Kampvuur - het rijk van de ram

Nolin hield haar eigen kopje stevig vast vanwege de heerlijke warmte die haar vingers nu begon op te warmen. Ze trok haar benen op en zorgde ervoor dat haar lange rok verder over haar benen viel, inplaats van huid te laten zien. Haar schouders waren een beetje naar voren gebogen en ze had iets weg van een pasgeboren vogeltje, onschuldig en haast bang voor de grote wereld die haar te wachten stond." Iedereen is beter dan zijn gezelschap, je hebt hem nu al overtroffen, je kan nu alleen nog maar beter worden." Ze grinnikte zachtjes en keek het meisje met de naam Sheila even kort aan, daarna keek ze weer naar haar thee, er ontstonden ook bij haar blosjes. Ze vond het meisje prachtig dat naast haar zat, ze was vereerd." Mag ik vragen wat je hier komt doen? Wat is je verhaal? Ik hou van verhalen." Het was een soort woordenstroom en af en toe stotterde ze een beetje. Haar blik vond weer de ogen van het andere meisje, daar zaten ze dan, met hun kopjes thee.

Rustig pakte Sheila haar kopje toen even op. Ze keek naar Nolin en glimlachte even. "Oh, dat vind ik erg leuk om te horen." Zei Sheila lachend. Ze keek haar genietend aan en knikte even. "Natuurlijk mag je dat vragen. Eens denken. Nou.. Hoe ik hier kom.. Hm.. Ik ben hier gekomen via Dain.. Dat is mijn draak. En daarvoor..Waar kwamen we ook alweer vandaan.. Eigenlijk heb ik weinig idee. Ik reis rond zie je.. Al aardig lang. Ik ben al op veel plekken geweest, hoewel hier nog nooit. Het is best mooi hier." Zei ze bedenkelijk. Glimlachend keek ze naar Nolin en dacht even na. Ze wilde wel iets moois vertellen.

Nolin knikte en snapte maar al te goed dat Sheila niet wist waar ze vandaan kwam, Nolin zelf wist het eigenlijk ook niet, ze reisde van dokterspost naar dokterspost, heel af en toe nam ze een pauze en ging ze naar een rustig haast vervallen huisje. Ze kon daar dan dagen zitten gewoon schrijven en niks doen." Heb je nog inspirerende mensen ontmoet of mensen die een indruk hebben achtergelaten, dat kan goed en slecht zijn...." Ze keek het meisje weer aan en was toch eigenlijk wel erg geïnteresseerd in haar aan het raken, ze had zo'n sfeer om zich heen dat Nolin eigenlijk wel aansprak. Ze praatte makkelijker tegen het meisje dan tegen andere.

Rustig luisterde Sheila even naar de vraag waarna ze weer even kon nadenken. "Ik heb wel wat mensen ontmoet ja. Een meisje.. Ik heb haar ontmoet bij een waterval, ze sprong er met mij vanaf terwijl ik vreselijke hoogtevrees heb en heeft me hele goede raad gegeven." Zei ze glimlachend en ze keek even naar Nolin, kort nam ze even een slokje van haar thee. "En een jongen, met wie ik ruzie kreeg omdat hij een stukje aarde niet meer dicht wilde maken terwijl ik voor hem aan de kant ben gegaan. Eigenlijk veel verschillende dingen." Zei ze glimlachend. "En jou nu natuurlijk."

Nolin beet op haar lip en probeerde te bedenken of ze één van de mensen ook had ontmoet," Denk je dat je ze kan omschrijven? En heb ik nu al een indruk achtergelaten?" Ze trok vragend haar wenkbrauw op en keek het meisje met een nieuwsgierige blik aan. Ze nam een slokje van haar thee en verslikte zich bijna vanwege de hitte die ervoor zorgde dat haar tong was verbrand, gelijk zette ze het kopje weer neer, het was nog veel te heet, dat was duidelijk. Met een beetje moeite heelde ze haar eigen tong weer en liet niet blijken dat er iets was gebeurd, of dat ze een kracht had.

