Het rijk van de Schorpioen - De uitgestrekte meren

Yagami haalde twee appels uit haar tas, poetste ze schoon en gooide er een naar de jongeman. Hij moest maar zelf weten of hij hem wel of niet zou aannemen. ''Ik heb ook niet gezegd dat je alles wat ik zeg letterlijk moet nemen. Als je dat doet kom je ook niet ver.'' Ze nam een hap van haar appel en ging weer verder met praten, zodra haar mond leeg was. ''Dat lijkt mij heerlijk. Ik neem aan dat jullie niet meedoen aan dat hele gedoe rond de Dertieners aangezien het niet jullie zaken zijn of kloppen mij vermoedens niet?'' Dat leek haar tenminste logisch aangezien zij toch weinig te maken hebben met de twaalf rijken. ''Hmm... hoe ver ben je al met je krachten? Ik wil je best wel helpen.'' Een diepe frons verscheen in haar voorhoofd, toen zij zich realiseerde dat het wel erg opdringerig klonk. ''Uiteraard alleen als jij dat wilt,'' voegde zij er snel aan toe. Het was niet zo dat zij mensen graag hielp met sterker worden, in tegendeel zelfs, maar op een of andere manier had zij het idee dat hij haar een hoop zou kunnen leren. Andersom ook uiteraard. ''Nee, dat klopt. Ik bevind mij ook niet in dezelfde kringen.'' Ze haalde haar schouders onverschillig op. ''Misschien dat ik een keer op onderzoek uitga. Ik ben wel benieuwd naar jullie geschiedenis.''

sorry voor de late reactie, was met koningsdag zooi bezig en zo
-----------------
James ving de appel met gemak en nam er een hap van. Hij was verrassend lekker. Niet te zoet en lekker sappig. Bij haar opmerking misbruikte hij zijn volle mond even om een goed antwoord te bedenken. Hij hield niet van liegen, maar hij moest zijn identiteit niet onthullen. "Mijn familie houd zich er volledig buiten. Ik zou dat ook graag doen, maar ik ben bang dat ik als magie gebruiker weinig keus heb en me er na verloop van tijd toch echt mee moet bemoeien. Ik wil daar eigenlijk zo lang mogelijk mee wachten." Hij nam nog een paar happen van zijn appel. "Mijn krachten zijn niet verschrikkelijk sterk, maar dat compenseer ik met mijn hersens." Hij gebaarde met zijn staf. "Je had al gemerkt dat ik water aan mijn wil kan onderwerpen. Mijn andere kracht is elektriciteit. Ik ben erachter gekomen dat dat zich erg makkelijk verplaatst door water en metaal, makkelijker dan door lucht. Vandaar de metalen staf." Hij glimlachtte vriendelijk. "Uit je aanbod om te helpen neem ik aan dat je ook magie hebt. Wat kan jij? Misschien weet ik nog wel wat interessante boekentrucjes die je tot je voordeel kan gebruiken."

Yagami dacht heel even na, voordat zij begon te praten. ''Misschien is het al bijna afgelopen,'' zei ze op een toon, die men op vele manieren kan interpreteren. Niet dat zij verwachtte dat zij alle mensen met krachten met een beweging van de aardbodem kon laten verdwijnen. Integendeel zelfs... Zij had het niet eens voor elkaar gekregen om een hulpeloos meisje te vermoorden. ''Hmm oké. Ik neem aan dat je ook het bestaan van de zogenaamde drukpunten van het menselijk lichaam afweet?'' Ze veegde een verdwaald haarlok uit haar gezicht. ''Ik bezit over de elementen vuur en ijs. Het houdt elkaar in balans, maar kan elkaar ook tegenwerken.'' Dat wist zij maar al te goed uit haar eigen ervaringen. Vooral in het begin had zij haar zelfgecreëerde ijs dikwijls laten smelten. ''De combinatie water en elektriciteit lijkt mij uitermate handig. Het vult elkaar perfect aan. Dat mag dan wel in jouw voordeel werken, maar hoe goed kan jij vechten zonder krachten?'' Zij kende genoeg mensen, die blindelings op hun krachten vertrouwen. De meesten daarvan hadden hun lichaam ook helemaal verwaarloosd. Vreselijk vond zij dat.

