De random bakker - Rijk van de Weegschaal

Het is een random bakkertje midden in een open vlakte. Het staat daar tussen de bomen. De geuren die uit de bakkerij komen trekken menig mens aan. De bakkerij loopt goed. Het eten is er fantastisch. Sommigen laten zelfs brood bestellen voor in andere rijken.

Aantal: 5
Regels: niet vechten

Met een vrolijke glimlach en zacht gefluit liep ze tussen de bomen door. Ze wist precies war ze moest zijn, de geur zorgde ervoor dat ze prachtig geleid werd en het rook ook echt heerlijk. Haar rode lokken glansden in het zonlicht en ze opende vrolijk de deur waarbij ze een soort geklingel hoorde. Met een vriendelijke glimlach groette ze de bakker en rustig begon Sheila rond te kijken. Ze was dol op lekkere dingen en aangezien ze vast weer een lange reis voor de boeg zou hebben wilde ze wel genoeg meenemen dat lang genoeg houdbaar zou blijven, dat had ze wel nodig. Met een glimlachje koos ze alvast een cakeje uit en keek toen rustig verder, de ruimte gaf haar een heerlijk en vrolijk gevoel.

Een overheerlijke geur van cake en brood lokte Emily naar de winkel. Ze draaide zich om naar haar draak " Araluen? Ik moét hier gewoon even stoppen. Ik kan de geur niet weerstaan." Zei ze en ze liep abrupt de winkel in. Binnen stonden een aantal tafeltjes met stoelen. Er was nog iemand binnen. Een meisje. Ze had mooi rood glanzend haar. Emily wilde dat haar haar zo glansde.

Ik reageer morgen weer. Sorry, red dat niet met mijn mobiel en moeheid. Tot morgen♡

Met een glmlachje was ze gaan zitten om het cakeje op te gaan eten. Waarna ze toch even opkeek toen er een meisje binnen kwam. Ze had leuke haren en glimlachend bekeek Sheila haar. Ze hield ervan, om te kijken naar vrouwen. Ze waren mooi, veel mooier dan mannen om naar te kijken en glimlachend nam ze een hapje van het cakeje. Ze haalde uit haar tas wat drinken en genoot ervan. Ze vond het heerlijk en en bekeek de vrouw verder waarna ze toch even weg keek en haar hand door haar haren liet glijden. De golvende lokken kwamen snel alwesr in hun oude positie waarbij ze aan hun einden wat golfden. Glimlachend draaide ze een lokje rond haar vinger, verleidelijk.

Emily bloosde lichtjes. Ze bekeek het meisje vanuit haar ooghoek terwijl ze naar de balie liep. Het was Emily altijd geleerd dat het verkeerd was om van hetzelfde geslacht te houden, maar nouja... Stiekem deed ze dat wel. Vrouwen trokken haar aan. Mannen ook, maar vrouwen hadden iets magisch. Emily richtte haar blik op de etenswaren die waren uitgesteld. Zo..veel...lekkers! Het liefst had ze alles genomen. Maar daar had ze geen geld voor. Ze koos uiteindelijk voor een roze donut en een rijkelijk versierde cupcake.

Met een ondeugende glimlach bekeek ze het meisje waarna ze zich even op wat papieren richtte die ze erbij had gepakt. Ze bekeek het meisje van onder haar wimpers en genoot ervan. Ze zag er echt goed uit en was dan ook zeker een genot voor het oog. Natuurlijk vertelde ze maar weinig mensen dat haar voorkeuren toch echt naar vrouwen uitging zelfs har ouders wisten het niet maar die wisten nog maar weinig van haar. Ze nam een slokje en daarna brak ze weer genietend een hapje af. Ze at het stilletjes en deed een lokje achter haar oor dat er bijna direct weer weg viel. Ze glimlachte in zichzelf. Ook haar lippen waren rood en kort even getuit toen ze nadacht

Licht zenuwachtig ging Emily aan een tafel vlakbij het andere meisje zitten. Emily vond het moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten. Ze wist zich niet zo goed een houding te geven na wat ze had meegemaakt. Het was best lastig. Het was echter makkelijker als Araluen erbij was. Die gaf haar rust. Alsof het toeval was stond Araluen buiten op haar te wachten en was ze dus dichter bij dan het leek. Dat gaf Emily een veilig gevoel.

