Kampvuur - het rijk van de ram

'Nooit,' zei hij tegen haar. 'Mijn vrienden hebben me hier heengebracht,' zei hij, daarna gebaarde hij even naar het zooitje ongeregeld dat bij het kampvuur zat. Hij mocht hen in een zekere zin wel, alleen was het niet zo dat hij ze ook daadwerkelijk vertrouwde. Zij hem ook niet dacht hij. Zijn hand streek weer langs haar arm. Als hij haar gedachten nu had gehoord had hij waarschijnlijk gelachen, hijzelf was momenteel lichtelijk aangeschoten. Niet dat zijn gedrag daardoor echt veranderde. Hij was nog steeds maar gedreven om een ding voor elkaar te krijgen, en dat was Maria in zijn bed te lullen. Zoals hij zo vaak deed met meisjes, onwetende meisje vooral. Misschien zelfs wel de meisjes die hoopte op meer dan een nacht met hem. Hij stelde ze altijd teleur. Hij had ze nodig dat wel, maar na een nacht konden ze weer vertrekken.

"Dan hebben je vrienden een goede smaak." Zei ze waarna ze haar blik even op de groep richtte, echt hecht zagen ze er niet uit maar Maria was niet de persoon die daarover mocht oordelen. Ze richtte haar blik al snel weer op hem toen hij alweer langs haar arm streek, onzeker slikte ze even en trok ze haar arm wat terug. Er waren kleine blosjes op haar wangen verschenen en een ongemakkelijk gevoel bekroop haar. Ze begon zacht te plukken aan het gras waarbij ze het eruit trok, hem aan kijken durfde ze nu al niet meer. Hij maakte haar verlegen door haar aante raken en dat was geen goed iets, dat dacht ze dan. Ze was immers beloofd aan iemand dan kon dit niet.

De blik van Matthew gleed even over het meisje heen. Hij wist nog niet zo zeker of zijn vrienden zo'n goede smaak hadden maar daar ging hij nu niet over twisten. Het viel hem op dat ze lichte blosjes op haar wangen had, een goed teken. Vervolgens gleed zijn blik naar haar hand waar ze gras mee uit de grond trok. 'Martel het gras niet zo,' zei hij met een scheve glimlach. 'Het heeft je niets gedaan,' zei hij vervolgens weer met zo'n zelfde scheve glimlach. Eigenlijk wilde hij haar nu al kussen en verder gaan maar iets vertelde hem dat hij rustig aan moest doen. Waarom hij er naar luisterde wist hij niet want hij deed het nooit langzaam aan.

Ze slikte even en liet het gras los bij zijn woorden. 'Het groeit toch wel weer aan." Klonk het zacht, haar wangen werden nog wat roder en ze hield haar blik op de grond gericht. Daarvoor had ze hem wel even aangekeken, zijn scheve glimlach gezien en haar hartje had een slag overgeslagen. Wat er precies met haar gebeurde besefte Maria zelf niet eens. Daarom bleef ze naar de grond kijken en trok ze uiteindelijk toch wel weer het gras eruit, het was gewoon iets waardoor ze hem niet aan hoefde te kijken en ze zich niet zo opgelaten hoefde te voelen, want dat was iets dat nu zeker gebeurde. Ze voelde zich vreselijk opgelaten door hem.

Matthew keek weer naar haar hand. Ze was even gestopt met het eruit trekken van gras maar ging vervolgens gewoon weer verder. Het was slecht dat hij dit met meisjes deed, alleen maakte het hem vrij weinig uit. Hij moest nu eenmaal aan zijn trekken komen. Hij wilde heus wel wachten, alleen wist hij niet wat hij moest zeggen, en uiteindelijk legde hij zijn hand langs haar wang en zorgde erop die manier voor dat ze hem aankeek. Vervolgens boog hij zich iets voorover, hij kuste haar niet meteen maar keek haar eerst vragend aan. Hij wachtte alleen niet op antwoord en boog vrijwel direct door en liet zijn lippen zachtjes op die van haar neerkomen.

