Het rijk van de Schorpioen - De uitgestrekte meren

De meren waar dit rijk om bekend staan, zijn twee enorme meren die verbonden zijn met onderlinge riviertjes en meertjes. Het water schijnt volgens de legendes een geneeskrachtige werking te hebben, iets waardoor er jaarlijks vele mensen naar deze meren trekken. Dit zijn enkel naar bepaalde delen van deze enorme meren. Er zijn ook gebieden waar zelden een levende ziel te vinden is. De meren zijn kilometers groot, dus snel naar de overkant zal je niet komen. Op sommige plekken zijn kleine eilandjes te vinden, waar je op kan uitrusten.

regels/personen: vrij

Het was pure uitputting. De hele tocht had veel van haar lichaam gevergd, liet haar elke spier voelen. Maar wie was Kayra nou als ze opgaf? Met haar draak aan het zijde was ze niet alleen en de eenzaamheid had haar nog niet geraakt. Sterker nog, ze genoot van de dagen. Ja, het was zwaar, maar ondertussen zag ze veel dingen, ontdekte ze genoeg over van alles en nog wat. Nu bevond ze zich in het rijk van de Schorpioen. Een prachtige plek, vooral de meren die zich daar bevonden waren prachtig. Haar voeten dobberden in het koele water en bracht een verlichtend gevoel toe aan de blaren die zich daar bevonden. Haar handen leunden op de rots waar ze zich op bevond en met haar ogen genietend gesloten genoot ze van de zon die haar leek te strelen met haar warme zonnestralen. "Je lijkt je vader niet echt te missen, of wel?" Kayra's ogen sprongen open toen ze de stem van Pistó in haar hoofd hoorde. Pistó had zichzelf in het water genesteld en enkel een deel van zijn rug en zijn hoofd kwamen boven water. 'Ik mis hem wel, maar ik laat me er niet door afleiden,' sprak ze. Het was ook zo, maar op het moment was ze er ook niet echt mee bezig. Ze had genoeg andere dingen aan haar hoofd en op dit moment wilde ze genoegen nemen met een klein beetje rust.

Alexis wist van Carlos zijn afkeer, wat bijna een angst te noemen was, van water. Dat was dan ook de reden dat ze Carlos hier naar toe had gestuurd. Samen vlogen ze nu rakelings boven het koude water, in haar hoofd hoorde Alexis Carlos verontwaardigd grommen. Het was meer dan duidelijk dat Carlos het niet met zijn berijder eens was. Dat maakte hij ook duidelijk door ineens een flinke bocht te maken, waardoor Alexis bijna haar evenwicht verloor en het water inviel. "Eigen schuld." hoorde ze de stem van Carlos in haar hoofd, terwijl hij koers naar de kant zette. Het was hier uitgestorven leek het wel, tot ze dichter bij de kant kwamen. Eerst leek het gezichtsbedrog, maar er zat werkelijk een draak in de branding van het meer. "Voorzichtig." mompelde Alexis, vanaf de plek waar ze waren kon ze nog niet onderscheiden wie de eigenaar van de draak was, anders had ze wel gezien dat het iemand van Het Dertiende Rijk was, aangezien ze met Kayra over de grens getrokken was.

Toch was het al te laat. De man was opnieuw in haar gedachten gekomen en heel even zag ze zijn grijns weer terug. Hij was geweldig en ze moest zeggen dat ze zijn spontaniteit mistte. Maar was dat een reden om hier nu over te gaan mokken? Nee. Nu had ze andere dingen aan haar hoofd. Het Dertiende Rijk was hier niet voor niets. Heel even gleed haar blik naar de lucht, waar ze sommige wolken voorbij zag komen en daar vormpjes uit probeerde te halen. Tot ze een stipje ontdekte dat steeds groter leek te worden. Zag ze dat goed? Kayra kantelde haar hoofd iets en vernauwde haar ogen, om het "ding" beter te kunnen bezichtigen. Pistó kwam al overeind en spande zijn vleugels uit. De draak was veel te impulsief. 'Wacht,' sprak Kayra hem tegen, waardoor hij geïrriteerd omkeek. Ze wist niet waarom, maar iets in haar zei dat dit geen gevaar was, dat ze niet hoefde te vrezen. Het was een draak, dat mocht duidelijk zijn. Er was geen enkel ander beest - naar Kayra's weten - die door lucht kon vliegen.

