Het rijk van de Leeuw - De havenstad Tarling

Ik Caleb ook niet ;c Anders kun je straks met Vic bij het legerkamp langskomen als viev het goed vind?

En Khani, Gheeta en ik

Oké, dan zal ik komen. En ja, ik ga mee. Al moeten we dan wel vijf uur thuis zijn Ik moet werken.

Ik zal het even overleggen, want Khani wilde graag een hele dag

Sorry, maar werk is werk

It's fine!

Jack wist dat men hem niet aardig vond in deze stad, want als hij langs de kade liep, vroor de rivier tot aan de overkant dicht. Daarom kwam hij hier alleen nog maar 's nachts. Hij stond op de kade en keek uit over de bevroren vlakte die voor hem was ontstaan toen hij aankwam. Tussen twee bochten, waar de rivier zichtbaar was, lag een laag ijs op het water, met hier en daar een bootje erin vast. In een hoekje waren eenden en andere watervogels bezig een wak open te houden. Maar verder was er niemand die er last van had. Er waren zelfs maar weinigen die dit natuurschoon konden aanschouwen, als ze zich niet lieten verdrijven door de kou. Nee, de meesten lagen in bed en eigenlijk waren er alleen nog maar ongure types op. Dat maakte Jack niks uit, ondanks het feit dat er een gigantische, ijsblauwe diamant in het ijsweb in zijn staf hing. De meesten die hun handen ernaar uitstaken, bevroren, omdat Jack zijn omgeving altijd perfect in de gaten hield. Hij draaide zich niet eens om, of de dieven vroren vast aan de grond of kregen een plens ijskoud water in hun gezicht.

Het roffelende geluid van haar voetstappen klonken veel te luid in het smalle straatje. Isra sloeg haar omslagdoeken en sluiers zo om zich heen, dat ze sneller kon rennen. Achter haar hoorde Isra nog vaag de stem van de vrouw: "Mijn ketting is weg! Mijn diamanten ketting!" Isra ging iets sneller rennen en sloeg een steegje in. Ze wist niet precies hoe dit stadje was gebouwd, maar vertrouwde op haar gevoel, ze zou de weg wel vinden. Ze wisten toch niet wie de ketting had gestolen, ze was veel te goed te werk gegaan. Niemand had het doorgehad, ze was stomweg langsgelopen toen ze had gemerkt dat de vrouw werd afgeleid door de jongemannen die met haar aan het praten waren. Ze had haar hand uitgestoken en had simpel aan de ketting getrokken. De sluiting was kapot, had losgelaten zonder dat de vrouw het had gemerkt. Daarna was ze langzaam weggelopen, alsof ze ergens anders moest zijn en toevallig langs het feestje was gelopen. Zodra ze niet meer gezien zou worden, was ze begonnen met rennen. Ze hoorde weer een stem, toen meerdere. Eentje overstemde alles: "Mijn ketting is gestolen!" Een heleboel geluid, een heleboel voetstappen. Isra ging nog sneller rennen, sloeg een ander steegje in en klom, toen bleek dat het steegje doodliep, over een hoge muur. Ze stond nu in een afgesloten achtererf. Er stond niets, afgezien van wat onkruid en onherkenbare houten voorwerpen, er kwam geen enkel geluid uit het aangrenzende gebouw. Isra stond even stil, niet dat ze op adem moest komen, ze had het gevoel dat ze nog urenlang kon rennen. Nadat ze even diep had in geademd, klom ze over het volgende muurtje en stond weer in een straatje. Deze was verlaten en het was stil, een goed teken. Isra liep naar de plaatsen waar het meeste licht was, daar was namelijk niets en waar niets was, was de haven. Zodra ze de leegte en masten van boten zag, versnelde ze en kwam ze de kade oprennen. Met een diepe zucht ging ze op het muurtje van de havenwand zitten. Met een trotse grijns haalde ze haar buit tevoorschijn en bekeek hem even. Ze grinnikte, wat ze al eerder had vermoed klopte inderdaad. "Diamanten?" mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. "Haar geliefde hield meer van zijn geld dan van zijn vrouw." Ze hield de ketting in het maanlicht. Het glinsterde, daar ging het om.

