Het rijk van de Leeuw - De havenstad Tarling

"Dat heb ik niet gezegd," zei Vic. "Maar het wordt er wel leuker van. Ik heb ooit meegedaan aan een boogschutterswedstrijd en toen werd ik eerste. Dat maakte het gewoon heel erg leuk." Hij grinnikte toen Nolin bij hem het schuim weg veegde en daarna nam hij nog een slok. "Ach ik kan wel wachten. Ik heb niet zo veel honger." Maar toch zou hij straks eten voor twee, want dat deed hij altijd. Dat deed elke jongvolwassen man en dat was Vic. De pubertijd ontgroeid, maar jongvolwassen. Volwassen vond hij zo oud klinken.

Nolin kon zijn punt wel begrijpen," Daar heb je een punt, dus waar ben je nog meer goed in? Of waren dat je talenten?" Ze keek hem geïnteresseerd aan en nam plaats aan tafel bij één van de borden. Ze nam nog een slok van haar wijn en keek even naar de rode vloeistof in haar glas, soms kon ze zo gefasineerd raken door het altijd bewegende water. Zelfs als het stil was vond Nolin het lijken alsof het bewoog. De geur van gerookte vis vulde de keuken en ook de groente begonnen heerlijk te ruiken, ze zette haar glas neer en liep naar het fornuis toe en begon de pannen naar de tafel te dragen en draaide het vuur uit, voordat ze weer plaats nam aan tafel.

Vic ging ook aan tafel zitten en keek Nolin vrolijk aan. "nee, dat was het wel zo'n beetje," zei hij. "Ik zei al, ik ben niet zo heel interessant." Hij nam nog een paar slokken van zijn bier en keek toe hoe zij het eten opdiende. Nu zat hij hier toch nog in zijn doorschijnende, openhangende blouse, maar hij zei er al niets meer over. Nolin leek het niet erg te vinden, dus waarom zou hij er dan iets aan doen?

Nolin glimlachtte vriendelijk naar hem," Ik vind je tot nu toe toch wel erg interessant." Toen ze een been over de ander legde raakte haar voet, Vic's been aan. De aanraking zorgde voor een lichte blos op haar wangen en ze keek verlegen weg. Ze nam een hapje van de vis en sloot haar ogen even om te bedenken of de smaak goed was. Zelf vond ze hem niet kruidig genoeg maar ze wilde de kruiden niet overdrijven omdat ze samen met Vic at, zij hield dan wel van gekruid eten maar ze wist niet of Vic dat ook vond dus vandaar dat ze het op veilig speelde.

"Dat is mooi, dan is er in elk geval iemand die dat vindt," zei Vic lachend. Hij voelde hoe Nolins voet langs zijn been streek en hoe ze daarvan schrok. Voor Vic was dat een goed teken, hij had haar bijna. Hij nam een paar happen en keek weer op. "Hmm, lekker," zei hij toen hij zijn mond leeg had. "Daar kan ik me wel mee vol eten." Hij wreef expres nog even over zijn ontblote buik en richtte zich daarna weer op het eten. Wist hij veel dat er veel meer kruiden in konden. Het maakte hem niets uit, hij at alles.

Nolin was blij dat de jongen het lekker vond, ze volgde met haar ogen zijn beweging en kreeg een nog ergere blos toen ze merkte dat ze een beetje naar de ontblote buik van de jongen aan het staren was. Ze wendde snel haar blik af en besloot dat het niet goed was om haar gedachtes die kant op te laten gaan. Het was een leuke jongen, een erg leuke jongen. Maar ze had toch nog Eric in haar hoofd. Die zou er waarschijnlijk altijd wel in blijven zitten. Ze nam nog een hap en glimlachtte met haar mond dicht naar de jongen, zolang hij het lekker vond, vond zij het best om het zonder kruiden te eten. Hij had vast wel veel honger, zij was namelijk geen grote eter en al het eten moest wel op....

Op dit soort avonden at Vic niet teveel. Dat verpestte de sfeer, vond hij, en hij kon best wel eens wat minder eten. Hij keek Nolin aan en zag dat ze verlegen werd, maar zijn blouse deed hij niet dicht. Dat zou toch niet helpen, zo doorschijnend was hij. Maar hij zag ook dat ze blij was dat hij het lekker vond, dus hij at gewoon door. Af en toe keek hij op en uiteindelijk had hij het lef om het te vragen. "Waarom heb je eigenlijk die tattoo onder je oog?" vroeg hij nieuwsgierig. Als ze dat een vervelende vraag vond en hij het hiermee verpestte, dan was dat maar zo, dan kon hij morgen al achter de volgende aan, in plaats van over een week.

