De grote markt - het rijk van de Leeuw

Het meisje deed even haar pony goed door het met haar vingers weer in model te brengen. "Echt? Dat zou ik echt fantastisch vinden! Ik heb nooit een privé voorstelling gehad." Haar bruine ogen straalde van enthousiasme. "Ik heb altijd de piano willen leren spelen helaas is daar nooit iets van gekomen door mijn obsessie met kleding en tekenen." Haar wangen kregen een lichte gloed. Dat ze zo'n talentvol iemand mocht ontmoeten. De laatste tijd ontmoette zij alleen maar mensen met talent. Het meisje keek naar haar schoenen wanneer de jongen begon te spreken. Ze knikte zachtjes. "Ik weet ook niet wat ik moet geloven alleen hebben sommige met eigen ogen een bol gezien. Deze waarschuwde dat wij allemaal in gevaar zijn. Ik ben zelf een beetje een boekenworm en ben naar de bibliotheek geweest. Alleen er zijn niet veel boeken over de dertiende rijk. En ook geen boeken over de twaalf rijken die enig contact ermee hebben. Niets is er voorgevallen in het verleden waardoor een rijk is verbannen anders wist ik dat wel. Weet jij misschien meer?" Luna keek hem hoopvol aan.

Oliver glimlachte kort. Niet dat ze teveel van hem moest verwachten, hij ging geen heel concert geven, maar een paar liedjes spelen was niet zo erg. Bovendien was dit een goede oefening. "De piano is ook een prachtig instrument," zei hij rustig tegen haar en liep rustig verder. Langzaam haalde hij zijn schouders op naar wat ze hem vertelde. "Niet echt. Ik heb de bol zelf niet gezien, maar misschien een van mijn broers wel, zou wel kunnen. Ik denk dat er wel een kern van waarheid in zit, maar ik ben nog niemand tegengekomen." Eigenlijk maakte het hem niet heel veel uit. Natuurlijk zou hij wel meedoen en ervoor zorgen dat zijn krachten goed te gebruiken waren, maar verder vond hij het wel prima dat dit zogenoemde dertiende rijk zich nog niet echt liet zien. Zo had hij wel een goede reden om van huis te zijn en rond te reizen.

"Is het ook. Mijn moeder bespeeld de piano maar... Ze heeft het mij nooit willen leren. Altijd te druk en ook zelf begon zij minder te spelen naarmate ik ouder werd. Vroeger was het echt haar passie maar nu speelst ze het nauwelijks. Alleen als een oude bekende dat nog verzocht of soms voor mijn 'vader'. Zonde." Haar bruine ogen bekeken de kraampjes wat de beide personen voorbij liepen. Luna keek op bij het woordje broers. "Heb je broers?" Vroeg ze geïnteresseerd. "En met hoeveel zijn jullie in het gezin?" Ze had een jonger zusje waar ze zielsveel van hield maar Luna had altijd gedroomd om nog een jonger broertje te hebben. Een gezin van drie... Dat was vast nog gezelliger geweest. Bij de woorden van Oliver knikte Luna die goed naar hem luisterde. "Zolang het rustig is kunnen wij van de 12 rijken nog in rust leven. Doen wat wij willen doen. Voor mij hoeft er echt geen oorlog te komen. Al die slachtoffers, bloed wat zou vloeien. Ik wil er niet aandenken."

Oliver knikte. Dat was inderdaad zonde, om je passie zo te laten verwelken. Helaas gebeurde dit bij vele mensen. "Ik heb zes broers en een zus. Erg druk bij ons thuis, maar gezellig," zei hij tegen haar en glimlachte kort. Zijn familie was nu eenmaal zijn familie en hij zou niet zonder ze kunnen ook al irriteerde ze hem soms mateloos. Samen met zijn broers en zus, waren er ook nog zijn moeder en het zoontje van zijn oudste broer, wat alles nog een tikkeltje drukker maakte. Oliver was het eens met wat ze zei. Hij vond het dan niet erg om af en toe wat bloed te zien vloeien, maar het zou Kyon natuurlijk geen goed doen als er een grote oorlog uit zou breken. De normale burger had daar niets mee te maken. "Je hebt gelijk. Niemand zit daar op te wachten," zei hij terwijl hij er over nadacht.

Haar ogen knipperde een aantal keren maar in deze tijd was dat niet zo vreemd. Grote gezinnen waren vrij normaal zelfs. Het was juist vreemd als ouders weinig kinderen baarden. Gezinnen van armen families maakten juist veel kinderen om ze zo allemaal te laten werken. Dan hadden ze meer inkomsten en konden ze twee broden kopen in plaats van een. En de kleren werden gewoon telkens doorgegeven aan de jongere broertjes of zusjes. Zo hoefde de ouders het maar 1 keer aan te schaffen. "Dat is ontzettend gezellig! Ik zou ook liever in een grotere gezin geboren willen zijn. Maar brengt het ook nadelen met zich mee?" Vroeg Luna met een bescheiden glimlach. Hij hoefde dit niet perse te antwoorden als de jongen dat niet wilde. "Nee klopt. Ik ben zelf nog niemand tegen gekomen van rijk 13 maar blijkbaar zijn het 'spionnen' het kan iedereen zijn. Jij misschien, zelfs ik." Zei Luna op een lachende toon voordat ze stopte voor een kraampje. "Zo schattig!" Ze zag allemaal haar accessoires maar eentje trok speciaal haar aandacht. Een mooie lint met een steen erin.