James glimlachte bitter bij haar opmerking. "Als ik mijn broer de historicus mag geloven is dit, als je het vergelijkt met eerdere grote conflicten waar de magiërs opdoken, pas het begin. Zeker als je oude bronnen over Zenan de wijze aantapt, waar wij een paar prachtige exemplaren van hebben die elders vernietigd en verbannen zijn." Hij wist zich ervan te weerhouden een lange preek over oorlogshistorie te houden, het lukte omdat het niet in zijn interesse lag. "Ik ken het bestaan ervan, maar het is niet mijn onderzoeksveld. Ik neem vanuit je opmerking aan dat jij er wel aardig wat kennis over hebt. Ik luister" zei hij oprecht geintresseert. Het klonk interessant als hij eerlijk was. "Hmmm... Vuur en ijs. De eerste toepassing die ik kan bedenken is metaal. Een smit maakt een zwaard sterker door het afwisselend koud en heet te maken, maar als je daarmee te ver doorgaat word het metaal broos, ook stenen en glas gaan er snel van kapot. Misschien is dat wel interessant samen met het feit dat steen en metaal hitte en kou erg goed taransporteren. Als ik de punt van m'n staf in vuur zou steken zou ik m'n hand branden ondanks de afstand. Dit is alles wat ik zo snel kan bedenken?" Hij had zijn verhaal verteld met een neutraal gezicht, alsof hij een soort schoolmeester was. "Zonder mijn krachten heb ik ook nog mijn vaardigheden als alchemist en gifmenger. Ik ben niet erg goed in hand-tot-hand gevechten, noch met wapens op mijn staf na." somde hij op. "Ik weet me altijd te verdedigen met brein en krachten. Tot nu toe heeft dat altijd gewerkt."

Yagami haalde haar schouders onverschillig op, het waren niet haar zaken. Dertiener of geen dertiener, zij bezaten allemaal krachten, dus moesten zij allemaal uit de weg geruimd worden. ''Afhankelijk van de drukpunt die jij gebruikt, kan de tegenstander verzwakken of zelfs buiten bewustzijn gaan. De halsslagader is er een van. Ik heb er volgens mij wat aantekeningen erover in mijn tas zitten,'' legde zij uit en rommelde wat in haar rugzak, waarnaar ze een compact notitieblok eruit haalde. ''Als je wilt mag je het lenen. Het is nogal veel leeswerk, wat je niet in een keer uit kan lezen. Je hersenen moeten dan nogal veel informatie verwerken.'' Ze hield haar hoofd even scheef bij de jongeman zijn vergelijkingen. ''Daar heb ik dus nog nooit aan gedacht: zelf mijn wapens maken. Dat moet ik denk eens een keer gaan proberen, aangezien mijn shuko's al bijna versleten zijn.'' Ze bedacht zich dat hij een echte hele andere manier van denken had. Het was wel verfrissend. ''Ik denk dus dat het een goed idee is om jou met wapens te laten oefenen. Heb jij zelf wapens mee buiten je staf? Ik heb anders zelf twee kleine zwaarden en een pijl en boog mee.''

Jamie nam met een erg tevreden grijns het notitieblok aan en bladerde er even snel in. "Dit zou me wel moeten lukken in een dag. Het is duidelijk geschreven." constateerde hij, tegen zichzelf mompelend. "Leren en lezen is mijn sterke punt, ik denk dat het wel gaat lukken als je het me zou willen lenen. Ik kan je doorgeven waar ik verblijf, als je dat wil, dan kan je het ophalen. Ik kan niet garanderen dat ik er ben, maar ik bezoek het minstens een keer per week." Hij glimlachtte breed bij haar woorden. "Je moet als je een gave hebt gaan kijken of je wapens kan vinden die je krachten verlengen. Al heb je een zwaard met metaal in het heft dat doorgaan in het blad dan kan je je zwaard als vuur magier gloeiend heet maken, let wel, niet te heet, zo'n 1000 graden, dan word het metaal zacht omdat het smelt." Bij haar suggestie fronste hij. "Ik vecht alleen met mijn staf, die speciaal voor mij is gemaakt, maar als je het gedult hebt om me les te geven, zou ik graag meer leren."