Sheila bekeek het meisje, ze volgde haar met haar blik en nam een hap van haar eigen cakeje. Ze keek naar haar en glimlachte even vriendelijk naar haar. Verder was de bakker bijna verlaten. "Is dat een lekkere?" vroeg ze haar even vriendelijk. Ze keek naar de jonge vrouw, Sheila moest toegeven dat ze wel geïmponeerd was door haar uiterlijk en ze wilde maar al te graag een gesprek met haar aanknopen, dat wilde ze erg graag. Glimlachend keek ze naar de vrouw en gleed met een hand door haar rode haren heen.

Emily had net een enorme hap genomen van haar cakeje toen het meisje tegen haar begon te praten. Holy fuck. "Mja, nhet sjs eejn whele lewkkerwre." Zei ze en ze glimlachte. Shit, charming Emily. Very charming. Vlug deed ze haar mond weer dicht en begon ze heftig te kauwen. Er was een hoog rode blos op haar wangen verschenen, waarom kon ze nou niet normaal doen bij anderen in de buurt? Beschaamd keek Emily naar de tafel.

Sheila keek naar het meisje en moest lachen toen ze zo praatte. Ze keek haar lachend aan. "Zo te horen is hij erg lekker ja." Zei ze lachend. "Mag ik bij je komen zitten?" Vroeg ze liefjes. Maar ze stond alvast op en keek naar haar. Ze kwam alvast wat zitten. "Ik ben Sheila, ik wacht wel tot je klaar bent met kauwen, dan moet praten lukken." Zei ze lachend en ze keek liefjes naar haar.

Emily knikte als een debiel met haar hoofd. Ze vond het wel gezellig als het meisje erbij zou komen zitten. Haastig zorgde ze ervoor dat haar mond leeg was en ze weer normaal zou kunnen praten. "Gezellig, ik..." Ja wat wilde Emily eigenlijk. Moeilijke vraag. Emily wilde alles en toch weer niks. Enfin, ze vond het leuk om met dit meisje te praten. Ze leek haar aardig te vinden ondanks haar debiele gedrag.

Sheila grinnikte even. "Leuk." Zei ze glimlachend. Ze nam plaats aan tafel en keek even naar de vrouw. Het beviel haar zeker, hetgeen dat ze zacht. Ze keek haar even liefjes aan. "Hoe heet je?" Vroeg ze maar glimlachend. Ze keek grinnikend naar haar en gleed met een hand door haar rode haren heen en ze keek naar het nog onbekende meisje bij wie ze aan tafel zat.

De geuren die Scarlet rook waren werkelijk waar geweldig. De zoetige, rijke geur van vers brood en taartjes. Het was vroeg in de ochtend en Scarlet was al op pad. Zo vroeg was het altijd nog redelijk rustig in de steden en dorpjes en zo kon ze wat inkopen doen voordat de mensenmassa's aankwamen. Nu zat ze te twijfelen of ze wat brood zou kopen bij dit bakkerijtje. Ze had ervan gehoord en wist dat ze goede producten afleverden, in het zelfde geval was het wel wat duurder dan gemiddeld. Ze haalde een hand door haar bruine haren, waarna ze haar cape iets dichter om haar heen sloeg. Zo vroeg was het nog vrij fris. Misschien kon ze in het bakkerijtje een beetje opwarmen en rondkijken, dat kon geen kwaad. Met een duw opende ze de deur en ademde de geuren van alles in.

