Het kleine legerkamp - Rijk v.d. Leeuw

Alexis heeft zich laten infiltreren in het leger van het rijk van de Leeuw. Dit heeft beter dan ooit uitgepakt, want de legerleiding was zo tevreden over haar kunsten, dat ze in een korte tijd een klein commando onder zich heeft gekregen. Deze is gestationeerd in een gebied waar nogal last is van een bepaalde gang. Het is haar taak om deze gang te stoppen, maar dit gaat lastig met de weinig middelen die dit commando beschikbaar heeft. Het kamp is niet geheel opgebouwd uit tenten, er zijn houten posten, ook is het deel waar Alexis in 'woont' gebouwd van hout. Toch moet een groot deel het toen met stevige tenten. Het kamp staat buiten een stad, waar het op een open plek staat, met aan de noordkant een bos waar in gejaagd kan worden.

regels: standaard

Het was al laat op de avond, je zou het rond dit tijdstip ook nacht kunnen noemen. Een groot deel van het kamp was al in diepe rust. De weinige soldaten die nog wakker waren, waren belast met de taak om de wacht te houden of konden net als Alexis de slaap niet vatten. Zonder al te veel geluid te maken, maakte Alexis een rondje door het kamp heen. Her en der bleef ze een praatje maken met de soldaten. De meeste kende ze ondertussen al bij naam, sommige waren vriendelijk tegen haar. Andere vonden haar maar een raar geval. Logisch, want binnen een paar weken direct een commando toegewezen krijgen was niet de normale gang van zaken.

Met een kort teken maakte Dino duidelijk dat zijn groep kon gaan. Snel controleerde hij het stoffen masker dat zijn ogen omringde en aan de achterkant van zijn hoofd vastgebonden zat, wat iedereen had, en gooide zijn hoodie over zijn hoofd heen. Stil kwam hij achter de bosjes vandaan en liep naar de rand van het bos net als de anderen. Daar aangekomen liet hij zijn groep weer even halthouden om het kamp te bestuderen. Hij had genoeg mensen in het kamp die hem verteld hadden dat er een nieuwe commandant was en niet zomaar eentje ook. Ze zou in de korte tijd die ze in het leger zat het zo goed gedaan hebben, dat ze haar deze leidinggevende functie hadden gegeven, in de hoop dat zij wat aan de gang kon doen. Zodra Dino dit nieuws had gehoord, was hij meteen begonnen met een plan op te stellen. Hij had zich de eerste week rustig gehouden om de indruk te wekken dat de situatie niet zo erg was. Zijn eigen mensen hadden echter ook weer voorzieningen nodig, wat ervoor zorgde dat hij een kleine operatie te been had gebracht om te plunderen. Het was een goede kans om te zien hoe de nieuwe commandant ermee om zou gaan.

Een wachter kwam in zicht en Dino knikte naar Gerard die naar voren schoot en zo stil mogelijk naar de wachter toesloop. Hij verraste hem door hem vanachter vast te pakken. Snel werd het vochtige doekje op zijn mond gedrukt en binnen enkele tellen verslapte hij. Hierop gaf Dino de rest een teken en liepen ze het grasveld over naar de tenten. De soldaten waren niet helemaal dom en hadden hun voorraad middenin het kamp opgeslagen, wat de operatie bemoeilijkte, maar zeker niet onmogelijk maakte. Op sokken liepen de mannen tussen de tenten door en wanneer ze een wacht tegenkwamen, werd die het zwijgen opgelegd.