Oliver knikte en keek met haar mee naar het kraampje, hoewel het best wel vrouwelijke dingen waren. "Ja, natuurlijk zijn er nadelen. Als klein kind had ik vooral moeite met het delen van aandacht," zei hij terwijl hij zacht grinnikte. Dat viel wel mee, maar af en toe had hij er last van. Maar het maakte wel dat hij nu erg onafhankelijk was van mensen en prima voor zichzelf kon zorgen. "Verder is het super druk en ik houd niet zo van drukte," voegde hij eraan toe. Oliver haalde zijn schouders op. "Ik weet niet, maar ik wacht het anders wel gewoon af," zei hij tegen haar. Veel meer interesse had hij er nog niet in, maar misschien moest hij toch wel gaan werken aan de krachten die hij bezat. Hier moest hij gebruik van maken.

"Zou ik misschien deze mogen?" Vroeg het meisje met een lieve glimlach. Ze gaf een aantal muntstukken en kreeg een zakje mee. "Dankjewel." Luna liep weer met Oliver verder en het begon langzamerhand nog drukker te worden. Luna hield zelf ook niet van drukbezochte ruimtes of omgevingen. "Dat kan ik mij best voorstellen met zoveel mensen in huis. Je wordt er wel zelfstandig van." Luna keek hem begripvolle glimlach aan. "Vind je het erg dat we dit gesprek voorzetten op een iets afgelegener plek? Ik ben zelf niet zo van het drukte en ik wil wel wat ruimte hebben om te kunnen lopen." Ze wees hem vriendelijk aan om hem te volgen en begon door de menigte te lopen tot ze een plek bereikte buiten de grote markt. Luna besloot op een muurtje te gaan springen. Ze deed dit best op een grappige manier. Ze hield de stof van haar jurk stevig vast, sprong en deed haar benen netjes over elkaar zodat niemand kon gluren.

Oliver volgde haar rustig naar de plek waar ze ging zitten en leunde tegen het muurtje aan. Hij vond het niet erg, deze plek was veel rustiger en daarbij ook gelijk een stuk prettiger. Hij merkte dat Mei ongeduldig begon te worden in zijn hoofd en het liefst wilde dat hij door zou lopen, maar hij negeerde haar. "Oliver, je praat de laatste tijd wel erg veel met meisjes. Heeft dat iets te betekenen?" Oliver moest moeite doen om niet te lachen om zijn draak, die af en toe deed alsof ze geliefden waren. Maar uiteindelijk was Mei meestal de enige die hem echt aan het lachen kreeg, hij kon haar niets kwalijk nemen. "Ja, maar uiteindelijk wordt er in een groot gezin ook wel aan alle kanten voor je gezorgd en ik kwam ook niets te kort," zei hij tegen haar en glimlachte.

De dame bewoog af en toe met haar benen maar je zag aan haar lichaamshouding dat zij zich nu een stuk beter voelde. Heel even dacht ze aan Lego, de draak der wijsheid. Hij was buiten de stad gaan liggen, wachtend tot Luna zou terugkomen. Zou hij zich vervelen? Deze twee spraken nauwelijks tegen elkaar via hun gedachten omgang. Lego had niet veel te vertellen of sprak liever niet. Hij sprak alleen wanneer het nodig was. Hoorde vast bij zijn aard. Hij gaf alleen Luna wijsheden wanneer hij vond dat ze het nodig had. De vrouw gooide haar lokken naar achteren op eentje die blijkbaar niet zo naar haar wilde luisteren. Ze liet die maar voor haar oor hangen. "Dat geloof ik best." Ze schonk hem een lieve glimlach. "Heb je wel een band met al jou familieleden? Dat lijkt mij nog best lastig om dat allemaal zo te onderhouden. Om bij geen enkel een onderscheid te maken bij wie je eigenlijk liever bent."

Oliver knikte langzaam. Ja, hij had wel een band met zijn familieleden, maar soms had hij best wel het idee dat hij er een beetje buiten viel en de minst favoriet was. Maar daar maakte hij zich niet al te zorgen over. "Ja, maar niet met iedereen ga ik even veel om, sowieso ben ik niet heel vaak meer thuis," zei hij met een glimlachje en drukte zich op tegen het muurtje zodat hij naast haar kon gaan zitten. Het was wel prettig om even te zitten, dan zou hij straks weer verder gaan naar de plaats waar Mei was, want ze begone en beetje ongeduldig te worden. Ze moest er maar mee dealen. "Maar ik ben blij dat ze er zijn, ook al weet ik van sommigen lang niet zoveel dan van de ander," voegde hij eraan toe.

Een man passeerde de beide personen die op het muurtje zaten. Hij keek naar hun voor een ogenblik. Toen ze met een vriendelijke glimlacht de ander een prettige middag toewenst glimlachte de persoon even terug. Dat doet Luna goed. Glimlachen uitwisselen is dé manier om op een prettige manier kennis met elkaar te maken. Oliver legde uit dat hij niet met iedereen omging. Luna kon het zich haast niet voorstellen hoe het zou zijn want zij en haar zusje hadden een hele goede band. Ze vertelden elkaar alles. Het was voor haar dan ook heel vanzelfsprekend dat ze elkaar alles vertelden. Van dat grappige vogeltje dat hun elke ochtend wakker maakten tot aan hoe ze het beste de buurvrouw konden helpen. Luna en Razina vertelden elkaar hun diepste geheimen en gedachtes. Eigenlijk waren ze zowat één. "Niet vaak thuis? Jij ook al niet? Ik ben constant op mijn werk en als ik natuurlijk tijd heb kom ik graag thuis. Mijn zusje maakt mij helemaal gek met haar brieven." Haar ogen schitterde wanneer zij over Razina sprak. "Mag ik je trouwens wat vragen. Zijn jullie... Oh wacht. Ik bedoel. Hebben jij en je familie een element die jullie kunnen bestuderen?"