Het rijk van de steenbok-De drie kraters

In een stenen vlakte zitten 3 kraters , een kleine, kale met hier en daar wat gras, een grotere met veel bloemen en eekhoorntjes , bomen konijnen enz. en als laatste een gigantische met veel gras , wit zand en in het midden een prachtig meer waar de zon of maan in weerspiegeld word , al je aandacht word naar de glinstering getrokken...alle drie de kraters liggen in een driehoek met in het midden een gigantische boom wiens wortels naar elke krater lopen en zicht voeden met het water , de zuurstof en het zand van de kraters .
Ook is het de perfecte plek om te oefenen op aardsturen.

Regels:
vrij
personen ; niet honderd ofzo...

Het was laat op de avond en de maan stond al hoog aan de hemel. En het was niet warm. Belle kwam door de lucht aangerend en landde in de krater met het meer. Jack sprong van haar rug en zij ging meteen richting het gras om te grazen. Jack kleedde zich uit en ging aan de rand van het meer staan. Op het zand om hem heen zag je ijskristallen waar hij zijn voeten had gezet en een dun laagje ijs. Maar hij wilde niet dat het water bevroor, dus dat gebeurde niet. Hij zette zijn rechter voet op het water, waar meteen een blok ijs onder ontstond. Jack concentreerde zich op het ijsblok en hield het recht, zodat hij erop kon gaan staan en zijn linkervoet een stukje verder op het water kon zetten, waar hetzelfde gebeuren. Zo liep hij het water op. Het was moeilijk, maar dat was aan Jack niet te zien. Omdat hij zich concentreerde, verscheen er ook een dun vlies van ijs op het meer. Jack kwam tot een paar meter van de kant en viel toen om, omdat hij de controle niet meer had. Toch was hij vanbinnen trots op zichzelf. Hij maakte een grote ijsschots en ging erop liggen, met zijn voeten in het water dat heerlijk koud begon te worden en tevreden blies hij grote ademwolkjes uit.

Leida scheerde door de lucht op de rug van Tuxedo. Ze voelde de wind door haar haren strijken en gilde van geluk. Tuxedo ging ontzettend snel en het was dus alsof ze in een achtbaan zat. Ze hield zich stevig vast aan de draak en ze merkte dat Tuxedo het ook leuk had. Toen ze onder haar drie kraters zag. Tuxedo begon aan een schroef naar beneden en Leida sloeg haar armen stevig om zijn nek. Vlak voor de grond trok Tuxedo op en landde rustig in een van de drie kraters. Dit was het moment waarop Leida wolkjes naar boven zag kringelen vanuit een andere krater. Ze liet zichzelf van de rug van Tuxedo glijden en liep richting de kringels.

Jack dreef rond in het meer op zijn ijsschots waar ook al een beetje sneeuw op was verschenen. Dat lag toch net wat zachter. Het voelde niet koud aan zijn naakte lichaam, want zijn huid was ongeveer even koud als ijs en hij was sowieso weel kouder gewend. Belle liep nu van het grasveldje naar het meer en liep er in. Ze brak het dunne ijs open als een ijsbreker en zodra haar poten niet meer bij de grond kwamen, trappelde ze vrolijk met haar hoeven. Af en toe dronk ze wat water, want dat moest ook gebeuren, en zo zwom ze naar de ijsschots waar Jack op lag. Speels duwde ze tegen zijn ijsschots en ze wist door hun connectie dat Jack dat leuk vond. Belle was de enige die wist wat er in Jack speelde, want hij liet het zo goed als nooit zien. Jack ging rechtop zitten en blies naar de rendierdraak. Als hij het wilde waren zijn ademwolkjes ijkoud, zoals ook nu. Daardoor ontstond er een laag ijs rond zijn draak en zat ze vast, tot ze zich losbrak.

