd bonkte. Vermoeid bleef ze liggen. Ze wilde niet bewegen, het deed teveel pijn. Ze voelde hoe de wond in haar rug weer open was en kreeg tranen in haar ogen. Het deed pijn, zoveel pijn. Flarden van herinneringen kwamen terug, haar ogen sloten zich terwijl ze zich ermee liet overspoelen. De slagen met de zweep, de wonden van de messen, het geduw en getrek. Maar bovenal, het grote en hete ijzer dat op haar hand geplaatst werd. Het gloeiende staal dat hard tegen haar huidje aangedrukt werd en zich erin brandde alsof ze een dier was dat je brandmerkte. Gillend was ze vastgehouden door vele mannen, ze mocht niet bewegen. Huilend had ze gesmeekt om vergiffenis maar het mocht niet baten.. Erna was het alleen maar erger geworden.. Tot ze genoeg van haar hadden. Ze mocht gedumpt worden, ze zou snel sterven waarschijnlijk en anders was ze toch niets meer waard.

Dani's haren deinden op de wind mee. Ze sloot haar heel even ogen om daarvan te genieten tot zij zich bedacht dat het bloed tegelijkertijd ook uit haar arm gutste. Haar ogen zochten het strand vluchtig af. Ze zuchtte opgelucht toen ze Sheila zag. De vrouw zag er niet al te best uit, maar ze was in ieder geval nog in leven. Tessriël maakte een sierlijke landing die Dani normaal geprezen zou hebben. Het leek net alsof de vrouw aan het vechten was tegen iets in haar hoofd. Dani durfde eerst niets te zeggen, maar ze moest de stilte toch verbreken. ''Sheila... gaat het? Het is allemaal mijn schuld, ik had je nooit mee moeten nemen naar de zee. Niet in deze conditie in ieder geval.'' Terwijl ze dat zei probeerde ze schuldbewust te kijken. Het voelde onnatuurlijk aan, ze deed het niet vaak. ''Ik denk dat we sowieso langs een heler moeten. Heb jij je nog bezeerd?'' Door het harnas kon ze wat moeilijker daarover oordelen.

Hijgend kwam ze wat overeind. Ze keek naar Dani met tranen in haar ogen. "Het deed zoveel pijn.." Fluisterde ze.. "Wat ze me aangedaan hebben." Ze keek naar haar en slikte. "Alleen mijn wond is weer open gegaan op mijn rug. Maar het gaat wel. Prima." Loog ze moeizaam. Ze kwam uiteindelijk overeind staan en keek naar meerdere Dani's. Voorzichtig voelde ze met haar vinger aan haar hoofd waar een spoortje van bloed plakkerig langs haar oor liep. Sheila keek haar even aan."Gelukkig heb je het gered." Zei ze zacht waarna ze zwak glimlachte. "Voel je niet schuldig, je hebt me voor even laten genieten. Het was leuk, dankje." Fluisterde ze en langzaam vervaagde de pijn van wat ze gedaan hadden.. De pijn van de herinnering die ze eraan overgehouden had. Het was een herinnering, ze moest het van zich af zetten. Haar harnas drukte pijnlijk tegen haar rug aan en moeizaam kreunend voelde ze voorzichtig aan haar rug. Ze kon niets voelen maar probeerde het iets losser te krijgen.

Bedachtzaam visiteerde ze Sheila's bewegingen. ''Je liegt.'' Ze maakte een onschuldig gebaar. ''Zodra je een leugenaar bent geworden kunt je de andere leugenaars meestal ontdekken, mits ze onder jou niveau zitten. Ik weet niet of het bij jou het geval is, maar je lichaamstaal zegt eigenlijk al genoeg,'' legde ze uit. Dani liet haar hand over de vrouw haar oor heen glijden. Het bloed wat erover heen liep voelde prettig warm aan. ''Ik denk dat je je niet moet verbergen achter het harnas. Bovendien zou ik graag naar je verwondingen willen kijken, uiteraard alleen met jouw toestemming. Ik ben geen heler en heb weinig verstand van het menselijk lichaam, maar ik heb wel wat basisdingen geleerd.'' Je moet haar wat tijd geven, wees niet zo hard. Dani boog haar hoofd als teken van gehoorzaamheid ten opzichte van haar draak. Sorry, ik ben hier niet zo goed in. Dani wierp de vrouw een weifelende blik en wachtte op haar toestemming.

