De bloemenvelden - Het rijk v.d Maagd.

Airsi keek naar hem, waarschijnlijk was ze niet geheel onder de indruk. Zwevend boven de bloemen bewoog haar blauwe lichaam een beetje. "Grootte is niet alles." Zei ze dan ook, wijze woorden want het was wel zo. Hij kon dan wel groot zijn maar dat betekende niet dat dat geen negatieve kanten had. Maria glimlachte. "Aangenaam Sebastian." Haar stem klonk vriendelijk, ze meende het ook op die manier. Ze vond het leuk iemand te ontmoeten. Ze was aan de kant gaan zitten, inmiddels met haar voeten in het water en keek naar de jongen. "Daar zal ik niets van zeggen hoor, hij moet blijven zoals hij is, alleen.. Tja, het is gewoon zo mooi hier." Zei ze zacht. Een glimlachje speelde rond haar lippen terwijl het water haar voeten nat maakte, haar rokje had ze glad gestreken en glimlachend keek ze naar de drijvende jongen. Heel langzaam liet ze golfjes ontstaan in het water en keek glimlachend naar hem.

Tommy dacht daar even over na. 'Ja, dat klopt eigenlijk wel,' zei hij en hij hield zijn kop schuin. Hij draaide er daarna mee zodat hij met zijn andere oog naar de andere draak keek. 'Maar het is wel leuk.' Je kon het hem ook niet kwalijk nemen, hij was pas een jaar oud. Nog niet eens. Maar wel al vijftig meter lang, daar moest hij nog aan wennen. En zodra hij gewend was, was hij al tien meter verder gegroeid, dus het werkte ook gewoon niet. "Daar kan ik geen nee tegen zeggen," zei Sebastian en hij keek naar de bloemen. "Maar ze groeien ook wel gewoon terug, dus heel erg is het niet. Alleen voor nu." Hij ging een paar keer kopje onder en maakte golfjes met zijn voeten.

Rustig bekeek Airsi hem, een glimlach was zichtbaar in haar ogen, gemengd met een blik van tevredenheid. "Dat zal ik zeker nooit ontkennen." Beaamde ze, ze keek naar hem en daarna kort even naar Maria. Airsi zelf was maar langzaam gegroeid en inmiddels zestien jaar oud in mensenjaren, natuurlijk bestond haar ei al meer dan duizend jaar en was ze dan ook zeker een wijs wezen. Met een glimlachje keek Maria naar hem. "Oh dat klopt zeker ja, het is voor nu gewoon.. Tja." Zei zei en ze liet wat hogere golfjes op hem af komen, met een ondeugende blik in haar ogen. Maria was ook gewoon iemand die graag lol had, ze was een schatje maar soms kon ze ook best mensen plagen. Hoewel ze het betwijfelde of Sebastian het erg zou vinden dat ze dit deed.

Naïef als ze waren, merkten Sebastian en Tommy niet veel van wat de twee meiden probeerden en bedoelden. 'Zou je op mijn kop kunnen gaan zitten?' vroeg Tommy de andere draak. 'Ik krijg last van mijn nek. Dat is dus een minpuntje, toch?' Hij glimlachte met zijn ogen en keek de andere draak vragend aan. Sebastian merkte dat het begon te golven en vond dat raar. Hoe konden er nou golfjes ontstaan in een afgesloten meertje. Het was ook nog eens windstil. Hij stond er niet bij stil dat het Maria kon zijn, want hij dacht alleen maar na over hem en zijn broers en zus als hij nadacht over mensen met krachten.

Airsi keek naar de draak en zonder veel moeite steeg ze op, op ooghoogte bleef ze hangen terwijl ze hem bekeek. "Dat is een minpuntje lijkt me. Zo beter?" vroeg ze vriendelijk. Ze keek even naar de draak en haar lange blauwe lijf bewoog zich soepel, ze had enkel haar bewegende staart nodig om zich voor nu in de lucht te houden. Het was voor haar ook wel iets prettiger om niet de hele tijd naar boven te hoeven kijken. Maria grinnikte even en ging door, hoewel ze deed alsof ze het niet op merkte en een lieve glimlach op haar gezicht lag. "Airsi is verbazingwekkend aardig voor je draak. Normaal houdt ze het nooit zolang met iemand vol." Zei ze glimlachend tegen de jongeman.