Leida stampte nogal luidruchtig naar de rand van de krater en zag nu pas het meertje. Ze zag ook dat er een jongen en een draak in het meer lagen. Ze hief een wenkbrauw op. Het meer leek wel bevroren. Hoe kon dat? Het was helemaal niet koud. Toch werd het steeds kouder naar mate ze dichter naar de jongen in het meer toe liep. Ze verwarmde zichzelf met haar vuurkrachten. Het laagje ijs dat op de bodem van de krater lag smolt onder haar voeten. Dat was het moment waarop ze het zich realiseerde. Deze jongen moest magie hebben. Ze probeerde haar kracht niet zo opvallend te tonen en beperkte de hitte dus tot alleen direct op haar huid zodat ze het niet extreem koud zou hebben.

Jack zat nog steeds rechtop op zijn ijsschots en werd door Belle rondgedraaid. Zo zag hij het meisje aan komen lopen. Hij zag ook meteen dat ze zijn ijs om zich heen liet smelten, dus hij wist dat ze een vuurmeester moest zijn. Het maakte hem niets uit, de kou verdween nooit van de kubieke meters waarin hij zich begaf, dus hij had het gewoon goed. En of hij zich niet schaamde omdat hij geen kleren aanhad kon je niet aan zijn gezicht aflezen. Nu was dat bij Jack ook niet zo sterk, daar werd geen waarde aan gehecht op het eiland waar hij vandaan kwam. Belle zag het meisje nu ook en ze zwom naar de oever van het meer, een andere kant op dan waar het meisje stond. Ze vond al snel weer vaste bodem onder haar hoeven en nu ze half uit het water oprees keek ze naar het meisje en met haar lieve ogen probeerde ze haar in te schatten.

Toen Leida dichterbij kwam zag ze dat de draak naar haar keek. Ze glimlachte naar de draak, deze zag er absoluut niet bedreigend uit. Ze liep naar het beest toe en verloor haar aandacht voor de jongen die op een ijsschots in het water dobberde. Ze zorgde dat ze op ooghoogte met de draak was en glimlachte. Ze stak haar hand liefkozend uit, maar bleef absoluut op haar hoede. Als de draak haar aan zou proberen te vallen zou ze snel genoeg uit de weg kunnen komen van de eventueel gevaarlijke delen van het dier. Toch had ze ergens het gevoel dat het goed was.

Wel jammer dat het gevaarlijke deel van Belle op haar hoofd staat. Tip, je moet even naar het plaatje kijken.

Belle waadde verder naar de oever en zag hoe het meisje aankwam lopen. Ze was niet bang, want haar gewei gaf mooi wit licht zoals altijd 's nachts, maar trok zich toch even terug toen het meisje haar hand uitstak. Uiteindelijk liet ze zich aaien en ze liep dichter naar het meisje toe. Met haar lieve, blauwe oogbollen keek ze haar aan. Het enige wat Belle jammer vond, was dat het meisje zichzelf verwarmde. Jack keek naar zijn rendierdraak en zag hoe ze het goed vond. Hij ging weer liggen op zijn ijsschots en liet zich rustig dobberen of het meertje met het dunne laagje ijs dat door hem was ontstaan. Hij liet nu zijn kracht werken op zijn ademwolkjes en het begon te sneeuwen op de ijsschots en niet zo'n beetje ook.

Jorn, ik ben lui, vergeef het me.
--
Leida glimlachte toen het dier zich liet aaien. Het kwam over als een ontzettend lief beest en had een zacht plekje binnenin haar geraakt. Stiekem hoopte ze dat de jongen in het meer gewoon een dertiener was die ze nog nooit eerder had gezien, anders zou ze hem misschien wel moeten doden en dan had dit lieve beest geen zielsverwant meer. Ze kriebelde de kop van het rendier tussen de hoorns, die er toch nog best gevaarlijk uitzagen. Vervolgens wierp ze een blik op de jongen in het meer en merkte dat hij geen kleren aan had. Ze wendde snel haar blik af en vestigde haar aandacht weer op het rendier.

