Villa de erfenis - Rijk van de weegschaal.

De witte marmeren stenen weerkaatste het felle licht van de gouden, met diamanten afgewerkte kroonluchters, maar niemand had er oog voor. De, met kristal gemaakte ruiten, liet de maneschijn schitteren op de gezichten van de mensen die enkel en alleen zicht hadden voor hetgeen wat voor hun lag, de materialen waar bijna de hele villa van gesierd was. Druk bezig met hun levenslot, hoe de prachtige zeldzame vaste stof hun leven zo beïnvloed had. Het kon bepalen of je omkwam van de honger, of dat je zal zwemmen in het pure heilige water wat god je zonden deed reinigen. Het was allemaal flauwekul voor haar, hoe mensen zo in de vergetelheid vielen en zich lieten meesleuren door de zogenaamde prachtige heer, die de wereld en zij daaronder zo had gecreëerd. De mensen hier konden enkel smachten naar de rijkdom die de edelmetalen hen bood en daarom kon zij nooit zo afhankelijk zijn van die stoffen, aangezien het roekeloos en onvoorzichtig was. Ze had nooit geprobeerd om te leven van het spul die mensen zo ziek konden maken in hun hoofden en hun verloren ziel alleen maar kon laten smachten naar hetgeen wat in hun ogen nog meer twinkelde dan alle andere dingen om hen heen. Zij daarentegen kwam alleen in deze villa vol trieste zielen om haar eigen leven te redden. Ze kwam daar om een diamant uit te geven voor een eerlijke prijs, waar zij haar voedsel en levensmiddelen van kon kopen. Ze wilde het niet, kon het eigenlijk niet over haar hart verdragen om weer een diamant uit te geven, een klein stukje diamant uit het kroontje van haar zusje, die ze erfde toen ze stierf. Het was een deprimerende dag voor haar, om zo weer afscheid te moeten nemen van een klein stukje van haar zusje, het enige wat ze nog van haar over had. Ze geloofde dat het kleine meisje het niet erg had gevonden, aangezien ze het niet vol had kunnen houden zonder het geld om van te leven. Toch voelde zich schuldig en bleef lang in de deuropening van de grote houten poort zoeken naar iemand die ze kon vertrouwen en die het zal appreciëren om haar stukjes diamant te zien, met haar zwarte mantel om haar heen geslagen en haar gezicht schaduwend onder de kap ervan.

Geld had eenieder in zijn greep. Zonder kon je niet leven en met raakte je uiteindelijk verloren in de zucht naar meer. Het was volgens Kian dan ook beter om sober te leven, om rond te trekken en te leven van wat de natuur hem bood. Hij kende geen werkelijke waarde toe aan geld, geen hogere posities, geen betere stand, geen eer of macht. Het was gewoon handig om te hebben, meer niet. Geld maakt immers niet gelukkig. Hij was dan ook een van de weinigen die zich niet met sieraden behangen had. Naar de meeste mensen die zich hier bevonden, kon je niet eens kijken door de flikkeringen van de zonnestralen die vanaf hun diamanten kettingen of oorbellen werden teruggekaatst. Die uiterlijke schoon was toch nergens goed voor. De man voelde een diepe minachting voor mensen die alleen konden leven voor geld, die mensen leefden niet werkelijk. Geld bracht alleen maar moeilijkheden met zich mee. Voor de armen omdat ze het niet hadden en voor de rijken omdat ze het niet kwijt wilden raken. Ze hadden er nooit genoeg van. Kian leefde met de dag. Zo kende je ook geen zorgen. Hij was in eerste instantie naar binnen gestapt om te zoeken naar een oude vriend. Hij paste niet in de omgeving met zijn ruwe uiterlijk en zijn ongeschoren wangen. De handelaars liepen dan ook in een grote boog om de man heen. Zijn blonde haar zat te wild en zijn ogen stonden te vurig. Hij was niet iemand met wie je onderhandelen kon en vooral de mensen die zich in deze villa bevonden waren er op getraind dat onmiddellijk te kunnen onderscheiden. Zijn zwarte mantel wapperde achter hem aan en hij liet zijn blik over de omgeving heen glijden. Hij zag echter niet diegene die hij zocht. Alleen maar mensen die snel door elkaar heen krioelden. Een ontevreden grom gleed uit zijn keel, terwijl hij verder liep.

