Het park van Rayindra - Rijk van de Weegschaal

Ergens in het centrum van de hoofdstad van het Rijk van de Weegschaal ligt een groot park. Een groot park in een grote stad. Je moet het een beetje vergelijken met Central Park, als een stukje groen in een zee van menselijke productie. Er zijn veel paden, vijvertjes en beekjes, paviljoenen, restaurantjes en terrassen. Toch kan je niet overal komen als je de paden volgt. Het park wordt ook niet bijgehouden, dus het is eigenlijk meer een bos met hier en daar een plein met een fontein of speeltuin. Er leven zelfs nog heel veel dieren. Vooral klein wild en gevogelte.

Regels: Hou het netjes.
Personen: -

Sheila zat rustig tegen een boom aan. Uit de buurt van een van de paden. Haar rode haren waren gevlochten en vielen over een van haar schouders. Ze speelde een beetje met een los plukje en keek rond. Waarna ze haar ogen kort even sloot. De vorige nacht had ze echt teveel gedronken en nu zat ze er maar gewoon even, hopend dat de hoofdpijn snel weg zou gaan. ze vond het maar helemaal niets. Verder had ze wat papieren naast zich liggen, brieven voor haar familie die ze ook nog altijd graag een keer zou willen schrijven. Maar ze was veel te bang dat het niet goed uit zou pakken, of dat ze sowieso de brieven maar gewoon zouden verbranden. Ze wist het even allemaal niet meer.

Jack was van het pad afgegaan en nu volgde hij een beekje. Zoals wel vaker was hij blootsvoets en verspreidde hij ijskristallen. De kristallen bedekten zijn kleding en verschenen op de bomen en hij gras als hij langs kwam. Het water in het beekje direct naast hem bevroor als hij aankwam lopen en ontdooide weer als hij een stukje verder was. Dan kwamen de eenden aangezwommen en om beurten zwommen ze langs het ijs af om te voorkomen dat de hele beek dicht zou vriezen. Bloemen en grassprietjes en blaadjes bevroren en werden keihard, waardoor je ze makkelijk kon breken. Alles gedroeg zich zoals het zich hoorde te gedragen in Jacks omgeving en Jack had er geen problemen mee. Hij blies tevreden zijn adem in kleine wolkjes de wereld in, al kon je aan zijn gezicht niet zien dat hij tevreden was.

Sheila zat nog. Haar ogen waren nog gesloten en geirriteerd pakte ze de papieren wat later op en verfrommelde ze helemaal en drukte die in haar tas. Ze was best kwaad op zichzelf waarna ze, tot haar verbazing, voelde hoe er dingen leken te verkoelen. Verbaasd keek ze even naar het beekje. Het was prettig geweest om daar naar te luisteren, gewoon, het was een rustig geluid. Sheila ging even in de kleermakerszit zitten. Ze kon dat prima doen, ze had een lange tuniek aan, hoewel de split aan beide kanten ervoor zorgde dat ze gewoon kon zitten, met een broek eronder. Ze had simpele ballerina's aan en veegde even wat afgeplukte grassprieten van haar broek af. Ze had echt geen behoefte aan de kou die eraan leek te komen en wreef een beetje in haar handen.

Jack keek op toen hij een meisje zag zitten, maar verder deed hij niets. Hij zag dat ze geen zin had in kou, maar hij kon (en wilde) zijn kou niet uitzetten. Hij keek hoe het beekje naast hem was bevroren en hoe het water onder het ijs doorstroomde. Zijn kracht was nog niet zo groot dat hij alles hier gewoon bevroor, dat er geen enkele druppel water meer stroomde. En zo stond hij voor het meisje keek naar haar, tot hij zich bedacht dat staren onbeleefd was en wegkeek. En uit niets kon je opmaken wat de jongen dacht, zijn gezicht stond emotieloos. Niet kil of koud, maar wel afstandelijk. Hij zei ook geen gedag, want Jack was niet zo spraakzaam. Als Belle hier was geweest, dan was die al lang op het meisje afgestapt en had haar lief besnuffeld. Maar de rendierdraak rende ergens door de lucht en Jack wist niet waar.