Een wandeling in het bos was altijd een goed idee. Dat Dani verdwaald was geraakt maakte haar niets uit. Wie weet wat zij tegen zou komen? In de verte zag ze een klein huisje staan. De geuren die het verspreidde verraadden dat het een bakkerij was. Ze had eigenlijk geen honger, maar wilde de cultuur van hier eens opsnuiven. Ze wist dat het een flauwe woordgrap was die waarschijnlijk niemand buiten haar zou begrijpen, maar toch glimlachte ze even. Zou het lekker zijn om slagroomtaart op te snuiven? Voorzichtig liep ze de bakkerij binnen en liet haar ogen over de toonbank heen glijden. Er was van alles te zien, maar een ding trok haar aandacht: de zwarte koekjes die blijkbaar te lang in de oven hadden gelegen en nu in de aanbieding waren. ''Ik neem deze,'' zei ze terwijl ze de verbaasde blik van de bakker negeerde.

Scarlet werd opgenomen door alle prachtige taarten en de geuren van de verse broden. Ze keek nieuwsgierig rond en misschien kon ze wel iets meenemen. Het zou eigenlijk zonde zijn om niets mee te nemen, aangezien ze hier nu toch was. Er speelde een glimlachje rond haar lippen en ze keek rustig op toen er nog iemand binnenkwam. Het was een meisje. Waarschijnlijk van rond haar leeftijd, ze kon het niet echt goed inschatten. "Goedemorgen," zei ze tegen haar, zo vriendelijk als ze was. Ze was blijkbaar niet het enige persoon dat vroeg op was. De ogen van Scarlet gingen naar hetgene wat het meisje aangaf dat ze wilde hebben. Misschien niet genoeg geld om iets goeds te kopen? Dat kende ze wel.

Dani schrok heel even door de vriendelijke begroeting. Ze was eerst een beetje wantrouwig, maar bedacht zich dat het meisje gewoon aardig wilde doen. ''Hallo, heb jij al een keuze gemaakt?'' begroette zij het meisje en liet een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. Het leek haar een geschikt moment om zich weer onder de mensen te begeven. Ze liet ogen over het meisje heen glijden en kwam tot de conclusie dat ze het meisje het best als onschuldig kon omschrijven. ''De slagroomtaart schijnt heel populair te zijn. Niet om op te eten, maar om op te snuiven. Het is waarschijnlijk nog beter dan drugs. Alhoewel je neus na afloop wel onder de slagroom zit.'' Ze had het niet hardop uit willen spreken, maar ze kon er niets aan doen. Onzeker beet ze op haar lip.

Scarlet schudde haar hoofd en keek nog altijd nieuwsgierig de vitrines rond. "Echt waar?" vroeg ze het meisje en keek het meisje kort even aan voordat ze haar hoofd weer keerde naar alle taarten. Het rook inderdaad heerlijk, dat moest ze toegeven. "Mhn, maar ik denk dat ze ook erg prijzig zijn, die taarten. Dus dat zit er niet in," zei ze met een spijtige ondertoon in haar stem, maar glimlachte daarna. Ze ging het maar op een paar verse bolletjes brood houden. Ook heerlijk zo vers, en goedkoper dan een taart. Bovendien viel een taart ook niet makkelijk mee te nemen en luste Artemis ook geen taart. Ze wees naar de bolletjes brood voor de bakker. "Is dat het enige wat je neemt?" vroeg zij aan het meisje en keek naar de koekjes.

Ze bestudeerde de bewegingen van het meisje nauwkeurig en glimlachte inwendig toen zij zich iets bedacht. Ze schudde haar hoofd vluchtig en wendde zich weer tot de bakker.''Ik zou graag een slagroomtaart willen en een van deze,'' zei ze en wees naar een taart die versierd was met roze marsepein bloemen. ''Zou U hem alstublieft de roze taart in willen pakken?'' De bakker leek verbaasd te zijn dat het rare meisje, die net alleen maar zwarte koekjes wilde kopen nu twee taarten bestelde. Dani glimlachte verontschuldigend, terwijl de man de taart ijverig begon in te pakken.
Ze bedankte de bakker voor de moeite en ging aan een van de tafels zitten samen met haar bestelling. Voorzichtig zette ze de roze taart op tafel. ''Alsjeblieft, hij is van jou.'' Ze veegde een verdwaalde lok haar uit haar gezicht.