Sheila moest even nadenken en een zachte zucht van gedachten verliet haar lippen. "Het meisje was langer dan dat ik ben, ze had een lippiercing en blauwe haren dacht ik. En de jongeman.. hm.. Die had blonde haren, maar ik heb hem niet goed onthouden, ik had die ochtend nogal last van een kater.' Zei Sheila met zacht gegrinnik. Ze keek naar hem kopje en speelde een beetje met het blaadje dat erin zat waarna ze even weer naar Nolin keek. "Ja. Een hele vriendelijke en lieve."

Nolin begon te begrijpen dat zij die mensen niet kende, jammer, anders hadden ze wat gehad om over te praten. Toen het meisje zei dat ze een hele vriendelijke en lieve indruk bij haar had achtergelaten kwam er een toch wel stralende glimlach op haar gezicht en er ontstonden ook blosjes. Ze mocht dicht meisje echt heel erg ondanks dat ze elkaar nu net een kwartiertje leken te kennen." Waarom ben je gaan reizen?"

Rustig glimlachte Sheila. Die vraag kon ze wel met een interessant verhaal beantwoorden. "Wel.. Ik was vijftien en ik had eindelijk een relatie, ik was zo gelukkig." Begon ze rustig, hoewel ze nog maar niet vertelde dat het met een vrouw was geweest. "Maar mijn geliefde vroeg iets van me. Ik moest met diens broer naar bed toe, om me te ontmaagden. Maar mijn vader kwam binnen terwijl we bezig waren. Hij werd woedend. En er waren nog veel meer dingen, uiteindelijk joeg hij me nog net niet weg. Daarom ben ik gaan reizen."

Nolin keek even heel erg verbaasd, hier begreep ze even helemaal niks van, als je in een relatie was mocht je toch niet eens naar andere mannen kijken, erg overdreven maar het punt was dat er met geen mogelijkheid iets anders mocht plaatsvinden dan gewoon vrienden zijn." Maar wilde je het? Ik bedoel wilde je met de broer naar bed? Mij lijkt dat niks en dan ook nog eens dat het van je eigen liefde moet." Nolin beet op haar lip en keek even bedenkelijk, zou zij zoiets voor haar liefde doen, als ze uberhaupt een liefde had, nee.

Sheila haalde haar schouders op. "Ik moest ontmaagd worden." Zei ze. "En ik was zo verliefd. Het was een geweldig gevoel om te hebben dat ik blindelings ja zei. Natuurlijk heb ik wel spijt. Het had een speciaal moment moeten worden enzovoorts.. Maar ja. Als ik op die speciale persoon had moeten wachten dan was ik nu nog een maagd geweest." Zei Sheila kalm. Ze blies even naar de thee en keek naar Nolin. Ze probeerde in haar woordkeus zeker te vermijden het geslacht van haar eerste geliefde te noemen. Natuurlijk ging men uit van een man want dat was wat normaal was.. En Sheila wilde ook wel eens even wat normaler ogen dan dat mensen direct van haar walgden. Met een vriendelijke blik keek ze kort even rond en eindigde bij Nolin."

Nolin begon hevig te blozen en wist nu al helemaal niet meer wat ze moest zeggen. Zij als een streng opgevoede christ was nog steeds maagd en ze was eigenlijk van plan dat te blijven tot het huwelijk. ' Mag ik vragen, hoe voelde het? Ik bedoel had het iets speciaals, ik kan me er zelf gewoon niks bij voorstellen...' Nolin liet nu wel erg duidelijk doorschemeren dat ze zelf nog maagd was. Ze pakte haar thee en nam er snel een slokje van, gelukkig de thee was niet meer te heet. Daarna pakte ze het hangertje om haar nek, de foto van haar broer en het kruisje.