Jack keek niet op, maar hij had wel door dat er een meisje aan was gekomen en nu op het muurtje rechts van hem zat. Om de één of andere reden werd de kou iets nadrukkelijker, het was hier tien graden onder nul. Eigenlijk was het altijd die temperatuur als Jack in de buurt was, maar daar lag meer nadruk op als er mensen in de buurt waren. Hij wist ook dat er verder niemand was, behalve dan de eenden. En het enige geluid kwam van de wind die stuifsneeuw over de bevroren rivier blies. Ook geen gekabbel van water tegen bootjes, want die lagen immers vastgevroren. En Jack stond gewoon doodstil op de pier. Stilstaan was voor hem al snel genoeg om een dag mee te vullen. Dan kon hij nadenken over de dingen die waren geweest, waren en zouden komen. Daar was hij heel goed in, in denken. Eigenlijk blonk hij uit in alle dingen waar opperste concentratie voor nodig was, en in veel dingen waar geen concentratie voor nodig was. Hij kreeg veel gewoon snel onder de knie, omdat zijn hoofd niet gevuld was met allerlei troep die in de weg stond. Maar goed, hij was dus alleen met het meisje op de muur. Dat vond hij niet erg, zolang zij niets deed, zou hij ook niets doen en zouden ze elkaar in stilzwijgen gezelschap houden. Beter kon ook niet, vond Jack. Praten was iets dat tegen zijn natuur in ging, hij zei alleen het hoognodige. Net als dat hij geen enkele emotie toonde, behalve op sommige momenten. Misschien zorgden die twee eigenschappen er wel voor dat hij niet gevuld was met nutteloze troep, maar in elk geval wist hij nu, zonder te kijken, waar het meisje was en wat ze deed. Ze zat iets te bewonderen.

Isra liet de ketting door haar vingers gaan, ze voelde aan elk segment en uiteindelijk aan de sluiting, het voelde ruw langs de randen waar het was afgebroken. Ze bekeek het voor zover ze kon in de duisternis. De ketting was niet gemaakt van ijzer, met uitzondering van de sluiting. De sluiting was fijn, daarom snel verroest en gebroken toen ze eraan had getrokken. Isra liet een zachte zucht over haar lippen ontsnappen. Het was zonde, want de sluiting zag er uit als goed vakmanschap, afgezien van de metaalkeuze. Isra trok te verroeste delen eraf en ze gooide ze in de richting van het water, maar het verwachtte plonsje bleef uit, hoewel ze dat niet doorhad. Ze keek nog even begerig naar haar buit en stopte het toen weg. Nu er geen afleiding meer was, merkte ze dat haar blote tenen pijn deden, de bijtende pijn die je op winterochtenden voelt. Ook besefte ze dat het warme briesje, dat ze eerder op de avond had gevoeld, vervangen was door kou. En dat was dan niet de kou van heldere avonden, het was echte ijskou. Isra keek verward op en sloeg tegelijkertijd haar sluiers goed om zich heen. De dunne stof hield haar niet echt warm, zelfs al droeg ze er veel van. Ze zag een figuur op de pier staan, om hem heen glinsterde de grond van ijskristallen en het water van de rivier was bevroren. Ze wreef in haar ogen, niet in staat te geloven dat wat ze zag ook echt te waarheid was. Ze kon zich niet herinneren dat alles er ook zo uit had gezien toen ze was gaan zitten, maar toen was ze zo geobsedeerd geweest door het gestolen sieraad dat ze wel meer dingen niet opgemerkt zou hebben. Ze stond op, rechtte haar rug en deed een paar passen in de richting van de persoon. Hij stond zo stil dat ze dacht dat hij misschien bevroren was, maar dat idee verwierp ze al snel, hij was de aanstichter van deze kou. Ze wilde wat zeggen, hem laten ophouden. Toch deed ze niets, want toen ze beter naar de persoon keek zag ze iets glinsteren wat ijs zou kunnen zijn, maar haar gevoel zei dat het iets beters was.

