Het rijk van de Maagd - Het bos van Vario.

Sheila glimlachte en knikte waarna ze een druifje zelf rustig op at. Ze keek even naar de vrouw en glimlachte. "Dankjewel." Was haar vriendelijke antwoord toen ze het glas aan nam. Ze hield het even vast, om te genieten van de warmte terwijl ze Dani rustig bekeek. Ze hoorde haar gegrinnik maar nam er geen notie van. Het interesseerde haar weinig tot niets om welke gedachten deze vrouw lachte aangezien Sheila haar had gezegd uit haar hoofd te blijven.

Voorzichtig nipte zij aan de thee. Zij had vele vragen, de meestal waren algemene kennis dus ze gokte dat Sheila er wel antwoord op kon geven. 'Hoe is het leven eigenlijk hier? Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Zijn de mensen hier teruggetrokken of juist agressief?' vroeg zij nieuwsgierig. Het landschap was opvallend in harmonie, maar ze wist niet of de mensen hier ook zo waren.

Sheila dronk kalm van de thee en keek naar Dani en dacht even na. "Hier is het rustig en is het leven goed. De mensen verschillen per persoon en per rijk.' zei ze kalm. Ze keek even naar Dani en keek haar aan. Ze at om de zoveel tijd even van haar druifjes en bekeek Dani met een vriendelijke glimlach.

Dani voelde zich ongemakkelijk stilte hangen en overwoog haar opties. Ze zou weg kunnen gaan of nog een keer een gesprek proberen aan te knopen. De eerste optie was wel verleidelijk, geen gedoe. Ze pakte haar spullen alvast in en keek Sheila schichtig aan. 'Ik denk dat ik weg ga, als je er geen bezwaar tegen hebt,' zei ze stijf. Ze draaide zich alvast om.

Sheila bekeek haar even. "Prima. Zolang je maar niets uitvreet hier in de buurt, anders zullen onze wegen nogmaals kruisen ben ik bang."zei Sheila rustig, ze dronk van haar thee alsof er niets aan de hand was en riep Dain in haar gedachten al op dat hij weer bij haar mocht komen. Haar ogen bekeken Dani die al omgedraaid was. Sheila vond haar maar een apart meisje.

Ze haalde haar schouder op. 'Misschien zullen je ogen tegen die tijd mij niet meer kunnen onderscheiden van de menigte,' antwoordde ze kalm. Ze verwachtte niet dat ze elkaar nog een keer zouden tegenkomen. Snel rende ze van de open plek vandaan. Links en recht werd zij aangevallen door laaghangende takken. Ze had ook de logische weg genomen: dwars door het bos heen. Op dat moment nam zij zich voor om sociale interacties met de mensen hier in de buurt voorlopig te vermijden.

Sheila keek haar na waarna ze rustig was blijven zitten. Ze dronk haar thee verder op en keek even naar de vlecht die over haar schouder hing. Achter zich liet ze een steen wat verder omhoog komen, het vereiste wel enige concentratie maar uiteindelijk was het haar gelukt en leunde ze er kalm tegenaan. Ze genoot van de zon die op haar gezichtje viel en neuriede zacht een wijsje.

Het leek op een bos, maar voelde niet zo. De paden waar veel mensen liepen waren uitgesleten, de planten waren niet allemaal zoals ze hoorden. Het was een beschermde omgeving voor natuur, niet aangetast door "het wild". Maar het voelde meer als thuis dan de stad. Crevan stond met Mico midden op een pad, hij keek een beetje verdwaasd om zich heen, alsof hij hier eigenlijk niet hoorde te zijn. De lucht was koel, maar niet koud, en het licht van de zon speelde met schaduwen op de grond. Lore was ergens in de bosjes verdwenen, om elke keer als Crevan verder liep met een luid geritsel over het pad te rennen en aan de andere kant weer in de stuiken te verdwijnen. Mico was stil voor zijn doen. Het draakje was in de war door de omgeving en ongelukkig door het gemis van zijn grotten. Crevan reisde wel vaker rond, maar Mico kon er niet aan wennen. De grotten waren veilig en verdwaalde mensen werden gered door een paar mensen uit het dorp die de gangen nauwlettend in de gaten hielden. Toch kon Crevan nooit helemaal relaxen, omdat zich altijd afvroeg of er iemand in de gangen was. Lore leek er geen last van te hebben, het vosje was nu ze tussen de bomen was helemaal in een goed humeur. Ze ging een paar meter voor Crevan staan met een blik van "ik ga rennen, ren je mee?" en draaide zich daarna om. Ze stoof de bosjes in en haar geritsel stierf weg. Crevan keek Mico aan. De blauwe ogen van het draakje keken hem droevig terug, het draakje brabbelde wat, het klonk als het geknerp van kiezelsteentjes. Daarna stoof Mico ook de bosjes in. Crevan bleef even staan, keek om zich heen, zag niemand en verliet toen ook het pad.