Ze zag hoe er dingetjes om haar heen bevroren en keek toen op naar de jongen. Want er was inmiddels een jongen voor haar komen staan die haar even aangestaard had. Ze keek naar hem en wist niet wat ze precies moest doen. Ietwat onzeker bleef ze even zitten. "Hallo?" vroeg ze daarom maar. Ze keek even naar hem en zag dat ze kippenvel op haar armen kreeg. "Oh geweldig." mompelde ze even en ze deed haar mantel even om haar lichaam. Ze keek naar de jongen, ze vond het niet echt prettig dat het hierdoor zo koud was en slikte even. Moeizaam beet ze op haar onderlip en keek even om naar het beekje waar een laagje ijs op lag. "Dus.. Jij zorgt voor die lekkere warmte hier." Mompelde ze even sarcastisch en ze keek hem daarna weer aan.

"Hallo," zei Jack en hij keek nog steeds naar het meisje. "Ja, ik denk dat ik dat ben." Van binnen was hij trots op zichzelf en hij blies een grote wolk adem uit. Hij plantte zijn staf in de aarde en in een straal van twintig centimeter daaromheen werd alles blauw van een dikke laag ijs en kou. Hij leunde tegen de boom die naast hem stond en je zag hoe de bast wit werd rond de plek waar hij in aanraking kwam met Jack. "Vind je het vervelend?" vroeg hij aan het meisje, maar het leek er niet op dat het hem interesseerde.

Sheila knikte even en slikte. "Wel een beetje, maar ik heb niet het gevoel dat het jou iets kan interesseren." zei ze kalm. Ze hield haar mantel om zich heen en keek naar de witte bast. "Zo voel ik in ieder geval minder koppijn," zei ze rustig, "dat is wel fijn hoor." Glimlachend keek ze even voor zich uit. Waarna ze weer naar de jongen keek. "En jammer genoeg kan ik mezelf niet zo opwarmen." zei ze met een kleine glimlach. Ze vond het niet heel erg maar toch.

"Koppijn? Hier misschien helpt dit." Het klonk nog steeds alsof het Jack niets kon schelen, maar hij stuurde een stuk ijs los van dat wat zich had gevormd op het beekje en liet het naar het meisje zweven. "Hou het maar gewoon tegen je hoofd, zolang ik er ben smelt het toch niet." Hij had het haar niet persoonlijk gegeven, omdat mensen vaak pijn voelden van de kou als ze hem aanraakten. Hij keek naar het beekje en bedacht hoe hij dat kon sturen en bevriezen, of liever eerst bevriezen en dan sturen.

Met een dankbare glimlach nam Sheila het ijs aan. Hoewel het koud was en ze een beetje rilde hield ze het tegen haar hoofd aan. "Ik heb nogal last van een kater..' Mompelde ze even/ "Waarom bevriest eigenlijk alles?" vroeg ze kalm. Ze keek even naar de jongen en bleef rustig zitten. Ze wende er nu al wel aan en de kou begon best mee te vallen. Ze zuchtte even en keek naar de jongeman. "Ik heet trouwens Sheila." Zei ze kalm en ze bleef zitten op tegen de boom aan.

"Men noemt mij Jack," zei Jack droog en hij volgde het water weer met zijn ogen. "En alles bevriest omdat dat mijn kracht is." Nu had hij antwoord gegeven op haar vragen en hij hield zich weer stil. Typisch Jack, de informatie geven waarom wordt gevraagd en niet meer. Hij vond dat niet nodig en dat was het ook helemaal niet. Mensen hoefden niet alles van je te weten, dat was niet belangrijk. Misschien als je iemand beter leerde kennen, maar dan ging het vanzelf en was het ook niet nodig. Jack was vooral bezig met zijn eigen gedachten. Hij was geen dromer, maar andere mensen leken, let op; leken, hem niet te boeien.