Scarlet had de zak met broodjes van de bakker aangenomen nadat hij iets voor het meisje had gepakt. Blijkbaar waren de koekjes niet het enige dat ze nam en daarna schoten haar wenkbrauwen omhoog bij het gebaar van het meisje. Ze was oprecht verbaasd. "Wauw, ehm, dat kan ik niet van je aannemen," zei ze hoofdschuddend tegen het meisje en glimlachte. Dat was veel te veel om van een vreemde aan te nemen. Ze ging bij de tafel staan. De roze taart was wel mooi en hij kleurde leuk bij haar haar. Toch was het niets voor haar om dit zomaar aan te nemen en wilde het meisje in eider geval terug betalen.

Ze genoot van de verbaasde reactie van het meisje. Normaal was zij de gene die zo reageerde. ''Dat maakt niet uit. Ik heb weken geleefd op brood en water, dus ik heb veel geld bespaard. Ik was toch al van plan om een deel van het geld weg te geven,'' legde ze uit en bedacht zich opeens wat. ''Ik zou jouw gezicht graag willen zien als jij de eerste hap neemt van de taart.'' Dani pakte een koekje uit de zak en begon er op te knabbelen. Hij was verrassend lekker voor een verbrand koekje. De harmonie tussen bitter en zoet was perfect. ''Deze koekjes zijn trouwens heerlijk,'' zei ze meer tegen zichzelf dan tegen het meisje.

Scarlet keek het meisje een tijdje raar aan. Als je geld spaarde dan gaf je het toch ook aan jezelf uit? Dat leek haar wel zo logisch. Ze zuchtte zachtjes terwijl ze naar de taart keek en haald ehaar schouders op. "Goed, maar ik vertik het om alles in mijn eentje op te heten," zei ze tegen het meisje en besloot de taart dan maar op te delen in tweeën. Het was sowieso te veel voor haar alleen en Artemis at niet mee. "Het is teveel voor mij alleen, ik kan dit nooit op," voegde ze eraan toe en keek met een wrang glimlachje naar het meisje.

''Maak het jezelf gemakkelijk, terwijl je eet,'' gaf Dani als antwoord. Ze had eigenlijk geen zin om woorden te verspillen, terwijl ze ook van de mooie ochtend kon genieten dus begon ze een liedje te neuriën. Ze wierp af en toe een paar snelle blikken op het meisje. Ze was benieuwd hoe het meisje zou reageren op de overweldigende smaken van de taart. Ondertussen had de bakker de deur open gezet zodat de frisse lucht naar binnen kon komen. Ze gokte dat er zometeen een hele stroom klanten zou komen, wat haar niet zou verbazen aangezien zelfs de verbrande koekjes overheerlijk zijn.

Scarlet nam een klein stukje. Ze was nooit een grote eter geweest en at niet veel achter elkaar. Ze had geleerd om op kleine beetjes te leven en was niet anders gewend. De frisse wind kwam door de open deuren naar binnen en voelde lekker aan in de warme bakkerij. De ochtendlucht voelde vers en fijn aan. Scarlet zette een puntje van het gebakje aan haar mond en nam een klein hapje. Ja, het was lekker. De bakker had het verfijnd gemaakt met de verste ingrediënten. Het smaakte naar aardbeien, vanille en chocolade. Een lekkere combinatie met de aardbeien als verfrissing. "Het is lekker," zei ze met een glimlachje toen ze haar mond leeg had. "Neem ook een stukje,"

Dani keek verstrooid op toen haar gedachtes verstoord werden. ''Oh hmm...'' Ze pakte een puntje taart, maar legde hem al snel weer neer. Ze was altijd bang dat haar tafelmanieren slechter waren dan dat zij dacht en wilde niets riskeren. ''Vertel eens wat over jezelf. Ik vind het leuk om mensen te horen praten, vooral als het kleine feitjes over hunzelf zijn, die je niet verwacht. Ik prefereer dat in plaats van zelf praten.'' Ze had graag nog meer willen zeggen, maar bedacht zich dat zij het gesprek niet wilde verpesten met haar zinloze gebabbel. Bovendien begon haar stem haar altijd te irriteren als ze te veel zei.