Er kwam gerommel in het kamp, de stilte veranderde. Nog steeds was het stil, maar er waren veranderingen in het geluid op te merken. Iets wat Alexis ook opviel. Natuurlijk was ze ingelicht over haar taak, dat ze hier zat om de gang die dacht dat ze het voor het zeggen hadden op te rollen. Maar in de korte tijd dat ze hier zat had ze nog geen last van deze beruchte bende gehad. Nog steeds verwachtte ze een aanval, maar niet specifiek nu. Toch waren haar alarmbelletjes gaan rinkelen, toen het geluid in het kamp subtiel veranderde. Ze gebaarde naar een van de wachten waarmee ze aan de praat geraakt was om op te letten. Degene met wie ze aan het praten was geweest, was enkele jaren ouder dan haar, maar ze had al voldoende respect verdiend om als een gelijke beschouwd te worden. De eerste dagen waren lastig geweest, maar na een paar incidenten was het voor de meeste soldaten duidelijk geweest dat er niet zomaar met haar te sollen viel.
Alexis haar ogen zochten de omgeving af, het weinige licht in de nacht kwam van de lantarens die tussen de tenten hingen en van enkele kampvuren. Heel duidelijk kon ze dus niet zien of er nou wat aan de hand was, want achter een lichtbron viel bijna niets te zien. Met half dichtgeknepen ogen probeerde ze te ontdekken of er werkelijk wat aan de hand was. Wat uiteindelijk ook lukte, een paar sluipende gestaltes werden zichtbaar, het waren niet meer dan silhouetten, maar het was voor Alexis duidelijk dat deze niet in het kamp thuis hoorde. Ze gebaarde naar haar gesprekspartner dat niet alles pluis was, hij volgde haar blik en leek door te hebben waar ze op doelde. "Maak de mannen wakker." beval ze hem, om enkele seconden een grote vuurbal af te vuren op een van de gedaantes. De bal maakte een sissend geluid, wat als waarschuwing gold, niet alleen voor de onbekende indringers, maar ook voor de mannen die in de omliggende tenten te slapen lagen.

De voorste mannen waren al bijna bij de voorraadtent toen er verandering kwam in het kamp. Dino had niet echt anders verwacht dan dit al was het natuurlijk makkelijker geweest als ze de spullen al hadden gehad. In zijn ooghoek zag hij achter zich een vuurbal aankomen en hij schoot snel naar voren. Dat moest de commandante wel zijn, aangezien hij niet had gehoord van een ander iemand met gaven. Bij de tent aangekomen, werd hij meteen aangesproken door Tischa. 'Swordfish, gaan we door?' Zei ze waarop Dino een kort knikje gaf. Het had geen zin om de operatie af te blazen nu ze toch al in het midden van het kamp zaten. Terwijl het kamp steeds meer tot leven kwam, waren de meeste mannen nu bij de tent aangekomen. Dino brandde een gat in het tentdoek en terwijl zijn mannen erin gingen om hun tassen te vullen, stond hij met een paar anderen op. De groep die hij had meegenomen was klein, maar goedgetraind. Ze hadden dus zeker geen overhand als alle soldaten er zometeen waren, dus moest het snel gebeuren. Hij trok zijn zwaard en ging klaar staan om zijn mannen te verdedigen tegen de naderende soldaten, net als de anderen.

Het kamp kwam langzaam tot leven, maar Alexis wachtte niet tot elke soldaat aangekleed was en klaar was om in te grijpen. Dat zou teveel tijd kosten en ze vertrouwde de ondercommandant voldoende om de soldaten hun orders te geven. Alexis zag in haar ooghoeken dat de eerste soldaten ook klaar waren voor de aanval. Met een hoofdknik maakte ze duidelijk dat ze de confrontatie aan moesten gaan. Ze rende ditmaal op legerkisten, omdat de grond te drassig was voor haar welbekende pumps, richting de voorraden, waar de indringers het duidelijk op gemunt hadden. Tijdens het rennen zag ze hoe er een gat in de tent met voorraden gebrand werd, als reactie hierop formuleerde ze nog een vuurbal. Dit maal stuurde ze deze meer gericht op de vuurstuurder van het stel af. Via de verhalen had ze al gehoord dat waarschijnlijk de vuurstuurder de leider van de groep was, dus die wilde ze te pakken krijgen. Zodra de leiding weg viel, was de rest waarschijnlijk niet meer dan een groep kippen zonder kop. Dus tot ze dichtbij genoeg was, moest ze het doen met vuurballen die ze afvuurde op de groep indringers, pas toen ze dichtbij genoeg was, greep ze haar dolken om het echte gevecht tegemoet te gaan.

