Het rijk van de steenbok-De drie kraters

Lewis lachte honend. Hij wist dat er met zijn uiterlijk niets mis was, hij volgde haar gedachten ook en hij vond het eigenlijk wel grappig. 'Darling,' zei hij tegen haar. Daarna draaide hij zich om en dook in het water. Hij had besloten dat dit meisje veelste gemakkelijk op de kast te krijgen was, dan was de lol er ook een beetje vanaf.

Met een lichte irritatie draaide ze zich weg en ging weer verder met oefenen. Bij de gedachte aan Kirsten werd ze weer rustig. Ze glimlachte, nee ze zou hem haar niet op de kast laten jagen. "Wat jij wilt." Mompelde ze enkel, waarna ze verder ging met oefenen. Haar aandacht aan hem besteden was ook totaal niet nuttig, dat besefte ze zelf ook wel. Dus dat deed ze dna ook maar niet meer. Ze kon het rustig zonder zijn aandacht doen. Ze keek hem dan ook niet meer aan en sloot haar ogen terwijl ze verder oefende.

Lewis was op zijn buik in het water gaan liggen, hij hing half aan de kant. Op deze manier kon hij het meisje goed in de gaten houden. Hij hoorde haar gedachten over dat ze geen aandacht aan hem ging besteden, en eigenlijk beviel hem dat niet zo. Dus hij ging haar nu maar gewoon aanstaren. Lewis was af en toe een beetje een vreemde jongen.

Rustig bleef ze oefenen en hoewel ze zijn blik opmerkte besteedde ze verder geen aandacht meer aan hem. Ze oefende met de kleinste korreltjes om ze tot gevaarlijke kleine kogeltjes te maken. Uiteindelijk keek ze even omhoog naar de lucht. Ze was al enkele uren ana het oefenen en vond nu wel dat ze klaar was. Dus liet ze het zand vallen en liep naar haar tas toe. Ze haalde er haar waterzak uit en liep toen naar het meer toe om hem te vullen.

Lewis volgde het meisje met zijn ogen. Hij had zijn handen boven het water en was dan ook wat met vuur aan het spelen. Hij irriteerde zich aan het meisje. 'Darling waarom kom je niet gewoon even in het water zitten?' vroeg hij met een scheve glimlach aan het meisje.
_____
sorry even kort

Met enige verbazing keek ze naar hem. "En waarom zou ik bij jou in het water willen komen?' vroeg ze, alsof ze hem bijna niet serieus kon nemen. Rustig vulde ze haar waterzak en keek naar hem. Ze deed haar schoenen uit en liet enkel haar voeten in het water, alsof ze behoefte aan hem. Waarna ze naar hem keek. "Bovendien hoef ik niet in de buurt van het vuur te komen." Zei ze tegen hem. Ze rechtte haar rug even en keek toen weg.

Lewis lachte kort. Hij grijnsde even kort. Daarna stuurde hij een ring van vuur lang haar. Het vuur bleef achter haar hangen. 'In het water kun je je niet branden,' zei hij met een kleine, uitdagende grijns. Lewis had niet de intentie om haar iets te doen, maar hij wilde altijd zijn zin krijgen. Zo ook nu, en zodra hij iets wilde kreeg hij het. Zo zat het nu eenmaal.

Ongemakkelijk keek Sheila naar het vuur. Woedend kleedde ze zich wat uit en keek naar hem waarna ze het water in ging maar heel ver van hem af. In haar lingerie zat ze nu in het water met enkel haar hoofd en schouders boven het water. Woedend keek ze naar hem. "Rot op met het vuur!' Zei ze fel. Ze keek even naar hem, hij was zeer irritant. Dat hij gewoonweg dacht dat hij dit zo kon maken. Verder kon hij de dingen echt vergeten.