Onzeker ging ze door, ze wist niet waarom maar ze wilde dit niet zo. Toen hij zijn hand op haar wang legde keek ze hem aan. Haar ogen werden wat groter toen hij dichterbij kwam. Toen hij zijn lippen op de hare legde sperden haar ogen zich open. Ze verstijfde haast helemaal, onzeker hield ze haar ogen open. Nog nooit had ze met iemand gekust en al snel maakte ze zich al los van hem. Ze mocht dit niet doen. "S-Sorry!" Piepte ze, waarna ze snel overeind kwam. "Dit kan niet!" Ze ze snel en ze pakte haar vioolkoffer. Ze wilde wegrennen, zoals ze altijd wegrende van problemen.

Matthew voelde zich in zekere zin lullig toen ze zich wegtrok. Hij vond het niet leuk. Hij sprong overeind toen ze weg wilde rennen en pakte haar arm vast. 'Sorry, dat ging te ver,' zei hij tegen haar. Hij meende er geen woord van, als ze zich niet had teruggetrokken was hij ook niet gestopt in de wetenschap dat het niet goed was. 'Sorry, ik zal het niet meer doen,' zei hij vervolgens. Maar hij wist dat als ze hem de kans weer gaf, en zich niet terug zou trekken hij het gewoon weer zou doen. Zo was hij nu eenmaal, mooie praatjes maar met een tweede agenda. Hij meende bijna nooit iets van wat hij zei, alleen wist dit meisje dat niet. Haar onwetendheid maakte haar gemakkelijk voor hem.

Ze voelde hoe hij haar vast greep en ze keek hem aan. "Doe het niet meer, ik ben al aan iemand belooft." De manier waarop ze sprak gaf aan dat het iets anders was dan dat ze al een relatie had. Ze keek hem aan en maakte zich toen los. Onzeker keek ze hem even aan. "Waarom deed je dat? Je bent een wild vreemde!" Ze kon er maar niet over uit en onzeker keek ze hem aan. Ze zette haar vioolkoffer weer neer en keek toen naar Matthew. Ze was niet op haar gemak bij hem en ze keek even weg. Dit was gewoon absurd en ze voelde hoe haar vingers speelden met elkaar.

Matthews gezicht betrok kort toen ze begon over het belooft zijn aan iemand. Dat betekende waarschijnlijk dat ze rijk was, alleen rijke families deden aan dat soort onzinnigheden. 'Ik zal mijn handjes thuishouden,' zei hij vervolgens met een scheve grijns. Hij zou straks wel een volgende slachtoffer zoeken, haar zo snel mogelijk laten voor wat het was nu hij wist wat hij aan haar had. Matt zijn gedachten waren lullig, maar zo was hij nu eenmaal ingesteld. 'Soms is het heel prettig hoor om iemand niet te kennen, kan heel bevrijdend en bevredigend werken,' zei hij lachend. 'Maar preutse meisjes zullen dat niet echt goed begrijpen,' zei hij toen. Hij ging haar niet uitleggen wat zijn echte redenen waren, hij kon geen normale gesprekken voeren met mensen. Daarbij kwam dat het hem meestal ook niet interesseerde, verder had hij gewoon de behoefte aan lichamelijke liefde. Maar dat hoefde Maria niet te weten.

Bij zijn woorden kwam er een wat afstandelijkere blik in haar ogen, ze vond het walgend om te bedenken wat hij suggereerde. "Hou erover op," klonk het toen snel, ze keek hem met een verlegen maar desondanks walgende blik aan, "ik hoef niet te weten wat je ervan vind." Ze pakte alsnog haar koffer op, ze wilde graag terug naar Airsi en weg van de jongen die aan haar had gezeten. Ze voelde zich vies, desondanks had het wel lekker gevoeld. Onzeker keek ze even naar hem gras en slikte even. Ze snapte niet waarom ze dit zomaar kon laten gebeuren, zacht beet ze op de binnenkant van haar wang.

Matt ging weer op de grond zitten en klopte op het gras voor hem. 'Vlucht nou niet,' zei hij tegen haar. 'Ik zou mijn mond erover houden,' zei hij vervolgens tegen haar. Hij keek haar met zijn ogen recht aan, hopelijk deden die hun werk weer en haalde ze dit bijzondere meisje over om te gaan zitten. Het zou fijn zijn als ze weer kwam zitten. Hij mocht haar wel, ze was het eerste meisje dat hem ooit had afgewezen en ergens maakte dat feit dat Matt ontzag voor haar had.

