Het rotsige strandje -rijk van de schorpioen

een breed, maar kort stuk van de kust bestaat uit gigantische rotsen, er zijn een aantal prachtige ligplaatsen waar kammelijk een draak op past, maar ook kleinere, scherpere stenen. Het is te bereiken langs de zandstranden aan beide zeiden, vanuit de lucht of vanuit het bos wat erachter ligt. Het is hier niet druk, maar het is algemeen bekend dat de plek bestaat. De kans is dus klein dat je er helemaal alleen bent, maar niet onmogelijk. je hebt hier een mooi uitzicht op zee en kan prima vissen.


personen : rond de 10

Bonnie zat zoals heel erg vaak op een moeilijk te bereiken rots naar de zee te kijken. Ze kon altijd de afgelegen plekjes vinden omdat haar huis op ongeveer een kilometer hier vanaf stond. Haar draak had ze thuis gelaten om hem wat te laten rusten, ze hoefde niet ver te lopen. Ze was nog steeds bezig met haar research naar magie, en er lag een tapes dikke, stoffige boeken naast haar, maar ze las niet. Haar ogen waren gericht op de zee die tegen de rotsen sloeg, en ze zong wat voor zich uit.

Jules lied Fifer achter in het bos om te jagen en liep zelf door tot aan zijn favoriete stukje strand, zijn huis lag ergens in het midden tussen de zee en de meren dus hij kwam hier graag, maar niet zonder zijn draak. Toen de rotsen in beeld kwamen en hij iemand zag zitten sprong zijn hart op, hij hield van praatjes maken. een eindje verderop, minder hoog, waren nog wel andere mensen te vinden, maar dit meisje zat op zo'n onbereikbare plek: ze moest interessant zijn. 'Hoi!' begroette hij haar enthousiast en balancerend van de ene voet op de andere voet kwam hij tot ongeveer 2 meter afstand van haar.

Bonnie keek op toen ze een sten hoorde. O fijn, iemand die dacht dat het nodig was zinloze gesprekken te voeren. Haar ogen namen de jongen even op, ze schonk hem een knikje en keek weer weg. Haar dikke, bruine haar waaide een beetje in de wind en haar gezicht stond gesloten. Zoals altijd droeg ze niet erg speciale kleding, want mode interesseerde haar niet zo. Ze probeerde niet op de jongen te letten, maar ze voelde zijn aanwezigheid en hij verstoorde de rust.

'Wat doe je?' vroeg Jules en hij sprong naar een steen nog geen halve meter van haar verwijderd. Hij was bijna gevallen maar wist weer terug in balans te komen met behulp van wat zerwater dat hij omhoog stuurde om zijn voet terug te duwen. Hij merkte heus wel dat ze niet met hem wilde praten, het kon hem gewoon geen barst schelen.

Bonnie keek opzij, hij ging dus niet weg ? Oké. Ze trok haar kleding even recht en ging wat meer rechtop zitten. 'Lezen, jij?' Vroeg ze hem en ze ging met haar hand door haar haren. Ze zag hoe hij zijn voet terugstuurde en keek naar zijn aura. Hij had een gele aura, vrolijk en het had iets engelachtigs als iemand een lichte aura had.

Jules keek haar even aandachtig aan, hij twijfelde even of hij haar aura zou bekijken, maar hij besloot haar eerst proberen uit te vogelen, en dan te kijken of er klopte. 'Praten.' zei hij en hij ging op zijn rots zitten. 'Ik ben Jules, aangenaam.' zei hij, hij was niet van plan dit gesprek te stoppen, en hij kon vreselijk goed volhouden.

-
echt leuk hoe ze uit hetzelfde rijk komen en dus allebi water sturen en ook allebei aura als bijkracht hebben.