Carlos vloog met grote vleugelslagen steeds dichter richting de kant, langzaam werd de draak meer zichtbaar en toen ze dichtbij genoeg was, gaf Alexis aan Carlos door dat hij zich klaar moest maken voor de landing. Terwijl Carlos de landing in zette hield Alexis de gestalte in de gaten, die nog niet veel leek te doen, meters kwamen ze dichterbij terwijl ze over het water scheerde. Pas op het laatste moment herkende ze de gestalte. "Hey." riep Alexis ter begroeting, terwijl Carlos de landing afmaakte door al klapwiekend op het strandje terecht te komen. Het ging niet heel soepel, maar het was niet zo chaotisch als ze eerder had meegemaakt.

Jack bevond zich op een eilandje ergens in het midden van één van de meren. Het was geen groot eilandje en Jack vond het er heerlijk. Het was trouwens een raar gezicht, het eiland leek wel een winterparadijs. Omdat het niet groot was, had Jack zijn kou over het hele stukje land uit kunnen spreiden. Hij had het laten sneeuwen, dus alles was helder wit. De blaadjes, bloemen en grassprieten waren blauw, want ze waren stevig bevroren en om het eilandje lag een dun laagje ijs. Jack vond het er heerlijk, hij was hier nu al een aantal dagen. In het midden van het eiland zweefde zijn staf, die bleef zweven omdat hij omwikkeld was met ijs. Daar, in het midden, lag ook de meeste sneeuw, ongeveer een meter, en Jack had er ijssculpturen van de winterkoning en -koningin gemaakt als wachters. Ergens anders had hij een iglo gebouwd, aan de rand van het eiland waar nog maar vijfentwintig centimeter sneeuw lag. Daar lag hij nu voor in de sneeuw, in zijn onderbroek, genietend van de zon, die hier overkwam als een koud winterzonnetje. Maar niet dat je aan zijn gezicht zag dat hij lag te genieten, dat was zoals altijd emotieloos. Naast hem, in het water, zwom Belle vrolijk heen en weer. Ook zij vond de kou heerlijk als altijd.

Om eerlijk te zijn was Dane chagrijnig as hell. Benjamin had namelijk de gewoonte om bij boerderijen te landen randomly]/i] verbroken, had ‘m in één of ander klotebos waarvan hij de naam niet eens kende gegooid en was er toen vandoor gegaan. Hou ook van jou, schat. Godallemachtig, hij was zowat zeker dat die draak mentaal dertien was. [i]”Maar ik ben dertien! Ik ben volwassen en slim, oh my god! Je hebt niks over me te zeggen!” Oké, daar was eigenlijk geen twijfel meer over. Maar Dane zat nu wel in een bos en gezien zijn desinteresse in de meeste andere rijken had hij geen flauw idee waar hij precies zat. Well shit. Maar goed, overleefde hij dat dan ook maar eens. Dik yolo.
Nu stapte hij maar eens rond. Wauw, heel mooi allemaal, hoor. Alleen jammer dat hij tot nu toe over twee boomwortels was gestruikeld. Godverdomme, klotebos. Nja, overleefde hij wel. Het was niet dat hij dringend naar een romantisch afspraakje moest om een vrouw met een groot decolleté te verleiden. Nah. En hij had - helaas, helaas – ook weinig verhalen te vertellen. Ach, kreeg hij ooit nog weleens voor elkaar. Maar goed, hij probeerde dus niet te struikelen over veel te dikke boomwortels – stadsmens, jazeker wel – en kwam uiteindelijk terecht aan de rand van het bos en had overigens een goed zicht op twee meren. Wacht, die twee kende hij wel, hoor. Van de aardrijkskundige les. Jup, hij was geniaal, dank u zeer. Hoe dan ook, hij situeerde zichzelf nu in het Rijk van de Schorpioen, ook al zou hij geen flauw idee hebben waar dit meergedoe precies lag. Zó geïnteresseerd was hij ook weer niet geweest. Het was echt niet zo dat zijn leerkrachten altijd zo lovend over hem waren geweest. Tja. Hoe dan ook, het zag er alvast niet precies zo uit als de afbeeldingen die hij had gezien. Zo waren er meer eilandjes. En de vorm was ook ietsje anders. Om maar niet te vergeten dat ze hem nooit hadden verteld dat één van die mini-eilandjes bedekt met ijs was. Dafuq? Wat was hier in godsnaam aan de hand? En oh trouwens, waar was Benjamin naartoe? Godallemachtig, hij had eigenlijk helemaal niet graag als hij constant aan het whutthefucken was. Beetje gênant. Zelfs hij had zijn eergevoel.

