Het rijk van de Schorpioen - De bibliotheek van Talia

Haar mondhoeken gingen iets omhoog, een kleine glimlach krulde op haar gezicht. Was vrij uniek want Kirsten glimlachte niet zo vaak. Vooral niet tegen vreemden. "Dat is misschien een optie, zal het onthouden" Ze keek nog even naar het boek maar zij moest toegeven dat zij de vrouw net iets interessanter vond. "Niet? Oké. Dat kan best want iedereen heeft wel een zwakte. De een is heel verlegen, de andere heel dominant en daarbij is er wel iets waardoor je ze net iets harder kan raken op een bepaalde plek. " Kirsten besloot om het boek maar te sluiten. "Dus is het nu de bedoeling dat we gaan vechten of?"

Dani haalde haar schouders op. Ze was er geen voorstander van ook al kon ze makkelijk praten over mensen martelen. 'Als jij het zo geweldig vind houd ik je niet tegen.' Ze liet een stilte vallen zodat Kirsten erover na kon denken. 'Maar je kan je ook aansluiten bij ons, alhoewel ik het betwijfel of je het zou willen.' Door de paar woorden die zij uitgewisseld hadden had ze sympathie gekregen voor deze vrouw. Dani overwoog haar mogelijkheden. Misschien kon ze ook een geheim voorstel met Kirsten maken. Niemand zou er achter komen als zij een persoon zou laten lopen.

Ja, Kirsten vond de vrouw wel een beetje op haar lijken. Ze had zelf een sadistische kant, leek niet echt mensen toe te laten of te vertrouwen en liet niet veel van zichzelf bloot. Ze waren beide een gesloten boek. Bij haar volgende woorden schudde Kirsten haar hoofd. "Ik ben liever alleen. Werk voor niemand, sta aan niemand zijn kant behalve aan die van mij en mijn draak. De rest mag van mij allemaal doodvallen" zei ze op een simpele toon. "Dus wat wordt het Dani? Ik zal niet je gemakkelijkste tegenstander zijn, het zal een pittig gevecht worden"

Het zou zonde zijn om een leven te verspillen. Of het nou die van haar of die van Kirsten zou worden. Ze probeerde de woorden in haar hoofd op orde te krijgen. Langzaam begon zij te praten. 'Ik zou je natuurlijk ook kunnen laten lopen, op de voorwaarde dat je geen woord over deze ontmoeting zult loslaten.' Ze beet op haar tong en proefde een metalige smaak. Heel even duizelde het in haar hoofd, of het kwam door de smaak van bloed of doodsangst wist zij niet.

De vrouw haar mondhoeken gingen zelfverzekerd omhoog. Er was nu iets met Dani aan de hand. Waarom mocht Kirsten niets vertellen over deze ontmoeting. Ze keek door haar lange wimpers naar de vrouw. Haar groene ogen schitterde voor kort als de groene smaragd stenen. "Hmm... Ik denk dat ik mij wel bij deze voorwaarde neerleg. Want jij bevalt mij namelijk wel" Kirsten gleed met haar duim langs de onderlip van de vrouw. "Niet op je tong bijten" zei ze met een fluistering en ze stond op. "Ik weet denk ik wel genoeg voor vandaag."

'Dat maak ik zelf wel uit,' zei ze verontwaardigd. Toch stopte ze ermee. 'Vergeet niet om uit de buurt te blijven van die boeken. De helft ervan is niet waar en zijn slechts mythes.' Ze pakte het kettinkje op en deed hem weer om. De ketting voelde koud aan op haar warme huid. 'Vale,' fluisterde ze. De vrouw moest er maar zelf achterkomen wat het betekende.

Haar groene ogen keken de vrouw met een hele, echt hele kleine glimlach aan. “Het is maar een tip. Gewoon zonde, niets meer. Waarom jezelf pijnigen?” Zij zag daar niet de meerwaarde van in. “Vale?” Kirsten’s ogen werden nu argwanend. Voordat de vrouw haar kon tegen houden greep ze Dani zo bij haar hals en drukte haar tegen de tafel. “Wat wil je daar mee zeggen?” Kirsten wist wat het betekende een soort afscheidsgroet, een vaarwel. Had ze personen gewaarschuwd? Kirsten haalde haar dolk tevoorschijn en hield het tegen haar lippen aan. “Ik hoop dat je zult zwijgen over onze ontmoeting anders zal ik die tong van jou eruit moeten halen” Haar groene ogen stonden gevaarlijk. Je wist dat Kirsten het meende. Ze duwde Dani ruw naar achteren, trok haar mantel aan, kap over haar hoofd en liep de bibliotheek uit.

Bonnie liet John achter op een grasveldje buiten de stad en liep de straten in. Opeens zag ze ergens op een gevel het woord "Bibliotheek" staan, en dat aanbod kon ze natuurlijk niet laten liggen. Ze stapte naar binnen en keek om zich heen. Alles was oud en muf, ze voelde zich meteen thuis. Ze pakte een kandelaar en begon tussen de gigantische stapels boeken door te lopen. Haar haren hingen lang en stijl over haar rug, want ze vond dat sinds ze niet meer thuis leefde en ze zich volwassen gedroeg, ze zich ook wel wat volwassener mocht kleden. Natuurlijk was ze niet in een oude taart veranderd, maar nu ze voor zichzelf moest zorgen wilde ze er niet meer uitzien als een kind. Ze droeg een bruin leren jasje en een zwarte broek met simpele gympen, en geen make-up, want dat droeg ze nooit.

Lewis was plotseling tegen de bibliotheek aangelopen, hij had in eerste instantie door willen lopen maar besloot toen dat het misschien slim was om een aantal dingen voor zichzelf helder te krijgen. Bijvoorbeeld een aantal dingen die hier in de geschiedenis waren gebeurd. De geschiedenis van het dertiende kende hij uit zijn hoofd, maar van de twaalf andere rijken wist hij eigenlijk niets. Ook wilde hij wat dingen over zijn kracht opzoeken, alleen was hij er al snel achtergekomen dat er niet veel boeken over vuur te vinden waren. Niet zo vreemd want ze waren immers niet in een vuurrijk. Daarom stond hij nu dus bij alle geschiedenisboeken, hij zag door de bomen amper het bos nog. Er waren over de geschiedenis van het rijk van de schorpioen genoeg boeken te vinden, hij wist niet welke het beste was en welke hij dus mee moest nemen. Vroeger was hij nooit in een bibliotheek gekomen, en hoewel hij kon lezen had hij er ook niet echt interesse in getoond.

Bonnie had onder haar arm al een paar boeken, en kwam toen bij haar favorieten aan. De geschiedenisboeken. Ze zette haar stapel boeken en haar lantaarn op de grond. Bij de boeken stond nog een heel lange jongen, ze kon zijn gezicht niet zien, maar hij kwam haar wel bekend voor. Ach, het zou vast niet een bekend iemand zijn, ze kwam zoveel mensen tegen de laatste tijd. Ze liet haar vinger langs de boeken gaan, bekeek de stoffige, oude kaften, op zoek naar iets interessants.