Jack was alleen. Er waren genoeg mensen geweest, maar die waren weggegaan toen Jack was gekomen, want de temperatuur was meteen gedaald tot min vijf. De bomen achter hem waren wit geworden, omdat al het water erin was bevroren. Blaadjes waren blauw door het ijs. Jack stond leunend op zijn staf naar de zee te kijken, die ondanks de kou gewoon vloeibaar bleef, door het zout. Nog geen week geleden was Jack van zijn gipsen been afgeholpen. Veel lopen kon hij nog niet en zijn linkerbeen was iets magerder, maar hij kon in elk geval weer zwemmen en andere dingen makkelijk doen. En dat was wat hij nu ging doen, zwemmen. Ook al was het bewolkt en waaide het hard en was het niet zo warm. Jack had toch niet zoveel met warmte. Hij plantte zijn staf in de rotsige bodem, waar meteen een laagje ijs op ontstond rond de plaats waar hij dat deed, en trok al zijn kleren uit. Een beetje wankel liep hij naar het water en hij liet zich meteen in de eerste golf vallen, om zich niet staande te moeten houden met een been dat nog niet zoveel kon.

Dennis droeg een sjaal om mijn hoofd, bedekte dus alles behalve zijn ogen zodat de jongen nog wat kon zien, een dikke wollen jas wat hij gekregen had van zijn moeder en een stevige broek. Hoe kon het dat de temperatuur hier zo was gedaald? Werd het niet zonnig vandaag? Hij liep langs de bomen, kwam op een plek aan waar meer rotsen te zien waren. Het rotsige strandje. Dennis was niet gekomen om te zwemmen maar om te tekenen, de omgeving te tekenen. Daarna zou hij er een schilderij van maken. Hij liep de rotsen omhoog om een goed plekje te hebben zodat zijn zicht naar het water was gericht. Zag hij nu een man in het water zwemmen? Verbaasd ging hij water dichterbij zitten voordat hij zijn schetsboek pakte om de omgeving te tekenen en de jongen die in het water lag.

Jack deed niet heel veel, hij liet zich vooral bewegen door de golven. Hij had niet heel veel kracht in dat ene been, dus meer zat er ook niet in. Hij keek even naar de kant, of zijn staf er nog was, en zag een jongen zitten die zat te tekenen. Hij liet zich iets dichter naar de kant drijven en keek naar de jongen. "Is het normaal om naakte mensen te tekenen?" vroeg hij op zijn emotieloze toon. Het was niet zo dat hij zich schaamde, want Jack schaamde zich nooit voor iets, maar vanbinnen vond hij het wel raar. Je ging toch niet zomaar andere mensen tekenen als die geen kleren aanhadden. Nu kon hij ook wel snappen dat de jongen geen zich had om te zwemmen, want het was vijf graden onder nul. Maar hij had het wel mogen vragen, dan had Jack gezegd dat er geen probleem was geweest.

De jongen verstijfde geschrokken en liet van schrik zijn potlood uit zijn hand vallen. Gauw raapte hij het weer op en werd zo rood als een tomaat. Naakt? Het was Dennis niet opgevallen dat de jongen naakt was geweest. Hij begon snel wat te krabbelen op een lege pagina. 'SORRY! Ik wist niet dat je naakt was! Stom excuus natuurlijk. ' Dennis keek hem met verontschuldigde, rode ogen aan voordat hij weer een nieuwe zin opschreef. 'Ik vond jou gewoon echt mooi bij de omgeving passen. Je ziet niet vaak iemand met deze temperaturen zwemmen.' Dennis keek hem met een lieve tevens onschuldige glimlach aan. Hopelijk was de jongen niet al te boos op Dennis want hij had er verder geen bijbedoelingen mee.

Vanbinnen schaterde Jack het uit, maar dat liet hij natuurlijk niet merken. Er was op zijn gezicht geen enkel spoortje van een glimlach af te lezen. "Het is geen probleem hoor," zei hij op neutrale toon en hij zwom verder. "En natuurlijk pas ik in deze omgeving, het is mijn omgeving." Op alleen zijn armen en een beetje met zijn benen zwom hij heen en weer tussen de golven. Het was lekker koud, voor Jack in elk geval. Het had wat hem betrof zelfs nog een paar graden kouder gekund. Uiteindelijk liet hij zich op het strand spoelen en hij liep naar de jongen. Over zijn schouder keek hij naar wat die had getekend.