Met het stijgen van de maan werd het licht van Belles gewei sterker en feller. De rendierdraak liet zich nog steeds heerlijk kriebelen door het meisje en na een tijdje duwde ze haar met haar kop de lucht in en liet haar op haar rug zitten. Ze mocht deze jonge vrouw wel, al mocht Belle bijna iedereen. Nu hadden ze ook nog nooit een Dertiener gezien, zij en Jack, en ze vroegen zich zelfs af op ze eigenlijk wel bestonden. Daarom wantrouwde Belle ook niet en ze liet zich aaien en werd er helemaal vrolijk en blij. Jack keek vanaf zijn ijsschots toe en vanbinnen was hij blij dat zijn metgezel het zo naar haar zin had.

Leida schrok een beetje toen ze op de hoorns van het beest genomen werd. Gelukkig merkte ze dat ze een moment later op de rug van het beest zat en niet gewond was. Ze slaakte een onbewuste zucht van verlichting. Het licht van de hoorns van het dier werd steeds feller en hierdoor moest ze haar hoofd van het gewei van het dier afwenden. Ze merkte dat ze de jongen op de ijsschots recht in de ogen keek. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. "Je vriendin is wel erg aanhankelijk tegen vreemden." Zei ze, net hard genoeg zodat de jongen haar kon horen, maar ze schreeuwde niet, ze wou het dier waarop ze zat niet afschrikken. Ze sloeg haar armen om Belle's hals heen.

"Als je dat niet wil, had je haar niet moeten aaien," zei Jack en hij ging weer liggen op het zachte laagje sneeuw. Belle liep het water uit en daarna liep ze over het water terug naar de ijsschots. Door haar zweefmagie viel ze er niet opnieuw in. Dit was hetzelfde als vliegen, voor haar, maar dan met een soort ondergrond onder haar hoeven. Ze vond het fijn om iemand op haar rug te dragen die haar zo had geaaid en gestreeld, dat kon ze gewoon niet weerstaan.

'Je hoort me niet klagen, ik constateer alleen maar.' Zei Leida tegen de jongen op de ijsschots. Ze merkte dat de rendierachtige draak naar de jongen in het meer toe liep. Ze stribbelde niet tegen. Ze wist dat ze het dier toch niet tegen kon houden. Draken waren machtige wezens die zich echt niet zomaar hun wil lieten opleggen. Leida streek een pluk rozeblond haar uit haar gezicht voordat ze Belle weer liefkozend begon te aaien. De draak scheen haar een stuk aardiger te vinden dan de jongen op de ijsschots dat deed.

Jack antwoordde niet meer. Er was gezegd wat gezegd moest worden en dan was het voor hem goed genoeg. Waarom meer zeggen? Belle paradeerde trots rond met het meisje op haar rug en liep uiteindelijk weer naar de kant, waar ze haar eraf liet en terug liep naar het gras om verder te gaan met grazen. Van tevredenheid was haar gewei nog meer licht gaan geven. Dat hield dus in dat ze zich goed voelde, net als dat je aan de grote van de wolken waterdamp uit Jacks mond kon zien hoe tevreden hij was.

Leida plofte met beide benen op de grond nadat ze van de rug van het dier af was gegleden. Ze keek met een glimlach hoe het dier begon te grazen. Toen zag ze over de rand van de krater de nieuwsgierige kop van Tuxedo steken. De draak zag Leida, kreeg een blije blik in zijn ogen en plofte met een vleugelslag naast haar neer. Door zijn redelijk grote omvang bedekte hij de helft van het gras rondom de krater. Hij zat aan de andere kant van het meer, zodat Belle geen last van hem zou hebben. Leida grinnikte en liep naar hem toe. Ze pakte een stuk verbrand vlees uit haar tas en gooide het in de lucht, waar Tuxedo het met grootste handigheid uit plukte en smakelijk verorberde. Leida liet haar blik nog even naar de jongen dwalen. Zijn persoonlijkheid leek net zo ijzig als de ijsschots waar hij bovenop lag.