Sheila was blij toen Dain eindelijk bij haar was gekomen. Ze was, toen de thee op was, opgestaan, waarna ze rond was gaan lopen. Dwars door het bos heen en rustig keek ze rond. Glimlachend keek ze naar de natuur. Ze vond het heerlijk en liep snel door. Ze genoot van alles om haar heen, inmiddels liep ze al niet meer op de paden, ze kende alles al wel redelijk en had er nog maar weinig behoefte aan om op paden te lopen waar al zoveel mensen kwamen. Een hand gleed door haar rode haren die ze inmiddels alweer los had gemaakt en ze keek even naar hem. Ze rechtte haar rug en neuriede een vrolijk deuntje. Ze vond het heerlijk om zo rond te lopen tot ze ineens een vos voor zich zag rennen waardoor ze snel achteruit stapte. Ze keek verbaasd naar het dier en slikte geschrokken waarna ze snel nog meer geritsel hoorde en snel nog verder achteruit stapte en geschrokken keek ze rond.

Lore zag een mens in haar ooghoeken, dat vond ze leuk. Ze stopte en ging voor de mens staan haar ogen glinsterend van nieuwsgierigheid. Ze keek even opzij toen ze het geritsel van Mico hoorde en de draak uit de struiken stoof. Mico kon haar net ontwijken door over haar heen te springen. Hij spreidde zijn vleugeltjes en krijste, al klonk dat meer aandoenlijk dan dat het echt afschrok. Lore begon vrolijk rondjes te huppelen toen Crevan ook uit de struiken kwam. Hij was buiten adem en was een keer aan een tak blijven hangen waardoor er een schram op zijn arm zat. Hij keek hijgend naar Lore, die opgewekt naar hem keek, daarna naar de mens en toen weer naar hem. Crevan keek op en zag een meisje staan. Hij keek haar even aan, zijn blik kalm, maar van binnen voelde hij een lichte ergernis. Hij keek naar Mico, die onder het slaken van zachte kreetjes achter Lores staart aan rende. Crevan zuchtte, richtte zich naar het meisje en groette haar met tegenzin.

Sheila grinnikte even toen het vosje voor haar stopte. Maar schrok eigenlijk wel dat er meer tevoorschijn kwam. Ze hoorde het gekrijs en keek daarna even naar de jongen die haar niet echt zeer vriendelijk aan keek. Vriendelijk groette ze hem even terug. Ze was neergeknield bij het vosje en had die zacht even geaaid waarna ze opstond. Ze keek naar de jongen en slikte even. "Horen ze bij jou?" vroeg ze vriendelijk. Haar rode haren vielen golvend over haar rug en haalde een plukje uit haar haar. Ze keek even naar hem. Moeizaam slikte ze even, ze had het gevoel dat ze de jongen stoorde en hield zich wel een beetje in en deed verder niets meer. Ze wist het niet zeker meer. Toch vond ze het wel leuk, op zich, om anderen te zien. Maar als anderen er niet blij mee waren dat ze haar zagen dan zou ze wel weg gaan natuurlijk.

Crevan bleef staan keek het meisje een tijd lang aan. Ze had op een vriendelijke terughoudende manier gesproken. Crevan kreeg het gevoel dat zij ook liever alleen was, dus hij besloot toch maar even beleefd te zijn. "Ja, ze horen bij mij," zei hij uiteindelijk. Lore liep opgewekt rondjes, haar ogen twinkelden van vreugde. Ze keek naar Crevan, daarna weer naar de mens die haar geaaid had en toen naar Mico. Het draakje was naast Crevan gaan zitten, zijn blauwe oogjes gericht op alles wat bewoog. Crevan bleef een tijdje staan, zonder een woord te zeggen, daarna keek hij weer naar het meisje. "Ze heet Lore," zei hij, terwijl hij naar het vosje wees dat naar het meisje was gelopen en met haar neus de handen van het meisje probeerde te bereiken. "Je moet niet op haar letten, zulke dingen doet ze altijd," zei vervolgens. "Dit is Mico." Het draakje zat stil, op een statige manier, maar de manier waarop hij met het puntje van zijn staart bewoog verried zijn opwinding. Crevan zakte door zijn knieën, ging zitten en aaide het draakje door zijn zilveren manen. Mico bracht wat pruttelende geluidjes uit en kneep zijn oogjes halfdicht.

