De tuinen van Vario - Rijk van de Maagd

Aan de rand van de hoofdstad van dit rijk, liggen een paar grote aaneengesloten kassen, die samen de overdekte tuinen vormen. Niet alleen kun je hier allerlei verschillende soorten planten vinden, ook leven hier meerdere kleine dieren en vogels. Deze dieren zijn aardig tam en zullen zeker niet zomaar bijten. Er zijn verschillende delen, zoals de tropische tuin, maar ook een gewoon bos. Al bij al is het een prachtige gekleurde boel. De tuinen zijn open voor iedereen die een keer een kijkje wil nemen.

Even kort, want ik ga zo weg.

Eric droeg vandaag een witte shirt met een zwarte jack erop en zijn haren waren gevlecht. Desondanks zijn vrouwelijke trekken zag hij er vandaag mannelijker uit. Dat kwam door hoe hij zich had gekleed met zijn jeans en zwarte schoenen erop. Ja hij was vrij modieus vergeleken met de andere mannen van de 12 rijken. Hij had zelf ook meer te besteden omdat hij werkte. De man bekeek de kleurrijke bloemen die hem meteen herinnerde aan de dag dat Marlene hem hier naartoe bracht. Hun hadden gelachen, zij had met de dieren gespeeld en hij had voor haar een rode roos gekocht. Rood haar lievelingskleur. In de zoveel tijd kwam hij hier om de goede herinneringen op te halen. Toen alles nog goed ging en er geen problemen waren.

Snow liep met rustige ontspannen passen over de paden tussen alle planten en bloemen door. Het was al een tijd geleden dat ze zich zo ontspannen had gevoeld. Vooral omdat ze zich eerder constant moest zorgen dat ze uit de handen van de soldaten bleef. Nu had ze al een tijd lang niks meer van de soldaten gezien en was ze ver genoeg van haar eigen rijk dat ze zich ook geen zorgen hoefde te maken over dat ze herkend kon worden. Daarom had ze zich deze keer eens niet in een mantel gehuld, maar had ze één van haar jurken die ze had meegenomen aangetrokken. Het was een simpele blauwe jurk die tot haar knieën reikte. Haar zwarte haren lagen in losse krullen op haar rug. Ze schrok even toen er een vogel opvloog van een tak boven haar en daarna een stukje van haar af landde. Ze glimlachte en zocht met haar gedachten naar die van de vogel om hem gerust te stellen. Vervolgens liep ze rustig op hem af en boog voorover om hem van dichtbij te bekijken.

De man liep langs een struiken met allemaal rode rozen erin. Een rozenstruik. Hij keek er gefascineerd naar maar tegelijkertijd zag je de kwelling in zijn ogen. Het leek net of hij nog steeds niet kon beseffen dat Marlene er niet meer was. De man wilde een roos pakken maar schrok op bij het geluid van een vogel. Hij prikte zich daardoor aan een doorn, trok zijn vinger terug en zoog zachtjes aan de wond. Was er nog iemand hier? Hij besloot om geen roos te plukken omdat het dadelijk voor hem te pijnlijk werd. Marlene bleef een zwakke plek voor hem, voor altijd. Hij keek oplettend rond, ging de omgeving verkennen en zag een meisje staan in een blauwe jurk. Het was simpeltjes, simpele stof maar het stond haar werkelijk schitterend. Erica zou dat een mooie jurk vinden dacht de man bij zichzelf. Inderdaad. Reageerde Erica op hem. Zijn mondhoeken gingen iets omhoog. "Goededag" zei hij op een beleefde toon.

Snow gniffelde zacht toen het vogeltje zijn kop draaide om haar goed te bekijken. Ze stak voorzichtig haar hand uit, maar voordat ze het beestje aan kon raken, vloog het op. Niet wetend waarom het zomaar wegvloog, schrok Snow zelf ook toen iemand tegen haar praatte. Ze ging snel overeind staan en draaide zich naar de man die blijkbaar aan was komen lopen. Ze veegde een lok uit haar gezicht en keek de man met enigszins verbaasde ogen aan. Na een moment zo gestaan te hebben kwam er een glimlach rond haar rozerode lippen. 'Het spijt me, ik had u niet aan horen komen.' Zei ze zachtjes. 'Ook een goedendag.' Ze bekeek de man eens goed en opeens ontstond er een lichtje van herkenning in haar ogen. Ze kende niet veel mannen met zulke lange haren en al zeker niet in het groen. 'Ik ken jou wel, jij bent.... ehhh.. Eric, toch?' Vroeg ze aarzelend. Als ze het goed had, was hij er ook geweest toen de lichtbol haar naar de open plek met anderen met gaven had geleid.