'Kun je niet tegen het vuur?' vroeg hij plagend. Hij liet het vuur gewoon vrolijk over het meer dansen en natuurlijk vlak langs het meisje. Hij had het prima onder controle dus ze zou zich niet kunnen branden. Behalve natuurlijk als ze iets stoms zou doen, maar hij schatte haar wel in als een slim meisje. Ondertussen bekeek hij haar openlijk, nu ze zo in haar lingerie in het water zat had hij prima uitzicht op haar lichaam. Iets wat hij wel prettig vond, het deed hem glimlachen. Hij had duidelijk de touwtjes in handen, hij had de controle en daar hield hij van. Hij genoot dan ook met volle teugen.
_________
Ow zij gaan zo geen vrienden worden XD

Dat maakt niet ui c: vind ik leuk dat hij zo overheersend is cx

"Ik vind het gewoon irritant dat ik me niet vrijuit kan bewegen door jou." Zei ze zacht. Ze keek hem met een kwade blik aan en verborg haar lichaam zoveel mogelijk. "Staar niet zo!" Zei ze zuchtend. Ze keek hem geirriteerd aan. Ze voelde zich niet alleen ongemakkelijk maar ook bang en eenzaam. Ze voelde zijn overmacht op haar en hij moest niet dichterbij komen want dan had hij werkelijk waar een probleem met haar. Met irritatie draaide ze haar rug naar hem toe en bleef op die manier zitten. Hij deed er beter aan niet aan haar te gaan zitten. Dan kon ze nog best even hard slaan. Iets dat hij dan zeker verdiende.

Zoals ook de vorige keer was Jack te vinden in de krater met het meer. Maar nu was het dag en was hij niet aan het luieren. Hij was zijn sturing aan het oefenen en alles ging veel beter nu hij had ontdekt dat hij beter ijs kon sturen met zijn staf en beter water met zijn hand. Dus hij kon het allebei tegelijk, met zijn staf in de rechterhand. Hij probeerde nu gecombineerde aanvallen, die half uit ijs en half uit water bestonden. Achter hem lag Belle goedkeurend te kijken vanuit het bevroren gras. Omdat Jack sterker was dan de vorige keer dat hij hier was, kwam zijn kou tot aan de rand van de krater. De helft van het meer was bevroren, al het gras was blauwig uitgeslagen door het bevroren water dat erin zat en daar waar het gras ophield en de rotswand naar de bovenkant van de krater liep, was al het vocht in de wand bevroren, waardoor die glinsterde en er blauw-wit uit zag.

Ik weet niet meer of ze elkaar nou mochten bij de vorige ontmoeting
-
Leida cirkelde boven het rijk van de Steenbok met Tuxedo. Ze was op zoek naar de drie kraters en het meer die ze al een keer eerder had bezocht. Wat rust en stilte, natuur en de indrukwekkendheid van het natuurgeweld. Dat is waar ze aan toe was. Tuxedo begon opeens aan zijn duik naar beneden, hij had ze klaarblijkelijk gespot. Hij landde met een harde plof op de grond en Leida gleed van zijn rug. Ze ontdeed hem van de tassen vol met spullen van hem en haar en streelde hem over zijn kop. Zelf pakte ze een deken uit een van haar tassen en spreidde hem uit over het gras. Tuxedo maakte een tevreden gromgeluid en vouwde zijn vleugels in. Hij ging naast Leida liggen en legde zijn grote kop tegen haar schouder, voor zover dat mogelijk was.

Er gebeurde toen niet zoveel.

Jack en Belle hadden allebei de draak gezien en gehoord, maar ze ondernamen geen actie. Jack ging rustig met het maken van bollen, half water en half ijs. Hij schoot ze op een doel van ijs af dat in het midden van het meer dreef. Belle lag nog steeds goedkeurend te kijken. Af en toe gaf ze een kleine aanwijzing via hun mentale band en uiteindelijk stond ze op. Ze liep de krater uit, richting die met de bomen en kwam al snel terug met een eekhoorn in haar mond. Ze wachtte even en gooide het diertje toen achterover. Jack lette er al niet meer op dat zijn rendierdraak diertjes verslond, het paste inmiddels helemaal in het plaatje.