Was de man nu boos op hem want zijn gezicht was in een plooi net zo koud als de omgeving. Dennis voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat die nu niet wist wat de man dacht. Blijkbaar was het geen probleem geweest waardoor Dennis zuchtte van opluchting. Hij sloeg de bladzijde weer terug en keek naar het geschets in zijn tekening. Het begon al iets te worden. Geconcentreerd ging hij weer verder en besloot nu eentje te maken alleen van de jongen. Het fascineerde hem gewoon hoe de man met zijn armen zo tussen de golven wist te zwemmen. Daar moest je toch wel kracht voor hebben. Dennis had nu al respect voor de jongen, herinnerde aan zijn broers die overal ergens wel in uit blonken. Hij was zo geconcentreerd dat hij niet eens merkte dat de jongen achter hem stond. Weer van schrik viel Dennis bijna van zijn rots af waar hij op zat. Hij verborg snel de tekeningen en keek de jongen met grote ogen aan. Dennis krabbelde gauw iets op papier. 'Is er iets? Heb ik iets verkeerds gedaan?'

"Dat moet je zelf beslissen," zei Jack. Achter hem ontstond een hoop sneeuw en hij liet zich er achterover in vallen. De druppels die nog op zijn lijf lagen waren inmiddels allemaal bevroren en als er een zon was geweest, dan had hij geglinsterd als een mooie diamant. Hij nestelde zich lekker onderuit in de hoop sneeuw zodat hij lekker zat en hij keek naar de jongen die hem tekende. "Je zult nu alleen wel door moeten gaan zonder dat ik in het water lig." Vanbinnen vroeg hij zich af of dat een probleem was, maar hij besloot zelf maar van niet. Het begon zachtjes te regenen en als Jack aanwezig was hield dat in dat het begon te sneeuwen. Er kwam langzaam een laagje sneeuw op het strandje te liggen, net als op de bevroren bomen. Als iemand nu langs zou lopen, dan zou diegene Jack voor gek verklaren omdat hij daar nog steeds zonder kleren in zijn hoop sneeuw zat, maar Jack had het nooit koud.

Dennis schudde zijn hoofd. 'Ik deed niets verkeerd je fascineert mij gewoon.' Dennis zei meteen wat hij dacht zonder om erover na te denken. 'Sorry ik bedoelde het niet op een manier...' Hoe moest hij dit nu gaan uitleggen? Dadelijk walgde de jongen van hem. Mensen begrepen nooit de drang naar schitterende kunst wat je ook zag. Dat de jongen naakt was betekende een kleine gedeelte van het geheel. Dennis ogen waren op de man gericht die zo in een hoop ijs ging liggen. Dennis zijn mond viel open. 'Heb je het niet koud? Dadelijk wordt je ziek?' Hield hij omhoog nadat hij dat had geschreven. Bij de opmerking over het doorgaan bloosde de jongen lichtjes. 'Ik denk niet dat je je prettig zult voelen als een jongen je tekent terwijl je naakt hier in de sneeuw ligt.'

"Ik heb het nooit koud," antwoordde Jack simpel. Hij vond het wel grappig hoe de jongen zich vastpraatte en zich voor zichzelf schaamde, maar dat kon je niet aan hem zien. Hij zat daar gewoon in de sneeuwhoop en keek de jongen strak aan. Jack was altijd heel goed in staarwedstrijdjes. Hij stuurde het ijs dat altijd in zijn haar zat zo dat zijn haar goed zat en keek weer naar de jongen. "Wat mij betreft ga je je gang, het maakt mij niet uit," zei Jack met een licht knikje. Als schaamte niet voorkwam in je woordenboek, dan maakte je geen problemen van dit soort momenten. Jack kon bij wijze van spreken naakt door de stad lopen zonder zich daar druk over te maken. De jongens op de campus van de universiteit hadden wel eens zijn kleren gestolen als grap, maar Jack was ze gewoon beheerst achterna gelopen, het hele terrein rond, en had ze daarna verkleumd tot op het bot.