Geruisloos gleed hij door de nacht, nauwelijks lieten zijn voetstappen ook maar een klank horen. Beneden klonk het geschreeuw van de koopmannen nog door, wat het makkelijker maakte niet gehoord te worden. De handel om de waardevolle spullen stopte nooit, ook niet in de late uurtjes. Al werd het volk dat de villa zou betreden wel onguurder en de handeltjes werden niet geduld door het daglicht. Toch leek wat deze persoon deed nog duisterder, als hij al niet door de lagere figuren gespot wilde worden. Als een schaduw, of een schaduw van een windstroom sprong hij over de balkonnetjes aan de buitenkant. Hij was een dief. Toch vond Kian het niet stelen wat hij van plan was te doen. Toen Astor was meegenomen, waren zijn spullen namelijk ook gestolen door de dertieners en Kian was van plan ze terug te halen, aangezien deze kluis gebruikt werd door iedereen en de spullen die hier opgeslagen waren niet werden gecontroleerd, leek het hem waarschijnlijk dat zijn spullen hier ook lagen, totdat iemand ze op zou komen halen. Gelukkig miste hij niet alles, dan was hij wel in de problemen gekomen, maar toch miste hij zijn kromzwaard wel. Het wapen behoorde hem toe, daarom zou hij het terug halen. Niemand kwam zomaar aan zijn eigendommen. Hij liet zich over een hekje zakken, totdat hij bij een van de deuren aan de zijkant van het gebouw kwam, op de bovenste verdieping. Een grijns gleed over zijn gezicht en hij hief zijn handen op, waarna het ijzeren slot open klikte. Dit was te gemakkelijk. De deur gleed open en Kian stapte naar binnen, als een kat in het donker. Hij bespiedde de omgeving. Waar moest hij nu heen?

Jack zwierf in zijn eentje door de lege delen van de villa. Hij liep niet snel, eerder rustig en hij genoot van zijn geconcentreerde kou. Omdat hij binnen was, werd al de kou in een kleine ruimte gepropt en dus voelde het nog kouder. Daarbij was het volle maan en dan had hij er altijd zin in om nog meer kou toe te voegen. Zo kwam het dus dat overal waar hij was geweest een dunne laag ijs lag. Hij sloeg geen acht op de handelaren beneden, die waren niet van nut voor hem, zoals zo weinig van nut was. Eigenlijk wilde hij best graag een blauwe saffier of diamant om in het web van zijn staf te plaatsen. Hij werd steeds sterker en het blok ijs dat nu bovenin hing, was zo prachtig gevormd dat het net een diamant was, zo glinsterde het ook. Dat had Jack op hij idee gebracht. Niemand had hem tegengehouden toen hij binnen was gelopen, meteen teruggeschrokken door de kou. En dat was eigenlijk niet raar. Normaal verschenen er grote ijskristallen rond zijn voeten als hij die neerzette en die verdwenen weer als hij ze optilde. Maar nu was het zo koud, er liep een heel spoor van ijskristallen langs elke plek waar Jack was geweest. Eigenlijk een makkelijk spoor, maar Jack wist helemaal niet dat hier diamanten te halen waren. Als hij dat had geweten, dan zou hij nu recht op de kluis aflopen, het slot kapotvriezen en er eentje meenemen. De mooiste. Jack was een hele aardige dingen, maar dat soort dingen kon hij in koele bloeden doen. Soms vroeg hij zich af wat er zou gebeuren als hij iemand moest vermoorden, bijvoorbeeld omdat hij zichzelf moest verdedigen. Zou hij daar dan een probleem mee hebben. Tot nu toe was het antwoord steeds nee geweest, maar ergens over denken was makkelijk dan het daadwerkelijk doen. Zelfs voor Jack.

Hij spitste zijn oren. Hij had niet voor niets zo moeilijk gedaan om binnen te komen, hij kon beter niet gezien worden. Voor de dertieners was het misschien wel duidelijk dat het Kian was geweest die hier was binnengedrongen, voor de meesters van deze villa niet en die zouden er niet blij mee zijn als bleek dat er een inbreker was geweest. Ze zouden hem laten achtervolgen, nog erger dan de wachters van het rijk deden en daar zat Kian zeer zeker niet op te wachten, dus deed hij het maar zo. De volle maan scheen door het open raam, wat zijn lichaam volledig in het licht zette, dus zette hij maar een stap opzij. Zo kon hij op zijn gemakje de ruimte bekijken waar hij binnen was gekomen. Het leek meer een soort hal dan werkelijk een kamer te zijn. Vele deuren omringden hem, het leek net een doolhof, het was hier veel te groot. Toch bleef hij kijken. Zo zag hij de ijskristallen langs de muren en op de grond. Jack? Dacht Kian bij zichzelf, het kon eigenlijk ook niet anders. Het ijs was al aan het smelten, wat betekende dat de jongen al een langere tijd geleden gepasseerd moest zijn. Wat deed die hier ook, in dit deel van de villa? Voetstappen klonken, Kian verdween achter een gordijn tot die ene bewaker gepasseerd was. Het was hier niet goed bewaakt, de villa moest het hebben van zijn reputatie, anders zouden dieven hier zo in en uit springen. De voetstappen gleden weg en de man kwam weer tevoorschijn, omdat hij ook niets beter wist, volgde hij het spoor van de ijskristallen maar. Deze leidden toch dieper de villa in, waarschijnlijk richting de enorme kluis. De ijzeren kluis. Een spottende grijns gleed over Kian's gezicht. Dit was werkelijk te makkelijk voor hem.