Mooi, dan is ze hem gewoon vergeten

Leida keek op toen ze opeens een drakengeluid hoorde dat ze niet herkende. Ze zag iemand op het meer zitten die bollen met water en ijs in de rondte stuurde. Ze kon zich herinneren dat de vorige keer dat ze hier was ook een of ander ijsjongetje in het meer had zien spelen. Ze glimlachte en vleide zich weer tegen de kop van haar draak aan. Ze pakte een dolk uit haar tas, gewoon voor de zekerheid. Tuxedo straalde wat extra warmte uit en Leida genoot van de zon die op haar gezicht scheen.

Jack was gevoelig voor warmte en voelde nu dus die van de draak die net aan was gekomen. Hij draaide zich niet om, maar liet de temperatuur sterk dalen, kouder dan het normaal werd. Nu vroor het hele meer dicht, maar voor hem was het belangrijkste dat de warmte van de draak beperkt werd tot een kleine gebied. Ook Belle voelde zich beter zonder die warmte en bij deze extreme kou. Ze herkauwde rustig op stukken van haar eekhoorn en keek loom naar de andere draak. Na een paar minuten besloot ze over het meer naar de overkant te lopen en kennis te maken. Jack liet haar haar gang gaan. Hij stuurde het water nu rechtstreeks uit het ijs en ging verder met waar hij mee bezig was. Ook dit was een goede oefening, dat hij ijs eerst om moest zetten in water voor hij het als water kon sturen.

Leida keek op. Ze voelde opeens een verschrikkelijke kou haar kant op komen. Ze voelde hoe het kippenvel op haar ontblootte armen verscheen. Ze sloeg haar armen om haar in een met legerprint bedrukte broek gehulde knieën heen en richtte zichzelf op. Ze zag een rendierachtige draak haar kant op komen. Tuxedo hief ook zijn kop op en gromde zachtjes. Hij zette zijn kacheltje een stuk hoger, een warmtedraak zijnde, en verhitte de ruimte in een straal van 30 meter rondom hem en Leida. De ijzel die daar op het gras was komen te staan en het stukje van het meer wat binnen deze radius zat smolt. Leida maakte een behaaglijk geluidje en streelde Tuxedo over zijn kop. Ze herkende deze draak ergens van, maar wist niet meer precies waarvan. Het maakte haar ook niet veel uit. Ze zat lekker warm in haar bubbel.

Belle sprong achteruit toen ze de warmte voelde. Zij en Jack haatten het echt verschrikkelijk. Hij voelde het ook en hief zijn staf. De diamant begon snel en wild rond te draaien in de top en de kou verspreidde zich weer en werd nog erger. De bodem werd nu bedekt met een laag ijs die door de hele krater kroop. Koude windvlagen beukten zich op de warme bubbel in en Jack wilde hem koste wat het kost kleiner krijgen. Normaal reageerde hij niet zo fel, en van die felheid was natuurlijk ook niets te zien, maar niemand kwam aan zijn kou. De ijslaag op de grond groeide en die in het meer ook, terwijl hij de temperatuur bleef verlagen en uit bleef breiden richting dat stukje van de draak. Het kostte veel energie, maar Jack liet dat niet merken en was hierin getraind. Hij had nog genoeg energie.