Sheila viel het wel op dat het meisje bloosde en ze keek haar even aan. "Normaal is het heel speciaal. Met de juiste persoon en alles in een rustig en goed tempo. Het is dan heerlijk om de aanraking van je geliefde te voelen en hoe deze heel langzaam je lichaam bespeelt. Hoe die al je gevoelige plekjes weet te raken zonder je ook nog maar ontmaagd te hebben. Het gebeuren komt pas later. Als je er helemaal klaar voor bent. De eerste keer is meestal wel pijnlijk hoewel je wel kan genieten en je bloedt meestal wat. Dat was mijn officiele ontmaagding..Mijn eerste keer met een man." Sheila was zo i haar vertellen en haar verleden opgegaan dat ze niet besefte dat het meisje misschien zou kunnen gaan denken wat Sheila geheim had willen houden om even gewoon normaal te zijn.

Nolin hoorde de verspreking niet, zoiets zou haar ook totaal niet opvallen tot iemand haar erop wijst. Ze was zo'n typisch christelijk meisje die gewoon geen 'kwaad' zag in dat soort versprekingen." Zo te horen ben je al een keer verliefd geweest, echt heftig verliefd. Mag ik weten wie? Sorry als ik te nieuwsgierig ben, zoals ik al zei, ik heb een zwak voor goede verhalen." Ze streek een plukje haar achter haar oor en nam het laatste slokje van haar thee. Haar vingers vonden een weg naar een los draadje van haar rok en ze zat een beetje mee te frunniken om zichzelf een houdig te geven.

"Ja.. Ik ben echt heel erg verliefd geweest en dat voelde werkelijk geweldig! Zij was geweldig. Ze was zo mooi en lief. Ik was dol op haar." Fluisterde Sheila. Dromerig en genietend. Ze kon zich niet meer inhouden bij de gedachte aan Cissy. Dat meisje was alles geweest waar ze van gehouden had en toen had die haar gewoon verraden, alsof het niets was geweest en moeizaam slikte ze even. "Nee.. Zij was echt de liefde van mijn leven maar dat js al lang geleden. Ik ben nog vaker verliefd geweest, maar nog nooit zoals bij haar." Zei Sheila. Ze zette haar schaamte opzij. Ze kon gewoon niet anders meer. Ze was niet zo normaal en dat moest maar geaccepteerd worden."

Nolin keek even verbaasd, het was blijkbaar een meisje die op meisjes viel. Agh ondanks dat het tegen haar geloof in ging was het wel zo dat God had gezegd dat je diegene mag liefhebben waarvan je houdt, als dat toevallig een meisje is dan zo is dat." Wat is er gebeurd? Je lijkt oprecht gelukkig als je het over haar hebt. Was zij het ook met de ontmaagding?" Nolin kon de vragen niet laten, ze wilde gewoon dit meisje horen vertellen, ze leek een soort van betoverend als ze praatte. Daarom deed Nolin zo ontzettend veel moeite om het gesprek op gang te houden, het was heerlijk om naar Sheila's stem te luisteren.

Sheila keek haar even aan. "Och, ik was zo dol op haar. Haar haren golfden in de wind. Ze waren prachtig donkerbruin en zo mooi. En ja.. Zij wilde het. Zij wilde dat ik me liet ontmaagden door haar broer. Om haar echte liefde te geven." Fluisterde ze. Verdrietig keek ze naar het vuur en dronk het laatste beetje thee op. "Ik mis haar soms nog vreselijk. Maar ik ga nooit terug. Dus ja. Ik moet ooit maar een andere vrouw vinden. Of een andere man" zei ze zacht. Ze keek haar liefjes aan. "En jij dan Nolin? Ben jij wel eens zo verliefd op iemand geweest dat je niet meer rationeel na kan denken?" Vroeg ze haar zacht en vriendelijk