Moeizaam keek ze even weg. Dani had dan wel gelijk maar het was te proberen natuurlijk. Daarom liet Sheila zich aanraken door Dani, hoewel ze daar wel even voor moest slikken. "Als je het zou kunnen verbinden.." Fluisterde ze zachtjes. Sheila keek haar onzeker aan. "Dat harnas is mijn bescherming," begon ze zacht, "zonder zouden ze me veel te makkelijk weer kunnen raken." Sheila keek haar aan en maakte voorzichtig de bovenkant van haar harnas los. Eronder had ze een simpel shirt aan, toen ze dat ook uit deed werden haar littekens zichtbaar. Lang en nog rood, heel oud waren ze nog niet. Rafelig en duidelijk gedaan om te martelen, verschillende steekwonden en toen ze zich even om draaide werd op haar rug een grote, open wond zichtbaar. Haar handschoenen had ze nog aan en onzeker trilden haar handen wat. Ze wist niet echt wat ze moest doen, ze schaamde zich vreselijk. Velen duwden haar weg als ze haar littekens zagen en ze slikte even onzeker.

''Het is oké, het komt allemaal goed.'' Ze had het meer tegen zichzelf dan tegen de trillende vrouw. Zelfs zij kon die woorden niet oprecht laten klinken. Dani begon wat reepjes stof van haar jurk af te scheuren. Het zou te weinig zijn om de wond professioneel te kunnen verbinden, maar genoeg om het een tijdelijke verband te maken om tijd te rekken. Ze probeerde haar ogen niet af te laten dwalen naar de andere littekens toen ze de wond ging verbinden. Ze zagen er pijnlijk uit, snel maar professioneel gemaakt. De persoon die het gedaan had wist overduidelijk wat die deed. Ze probeerde de plotselinge woede in te slikken. ''Je zult niet meer alleen zijn. Ik zal je beschermen en ze komen hier niet mee weg.'' Ze wist dat de woorden die zij net uitgesproken had riskant waren. Hoe vaak was zij niet teleurgesteld door een belofte? ''Ik zal bij je blijven totdat je mij wegstuurt,'' fluisterde ze. Hoe zou Sheila hierop reageren? Misschien was ze iets te snel geweest met het uitspreken van die woorden.

Moeizaam keek Sheila om naar haar. Ze slikte en beet op haar lip bij de woorden van Dani. Voorzichtig draaide ze een kwart om en nam de hand van Dani vast. "Dankjewel. Maar je weet dat je het niet moet doen uit medelijden oké.." Zei ze zacht. Ze keek haar aan, voor het eerst met enige zachtheid in haar ogen. "Ik zou je desondanks erg dankbaar zijn." Zei ze verlegen. "Hoewel ik niet echt geweldig ben hoor.' Zei Sheila eerlijk waarna ze naar Dani keek. Ze beet even op haar onderlip en keek haar verlegen aan. Daarna draaide ze weer met haar rug naar haar toe. Ze keek voor zich uit en keek naar de zee. "Zou je het wel volhouden bij me?" fluisterde ze zachtjes. Ze beet even op haar onderlip en slikte. Sheila zou het wel fijn vinden om gezelschap te hebben. Zacht beet ze evne op haar onderlip, tot die kapot ging.

