De ruïnes - Het rijk van de Schorpioen

De jongen begon meteen te blozen en probeerde zijn gezicht te verbergen door de andere kant op te kijken. Het deed hem wel iets als Justin dit zei. Zijn broer die het meeste talent had complimenteerde hem. Hij begon snel wat te schrijven want hij wilde Justin toch bedanken voor zijn peptalk. Hij hield het schetsboek omhoog: 'Dankjewel. Het betekent veel voor mij dat je zo in mij gelooft. ' Dennis begon al meteen weer te stralen zoals hij gewoonlijk deed. 'Het is geen grap.' Zijn gezicht had nu een serieuze expressie want dit was toch wel ernstig. Hij wilde zijn familie niet dood aantreffen van een wandeling of zijn huis in de brand zien vliegen omdat mensen uit het dertiende rijk alles verwoesten wat op hun pad kwam. 'Betekent dit dat je gaat vechten wanneer ons rijk in gevaar is?'

Justin vond het wel grappig dat Dennis ging blozen. Hij vond het fijn dat hij zijn broer zo kon helpen, want hij was nou niet bepaald een behulpzaam persoon meestal. Maar dat fijne gevoel verdween als sneeuw voor de zon bij de woorden van Dennis daarna, of hij ging vechten? Hij wist het antwoord daarop wel, maar hij wilde het niet zegge. Hij wist zeker dat hij dan Dennis teleur zou stellen. 'Ik weet het niet' zei hij dus maar 'Het ligt er denk ik aan hoe groot de dreiging is' voegde hij daar nog twijfelend aan toe. 'En jij, ga jij vechten?' vroeg hij om maar snel van onderwerp te wisselen, voor een van de enige keren ooit praatte hij even liever niet over zichzelf.

Justin leek ongemakkelijk bij de vraag die Dennis had opgeschreven. Was het niet verstandig om zoiets te vragen? Uiteindelijk moest je daar toch wel over gaan nadenken. Over de serieuze dingen wat er gebeurde in de wereld. Bij de vraag die Justin terug vroeg dacht Dennis na voordat hij een lap tekst begon op te schrijven. 'Natuurlijk! Ik zal iedereen helpen in nood. Iedereen! En als de wereld is gered dan kan iedereen mijn schilderijen bekijken, dan zal ik de helden schetsen, de slachtoffers tekenen zodat ze niet worden vergeten en gewoon het juiste doen. Ook al ben ik niet bepaald een vechter.' Dennis keek even moeilijk. 'Nee geen vechter...' schreef hij erachteraan.

P.S.
Luna wilt een meet met Justin (a)

haha is goed hoor, waar?
--

Justin begon zich een beetje ongemakkelijk en schuldig te voelen. 'Jij bent stukken heldhaftiger dan ik. Jij bent een beter mens' zei hij zuchtend en hij liet zich weer naar achter zakken. De zon scheen op zijn gezicht en het gras kriebelde aan zijn wangen. 'Ik vraag me af wie jou zo heeft opgevoed, want die personen mogen mij ook nog wel wat normen en waarden bijbrengen. Hoe gaat het thuis eigenlijk?' vroeg hij, zich afvragend hoe het met zijn broers en zus ging.

https://kyon-rpg.actieforum.com/t145-jongerencafe-yaxl-rijk-van-de-maagd
Hier? Zal jij kunnen beginnen, dan ga ik me douchen

het hoeft niet meteen, wanneer je tijd hebt.
---
'Heldhaftiger?' schreef de jongen verbaasd bij de woorden van zijn oudere broer. 'Jij bent pas een held Justin. Jij bent alles wat ik wil worden in het leven! Jij bent echt een leuke broer! Ik mag jou graag. ' Hij gaf zijn oudere broer een schouderklopje en glimlachte breed naar hem. Bij de woorden van Justin keek Dennis een beetje onzeker naar de grond voordat hij wat schreef. 'Jij bent op dezelfde manier opgevoed als mij en jij hebt het er heel goed vanaf gebracht! Niet zo kijken. ' Bij zijn volgende vraag over thuis schreef Dennis weer wat meer. 'Thuis gaat alles goed. Het is er heel gezellig maar soms ook een beetje te druk. Soms verlang ik wel naar rust maar dat ben ik wel gewend in het leven.'