Een kleine zucht verliet Yagami's mond. ''Als ik het niet had willen uitlenen had ik het wel in mijn rugzak laten liggen. Bovendien betekent lenen dat ik het terug wil krijgen, dus het zou inderdaad fijn zijn als jij mij je adres zou geven. Als je het geen fijn idee vindt dat ik zomaar bij je op de stoep kan staan kunnen wij uiteraard ergens anders afspreken.'' Hij was soms nogal traag van begrip naar haar idee, maar dat kon ze hem nog wel vergeven. ''Ik zal kijken of iets leuk kan vinden. Hartelijk bedankt voor de suggestie.'' Ze dacht alvast na over een de mogelijke opties. Het zou in ieder geval geen staf worden, dat deed haar te veel denken aan Jack. Ze bande zijn bestaan liever uit haar geheugen. ''Ik heb genoeg tijd. Beloof mij dat je mij meer terug geeft dan dat ik erin stop, dan staat de deal.'' Ze stak haar hand voor de tweede keer uit en trok haar wenkbrauw op met de intentie om hem uit te lokken. Het was tegelijkertijd ook een test om te zien of hij haar wel echt vertrouwde. Een relatie tussen trainer en leerling begon immers met elkaar vertrouwen.

AN: 'Hij was soms nogal traag van begrip naar haar idee' dat valt een beetje mee, hij is vooral heel slecht met het snappen van mensen, te weinig sociale ervaring heeft ie, dus hij vat de meeste dingen extreem letterlijk op. Hij is een beetje autistisch I guess.
-----------
Jamie speelde met een lok haar terwijl hij haar reactie overdacht. "Ik kan je mijn adres wel geven, het is toch geen vaste woonplaats, enkel waar ik verblijf tijdens mijn zoektocht naar iets beters dat niet zoals mijn normale woonplaats te ver is van hier om not handig te zijn. Ik verblijf in het rijk van de leeuw in de stad Leijon, Bakkersstraat 221B." Hij deed een stap naar voren en gaf haar een stevige handdruk. "Deal." Hij grijnsde naar haar. "Als je nog nieuwschierig ben naar mijn tatoos, het zijn symbolen uit de alchemie." Hij draaide zijn hand om. "Op m'n palm staat symbolisch mijn krachten, het symbool voor water en, met gebrek aan een symbool voor elektriciteit, een bliksemschicht erdoorheen." Hij volgde de zwarte tekening met zijn wijsvinger. "Vat dat maar op als het eerste beetje informatie dat je van me krijgt."

Oké, maar er staat ook naar haar idee. Plus Yagami verwacht dat iedereen sociaal, leuk, snel van begrip etc. is.
-----

Yagami haalde een van haar notitieboekjes tevoorschijn om zijn adres te noteren. Zijn gegevens verwerken in een dossier zou zij wel later doen. ''Ik kom binnenkort langs, dus ik hoop dat jij de komende dagen met doodsangst binnen blijft zitten.'' Haar toon was luchtig genoeg om aan te geven dat zij het niet echt meende. Ze had het idee dat haar hand een paar graden kouder dan de zijne was. ''Sorry voor mijn koude hand, slechte doorbloeding.'' Ze bekeek zijn tattoos aandachtig en probeerde het beeld in haar geheugen te prenten. ''Dan is het wel zo eerlijk als ik ook iets over mijzelf vertel. Ik ben een krijger, wat trouwens hetzelfde is als een ninja. Krijger klinkt alleen wat volwassener.''

