Het rijk van de steenbok-De drie kraters

Leida stopte even met zwemmen en aanschouwde het natuurgeweld boven haar. Ze vond het geweldig. Op het moment dat ze haar bubbel aan de bovenkant verzwakte, veranderde de sneeuw van stoom spontaan in regen, die op haar neerdaalde als een zachte zomerbui. Ze merkte wel dat de krachten van het ijsprinsesje krachtiger waren dan die van haar, maar dat boeide haar op dit moment niet zoveel. Hij vond haar blijkbaar niet interessant en zij ging geen moeite doen om hem haar interessant te laten vinden. Dit gezwem was een goede oefening voor haar krachten. Ze voelde dat ze ze steeds meer onder controle kreeg. Ze ging op een steen in het meer zitten, ongeveer 10 meter van Jack vandaan, en maakte een vuurbal. Tot haar grote verbazing was hij minder ongecontroleerd vlammend dan normaal. Het leek wel een bol van glas, waar het vuur niet uit kon. Ze keek er zelf vol verbazing naar, gooide het omhoog en ving het met haar andere hand weer op. Dit gevecht tussen warmte en kou was blijkbaar de perfecte training.

"Waar komen jullie vandaan?" vroeg Belle aan de andere draak, gewoon uit pure nieuwsgierigheid. Ze hield zich niet bezig met de oorlog en dacht er dus ook niet aan dat sommige andere draken een geheim hadden. Nu hadden haar moederlijke instincten het altijd perfect door als iemand loog, dus op deze manier was ze voor Jack handig, omdat ze de Dertieners eruit filterde. Jack keek ondertussen naar het meisje. Ze was in haar bubbel te dichtbij gekomen en hij voelde de warmte. Omdat hij daar een hekel aan had, liet hij de kou als windvlagen op de bubbel inbeuken, om zo niets meer te voelen. Het mooie van al dit geweld was dat er niks van te zien was. Je zag de scheiding tussen warm en koud aan het ijs dat overal lag, maar het gevecht dat de verschillende sferen met elkaar uitvochten, vond plaats in een lichtsoort die voor de mens niet waarneembaar was. Jack zou er wel kleine ijskristallen aan toe kunnen voegen en het zichtbaar maken, maar dan zou het teveel als een aanval overkomen.  Dus hij vond dit gewoon prima.

Leida voelde dat één kant van haar bubbel kouder begon te worden. Misschien, als ze haar best deed, kon ze een warme windvlaag maken door de temperatuur te veranderen en een mini-hogedrukgebied te creëren. Het was in ieder geval het proberen waard. Ze concentreerde zich en maakte het net aan de rand van de bubbel iets warmer, waardoor er lucht daar begon te stijgen en de warme lucht van binnen de bubbel daarnaartoe waaide. Ze hield dit niet erg lang vol en besloot er dus maar mee op te houden. Ze was allang blij dat het haar een beetje gelukt was. Als ze dit zou kunnen perfectioneren zou ze misschien wel letterlijke hittegolven kunnen maken. Tijdens haar poging tot het maken van wind was de vuurbal die ze had gemaakt verdwenen. Ze draaide haar spieren even los en maakte een nieuwe. Tuxedo keek de draak die tegenover hem zat aan. Draken logen niet, hij in ieder geval niet. "Van voorbij de woestijn." Zei hij dus, rustig. Hij was niet van plan om iemand aan te vallen. Niet totdat ze Leida wat aandeden ten minste.

Het duurde bij Belle even voor ze zich bedacht wat daarbij hoorde, achter de woestijn. Maar ze ging er niet op in en zei ook niks tegen Jack. Dat zou toch overbodig zijn, want die had het al gehoord via hun mentale band. En Jack viel pas aan als de ander aanviel. "Ik kom uit het noorden," vertelde Belle op haar beurt. Dat was niet zo moeilijk, aangezien ze eruit zag als een rendier. Ze wist dat Jack zijn eiland geheim wilde houden bij de Dertieners, dus daar zei ze niets over. Jack stond nog even te kijken naar het meisje. Hij had gemerkt dat zijn kou het van haar warmte had gewonnen en wist nu dus dat ze een Dertiener was. Maar het enige wat hij deed was verder gaan met het vuren van water- en ijsbollen op het doel aan de andere kant van het meer.