Belle kwam door de lucht aangerend en ging langzaam naar beneden. Uiteindelijk raakten haar hoeven de grond en ze rende verder over een open plek in het bos. Vanuit de lucht was de heuvel te zien geweest waarop de ruïnes lagen, maar het was te ver geweest om gezien te worden en Jack had de wolken bevroren en zo voor een soort mist gezorgd die hen aan het zicht onttrok. Toch leek het hem slim om hier al te landen en de volgende dag op de voet verder te gaan. Zodra Jack van Belles rug afsprong, was het net alsof er een soort witheid door de omgeving schoot. In een fractie van een seconde, zelfs nog voor zijn tweede voet ook op de grond stond, was al het gras op de open plek bevroren. Als de wind waaide, hoorde je een vreemd soort geritsel, anders dan normaal. Er was geen water in de buurt, anders had je het natuurlijk beter kunnen zien. Hij keek achterom naar Kian en Astor, terwijl hij zijn staf in de grond stak. De reis had bijna een week geduurd en al hadden de twee jongens niet veel gepraat, want dat zat niet in hun natuur, Jack had wel het gevoel dat hij Kian echt aardig vond. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voor hij oprechte emoties zou tonen bij deze jongen. Dat deed hij ook bij zijn andere vrienden. Niet dat hij het vaak liet zien, maar hij liet dan af en toe iets zien. En dat zou dus ook kunnen gebeuren bij Kian.

Ben je het eens met de omschrijving van hun 'week'?

Ja, is prima!

Kian sloeg iets wat geïrriteerd de bevroren condensdruppels uit zijn warrige kapsel. Dit leek een vaste gewoonte te zijn geworden, nu hij zich zo vaak bij Jack in de buurt had bevonden. De wolken leken alleen al te bevriezen als ze langs kwamen vliegen en zelfs de warmte van het lichaam van Kian hielp dan niet meer, de waterdruppels vroren gewoonweg aan elk vrije plekje van zijn kleding, haar of lichaam vast. Kian was zeker niet iemand die veel geduld had en hij had het in eerste instantie zeer frustrerend gevonden, maar bij die frustratie was het gebleven. Zijn spullen waren nu belangrijker, de jongen kon er ook niet veel bijzonder veel aan doen, dus was hij niet vertrokken. Misschien mocht hij Jack zelfs wel, al was het moeilijk te zien of dat andersom ook ter sprake was. Soms had het wel een haartje gescheeld of hij was weggegaan, al werd hij wakker op een dikke plak ijs. Toch had iets hem tegengehouden. De gouden draak liet zich op de grond neerzakken, het verschene ijs kraakte onder zijn zware poten, zijn klauwen lieten diepe halen in de grond achter. Een zucht gleed over de lippen van de jongeman toen hij van het zadel afsprong en even op de zij van Astor klopte. Eindelijk was de reis ten einde.

Jack merkte aan Kian dat het ijs hem irriteerde, maar hij trok het niet terug. Ten eerste niet omdat hij het niet kon en ten tweede omdat Kian het niet vroeg. Hij begon zijn spullen van Belles rug te laden en legde ze naast elkaar op de grond. Zijn staf stak hij in de grond. Om het ding heen verscheen bijna meteen een hoopje sneeuw en de diamant begon vrolijk zoemend rond te draaien, voor een paar minuutjes. Jack wist ook niet waarom. Hij ging in kleermakerszit op de grond zitten en keek omhoog naar Kian. "Waar heb jij meer zin in, morgen stil het kamp insluipen en je spullen vinden of een grootse aanval?" vroeg hij. Jack was meer voor het binnensluipen en hij had zelfs al zitten broeden op een afleidingsmanoeuvre, maar hij vond dat de ander het mocht zeggen. Die was al de hele week door de kou gesleept, zelfs toen ze in de buurt van de woestijn kwamen. Daar moest iets tegenover staan, vond Jack. Eigenlijk maakte het hem ook niet uit, maar Jack hield er wel rekening mee dat al deze mensen magie bezaten. Anders konden ze de grens niet over, ofzo.

Kian liet zijn vingers over de neus van Astor heen glijden terwijl hij de omgeving in zich opnam, zwijgend, geconcentreerd. Het was nooit verstandig om je ergens in te werpen zonder dat je wist waar je je bevond, vooral als je met zulke vijanden te maken had. Normaal gesproken had Kian misschien wel gegrijnsd en was onmiddellijk het kamp binnen gevallen, maar nu keek hij de ander bedenkelijk aan. Zijn ogen straalden nog brutaal, maar zijn gezicht was in een serieuze plooi getrokken. 'Misschien is rustig aan nu maar het beste.' Antwoordde hij op zijn nonchalante toon. Hij deed een stap bij de draak vandaan en ging in de buurt van Jack zitten, met de beschermende warmte van vlammen om zijn ledematen. Hij streelde even over het hout van zijn boog en keek de ander in de ogen. In zijn hoofd was hij al bezig met een plan te smeden.