Hoewel Dino normaal liever geen levens nam, zag hij nu de soldaten op hen afkwamen geen andere manier. Niet dat hij er sentimenteel over was, maar hij hield doden liever als laatste optie. Met een simpel teken van zijn hand, beval hij zijn mannen om achter hem te blijven. Terwijl de soldaten dichterbij kwamen, verzamelde hij zijn energie. Dit werd even onderbroken door de vuurbal die opeens in zijn zicht verscheen. Hij richtte zijn hand erop en stuurde het ding in een bocht weg, waarbij hij in een tent belandde. Snel verzamelde hij de rest van zijn energie en zodra hij genoeg had, maakte hij een boog van vuur om die een stuk voor zijn groep te houden en die hen scheidde van de soldaten. Hij wist goed dat dit niet alle soldaten zou tegenhouden en zeker niet de commandant. Daarom pakte hij zijn zwaard stevig vast in de hand die nog alle vingers bezat en zette een stap naar voren om de soldaten die erdoorheen kwamen op te vangen, net als zijn eigen mannen die nu naast hem kwamen staan. Voordat de eerste erdoorheen kwamen, legde hij zijn hand even op degenen naast hem en haalde wat energie uit hen, aangezien zulke vuurtrucjes nog altijd aardig wat energie kostte.

Alexis zag hoe een van haar vuurballen in de tenten terecht kwam, gelukkig had het de ochtend geregend en brandde niet direct de hele tent af, maar het was wel iets waar ze rekening mee moest houden. Alexis kon zich namelijk nog wel eens laten gaan en dan de omgeving om haar heen vergeten. Alexis riep een paar bevelen naar de mannen om haar heen en ging zelf op de leidinggevende persoon af. De dolken die ze ondertussen in haar handen had waren scherp, Alexis schroomde niet om iemand neer te steken als dat moest. Dit was haar kamp, haar verantwoordelijkheid en ze pikte het gewoon niet als er zomaar iemand dacht haar spullen te jatten. "Als ik jullie was, zou ik maar vast beginnen met rennen." riep Alexis strijdlustig tussen twee ademhalingen naar de leider van de groep toe. Ze had nog niet precies doorwaarom ze zo dicht tegen elkaar stonden, maar zo waren ze wel een makkelijk doelwit voor haar eerste dolk die ze in de richting van een gedaante rechts van de leider wierp.

Dino voelde de energie zijn lichaam weer instromen terwijl hij zijn hand stevig op de arm van de man naast hem hield. Het gaf hem ook even de kans om achterom te kijken naar de voorraadtent, waar de eerste mensen al weer uit kwamen en als schaduwen in de nacht verdwenen. Hij draaide zijn hoofd met een ruk weer om toen hij de commandante hoorde roepen. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en hij keek met zijn doordringende groene ogen even naar de vrouw die nu nog maar een klein stukje van hen afstond. 'Dat zullen we zo doen, eerst nog wat zaakjes afhandelen.' Zei hij op vrij rustige toon. Hij zag de dolk op hen afvliegen op met een duw drukte hij de man waar hij zijn hand nog op had aan de kant. Hij wist dat het pijn zou doen, ondanks dat hij al genoeg pijn had doorstaan dat je zou denken dat hij er wel gewend aan was. De dolk schampte langs zijn arm, een lange snee achterlatend. Zonder er veel bij na te denken, liet hij zijn hand eroverheen glijden om het dicht te schroeien. Later kon hij zijn wonden helen, maar nu kostte dat teveel tijd. Nu zijn energie weer helemaal opgepompt was, maakte hij een vuurbal en schoot die af op de commandante, waarna er meteen een tweede achterna kwam.

Alexis had meer geluk dan ze verwacht had, de man was zo stom om de man naast hem weg te duwen, waardoor de dolk hem schampte. Nouja, zijzelf zat er niet mee, het verzwakte haar tegenstander in zekere zin. De andere soldaten zouden zich bezig houden met het beschermen van de voorraden en proviand. Ze herkende de manier waarop hij zijn wond dichtschroeide, vaak gebruikte ze zelf ook die techniek. Het zorgde alleen voor lelijke littekens, die een lange tijd nodig hadden om een beetje te helen. Maar zijzelf bezat dan ook niet de kracht helen. Voor ze de rest van haar aanval in kon zetten kwamen er twee vuurballen op haar geschoten. De eerste wist ze nog te ontwijken, maar de tweede schampte gemeen haar schouder en nam een stuk van haar rondwapperende haren mee, wat duidelijk werd door de stank die de geur van verbrand haar verspreidde. Alexis gromde even verbeten, voor ze de aanval weer zette. Ditmaal zonder te werpen, maar haalde ze juist uit naar de leider van de groep met haar dolken. In man tot man gevechten was ze beter dan het richten van vuurballen op lange afstand.