snap ik ik ben altijd erg geneigd uitleg te geven over het gedrag van mijn babies, ook als ze een spychopaat zijn of zo.
---------
Jamie pikte deze keer wel op hoe woorden bedoeld waren. "Oh ik zal me opsluiten en niet meer weggaan, zelfs niet voor eten"melde hij met een knipoog. Hij gooide wat van zijn zwarte haar over zijn schouder. Hij was niet gewend dat het los hing, dat was het alleen als hij ging baden. De rest van de tijd was het gevlochten of ten minste in een staart. Bij de opmerking over doorbloeding verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. "Als je het niet had gezegd had ik het niet door, ik heb m'n handen daarvoor te vaak gebrand aan glaswerk bij experimenten toen ik nog te arrogant was om handschoenen te dragen." Bij haar onthulling ging hij in zijn hoofd langs de dingen die zijn broer hem wel eens had verteld toen ze nog samen op een kamer sliepen. "Ninja zijn toch niet gewone krijgers? Tenminste niet van origine. Als mij geen leugens verteld zijn waren ze meer assassins en spionnen dan krijgers. Bij krijgers denk je al snel aan grote slagvelden, maar ze deden, als mijn herinnering me goed dient, hun werk in de schaduwen."

Een gemeende glimlach verscheen op Yagami's gezicht. ''Dan zal ik maar snel komen. Ik wil je tenslotte niet laten verhongeren. Dat heeft effect op jouw training.'' Ze probeerde haar hand te warmen bij een zelfgemaakte vuurbol, terwijl ze naar zijn woorden luisterde. ''Dat klopt, krijger is daarom ook een wat ongelukkiger benaming, maar het klinkt nog steeds beter dan ninja. De meeste mensen hebben een vertekend beeld van de ninja's. Zo geweldig is ons leven weer ook niet. Bovendien klinkt krijger volwassener.'' Ze doelde op de geruchten die op generatie doorverteld werden. Er zat meestal wel een kern van waarheid erin, maar daar bleef het ook bij. ''Wil je nu al beginnen? Ik heb alles mee wat nodig is.'' Haar ogen gingen de omgeving af om haar ervan te verzekeren dat er verder niemand anders was.

Dit was het moment waarop Antimony het water uit zweefde. Ze zwom door de lucht als een vis in het water. Jamie was er al aan gewend, maar hij wist nog dat het er heel erg vreemd uitzag toen hij het voor het eerst zag. "Mijn haar hangt nog los." Gaf hij als uitleg terwijl Antimony als een soort hyperactieve vlechtmachine als een razende de boz zwart haar in een elegante vlecht veranderde. Er werd een strik in gelegd met het zwarte lint dat hij bij zich had. Ze gaf een soort liefdevolle duw tegen zijn achterhoofd met haar neus voor ze hoger de lucht in dobberde om met haar staart de wolken te vervormen voor de lol. Jamie glimlachtte naar Yagami. "Ik ben klaar voor mn eerste les, meester-es." een vrouwelijke meester meesteres noemen klonk altijd zo raar.

Het bijzondere tafereel verbaasde Yagami niet echt, zij had wel bizardere dingen gezien. Toch genoot zij van de zogenaamde vertoning. Ze herstelde zich echter snel. ''Ten eerste moet je weten hoe je zo'n zwaard goed vast houdt. Als je dat niet weet zal je de kunst van zwaardvechten nooit goed kunnen leren, laat staan beheersen,'' legde zij uit, terwijl zij haar twee, kleine zwaarden uit haar rugzak haalde en demonstreerde hoe het moest. Haar handen pasten precies om het gevest heen. ''Je moet het zien als een verlengstuk van je arm, niet als een extra wapen.'' Ze demonstreerde hoe hij de twee zwaarden in een combinatie moest gebruiken en gaf ze daarna aan Jamie. ''Aangezien je net nog gezegd heb dat jij een snelle leerling bent, denk ik dat jij er wel twee tegelijkertijd kunt hanteren.'' Het was naar haar idee handiger om al gelijk met twee te beginnen. Hij zou later wel kunnen overstappen naar een groot zwaard. ''Kleine zwaarden moeten het hebben van hun snelheid, terwijl grote zwaarden het juist moeten hebben van hun kracht,'' somde zij op, alhoewel zij het idee had dat hij dat al wist. ''Verder wil ik jouw conditie ook nog wat opschroeven en wat krachttraining zou jou ook geen kwaad doen. Uiteraard mag je draak mee doen als zij dat wilt.''