Jack keek terug en knikte simpel. Het was ook zijn plan geweest. "Misschien vind je het erg als ik voor afleiding zorg," zei hij. "De kou valt op als ik aan kom lopen. Dus ik was van plan vanaf deze kant op het kamp af te gaan, ik heb trucjes achter de hand die hun aandacht zullen trekken en dan kan jij van de andere kant binnensluipen. En als je hulp nodig hebt, dan schiet je wat vuur de lucht in." Hij verwachtte niet dat Kian hulp nodig zou hebben, maar dat liet hij niet merken. Ondertussen had hij Kians blik niet losgelaten, want Jack keek nooit weg. Hij zag al voor zich hoe hij de Dertieners morgen af kon leiden door het te laten schemeren en zich voor te doen als ijsgeest, als gewoon het verspreiden van ijs niet zou helpen. Sowieso had hij veel back-ups die hij kon gebruiken als iets niet werkte of misging. Daarvoor was hij Jack, hij bedacht zich dit soort dingen altijd zorgvuldig en zorgde ervoor dat het heel erg fout moest gaan om fout te gaan.

Kian knikte begrijpend, de jongen had gelijk. De temperatuur die de jongen veroorzaakte was veel te laag om onopvallend te blijven. Misschien konden ze het ijs zelfs al vanaf deze afstand zien. Astor kromde zijn nek en deed een paar stappen naar achter, het vuur dat zijn baas sierde verspreidde een zacht licht, dat alleen maar versterkt werd in de gouden schubben van de draak. Dat moest wel aandacht trekken. Hij brieste kort, waarbij er stoomwolkjes uit zijn neusgaten stroomden, en zette zich af tegen de grond. 'Ik ben in de buurt.' Galmde er door het hoofd van Kian, het was de boodschap van de gouden draak.Toch ging het wezen er niet vanuit dat Kian hulp nodig had, net als de man zelf, die zijn wenkbrauw optrok toen Jack het woord uitsprak. Toch knikte hij. 'Het zal wel los lopen.' Merkte hij met een zelfverzekerde grijns op. Hij rekte zich even uit en liet de vlammen op zijn huid doven, waarna hij zich geruisloos richting het kamp begon te bewegen.

Eigenlijk was het Jacks plan om tot de schemering van de volgende ochtend te wachten, maar besloot uiteindelijk maar achter Kian aan te gaan. Hij kwam langs een klein vennetje en stuurde er een grote mistbank uit. Die wolk stuurde hij met een simpele beweging naar het kamp, naar de andere kant ten opzichte van Kian. De wolk dronk langzaam tussen de tenten door en gaf een spookachtig effect. Niet veel later kroop er een laag ijs over de grond achter de wolk aan. Alle tenten, normaal groen, waren nu blauw uitgeslagen en de modderplassen waren bevroren. Fakkels gingen uit en de vogels vluchtten voor de kou, zodat er een akelige stilte achterbleef. Jack merkte dat de soldaten in het kamp hun aandacht op zijn gebied hadden gevestigd. Terwijl de temperatuur flink daalde, trok hij zijn kleren uit en bedekte zichzelf met een laag ijs. Eigenlijk was het maar een dunne laag, maar dat zorgde ervoor dat hij wel helemaal van ijs gemaakt leek.  Hij zorgde ervoor dat hij overal waar hij zijn voeten neerzette, ijspegels uit de grond omhoog schoten en met alles wat hij aanraakte gebeurde hetzelfde. En toen begon hij naar het kamp te rennen. Daar, tussen de muren van de oude ruïnes, verschool hij zich. Hij was heel erg snel en door de mist en de kou was het voor de soldaten, die zijn schaduw zagen rennen, net of hij overal en nergens was. Verder had hij Belle nog neergezet voor de poort van het oude kasteel en omdat het donker begon te worden, begon haar gewei een helder wit licht te geven. Maar de soldaten zagen niet meer dan het gewei en konden het door de mist niet goed plaatsen. Misschien was dit allemaal onzinnige moeite en had Jack het wel wat rustiger aan kunnen doen met de afleiding, maar hij wilde zeker weten dat er niets verkeerd zou gaan. Misschien was hij bezorgd om Kian, ook al was dat niet nodig en hij zou het nooit toegeven. Maar diep van binnen wist hij dat het zo was. Inmiddels waren alle soldaten naar deze kant van het kamp gekomen. Ze zagen het ijs, de ijspegels en de schaduwen. Ze hadden nergens anders nog aandacht voor.