De vrouw had hem een tijdje met verbaasde ogen aangestaard wat de man het gevoel gaf dat zij hem niet herkende. Dus niet echt een indruk achtergelaten? Het verbaasde hem want de meeste wisten hem wel te herkennen na de eerste keer. Maar plotseling begon zij te spreken en het beviel wat zij zei. "Dat klopt. Jij bent de vrouw die naar de sneeuw is genoemd toch? Mijn bondgenoot als het ware, althans zo stelde jij die dag voor" Hij keek haar glimlachend aan en bekeek even weer de schitterende bloemen waar hij nooit genoeg van zou krijgen. Marlene was er zelf ook altijd gek op geweest en wilde de tuinen minstens 1 keer per week bezoeken.

Er kwam een wat bredere glimlach op Snow's lippen en ze knikte. 'Dat ben ik ja.' Zei ze met een lachje. Nu hij het zo vertelde, kwam het allemaal weer terug. Ze had zich inderdaad zo voorgesteld en was eigenlijk verbaasd dat Eric dat nog wist. Misschien omdat er zo'n belangrijke gebeurtenis aan verbonden was. Ze volgde zijn blik naar de bloemen en kreeg een zachte blik op haar gezicht.'Ze zijn mooi he.' Zei ze zacht tegen Eric. 'Thuis hadden we ook zo'n bloementuin.' Daar was hij wel iets kleiner, maar minstens net zo mooi. Haar vader nam haar er vaak mee naar toe en vertelde haar verhalen over haar moeder. Dan zei hij dat de schoonheid van de bloemen niet kon meten met die van haar moeder en zijzelf.

Hij vond het haast toeval dat hij haar weer was tegen gekomen. Juist de favoriete plek van Marlene, zou dat een betekenis hebben? Eric liet dat laatste maar even waaien. Hij geloofde namelijk wel in toeval en sommige dingen waren voorbestemd. Zouden ze uiteindelijk samen strijden? Wie weet. "Ja klopt ze zijn echt prachtig. Zit er een bloem tussen wat je favoriet is? Tussen alle andere schoonheden toch nog eentje gevonden die voor jou net iets mooier is?" Hij vond het altijd interessant om te zien hoe mensen sommige bloemen speciaal vonden. Dat zei namelijk iets over de persoon zelf. Zijn of haar persoonlijkheid. Ook vond hij de reden erachter altijd zo leuk om te horen.

Bij Eric's vraag dacht Snow even na. Het was de eerste keer dat ze hier was, maar ze had al een paar prachtige soorten gezien. Plots pakte ze Eric bij zijn mouw en liep hem meetrekkend over de paden. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond ze de gang die ze zocht. Rustig liep ze verder en stopte voor een hoge plant. Tussen al het groen door waren er witte bloemen te vinden. Deze lelieachtige bloemen hadden witte bladeren, waar lila lijnen doorheen liepen. Helemaal binnenin werden ze donkerder van kleur tot een zwart puntje. 'Ik vind deze het mooist.' Zei ze misschien wat overbodig En liet Eric's arm weer los om hem aan te kijken.

De man keek verbaasd toen hij bij zijn mouw werd gegrepen en voortgetrokken door de schitterde bloementuin. Zijn nieuwsgierigheid werd alsmaar meer geprikkeld naarmate ze zich meer deden voortbewegen. Bij iedere stap wat hij zette vroeg hij af wat zij hem zou laten zien. Uiteindelijk stopte hun voor een hoge plant. Tussen al het groen door waren er witte bloemen te vinden. Deze lelieachtige bloemen hadden witte bladeren, waar lila lijnen doorheen liepen. Helemaal binnenin werden ze donkerder van kleur tot een zwart puntje. Hij bekeek de bloem aandachtig, nam ieder bijzonderheid tot zich op. "Dat vind ik echt bij jou passen als ik dat zeggen mag. En waarom juist deze?"