De wachter was langs Kian gerend en hadden het spoor van ijs verder gevolgd. Het had niet lang geduurd, oké, ze waren een paar keer uitgegleden, tot ze bij Jack waren gekomen. Jack hoorde voetstappen achter zich en zag de twee mannen, kennelijk was er één bij gekomen. Hij draaide zich om, had geen weet van wie ze eigenlijk zochten en antwoordde niet op hun vragen. Dat vond hij niet nuttig genoeg. Zodra ze aanvielen, hief hij simpel zijn staf en hun voeten kwamen vast te zitten. Jack schoof het ijs naar de muren, waar de twee aan vastvroren tot ze helemaal overdekt werden met ijs, ze konden alleen nog ademen door hun neus. Doden vond Jack ook niet nodig. Maar hij had dit allemaal gedaan met zijn gebruikelijke, emotieloze gezicht en een simpele beweging van zijn staf. Hun uitstekende ledematen en speren waren behangen met ijspegels en het was net alsof ze al jaren zo stonden, vastgevroren aan de muur met op hun gezicht een uitdrukking van schrik. Jack draaide zich weer om en hij vroeg zich af waarom deze twee hem aanvielen en dat alles hadden willen weten. Als hij emoties zou tonen, dan had hij zijn wenkbrauw opgetrokken. Maar nu liep hij weer gewoon verder. De wachters zouden vanzelf wel weer ontdooien en dan was hij weg. Toch, zijn gedachten daarover veranderden toen hij aan het eind van de gang kwam met een klein kamertje. Hij liep het kamertje in en daar was alleen nog een andere deur. Een kluisdeur. Nu had hij nog niet de behoefte om in te breken, dus hij ging voor het open raam staan en keek naar buiten. Het was aan de schaduwkant van het huis en het was helemaal donker. De gordijnen hadden gewapperd in de wind, maar waren nu midden in een windvlaag stijf bevroren en staken golvend de kamer in. Jack kon een plaats als dit laten veranderen in een spookhuis waar de tijd had stilgestaan.

Vanaf een afstandje keek hij met verbazing naar de twee ijzige standbeelden die Jack had achtergelaten. Een spottende grijns gleed over zijn gezicht. Wat een sukkels. Daarmee groeide ook zijn respect voor de ijs jongen, al werd het hem nu wel lastiger gemaakt om de hal door te steken. De mannen konden misschien niet bewegen, ze zouden hem wel kunnen zien lopen. En hij was hier al bekend.. Kian woelde even nadenkend door zijn haar en sloeg toen linksaf, opende met zijn krachten een deur, stak de kamer open om aan de andere kant weer door een deur naar buiten te komen. Het werd steeds kouder. De grond was nog niet bevroren, maar in de atmosfeer hingen ijskristallen. Hij naderde Jack. Langzaam vervolgde hij zijn weg, af en toe om het hoekje kijkend. Als de mannen zouden ontdooien zouden ze zeker versterking erbij roepen, en daar zat Kian niet op te wachten, dus moest hij snel handelen. Hij stak nog een laatste gang over en kwam toen in dezelfde ruimte als Jack terecht. De lange jongen stond tegenover een raam, verlicht door de maan. De kou hing verstikkend in de kamer en onmiddellijk liet de man vlammen over zijn ledematen lopen, die hem verwarmden, maar geen verdere schade toebrachten. 'Wat hebben deze mensen gedaan dat je hun bezit in een ijsklomp veranderd?' Een sarcastische grijns gleed over zijn gezicht. Lang bleef hij niet staan, hij stak snel de kamer door en legde zijn handen op de enorme kluisdeur. Het slot breken was geen probleem, maar kreeg hij de deur wel open in zijn eentje? Hij liet een stroom magie los, wat een mechaniek in werking stelde, langzaam gingen de enorme sloten van de ijzeren deur open.

