De grote markt - het rijk van de Leeuw

Het rijk van de leeuw staat bekend om de handel. Natuurlijk zijn er verschillende plekken waar dit gebeurt, maar de grootste is waarschijnlijk toch wel de grote markt. Elke zaterdagochtend staan mensen die hun waren willen verkopen vroeg op om een goed plaatsje op te zoeken. Er staan zo'n 500 kraampjes, en als je alles wilt bekijken ben je uren bezig. De kraampjes zijn uitgespreid over het plein in het midden van de stad, en ze blijven bijna heel de dag staan. Soms zijn er 's avonds nog vuurwerkshows of optredens. De huizen die langs het plein staan zijn oud en lijken bijna om te vallen, maar ze staan er al eeuwen dus je hoeft niet bang te zijn.

Regels: Niet stelen, niets kapot maken en houd het gezellig
Aantal personen: VEEL.

Alexis liep over de markt, als een van de vele inwoners en toeristen die hier rondliepen. Dit rijk beviel haar wel, het was een rijk waar het element vuur toe behoorde, dus ze had eigenlijk automatisch al een goed gevoel over dit rijk. Carlos had ze achtergelaten in de bossen in de buurt, die zou deze markt alleen maar strontvervelend vinden. En een grote rode draak was niet iets wat erg opvallend was, of paste in deze smalle straatjes. Sowieso was Carlos niet in een goede bui geweest, deze ochtend hadden ze elkaar enkel lopen afkatten, zoals alleen Alexis en Carlos dat konden. Ze waren beide te koppig om elkaar zomaar gelijk te geven, al was het om het kleinste dingetje als welke appel nou lekkerder was. Over appels gesproken, dat was iets wat ze moest hebben, evenals een paar flink hete pepers voor haar draak. Ondanks hun geruzie was Alexis nog wel zo aardig om voor zijn voedsel te zorgen.

Leida stampte over het plein. Voor het eerst sinds dat ze naar de twaalf rijken was gekomen droeg ze een korte broek. Haar legergroene shorts zorgden ervoor dat haar nog vrij witte benen ontbloot waren. Aan haar voeten droeg ze een paar teenslippers en haar bovenlichaam werd bedekt door een grijs hemdje. Haar wapens had ze bijna allemaal bij Tuxedo achtergelaten. Ze droeg alleen een mes onder haar broekje in een schacht zodat niemand hem kon zien. Ze verwachtte niet aangevallen te worden, maar je wist maar nooit. Ze liep langs een fruitkraam en kocht een appel, waar ze meteen een grote hap uit nam. Het sap sijpelde over haar kin en ze veegde het snel af met de rug van haar hand.

Kane liep over de markt. Het was erg druk, dat was precies wat ze nodig had. Ze ademde diep in. De sfeer was bijna te ruiken! Ze was vandaag zonder Lucian gekomen. Er was niet echt plaats voor hem en hij zou zich alleen maar kapot vervelen, hoewel hij hier dan niets van zei, wist Kane dit wel. Ze schoof de logge schildersezel op haar rug recht. dat ding was nog best zwaar, gelukkig was ze bijna waar ze moest zijn.
In een drukke straat gevuld met kraampjes zette ze haar ezel neer. Ze zag al meteen wat belangstellende naar het ding omkijken. Je zag niet vaak schilders op de markt, dit was Kanes grote voordeel. Ze pakte een klein bijtafeltje uit haar rugzak en vouwde het open. Er kwamen kwasten, een potje water, een palet en natuurlijk verf op te liggen. Er kwam ook nog een bordje uit de tas; Portretten 20 zilverstukken. Dit was hoe Kane altijd al had overleefd. Ze had geen ouders, nog vermogen waarover ze kon beschikken. Zij kwam regelmatig naar ditsoort markten om portretten te schilderen, houtsnijwerk te verkopen en soms zelfs om wat de verdienen met het maken van muziek. Vroeger had ze ook nog wel wat magische trucjes gedaan. Haar krachten konden balletjes vuur speels laten dansen. Vooral kinderen waren hier dol op, maar nu met de waarschuwing van de lichtbol leek het Kane verstandig om het bij portretten te houden. Ze haalde een van de vers gespannen canvassen tevoorschijn. Wat zeulde ze vandaag toch weer een zooi met zich mee, maar als het goed was zou na vandaag alleen haar beurs nog zwaar zijn.