Tommy merkte hoe hij zich nu weer in de volle lengte op kon richten en nog steeds naar de andere draak kon kijken. 'Dit is veel beter,' zei hij. 'Dank je. Hoe heet je eigenlijk?' Dat had hij haar nog niet gevraagd. Sebastian was nog steeds bezig met het zoeken naar de bron van de golven toen hij hoorde wat Maria vroeg. "Tommy is ook een schatje," zei hij lachend. "Alleen een beetje groot." Als ze hadden geweten wat wolkenkrabbers en flats waren, dan had Sebastian zijn draak er eens naast eentje willen zetten. Gewoon om te meten. En dan om het jaar terugkomen of zo, want Tommy groeide belachelijk snel.

"Geen dank," klonk het vriendelijk en ze keek even naar de draak, "ik ben Airsi en jij?" Rustig keek ze naar hem en bleef op ooghoogte zweven, zo vriendelijk was ze dan wel weer. Ze genoot wel van de zon die op haar schubben kwam, het maakte haar lekker warm zodat ze strak weer af kon koelen. Maria keek naar hem. "Ja, maar groot zijn is soms ook best schattig!" Zei ze eerlijk waarbij ze een golf maakte om hem om te laten vallen. Plezier stond in haar ogen en vrolijk keek ze naar hem. Ze zat nog altijd met haar voeten in het water en sloot haar ogen genietend.

"Ik ben Tommy, maar zeg maar Tom," antwoordde Tommy. Hijzelf wist nog niet wat ironie was, maar Sebastian kreeg redelijk vaak te horen dat er heel veel ironie zat in een naam met een verkleinwoordje erin voor zo'n groot beest. Maar daar had Tommy nog geen weet van en hij werd ook vaak genoeg Tom genoemd, dus hij vond het wel best. Sebastian werd kopje onder geduwd door één van de golven en hij keek naar Maria, maar verdacht haar nog niet. Hij, zijn broers en zus bezaten allemaal magie en hadden allemaal een draak, maar hij had die twee dingen nog niet aan elkaar gekoppeld. Dus hij bedacht zich ook niet dat er anderen waren met magie en dat die anderen dus ook draken zouden hebben.

Met een glimlachje bekeek Airsi de jonge draak voor haar. "Leuke naam." Zei ze dan ook vriendelijk tegen hem. Airsi zelf zag de ironie ervan in, ze vond het wel leuk bedacht maar erg vond ze het niet. Integendeel, ergens paste het wel bij hem. Maria keek met een glimlachje naar Sebastian, rustig ging ze door met golfjes maken en bekeek Sebastian. Grinnikend zag ze hoe hij kopje onder ging. Ze kon er wel om lagen en speelde met een plukje van haar haren dat ze rustig rond haar vinger wikkelde . Zachtjes beet ze op haar onderlip en neuriede een beetje.

Sebastian werd de golfjes zat en hij ging het water uit. Het kostte hem teveel moeite om boven water te blijven als dat water zo tekeer ging. Hij voelde geen wind op zijn nu natte huid en hij bleef het raar vinden. Nadenkend keek hij naar Maria terwijl hij een steentje liet zweven en rond liet draaien boven zijn hand. Hij zou het echt niet weten als zij het zou zijn. Tommy keek naar Airsi met zijn grote bloedrode oog. Hij vond het draakje interessant, want hij kende geen andere draken naast die van Sebastians broers en zus. Eigenlijk wilde hij dus alles weten. 'Kom jij ook uit een ei?' vroeg hij nieuwsgierig als een klein kind.

Leida liep op haar nieuwe laarzen die ze van een dode zeekapitein had gejat door het bloemenveld. Het was erg mooi weer dus ze droeg een korte broek. De tint bruin van de broek paste niet helemaal perfect bij die van de laarzen, maar Leida's kleren matchten bijna nooit perfect. Ze droeg een witte tanktop en om haar bovenbeen zat een mes bevestigd met een paar riempjes. Tuxedo vloog ergens ver boven het veld. Leida kwam hier echt voor haar rust, ze had al haar andere wapens thuis gelaten. Glimlachend genoot ze van de geur van de bloemen waar ze doorheen liep. De kleuren waren prachtig. Tot haar grote verbazing landde er een vlinder op haar arm, die zijn azuurblauwe vleugels langzaam heen en weer bewoog. Ze slaakte een zucht van de schoonheid en sereniteit om haar heen.

