Het grote plein van Rayindra - Rijk van de Weegschaal

De hoofdstad van het Rijk van de Weegschaal is gebouwd rond een groot kruispunt. Uit alle acht de windrichtingen kwamen hier ooit wegen aan en het altijd druk. Om een veilig knooppunt te maken, is hier een rotonde gevormd met een omtrek van een kilometer. Uiteindelijk is hieromheen een stad gegroeid, Rayindra. Maar het midden van deze rotonde is altijd leeg gebleven. Er zijn fonteinen neergezet en banken en bomen om het de voetgangers zo aangenaam mogelijk te maken. Dit plein kent geen markt, er staan al genoeg winkels omheen. En om het plein draait nog steeds de eindeloze stroom karren, koetsen en paarden rond, zelfs meer dan vroeger.

Regels: Houdt het netjes.
Personen: -

Lewis voelde zich hier niet thuis, ergens miste hij het dertiende rijk met zijn nauwe straatjes. Het was hier zo ontzettend open. Toch gedroeg hij zich of hij hier hoorde. Alsof dit zijn thuis was. Iets wat totaal niet waar kon zijn en ooit zou zijn. Zijn handen waren gestoken in zijn broek zakken en hij kwam een winkel uitlopen. Hij had er niets gekocht, hij had niets nodig gehad maar hij moest zichzelf een houding geven. Hij verwachtte hier niet iets te vinden tegen het dertiende rijk, maar het was nooit verkeerd om het leven van je vijand te gaan begrijpen.

Vic kwam de croissanterie uitgelopen met een lekkere, warme pain-au-chocolat in zijn handen. Tevreden etend stak hij de weg over en hij ging op het plein op een bankje zitten. Hij keek eerst naar de lucht, waar een draakvormige wolk hing. Dat was Darsol, wist hij, want de wolk had zes vleugels. Daarna keek hij om zich heen. Een stukje verderop zag hij een jongen lopen die hem vaag bekend voorkwam. Het duurde even voor hij hem gekoppeld had aan één van de jongens die er ook waren geweest bij hun audiëntie met Zenan, terug in het Dertiende Rijk. Nu kon hij natuurlijk niet uitbundig gaan zwaaien, dat trok teveel aandacht, maar hij hield de jongen in de gaten.

Lewis keek even kort onderzoekend over het plein heen. Het viel niet echt op, behalve natuurlijk als je hem in de gaten zou houden. Hij hees zijn rugtas wat verder op zijn schouder, daarin zaten een aantal van zijn wapens verstopt. Gemakkelijk te pakken natuurlijk. Hij had niet echt veel zin om hier te blijven, alleen had hij helaas geen keuze. Misschien moest hij zijn verblijf hier maar wat aangenamer gaan maken door vanavond uit te gaan overwoog hij al lopend in de richting van een bankje.

Vic keek op toen de jongen die hij volgde aan kwam lopen en naast hem op het bankje ging zitten. Nonchalant nam hij een hap van zijn pain en die slikte hij door. "Long time no see," zei hij lachend toen er even niemand binnen gehoorafstand was. Hij vroeg zich af of de jongen hem zou herkennen, maar daar zou hij wel snel genoeg achter komen, wist hij. Hij was er redelijk zeker van dat het deze jongen was die ook bij Zenan was geweest en hij vergiste zich bijna nooit als het ging om gezichten. Zo wist hij al zijn ex'en uit elkaar te halen.

Lewis keek kort naar de jongen die naast hem zat. Hij herkende hem niet echt, niet zo raar. Hij was niet goed in het onthouden van gezichten. Veel beter in namen onthouden. Alleen hielp dat niet veel. Zijn telekinese hielp hem een beetje uit de brand. Hij hoorde gedachten over zenan, maar heel vaagjes. Zijn krachten waren nog lang niet sterk genoeg naar zijn zin. Alleen kon hij niet meer doen dan trainen, heel veel trainen en dan zou het vanzelf beter gaan. Nu was hij alleen nog in staat om af en toe flarden van gedachten op te vangen, hij had er nog geen controle over. Toch hoorde hij dit luid en duidelijk alsof het in zijn oor werd gefluisterd. 'Ik zou je gedachten wat onder controle houden,' zei hij met een scheve grijns tegen de jongen. Hij kende hem niet echt, maar iedereen uit het dertiende was zijn vriend, of in elk geval zijn bondgenoot.