Oliver liep tussen alle kraampjes door en wierp hier en daar een blik op iets. Niet dat hij er echt interesse in had, het was allemaal troep en dingen die je niet nodig had. Hij hield niet zo van markten, maar hij was wel een meegesleept door zijn familie waarmee hij dan naar muziek luisterde en vuurwerkshows bekeek. Dat waren dingen die dan wel weer redelijk waren. Oliver had zijn viool altijd bij zich en had bijna een keer overwogen om op zo'n markt te gaan spelen. Maar hij had gemerkt dat dit heel erg tegen zijn karakter in was en dat stond hem tegen. Kort keek hij naar een stel kinderen dat op een kleedje aan het zingen waren. Ze hadden zoveel plezier. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij doorliep zonder verder aandacht te besteden aan de kinderen. Oliver deed zijn familie wel altijd luisteren naar zijn muziek. Hij was dan ook niet de enige die muziek maakte en deelde zijn interesse met hen. Hij vond het fijn dat hij zo'n familie had, ook al uitte hij dit misschien niet zo.

Het was heerlijke lenteweer. Voor het eerst in weken werd het vandaag 20 graden. De lucht was helder blauw, er hingen nauwelijks wolken aan de lucht en de zon scheen op zijn hoogst. Mensen werden een stuk vrolijker, je kon lichter gekleed over straat en tot ziens winter! Luna droeg een gele jurk die tot haar enkels reikte. Een ribbelig model met twee groene strikjes bij haar bandjes. Haar haren vielen stijl over haar schouders en haar bruine ogen glansde van tevredenheid. Ook al zag ze niets bijzonders bij de kraampjes af en toe kocht ze wat om de mensen een beetje op weg te helpen. Sommige hadden nog helemaal niets verkocht en dat vond ze zielig. Sommige mensen konden hiermee weer een warme maaltijd koken die hun al een week niet meer hadden? Het kon toch? Er waren meer armen dan rijken. De vrouw keek naar de dansende kinderen en gooide wat muntjes. Een jongetje kwam naar haar toe en wilde met haar dansen. Ze kon die ogen gewoon niet weigeren. Ze draaide met het jongetje een ronde en doordat het jongetje haar plotseling losliet viel ze met een aantal passen achteruit. Ze botste zachtjes tegen iemand op en met een lichte blos keek ze naar de man. "Mijn excuses heer!"

Spoiler:

Oliver schrok op uit zijn gedachtengang toen hij iemand tegen hem aan voelde botsen. Lichtelijk verstoord keek hij naar het meisje dat het had gedaan. Het was misschien een beetje irritant, maar hij ging er niet moeilijk om lopen doen. Daarom haalde hij zijn schouders naar haar op. "Maakt niet uit, kan wel tegen een stootje," zei hij tegen haar, zijn stem was een beetje nors en mompelend zoals het eigenlijk altijd wel was. Hij was er wel eens op aangesproken thuis, maar hij kon er niet zo heel veel aan doen. Hij haalde even een hand door zijn haar en keek even kort van het meisje naar het kleine jongetje waarmee ze danste. Hij was niet een heel grote fan van kleine kinderen en behalve het zoontje van zijn broer, had hij er ook niet heel veel mee te maken. "Heb je je niet bezeerd?" vroeg hij rustig aan het meisje voordat hij door zou lopen.

Haar kastanje bruine ogen keken met schaamte naar de grond. Dat ze zo zorgeloos kon zijn. Hopelijk werd de man niet kwaad op haar? Bij zijn woorden rolde een zucht van opluchting over haar lippen. "Dat is fijn om te horen. Ik verloor mijn balans want dit was nooit de bedoeling geweest." zei ze met een oprechte toon in haar stem. Nu keek ze de man nog steeds verontschuldigend aan. Het jongetje bood ook zijn excuses aan en ging terug naar zijn vriendjes om verder te spelen en te doen. Luna deed gauw haar pony goed zodat het niet in de weg stond. Zodat het meisje hem op een fatsoenlijke manier kon aankijken. Bij zijn vraag schonk het meisje hem een zoete glimlach. "Maakt u over mij maar geen zorgen. Bedankt dat u niet boos bent geworden."

Oliver schudde zijn hoofd. "Kan gebeuren," zei hij tegen haar en trok kort zijn wenkbrauwen op bij haar formele gedrag. Ze was toch niet heel veel jonger dan hij was. "Dat ge-u is niet nodig, zo oud ben ik niet," zei hij tegen haar. Het klonk een beetje raar om aangesproken te worden met u, alsof hij een oude man was. Zijn ogen gingen kort naar het jongetje met zijn vriendjes, maar besteedde er niet heel veel aandacht aan, het trok zijn interesse niet echt namelijk. Hij haalde een hand door zijn haren.