Isra stond kort stil. De blik in haar ogen pure concentratie. Met een sierlijke stap liet ze zich naar voren vallen en maakte ze een halve koprol door de bloemen. Bij elke beweging die ze maakte rinkelden de kraaltjes en belletjes die aan haar omslagrok zaten. Ze richtte zich op, dook toen naar voren en greep haar oefenspeer, die ondersteboven in de grond had gestaan, met een soepele beweging vast. Nog in dezelfde beweging draaide ze zich om en ze hief haar speer naar een niet-bestaande mededanser. Met wat moeite kon ze zich inbeelden welke acties de ander zou ondernemen en welke zij moest doen. De meeste houdingen voerde ze vlekkeloos uit, maar sommigen hadden de hulp van een mededanser nodig. Isra stopte weer en ging uitgeput op de grond zitten. Ze was de hele middag bezig geweest met het oefenen van de dansen die samen moesten worden uitgevoerd. In de angst dat ze de passen vergat was ze er minstens elke week wel een keer mee bezig. Ze vond het alleen verdomd moeilijk om te bedenken wat de ander moest doen, daardoor ging aan haar eigen passen twijfelen. En hoewel ze zeker wist dat ze het goed deed, werden haar passen daardoor toch onzeker. Isra liet zich met een gefrustreerde zucht achterover vallen en ademde de kalmerende bloemengeuren in. Met hun genezende warmte stelden de zonnestralen haar gerust. Ze zou gewoon een tijdje blijven liggen, tot ze haar zorgen was vergeten. Daarna zou ze wel weer zien wat ze ging doen.

Leida liep verder door het bloemenveld en belandde bij een groep rozenstruiken. Het was een dicht begroeid gebied waar ze makkelijk doorheen zou kunnen stampen met haar laarzen. Toch wou ze de mooie bloemen niet verpesten. Ze boog zich voorover en rook aan een rode roos. De geur was weeïg zoet en leek meteen tot in haar hoofd door te dringen. De rust en de schoonheid van deze plek maakte door deze geur des te meer indruk op haar. Toen ze zich weer oprichtte van de rozenstruik zag ze tot haar grote verbazing een meisje dansen in de bloemen. Het leek net een toverfee, zo vloeiend waren haar bewegingen. Natuurlijk droeg de betoverende omgeving wel bij aan deze illusie. Toch zou Leida, hoe hard ze het ook zou proberen en in wat voor een mooi bloemenveld ze ook zou staan, nooit zo kunnen bewegen als dit meisje. Daar was ze veel te lomp en onhandig voor.

De zon en de bloemen vulden Isra met nieuwe energie, maar gek genoeg ook met een enorme loomheid. De zuivere bloemengeuren vulden de warme lucht, waardoor sommige mensen het misschien benauwd zouden krijgen. Voor Isra gold dit niet, ze voelde zich gezuiverd door de natuur. Ze kwam moeizaam overeind en nam de omgeving eens goed in haar op. Ze was hier dan wel gekomen om te oefenen, maar ze had nog niet goed naar de bloemen gekeken. Nu ze zo ontspannen was, kon de schoonheid beter tot haar doordringen. Bloemen in alle kleuren stonden om haar heen, er was geen kleur die genegeerd bleef. Vlinders en bijen dromden rond de bloemen samen, Isra dacht soms zelfs een vogeltje te zien, dat langs de bloemen vloog, maar dat kon net zo goed een grote vlinder zijn. Met haar nieuwe kijk op de omgeving stond ze op. Omdat de schoonheid tot haar was doorgedrongen, nam ze voorzichtige stapjes, bang om nog meer bloemen te knakken, en ze ging op een vlakke steen zitten. Ze keek met een weemoedige blik naar de plaatsen waar ze had geoefend. De meeste bloemen stonden er nog wel goed bij, maar sommige plekken waren platgetrapt en de bloemen waren geknakt. Isra wist niet precies welke natuurgeesten en goden over deze velden als domein hadden, maar ze nam zich voor 's avonds een wierookstokje te branden, om de geest voor deze schoonheid te bedanken.