Leida wierp een blik op de jongen op de rots. Ze wist allang dat hij geen Dertiender was, dan had ze hem wel gezien bij de voorbereidingen, zeker als zijn krachten al zo sterk waren. Toch voelde ze geen behoefte deze jongen aan te vallen. Met haar gewone vechttechnieken zou ze het misschien zelfs nog kunnen winnen. Toch maakte zijn magie haar bang. Het voelde als een enorme druk die op haar uitgeoefend werd. Dat was ook letterlijk zo, ze voelde hoe de kou steeds meer druk uit begon te oefenen op haar hitte. Ze veranderde haar bubbel in een warmte die alleen nog maar dicht op haar huid zat. Ze moest opletten dat ze zichzelf niet verbrandde, maar als ze haar hitte zo dichtbij hield, was het moeilijker om hem te verzwakken. Ze durfde niet te hopen dat het onmogelijk zou zijn, maar de jongen zou er in ieder geval een zware kluif aan hebben. Tuxedo keek Bella aan. "Dat had ik wel verwacht. Meestal hebben zuiderlingen geen gewei." Zei hij, weer met dezelfde grijns.

"Dat is precies wat ik ook dacht," zei Belle en ze knikte. "En Noorderlingen produceren meestal geen warmte." Ze glimlachte lief en keek even achterom naar de rest van de bevroren krater. Toch was dit zoals ze het het liefste had, wit van ijs en sneeuw. Het gaf haar een topgevoel. En hetzelfde was zo bij Jack. Hij merkte hoe het meisje haar warmte nu heel dicht bij zich hield en vond het prima zo. Hij draaide zich om en liet zijn druk op het meer varen, waardoor de dikke laag ijs van de ene helft verdween. Er lag een dun laagje, meer niet. Hij liep naar zijn spullen die voorbij het witte strandje in het gras lagen. Al was het verschil nu bijna niet meer te zien, want alles was wit. Hij pakte een appel uit één van zijn tassen en nam een paar happen van de vrucht die meteen bevroren was toen hij hem had aangeraakt. Hij vond het niet erg, juist extra lekker.

" Soms vuur." Merkte Tuxedo terecht op. Er waren voldoende noorderlijke draken die ook wel van een fikkie stoken hielden. "Maar echt alleen warmte komt inderdaad nooit voor." Hij gromde zachtjes toen hij merkte dat er iets uit de stapel tassen naast hem vloog. Het was Leida. Ze stuurde een zakje dichtgemaakt met een metalen clip naar zichzelf toe. Toen ze het opving en openmaakte ontdekte ze dat ze geluk had en het zakje gevuld met macadamianoten getroffen had. Ze haalde een handvol uit de zak en at deze op. De heerlijke zoute en aardachtige smaak vulde haar mond. Ze had deze noten al eerder op de dag geroosterd en ze waren nog een beetje warm. Ze vond het heerlijk dat de jongen zijn vorst minder hevig had gemaakt en liet zichzelf toe iets meer te ontspannen. Tot haar grote vreugde brak er een waterig zonnetje door de wolken, welke bijdroeg aan de warme omgeving die zij op haar huid hield.

Jack had geen moeite meer met de vreedzame co-existentie waar hij en het meisje op het moment in verkeerden. Dat de temperatuur wat meer zakte, had dan ook alleen te maken met het verschijnen van de zon. Hij deed dan niet eens zijn best om de temperatuur te laten dalen, dat ging vanzelf. Hij knabbelde rustig van zijn appel en keek naar Belle, die nog met de andere draak zat te praten, op de rand van de warmte en de kou die elkaar daar tegenkwamen. Via de mentale band die hij met zijn draak had, hoorde hij waar ze het over hadden en het was niet veel interessants. Maar hij bleef wel met zijn emotieloze blik naar hen staan kijken, als een standbeeld. De enige beweging was het kauwen en het brengen van de appel naar zijn mond.