Jack stond gewoon naar buiten te kijken en te genieten van het uitzicht, toen hij een bekende stem hoorde. Hij draaide zich rustig om en keek Kian recht aan. Hij keek altijd iedereen recht aan. "Ze vielen me aan," zei hij simpel. Meer hoefde hij niet te zeggen, het was toch duidelijk genoeg. Hij keek hoe Kian aan de slag ging met de deur. Hij ging naast hem staan. "Wat doe je?" vroeg hij, zonder een spoortje nieuwsgierigheid of interesse in zijn stem. Maar hij wilde het wel graag weten. Dat Kian aan het inbreken was, dat was hem wel duidelijk. Maar wat wilde hij terug, wat viel hier te halen en meer van dat soort vragen waren er waar Jack antwoord op wilde. Natuurlijk waren het Kians zaken, maar kennelijk had hij de weg voor hem vrij gemaakt en dus had hij eigenlijk wel het recht om het te weten. Daarbij vroeg hij zich ook af of het de vuurmeester zou lukken, anders kon hij best helpen. Alsof het hem iets interesseerde wie hier de misdaad pleegde, een complete vreemdeling had hij ook kunnen helpen. Daarbij, de meeste handeltjes hier waren ook niet helemaal legaal, dus wat maakte het uit als je terug stal van ze.

Kian grijnsde vaag om zijn antwoord, terwijl zijn blik op de enorme deur gericht bleef. Binnenin hoorde je dingen ratelen, het was in ieder geval duidelijk dat er wat gebeurde. Van de buitenkant was er ook veel te zien, er was duidelijk veel aandacht aan de versieringen besteed. Bij elk slot dat opensprong, draaide er een enorme spiraal los, die de deur eerst aan de muur had bevestigd. Er zat veel vakmanschap en geld in deze deur. Onbegrijpelijk. Waarom zou je zoveel besteden aan iets wat normaal gesproken voor niemand te zien was? Hij schudde even zijn hoofd en deed een paar stappen naar achter. Elk slot was nu los. Kian hief zijn handen op en terwijl hij zei: 'Mijn spullen terughalen.' liet hij opnieuw een stroom magie los. Hij stuurde het metaal van de deur zijn kant op, het koste hem veel energie, maar de deur kwam inderdaad op een kier te staan. Of het alleen en geheel om zijn spullen ging was eigenlijk onduidelijk, stiekem vond Kian het ook wel amusant om in te breken, alleen om die rijke lui te laten zien dat ze niet zo gebakken zaten als ze dachten. 'En misschien ook wat andere dingen meenemen.' Voegde hij er nog opstandig aan toe, terwijl hij even opzij keek met fonkelende ogen. 'Wat zoek jij hier?'

De deur was inmiddels bedekt met ijs en omdat dat feit het moeilijker maakte voor Kian, besloot Jack te helpen. De diamantvormige ijsklont bovenin zijn staf begon snel rondjes te draaien, wat erop wees dat Jack bezig was het ijs rond de deur in de goede richting te sturen. Hij knikte even om aan te geven dat hij begreep waarom Kian hier was en hij vond het niet nodig om verdere vragen te stellen. "Ik heb geen reden om hier te zijn," antwoordde hij nog wel, maar daarmee was het dan ook klaar. Met zijn staf iets boven de grond geheven schoof de deur verder open en zodra die ver genoeg open was, trok Jacks ijslaag de kluis binnen. Hij kon er niets aan doen, maar al snel werd alles wat binnen lag bedekt met een laag ijs. Zelfs nog voordat hij wist wat er binnen was, omdat een mensenlichaam er nog niet doorheen paste. Hij keek even opzij naar de vlammetjes die op Kians lichaam dansten. Omdat het magische vlammen waren, doofden ze niet nu Jack in de buurt was. Normaal vuur kreeg het te koud als Jack er was, dan kon de chemische reactie niet meer plaatsvinden. Niet dat de mensen in die tijd daar weet van hadden. Maar Jack wist in elk geval wel dat die laag ijs geen probleem zou zijn voor de vuurmeester die naast hem stond. Smelten was niet zo heel moeilijk.

Maar waar was geld nou eigenlijk goed voor? Uiteindelijk was de waarde ervan nooit zeker, dat van voedsel wel, dat kon je leven redden. Geld zorgde uiteindelijk alleen maar voor verdoemenis, de mensen die het bezaten werden er alleen maar minder menselijk van. Kian zou in de kluis dan ook naar dingen zoeken die niet alleen mooi maar ook zeer nuttig waren, dingen die hij werkelijk zou kunnen gebruiken, niet alleen mee pralen kon. Waardevolle spullen had hij niet zoveel aan in het bijzonder. Hij had een stap naar achter gedaan toen hij had opgemerkt dat Jack hem aan het helpen was. Zijn borst ging wat sneller op en neer, terwijl hij zelf weer op adem kwam. Er zou een andere manier dan dit moeten zijn om de deur open te krijgen.. Langzaam raapte hij zichzelf weer bij elkaar en toen Jack stopte hief Kian toch zijn handen weer op om de kleine opening tussen de deur en de muur toch weer wat groter te maken. De deur schoof weer een stukje open, waardoor de spleet precies groot genoeg was om hen door te laten. Dus glipte de dief naar binnen. Wat er in de kluis opgeslagen was was echt te bizar voor woorden.. In een enkele oogopslag kon Kian in ieder geval zien dat zijn spullen hier niet lagen.