Sheila knikte even en beet even op haar onderlip. "Aangenaam Jack." Zei ze even vriendelijk, de hoofdpijn nam toto haar geluk al wel wat af en ze keek even naar de boom waar de jongen tegenaan stond. Ze keek even naar Jack en dacht na. "Ik dacht al wel dat je krachten bezat ja." Zei ze zacht. Ze slikte nadenkend. "Wat bezit je dan nog meer? Ze wist niet echt iets anders te doen dan vragen te stellen aangezien hij verder ook gewoon enkel antwoordt gaf op haar vragen. Ze plukte een beetje onzeker aan haar haren.

"Ik denk water," zei Jack kortaf. Hij stuurde soms water, maar het bevroor altijd omdat hij dat fijner vond. En hij had gemerkt dat hij het ijs ook als een vloeibare substantie kon sturen, dus hij zag het verschil niet meer zo. Hij keek naar de laag ijs die zich om hem heen bevond en ging met zijn handen over de keihard bevroren grassprietjes. Hij keek naar het blok ijs Sheila's hoofd, maar voelde niet de behoefte om te vragen of het beter ging.

Of ze het wilde of niet, ze raakte wat onzeker door zijn houding. Dus knikte ze enkel even, mompelde een "Aha," en keek naar de grond, waar de grassprietjes onder een laagje ijs zaten. Ze haalde na een tijdje het ijsbrok weg van haar hoofd dat ook ijskoud was geworden. Ze keek even naar hem en beet op de binnenkant van haar wang. Ze slikte even, Sheila was vreselijk onzeker als iemand zo deed en beet op haar onderlip. Ze speelde met een plukje van haar haren en keek naar Jack.

Jack keek Sheila aan toen ze 'Aha' had gezegd, maar hij ging er nog steeds niet dieper op in. Hij zag hoe ze het ijsblok van haar hoofd haalde en vroeg zich af of ze het te koud zou hebben. Hij kon het zich eigenlijk niet voorstellen, kou was fijn. Warmte, dat was echt verschrikkelijk. Hij bekeek zijn staf en repareerde een ijsdraad die half was afgebrokkeld door nieuw ijs aan te maken. Hij zag dat Sheila onzeker was, maar bij Jack moest je niet aankomen voor ondersteuning. Hij kon wel bezorgd zijn, maar hij liet het niet merken, anders dan dat hij je hielp.

Sheila keek even naar haar. Ze dacht kort even na. Over wat ze kon zeggen of kon doen. Ze keek naar Jack en beet op haar onderlip. Ze speelde even met haar haren en keek toen op naar de lucht. "Het irriteert je nooit dat alles om je heen bevriest?" Vroeg ze maar vriendelijk. Ze keek naar Jack en pakte uit haar tas even wat druiven en stak ze in haar mond. "Wil je er ook een?' vroeg ze kalm en ze keek naar Jack. Hij mocht zelf ook wel even praten.

"Nee," was Jacks korte antwoord. Hij brak een paar bevroren grassprietjes en richtte zijn blik op een denkbeeldig punt naast Sheila. "Ja, graag." Hij pakte de druif aan en die was meteen keihard bevroren. Jack stopte hem in zijn mond en de druif kraakte van het ijs terwijl hij kauwde. Voor Jack was er niets lekkerder dan bevroren vruchten. Dingen als brood moest je niet bevriezen, maar sommige etenswaren waren heerlijk als ze bevroren waren.

Met een vriendelijke glimlach gaf ze hem de druif en at rustig door. Ze keek even rond en beet op haar onderlip. Ze rechtte haar rug even glimlachend. Terwijl ze er nog een paar at. "Ik betwijfel eigenlijk of dat wel lekker is, zo bevroren. Ze keek even naar Jack en slikte kort even. "Maar dat is jouw keuze natuurlijk. Wil je er nog een?" vroeg ze glimlachend en ze grinnikte zachtjes. Ze vond hem wel amusant. Ze gleed met een hand door haar haren heen.