Dino riep een kort maar duidelijk bevel naar de mannen om de mensen in de tent er veilig uit weg te krijgen. Gehoorzaam volgde ze het bevel op en zakten af om de anderen te helpen. Hierna richtte Dino zich weer op de commandante die op hem afkwam. Hij hief zijn zwaard om de dolken af te weren en draaide het weer weg om richting de vrouw haar arm te zwaaien. Ondertussen pakte hij met zijn andere hand een dolk uit zijn riem, zodat hij een extra bescherming had. Hijgend kon hij nog net met een grijns uitbrengen:' Leuk je te ontmoeten.'

Weetje wat echt leuk zou zijn, dat ze na deze meet elkaar in een bar tegenkomen. Dat alexis nog niet weet hoe de gangleider eruit ziet, dus Dino niet herkend. Dan gaat Dino haar expres verleiden en gaan ze met elkaar naar bed. Later kan ze dan erachter komen dat de gangleider Dino is, en kan hij haar daarmee ongelooflijk gaan pesten. :p

Alexis gromde even bij zijn woorden. "Voor zolang je die ontmoeting na kan vertellen." De jonge vrouw was niet erg vredelievend ingesteld op dit punt en was zeker niet van plan de indringers zonder slag of stoot er vandoor te laten gaan. Met haar dolk sloeg ze het zwaard af dat op haar arm af ging. Met haar voet voerde ze een trap uit in de richting van de maag van de jongen. Om hen heen waren de eerste gevechtjes ook losgebroken nu de soldaten wakker geschud waren door het plotselinge lawaai. Sommige waren half aangekleed, andere hadden gewoon in hun kleding geslapen.

Dino's grijns werd alleen naar breder bij de vrouw haar woorden. 'Dat klinkt als een uitdaging.' Zei hij en trok zijn zwaard weer naar zich toe. Alhoewel hij tegenover de vijand stond kon Dino het niet laten om zijn charmes te uiten. Deze vijand was dan ook niet erg onaantrekkelijk en reageerde zo fel wat het ook nog eens leuk maakte. Dino zag de voet op hem afkomen en draaide ervan weg, om vervolgens het uitgestrekte been vast te pakken. Hij duwde het been omhoog en van zich af om de commandante uit evenwicht te brengen. Snel gooide hij daarna zijn gewicht tegen haar aan in een poging haar onder zich op de grond te drukken.

Alexis raakte uit evenwicht, nadat de jongen haar been te pakken wist te krijgen. Ze had al snel door wat de jongen van plan was. Door met een snelle beweging zich naar achter te laten vallen kon Alexis het ergste voorkomen, maar een val op de ruwe grond kon niet uitblijven. Met een stevige vlaag vuur vanuit haar handen, gericht op de bendeleider. Ze had er al snel genoeg genoeg van. Deze gasten dachten zomaar haar kamp binnen te vallen en hen te beroven van de al schaarse goederen.

Dino wilde zich op zijn knieën laten vallen om de commandante zo vast te zetten, maar moest op het laatste moment uitwijken door de vlaag vuur en voelde het langs zijn arm schrijnen. Hij liet zich naast de vrouw op de grond vallen, maar rolde door om weer overeind te komen. Op dat moment riep Tischa:' Swordfish we zijn klaar!' Al had hij graag verder willen vechten, hij kon niet riskeren dat zijn manschappen verder gevaar liepen als er.nog meer soldaten kwamen. Hij grijnsde even naar de vrouw. 'Ik hoop je weer te zien mylady.' Zei hij en rende er toen als de bliksem vandoor in de richting waar zijn mannen ook terugtrokken uit het kamp.

Alexis snoof bij zijn woorden, zo makkelijk zouden ze niet van hen afzijn. Alexis riep enkele bevelen die duidelijk maakte zoveel mogelijk van de groep tegen te houden. Hoewel de schade beperkt was gebleven door de snelle reactie van de soldaten liet Alexis zich niet graag op de kop zitten. Ondertussen was Alexis overeind gekomen en wierp een van haar overgebleven dolken richting de benen van haar voormalige gevechtspartner, gevolgd door meerdere pijlen van glas.

