De nachtelijke tuinen - Het rijk v.d Leeuw

Het was al laat en Oliver was eigenlijk op zijn weg terug naar huis, naar Huize Megido. Hij had erop gestaan dat Mei even rust nam, ook al bleef ze volhouden dat ze wel verder kon. Hij kende haar langer dan vandaag en had al eerder meegemaakt dat ze bijna neerstortte van vermoeidheid. Hij had zich er schuldig gevoeld en dat wilde hij niet nog eens meemaken. Rustig liep hij door de nachtelijke tuinen met zijn handen in zijn zakken en moest eigenlijk een plek vinden om de nacht dor te komen, maar hij kon niet echt iets vinden. Hij was gewend om gewoon in een redelijk bed te slapen en was niet zo'n grote fan van in de buitenlucht overnachten. Waarschijnlijk had hij vandaag geen andere keus. Het was erg stil in de tuinen op het geritsel van blaadjes en het ruizen van de wind na. Hij luisterde naar zijn eigen voetstappen en merkte eigenlijk niet dat hij iemand naderde aangezien het al zo laat was.

Alexis hoorde ver weg in haar bewustzijn hoe er voetstappen naderde, maar het duurde even voor ze zich er echt bewust van werd. Omdat ze echt vermoeid was, kostte het haar moeite om zichzelf te dwingen op te letten. Uit automatisme legde ze haar hand op de dolk die in haar riem hing. Maar eigenlijk verwachtte ze hier geen vijanden, sowieso had ze hier geen mensen verwacht, dus moest ze alsnog oppassen. Het duurde enkele seconden voor ze haar ogen open had en ze wat rechterop ging zitten om haar omgeving in zich op te nemen. Ze zag nog niks, maar dat zei niets. De vele struiken ontnamen een groot deel van het zicht, ondanks de lampjes die de rozen verlichtte.

De natuur had altijd de interesse van Oliver getrokken. Hoe alles altijd maar gewoon door ging, ook als dingen tegen zaten. Het groeien van planten en het veranderen van seizoenen fascineerde hem, aangezien het zo vanzelfsprekend was, maar ook erg bijzonder. Daarom vond hij het ook niet erg om hier te lopen en hij gaf in zijn hoofd de complimenten aan de tuinman die zijn rozen zo goed onderhield. Ze hadden de prachtigste kleuren die je zelf in het donker kon onderscheiden. Hij stapte een paadje door naar een langere weg, waar je op verschillende plekken plaats kon nemen. Het was uiterst rustig en hij liep op een kalme pas door. Hij haalde een hand door zijn haren en liep in hetzelfde tempo door totdat hij iemand zag. Iemand was in het donker moeilijk te onderscheiden en het persoon zat een eindje verderop. Toch zag hij geen bedreiging, dus ging gewoon door. Het was misschien niet helemaal alledaags dat je hier iemand zo laat nog tegenkwam, maar het moest kunnen. Misschien was dat wel een beetje naïef, maar Oliver had geen zin om moeilijk na te denken.

Achter een bocht vandaan werd er uiteindelijk een persoon zichtbaar, hoewel zichtbaar was een te groot woord. Alexis kon niet meer dan een gedaante onderschijnen door het licht dat de bloemen verspreidde. Het was dat Alexis te nuchter was, maar het gaf toch een wat griezelig effect. Het witte licht tegen een zwarte gedaante dat uit het niets opgedoken kwam. Ze probeerde haar ogen wat samen te knijpen om meer te zien in deze situatie, maar veel duidelijker werd de gestalte niet. Alexis hield een gaap tegen, waarna ze een vragend "hallo?" liet klinken.

Oliver liep een stukje door, zodat het persoon op het bankje wat beter in zicht zou komen. Nu was het niet meer dan een griezelige schim in de duisternis. En hoewel hij niet van mensen hield, was hij toch wat minder blij met schimmen. Het was een vrouw. Een jonge vrouw van rond zijn leeftijd. Ze had pikzwart haar dat weg viel in de duisternis en waardoor haar lichte huid erg opviel. Oliver bleef op een klein afstandje staan met zijn handen in zijn zakken en keek even naar haar. "Goede nacht," zei hij tegen haar als antwoord op haar "hallo".

De stem die duidelijk werd toen de jongen eenmaal dichterbij was gekomen deed haar in iedergeval niet direct naar haar wapens grijpen. De stem van de jongen klonk niet dreigend en op een of andere manier verwachtte ze geen aanval van een 'random stranger'. Alexis bekeek de jongen die ze nu een stukje beter kon onderscheiden. "Wat heb je om dit tijdstip in deze tuinen te zoeken?" vroeg Alexis, omdat een angstvallige stilte ook zo stom zou staan op het moment.

Oliver keek naar de vrouw die op de bank zat en haalde zijn schouders onverschillig op bij haar vraag. "Slechts een slaapplek voor de nacht," zei hij rustig tegen haar. Niet veel meer had ze met zijn zaken te maken en ook niet veel meer zou hij aan een vreemde vertellen. Niet over zijn reis dan, maar over het algemeen was hij sowieso niet zo'n prater. "Hetzelfde kan ik aan jou vragen, maar je zal er vast een goede reden voor hebben," zei hij terwijl hij een gaap onderdrukte. Hij was er niet zo van om zich te bemoeien met de zaken van een ander, wat had hij er dan ook mee te maken. Het zou niets goeds doen en hem nergens mee helpen, dacht hij.

"Bankjes genoeg." reageerde hij op zijn woorden dat hij een slaapplaats zocht. Misschien vond hij bankjes wel te min en dacht hij dat zij niet meer dan een zwerver was, iets wat haar wel amuseerde. "Daar heb je helemaal gelijk in." even wachten tot Carlos bijgekomen was vond ze inderdaad wel een goede reden om hier de tijd te doden en met een beetje geluk een hazenslaapje te kunnen doen.

Oliver trok een gezicht. Ja, bankjes, daar was hij niet zo van hoe verwend dat ook mocht klinken. Maar waarschijnlijk had hij vannacht geen andere keus, dus het moest dan maar. "Klopt, maar bankjes zijn niet het meest comfortabel om de nacht door te brengen," zei hij nog altijd rustig tegen haar. Het was ook laat dus al helemaal reden genoeg om rustig te zijn. Hij haalde een hand door zijn bruinrode haar, dat al warrig zat door de zachte wind die af en toe blies.

Alexis haalde haar schouders op, "Beter dan het vochtige gras." Behalve dat het gras vochtig was geworden door de sproeiers van de tuinman was de kans nogal groot dat je in een doorn terecht kwam van een van de honderden rozen. Een niet zo prettige gedachte als je gewoon even bij wilde komen van een drukke dag.

Oliver knikte. Hij had even overwogen om op het gras te gaan liggen, omdat dat wel wat zachter was. Maar hij had al gemerkt dat het te vochtig was en dat echt niet lekker zou zijn. "Daar heb je gelijk in, maar ik lig liever in een warm bed," zei hij, hoe verwend het ook klonk. Hij was opgegroeid in een huis dat aan alle voorzieningen voldeed en daarom was hij niet heel anders gewend, hoewel hij wel eens ging kamperen met zijn broers, maar meer eigenlijk niet. Ze hadden altijd het beste thuis gehad. Misschien was dat wel ontzettend slecht.