Achter Kian aan glipte ook Jack naar binnen. Natuurlijk nam hij zijn staf mee. Hij liet zijn blik even door de kamer gaan en bekeek het goud, de juwelen en andere kostbare spullen. Maar hij vermoedde niet dat iets daarvan van Kian zou zijn. Hij hechtte dus geen waarde aan alles wat er binnen lag, tot zijn ogen op een grote diamant vielen. Hij was niet reusachtig, eigenlijk normale grote, maar de vorm en kleur was perfect. Met een stalen gezicht liep Jack eropaf. Hij stopte op een kleine afstand van de diamant en haalde de diamant van ijs uit zijn staf. Die vervormde hij en wond hij in een dunne sliert rond zijn staf, op een kunstzinnige manier. Daarna pakte hij het juweel, bekeek het even en plaatste het daarna in het web van ijs dat bovenin zijn staf hing. De diamant had de perfecte grote, kleur en gloed en maakte de staf echt helemaal af. Jack stond het even met zijn emotieloze gezicht te bewonderen, toen er een grijns van goedkeuring op zijn gezicht kwam. Heel even maar, hij was al snel weer verdwenen. Weer emotieloos keek hij naar Kian. "Moet jij hier nog iets van hebben of liggen je spullen ergens anders?" vroeg hij. Nu ze hier samen binnengekomen waren, voelde Jack ook wel de verplichting om het samen af te maken. Niet dat hij dat ooit toe zou geven, maar dat voelde hij wel zo. Met hun gebundelde magie was geen deur te sterk.

Wat ging er ooit in zijn hoofd om? Geen glimlachje was er ooit te onderscheiden geweest en Kian was zeker scherp als hij ergens op lette, dan ging er bijna niets langs hem heen. Mensen waren al lastig te begrijpen, maar Jack was al helemaal een raadsel. De plotselinge uitbarsting van Jack was dan ook verbazingwekkend. Niet alleen dat hij zo naar het kristal was gelopen, maar al helemaal de brede grijns. Kian antwoordde dan ook niet meteen, maar keek nog even nieuwsgierig naar Jack's gezicht. 'Ik wil alleen nog even kijken.' Hij voegde de daad bij het woord en liep verder de ruimte in. Daarbij viel zijn blik op een stuk glanzend metaal, het lokte hem naar zich toe en Kian kon geen nee zeggen. Metaal was nou eenmaal iets wat bij hem hoorde. Hij pakte het op en voelde eraan met zijn vingertoppen. Het was sterk en loodzwaar. Toch zouden zijn krachten het vreemde metaal kunnen bewerken, dat was te voelen aan de lichte trilling die door de mysterieuze stof ging. De brok verdween in een zak, waarna Kian weer terug naar de kluisdeur liep. 'Ready.' En hij glipte weer naar buiten.

Jack knikte toen Kian zei dat hij nog even wilde kijken. Terwijl hij stond te wachten, bewonderde hij de diamant. Al was er geen licht in de kluis dat niet afkomstig was van Kians vlammetjes, de edelsteen flonkerde met een soort blauwe gloed en tegelijkertijd kon je er doorheen kijken. Jack vond het mooi om te zien en het paste perfect bij hem, een ijsmeester. Hij knikte opnieuw toen de ander zei dat hij klaar was en hij ging achter hem aan naar buiten. Daar stuurde hij opnieuw het ijs rond de deur, zodat die weer dicht ging. Al was je dan aan het stelen, je moest het wel netjes achterlaten. Toen de deur dichtzat keek hij Kian aan. "Waar moet je nu heen?" vroeg hij simpel, terwijl hij de gang op begon te lopen. Daar lag nog steeds een laagje ijs, dat nu weer aangevuld werd. Maar door dat laagje dat er nog was, wist Jack dat de twee wachters nog steeds vastzaten. Anders zouden ze die ook wel tegengekomen zijn en al konden hij en Kian die makkelijk aan, Jack had er niet zo'n zin in. Hij vroeg zich alleen maar af waar de kluis met Kians spullen zou zijn, want hij kon snappen dat de jongen ze terug wilde.