Sorry voor de nogal late reactie, was bezig aan ene Nederlands tekst met een vriend en wilde mijn reactie niet afraffelen tussen de alinea door.
-----
Jamie luisterde aandachtig naar zijn leermeesteres. Hij stond erom bekend dat hij een snelle leerling was en ook intelligent. Hoewel dit een heel andere divisie van het brein was, hoopte hij dat het hier ook voor zou gelden. Hij observeerde haar volledige houding toen ze de zwaarden vast hield. Hij probeerde elk kleine detail over te nemen om het zo zo goed mogelijk te kunnen kopiëren. Hij pakte de zwaarden voorzichtig aan, op dezelfde manier als dat hij om zou gaan met een kostbaar oud boek. Met respect naar het voorwerp. Hij nam ze in zijn handen en bewoog er traag mee, alsof hij door stroop waadde, om aan het gewicht te wennen. Hij hoopte dat zijn houding niet al te wanhopig slecht was. "Hoewel ik met alle plezier luister naar jouw oordeel dat ik krachttraining nodig heb, kan ik je nu al vertellen dat Antimony, m'n draak sorry ik had haar nog niet voorgesteld, daar weinig aan heeft, ze speelt altijd vals door haar spieren amper nodig te hebben bij beweging." Hij keek haar niet aan terwijl hij dit vertelde, maar was gefocust op het zwaard in zijn handen.

Geen probleem hoor
---

Toen Yagami zag hoe voorzichtig Jamie de zwaarden beet pakte, moest zij heel even giechelen. Het deed haar denken aan haar eerste aanraking met de zwaarden. Zij was toen zo klunzig dat zij haar oma's hoofd er bijna eraf gehakt had. Gelukkig had haar oma de zwaarden net op tijd zien aankomen en gestopt. ''Je moet ze iets steviger vasthouden. In een een op een gevecht kan je geen fouten permitteren. Een fatale fout kan je leven kosten.'' Ter demonstratie sloeg zij de zwaarden uit zijn handen en stuurde daarna een paar ijspegels op hem af. Ze gingen te langzaam om hem op lange termijn te verwonden, maar wel snel genoeg om hun doel te bereiken. ''Houd in achterhoofd dat je je krachten niet mag gebruiken.'' Zij veranderde het water in een omtrek van 500 meter in een blok ijs. Ondertussen was haar mond in een strakke streep veranderd doordat zij zo haar best had gedaan. ''Probeer maar in beweging te blijven, terwijl jij mijn aanvallen afweert.''

Hoewel de ijspegels die ze naar hem gooide niet veel schade maakten, dezen ze wel pijn. Hij had de boodschap wel begrepen, steviger vasthouden. "Dat van het ijs is een beetje drastisch. Ik houd me heus aan de afspraak zolang je me niet echt probeert te vermoorden. Water is ook niet het schadelijkst, maar afijn." Hij pakte het zwaard weer op van de grond en veegde met zijn mouw de aarde eraf voor hij weer in positie ging staan, hoewel nog wel een beetje klungelig. "Laten we het erop houden dat ik het ga proberen." Zei hij met een kleine glimlach voor hij om te beginnen maar eens wat meer afstand nam van haar. Hoewel zijn training bij verre niet in de buurt kwam van de hare, had hij wel een basiscursus gehad in meerdere vechtsporten. De manier van het dertiende rijk om hun 'soldaten', eigenlijk allemaal opgehemelde jongvolwassenen, nog een beetje weerbaarheid te geven in het geval dat ze het nog niet hadden. Hoewel zijn aanvallen prut waren kon hij al redelijk ontwijken.