Het strand van het eilandje was bedekt met sneeuwelfjes, iets dat Jack altijd deed als hij tevreden was. Hij zat nu te kijken naar wat hij had geproduceerd. Door de bomen heen zag hij zijn staf zweven, tussen de beelden van de Winterkoning en -koningin. Bij een kleine windvlaag tingelden de ijspegels en dat ging dan als een soort van rilling over het eiland. Wat ik trouwens vergeten was te vertellen over Jack, hij heeft een gebroken been. Een paar weken geleden is hij in een afgrond gevallen en daarbij had hij zijn been gebroken. Het had erger kunnen zijn, als hij zichzelf niet af had kunnen remmen met zijn staf. Dat been belette hem nu van teveel beweging, dus hij sleet zijn dagen hier gewoon liggend op het strand in de zon waar hij door de kou niet bruin van werd. Dat wilde hij ook niet, bruin zijn. Geen broek aan was ook veel handiger met zijn gipsen poot. En nu zat hij gewoon te kijken naar hoe zijn staf rondjes draaide op zijn plaats, boven een laag sneeuw van een meter en vergezeld door twee beelden. Jack beschouwde het ding wel als de bron van zijn kracht, al was dat natuurlijk onzin. De staf versterkte hem alleen, omdat Jack dat zelf wilde. Belle was klaar met zwemmen en klom op het eilandje. Haar hoeven knerpten in de sneeuw op weg naar haar plekje om te grazen. Zodra het geknerp stopte, ging het verder in het gekraak van bevroren grassprietjes tussen de kaken van Belle de rendierdraak.

Het was niet zo dat Dane enorm hoog was, het was eerder zo dat het steil was. Maar het was ook weer niet bepaald zo dat Dane zo’n voorzichtige kerel was die over alles twintig keer nadacht. Hij maakte snel beslissingen, dus joepie jee. Impulsief? Misschien. Waarschijnlijk. Maar ach, no-one gives a fuck. Hij liep van de heuvel – eerder een plateau, maar oké, dat klonk niet – af, voelde zich even vijf jaar en had al zin om te rollen, maar besloot net op tijd dat dat wel erg gênant zou worden. Ah, het probleem van volwassen zijn. Had je geen geldige reden meer voor random dingen en mocht je sure as hell niet meer wildplassen zonder straf. Arme hij. Misschien moest hij een zelfhulpgroep oprichten. Zou drukbezocht worden dan. Oh wacht, dan wilde hij wel geld ervoor, hoor. Zelfs weldoeners moesten brood op de plank brengen. Of ze nu een kroost hadden of niet. Tussen haakjes, hij had geen kroost. Absoluut niet. Iemand vrijwilliger? Oké, hij zag wel. Hij had er zelf ook nog graag wat over te zeggen, over de keuze van moeder voor zijn bloedjes van toekomstige kindertjes. Wacht, dit was nog wel wat vroeg. Hij had amper iemand op het oog. Stoute hij. Bovendien was er geen enkele aanleiding. Oei, oei, was hij wel helemaal goed in zijn bovenkamer? We zullen zien. Hoe dan ook, hij was dus niet-rollend, heel beschaafd van de heuvel, of het plateau, gekomen en keek nu nieuwsgierig naar het meer. What the fuck?
Misschien was Dane gewoon een stadsmens en daardoor heel gewend aan rare types, maar niet aan dit soort taferelen. Of misschien was het wel heel normaal voor boerengatten zoals dit hier scheen te zijn om een random ijseilandje of zoiets te hebben, maar hijzelf vond het kortom raar. En fucked up. Godallemachtig, het zag er gewoon…raar uit. Oké, hij was vast niets gewend, maar toch.