Leida fronste nu echt. Wat was dit nou? Ze stond op en keek naar de jongen die met een of andere diamant rondtollend op een staf even een winterwonderland stond te maken. "Hé!" Riep ze, licht geïrriteerd. "Moet dat nou?" Ze deed een stap richting hem, waardoor er een kleine uitstulping in haar bubbel ontstond, die ze uit liep, richting de jongen. Tuxedo verkleinde zijn bubbel genoeg, precies genoeg om de spullen en hemzelf behaaglijk warm te houden. De hitte trok een scherp afgetekende cirkel in het ijs rond hem heen. Hij blies wat rook uit zijn neusgaten en legde zijn kop op zijn poten. "Openbare ruimte et cetera." Voegde Leida nog toe. Haar bubbel omvatte haar lichaam precies, maar was wel een perfecte cirkel. Nu was Leida zelf niet zo groot, dus haar bubbel was maar een vuurvliegje in vergelijking met die van haar warmtedraak. Natuurlijk was deze ook minder sterk. Toch hield ze stug vol, totdat ze met haar voeten aan de rand van het meer stond. Ze keek de jongen met de staf strak aan.

Jack reageerde niet. Dat de twee hun warmte zo dicht bij zich hielden, vond hij prima. "Kunnen jullie je warmte niet verder uitbreiden?" vroeg hij met zijn emotieloze stem. Hij hoefde hem niet te verheffen om hem over het bevroren landschap te laten dragen. Hij liet zijn staf zakken en het ijs trok zich terug. Het bleef natuurlijk koud, koud genoeg voor Jack en Belle. Die liep nu weer dichter naar de andere draak en bleef precies voor de rand van de warmte staan. Onder haar hoeven was het gras blauw en voor haar was het groen. "Hallo," zei de met haar lieve, warme stem in de Drakentaal. Al het ijs was inmiddels verdwenen, behalve aan de voor Jack rechterkant van het meer. Hij ging weer gewoon verder met het oefenen van zijn verschillende sturingstechnieken.

Leida keek Jack aan. "Tuxedo, mijn draak, sowieso. Hij is een warmtedraak, het is een soort van zijn specialiteit. Ik misschien, als ik veel moeite zou doen. Alleen begrijp ik het praktisch nut er niet van, ik heb het warm, hoezo zou ik mijn warmte aan jou op moeten dringen als jij daar geen zin in hebt?" Zei Leida. Haar toon was niet serieus, maar ook niet helemaal onverschillig. Ze voelde dat deze jongen al een vrij sterke vorm van magie had. Veel sterker dan die van haar in ieder geval. Niet echt iets wat slim was om ontzettend te gaan provoceren. Een gevecht zou absoluut niet haar dood worden, daar was ze te goed voor getraind, maar winnen zou ze zeker niet. Tuxedo hief zijn kop op naar de draak die dichtbij hem kwam staan. "Hallo, ik hoop dat de warmte je niet teveel in de weg zit. Ik kan niet zo goed tegen kou, snap je?" Zei Tuxedo met een drakengrijns waarbij honderden, witte, blikkerende tanden tevoorschijn kwamen.

Jack keek het meisje alleen maar even aan en reageerde niet. Hij kon eerlijk gezegd niet echt wijs worden uit haar antwoord, maar dat liet hij niet merken. Zolang hij geen last had van de warmte, vond hij het maar prima. Hij stuurde gewoon meer water en ijsbollen naar het doel aan de andere kant van het meer. Het zag er misschien een beetje raar uit. Voor de ijsbollen hoefde hij alleen maar zijn staf te heffen, maar het water stuurde hij met bewegingen van zijn linkerarm. Aan de andere kant was dat ook precies hoe iemand als hij zijn magie hoorde te gebruiken. Hij had erover nagedacht om het ijs op zijn staf half van water te maken, maar hij verwachtte dat het gemak van het watersturen vooral kwam door het bewegen. En dat op die manier zijn ijssturing minder effectief zou zijn. Toch probeerde hij toe te werken naar het punt waarop alles even makkelijk ging met zijn staf.