De kettingreactie, die Yagami veroorzaakt had, vond zij uitermate interessant. Aan Jamies bewegingen was te zien dat hij wel een paar trainingen heeft gehad. Zij had hem net iets slechter ingeschat. ''Ik heb je zo te zien iets te laag ingeschat. Dan zal ik het niveau wel wat opschroeven,'' zei ze hardop, terwijl zij de temperatuur drastisch liet dalen en daarna weer stijgen. Zij hoopte dat dat verwarring zou opwekken, zodat hij haar vuurbollen te laat zou zien aankomen. Het was een riskante zet, aangezien het redelijk veel energie koste en dat wist zij. ''Oh ja... je mag mij proberen aan te vallen. Ik denk dat ik mijn energie zo al verbruikt is en aangezien ik dan geen wapens in mijn handbereik heb liggen, ben ik dan sterk in het nadeel.'' Ze wachtte op het moment dat hij iets met die informatie zou gaan doen.

Jamie was niet de snelste of lenigste maar wist de bollen te ontwijken. Hij wist haar krachten, dus had hij temperatuurwisselingen, vuur en ijs al zien aankomen. Hij grinnikte, ookal was hij een beetje aan het hijgen van de inspanning. "Ach ja..." begon hij, een beetje rustig lopend in neen cirkel om haar heen om een aanval sneller te kunnen ontwijken. "...Ik vecht altijd meer defensief ik ben meer..."halverwegen zijn zin deed hij opeens een plotse aanval. Hij hoopte dat hij haad te pakken zou hebben op een onverwacht moment, hij wist zeker dat ze hem zo aankon in een normale situatie. Hij had geen ervaring met deze zwaarden en mocht van haar zijn krachten bij deze oevening niet gebruiken. De kans dat hij zo op zijn kont lag in het gras onder de blauwe plekken was erg groot.

Yagami had natuurlijk wel verwacht dat hij haar zou gaan aanvallen, maar niet zo snel. Toen zij hem op haar af zag komen deed zij in een reflex een paar haastige stappen achteruit, waarna zij over haar eigen voeten heen struikelde. Ze voelde blosjes van schaamte op haar gezicht verschijnen. In een poging om het te verbergen drukte zij haar gezicht in het gras. ''Gefeliciteerd, je hebt mij overmeesterd.'' Haar stem was niets anders dan wat gemurmel. Ze draaide haar hoofd een kwartslag, zodat zij beter verstaanbaar zou zijn. ''Jij bent klaar voor de volgende fase: een een-op-een gevecht. Als je denkt dat je er nog niet klaar vond moet je het maar zeggen. Dan wil ik best wel nog even met je oefenen.''

Jamie was zelf ook verrast door hasr reactie. Hij was bijna achter haar aan gevallen, maar had zich nog net van de ongemakkelijke situatie, hij viel letterlijk niet op meisjes, (sorry voor de woordgrap hij was te goed om weg te laten) weten te redden door als een achterlijke flamingo zijn been uit te steken en zijn evenwicht te bewaren. Het zag er niet uit, maar hij had het over voor het voorkomem van een gezicht vol gras. Hij stak een hand naar haar uit om hasr overeind te helpen, de twee zwaarden in zijn andete. Dit was de eerste keer dat hij het was die fysiek contact tussrn hen voorstelde. "Ik denk niet dat ik daar klaar voor ben, dit keer wist ik je te 'overmeesteren' door je te verrassen. Dat lukt nu niet meer omday je oplet. Ik weet nu al dat ik wua techniek en kracht te veel mis om je wat moeite te geven om.mij te vloeren." Hij gaf het eerlijk toe, fysiek wad hij ver in achterstand.
_______
Sorry voor spelfouten, ik typ dit met mn mobiel