Ehm, denkt hij alleen maar of doet hij ook nog dingen?

Jack stond op en schuifelde door de sneeuw met zijn gipsen poot naar de iglo. Daarbinnen lag zijn tas. Hij kwam terug naar buiten met een appel in zijn hand, die was bevroren zodra Jack hem aan had geraakt. De appel kraakte meer dan normaal toen hij zijn tanden erin zette. In zijn ander hand had hij een banaan. Hij keek even naar zijn blote buik, overwoog of hij de banaan ook moest eten en besloot toen van niet. Het leek dan wel alsof de dingen Jack niets uitmaakten, vanbinnen baalde hij ervan dat hij niks kon doen en dat hij niets deed was te zien aan zijn lijf. Hij was nooit dik geweest en had de bouw altijd al gehad, maar kennelijk had zijn lichaamsbeweging toch altijd een rol gespeeld. De banaan besloot hij dus maar te offeren. Ook deze vrucht was bevroren. Door al het ijs in de banaan een andere kant op te sturen, ontplofte het ding in een regen van kleine stukjes bevroren banaan. "Zon t Drak ot Draka ke Ransw," zei hij plechtig. Het betekende is als 'Voor de Koning en Koningin van de winter' in de taal van Jacks eiland. De wind nam de kleine bananenstukjes mee en al snel waren ze niet meer te zien, niet meer dan een kleine glinstering van het ijs in elk geval.

Het was heerlijk weer. Artemis en Scarlet hielden een lunchpauze in dit gebied. Het was niet koud door de zon en het verfrissende water voelde goed onder Scarlets voeten, die ze aan het weken was. Ze zat met haar rug tegen Artemis aan terwijl ze op een broodje knabbelde. Artemis had haar eten al op en sloot haar ogen om even te rusten. De dagen waren vrij rustig geweest naast het reizen. Scarlet had nog niet erg veel gemerkt van het dertiende rijk en vroeg zich af of ze alles miste. In het zelfde geval vond ze het niet zo erg dat ze nu geen gevaar liep. Ze strekte zich even kort en at verder. Misschien was een beetje spanning ook wel goed zo nu en dan, dit was misschien een beetje saai. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen en verwachtte dat het gevaar uiteindelijk toch wel zou komen.

Rustig waren ze geland. Sheila wilde perse even stoppen, ze moest even haar water bij vullen en allerlei andere dingen even regelen. Het was rustig hier en daarom landde ze gewoon. Sheila had nog niet eens in de gaten dat er ok andere mensen waren toen ze van Dain af dook, zo het water in. Ze had het gewoon even nodig. Rustig zwom ze in het water naar de kant toe. Waar ze, toen ze boven water kwam, een meisje aan trof die tegen haar draak aan leunde. Verbazing was op haar gezicht te lezen en nerveus kwam ze even overeind. "Goedemiddag.." Klonk het even verbaasd. Ze slikte even nerveus.