Leida's frons werd nog een graadje dieper. Dacht deze jongen haar gewoon even te kunnen negeren? Wat een arrogante kwal. Oké, dan zou ze maar laten zien wat ze kon. Ze concentreerde zich en maakte een bal van metaal. Met een grote kracht slingerde ze hem naar het doel. Het trof het niet geheel in het midden, maar toch niet erg scheef. Ze haalde haar wenkbrauwen op, lichtelijk onder de indruk van haar eigen prestatie. Toch corrigeerde ze haar gezichtsuitdrukking snel, de jongen hoefde niet te weten dat ze niet verwacht had dat dit zo goed zou gaan. Ondertussen trok ze nog wat ijzer uit de grond en vormde hier balletjes van, die ze jonglerend rond liet draaien boven haar hand. Niet eens om indruk op hem te maken, meer om haar eigen krachten te oefenen. Ze verwarmde de metalen balletjes totdat ze rood gloeiend waren. Door het gebruik van haar krachten trad er een soort van exotherme reactie op in haar lichaam, waardoor haar warme bubbel groter werd.

Het ging volledig vanzelf, maar doordat het meisje weer warmer werd, werd de omgeving kouder. Jack was niet onder de indruk van haar ijzersturing en reageerde er ook gewoon niet op. Dat lag niet in zijn natuur. Maar wel zorgde hij er dus voor dat haar warmtebubbel niet groter kon worden. Belle was intussen gaan liggen en keek naar de andere draak. Zij glimlachte ook en er verscheen een rij van veel kleinere tandjes. Niet indrukwekkend, maar ze was ook niet van het opschepperige soort. "Ik zit hier goed, dus hou het daar maar warm," zei de moederlijk tegen de andere draak. Ze wist dat veel andere draken niet tegen kou konden. Ze kon zich Astor en Leave nog goed herinneren, die waren meestal zelfs weggegaan als Jack en hun mensen bij elkaar waren geweest.

Leida gaf het op. Ze was niet van het aandachtschreeuwerige type. Ze streek een paar lokken haar uit haar gezicht en draaide zich om. Ze maakte haar hittebubbel een graadje warmer, maar niet groter. De sneeuw smolt weg onder haar voeten. Toen kwam ze op een idee. Hoe leuk zou het zijn om een rondje te zwemmen in een bevroren meer? Ze liep terug naar Tuxedo en dumpte haar schoenen, riem, vestje en hemd daar. Nu alleen nog maar gehuld in haar BH en een korte broek nam ze een aanloop en sprong het meer in. Door haar hittebubbel verdween het ijs van de oppervlakte en kon ze zich makkelijk door het water bewegen. Vlak bij haar lichaam verdampte het water zelfs, wat voor een stoompluim boven haar zorgde. Ze had het niet meer warm, maar het water was niet koud, eerder verfrissend koel. Tuxedo keek ondertussen de rendierdraak aan. "Gelukkig, ik houd er niet van om het mensen ongemakkelijk te maken." Hij keek even naar Leida. "Ze kan zich ook nooit inhouden." Zei hij met een lichte zucht.

Jack had er geen erg in, maar het leek wel een strijd tussen de seizoenen rond het meisje. Zodra de stoompluim uit de bubbel kwam, klonterden de druppels samen tot grote sneeuwvlokken, die dan neer dwarrelden en, als ze weer in haar bubbel belandden, weer opstegen als stoom. Voor het meisje smolt het ijs snel weg en dat groeide achter haar weer even snel aan. Jack merkte het pas toen ze tussen hem en zijn doel door zwom, maar hij besteedde er nog steeds geen aandacht aan. Hij wist, dat als hij nog steeds de kou om hem heen erger maakte, het meisje vastvroor. Dat kon hij zeggen, aangezien de kou het qua grootte van de warmte won, dus haar krachten moesten minder zijn. Maar hij vroor haar niet in. Dat zou hij pas doen als ze een Dertiener was en hem aanviel. Belle had haar ook nagekeken. Daarna richtte zich weer naar de andere draak en haalde haar schouders op, voor zover draken dat kunnen.