Na zijn bezoek aan de zwarte markt wist hij wat het was, alleen de naam was hij even kwijt, een zeer zeldzaam metaal dat eigenlijk alleen bewerkt werd door mensen die de krachten ervoor hadden, het was onmogelijk om te buigen voor een normale smid. Buiten aangekomen lag er dan ook een tevreden uitdrukking op zijn gezicht, waarbij zijn ogen opstandig flikkerden. Hij zou dingen kunnen maken waar niemand tegen bestand was. Hij voelde even met zijn hand op zijn zak, waar de klomp metaal zat. Hij zou er alleen meer van moeten sparen, dit was te weinig om een wapen van te maken. Ook moest hij zorgen dat het lichter werd, hier viel niet mee te vechten. In gedachten verzonken hielp hij de ander om de deur dicht te maken, schrok pas op toen Jack hem een nieuwe vraag stelde. Kian keek op en grijnsde. 'Als het goed is zijn er nog meer kluizen, kleinere, meer naar links.' Deze kluizen konden gehuurd worden, misschien lagen daar zijn spullen wel. Hij liep met Jack mee, keek even naar het ijs op de grond. Helemaal zeker van waar de kluizen waren, wist hij niet. Hij volgde gewoon de gang rechtdoor, heel ver hier vanaf kon het niet zijn toch?

Jack knikte omdat hij het begrepen had. Dat werd waarschijnlijk een tijdje zoeken. Maar dat maakte hem niet zoveel uit, heel veel beters had hij niet te doen. En het was oké in het gezelschap van Kian en samen zouden ze ook geen last hebben van verschillende wachters. Hij liep met de ander mee en ze kwamen weer langs de wachters die nog steeds vastzaten en met grote ogen naar de diamant in Jacks staf keken. Die zouden nu reden hebben om hen te achtervolgen, maar Jack wist dat hij hen wel aan kon. Vooral met een vuurmeester als Kian naast zich. Hij kon er wel over nadenken wat voor aanvallen dat op zou leveren. Door de gangen volgde hij Kian netjes en hij bleef staan voor de eerste kamer waarin hij een kluis vond. Deze was inderdaad kleiner en Jack liep de kamer binnen. Hij hield Kian tegen door een hand tegen zijn borst te houden, als het goed was had die een shirt aan, dus kon het geen kwaad. Hij wilde zijn diamant testen. Hij hief zijn staf en de diamant begon rondjes te draaien. Rond het slot van de kluis zag je een ijslaagje kruipen en dat werd steeds dikker en de ruimte werd steeds kouder. Uiteindelijk een kleine knal en het slot sprong kapot. Jack was blij met het resultaat, dus stond hij met emotieloos gezicht te kijken naar de openzwaaiende deur. Het was niet zo dat de diamant echt zijn krachten vergrootte, maar voor Jack maakte de edelsteen de staf af en dat kleine beetje motivatie liet hem zijn krachten beter gebruiken.

Toen ze langs de wachters kwamen keek Kian even van het ijs naar Jack om zijn reactie te peilen. Wat hij precies verwachtte wist hij niet, want natuurlijk veranderde er niets aan de uitdrukking van zijn metgezel, zoals gewoonlijk. Het was moeilijk Jack als mens te zien, omdat hij niets leek te voelen in het algemeen. Geen afkeer, woede, angst of vreugde, wat zo vaak aan iemands gelaat te zien was. Toch vond Kian het wel amusant in zijn bijzijn. De jongen probeerde niet teveel te praten, wat al goed was en daarnaast leek hij net zo'n lak aan regels te hebben als hijzelf. En toch waren zo anders. Ze lieten de wachters achter zich en even later sloegen ze een kamer in met een kluis. Kian hielt halt door de arm van Jack, maar liet lichtjes geirriteerd eerst zijn shirt ontdooien voor hij keek wat er was. De jongen wilde duidelijk zijn staf proberen. Die draaiende diamant, wat een opsmeuk. Waar was dat ding goed voor? Het slot sprong stuk door de kou, maar toch vond Kian dat hij het zelf beter had kunnen doen. De deur kon zo onmogelijk nog netjes dicht, waardoor iedereen zou weten waar ze waren geweest. Toch glipte hij naar binnen en keek rond. De kluis was voor het grootste deel leeg, maar er stonden nog wel kleinere kluizen in..

Wow, opsmeuk.