Dino's grijns verdween van zijn gezicht naarmate hij verder van de commandante verwijderd was. Ook al had hij deze situatie als een mogelijkheid had beschouwd, het plan was zeker niet zo gegaan als hij had gehoopt. De plundering zou het niet waard zijn geweest als ze mannen hadden verloren. Hoewel het het risico van het vak was, was het ook Dino's verantwoordelijkheid om iedereen veilig terug te brengen. Terwijl hij hierbij nadacht, schoot er opeens een snijdende pijn door zijn kuit. Hij viel neer en rolde nog een stuk door voor hij tot stilstand kwam. Met een vertrokken gezicht trok hij zijn been op om te zien wat de schade was en zag dat er een glazen pijl uit zijn been stak. Vloekend wilde jij overeind komen, maar al snel kwam er een gestalte aangerend. 'Blijf liggen.' Klonk toby's stem. 'Toby? Ik had toch gezegd on in het kamp...' Voor hij zijn zin af kon maken, trok zijn broertje snel de pijl eruit. Weer vloekte Dino waarna Tony hem overeind hielp en met hem begon te rennen. Dino zei niks tegen Toby, maar vervloekte nu zichzelf dat hij niet beter had uitgekeken.

Alexis begon te rennen om het af te maken toen een van de afgeschoten pijlen in plaats van het luchtledige de been van de jongen raakte. Maar voor ze het wist kwam er een gedaante tussen de tenten vandaan, hij was kleiner dan de jongen zelf, maar ze verstond niet wat er tussen hen gewisseld werd. Wel was het duidelijk dat de leider voldoende in staat was om zijn vlucht verder in te zetten. Alexis gromde, wilde alweer een nieuwe vuurbal creëren toen een van de ondercommandanten haar aandacht trok. Hij informeerde haar in een paar woorden hoe de situatie was, ze waren niet in staat iemand te doden of gevangen te nemen. Iets wat Alexis dwars zat, ze had tenminste iemand willen hebben om te kunnen uithoren over degene waarvoor ze ingezet was. Maar die kans leek voor deze keer verkeken te zin toen de leider van de groep met de andere jongen ook uit haar bereik was. Pijl en boogschieten kon ze niet goed genoeg, zeker omdat de kans te groot was om in de chaos iemand anders te raken. Alexis gaf een paar nieuwe opdrachten, om er zeker van te zijn dat de indringers het kamp verlaten hadden en eventueel achterblijvers te pakken te kunnen krijgen. Zijzelf voelde nu een stekende pijn in haar schouder, deze was pijnlijk over de grond geschuurd toen ze gevallen was tijdens het gevecht. Waarschijnlijk waren haar spieren er niet erg blij mee geweest, wat de pijn nu veroorzaakte.

Uiteindelijk schoten de twee het kamp uit en het bos weer in. Nu ze in het bos waren, waren ze veilig van de soldaten, aangezien dit het terrein was van de gang. Na een klein stukje loopte, bracht Dino hijgend uit:' St..stop.' Toby hield zijn pas in en hielp zijn broer om zijn steun te vinden bij een boom. Na zijn adem tot rust te hebben gebracht, keek Dino met een frons naar Toby. ' Je moet wel heel dom zijn om zomaar mee te gaan. Snap je nu waarom je in het kamp moest blijven? Het is gevaarlijk, ik heb gezegd dat ik niet kon voorspellen hoe dit zou lopen, daarom moest je thuis blijven!' Tierde hij waarop Toby ook boos werd. 'Je kunt me niet de hele tijd vertellen wat te doen, ik ben geen klein kind meer en ik kan heus wel voor mezelf opkomen!' Dino liep rood aan van woede. 'Je gedraagt je er wel als één, ik ben nog steeds je leider en je hebt je aan mijn bevelen te houden.' Dino zou waarschijnlijk nog wel even door zijn gegaan als Tischa niet tussen beide was gekomen. 'Jongens hou op, jullie bekvechten maar verder in het kamp.' Dino wierp nog even een giftige blik op zijn broertje en legde toen zijn hand op zijn kuit om de wond die er zat te helen totdat hij dicht was. 'Laten we gaan.'

~~
nieuwe meet in een herberg ofzo?

Jep is goed, ik zal wel ergens beginnen.