Belle zag nu de andere draak landen en stopte meteen met grazen. Ze was altijd nieuwsgierig naar andere draken. Ze liep rustig naar hem toe en hield haar kop schuin. Het was een grote, maar zij was dan ook een kleine. Een rendier dat veel groter was dan een rendier. Ze keek de andere draak aan en begon te praten in de drakentaal.
Jack had de draak ook gezien. Nu wist hij dus dat het meisje ook magie had en hij besloot haar te vragen wat hij aan iedereen met magie die hij tegenkwam vroeg. Hij liet de ijsschots naar haar toe drijven en sprong er op het strand vanaf. De ijsschots smolt meteen, omdat hij dat wilde. Op het strand was nu weer een laagje ijs te vinden om Jack heen en om zijn voeten ontstonden ijskristallen. Eerst liep hij naar zijn kleren en hij trok ze weer aan. Daarna liep hij naar het meisje. "Wat weet jij van Dertieners?" vroeg Jack op zijn ongeïnteresseerde toon. Maar hij was wel echt nieuwsgierig.

Leida voelde zich een stuk meer op haar gemak toen de jongen kleding aanhad. Ze streelde Tuxedo even over zijn schubbige nek. De draak zelf snuffelde nieuwsgierig aan de hoorns van de draak tegenover hem. Hij vond het wel interessant. Een draak die geen vleugels had. Hij keek Belle nieuwsgierig aan. Leida was verbaasd door de vraag die de jongen stelde, maar dit was absoluut niet aan haar buitenkant te zien. "Dertieners? Dat is toch alleen maar een verhaaltje voor het slapengaan om ervoor te zorgen dat kleine kinderen de woestijn niet in dwalen?" Zei ze, ze hield haar blik strak op Jack gericht. Ze zou eerst maar eens uitzoeken wat deze jongen wist. "Al zeggen sommigen dat ze ze gezien hebben." Vervolgde ze achteloos.

"Steeds meer mensen roepen dat ze de woestijn over zijn gekomen om ons continent over te nemen." zei Jack op neutrale toon. Hij kreeg het inmiddels ook van volwassenen te horen, dus misschien zat er iets achter. En de lichtbol was ook niet normaal. Daarbij, het was nooit één van zijn verhaaltjes geweest en hij wist zeker dat niemand die hij kende dat soort verhaaltjes te horen had gekregen. Vanbinnen wantrouwde hij het meisje nu. Hij raapte zijn staf op en zag hoe het laagje ijs iets verder trok. Met zijn staf was hij altijd sterker.

New
--

Haar rode haren waaiden in de wind. Ze keek rond en stond met blote voeten in het witte zand. Ze keek naar het meer. Wat ze droeg was een simpele broek met een kort topje. Haar haren waren bijeen gebonden en haar ogen stonden fel. Ze bewoog haar lichaam, ze was zich aan het trainen. Kalm keek ze naar het zand waar ze zich op concentreerde. Ze probeerde het bijeen te binden en als een bal rond te sturen. Het was lastig maar uiteindelijk lukte het haar wel. Moeizaam keek ze naar de bal aarde die inmiddels rond haar zweef. Natuurlijk was Sheila hier om meerdere dingen dan enkel trainen. Straks zou ze gaan zwemmen in het meer, waarbij ze nu aan de rand stond. Genietend keek ze naar de bal met aarde, een brede glimlach rond haar lippen. Ze vond het geweldig dat het haar lukte. Glimlachend keek ze daarna even rond. Ze vond het heerlijk en keek even rond. Het zag er goed uit. Ze vond het geweldig om hier te zijn en dit te kunnen doen met haar krachten, ze oefende dan ook al veel meer dan dat ze eerst deed en ze merkte dat ze erin groeide, iets dat ze mooi vond. Ze was dan ook erg trots op zichzelf, deze jonge vrouw met haar vuurrode haren.

Lewis spoorde Jumper aan verder te vliegen. Zijn draak weigerde alleen. Lewis wist dat hij haar moest respecteren en natuurlijk deed hij dat dan ook. Jumper begon naar beneden te vliegen en zette Lewis veilige aan de grond. Hij had eigenlijk niet ingesteld op een pauze maar nu hij hier zo stond besloot hij er maar het beste van te maken. Jumper nestelde zich in de lege krater en Lewis besloot dat hij even ging zwemmen, ondanks dat zijn krachten daar niet heel erg goed tegen konden. Dat er nog iemand anders was had hij nog totaal niet opgemerkt, ontzettend in zichzelf getrokken zoals hij altijd was.