Vast schreef :p hij praat niet
---
Dennis knipperde met zijn ogen omdat hij dat eerste niet begreep. Hoe kon de jongen het nooit koud hebben? Dennis begon weer iets te schrijven want zijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld. 'Hoe kan je het dan nooit koud hebben? Is jou bijkracht toevallig ijs?' schreef de jongen er nog gauw achteraan voordat hij zijn schetsboek omhoog hield zodat de jongen het kon lezen. Wanneer de man hem aanstaarde keek Dennis hem terug met zijn grote, rode ogen. Had hij iets op zijn gezicht? Dennis kreeg het een beetje benauwd van de blik van de jongen. Hij leek Dennis wel aan te staren. Vond de jongen Dennis niet aardig? Iedereen vond hem aardig. Dennis keek gauw naar zijn schoenen want je merkte duidelijk dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Hij schreef weer iets. 'Ik ga je tekenen alleen kun je mij niet zo aankijken? Of heb ik iets op mijn gezicht?'

"De omgeving hier is midden in de zomer volledig bevroren en jij moet mij vragen of ik de kracht ijs heb?" vroeg Jack. Het was niet spottend, niet behulpzaam, gewoon als altijd. Hij ging niet in op het verzoek om de jongen niet aan te kijken, want hij keek niet weg. Dat hoorde niet bij hem. Hij keek gewoon naar de ander en knipperde af en toe. Omdat hij ook altijd erg stil zat raakte zijn lichaam langzaam bedekt met een laagje sneeuw. Jack vond het eigenlijk best apart dat de jongen hem nu wel ging tekenen, terwijl hij net nog een probleem had gemaakt van het feit dat Jack geen kleren aan had.

De jongen begon de vreemdeling te schetsen, nam iedere detail tot zich op. Ook de sneeuwvlokken die zachtjes op de jongen zijn huid dwarrelde tekende hij. De jongen leek perfect bij de omgeving te passen. Dennis wilde nog meer van hem tekenen bijvoorbeeld hoe hij het zonlicht zou uitzien of op het gras. Weg bij het ijs want bleef hij dan nog steeds zo mysterieus, kil en koud? Wanneer Dennis de tekening af had stond de jongen op met een tevreden glimlach. Hij krabbelde snel wat op papier. ‘Dankjewel dat ik jou mocht tekenen. Ik denk niet dat je het wilt zien want het is geschetst getekend. Ik moet het nog uitwerken op het doek want schilderen is iets wat ik veel beter kan.’ Dennis was erg bescheiden en zei nooit dat zijn werk geweldig was. Er waren altijd dingen waar hij niet tevreden mee is. Echter had hij de jongen echt prachtig weten te tekenen, de omgeving, echt alles. Het leek je adem weg te nemen, de schoonheid van de jongen tegenover hem nog meer naar voren gebracht. ‘Dan zal ik je niet meer verder storen’. Dennis boog beleefd als teken van tot ziens.

Ik snap dus nu pas dat Dennis alles wat hij zegt opschrijft. -.-

Jack knikte toen de jongen klaar was. Hij kwam zelf ook overeind uit zijn sneeuwhoop en de sneeuw viel weer van zijn lichaam af. Hij keek naar de hemel, het stopte met sneeuwen. Waarschijnlijk was het een korte regenbui geweest. Vanbinnen was Jack altijd heel blij dat hij niet doorweekt werd van regen, hij werd alleen maar ondergesneeuwd. Hij liep naar Dennis en wierp toch een blik op de tekening. Hij was niet kunstzinnig, alleen een virtuoos op de rietfluit. Maar hij vond wel dat het een mooie schets was, dus knikte hij even. Daarna liep hij terug naar zijn staf. Hij pakte het ding uit de grond en keek naar de hoop sneeuw die eronder was ontstaan. Het was altijd kouder rond zijn staf.

Ja hij spreekt niet
Maar daar zijn redenen voor
---
De jongen begon lichtjes te blozen toen de vreemdeling toch een glimp had opgevangen van de tekening. Dennis kon het niet laten om toch iets te schrijven. Hij hield het omhoog naar de vreemdeling. ‘Nu je het toch hebt gezien, wat vind je ervan? Een zou ik jou naam mogen weten? Dan kan ik dat opschrijven boven de tekening.’ De jongen lachte lief naar hem en keek naar de staf van de man. ‘Ben jij een tovenaar?’ vroeg Dennis met een nieuwsgierige glimlach. Dennis merkte dat het kouder werd met de staf in de buurt. Interessant, heel interessant.