Scarlet merkte wel dat er iemand het water in kwam vanuit de lucht. Ze had niemand verwacht op zo'n rustige plek. Even keek ze hulpzoekend naar Artemis die ook haar ogen weer geopend had, ze zouden elk moment weg kunnen gaan als dat nodig was. Scarlet glimlachte even kort naar het meisje toen ze boven kwam en haar begroette. "Hallo," zei ze op een rustige toon tegen haar en voelde zich een beetje verlegen, misschien was het vreemd om zo met een draak te zitten, maar het meisje was ook niet zomaar uit de lucht komen vallen. Scarlet haalde even een hand door haar bruine haren.

Sheila bekeek het meisje rustig en met verbazing. Glimlachend knikte ze even. "Ik heb toch niemand nat gemaakt?' vroeg ze voor de zekerheid. Van de draak keek ze niet verbaasd op. Glimlachend keek ze dan ook even naar boven waar Dain boven hen vloog. Glimlachend beet ze zacht even op de binnenkant van haar wang. Ze vond het leuk dat ze zo had kunnen duiken vanaf Dain het water in. Ze keek even naar de dame en daarna weer even naar Dain, ze was blij met hem en keek hem tevreden aan. Hij was leuk en lief voor haar. Het deed haar goed dat hun band weer beter aan het worden was. Zacht beet ze op haar onderlip.

Scarlet schudde haar hoofd met een klein glimlachje rond haar lippen. "Nee, helemaal niet," zei ze en tot haar opluchting leek het meisje geen probleem te maken van de draak. Niet iemand van het dertiende rijk, of dat leek maar zo? Artemis had ook wel het idee dat het prima was en sloot haar ogen weer om verder te gaan met haar slaapje. Scarlet stond op, maar nog steeds stond ze tegen Artemis aangeleund. Even keek ze omhoog naar de draak van het meisje, altijd verwonderde ze zich weer over de pracht van die beesten. "Hij is mooi," zei ze tegen het meisje.

Ze moest bekennen dat ze het fijn vond dat ze niemand nat had gemaakt. Sinds ze geen waterkrachten had zou ze zich best schuldig gevoeld hebben erom. Daarom werd haar glimlachje iets groter terwijl ze naar de jongedame en haar mooie draak keek. "Dankje, ook namens Dain. Jouw draak is ook schitterend om naar te kijken." Bekende Sheila, hoewel Astor nog altijd de kroon spande met zijn gouden schubben waren de meeste draken die Sheila gezien had erg prachtig. Daarom was het ook een genot om daar naar te kijkenn.

NEW
James stong aan de rand van het water en keek voor de zekerheid nog een kedr rond. Zolang er geen dertiener die hem kende in de buurt was, was dit de eerste keer in zijn hele leven dat hij dit ritueel veilig kon doen, zonder dat gevonden worden zijn dood kon betekenen. Er was geen ziel te bekennen, mooi. Hoewel er niet echt iets mis mee was was hij zoals elk mens aardig bewust van zijn eigen lichaam. Rustig begon hij de riemenen sluitingen van zijn gewaden los te maken. Een voor een belande een zijden zacht diepblauw kledingstuk op de grond tot hij daar stond in enkel ondergoed. Als laatste maakte hij zijn lange haar los en haalde de vlecht eruit. De tatoos hadden een sterk contrast met zijn bleke huid ban jaren in bibliotheken bivakkeren. Zwarte symbolen uit de alchemie, met een klein beetje kleur voor het donkerblauwe symbool voor water op xijn borst. Voorxichtig stak hij zijn voet in het water. Meteen ging er een.rilling over zijn rug, dat was kouder dan.hij gehoopt had. Hij waadde verder het water in tot hij tot zijn middel erin stond. Hij haalde diep adem en liet zich onder water zakken. Dat was altijd de beste manier om te wennen aan de temperatuur.