Yagami negeerde de uitgestoken hand en wierp hem een doordringende blik. ''Neem nooit de uitgestoken hand van je rivaal of vijand aan, hoe vriendelijk zij ook mogen lijken. Ik ben er al te vaak ingetrapt,'' legde zij uit, terwijl zij haar rokje gladstreek. Haar schooluniform was niet het meest praktisch om in te trainen, maar zij kon het niet over haar hart verkrijgen om het niet te dragen. Het deed haar denken aan het kleine stukje normale leven, wat zij mee had mogen maken. Net zoals iedere andere ninja in haar familie had zij thuisles. Op haar viertiende had zij haar grootouders zover gekregen om haar voor een jaar op de 'normale' school te plaatsen. In ruil daarvoor had zij hen beloofd dat zij iedereen met krachten uit zou schakelen. Alhoewel het niet hun dromen waren, steunden zij die van hun kinderen maar al te graag. Bij zijn woorden schok zij op uit haar gedachten. ''Wie niet sterk is, moet slim zijn. Alhoewel een beetje meer sterk zijn niet slecht zou zijn in jouw geval.'' Het klonk vast hard, maar het was wel de waarheid. ''Je wordt sowieso niet goed in een dag. Daarom zou ik het ook op prijs stellen als jij ook na deze sessie zou blijven oefenen in je eentje. Ik zou je uiteraard niet kunnen controleren, ik weet niet eens of ik jou tegenkom, maar je zult er uiteindelijk wel veel voor terugkrijgen. Dus ik raad je het ook aan om dat te doen, maar dat is jouw eigen keuze.'' Ze haalde haar schouders onverschillig op.

Het negeren van zijn hand toverde in eerste instantie een frons op zijn gezicht, maar die verdween toen ze haar actie uitlegde. Ze had daar een punt. Hij gaf dat niet graag toe, maar hij zat inderdaad fout. Hij had niet moeten verwachten dat ze de hand aan zou nemen. Hij deed zwijgend een stap naar achteren, zowel fysiek als sociaal. Nope, geen handen uitsteken dat was niet oké in een vecht setting. Bij haar observaties knikte hij. Het was inderdaad zo dat 'wie niet sterk is moet slim zijn' hem uit elke situatie zou gaan redden, niet als hij zo zwak was als nu. "Ik had ook niet verwacht dat ik meteen goed zou zijn, net als elk leer proces vergt het tijd en moeite om een nieuwe vaardigheid te leren. Ik zal je advies opvolgen en blijven trainen in onze absentie van elkaar, al verwacht ik wel dat je een keer langskomt op je notitieblok terug te halen." Een bleke hand streek een beetje afwezig een losse pluk achter zijn oor, een actie waar hij niet eens over na hoefde te denken.

Yagami wierp een blik op haar horloge, alhoewel zij wel wist dat hij het niet meer deed. Het was gewoon een reflex geworden. ''Natuurlijk kom ik je nog lastigvallen daarvoor, denk maar niet dat je zo snel van mij af bent.'' Aan de heldere sterrenhemel was er te zien dat het al laat was. Zij was de tijd helemaal vergeten. ''Oh ja voor ik het vergeet... Je mag mijn zwaarden houden. Ik denk dat jij ze harder nodigt hebt dan ik ze nodig heb. Ik heb bovendien een nieuwe wapenwinkel ontdekt. De wapens daar lang niet zo geweldig als de onze, maar ik kan ermee overweg.'' Ze maakte een onverschillig gebaar en gooide haar rugzak op haar rug om aan te geven dat zij zo wilde vertrekken. ''Ik denk dat ik maar weer eens ga,'' kondigde zij aan, alhoewel zij wel wist dat het een beetje overbodig was. ''Tot ziens dan maar, moge jij veilig thuiskomen.''

stiekem was het middernacht in het maanlicht en is het bijzonder dat de zon ondergaat hihi
---------
Met een lichte buiging reageerde Jamie op haar geschenk. "Ik zal op de zwaarden passen zoals wapens verdienen." zei hij met woorden door dronken van dankbaarheid. In zijn afgesloten leven had hij weinig gekregen van mensen. Als hij al dingen kreeg waren die meestal studie gericht. Hoewel hij dit niet liet zien, was dit best wel bijzonder voor hem. Hij vond het wel jammer dat ze ging. Ze was een van de eerste mensen waarbij sociale interactie niet even hopeloos was als de titanic. "Tot ziens, potential vos tutis adveho domus." Het waren haar woorden, met een beetje latijn. Hij vond het mooi klinken, en vond dat hij, nadat zij zo met haar talenten had kunnen pronken ook wel wat mocht showen.

----
Ik kan Jamies apartementding aanmaken zodat ze daar kunnen afspreken?

Oeh oeps, heel even veranderd.

Ja, graag