"Of je kijkt gewoon niet in mijn hoofd," zei Vic met een vriendelijke glimlach. "En ik vraag me af of iemand hier mijn gedachten uit de rest kan filteren. Maar oké, ik zal het proberen." Nu dacht hij aan een boom en hij deed zijn best om alleen aan die boom te denken. Dat lukte niet helemaal en zijn gedachten gingen weer alle kanten op, maar niet meer naar Zenan. "Ik ben trouwens Vic," stelde hij zich voor. Als je aan dezelfde kant stond en dus moest samenwerken, vond hij dat je elkaar wel een beetje moest kennen. Niet heel goed, echte vrienden hoefde hij met al die anderen niet te worden, maar wel gewoon kennen.

'Lewis, of Lew, ligt er net aan wat je liever hebt,' zei hij tegen de jongen. Meestal stelde hij zichzelf voor als Lewis, maar veel mensen maakte er Lew van. Sommige zelfs Lewie alleen tolereerde hij dat alleen van zijn broertje en zusjes. 'En ik zal proberen uit je hoofd te blijven, mijn krachten zijn helaas nog niet optimaal,' zei hij. Hij baalde ervan dat hij geen controle had over zijn telekinese, maar hij kon het niet veranderen. Nog niet, behalve met training zou dat lukken. Alleen moest hij dan vrijwilligers hebben, en hij verwachtte niet dat die er veel zouden zijn. Je hoofd was eigenlijk de enige plek waar je privacy had, dat zou hij niet graag op willen geven in elk geval.

Ach ja, daar hebben we allemaal last van," zei Vic lachend. "Ik bedoel maar, mijn waterbollen blijven uit elkaar vallen. Steeds minder, maar het gebeurt nog vaak genoeg." Hij zuchtte. Nu waren de waterbollen niet eens het moeilijkst, dat waren de slierten. Dan was er zo'n lang stuk om te controleren, dat kreeg hij nog niet voor elkaar. Hij wist dat het uiteindelijk zou komen, maar hij vond het te lang duren. "En wat heb jij nog meer, naast je telepathie en telekinese?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij vond mensen met vuur altijd interessant. Hij had ooit een hele goede water- en vuurmeester samen zien werken en op het eind hadden ze een vlammetje aan het branden in het midden van een bol water. Dat zag er best mooi uit, vond Vic.

Lew knipte met zijn vinger en er kwam een klein vonkje vanaf dat veranderde in een vlammetje. Hij liet het ook snel genoeg weer doven, niet het hele plein hoefde te weten dat hij vuur kon sturen. 'En jij naast water?' vroeg hij geïnteresseerd. Het was niet zo dat Lewis echt geïnteresseerd was naar de jongen maar het was een dertiener. Hij dacht niet dat het kwaad kon om een beetje sociaal te zijn naar andere mensen uit de groep. Ze zaten immers allemaal in hetzelfde schuitje.

Net nu Vic eraan dacht, dat vond hij toevallig. Daarna demonstreerde hij hoe hij zijn handen licht kon laten geven en hij legde één hand op Lewis' wang, stond wat energie af en nam het daarna weer op. "Helen," zei hij lachend. "Maar een demonstratie is altijd leuker dan gewoon zeggen wat je kan." Hij dacht even na en volgde de mensen om hen heen met zijn ogen. "En, heb jij al een plan van aanpak?" Misschien kon hij er nog wat van opsteken. Zijn eigen ideeën hadden nog niet veel vruchten afgeworpen, hij had zelfs al een mes tegen zijn keel gehad.

Lewis hield zijn hoofd iets schuin toen Vic hem vroeg of hij een plan had. Het leek hem nou niet echt geschikt om het daarover te hebben op het moment dat iedereen hen kon afluisteren. 'Neuh, niet echt,' zei hij. Hij had een heel plan, precies uitgestippeld in zijn hoofd zitten. Al voordat hij hierheen was gekomen had hij dingen bedacht die hij ging doen. Alleen wilde hij niet dat alle plannen in duigen zouden vallen omdat iemand uit het twaalfde rijk het zou horen.