Yagami wist al vanaf het eerste moment dat zij de jongen had gezien dat er iets raars met hem was. Ze was hem daarom ook helemaal gevolgd naar de uitgestrekte meren. Naar haar idee had de jongeman haar niet opgemerkt aangezien de meeste mensen niet in hun ondergoed gingen zwemmen, zodra zij wisten dat zij achtervolgd werden. Of hij wilde haar provoceren, maar dan moest je wel heel wantrouwig zijn. Zelfs zij zag dat niet als een echte optie. De tattoos, die over zijn hele lichaam zaten waren opmerkelijk en riepen allerlei vragen bij haar op. Wie was die jongeman? Ze twijfelde heel even tussen hem benaderen en veilig in haar boom blijven zitten. Uiteindelijk liet zij zich naar beneden glijden en ging tegen de boom aanzitten. De jongen zou haar vast snel opmerken, aangezien het muisstil was en ieder klein geluidje daardoor te horen was.

Antimony had de hele tijd onder water gelegen. Hoewel James afgeleid was door het rituele baden, merkte zij de vreemdeling wel op toen deze tegen de boom ging zitten. Ze allarmeerde James door al haar lucht uit te blazen waardoor een wolk van helium gas opsteeg uit het water. Daarna liep ze zelf op haar poten, alleen twee voorpoten, het water uit. Haar staart hing wel in de lucht omdat ze de holtes in haar lichaam weer had gevuld met helium uit de lucht. Ze ging tussen het meisje en James in op de grond zitten en keek Yagami boos aan. Het symbool voor antimoon, op haar bost matchend met een symbool dat op James borst, stond gaf duidelijk aan dat ze bij elkaar hoorden.

Toen James de heliumlucht zag opstijgen reageerde hij meteen. Hij plukte water uit het meer dat in een paar voetbal-grootte bollen om hem heen bleef dobberen. Hij liep snel het land op en trok het tuniek dat hij als onderkleed droeg snel over zich heen zodat het overgrootte deel van de tatoos weer bedekt was. Hij was blij voior het donker, want hij was knalrood. "Hebben je ouders je nooit geleerd dat het onbeleefd is mensen te bespieden als ze baden?" merkte hij erg pissig op. Hij werd hier nerveus van, hem was altijd geleerd dat het niet ok was als andere mensen dit zagen, mensen die hen zouden vervolgen omdat ze niet in de schepper geloofden. Hij herkende haar niet, hopelijk kwam ze gewoon uit de twaalf rijken.

Yagami liet een ingetogen glimlach op haar gezicht verschijnen. ''Sorry... ik vind het leuk om mensen te bestuderen. Nou ja... toen je het water in ging voelde het nogal ongemakkelijk om nog vanuit de boom toe te kijken.'' Bijna automatisch verscheen er een lichte blos op haar wangen. Ze had geen idee waarom, maar zij speelde opeens het verlegen meisje. Misschien omdat ze hem beter wilde bestuderen. De tattoos op zijn lichaam waren fascinerend genoeg om hem niet gelijk aan te vallen, alhoewel dat wel van haar geacht werd. ''Voor het geval je je afvraagt... Ik val niet op oudere mannen en raak niet opgewonden door ontblote bovenlichamen.'' Ze wist niet hoe oud de jongeman precies was, maar wel in ieder geval een paar jaar ouder dan haar. Voor zover zij het wist stond hij niet in het uitgebreide archief. Maar heel veel mensen stonden er niet in, simpelweg omdat het er te veel mensen met krachten waren. Bovendien was de liefde maar iets wat haar alleen maar af zou leiden.