Stilletjes liep ze door de tuinen heen. Haar haren waren gebonden in een rommelige vlecht, ze kwam hier om rond te kijken en om de kater van de vorige nacht hopelijk wat te verminderen. Ze had het de vorige avond wat laat gemaakt. Ze had wat hoofdpijn maar voelde zich goed genoeg om gewoon door te lopen. Ze keek glimlachend rond en keek even naar het haast tropische bos om haar heen. Glimlachend bekeek ze de dingen. Het was best oké hier. Ze rekte zich gapend even uit en zocht wat in haar tas waarna ze een waterzak pakte. Ze dronk er rustig uit en glimlachend liep ze verder.

De vorige keer dat hij hier geweest was, was het een stuk minder rustig geweest. Het geluid van staal tegen staal had geklonken. Gegil had de lucht gevuld en bloed had over de stenen gestroomd. Er was niets meer van het gevecht meer over, maar het was wel de reden dat Kian zich hier nu bevond. Zelf had hij zich niet in het gevecht gemengd, hij vocht niet om het vechten zelf en had er niets mee te maken gehad. Iedereen met wapens werd echter aangevallen, dus had hij de zijne verstopt en was zelf in een boom gaan zitten, om uit het zicht te blijven. Hij was hier om zijn spullen weer op te graven. Al wist hij nou nog maar waar.. Had hij gister maar niet zoveel gedronken, dan had hij beter kunnen nadenken..

Rustig liep Sheila door. Haar rode haren vielen ondanks alles nog wel wat op. Ze keek even rond en gaapte vermoeid. Waarna ze tegen een boom aan ging zitten. Ze keek niet eens om zich heen, of boven zich, om te zien of er nog anderen waren waar ze zich iets van aan moest trekken. Ze haalde uit haar tas wat eten en bleef rustig zitten. Ze had een topje aan die maar weinig verborg maar wel met iets erover heen, het was nog de kleding van de vorige avond, dus van haar nacht uit. Iets wat niet heel erg charmant stond. Ze beet even op haar onderlip en keek rond.

Hij schudde met zijn hoofd, in de pogingen zijn hoofd weer helder te laten werken. Hij kon de wapens niet te lang laten liggen, want het ijzer zou gaan roesten en de boog gaan rotten.. Bovendien miste hij het veilige gevoel van de banden om zijn pols. Hij sloeg zijn mantel wat dichter om zich heen en stapte voort. Plotseling wist hij het weer. Hij keek aan tegen een enorme boom, de boom waar hij zich in verscholen had.. Hij had zijn wapens naar verborgen. Maar juist op die plek, op die enige plek in het park, zat iemand. Gefrustreerd zuchtte Kian, hij temperde vaart, maar zette toch koers naar de roodharige vrouw. Hopend dat die hem niet tegen zou werken. Gewoon doen alsof het de normaalste zaak van de wereld was, nam hij zich voor.

Rustig was ze blijven zitten. Ze at rustig wat van het eten en keek voor zich uit. Ze zag een jongen lopen, maar veel aandacht besteedde ze daar niet aan. Na de paar hapjes pakte ze haar waterfles er weer bij. Zachtjes neuriede ze een wijsje en keek even omhoog, de boom in waar twee vogels zaten. Persoonlijk vond ze het er prachtig uit zien en ze genoot er dan ook echt van. Het was zo mooi en rustig hier dat ze niets anders kon dan genieten. Het was dan ook prettig om hier gewoon van haar kater af te komen en ze wreef even vermoeid in haar ogen.

De zon streelde zijn blonde haar en verwarmde zijn gezicht. Voor een paar seconden sloot Kian even zijn vermoeide ogen, omdat de zachte ochtendzon zijn hoofdpijn verdreef. Bij de vrouw aangekomen vroeg hij of ze misschien even wat aan de kant wilde gaan. Zonder verdere uitleg. Maar zijn houding straalde zoveel zelfverzekerdheid uit dat het niet eens een rare vraag leek. Alleen de reden van de vraag was gissen en dat kon nog wel eens problemen opleveren. Hij richtte zijn helderblauwe ogen op de hare en keek haar vragend aan.