Met een glimlach luisterde ze naar zijn woorden. Ze was even blijven staan en keek naar ze allemaal, ze zagen er goed uit en ook alsof ze echt bij elkaar hoorden. Ze luisterde naar wie hij voorstelde en knikte. Ze ging even door haar knieën heen en aaide het vosje liefjes. "Ze zijn heel erg schattig." Gaf Sheila genietend toe waarna ze even naar het draakje keek. "Ik ben Sheila, tot mijn spijt kan ik Dain niet voorstellen maar hij zou dingen kapot maken als hij hier nu zou komen." zei ze liefjes. Ze keek even naar het draakje en de vos. Ze glimlachte naar ze. "En jij bent?" vroeg ze vriendelijk. Ze keek hem aan en vond het gezelschap nog niet eens zo heel erg. Ze zat geknield bij Lore en keek naar de jongen die zijn draak aaide, ze vond het leuk om te zien. Dain was veel te groot om zo geaaid te worden.

Crevan keek een tijdje naar Lore, die ontspannen op de grond gaan liggen, een gelukzalige blik in haar ogen. Hij keek naar Sheila die naast Lore zat. Ze zou waarschijnlijk niet snel weggaan, dus Crevan moest er maar het beste van maken. "Ik ben Crevan," zei hij na een tijdje. "Uit het Rijk van de Weegschaal," voegde hij er aan toe. De laatste tijd vroegen steeds meer mensen naar zijn afkomst, waardoor hij had besloten om de vraag te beantwoorden voor hij werd gesteld. Hij bleef Mico door zijn manen aaien, ze voelden als zijde, dun en koud, terwijl ze zachtjes rond de draak heen zweefden. "Dain is je huisdier?" vroeg hij aarzelend. Hij wilde niet weten hoe groot dat beest zou moeten zijn om hier van alles kapot te maken. De grootste dieren die hij ooit had gezien waren beren, en die waren niet bepaald reusachtig. Hij had op zijn reizen wel verhalen gehoord over grote dieren, voornamelijk over draken, maar daar kon hij zich altijd maar moeilijk iets bij voorstellen.

Sheila bleef glimlachend bij Lore zitten en streelde het vosje liefjes. Waarna ze even op keek. "Ik kom uit het Rijk van de Maagd." zei ze glimlachend. "Aangenaam." Voegde ze daar vriendelijk aan toe. Ze keek even voor zich uit en daarna omhoog. In haar gedachten riep ze Dain en niet heel veel luttele seconden later werd de plek waar ze stonden donkerder door de schaduw. "Dain is boven je." Zei ze met een glimlachje. "Hij is zeg maar, mijn beste vriend en rijdier." zei ze vrolijk. Ze glimlachte even vriendelijk en keek naar Crevan. Ze was goed gaan zitten en keek omhoog naar de draak, die bijna dezelfde kleur als de bomen en bladeren had. Ze was zo dol op Dain, hij was alles wat ze nog had sinds ze uit huis was weggestuurd. Heel erg vond ze dat inmiddels niet meer. Ze leefde een prima leven nu en dacht nauwelijks nog aan haar familie. Hoewel ze wel de liefde ervan miste.

De grond werd donkerder, een schaduw trok over de bomen heen. Crevan keek omhoog. "Dát is Dain," zei hij. Hij keek met grote ogen naar de draak boven de boomtoppen. Hij leek niets op Mico, die zijn blauwe oogjes nu ook naar boven gericht hield. Het draakje raakte opgewonden en begon met zijn vleugels te slaan, de kleine elektrische vonkjes die om hem heen knetterden werden heviger. Crevan keek naar Sheila. "Hij is ehm... groot." Serieus, dacht hij, het lijkt alsof iedereen hier een draak heeft die zo groot is om hem als rijdier te gebruikten. Hij keek naar Mico, die vrolijk rondjes rende met zijn ogen op de draak gericht. Hij had wel vaker bedacht dat Mico klein was voor een draak. De draken waar hij over had gehoord of die hij bij anderen had gezien, waren allemaal vele malen groter. Hij had er niet zoveel problemen mee, zijn draak paste tenminste in huis, maar het was wel onhandig om alle reizen te voet of met iemands paardenkar als vervoer te doen. Hij keek weer naar Sheila. "Dus..." zei hij. Hij had iets nodig om over te praten. "Wat brengt jullie hier?"