''Je moet jezelf niet zo omlaag halen.'' Na die woorden liet ze haar hand soepel uit die van Sheila glijden. Ze was het niet meer gewend om mensen aan te raken. Na een paar ontmoetingen had zij de hoop opgegeven en gedacht dat ze nooit vrienden zou maken. Nu zij erover nadacht bedacht zij zich dat er een paar mensen waren die dicht bij in de buurt kwamen. Sommige had ze helaas niet meer teruggezien. ''Bovendien zou ik nooit overwegen om mijn leven op te geven alleen uit medelijden. Je kunt me weg sturen wanneer je maar wilt.'' Ze probeerde over te schakelen naar een wat luchtiger onderwerp. ''Wil jij eigenlijk nog ergens naar toe? Er zijn hier zo veel mooie plekken te vinden. Er schijnt een mythe in het rondte te gaan die vertelt over een trap die doorgaat tot diep onder de grond. Sommige mensen beweren dat ze daar geweest zijn en zelfs wat magma gezien hebben. Nou denk ik niet dat het laatste waar is, maar het lijkt mij wel een zeer interessante plek.''

Sheila keek haar even aan en slikte. "Ik weet dat ik je weg kan sturen. Maar je moet ook weten dat je best mag gaan zonder je schuldig te voelen." Zei ze vriendelijk. Ze keek haar aan en glimlachte dankbaar toen ze over een ander onderwerp begon. "Dat klinkt wel mooi eigenlijk. Waar ligt die plek dan?" vroeg ze nieuwsgierig. Sinds ze nauwelijks meer onder de mensen kwam leek die plek haar wel wat meer. Met een glimlachje keek ze naar Dain die toen op het strand landde. Hij keek naar de twee dames en had een tevreden blik in zij ogen. Daarna keek hij Sheila even aan die kleintjes glimlachte naar hem. Waarna haar blik afgleed naar Dani. "Ik hoop dat je het uithoudt bij me, dat meen ik serieus." Zei ze zacht en ze keek haar glimlachend aan.

Ze was blij dat ze de informatiebrochures voor een keer gelezen had en begon aan haar verhaal. ''De trap schijnt in een verborgen kamer in het stadhuis van Katura te zitten. Dat laat het verhaal nog onwaarschijnlijker klinken. Waarom zou de regering het verborgen houden als je zoveel geld kunt vangen voor zoiets simpels? Je weet hoe toeristen zijn.. alhoewel ik niks slechts over toeristen mag zeggen, omdat ik praktisch gezien er zelf een ben. Buiten dat staat het stadhuis ook bekend om zijn sierlijkheid en het plein waar vaak toernooien worden gehouden tussen de mensen met krachten.'' Ze was verbaasd dat ze zoveel te vertellen had. Ergens deed Sheila haar denken aan haar zus, Issis. Zij had het ook voor elkaar gekregen om Dani zoveel te laten vertellen. Bij die gedachte glimlachte ze even.

Rustig luisterde naar de woorden van Dani en glimlachte. "En daar kkunnen we wel komen dan?' vroeg ze rustig, ze keek haar aan en glimlachte even. Ze vond het fijn om te horen waar ze heen zouden gaan en knikte. "Ja.. Laten we daar heen gaan.' Zei ze glimlachend. Ze keek haar aan en glimlachte rustig. Ze pakte haar harnas even op. "Zullen we gaan dan?' vroeg ze rustig. Ze keek haar even aan en glimlachte. Sheila keek daarna naar Dain. Rustig bleef ze nu staan, het ging inmiddels al beter. Ze voelde zich iets beter, bovendien vond ze het fijn dat Dani haar een af kon leiden van dingen. Rustig bleef ze staan en wachtte af. Denkend aan hoe het eruit zou zien.

''Als je het stadhuis bedoelt, ja, als je de verborgen kamer bedoelt ... daar ben ik nog niet zo zeker over. Het is tenslotte een mythe net zoals de verhalen over Theseus,'' antwoordde ze Sheila's vraag bedachtzaam. Ze pakte haar rugzak en begon de inhoud te onderzoeken. In een van de zijvakjes lagen er nog wat pillen, die zij niet kon herinneren. De verpakking vertelde haar dat het pijnstillers waren. ''Ik heb blijkbaar nog wat pijnstillers, wees er zuinig mee. Er zitten er nog maar vier in.'' Ze gaf het potje aan Sheila en ging alvast op Tessriëls rug zitten. De aanwezigheid van de vrouw had twee lichte blosjes veroorzaakt op haar wangen. Ze probeerde zichzelf voor te houden dat ze het warm had in haar half verscheurde jurk. Maar ze wist dat het kwam door de opwinding. Ze was nog nooit verder gegaan dan een ontmoeting. Tessriël wierp haar voor de tweede keer op een dag een veelbetekenende blik.