Nolin had haar bord leeg en had hem aan de kant geschoven en haar glas wijn in handen genomen." Ik vind het leuk dat je dat vraagt, zo weet ik ten minste dat hij ook daadwerkelijk opvalt. Wat overigens ook de bedoeling was." Ze nam een slokje van haar drinken en keek Vic even een keertje onderzoekend aan, ja ze zou het hem wel kunnen vertellen." Mijn broer was vroeger helemaal weg van kaarten en hij dacht dat iedere persoon een bepaalde kaart was. Hij vond zichzelf een schoppen 3 en mij een harten 3. De tatoeage is een eerbetoon aan hem. Ik heb er nog meer maar de schoppen moest in het zicht zijn want ik schaam me niet voor mijn broer. Ik ben trots op hem."

"Aha," zei Vic en hij knikte, na naar Nolins verhaal geluisterd te hebben. Natuurlijk moest je een tattoo in het volle zicht dragen, anders had je er niet zoveel aan. Niet dat Vic zelf er ooit één zou nemen. Hij vond zijn lichaam goed genoeg, maar wilde ook niet dat er iets mee gebeurde. Wonden die tot littekens uit zouden kunnen groeien heelde hij zo goed mogelijk, zodat je er niets meer van zag. Een litteken stond wel stoer, maar dat was dan ook echt het enige. En de meeste littekens hadden geeneens een stoer achtergrondverhaal. En datzelfde gevoel had Vic over tattoo's. Niet dat hij dat tegen Nolin zou zeggen en hij zou haar of iemand anders er ook niet op afkeuren, maar zelf zou hij er nooit één laten zetten. "Maar waarom een eerbetoon," vroeg hij nieuwsgierig verder. "Dat klinkt alsof je broer er niet meer is. Of zover weg is dat het lijkt alsof hij er niet meer is."

Nolin knikte om zijn woorden," Mijn broer is vier jaar geleden overleden. Een groep in zwart gekleden mensen had mijn dorp binnen gevallen en alles plat gebrand. Ik... Ik ben de enige overlevende. Mijn broer is eigenlijk mijn tweeling, hij heeft mij beschermd tegen de mensen. Ik zou zoiets nooit kunnen vergeten maar ik ben trots op hem en iedereen die daar om gekomen is. Ik heb nog een hartje op mijn schouder omdat hij me natuurlijk een harten drie noemde en ik heb vanwege mijn geloof ook nog een tattoo op mijn rug, tussen mijn schouderbladen." Mensen verwachtte meestal niet dat ze veel tatoeages had maar niets was minder waar. Ze zat zelfs na te denken over een nieuwe.

"Sorry, ik had er ook niet naar moeten vragen," zei Vic en hij keek even naar zijn bord. Hij besloot ook maar niet door te vragen, dat leek hem niet gepast en hij verwachtte dat het de avond zou verpesten. Hij at even in stilzwijgen zijn bord leeg en keek daarna weer naar Nolin. Ze had kennelijk veel meegemaakt en dat verklaarde dan meteen waarom ze veel tattoo's had. Vic was ervan overtuigd dat dat soort dingen iets zeiden over mensen. Tattoo's, piercings en andere aangebrachte uiterlijkheden. het was net als met kleding, alleen in de meeste gevallen permanent.

Nolin glimlachtte vriendelijk naar hem maar hij was niet volledig," Maakt niet uit, jij wist niet wat het verhaal eraan was dus je had die vraag niet tegen kunnen houden. Moet je nog iets drinken of heb je nog?" Ze nam zelf nog een slok die de laatste druppels uit het glas haalde en begon toen de tafel af te ruimen, het glas van zichzelf en van Vic laten waar het was. Ze zette de borden en de pannen op het aanrecht en draaide zich om naar Vic, wachtend op zijn antwoord want dan kon ze het namelijk gelijk meenemen. Ze pakte voor zichzelf wel de fles wijn.