Haar wangen begonnen een rode gloed te krijgen bij zijn woorden. Luna was altijd gewend om personen die ouder als haar waren met u aan te spreken. Met een lichte blos wat op haar gezicht verscheen keek ze hem glimlachend aan. "Is een gewoonte. Ik vind je ook helemaal niet oud uitzien maar ik ben gewend om mensen die ouder als mij zijn met u aan te spreken." Luna deed een lok achter haar oren die een beetje in de weg stond. "Kan ik je misschien op iets trakteren op mijn fout van daarnet? Verderop is een kraampje met echt hele lekkere dingen." Ze schonk de man een beleefde glimlach.

Oliver glimlachte een kleine glimlach, de rode gloed op haar wangen ontging hem niet, grappig. "Nette dame?" vroeg hij aan haar en haalde zijn schouders op. Ach, ze moest het zelf weten, maar het klonk een beetje vreemd. Even twijfelde hij of hij haar aanbod aan moest nemen, maar waarom zou hij het afslaan. Zo netjes was hij ook weer niet, hoewel hij redelijk netjes en goed was opgevoed door zijn moeder. "Zo'n aanbod sla ik niet af," zei hij tegen haar. Als hij er altijd dingen voor terug kreeg als hij tegen iemand aanbotste, dan zou hij er een sport van maken.

Het meisje lachte zachtjes waardoor haar stem nog onschuldiger klonk als gewoonlijk. "Dat kun je wel zeggen. Netjes opgevoed." Luna haalde simpel haar schouders op. "Stoort het je?" Vroeg ze met een lichte onzekerheid. Ze kon best begrijpen dat mensen van haar leeftijd haar een beetje vreemd vonden hoe haar normen en waarden in elkaar staken. Op een leeftijd van 18 zo gedragen als iemand die de leeftijd van 30 of 40 heeft bereikt. Ze was nu eenmaal al volwassener als anderen van haar eigen leeftijd. Haar bruine ogen stonden nog steeds even vriendelijk voordat zij knikte en door de menigte liep naar het kraampje waar Luna al zoveel over had gehoord. Je kon daar van alles kopen. Van lekkernijen, tot warm voedsel, tot speciale drankjes. Er stond gelukkig geen rij waardoor Luna meteen haar bestelling kon doen. "Ik wil graag een wafel bestrooid met poedersuiker." Daarna keek zij naar de man naast haar. "Wat wil jij?"

Oliver glimlachte en liep achter haar aan naar het kraampje dat ze had bedoeld. Hij schudde zijn hoofd. "Nee, helemaal niet, maar het staat een beetje apart," zei hij tegen haar terwijl hij naast haar ging staan. De zoete geuren overspoelden hem en voor hem was een voorstelling van verschillende hapjes en drankjes. Het zag er allemaal lekker uit. Door zijn familie had hij een afkeer wegens oliebollen, omdat ze hem altijd van dat soort rare namen gaven. "Wat wil je me geven?" vroeg hij aan haar en keek naar de wafels omdat ze aangaf dat zij die nam. Wafels vond hij wel lekker, maar niet te zoet. Hij hield niet van te zoetigheid. Hij dronk zijn thee daarom ook altijd zonder suiker en zijn koffie zwart, meer bitter. "Doe anders ook maar een wafel, maar zonder suiker," zei hij.

"Kan ik begrijpen. Dat heb ik wel eens vaker gehoord. Maar als ik u zeg dan kan ik nooit een straatje verkeerd inslaan. Het zal veel meer beschamend zijn als iemand mij erop wijst dat ik diegene met u moet aanspreken." Luna streek met haar slanke vingers door haar bruine lokken en wachtte tot haar wafel werd klaargemaakt. Nog zo vers en warm. Ze snoof de zoete geur op en keek naar de jongen. "Wafels zijn erg lekker maar je kan ook fruit nemen met chocolade of zo'n appel met een zoete laag eromheen? Ligt eraan wat je zelf lekker vind." De vrouw bestelde een wafel voor de jongen en wachtte met eten totdat hij het ook kreeg. Ze gaf een aantal munten en nam nu tevreden een hap. "Hoe heet je trouwens? Als ik dat vragen mag natuurlijk." Zei ze er gauw achteraan.