Sheila moest even lachen. "Ja, dat is Dain.' Zei ze lachend. Ze keek naar Dain en floot lachend, die goedkeurend gromde en daarna weer even weg vloog. Vrolijk keek ze naar Mico en Crevan. "Hij is inderdaad erg groot. Dat is echt doodeng met vliegen!" Zei ze vrolijk. Ze keek naar Mico en daarna weer naar Crevan. "Geen idee, ik reis rond. En dit is de hoofdstad van mijn rijk, ik moest hier wel een keer komen." Zei ze met een glimlachje. Ze keek naar Crevan. "En jullie dan? Wat brengt jullie hier?" Vroeg ze vriendelijk. Ze keek even naar hem en rechtte haar rug. Ze keek even naar Lore en daarna weer naar Crevan. "Maar Dain is lang niet zo schattig als Mico is hoor.' Zei ze eerlijk. Ze keek naar zijn draakje en glimlachte breed. Ze vond dat diertje zo vreselijk schattig hoewel ze wel blij was dat ze op Dain kon reizen, ondanks dat ze het ook eng vond.

"Mico gedraagt zich niet altijd zo schattig," zei Crevan. Hij prikte Mico zachtjes in zijn zij, waardoor het draakje onder het slaken van brabbelende kreetjes naar zijn hand hapte. Hij huppelde rondjes om Crevan heen om steeds Crevans hand te ontwijken. "Maar zijn humeur vandaag is denk ik geen goed voorbeeld." Hij richtte zijn blik op Lore, die het prima naar haar zin leek te hebben naast Sheila. "Wat ik hier doe..." Crevan haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet precies," gaf hij toe. "Ik heb de laatste tijd wel rondgereisd, maar de laatste tijd steeds vaker. En de hoofdstad hier is de plek waar je snel komt als je gedwongen bent om achterop iemand wagen mee te reizen." Hij keek naar de bomen om zich heen. Het was warm voor de tijd van het jaar en de zon scheen helder. Hij ging op zijn rug liggen en keek naar het bladerdak boven hem. "Ik ben naar dit bos gekomen om kruiden te zoeken, maar de meeste dingen hier ken ik niet."

Sheila kon niet anders dan lachen. "Maar hij blijft er wel ontzettend schattig uitzien.' Zei ze lachend. Ze keek naar de twe en daarna weer even naar Lore en aaide haar. "Ja.. Dat is waar. En welke kruiden zoek je? Ik ken er wel een paar hier." Zei ze glimlachend. "Rondreizen is best leuk he?" Vroeg ze glimlachend. "Ik ben er dol op, maar ik heb hoogtevrees dus veel vliegen doe ik niet, erg jammer." Zei ze lachend. Ze keek even naar Crevan en glimlachte breed. Ze keek naar hem terwijl hij op zijn rug lag en zat zelf nog tegen de boomstronk aan. Ze genoot ervan. "Maar reis je altijd met mensen mee dan?" vroeg ze maar. Zijzelf zou dan op z'n minst nog een paard regelen.

"Kruiden heb ik genoeg hoor, ik heb gewoon graag meer kruiden bij me. Alleen al die dingen hier zijn meer keukenkruid dan geneeskrachtig. Al is dat ook handig." Hij keek een tijdje naar Mico die zich eindelijk wat rustiger was geworden en nu slaperig naast Crevan lag. Hij plukte wat grassprietjes en liet ze weer los. De wind blies ze een eindje weg, maar ze bereikten al snel weer op de grond. Hij keek naar Sheila en glimlachte lichtjes. "Hoogtevrees?" Dat vond hij wel grappig. Hijzelf had nooit echt last gehad van een soort angst, misschien dat iemand Lore of Mico iets zou aandoen, maar hoogtevrees bij iemand die op een draak vloog was toch wel grappig. Hijzelf had met zijn zakformaat draakje altijd normaal moeten reizen. "Ik reis inderdaad altijd met mensen mee. Dat is wel handig, geen gedoe, je hoeft je nooit zo heel veel met je reisgenoten te bemoeien. Als je helpt is het vaak wel gratis. En je weet nooit waar je komt, dat is wel leuk."

Ze knikte even. "Klopt, echte geneeskruiden vind je hier niet zo snel." Zei ze knikkend. "Maar keukenkruiden zijn wel lekker hoor!' Zei ze grijnzend. Ze keek even naar Crevan en grinnikte toen zacht. "Ja.. Ik heb hoogtevrees. Ik weet dat het belachelijk is, want ik vlieg nota bene op een draak maar toch. Ik heb er echt vreselijk veel last van." Zei ze grijnzend. "Het is op zich wel handig. Maar ik zou dan denk ik alsnog gewoon een paard regelen denk ik zo. Om gewoon rustig en zelf te kunnen reizen." Zei ze eerlijk. Z keek even naar Crevan en glimlachte vriendelijk. "Maar wat dat betreft ben ik soms gewoon wat meer op mijn eenzaamheid gesteld."Zei ze rustig.