Vic knikte. Hij wist ook wel dat hij het niet had kunnen weten, maar het was daardoor niet minder vervelend voor Nolin, wat ze allemaal had meegemaakt. "Doe mij maar nog wat bier," antwoordde hij, weer zijn opgewekte zelf, en hij goot de laatste paar druppels uit zijn glas achterover. Hij gaf haar zijn bord en bestek aan om haar moeite te besparen en over te komen als een echte gentleman en hij keek hoe ze naar de keuken liep. Buiten zag hij dat langzaam de zon onderging. Dat betekende dat hij bijna weg moest en dus snel zijn slag moest slaan. Tenzij Nolin hem natuurlijk aanbood om op de bank te blijven slapen, dat zou Vic niet weigeren.

Nolin kreeg een vrolijke glimlach op haar gezicht en ze pakte ook de kan met bier. Ze liep weer terug naar de tafel en zette zowel de fles wijn als de kan bier op tafel." Heb je trouwens al een slaapplaats? Want als je wilt kan je hier slapen hoor, ik heb nog een logeer kamer boven. Die is toch nooit in gebruik dus daar zou je eventueel kunnen slapen." Ze schonk nog wat voor zichzelf in van haar wijn en voor Vic uit de kan." Je bent leuk gezelschap Vic." Haar stem was iets zachtjes geworden en er kwamen blosjes op haar wangen van het geven van een compliment.

"Nee, daar was ik inderdaad nog naar op zoek," zei Vic. "Maar ik zou graag blijven slapen. Al hoop ik dan dat je het me vergeeft als ik morgenochtend vroeg weg moet." Hij moest nog naar een Dertienerskamp ver van hier, om te kijken of er nog belangrijke dingen waren die gedaan moesten worden. Hij voelde zich nutteloos en deed er de laatste tijd alles aan om iets te doen voor Zenan, iets anders dan infiltreren in de gemeenschap. Natuurlijk was dat handig, maar het was lang niet alles. Hij schonk Nolin een vrolijke glimlach en liet zich verder inschenken. Blijven slapen vond hij niet erg, als zij het maar niet erg vond als hij er al vroeg vandoor moest.

Nieuw
-
Dit was een perfecte plek om zijn waar aan de man te brengen. Deze stad bruiste van de kooplieden, toeristen en andere mensen die wel eens opzoek waren naar een mooie tafel of wat dan ook. Hij nam opdrachten aan, dus dat betekende dat hij niet heel veel meubels mee hoefde te slepen, hij had er meestal verschillende op de kar achter bonnie die hij nu als toonwaar op een van de marktjes in de stad had uitgestald. Ondertussen was hij bezig met het schuren van een tafel die bijna af was.

Jack had een tijdje op de kade gezeten en naar de zee gestaard. Zoals altijd was zijn kou aanwezig en het fonteintje waarbij hij had gezeten, was helemaal dichtgevroren geweest. Het water was bevroren op de manier waarop het uit de fontein spoot. Maar de zee was een ander verhaal. In de tijd dat Jack daar gezeten had, waren de bootjes blijven dobberen. De zee was voor hem niet te bevriezen. Hij had zich afgevraagd of hij dat ooit zou kunnen en of hij dat dan zou doen. Want op de zee hoorde geen ijs te liggen, aan deze kant van de wereld dan. Op zijn eiland zou het geen probleem zijn, want dat eiland was elke winter drie keer groter dan in de zomer door het ijs. Maar na een uur of zo gezeten te hebben, was hij opgestaan en de stad in gelopen. Zo was hij bij de markt gekomen en zodra zijn kou zich over het kleine marktplein had verspreid, was het veel rustiger geworden. Omdat de kooplieden nog steeds hun waar moesten verkopen, stonden ze er nog en wierpen ze Jack vuile blikken toe. Maar die liep gewoon door en bekeek de kraampjes, vergezeld door zijn herdersstaf waar tegenwoordig een diamant in zat, in het web in de top. Jack bleef staan voor het kraampje van de meubelmaker. De jongen die erachter stond had goed werk geleverd, als hij het zelf had gemaakt. Maar Jacks studentenkamer stond al vol en nieuwe meubels pasten er echt niet bij. Misschien ging hij binnenkort in een ijspaleis wonen, maar dan zouden de meubels van ijs zijn en had hij nog steeds niets aan mooie meubels.