Glimlachend keek ze naar Dani. "Oh, nouja een onderzoek is altijd leuk." Zie ze glimlachend. Ze keek even naar Dani en nam het aan. Ze glimlachte dankbaar waarna ze het meisje bekeek. Nadenkend zag ze hoe dun haar jurk eigenlijk was. "Wil je een mantel om je op te warmen?" vroeg ze nog terwijl ze naar haar toe was gelopen. Ze bleef even bij haar en de draak staan en bekeek haar glimlachend. Een vriendelijke glimlach terwijl ze haar bekeek. Ze had haar mantel in haar armen, ze had het redelijk warm in haar harnas en daarom kon Dani die prima lenen. Ze zag de blosjes maar ging er verder niet op in. Ze had al wel gemerkt dat het lastig was om helemaal door te gaan.

''Dankjewel, ik hoop alleen dat jij geen kou vat,'' zei ze terwijl ze de mantel aannam. In haar gedachten waren zij al bij het stadhuis, op zoek naar de verborgen kamer. Ze sloeg de mantel voorzichtig om zich heen net alsof het zou breken als zij het te ruw zou behandelen. De geur droeg een typerende geur met zich mee. Het was een mengeling van kruiden, de zee en Sheila's geur. Het was een rare combinatie die ze toch wel lekker vond ruiken. ''Zullen wij nu gaan? Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar het stadhuis en wij kunnen beter geen tijd verspillen.'' Ze kreeg het voor elkaar om een voorzichtige glimlach te produceren.

Sheila schudde even haar hoofd en na de mantel af gegeven hebben liep ze even naar Dain. Ze klom op zijn rug en slikte. Dit was de eerste keer sinds lange tijd dat ze ook echt onder de mensen kwam. Vandaar ook dat ze sterk vermagerd was. Ze at enkel wat ze vond of kon doden. Nu ging ze gewoon met iemand mee naar een plaats met veel mensen en da maakte toch wel dat ze zich nerveus voelde. Desondanks wilde ze wel graag. Mede door de preek die ze inmiddels al kreeg van Dain dat ze dit gewoon moest doen. En ja natuurlijk wit Sheila dat dit ooit weer zou moeten. Ze wist alleen niet of ze er al klaar voor was. Moeizaam beet ze op haar onderlip terwijl Dain op steeg. "Nee.. Ik zou graag zoveel mogelijk tijd hebben.." zei ze eerlijk en ze keek haar rustig aan. Als ze eerlijk was dan trok dit haar best wel. Ze ontdekte graag onbekende dingen, ook als die er niet waren en dat was oke voor haar. Dan zwierf ze tenminste niet enkel rond.

Je moet haar de tijd geven. Tessriël draaide haar kop een kwartslag zodat ze Sheila recht in haar ogen kon aankijken. ''Je hoeft je niet te haasten, wij hebben genoeg tijd. Is er iets wat het proces zou kunnen versnellen? Ik help graag. Ik heb ook in zo'n soort periode gezeten alhoewel ik de mensen zelf meer vermeide en niet zozeer de drukke plekken.'' Ze liet een korte stilte vallen en dacht na. ''Ik ken nog een paar plaatsen in de buurt van het stadhuis. Het is daar meestal redelijk rustig. Misschien zouden we daar een tussenstop kunnen maken zodat je wat makkelijker kunt wennen aan drukkere plekken en wat meer mensen.'' Ze wist niet of dat een goed idee, maar vond het wel redelijk realistisch klinken. Het was zoiets als een kikker koken. Als je het water snel kookt dan springt hij vrijwel gelijk uit het water. Maar als je het water langzaam zou verwarmen zou de kikker er niets van merken.