"Het is lekker," zei Jack en de volgende druif die Sheila hem toestak, raakte hij alleen maar aan zodat hij bevroor. Hij gebaarde met zijn hand dat ze het moest proberen. Hij blies een grote wolk adem uit. Je zag zijn adem altijd, omdat het altijd koud was om hem heen en hij zijn ingewanden toch echt niet op het vriespunt moest zetten. Hij nam nog een druif aan, bevroor deze weer en at hem op. Hij vroeg zich af of Sheila het vervelend vond om een gesprek voort te moeten zetten, maar hij nam niet de moeite om zelf een onderwerp aan te snijden.

Sheila keek even naar de druif die hij bevroor waarna ze hem weer aannam. Ze stak hem rustig in haar mond en kauwde erop waarna ze ietwat verbaasd naar hem keek. "Het is echt heel erg lekker ja!" Zei ze verbaasd. Ze keek hem glimlachend aan en knikte. "Dat verbaasd me best wel ja." Zei ze glimlachend en ze keek even naar Jack. Ze keek even rond. Ze at nog een paar gewone druifjes en dacht even na. "Eet je al je eten bevroren?" Vroeg ze maar. Sinds hij geen gesprek vol hield vroeg zij maar wat dingen.

Jack vond het vanbinnen leuk om te zien dat ze het bevroren voedsel lekker vond. "Nee," antwoordde hij en daarmee had hij dan alweer gezegd wat hij wilde zeggen. Hij wist ook wel dat de meeste mensen dan vertelden wat ze wel en wat ze niet bevroren aten, maar hij vond dat niet nodig. Het meisje wist nu waarnaar ze gevraagd had, dus dat was genoeg.

Rustig bekeek ze hem even en knikte bij zijn antwoord. "Oké,' Antwoordde ze kalm. Ze bekeek hem bedenkelijk e probeerde iets te bedenken waar hij meer op kon antwoorden dan ja of nee maar dat verwachtte ze niet te verzinnen dus bleef ze maar rustig zitten en kek naar het ijs. "Waarom stel jij geen vragen of zeg je niet meer dan een paar woorden?" Vroeg ze uiteindelijk maar.

"Waarom zou je meer zeggen dan nodig is," antwoordde Jack en dat was opnieuw alles wat hij te zeggen had. Hij plukte een bevroren bloem en draaide hem rond tussen zijn vingers. Uiteindelijk maakte hij er een bol van ijs omheen door er tegenaan te ademen en de waterdamp uit zijn adem te bevriezen. De bol ijs met de bloem erin plaatste hij in het midden van hij ijsweb bovenin zijn staf.

Het een graad of 25, een redelijk warme dag, naar begrippen van een aprildag tenminste wel. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat het park best wel goed bezocht werd en dat had Yagami weer hiernaartoe gelokt. Hoe meer mensen zich op een plek bevinden, hoe meer kans er zou zijn dat zij iemand met krachten tegen het lijf zou lopen. Dat was haar theorie tenminste. Tot nu toe had ze eigenlijk alleen maar rondjes gelopen, op zoek naar bekende gezichten. Af en toe was zij onopvallend stil blijven staan om een paar gesprekken af te luisteren. De meeste gingen over de alledaagse dingen, niets bijzonders dus. Na een tijdje begon het haar te vervelen en liet zij zich in het gras vallen.

De jongen liep met zijn handen in zijn zakken door het park. Onder zijn arm ruste een tekenblok die hij op gebruikte om in te schrijven. Hij hoopte dat hij iets zou tegen komen dat zijn inspiratie zou opwekken. Zijn tekenlust. Hij wilde weer een aantal schilderijen maken maar had geen enkel beeld om op papier te schilderen. Dat was zelf heel frustrerend. Hij droeg een witte hemd met een houthakkershemd erop. Daaronder droeg hij een drieskwartsbroek omdat het toch wel warm was. Dennis besloot om op het gras te gaan zitten met zijn rode ogen naar de mensen gevestigd. Hij bekeek ze allemaal maar hij schoot niet verder op. Waar bleef de inspiratie?