Met haast mechanische bewegingen werden alle gewaden naar hun originele positie op zijn lichaam teruggebracht. Het waren erg veel laagjes met als laatste de cape. Alle tatoos die nu nog zichtbaar waren waren de met bliksem gevulde driehoeken op zijn handpalmen en het rode symbool op zijn voorhoofd. Hij pakte zijn staf van de grond en een van de bollen water stroomde via de gaten in het metalen voorwerp naar binnen, nog twee bollen overhoudend. Hij ging in een lichtelijk defensieve houding staan. "Ik moet toegeven dat je dan tenminste nog een paar manieren heb." zei hij iets minder koel. Hij richtte zich er vooral om om de rode kleur uit zijn gezicht te doen trekken, stomme emoties. "Alsof je een kans zou maken" zei hij op een onduidelijke toon. Hij knapte al af op het feit dat ze een meisje was, maar niet iedereen was even accepterend als zijn eigen famillie, dus hij hield dit altijd maar voor zichzelf. Alsof hij ooit iemand zou vinden die op een jongen als hij zou vallen. "Zoveel ouder kan ik trouwens niet zijn, ik ben zeventien" werd er nog snel achteraan geplakt. Hij schatte haar in als 15 of 16, hoogstens twee jaar verschil. "Mijn punt was niet dat je zat te bespieden voor je eigen plezier, maar dat het onbeleefd is om iemand te bespieden op een moment dat prive is."

Antimony had ondertussen weer een plekje in het water opgezocht, waar alleen haar ogen en neusgaten boven het water uitstaken. Ze had gekozen de situatie af te wachten. Het meisje leek haar niet zo agressief dat ze zomaar een vreemde zonder reden aan te vallen. Hopelijk was er geen reden.

Yagami bestudeerde de jongeman zijn draak heel snel, voordat zij haar aandacht weer op hem richtte. ''Als je tegen mij wilt vechten moet je het maar zeggen,'' zei ze even beleefd als daarvoor en begon haar kansen alvast in te schatten. Hij beschikte waarschijnlijk over veel kennis, waar zij zelfs niet bij kon, maar zij had jaren training gehad op het gebied van de vechtkunst en mensen manipuleren. Zijn uithoudingsvermogen zou in een gevecht waarschijnlijk de beslissende factor worden. Ze probeerde bij de jongeman zijn opmerking te negeren. Toch was er voor een fractie wat minachting op haar gezicht te zien, zij herstelde zich echter snel. ''Ik heet Yagami en ben vijftien jaar oud.'' Ze stak haar hand naar hem uit, niet wetend of hij wel aan handen schudden deed. Dan had zij in ieder geval geprobeerd om beleefd te doen. ''Sorry... mijn grootouders hebben nogal een hele aparte manier van opvoeden. Ze hebben mij ongeveer alles geleerd op het gebied van vechtkunst, maar mij manieren bijbrengen... Daar hadden zij op een of andere manier geen tijd voor gehad.'' Dat was theoretisch gezien geen leugen, er zat een kern van waarheid erin. Haar grootouders hadden alleen tegen haar gezegd dat haar doel belangrijker was dan beschaafd blijven.

Jamie plantte de kont van zijn staf in de grond. Er was een afkeurende uitdrukking op zijn gezicht verschenen voor een paar seconden. "Ik heb geen enkele intentie met iemand te vechten. Vechten is barbaars, een ontwikkeld mens vecht met woorden. Dat neemt niet weg dat er genoeg mensen zijn die je voor het minste geringste aanvallen. Een willekeurige vreemdeling die me bestudeerd tijdens het baden plaats ik niet direct in de betrouwbare categorie." Haar spierbouw was iets dat aan hem al aangaf dat hij haar absoluut niet te dichtbij moest laten komen. Hij zou het moeten hebben van haar elektrocuteren tot haar lichaam dat niet meer aankon en ze buiten bewustzijn zou gaan. Hij hoopte dat hij daar de kans voor zou hebben mocht dat gebeuren. Hij onttrok het water uit zijn nog natte haar en stuurde het terug naar het meer. De waterballen ook. Niet dat hij zo weer water terug kon halen, en zijn staf bleef gevuld voor noodgevallen. Hij overwoog wat te doen met die hand. Het was een overloop van onbeleefd tot overbeleefd. Niet schudden, schudden, een buiging maken of haar op de rug van haar hand kussen zoals je zou moeten doen bij een dame van adel. Hij ging voor de knip-mes buiging. "James, maar zeg gerust Jamie" zei hij op een iets vriendelijker toontje dan zijn eerdere uitspraken. Haar ene hand geven vond hij een te riskante ervaring, hij wist immers nog niet of ze te vertrouwen was. "Ach vechtkunst, ik heb mijn hele leven onder de boeken geleefd. Uit eer van de familie traditie en natuurlijk mijn eigen nieuwsgierigheid."