"Men noemt mij Jack Frost," antwoordde Jack. Hij vertelde niet wat hij van de tekening vond, want dat deed hij gewoon niet, het hoorde niet bij hem. "Er zijn meer mensen als ik." Hij was geen tovenaar, al had hij wel magie. Jack had zichzelf nog nooit zo bekeken. Hij had inderdaad wel een staf en liet het altijd koud zijn in zijn buurt, maar een tovenaar, nee. Er waren ook vuurmeesters en watermeesters en aardemeesters en luchtmeesters. Het viel hem alleen op dat iedereen twee krachten had en hij alleen ijs. Misschien zat ergens nog water verborgen, diep in hem, maar hij had niet de behoefte om dat omhoog te halen en te gebruiken. IJs was goed genoeg.

Dennis keek hem met nog steeds een vriendelijke glimlach aan. Jack Frost, typisch. Het paste echt totaal bij het plaatje wat Dennis van hem vond. Frost, koud, vriezen. Alles wat hem aan ijs deed herinneren popte in hem op. 'Mensen zoals jij? Bezit jij ook magie? Ik ook!' Schreef Dennis met enthousiasme. 'Alleen heb ik geen staf. Als ik een staf gebruik wordt ik dan sterker?' Wat was Dennis toch echt simpel en zo eerlijk. Hij vroeg meteen al iets zonder erover na te denken.

"Je wordt sterker door te oefenen," zei Jack kortaf. Hij wist dat zijn staf hem niet sterker maakte. Dat leek alleen zo doordat hij de staf gebruikte bij het tevoorschijn toveren van de winter. Hij keek ook niet blij of goedkeurend of iets anders toen het jochie hem vertelde dat hij iemand met magie was. Want dat was het wel, een jochie. Maar wel een grappig jochie. Jack mocht hem wel, al was dat niet te merken. Het was nooit te merken. Jack keek naar de lucht en besloot dat het tijd werd om kamp op te slaan. Dat hield in dat hij een iglo ging maken, heel simpel door blokken sneeuw te maken, maar dan zonder de te lange wachttijd. Hij hief zijn staf en de ijsbol die in het web in de top hing begon rond te draaien. Hij bewoog hem laag over de grond en er ontstond een ijsblok. Wat in deze wereld nog niet bekend was en bij Jack dus ook niet, was dat hij eigenlijk de watermoleculen in de lucht liet afkoelen en tot ijs maakte en dat dan een bepaalde vorm gaf. En op deze manier ging hij door, tot hij de fundering van de iglo had. Daarna liet hij het sneeuwen, zodat ze bodem bedekt zou zijn met een dikke laag sneeuw. Op Jacks naakte lichaam ontstonden allemaal ijskristallen. Dat gebeurde vaker als hij zo bezig was.

'Ik heb niemand om mee te oefenen...' Dennis keek een beetje sipjes maar hij hield ook niet echt van vechten. Niets voor hem. Hij hielp liever iemand door er samen mee weg te rennen dan de aanvaller te confronteren. Zinloos geweld, nergens voor nodig. 'Ik houd niet van vechten dus daarom oefen ik nauwelijks met mijn krachten. ' Hij zorgde voor een kleine windvlaag waarbij de haren van Jack begonnen te wapperen. Daarna begon Dennis gauw weer iets te schrijven. 'Dat is ongeveer wat ik kan met mijn krachten. Soms blaas ik wat lucht maar veel doe ik er niet mee.' Eigenlijk zonde maar krachten zorgde toch alleen maar voor ruzie. Wat was er nu goed aan zijn lucht element? Helemaal niets. De ijsjongen - die naam had Dennis gauw bedacht hief zijn staf en de ijsbol die in het web in de top hing begon rond te draaien. De ijsjongen bewoog hem laag over de grond en er ontstond een ijsblok. Dennis begon zachtjes in zijn handen te klappen. 'Je gaat een iglo bouwen!' Dennis maakte gauw een tekening van een iglo. 'Mag ik mee helpen?'