De waterval - rijk van de boogschutter

In het rijk van de boogschutter is een bepaalde plek waar een waterval loopt. Hij is redelijk hoog, minstens zeven meter en eindigt in een groot meer. Eromheen is een prachtig bos, vrij afgelegen van de bewonende wereld. Hier komen vaak reizigers om zich te wassen, met hun draken uit te rusten en te genieten van het geluid van de waterval of gaan zelfs zwemmen. Als je sterk genoeg bent om in de stroming te kunnen zwemmen. Het is net een prachtige oase. Verder is het er prachtig, de hele dag lang. Zelfs ’s avonds weerkaatsen de sterren prachtig op het water uit. De temperatuur is constant rond een graad 20 á 25.

Personen: maximaal 8
Draken: 3

Kirsten keek naar Rage met een ontevreden gezicht wanneer de draak hier lande. Het water schitterde prachtig door de sterren en de maan die erin reflecteerde. Kirsten was uitgeput en dat was nog de juiste term ervoor om te beschrijven hoe zij zich voelde. Zij gleed van de vleugel van de draak af om op haar eigen benen weer te kunnen staan. “Ik had geen keus.” Sprak ze zachtjes uit. “Ik weet dat bloedsturen heel moeilijk is, heel veel energie van je lichaam vergt maar wat moest ik anders? De magiër gaf mij aan wachters ondergronds, ik was verdoofd door een bepaalde vloeistof. Die geur kan ik nu nog steeds ruiken.” Haar draak snoof zachtjes waarbij er rook uit zijn neusgaten kwamen. Je moet je verstand gebruiken Kirsten. Niet altijd impulsief op dingen afgaan. Krijg je hulp neem je het niet aan en ga je zelf weer op pad. Je brengt de jongen samen met zijn draak in gevaar door jou manier van handelen. Samenwerking is het belangrijkst want daarmee kom je minder snel in gevaar. Kirsten sta je er een keer niet alleen voor maak je daar geen gebruik van. De vrouw rommelde in de zadeltassen om schoon ondergoed te pakken, een driekwarts broek en een soort korset echter met donkere kleuren, een stoerdere variant. Waar zij die spullen vandaan haalde was soms voor Kirsten zelfs een raadsel. Ze liep naar het water om haar brandwonden nu volledig te kunnen helen zodat er geen littekens over bleven. Ze had er al genoeg. Ze keek naar haar verbrande lokken, de ene stuk langer als de ander. Een zucht verliet haar lippen wanneer zij haar dolk pakte en een aantal lokken wegsneed. Nu reikte haar haren tot de helft van haar onderrug. "Je hebt op sommige aspecten gelijk maar ik kan niet altijd op Kian rekenen of iemand anders die er toevallig in de buurt is. Het zal altijd jij en ik zijn Rage, jij en ik. " Ze trok haar kleren uit om haar ondergoed na om een duik te nemen in het water. Ze moest even alles op een rijtje zetten.

Nu ze er zo goed vanaf gekomen waren begon Kian weer na te denken over hoe het precies was gegaan. Ze hadden er zonder verwondingen af kunnen komen als Kirsten gewoon gedaan had hoe hij had gezegd, ze waren immers op zijn terrein geweest, hij had wel een pad gevonden waarlangs ze hadden kunnen vertrekken zonder ook maar een enkele wachter tegen te komen. Hij schudde zijn hoofd en gromde ontevreden. Astor zocht contact met zijn geest, wetend wat zijn mens dwars zat. Zijn machtige stem klonk dan ook door in Kian's hoofd. Je hebt gelijk, kleintje. Kian gromde opnieuw. Ik weet dat ik gelijk heb. Waarna Astor zachtjes lachend gromde, waarbij het stoom uit zijn neus kwam, dat bijna in Kian's gezicht vloog. Je moet alleen oppassen met hoe je haar aanpakt, je hebt gelijk, maar vlieg haar niet meteen aan. Ik ken je. De man op zijn rug schudde even zijn hoofd, ookal kon de draak dat niet zien. De gouden vleugels gingen met regelmaat op en neer, ze hadden geen haast. De enorme waterval steeg al voor hen op, dit zou de waterval wel moeten zijn die Rage bedoeld had, een andere als deze kon er nooit in de buurt zijn. Kian had hier nog gezwommen als kleine jongen, maar de omgeving was erg veranderd. Zwijgend vlogen ze het laatste stukje door. De man zweeg omdat hij eigenlijk nogal slecht gehumeurd was geraakt en de draak zweeg omdat hij de gedachten van zijn mens niet verstoren wilde. Zo streken ze naast het water neer. De draak boog zich over het water heen en dronk gulzig. Het vuur schuurde nog steeds zijn keel. Kian liet zich van het zadel glijden en keek om zich heen.