Ah zo heet die buiging dus...
----

Yagami's gezicht straalde weer zoals altijd dezelfde beleefdheid uit. ''Mooi zo, voor zover ik het weet wil ik niet in een gevecht verwikkeld raken, vooral niet met jou.'' Een kleine lach verliet haar mond. Het klonk een beetje hol, maar hij was wel gemeend. ''Ik weet niet of ik verrast of blij moet zijn dat jij blijkbaar over een goede portie humor beschikt.'' Ze aanschouwde zijn zorgvuldige voorbereidingen nauwkeurig, maar deed zelf niets behalve haar rugtas stevig tegen zichzelf aanklemmen. Daarin zaten al haar waardevolle spullen waaronder haar zelfgeschreven dossiers, haar shuko's en genoeg appels om een er een paar dagen op te blijven leven. Vooral het laatste nam veel ruimte in beslag en maakte de rugtas zo zwaar, maar zij kon het niet laten. Ze wilde het risico om een dag zonder appels te zitten liever niet riskeren. ''Maak je geen zorgen voor zover ik weet zal ik niet in je toekomst kijken, zodra ik jouw hand vastpak,'' merkte zij plagerig op. Ze kon het niet laten. ''Dat klinkt echt interessant. Zou ik zo onbeleefd mogen zijn om te vragen uit welke familie jij komt?'' Pas toen zij die woorden uitgesproken had realiseerde zij zich dat haar woordkeuze op zijn minst nogal ironisch was. ''Het lijkt mij geweldig om in zo'n familie te wonen, alhoewel een saai familieleven, die in boeken dikwijls beschreven wordt mij ook wel trekt.''

Jamie had momenteel alleen zijn kleding lichaam en staf bij zich. Zijn tas en andere spullen had hij verborgen op de kleine kamer die hij had gehuurd als tijdelijke woonplek hier. Bij haar opmerking over het hand-schudden rolde hij met zijn ogen. "Het is meer dat ik je niet vertrouw, ik ken inmiddels je voornaam en je leeftijd, dat zegt me eerlijk gezegd helemaal niets. Hoe zou je mijn toekomst moeten voorspellen met een handdruk, zelfs de sterrenlezers kunnen weinig zeggen over de toekomst." Hoewel dit betweterig opgevat kon worden was het niet zo bedoeld. Hij kon er slecht tegen als mensen dingen zeiden die niet klopten. Jamie glimlachte bij haar vraag. "Ik kom uit een familie vol boeken." Hij gebaarde naar het rode symbool op zijn voorhoofd. "Hieraan kan je ons herkennen, het word getatoeëerd als we nog baby's zijn. De meesten pikken gedurende hun leven een studie op, anderen worden schrijvers of dichters. We hebben wat met woorden. Mijn ouders zijn astrologen, ze proberen het leven af te lezen uit de sterren. Ik richt me op de alchemie en mijn tweelingbroer koos voor de geschiedenis van de mens." Hij glimlachte bitter bij de herinnering aan de broer die hij in maanden al niet had gezien. "Normaal leven we in afzondering, volgens mij valt ons eiland niet eens onder de invloed van de twaalf rijken," het was waar. Ze leefden in een eiland van gebouwen, ver buiten de twaalf rijken, "Maar ik ben van huis gegaan. Ik heb een gave om te ontdekken en kennis te vergaren. De familie-bibliotheek kan me niet meer bieden wat ik nodig heb." Hij ging met een hand door de zachte zwarte plukken naast zijn gezicht. "Harley, dat is de familie-naam, al neem ik aan dat je nog nooit over ons hebt gehoord."