Sheila was rustig door gegaan. Toen ze even op keek liet ze de aarde vallen. Ze zag een ander persoon en als ze niet gestopt was dan had ze hem zeker geraakt. "Je moet wel uitkijken hoor. Ik had je zo geraakt." Riep ze hem toe waarna ze rustig de aarde weer omhoog haalde. Ze trainde verder en blies wat haren uit haar gezicht. Ze ging door en keek even rond. Zkdat ze de jongeman niet zou raken. Ze beet op haar onderlip. Rustig ging ze door. Ze liet de aarde om zich heen vliegen, de kleine korreltjes vlogen om haar heen en genietend keek ze naar elke korrel. Ze grijnsde even en liet alles toen direct neerzakken. Ze glimlachte even en keek kort naar de jongeman. Hij had maar gewoon uit moeten kijken vond ze.

Lewis hief zijn handen op. 'Ik kan er niets aan doen dat jij je krachten niet onder controle hebt,' zei hij op een irritante en uitdagende toon. Hij had inmiddels alleen nog maar zijn broek aan omdat hij zijn shirt had uitgetrokken. Hij ging zwemmen maar wilde straks niet zijn krachten hoeven te gebruiken om al zijn kleding droog te maken. Hij was in een pesthumeur, en het meisje maakte het er niet veel beter op. Haar houding beviel hem niet echt, hij had zijn ogen kort over haar heen laten glijden en wist bijna zeker dat als hij haar in een kroeg tegen zou komen hij haar zou gebruiken voor een avondje. Omdat hij uit ervaring wist dat zijn opmerkingen soms verkeerde dingen uithaalde stelde hij zijn gedachten open voor haar. Zo kon hij zien aankomen wat ze ging doen.

Met een lichtelijk geërgerde blik keek ze naar de jongen. Ze keek even naar hem. "Ik heb alles prima onder controle." Zei ze fel. Ze keek hem even geïrriteerd aan en deed niets eens moeite om hem te bekijken. Ze bekeek en beluisterde enkel zijn gedachten en hield hem scherp in de gaten. Ze had geen behoefte aan zulk chagrijnig gezelschap. "Dus ga maar zwemmen en hou alsjeblieft je kop dicht." Zei ze brutaal. Ze keek hem even met een felle blik aan waarna ze weg keek. Ze wendde haar blik af en ging weer verder met de aarde om daarmee te oefenen, ze irriteerde zich soms zo aan hem, dat meende ze.

Lewis draaide zich quasi beledigd naar het meisje om. Hij hield er niet van als mensen zo tegen hem deden. De laatste persoon die irritant had gedaan tegen hem had dat bekocht met een aantal flinke brandwonden. Bij die gedachten kwam er een lichte grijns op zijn gezicht. Hij was af en toe behoorlijk gemeen, zo kon hij genieten van mensen die zo dom waren hem uit te dagen. Hem een reden te geven om ze iets te doen. Alleen besloot hij dit meisje nog niets te doen, ze was er te knap voor. 'Darling, die slechte woorden passen echt niet bij je uiterlijk,' zei hij licht uitdagend tegen haar.

Ze volgde zijn gedachten en keek hem aan. Met een felle en brutale blik in haar ogen. Haar lange haren bewogen mee op de wind en haar lippen waren lichtjes getuit. Ze zag het zeker niet als een belediging. "Nou dankjewel, dat moet betekenen dat het je bevalt." Zei ze met een kleine grijns. "Hoewel hetzelfde niet over jou te zeggen is." Zei ze waarna ze haar aarde even liet zakken, een beetje maar. "En noem me geen darling, ik ben alles behalve.' Gromde ze iets feller, ze had totaal geen behoefte aan die woorden. Hoewel ze Kirstens advies graag aannam en aardiger tegen mensen wilde zijn lukte dat nou niet echt bij deze jongeman, in dit geval was ze weer veel te snel op haar teentjes getrapt. Ze rechtte haar rug even en bekeek hem. Doch was ze niet van plan om brandwonden op te lopen, ze wilde haar uiterlijk liever niets aandoen.