Kort twijfelde ze even maar toen ze in zijn ogen keek liet ze zich toch overhalen. Ze legde haar vioolkoffer weer neer en kwam naast hem zitten. "Dankjewel.' Zei ze kalm, ze keek hem even aan en deed moeite om niet direct weer aan het gras te gaan plukken. Met een onzekere blik keek ze hem aan en glimlachte toen even kort. "Ik ben gewend te vluchten." Klonk het kalm uit haar mond en ze bekeek de jongeman even, ze trok haar benen op waardoor haar jurk erover heen viel. Ze sloeg haar armen eromheen en bekeek hem met haar ogen

Matt bekeek Maria eventjes goed, hij zag haar onzekerheid. Ergens voelde hij zich vervelend over het feit dat hij haar onzeker had gemaakt. Toch drong dit gevoel niet volledig bij hem door, hij was nu eenmaal de gevoelloze ondoordachte Matt die hij was. 'Je moet niet vluchten,' zei hij tegen haar. 'De meeste dingen zullen je alleen sterker maken,' ging hij verder. Het was iets wat hij al heel vroeg in zijn leven had geleerd, nooit had hij dit soort dingen tegen iemand verteld maar hij hoopte dat hij Maria een beetje kon helpen.

Maria glimlachte kort even, onzeker. Ze keek naar de jongeman en slikte even. "Maar ik ben bang voor de meeste dingen, dan is vluchten juist zo makkelijk." Zei ze zacht, ze keek hem verlegen aan. "Waarom zou ik er dan voor vechten als ik dan alleen maar gewond kan raken, dan wel lichamelijk, dan wel geestelijk." Zei ze zacht. Ze beet even op haar onderlip en keek toen naar de jongeman. Hij was zo interessant en hij bleef haar eigenlijk boeien. Rustig keek ze naar hem, ze was gestopt met het plukken van het gras en keek hem even aan. "Zal ik wat drinken voor ons halen?" vroeg ze toen maar verlegen.

'Tijd zal de opgelopen wonden helen, en daar wordt je alleen maar sterker van,' zei hij tegen haar. Hijzelf had geen last van lichamelijke wonden, hij heelde ze immers vanzelf weer. 'Van vluchten zul je uiteindelijk jezelf alleen maar meer pijn berokkenen,' ging hij verder. Hij knikte toen ze over drinken begon. Misschien was dat een goed plan. 'Ik zal wel meelopen,' zei hij tegen haar. Hij stond al op en bood zijn hand aan haar aan om haar omhoog te trekken.

Ze glimlachte en nam zijn hand aan. Rustig kwam ze overeind. Vrolijker keek ze hem aan. "Ja maar ik vlucht ook voor jou en tot nu toe heeft dat mij geen pijn gedaan." Zei ze verlegen. Ze keek vrolijk naar Matthew en liep naar een plek waar mensen wat drinken hadden gezet. Ze pakte voor hem een biertje en keek hem aan. "Wil je dit?' vroeg ze met een glimachje. Voor zichzelf pakte ze even wat fris, ze had nog nooit alcohol gedronken en zou dat ook pas doen op haar bruiloft omdat het een traditie was. Ze keek hem vrolijk aan.

'Ik ben niet gevaarlijk dus je hoeft voor mij ook niet te vluchten,' zei hij charmant tegen haar. Dit was verre van waar, zodra hij iets nodig had was hij wel degelijk gevaarlijk maar niemand die er iets van afwist. Hij keek eventjes kort naar het biertje, hij luste het zeker wel maar hij wilde voor een keer rekening houden met de persoon waarmee hij in gezelschap verkeerde. 'Vind je het erg?' vroeg hij dus aan haar. Als zij wilde dat hij iets anders dronk zou hij dat doen. Dit was helemaal niet hoe Matthew was, misschien had Maria wel een bijzondere invloed op hem.

Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Ieder mens is gevaarlijk op zijn eigen manier." Zei ze zachtjes. Maria keek daarna even naar het biertje. "Nee, alleen ik drink zelf niet. Maar jij mag best, ik hou je heus niet tegen hoor." Glimlachte ze even. Ze opende zijn biertje voor hem en gaf die daarna aan hem. Zelf pakte ze wat sap en keek hem even aan. Ze glimlachte liefjes naar hem, vrolijk en stralend. "Zullen we weer daar gaan zitten?" vroeg ze hem liefjes. Ze beet zachtjes op haar onderlip.