Al het grootste gedeelte van de avond had ze haar muziek staan spelen. Een viool was een wonderschoon instrument bij een kampvuur. Vrolijke dansmuziek en rustige, ontroerende muziek die mooi bij een verhaal paste. Nu was ze op een afstandje even gaan zitten. Airsi was en stuk uit de buurt aan het jagen. Daarom zat Maria nu alleen, te genieten van haar brood. Ze had een doosje in haar hand, erin zat een kleine ring. Ze bekeek die even maar ze stopte die algauw weer weg. Ze verborg hem in haar vioolkoffer. Glimlachend keek ze daarna naar de sterrenhemel. Ze veegde wat van haar groenige lokken uit haar gezicht. Het jonge meisje genoot van erg veel dingen. Ondanks dat ze vaak wat eenzaam of van de wereld leek viel dat heel erg mee. Ze hield zich gewoon niet zo bezig met anderen. Want zo was Maria nou eenmaal.

Matthew kwam met een aantal vrienden bij het kampvuur aan. Ze hadden eerst in een kroeg gezeten en waren misschien iets te rumoerig. Alleen was Matt zich er niet echt bewust van, en al was hij dat wel geweest dan had het hem niet uitgemaakt. In de kroeg hadden ze al aardig wat alcohol achterover geklokt, iets wat Matthew best wel vaak deed. Moonlight vloog ergens boven hen, zijn vrienden hadden geen krachten en Matt probeerde zo min mogelijk te laten merken dat hij ze wel bezat. Zijn vrienden hadden al een plek dicht bij het vuur bemachtigd, maar hij voelde er niet heel erg veel voor om dicht bij het vuur te gaan zitten. Ten eerste hield hij niet zo van vuur omdat het vuur tegenovergesteld was aan zijn eigen kracht. Ten tweede had hij niet de behoefte om nog een hele avond in druk gezelschap te verkeren en ten derde had hij zijn oog daarnet op een schone dame met groen haar laten vallen. Ze zat iets van het kampvuur af zag hij. Hij wist wat voor een effect hij op mensen had, en aangezien hij vanavond nog niemand had gehad leek zij perfect te zijn. Met een zelfverzekerde en lichte tred liep hij naar haar toe. 'Hallo,' zei hij met een lichtelijk verleidelijke stem. 'Is deze plek vrij?' vroeg hij toen op dezelfde toon gebarend naar de lege plek naast het meisje.

Met enige verbazing bij het horen van een stem trok ze haar blik weg van de sterrenhemel en richtte ze die op de jongeman die bij haar stond. "Ja," begon ze rustig, "deze plek is vrij." Er zat immers niemand en iemand verbieden om te gaan zitten was nou niet echt aardig. Vandaar ook dat gewoon eerlijk antwoordde, iets dat Maria overigens meestal deed. De jongedame had niet eens opgemerkt dat hij en zijn vrienden bij het kampvuur aan waren gekomen, zo diep was ze dus weggeweest in gedachten. Daardoor had ze de verleiding in zijn stem niet eens opgemerkt en als ze niet in gedachten was geweest dan was het nog niet zeker geweest of ze die dan wel opgemerkt had. Maria was een naïef meisje, zoiets kende ze niet en het was ook niet de bedoeling dat ze ooit zoiets leerde kennen. Daarom maar dat ze ook gewoon vriendelijk bleef, zoals ze altijd was. Wel sloot ze haar vioolkoffer, ze wilde niet dat vreemdelingen aan haar viool konden zitten.

Matthew ging glimlachend zitten. Hij zag dat ze haar vioolkoffer sloot. 'Speel je veel?' vroeg hij haar met een lichte hoofdknik naar de koffer. Er lag een glimlach rond zijn lippen, al voelde hij het niet echt. Zijn ogen deden niet echt mee maar dat zou niemand opvallen. Hij lachtte namelijk nooit op een manier dat hij het wel voelde. Geluk kende hij niet echt, en dat was aan de meeste dingen wel te merken. 'Ik ben trouwens Matthew, maar noem me maar gewoon Matt net als iedereen,' zei hij daarna. Hij had dan wel een bepaalde, niet te verwaarlozen, reden om hier te gaan zitten dat betekende niet dat hij zichzelf niet voor zou stellen.