Jack had de blikken van Kian gezien en besloot dat hij het niet uit ging leggen. De jongen zou het toch niet begrijpen waarom die diamant bovenin zijn staf hing en rond draaide als hij gebruikt werd. Dat was gewoon zijn manier van sturen en hij vond dat makkelijker dan met al die bewegingen. Hij liep achter hem aan de kluis in en keek naar de kleinere kluisjes. "Allebei vijf," zei hij simpel, want hij had snel gezien dat er vijf kluizen waren. Hij richtte zich naar de rechterkant en tilde zijn staf weer een beetje op. Hij deed hetzelfde als bij de grote kluis en de vijf sloten sprongen snel tegelijkertijd kapot en de deuren zwaaiden open. Het was misschien niet meer mogelijk om ze nu netjes dicht te doen, maar hij had gezien dat Kian metaalmeester was en die zou ze dus weer kunnen maken. Het maakte Jack ook niet uit hoe ze dicht gingen, als ze maar dichtgingen. Hij keek door de open kluizen, maar wist natuurlijk niet hoe Kians spullen eruit zagen en bleef dus maar in het midden van de ruimte staan, terwijl hij vooral keek naar zijn eigen adem, de waterdamp die direct condenseerde zoals altijd als het koud is.

Kian knikte en hief zijn handen op, waarna vijf zachte klikjes klonken en de deuren open vlogen. Ze maakten een kabaal toen ze tegen de metalen zijkanten aan kwamen. De grote deur was zo zwaar geweest vergeleken met deze dingetjes. Het was toch bizar hoe makkelijk ze alles open konden krijgen, als ze hadden gewild, hadden ze de hele villa leeg kunnen halen. Wat heb je nou aan een bank die zo slecht beveiligd is? Daar moesten ze toch wat aan veranderen.. Kian liep naar voren en bekeek van de vijf kluizen omstebeurt de inhoud, maar zijn spullen zaten er niet bij. Ook zaten er niet werkelijk dingen tussen die Kian kon gebruiken. Er lagen vooral sieraden, waarvan de meeste nog niet eens een procent waard waren van de enorme diamant die Jack had meegenomen. Kian schudde zijn hoofd en streelde met zijn handen over de verschillende sloten, die weer naar hun oude vorm veranderden. Hiervoor moest hij eerst het ijs over de deuren heen verwijderen door vlammen op zijn handen te laten ontstaan. Ergens begon hem te dagen dat zijn eigendommen hier niet liggen zouden. Maar waar waren ze dan?

Jack volgde Kian met zijn ogen en zag dat hij niets vond. Dat verbaasde hem wel, hoeveel kluizen moest een pand hebben? Aangezien hij niet wist wat Kian dacht, was hij nog in de veronderstelling dat de spullen dus ergens hier zouden zijn, in een andere kluis. Maar dat werd onzinnig. Zijn blik kruiste die van Kian en daar kon hij meteen uit aflezen dat die anders over de zaak na begon te denken. "Weet je wie je spullen mee heeft genomen?" vroeg hij en het klonk ongeïnteresseerd, maar hij was echt van plan om te helpen. Als Jack wist hoe de persoon eruit zag, wie het was, waar hij vandaan kwam of dat soort dingen, kon hij het misschien wel herleiden. Misschien kon hij Kian zelfs helpen bij het terugkrijgen van zijn spullen. Want hij vond het eigenlijk best leuk om met hem om te gaan en dit samenwerken ging naar zijn mening ook redelijk goed. Nu hadden ze nog niet veel hoeven doen, maar ze hadden wel die deur open gekregen. Hij begon de kluis weer uit te lopen en het kamertje uit, tot ze weer in de gang stonden. Hij keek rustig van links naar rechts en bleef uiteindelijk maar staan. Als Kian een idee had, dan moesten ze die kant maar opgaan.

Kian keek op en keek even recht in Jack's blik. Een nieuwe gedachte sprong in zijn hoofd. Jack was immers diegene die Kian over de dertieners verteld had, was het niet meer dan gepast om hem te vertellen over wat er gebeurd was. De man woelde even door zijn haar voordat hij begon. 'De dertieners. En ik weet niet eens precies wat ze hebben meegenomen, behalve mijn zwaard.' Hij klakte even met zijn tong en keek de kamer rond. 'Ze hadden Astor ontvoert.' Vervolgde hij, waarbij een zachte grom over zijn keel rolde, hij zou het hen nooit vergeven. Nooit. 'Ik lag te slapen, ze verdoofden me en namen hem mee. Ze hadden een steen waarbij ze zijn krachten in bedwang konden houden en zonder mij kon hij zich niet verdedigen tegen zo'n overmacht. Ze hielden hem gevangen, maar ik heb hem met iemand anders bevrijd. Mijn spullen waren daar echter niet. En ik begin te vermoeden dat ze hier ook niet zijn.' In zijn verhaal waren zijn ogen boos gaan glinsteren, de woede die hij gevoeld had vanaf het moment dat Astor verdwenen was, kwam weer terug. Hij moest drie keer slikken voordat deze verdween en hij rustig achter Jack aan kon lopen. Zijn spullen waren hier niet, maar misschien konden ze op een andere manier nog onrust veroorzaken? Een duivelse grijns gleed over zijn gezicht, hij had te lang al niks meer tegenover het rijk geflikt. "Hoe wist je eigenlijk dat ik geen dertiener was?