Met enige verbazing keek ze naar de jongen die vroeg of ze aan de kant wilde gaan. "Eigenlijk heb ik daar maar weinig behoefte aan. Is het zo belangrijk dan? Er zijn zat andere bomen waar je gebruik van kan maken." Zei ze rustig. Ze keek even naar de jongen en daarna om zich heen, ja, ze had gewoon gelijk. Dus alsnog bleef ze rustig zitten en keek rustig in zijn helderblauwe ogen, zonder haar eigen zelfverzekerde houding te verliezen bleef ze zitten en dronk wat uit haar waterzak.

Kian grijnsde even schuin bij de ironie van haar woorden. Inderdaad, er waren genoeg bomen waar je gebruik van kon maken. Maar zij had juist in de schaduw van deze boom haar rust gezocht. Als ze maar wist waar ze bovenop zat.. 'Het spijt me.' Vervolgde hij nonchalant, terwijl hij met zijn handen door zijn haar woelde, alsof hij niet wist hoe hij verder moest gaan. Dit was echter meer een manier van handelen dan de twijfel met woorden.. Eigenlijk wist hij altijd wat hij zeggen moest. 'Maar je zit op mijn wapens.' Het klonk plompverloren, maar hij had niet de tijd om er een charmant verhaal omheen te draaien, zodat hij de opmerking netjes had kunnen introduceren. Hij werd onrustig door het feit dat hij zijn spullen niet bij zich had. Het was voor hem zo vanzelfsprekend dat hij zijn zwaard tegen zijn rug voelde prikken.. Het is voor ons misschien nog het meest te vergelijken met een fietssleutel die je opeens niet meer in je broekzak voelt zitten. Die onrust, die dan plotseling door je lichaam kan voelen, gierde nu constant door de zijne.

Sheila zou moeten bekennen dat ze kort even de tijd nodig had om zijn woorden te plaatsen. ‘Nou, eigenlijk zit ik op gras.” Zei ze, ja, inmiddels was ze wel zo ad rem geworden. Ze keek even naar de jongeman. Een diepe zucht kon ze dan ook niet binnenhouden. Met tegenzin stond ze op, ze eindigde ver onder hem maar voor iemand van haar lengte had ze zeker wel haar mond op de juiste plek zitten. “Als je maar op schiet, ik ben niet bereidt om langer dan tien minuten te wachten.’ Zei ze. Oh ja, de jongen zag er zeker goed uit maar ze had echt even totaal geen behoefte aan een man om zich heen. Buiten dat die meestal vreselijk arrogant waren was deze ook nog eens een idioot die zijn wapens hier begroef, een plek waar zo veel mensen kwamen normaal gesproken. Als iemand wilde had hij ze allang op kunnen graven en zuchtend keek ze de jongen dan ook aan. Ze stapte aan de kant en bekeek hem. “Nou, begin maar hoor.” Zei ze kalm. Als Sheila gewild had dan had ze zo kunnen helpen, met haar aarde krachten was dit tien keer makkelijker voor haar dan voor hem natuurlijk. Maar ze hielp hem niet, integendeel. Ze had helemaal geen behoefte aan zijn aanwezigheid die haar rust stoorde.

Dit was niet de tijd om bijdehand te gaan doen. Gefrustreerd staarde Kian even naar het bladerdek boven zich, om direct een stap naar voren te doen toen zij juist een stap opzij deed. Hij hurkte neer boven de plek waar ze zat en legde zijn handen op de grond. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op het metaal dat onder de grond zat. Met zijn krachten was het zwaard duidelijk waar te nemen. De grond begon te bewegen. Kian beet op zijn lip, maar er zat duidelijk wat aan te komen. De grond spleet en het zwaard kwam de lucht in. Er waren zoveel krachten op uitgeoefend dat het enkele meters de lucht inschoot voordat de jongen zijn kromme zwaard bij het handvat greep en het uit de lucht viste. Trots keek hij naar het flitsende ijzer, dat nog geen enkele roestplek vertoonde. Na een blik op het meisje geworpen te hebben, hurkte hij weer neer en haalde zijn boog tevoorschijn uit het gat dat tevoorschijn was gekomen. Een woeste blik verscheen in zijn ogen. Kian was grillig.. Hoorde bij zijn wapens, pas nu voelde hij zich weer compleet. Bij zichzelf besloot de jongen dat hij zijn verlengde armstukken nooit meer achterlaten zou.