Hier, ik ben vast begonnen

https://kyon-rpg.actieforum.com/t234p75-de-herberg-naast-de-voet-van-de-woestijn-niemandsland#4809

Het was een standaard patrouille waar Alexis deel van uit maakte, normaal gesproken bemoeide ze zich hier niet erg met dit soort zaken. Maar sinds de aanval op het kamp was ze zich nog meer gaan inzetten om zwakke plekken te ontdekken en te verstevigen. Vaak had ze ook om inbreng van haar mannen gevraagd, ideeën die misschien uitgevoerd zouden kunnen worden. Vele ideën waren onuitvoerbaar geweest. Zoals Carlos alle bossen laten platbranden om elke schuilplek, maar ook elke voedselbron te doen verbranden. Maar een ander simpel idee was uitgevoerd. Overal om het kamp heen hingen nu lijnen met belletjes en blikjes, verdekt opgesteld en per dag veranderd door de soldaten, zodat als insluipers het al zouden ontdekt hebben, ze er toch nog over zouden struikelen of aanraken en o de rest van het kamp te wekken. Want Alexis was er al snel achter gekomen dat enkele wachters niet opgewassen waren tegen de trucjes die de bende gebruikte. Nu waren ze dieper de bossen in getrokken dan anders, Alexis had geen idee waar het kamp van de bende zich bevond, dus uit voorzorg had ze een van de twee dolken al in haar hand liggen. Het enige geluid wat het kleine groepje af en toe maakte was soms een over en weer gefluister en een takje dat per ongeluk onder een laars knapte.

Met een grote grijns keek Dino toe hoe het groepje voor hem steeds verder het bos inging. Zijn mensen hadden hem goed ingelicht over de patrouille die hij nu al even volgde. Ze waren vroeg in de middag vertrokken uit het legerkamp en zijn wachters hadden hen het bos in zien gaan, waarna ze Dino hadden ingelicht. Zodra Dino hoorde dat Alexis ook deelnam, was er al snel weer een plannetje gevormd in zijn hoofd. Achter hen volgde nu zijn eigen mannen geruisloos, allemaal zowat onherkenbaar tegen het groen aan. Hij had geluk dat Alexis de verkeerde kant opliep, anders had hij al eerder ingegrepen. Nu kon hij echter rustig aan doen. Hij signaalde naar zijn mannen dat ze moesten blijven behalve één man die hij wenkte. Samen maakte de twee een omtrekkende beweging zodat ze een stuk voor het groepje uitkwamen. Snel zette ze nu de scène op, Dino ging tegen een boom aanzitten en pakte zijn mes tevoorschijn om een ondiepe snee te maken in zijn arm, terwijl de ander de grond om hem heen omwoelde alsof er een dier had gelopen. Dino smeerde het bloed dat uit de snee kwam uit over arm en been. Hij knikte naar de ander die terugknikte en er vandoor ging. Dino wist dat dit een risico was, Alexis zou zich kunnen afvragend wat hij hier deed of ze zouden hem niet geloven, maar hij had zich goed voorbereid dus hij dacht dat alles wel volgens plan zou lopen ongeveer. De volgende stap was het wachten op het groepje.

Alexis en het groepje hadden nog niet door dat ze in de gaten gehouden werden, ondanks hun oplettendheid. Ze waren vooral op het gebied vlak om hen heen gericht. Alexis gebaarde af en toe welke kant ze het beste op konde, hoewel ze de normale leider van de patrouille het meeste liet doen. Zij was op dit punt geen expert, dus was het ook niet haar taak om ineens de leiding over te nemen. Er leek niet veel dan het gefluit van vogels in de buurt te zijn, tot een van de soldaten met de scherpste ogen gebaarde dat er wat was in de verte. Tussen de bomen door had hij een gestalte tegen een boom zien zitten. Nu de rest ook hun aandacht op dit punt richtte werd er inderdaad een menselijke gestalte zichtbaar. Alexis gebaarde hen op hun hoede te zijn en hun wapens gevechtsklaar te houden. Je wist maar nooit, dit kon een hinderlaag zijn en Alexis wilde niet zo stom zijn om daar in te lopen. Ze gebaarde om wat meer te verspreiden en langzaam kwamen ze dichterbij de gestalte die tegen de boom aan zat. Alexis herkende hem niet direct, dus het enige wat ze zei was, "Hallo? Alles goed?"