Oliver knikte terwijl hij zijn wafel aan nam, waar de warmte nog vanaf kwam. "Daar heb je wel een punt natuurlijk," zei hij bedenkelijk tegen haar. Natuurlijk sprak hij oudere mensen ook aan met u, maar mensen die er rond zijn leeftijd uitzagen eigenlijk niet. Dat vond hij het nooit echt waard. "Dit is goed, bedankt. Ik ben niet zo van zoetigheid en teveel suiker." Hij glimlachte dankbaar aan haar en haar vriendelijkheid zat hem op het moment helemaal niet in de weg, als ze iedereen zo behandelde dan was ze wel iets te vriendelijk. Maar daar had hij dan weer niets mee te maken. "Ik ben Oliver," stelde hij zich aan haar voor. "En jij bent?" vroeg hij daarna aan haar, waarna hij een hap van zijn wafel nam.

Het meisje nam nog een hap van haar wafel want haar maag knorde zachtjes. Ze had dus echt honger, lekker honger. Misschien dat ze dadelijk nog wat fruit nam op een stukje met chocolade eroverheen gesmolten. Aardbeien of druiven? Daar moest ze nog over nadenken. "Niet van zoet? Ik ben echt een snoep kous." Luna glimlachte waarbij je haar witte tanden zag. "Hou jij meer van drop? Of ben je sowieso helemaal niet van de ongezonde dingen?" Luna vond dat wel altijd interessant om erachter te komen waar mensen van hielden. "Aangenaam Oliver ik ben Luna." Ze ging lichtjes door haar knieën, tilde met een hand haar jurk iets omhoog. Een beleefde begroeting.

Oliver glimlachte even scheef om haar beleefde voorstellen. "Aangenaam, Luna," zei hij tegen haar. Luna als de maan. Hij dacht even na over haar vraag en knikte toen. "Ja, ik vind drop wel lekker. Ik ben meer van de bittere dingen," vertelde hij rustig aan haar waarna hij weer een hap nam van zijn wafel. Maar de wafel smaakte wel goed. Hij was niet te zoet en dus perfect naar zijn smaak. Degene die het kraampje beheerde was blijkbaar erg goed in het maken van die dingen. Zijn complimenten. "Maar zo af en toe gaat iets zoets er best wel in, voor een energieboost is zoetigheid perfect," voegde hij eraan toe en bedacht zich dat hij af en toe wel zoet dronk voordat hij een lange tocht ging maken.

Haar bruine ogen straalde door het zonlicht wat er in scheen. "Drop? Bittere dingen? Misschien had ik dat een beetje kunnen raden." Soms zag je aan iemand zijn uiterlijk waar diegene van kon houden. Ook door de uitstraling of gedrag. Dat waren allemaal wetenschappelijke onderzoeken waar Luna niet teveel mee bezig hield. Je moest een persoon leren kennen, dan kwam je gewoon achter alles achter. "Zoetigheid heeft vele pluspunten maar ook nadelen. Teveel zoetigheid is ook niet goed voor je gezondheid en gewicht. Zin om een wandeling te maken langs de kraampjes? Ook al heb ik niet zoveel interessante dingen gezien. Meer prul."

Oliver haalde zijn schouders op. Misschien zou je het inderdaad aan hem kunnen merken dat hij niet van de zoetigheid was. Hij was soms wel een aardig persoon, maar niet overdreven lief en eerder wat gereserveerder. Daarna knikte hij. Waarom niet? Dat was hij toch al van plan. "Dat is prima. Ik heb ook nog niet heel veel gezien." Geen interesse, maar misschien was er wel iets leuks te zien. Je wist het nooit. Sowieso moest hij de markt aflopen omdat hij daarna weer verder kon. Hij nam een hap van zijn wafel en begon rustig te lopen.

Het meisje glimlachte liefjes naar hem omdat hij met haar mee ging. Hoefde ze tenminste niet alleen hier langs te lopen. Soms was het gewoon wat gezelliger om met iemand in gezelschap te zijn. Haar bruine ogen bekeken de kraampjes en voor kort stopte ze bij een kraam waar een meisje vrij teleurgesteld uitzag. Had ze de hele dag nog niets verkocht? Luna keek naar het doek waar allemaal spulletjes op lagen. "Zou ik dat mogen?" Luna wees naar een wat versleten knuffel. Het meisje begon meteen te stralen. Dat zijn twee koper munten. Luna ging niet eens afpingelen en kocht het knuffeltje meteen. "Oliver, excuseer mij even." Luna liep gauw naar het jongetje van toen straks en overhandigde de knuffel. "Omdat je zo goed kan dansen." Het jongetje begon helemaal te stralen en Luna kwam snel teruggelopen. "Ik kan het niet aanzien als mensen hier de hele dag staan en niets verkopen." Luna glimlachte en at haar wafel op. "Oliver, mag ik vragen wat je graag doet in je vrije tijd?" Luna wilde interesse in hem tonen, een gesprek aangaan.