Sheila keek even naar de vrouw en haar draak. "Ik mijd beiden veel. Of ik wordt niet eens toegestaan in een stad." Zei ze zachtjes. Ze keek naar Dani. "Dus eigenlijk heb ik het al weken niet geprobeerd.' Bekende ze zachtjes. Ze keek even naar haar en slikte. "We kijken wel even."Zei ze zachtjes. Ze keek naar Dain die op steeg. "Laten we eerst maar er heen gaan.." Zei Sheila rustig, ze voelde zich onzeker en nerveus en plukte even aan haar handschoenen. Ze voelde zich zeer ongemakkelijk en beet tot haar onderlip kapot was. Zachtjes zoog ze het bloed ervan op. Ze was best moe maar zou wakker blijven. Anders zou ze wel weer wakker worden als ze er zouden zijn en glimlachend keek ze even naar Dani. Rustig bekeek ze haar, nadenkend over haar. Ze vond het fijn om weer even contact te hebben met iemand, ondanks dat ze de mensen zoveel gemeden had en de vorige ontmoeting tussen haar en Dani niet zo geweldig was gegaan.

Tessriël volgde Dains voorbeeld en steeg langzaam op. ''Je moet niet zo op je lip bijten, dat is nergens voor nodig,'' merkte ze zachtjes op. ''Automutilatie lost helemaal niets op alhoewel de endorfine die erbij vrijkomt je een mooie illusie voorhoudt.'' Ze streek een lok haar uit haar gezicht en voelde haar nek warm worden. Waarom moest zij altijd de professor uithangen? ''Waarom zou jij niet toegelaten worden in de stad? Voor zover ik het weet doe jij niemand kwaad.'' Terwijl ze dat zei wierp ze een blik op de zee, die inmiddels tegen de rotsen beukte. Van de haaien was geen spoor te bekennen. Ze vroeg zich af of het wel vleesetende haaien waren geweest. De leider had weliswaar zijn tanden in haar arm gezet, maar dat had hij niet gedaan uit honger. Ze wilde er niet meer over nadenken en begon al met het verzinnen van allerlei tactieken voor de toernooien, terwijl ze de snelheid van haar draak wat opvoerde en het strand achter zich liet.

Rustig keek ze naar haar en slikte. "Het is niet om mezelf altijd pijn te doen. Het is meer een tik geworden." Zei ze zachtjes. Sheila keek even naar haar. "Ik doe ook niemand kwaad. Het gaat erom dat mijn vader ervoor gezorgd heeft dat ze me op sommige plekken niet meer toelaten." Zei ze kalm. Ze keek even naar de jonge vrouw en glimlachte kalm. Rustig vloog Dain door. Sheila voelde de wind door haar haren heen gaan en sloot haar ogen even. "Zullen we overgaan op mentaal praten? Dat is iets makkelijker dan schreeuwen. Ik zal niet verdergaan dan dit hoor." Sprak Sheila kalm in de gedachten van de jonge vrouw en ze keek even met een kleine glimlach naar haar. Zacht beet ze op een nieuw stukje van haar ilp en ze slikte even. Waarna ze naar Dain keek en glimlachte.

Dani haalde haar schouders onverschillig op. Normaal was zij degene die iemand anders privacy schond dus dat het nu een keer bij haar gebeurde maakte haar niets uit. ''Mij best, maar wees gewaarschuwd ik denk veel na tussen het praten door.'' Ze liet een beeld van een stuk slagroomtaart in haar gedachten verschijnen. ''Ooit eraan gedacht om dat op te snuiven? Het is heerlijk, ook al zit je neus na afloop onder de slagroom. Heb jij ooit iets gedaan waarvan je verwacht had dat jij het nooit zou doen?'' Ze wierp een snelle blik op de vrouw, net alsof ze bang was dat de vrouw zou breken als ze te lang aangekeken zou worden. ''Ik heb trouwens een paar tactieken bedacht voor het toernooi. De laatste keer dat ik echt getraind heb was lang geleden, dus ik zal goede tactieken nodig hebben. Ik zit te twijfelen tussen gelijk aanvallen eof eerst de tegenstander uitputten. Wat denk jij?''