Ze merkte zijn frustratie en zijn gehaastheid. Rustig keek ze even naar het gat en daarna keek ze naar de jongen. "Maak je dat gat ook weer dicht?" vroeg ze even. Ze lette niet op de blik in zijn ogen en leunde tegen een boom aan. "Want zo heb ik niet echt een zitplek meer he. Omdat meneer zo nodig zijn wapens hier begraaft." Zei ze hoofdschuddend. "Welke idioot doet dat nou ook." Mompelde ze even geïrriteerd. Ze vond het leuk voor hem dat hij zijn wapens had maar zijn aanwezigheid was ongewenst, hij was irritant en bovendien vreselijk opdringerig. Met een diepe zucht keek ze even rond. Het zag er van een afstand vast erg apart uit. Ach ja, ze wilde gewoon weer kunnen zitten.

Hij hing de boog gerangschikt naast zijn kromzwaard. Zijn koker met pijlen had hij al thuis laten liggen. Een rilling van irritatie schoot echter over zijn ruggengraat toen het meisje begon te praten, hooghartigheid klonk door in haar woorden en vol ergenis beet Kian even op zijn lip. Zo kon je hem niet toespreken, zijn toorn kon zo naar boven komen. Zijn korte lontje stond hem met zulke situaties wel vaker in de weg. 'Ik ben ervan overtuigd dat je dat zelf ook heel goed kan, fijne dag.' Een brutale en trotse glans lag in zijn ogen toen hij haar nog een keer aankeek en zich soepel om draaide. Niet van plan om iemand ooit zijn eigen wil te laten afnemen.

Irritatie en lichte woede was van haar gezicht af te lezen. Zonder al te veel moeite liet ze dan ook wat aarde omhoog komen en schoot dat woedend op hem af. "Kom terug en maak het dicht. Je mag blij zijn dat ik aan de kant ging voor je!" Sprak ze hem woedend toe. Ze keek hem aan, haar ogen stonden fiers en haar rode haren bewogen wat in de wind. Sheila liet zeker niet met zich sollen. "En voor jouw toorn ben ik heus niet zo bang hoor. Je oogt niet eens als een echte man met dit gedrag en jochies kan ik allang aan." Voegde ze daar kil en geïrriteerd aan toe. Dat hij haar rust verstoorde was een ding, maar dat hij dan zo weg liep dat kon ze zeker niet hebben en dat moest hij dan ook maar niet proberen. Dat maakte haar echt kwaad, zeker nu, nu ze al last had van een kater van de vorige nacht.

Kian draaide zich om om haar op haar kop te geven voor haar woorden en zag daarbij gelukkig net de aarde die op het punt stond om tegen hem aan te beuken. Hij bukte zich, waarbij het lukte om het grootste deel te ontwijken, maar toch ving zijn heup een lelijke beuk op. Meteen begonnen zijn ogen fel te flikkeren en vuur begon over zijn ledematen te lopen. Zelfs zijn haar begon in de fik te staan. 'Want het was zoveel werk om even opzij te gaan.' Snauwde hij. Hij vertikte het werkelijk om dankbaar te zijn. Als ze niet was opgeschoven, had hij haar wel opzij getrapt. Hij kromde zijn lippen, waarbij zijn witte tanden bloot kwamen te liggen. Hij was meer een woeste kat dan mens op het moment. Haar woorden beukten in zijn trots, waardoor hij eigenlijk alleen maar woester werd. Vonken schoten van zijn lichaam, maar hij viel niet aan.

Met een valse grijns zag ze toe hoe de aarde hem deels raakte. Woedend keek ze hem aan. "En het was zo veel werk om me even te bedanken en het gt dicht te gooien?!" Gromde ze woedend terug. Ze keek hem fel aan en weigerde hem zo te laten gaan. Ze viel verder niet aan, voor hetzelfde geldt zou dit bij woedend geschreeuw blijven maar ze was echt niet van plan om over zich heen te laten lopen door een of andere man omdat die dacht dat hij boven haar stond. Integendeel, ze zou nog liever boven hem staan. Wat kon het haar schelen dat hij kwaad zou worden, hij kon het gewoon accepteren. Zij was aan de kant gegaan en hij kon haar daar gewoon even voor bedanken. Het was immers normaal om dat even te doen.