Oliver keek met een rare blik in zijn ogen naar wat het meisje Luna deed. Zo was hij totaal niet, het was zo gul dat het raar werd. "Apart." Dat was het enige dat hij zei op wat ze deed. Ook al had hij genoeg geld, dan zou hij zo'n actie nooit uivoeren. Misschien omdat hij een heel ander persoon was. Oliver dacht even na bij haar vraag. "Ik speel graag viool en maak daarbij graag muziek," zei hij tegen haar. Muziek en vooral klassieke muziek was toch wel een van zijn grootste interesses en wat hij in het leven wilde onderzoeken en bereiken. Muziek maken was zijn passie. Hij nam een hap en nadat hij deze had doorgeslikt, glimlachte hij naar haar. "En jij?" vroeg hij benieuwd aan haar.

Het meisje ging vanzelf glimlachen toen zij hoorde dat hij een instrument bespeelde. Viool ook nog. Dat werd in vele opzichten gewaardeerd. Een prachtig instrument waar je betoverende muziek mee kon maken. "Dat is heel creatief. En in welke richting mag ik dan denken? Klassiek, modern? " Bij zijn vraag begon het meisje te stralen toen ze begon te vertellen waar zij mee bezig hield. "Ik hou van het ontwerpen van kleding. Ik maak ze, corrigeer ze, kan van iets heel lelijks weer wat moois maken. Ik werk in een kledingzaak, een speciale waar wij alles op aanvraag maken. Dus als je een keertje wat nieuws wilt of iets wat niemand draagt moet je maar naar mij vragen." Kirsten keek met een vriendelijke glimlach naar de jongen. "Ook sla ik nooit een goed boek af. In de genre van romance, fictie en avontuur."

Oliver knikte terwijl hij rustig verder liep en af en toe even ergens heen keek. "Ik ben meer van de klassiekere muziek, maar ik vind het fijn om af en toe een modern tintje toe te passen. Ik combineer graag," zei hij tegen haar en glimlachte naar haar. "Dat is leuk. Ik ben alleen wat meer van de casual kleding, maar ik zal mijn zus eens doorsturen," zei hij bedenkelijk, hoewel hij niet zeker wist of Charlotte daar wel van hield. Hij haalde zijn schouders op. "Ah, literatuur trekt mij inderdaad ook. Fictie, historische dingen vooral. Ik ben altijd erg geinteresseerd in alles over Kyon en onze rijken," vertelde hij op een rustige toon en at daarna wat van zijn wafel.

"Ik houd van klassiek. Van huis meegenomen want mijn ouders draaien niet anders. Opera's vind ik ook echt mooi om naar te luisteren. Zou je een keer wat voor mij willen spelen? Ik kom niet vaak iemand tegen die een instrument beheerst. Is tegenwoordig vrij zelden. En ik ga niet al te vaak naar concerten." Omdat ze veel werkte had zij daar geen tijd voor daarbij ging ze ook nog eens naar school. "Dat is goed. Ik kan van alles maken. Ook hele simpele dingen en geloof het of niet, ik ben een stuk goedkoper dan de handelslui." Hij vond historie ook een interessant onderwerp net zoals haar. Eigenlijk moest ze dit niet zeggen maar de woorden verlieten haar mond voordat ze het kon stoppen. "Geloof jij in Rijk 13?"

Oliver glimlachte terwijl hij luisterde naar wat ze te vertellen had en zijn laatste hap van de wafel nam. Het servertje gebruikte hij om zijn handen schoon te maken en hij gooide het in de dichtsbijzijnde afvalbak. "Ik wil best eens iets voor je spelen hoor," zei hij tegen haar. Hij was best zelfverzekerd over zijn kunnen en schoof dat niet onder stoelen of banken. Waarom zou hij ook, hij kon het goed. Hij keek haar een tijdje aan bij haar vraag. "Hm, ik weet niet zo goed wat ik moet geloven, maar het zal niet opeens uit de lucht komen vallen," zei hij tegen haar en keek haar betekenisvol aan. Dus ze zat in hetzelfde schuitje als hij zat? Dat was wel duidelijk nu, waarom zou ze er anders over vragen?