Caleb had van verschillende mensen aandacht gehad, hij had enkele kleine dingen verkocht, genoeg om de nacht mee door te brengen, maar het zou fijn zijn als hij ook een van de kastjes kon verkopen. Al was het enkel zodat hij weer wat naar huis kon sturen. Niet dat ze daar in geldnood zaten, maar het was wel fijn om op te sparen. Een opvallend blonde jongen met een staf in zijn hand, die hem deed denken aan een tovenaar uit sprookjes, maar dan zonder baard, bleef bij zijn kraam staan. Caleb glimlachte even, liet de man enkele seconde kijken voor hij hem aansprak; "Handgemaakte meubels, stuk voor stuk van hoge kwaliteit." hij klopte wat zaagsels van zijn spijkerbroek die eigenlijk altijd wel onder het stof leek te zitten.

Jack knikte toen de verkoper hem aansprak. Het waren inderdaad mooie meubels, maar hij had er dus niet zoveel aan. En om nou een goede kast het huis uit te doen voor een mooie kast, dat was ook onzinnig. Misschien moest hij groter gaan wonen, maar ook dat had geen nut. Het was een beetje een dilemma, want hij vond de meubels zo mooi dat hij er graag eentje zou hebben. Met zijn emotieloze blik ging hij langs de tafels, stoelen en andere meubelstukken, om te kijken of er iets was wat hij wel nodig had.

Caleb probeerde een emotie van het gezicht van de jongen af te lezen, iets wat een lastige klus bleek te zijn. De jongen leek net zo kil te zijn als de witte kleur van zijn haren. Caleb was dat betreft toch een stuk warmbloediger, hij leefde vaak op het moment en deed geen moeite om exrta te glimlachen, meestal meende hij het gewoon. Zijn helblauwe ogen volgde de blik van de eventuele koper en zijn handen klopte op een bijzettafeltje, "Waar bent u naar opzoek, als ik dat vragen mag?"

"Nergens naar," antwoordde Jack simpel. Verkooppraatjes waren niet aan hem besteed, daar was hij onvatbaar voor. Verkopers speelden namelijk veel te veel in op je emoties en die zaten bij Jack diep verborgen. Daarom was hij eigenlijk ook een lastige klant. Hij liep iets dichter naar het kraampje toe en ging met zijn hand over het hout. Het was wel glad geschuurd.

Caleb haalde zijn schouders op, hij leek toch redelijk geïntresseerd in de spullen, zoals hij het bekeek. "Vast wel, anders was je net als de meeste mensen met grote pas verder gelopen." merkte de jongen op. Hij was dit soort klanten wel gewend, mensen die deden alsof ze niet geïntresseerd waren om de prijs een stuk omlaag te krijgen.

"Nee," zei Jack. Hij vond het grappig dat de verkoper probeerde hem te lezen en dus tot de verkeerde conclusies kwam. Misschien was hij wel geïnteresseerd, maar hij zocht niets. Hij zette weer een stap achteruit en de tafel die hij aangeraakt had kwam onder een laag ijs te zitten. Hij deed het niet expres, dat ging gewoon vanzelf.

Eef, je hebt het moeilijk gemaakt.

Hoezo? ;c
trouwens ga je donderdag mee winkelen in de vakantie ?
-
Caleb's blik verstrakte even toen de tafel onder het ijs kwam te zitten. Hout kon daar slecht tegen, erg slecht tegen. Het ijs droogde de tafel uit en het blad zou nooit helemaal meer zo glanzend worden als het geweest was. "Haal alstublieft dat ijs eraf." zijn stem klonk hol, want hier had hij weken aan gewerkt en als zo'n snotjoch die niks wilde kopen het ook nog sloopte zorgde niet echt voor een goed humeur.

Wie gaan er allemaal mee?
En ik kan Jack niets laten doen met dit onderwerp.

Jack keek naar het ijs en vanbinnen voelde hij zich schuldig. Hij probeerde zich erop te concentreren, zodat het zou verdwijnen, maar het lukte niet. Dat hij zijn kracht niet onder controle had, kwam erg weinig voor. En die keren dat het gebeurde raakte hij vanbinnen geïrriteerd. Uiteindelijk hief hij zijn staf en liet de diamant eruit schieten. Die knalde tegen het ijs en zonder de tafel te beschadigen. Het ijs barstte en gleed van de tafel af. De diamant keerde terug naar het web in Jacks staf, die weer op de grond stond.