Leida liep nog steeds door de bloemen, zo voorzichtig mogelijk. Toch knakte ze erg veel bloemen om. De mooie omgeving zorgde ervoor dat ze hierdoor een knoop in haar maag kreeg. Ondanks dat ze wist dat er volgend jaar weer nieuwe bloemen zouden staan, was het alsof ze de bloemen voor eeuwig van het leven ontnam. Het was zoiets moois, de natuur. Zo onveranderlijk. Je kan een eik omzagen, maar je kan niet voorkomen dat zijn eikels uitgroeien tot nieuwe bomen, die de plek van de oude eik innemen. Zo was het ook met de bloemen. Zelfs als je het hele veld zou verbranden zou uit de as weer een nieuw ecosysteem ontstaan. Dit gaf haar nieuwe moed om verder te gaan met haar missie. Soms twijfelde ze aan het uitmoorden van de twaalvers. In principe hadden zij niets misdaan. Maar nu begreep ze dat je soms bomen om moet hakken om plaats te maken voor nieuwe bomen. En ondanks dat je een bloemenveld plat zou branden, uit de vruchtbare as zullen altijd weer nieuwe bloemen opreizen. Misschien zelfs wel mooiere dan die er gestaan hadden voordat de brand had gewoed. Ze merkte dat ze steeds dichter bij het nu niet meer dansende meisje was gekomen. Ze zag stenen tussen de bloemen liggen en gebruikte deze als een soort pad, om toch maar zo min mogelijk bloemen te kwetsen.

Isra neuriede wat in zichzelf. Het leven was prachtig, dat bewees dit veldje bloemen. Ze vergat de bloemen die waren geknakt en keek nu naar de bloemen die heel waren. Wat een schoonheid zat er in zulke kleine plantjes. Zelfs de kleinste, kruipende plantjes die naast de steen groeiden, met kleine bruiniggroene bloemetjes, waren prachtig met hun robuuste verschijning. "Zulke planten kunnen waarschijnlijk overal groeien," dacht Isra. Ze plukte voorzichtig een van de takjes, erop lettend dat ze niet te hele plant uit de grond zou trekken. Ze rook aan een bloemetje. Hij rook sterk en zoet, geen geur die je zou verwachten bij zo'n plant. Voorzichtig legde ze het takje naast zich neer en keek of ze nog andere mooie of aparte planten zag. Hoewel de bloemen bijna al het groen van de planten verdreven en elke kleur en elke vorm overal waar je keek aanwezig waren, leken de bloemen niet overweldigend. Isra voelde het zachte briesje, die verkoeling bracht van de warmte van de zon. Ze sloot haar ogen en met een tevreden glimlach probeerde ze de geluiden van het bloemenveld te horen: voornamelijk geruis, het gezoem van bijen, gezang van vogels, maar af en toe ook sprinkhanen en vreemd genoeg, ook voedstappen. Isra opende haar ogen en ging op de steen staan. Eerst rekte ze zich goed uit. na het oefenen en het zitten, voelden haar spieren nogal stijf aan. Ze draaide zich daarna om en keek naar de persoon die de voetstapgeluiden had veroorzaakt, terwijl ze met opgewekte stem "Hallo, ik ben Isra" riep.

Leida sprong van steen tot steen en bukte halverwege. Ze plukte een witte bloem van een bosje af. Het pure witte bloemetje was de jasmijn, een heerlijk geurende plant. Ze snoof de geur van de bloem op en stak hem achter haar oor. Ze sprong verder van steen tot steen en genoot van de brandende zon, die de aardbeiroze kleur van haar haren extra goed uit liet komen door de weerkaatsing van het licht. Vroeger had ze zich geschaamd voor de overdreven vrouwelijke kleur van haar haar, maar nu had ze geleerd het te accepteren en respecteren. Ze schrok eerst een beetje van de stem die het harmonieuze geluid van de natuur bruut doorbrak, maar merkte vervolgens dat het niets gevaarlijks was. Het was het meisje waar ze nog geen paar minuten geleden doelbewust naartoe was gelopen. De natuur deed rare dingen met een mens, zeker als zij zo betoverend was als hier. "Hoi, Leida." Riep ze net zo opgewekt terug.

Isra keek met een lach naar de vrouw, die Leida heette. Haar gezicht straalde op een manier die ook vaak bij jonge kinderen te zien was. Dat kwam door het mooie weer en de omgeving, dan kon ze niets anders dan gelukkig zin. Ze bukte om haar oefenspeer van de grond te pakken en maakte die op een nogal onhandige manier aan een koord op haar rug vast. Daarna sprong ze van steen na steen, volgde dezelfde die Leida ook nam, alsof het een kinderspelletje was. De speer slingerde heen en weer, raakte haar benen, maar ze bleef overeind. Toen ze nog een paar stenen van Leida verwijderd was, zei ze: "Is het niet prachtig vandaag? De bloemen, de lucht, de natuur, eigenlijk alles is prachtig." Ze spreidde haar armen alsof ze de hele wereld in één keer wilde aanwijzen.