"Je hebt geen plan, of vind je het niet slim om het hier erover te hebben?" vroeg Vic nieuwsgierig. Zijn plan was pas ontstaan toen hij een paar Twaalvers had ontmoet. Hij deed net alsof hij uit het Rijk van de Vissen kwam, want daar kwamen de watermeesters vandaan. "Trouwens, als een Twaalver aan je vraagt waar je vandaan komt, kies dan voor het Rijk van de Boogschutter," raadde Vic hem aan. "Daar komen hier de vuurmeesters vandaan. Tenzij je echt verschrikkelijk bent met pijl en boog, kies dan voor de Leeuw. Iedereen uit het Rijk van de Boogschutter kan goed boogschieten, dus dan val je meteen door de mand." Hij glimlachte en keek weer om zich heen.

'Ik heb meer plannen dat jij, alleen gaan we het daar niet over hebben,' zei hij tegen Vic. Hij had al een hele achtergrond hier, hij kwam uit het rijk van de leeuw. Zijn natuurlijke aanleg om mensen te overtuigen liet het lijken alsof hij tussen de mensen pasten die daarvandaan kwamen. Zijn ouders waren zoals ook in het echt overleden en daarom was hij gaan reizen. Niemand had nog argwaan getoond in dit verhaal. Dus hij liet het bestaan.

"Hmm, probeer het dan eens over te brengen in mijn gedachten," zei Vic. "Ik ben benieuwd en op die manier luistert er niemand mee." Op dat moment dreef er een mist door de straten het plein op. Snel was het hele plein bedekt in mist. In die mist waren de silhouetten van zes vleugels te zien. Verschillende mensen zagen ze aan voor spoken en begonnen te schreeuwen. "Darsol, hou op," zei Vic en voor hun bankje vormde zich de kop van een draak in de mist, die hen met vrolijke, zwarte ogen aankeek. De draak vond het veel te leuk om aandacht te krijgen en hij veranderde altijd in iets anders om die aandacht dan ook te krijgen.

Lewis had het niet zo op mist, het grootste bestandsdeel was nu eenmaal water en dat was de tegenpool van zijn element. Het was duidelijk dat dit niet natuurlijk was en dat het Vic zijn draak was. 'Ik vertel het je wel een keer als we in een kamp zijn,' zei hij tegen Vic. Hij had eigenlijk geen zin om hier te blijven, en Vic scheen te denken dat hij zijn krachten genoeg onder controle had om berichten over te brengen, helaas was dat verre van de waarheid af. Hij kon nog amper gedachten van elkaar onderscheiden. De gedachten overvielen hem zonder dat hij er controle over had.

"Zijn er Dertienerkampen?" vroeg Vic fluisterend. Hij was verbaasd, niemand had hem daar ooit iets over verteld. De mist, en dus Darsol, verdwenen langzaam weer door de straten van de stad. "Waarom weet ik daar dan niet van?" Hij keek naar Lewis, alsof de jongen gek was geworden. Je zou toch zeggen dat hij ervan had moeten weten, aangezien hij één van de Dertieners was. Misschien hadden ze het niet nodig gevonden het hem te vertellen, of zat hij te slapen toen dat werd uitgelegd.

Lewis rolde met zijn ogen. 'Heb je liggen slapen toen we de grens over gingen?' vroeg hij hem honend. Er waren bepaalde ontmoetingsplekken had hij begrepen. Alleen was het gevaarlijk om teveel samen te scholen. 'Ja, alleen moeten we oppassen met bij elkaar komen,' zei hij tegen Vic.


(oke ik heb nu geen idee meer wat Lew verder nog moet doen XD)

Ik heb hetzelfde.

"Ja, ik denk dat ik heb liggen slapen," zei Vic en hij voelde zich heel stom. "Ik voelde me niet zo geweldig in die woestijn." Hij had zich machteloos gevoeld, het was verschrikkelijk geweest. Geen water, alleen dat wat in zijn waterfles had gezeten en dat had hij veel te snel opgedronken. Misschien dat hij gewoon niet meer had kunnen opletten. "Kan je me wel vertellen waar de dichtstbijzijnde is?" vroeg hij aan Lewis. "Dan weet ik waar ik voortaan heen moet en daar kan ik erachter komen waar de anderen zijn."