Crevan knikte langzaam. "Ik houd niet van paardrijden," gaf hij toe. "Niet alleen, op de rug. Zoiets zou Lore denk ik niet bijhouden en haar kennende springt ze om de zoveel tijd weg." Hij keek een tijdlang naar de lucht. "Trouwens," zei hij, "keukenkruiden kunnen ook goed als geneeskruid werken." Hij kende veel kruiden die vaak alleen maar als smaakmaker bekend stonden, maar eigenlijk heel erg handig waren bij het genezen van wonden of het rustig krijgen van een dier. "Maar die kruiden zijn vrij gemakkelijk te krijgen. Ik zoek de bijzondere dingen." Hij ging overeind zitten en haalde zijn tas van zijn rug. Na een tijdje verschillende pakketjes te hebben doorzocht, haalde hij een klein linnen zakje te voorschijn. "Dit," zei hij, terwijl hij het zakje omhooghield, "zoek ik. Ik weet niet hoe het heet, alleen waar het groeit en wat het doet, maar niemand schijnt het te kennen." Hij stopte het zakje weer terug. "En dat is heel irritant als het bijna op is."

Rustig knikte Sheila even. "Ik begrijp het wel, want het is niet heel prettig." Zei ze rustig. Ze keek hem aan. "En je wordt er zo vreselijk stijf van." Zei ze tegen hem. Ze grinnikte even om wat Lore zou doen. "Oh, ja dat zou vast wel kunnen ja." zei ze en ze knikte even nadenkend. Ze bekeek naar wat hij zocht en dacht na. "Wacht, laat nog eens zien, volgens mij heb ik het ergens gezien, niet heel ver van hier." Zei ze rustig. Ze keek hem met een glimlach en twinkelende ogen aan, ze zou het best leuk vinden als ze iemand kon helpen, had ze ook weer een goed ding gedaan voor vandaag.

Crevan haalde het kruidenzakje weer uit zijn tas. Hij maakte het open door aan het koordje te trekken. Daarna haalde hij wat van het gedroogde kruid eruit. "Kijk," zei hij. Hij toonde Sheila de kleine steeltjes. Er kwam een doordringende geur vanaf, die zo bedwelmend was dat het niet echt meer smerig rook. De steeltjes waren verschrompeld en de meeste blaadjes waren eraf gebroken, wel waren wat resten van lichtrode bloemetjes te zien. Crevan keek een tijdje naar het plantje en keek toen naar Sheila. "Misschien wat toelichting?" vroeg hij. Het verschrompelde spul was geen goed voorbeeld voor de plant zelf. "Het plantje is laag, erg laag, want het kruipt over de grond. Het is vaak maar heel weinig, je kijkt er snel overheen. De blaadjes zijn klein, donkergroen met een licht streepje over het midden. De bloemetjes zijn rood en vallen heel erg op." Hij keek nog een tijdje naar het kruid. "En het groeit onder bomen." Hij was een tijdje stil. "Herken je het?" vroeg hij. Hij stopte de kruiden weer terug en sloot het buideltje af, terwijl hij hoopvol naar Sheila keek.

Rustig keek Sheila naar het gedroogde kruid eruit haalde. Ze bekeek de steeltjes en rook aan de geur, het rook nog best oké. Kort dacht ze na. Waarna ze knikte bij zijn vraag of ze toelichting wilde, dat zou wel prettig zijn ja. Ze luisterde naar hem en nadat hij gepraat had begon ze na te denken. “Volgens mij heb ik die wel gezien ja, ik moet even goed nadenken hoor.” Zei ze twijfelend. Maar na een paar minuten knikte ze. “Ja, die heb ik zeker weten gezien.” Zei ze glilmachend. “Ik had hem bijna geplukt, ik vond dat ‘ie wel een mooie kleur had.” Zei ze met een glilmachje. Ze keek naar Crevan en rekte zich even vermoeid uit. “Het was er wel lastig komen, veel doornstruiken en zo. Maar als je wilt kan ik je er zo wel even heen brengen.” Zei ze met een glimlachje en ze keek hem vriendelijk aan. ‘Dan heb jij je kruiden tenminste, hoef je je ook niet kapot te zoeken hier want ze zijn echt heel erg onvindbaar verder, ik heb er hier maar een gezien en dan mag je van geluk spreken als die niet al geplukt is hoor, je weet maar nooit, dat zou zomaar kunnen.” Zei ze vriendelijk. Ze keek even naar Crevan en glimlachte weer. Ze vond het leuk hem te kunnen helpne.