Tijdens het verhaal had Jack een paar keer geknikt. Hij vond het niet echt nodig iets te zeggen, behalve dan: "Maar je hebt Astor nu weer terug?" En zoals gebruikelijk klonk het heel erg ongeïnteresseerd. Maar hij vond het wel erg voor Kian en zijn draak. Toen de jongen hem vroeg naar hoe hij dat geweten had, antwoordde hij simpel: "Ik weet dat soort dingen." Hij zag dat Kian nu vooral kwaad was en dat kon hij begrijpen. Hij sloeg een doodlopende gang in en liep door tot het einde. "Dus je spullen zijn hier niet?" vroeg hij en zonder op het antwoord te wachten, liet hij een dikke laag ijs over de muur trekken. De diamant in zijn staf begon rond te draaien en op de muur ontstond een perfecte cirkel in het ijs. Niet veel later schoof de muur binnen die cirkel van hen af en alsof er een glassnijder aan het werk was geweest, was er een mooie opening ontstaan. De muur viel van het gebouw af naar beneden. "Ik had geen zin om terug naar de deur te lopen," legde hij Kian droog uit. Jack lette niet op wat normaal was in huizen of gebouwen. Het waren ook plaatsen waar hij minder graag kwam, omdat zijn kou opgesloten werd in een kleine ruimte. Dus daarom benutte hij elke mogelijkheid om zo snel mogelijk buiten te komen. Hij liep naar de opening en keek erdoor naar buiten. Opnieuw liet hij de diamant ronddraaien en van boven naar beneden ontstond een glijbaan van ijs, om veilig beneden te komen.

'Ja, ik heb hem weer bevrijd. Er waren meerdere draken gevangen genomen trouwens. Ik weet niet wat hun plan was..' Zijn stem viel weg, omdat hij niet wist wat hij verder over de situatie vertellen kon. Wel snoof hij kort om het antwoord van Jack. Hoe kon je zoiets nou gewoon weten? Kian geloofde er niet echt in. Aan de andere kant moest Kian misschien voorzichtiger doen qua gedrag, als Jack meteen had geweten dat hij geen dertiener was. De dertieners zouden het immers ook weten. Op de laatste vraag schudde hij zijn hoofd en keek naar de muur, waar een dikke laag ijs op verscheen. Een luid kabaal was te horen toen een deel van de muur naar beneden viel. Een droge uitdrukking verscheen op het gezicht van Kian. Zo was zijn plan om onopgemerkt te blijven ook teniet gedaan. Hij keek even naar de glijbaan van ijs, maar het stond hem toch niet bijzonder erg aan om via het ijs naar beneden te glijden. Het was hem te koud en te nat. Daarom sprong hij maar gewoon op het randje van de muur en klom langs de uitstekende raamkozijnen en grote stenen naar beneden. Het ging soepel, het was te zien dat hij dit soort dingen vaker deed. Misschien was het via de glijbaan sneller, maar Kian had dan geen enkele mogelijkheid gehad om zich of zijn snelheid te controleren. Wel maakte hij zich een beetje zorgen om het lawaai dat ze hadden veroorzaakt. Er zouden wel mensen op af komen..

Jack knikte bij Kians verhaal en merkte zijn snuifgeluidje op, maar ging daar niet op in. Hij keek de jongen even na op zijn weg naar beneden en gleed zelf van de glijbaan af. Doordat het ijs nog steeds werd blootgesteld aan temperaturen onder het vriespunt, was het kurkdroog, alleen koud. Maar dat maakte Jack natuurlijk niets uit. Zodra hij op de grond stond, tikte hij met zijn staf op de glijbaan en die viel in miljoenen stukjes uit elkaar. Jack liet de stukjes nog niet verdwijnen, want net als Kian verwachtte hij binnen een paar seconden wat tegenstand. Maar wel begon hij alvast te lopen naar de bosrand in de verte. Hij wist dat er aan de andere kant van dit huis een stad was, maar hij had minder met steden. Na een paar stappen bleef hij stilstaan en keek naar Kian. "Kan ik nog helpen met het zoeken van je spullen?" vroeg hij. "Misschien weet ik een paar plaatsen." Hij dacht aan verlaten pakhuizen, ongure havensteden en legerkampen die hij vanuit de lucht, op Belles rug, had gezien. Je wist maar nooit waar de Dertieners spullen bewaarden, want hij wist ook niet tot hoever de Dertieners al waren gekomen. Misschien hadden de infiltranten de oversteek naar het Rijk van de Vissen bijvoorbeeld nog niet kunnen maken.