Lewis gaf de coördinaten van de plek waar ze elkaar zouden kunnen ontmoeten. 'Houd je gedachten onder controle,' zei hij vervolgens. Daarna stond hij op. Hij had hier verder weinig te zoeken. Zijn idee omhier mensen te bestuderen had hij neit echt uitgevoerd maar hij voelde de behoefte niet om hier nog langer te blijven. 'Ik moet gaan, laterz,' zei hij tegen Vic en weg was hij.

NEW
~~

Nolin zat op de rand van de fontein, ze liet haar blik over het verkeer gaan, maar ze nam niet echt iets in zich op. Ze had vandaag best veel aan haar hoofd, onder andere het was vandaag de dag dat haar broer en ouders overleden. Het was ongeveer een 5 jaar geleden, ze wilde het eigenlijk niet bijhouden. Haar gezicht was grauw en er kon geen plezier of geluk vanaf. Ze was vandaag geheel in het zwart, een zwarte lange rok en een zwart corset. Het lukte haar niet om kleur te dragen ondanks dat ze wist dat haar broer dat liever had gewild. Haar zwarte haren waaide mee met de wind en omlijstte haar gezicht als een soort sluier.

Jamie was slachtoffer geworden van het meisje dat naast zijn gehuurde kamer woonde. Ze had zijn lange zwarte haar gezien en hem van de gang geplukt om blauwe linten in zijn haar te vlechten. Het was echt problematisch af en toe dat hij geen nee kon zeggen tegen kleine kinderen. Hij viel regelmatig antisociaal uit, maar kinderen en dieren vond hij niet zo erg. Die waren nog onschuldig. Dus daar liep hij dan, met super mannelijke (kuche) blauwe linten in zijn lange vlecht,. Zijn kleding droeg ook niet echt bij aan de situatie, gezien hij altijd lange gewaden droeg. Er was al een paar keer door heren achter hem naar hem gefloten, die vervolgens een frons op hun gezicht kregen zodra hij omdraaide en ze zijn toch echt wel mannelijke gezicht konden zien. Hij liep naar de fontein en ging een paar meter van een meisje vandaan zitten. Uit zijn tas haalde hij een notitieboek en begon met een stukje houtskool de straat te schetsen. Hij had toch niets beters te doen.

Nolin had naar het water gestaard, zelfs soms haar hand erin laten zakken en er doorheen gegaan. Uiteindelijk kwam ze uit de staar en keek naar de man die blijkbaar naast haar was komen zitten. Eerst had ze getwijfeld of het een man was omdat hij een vlecht met blauwe linten in zijn haar had. Het schoot even door haar hoofd dat het ook een soort Eric kon zijn. Toch dacht ze niet dat iemand net als Eric kon zijn." Wat een leuke linten." Zei ze met een schuine glimlach, maar een zachte stem. Haar blik lag gerust op het lint en niet op de man verder, ze was anders bang dat ze rood werd. Haar ogen probeerde met alle moeite mee te lachen maar het ging niet helemaal, de glinstering die ze normaal in haar ogen had was gedoofd.

Toen ze tegen hem sprak liet hij bijna zijn houtskool uit zijn handen vallen, maar hij wist het net nog te grijpen voor het in het water kwam. Hij was ook onmiddellijk knalrood, maar nog niet zo rood dat je de tattoo op zijn voorhoofd niet kon zien. "D-dankje" stotterde hij nerveus. Hij borg zijn boekje en houtskool op, zijn tekeningen waren privé. Hij haalde diep adem om wat duidelijker andwoord te kunnen geven. "M'n buurmeisje is erg overtuigend met dit soort dingen." Die zin ging wel in een keer goed. De rode kleur verdween al snel van zijn bleke gezicht.

Door de rode kleur die de man op zijn gezicht kreeg moest ze even kort en lief lachen. Mooi, iemand die net als zij niet goed hun schaamte of verlegenheid in konden houden." Ik ken het. Mijn neefjes konden ook altijd zo overtuigend zijn. Als ze je dan met die grote smekende ogen aankijken. Dat zou ik nooit kunnen weigeren. " Haar stem was iets harder dan daarnet maar nog steeds niet veel. Haar oren hadden opgevangen dat de jongeman stotterde wat ervoor zorgde dat Nolin hem wel mocht. Zelf stotterde ze namelijk ook als ze zenuwachtig of bang werd.