Jack bleef staan. Hij had het ijzer op het ijs horen vallen, maar verder gebeurde er niets bijzonders. Hij keek ook niet op toen Belle door de lucht aan kwam rennen en verder rende over de bevroren rivier. De rendierdraak hield stil voor de pier en keer daar omhoog naar Jack. De zon ging langzaam onder en haar gewei begon helder wit licht te geven. Ze hief haar snuit en Jack stak rustig zijn hand uit om haar te aaien. Dat duurde maar kort, want Belle spotte de eenden en stormde erop af. Terwijl zij op haar eten joeg, stond Jack weer stil. Nu de zon onder was, waren meestal de mensen gekomen die de lantaarns aanstaken. Er was ook één iemand geweest, maar die had het snel opgegeven. Jack focuste zijn kou zo dat er geen vuur kon ontstaan, tenzij het een vuurmeester was die het maakte. dan kon Jack het alleen verzwakken. Op het licht van de maan, sterren en Belles gewei was het nu dus gewoon donker, maar al dat licht werd weerspiegeld op het ijs van de rivier en op de straten, waardoor je bijna niet merkte dat de zon onder was. En ook Jacks haar en zijn diamant fonkelden als duizend sterren.

Hmmm... Ik dwing mezelf gewoon inspiratievol te zijn...
_____________________________________________________________

Isra's ogen bleven gericht op het glinsterende ding. Ze merkte niet dat er een wezen naast de persoon was geland, ze had wel beweging gezien, maar dat was in dit geval onbelangrijk. Alles wat er nu bestond was de diamant. In de stralen van de ondergaande zon, en nu in het overige licht, had Isra het als een diamant herkent. Niets ter wereld kon zo glinsteren. Ze vroeg zich af hoe een mens die niets anders deed dan op een pier staan en de wereld bevriezen, aan zo een diamant had kunnen komen. Isra had nooit eerder gehoord van een diamant van zo'n grootte. Of van zo'n kwaliteit, want Isra kon van deze afstand zien dat de diamant perfect was. Ze vroeg zich af of haar vader ooit van een diamant als deze had gehoord. Waarschijnlijk niet, anders had hij het haar wel een keer verteld. In haar gedachten zag ze zichzelf met een diamant van deze grootte. Heel even kwam de gedachte in haar op dat een diamant, deze diamant, aan niemand anders toebehoorde dan aan haar. Als ze hem ooit, op een manier, in handen zou krijgen, zou ze hem nooit meer loslaten. Isra werd losgerukt uit haar fantasieën toen ze besefte dat haar voeten compleet gevoelloos waren geworden. Voorzichtig probeerde ze een van haar voeten op te tillen. Haar sandaaltje bleef even vastgevroren aan het ijs en brak daarna los. Voorzichtig zette ze hem weer neer, de grond was glad en ze bleef wegglijden toen ze haar andere voet lostrok. Ze keek weer naar de persoon en de diamant op zijn staf, ze realiseerde zich dat ze nooit, op welke manier dan ook, bij die diamant in de buurt zou kunnen komen. Onhandig liep ze richting de huizen tot ze zover van de persoon verwijderd was, dat de kou wel dragelijk was. Ze klom op een vrij hoog muurtje en ging zitten. Ze keek naar het tafereel voor haar, terwijl ze met een gepijnigd gezicht de warmte in haar voeten terug wreef. De persoon stond op de pier, om hem heen schitterde alles in het licht van de maan. Op het ijs, wat in een grote cirkel om hem heen lag, liep een groot, vreemdsoortig hert. Isra bedacht zich dat ze beter geen ruzie kon krijgen met een persoon die de kracht had om zo'n groot gebied tijdens een zomerse avond in een winterlandschap te veranderen. Ze richtte haar ogen zuchtend weer op de diamant en aanbad het mooie ding in gedachten.

Jack merkte dat het meisje zich verplaatste naar een hoger muurtje dat verderop stond. Misschien was de kou daar draaglijker. Hij had nog niet door dat ze verlangend naar diamant zat te kijken, want hij keek haar kant niet op. En daarbij, als ze iets probeerde, had hij dat snel genoeg door in deze stille omgeving. Zelf had hij ook blote voeten onder zijn lange bruine broek, maar hij had nergens last van. De kou en het ijs werden door hemzelf geproduceerd en hij kon er goed tegen sinds hij een kind was. Als hij niet tegen kou kon, dan zou hij een vervelend leven gehad hebben, want hij hield ook niet van warmte. Of dan zou hij juist van warmte gehouden hebben, maar opgescheept zitten met de ijsmagie.

Als je geen inspiratie hebt, is Jack ook niet de makkelijkste om mee te meeten.