Maria keek naar hem bij zijn vraag. "Ik probeer zoveel mogelijk te spelen, je hebt net alles gemist." Beantwoordde ze zijn vraag met een vriendelijke glimlach. Toen hij zichzelf voorstelde knikte ze even. "Aangenaam Matthew, ik ben Maria." Om de een of andere reden was Maria nooit zo van de afkortingen of bijnamen, daarom noemde ze mensen ook gewoon bij hun gehele naam, zeker als ze die personen niet echt kende. Na zich voorgesteld te hebben en hem even aangekeken te hebben richtte ze haar blik voor kort richting het kampvuur maar daarna al snel weer naar de sterrenhemel die haar nog altijd vreselijk boeide, misschien wel meer dan die jongeman die nu naast haar zat. Maar zo was Maria nou eenmaal, mensen interesseerden haar niet altijd.

'Jammer,' zei hij tegen haar. Het kwam zelden voor maar hij vond het echt jammer dat hij haar had gemist toen ze speelde. Muziek was een van de weinige dingen die hij nog kon waarderen. De mensen erachter maakte hem niet veel uit behalve natuurlijk als ze iets voor hem konden betekenen. Toen ze haar blik weer naar de hemel richtte ging hij op zijn rug liggen. In de verte hoorde hij zijn vrienden en andere mensen bij het kampvuur vrolijk pratend. Eigenlijk paste hij niet echt in de vriendengroep maar het kwam hem wel uit om zich onder de mensen te mengen. Hij keek naar de sterren en glimlachte kort. 'Het is een prachtige avond is het niet?' zei hij, hopend dat Maria haar aandacht wat meer naar hem zou verleggen en minder naar de lucht zou kijken. Want wat was er nou interessanter dan hem? Zeker deze lucht niet, die kon je elke avond zien.

Ze knikte even en maakte een instemmend geluid toen hij zei dat het jammer was, dat was misschien ook wel zo maar na anderhalf uur intensief spelen had ze even geen zin meer erin. Het kwam zelden voor maar het gebeurde wel bij Maria. "Ja, het inderdaad prachtig." Beantwoordde ze hem glimlachend. Ze keek hem even aan, nu hij was gaan liggen kon ze met gemak naar beneden kijken om zijn gezicht te zien. Vriendelijk glimlachte ze naar de blonde jongen waarna ze haar blik weer van hem af hield. Ze was niet iemand die begreep wat hij eigenlijk wilde, waardoor zeer zeker niet op in kon gaan. Geloof me, ze deed het heus niet expres, ze kende het gewoon niet. Het was net zo onbekend voor haar als magie voor een mens zonder magie. Zo was het nou eenmaal als je al beloofd was aan iemand.

Het irriteerde Matt ergens dat Maria zo weinig interesse toonde, alleen liet hij dat aan niets merken. 'Kom je hier vaker?' vroeg hij, hij was inmiddels weer overeind gaan zitten en raakte subtiel haar arm aan. Iets wat vaak werkte. Daarbij keken zijn ogen haar aan en zijn ogen waren zijn sterkste wapen. Op een of andere manier leken meisjes of vrouwen vrijwel direct te smelten voor zijn ogen. Natuurlijk weer iets waar hij gretig gebruik van maakte.

Ze keek om naar hem toen hij haar arm aanraakte en keek in zijn ogen, waarna ze haar ogen schudde. "Nee, dit is de eerste keer dat ik hier kom." Zei ze en een glimlachje speelde rond haar lippen. "En jij?" vroeg ze op dat moment terug, een poging om een gesprek op gang te brengen waarbij ze hem rustig aan keek. Ze vond hem niet echt een type om hier veel rond te hangen, eerder in kroegen. Een plek waar ze bijna nooit kwam. Ze vond het maar vies daar en al die dronken mensen, Maria kon niet zeggen dat ze zich daar op haar gemak voelde.