De vrouw kwam weer bovenwater want Rage keek haar nog steeds met zijn donkere ogen aan. Ze zetten het leven op het spel voor jou Kirsten, je mag eens wat meer dankbaarheid tonen. Kirsten kwam het water uit en haar blik stond vurig. “Wat wil je daarmee zeggen?” Klonk het verbitterd. “Ik heb hun niet om hulp gevraagd. Ik heb zelfs jou erop uit gestuurd om Kian te helpen! Ik ben het minst tot last geweest oké? Ik werk zoals ik wil werken dus hou je erbuiten.” Op dat moment spuwde de draak een duistere vlam langs haar af waarbij Kirsten haar balans verloor en terug in het water viel. Rage begon zijn geduld te verliezen want dit deed hij namelijk nooit. Ik mag die gouden draak niet maar nu heb ik wel respect voor hem want hij wilde de magiër in goud veranderen. Jij moet denken over je daden want waarom moet de magiër sterven omdat jij zijn spullen stal? Je wilt niet weten hoeveel tijd de man daarin heeft gestoken om de wapens te maken wat jij nu gratis in je handen hebt. Rage schudde met zijn rug waarbij de rugzak van Kirsten van zijn rug afgleed. Ik heb je wapens kunnen terug krijgen echter is dit de laatste keer dat ik dit voor je doe. We moeten laagprofiel blijven want je bent teveel van jezelf aan het eisen Kirsten. Waar ben je mee bezig? Wanneer stop je met jezelf te kwellen?! De vrouw beet op haar onderlip tot het begon te bloeden. “Ik ben niet sterk, niet zoals ik hoor te zijn. Ik moet sterker worden en als dat betekent dat ik meer van mijn lichaam moet eisen dan is dat zo!” Rage begon te grommen wat door het hele gebied te horen was. Je bent een lopend lijk! Kijk naar jezelf. De vrouw keek naar haar spiegelbeeld in het water. Ze zag er niet meer uit zoals een maand/twee maanden geleden maar nog niet hoe zij was geweest. “Sorry…” fluisterde zij zachtjes. “Ik weet het. Alleen sinds dat is gebeurd weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen om niet in dezelfde patroon te vallen” De vrouw keek op wanneer zij vleugelslagen hoorde, Astor want de goudenstip in de lucht kon niks anders zijn. Wanneer de gouden draak zich liet zien keek Rage op. Is alles in orde? Kirsten keek naar Kian die alles behalve tevreden uitzag. Volgens mij zat ze diep in de penarie.

Astor hief zijn kop op en keek naar de andere draak. Hij gaf echter nog geen antwoord, omdat hij met zijn blik de man volgde, die tussen de bomen verdween. Kian had even de rust nodig en kon daar zelfs Astor niet bij gebruiken. Een grommerige zucht gleed tussen de scherpe tanden van Astor vandaan en hij richtte zich weer op Rage. Als je het fysieke gedeelte bedoeld, gaat het prima. Bromde hij in de woeste drakentaal terug, om zich daarna weer over het water heen te buigen en gulzig nog meer van het vocht naar binnen te slaan. Enkele seconden, misschien zelfs een minuut later rees hij weer omhoog en wandelde op zijn gemakje naar Rage toe, om naast hem neer te strijken en op zijn gemakje de omgeving te bekijken.

Kian wandelde ondertussen door het struikgewas. Hij had zijn zwaard getrokken en sloeg af en toe de planten bij zijn benen weg, zodat hij normaal kon doorlopen. Hij had even rust nodig aan zijn hoofd. Niet alleen waren hij en Kirsten ruw verstoord op een moment dat je werkelijk niet gestoord wilt worden, vooral niet door een stel mensen die je het liefst zien sterven, ook was ze er vandoor gegaan op een moment waarop dat werkelijk niet handig was geweest. Gefrustreerd sloeg hij een tak opzij met zijn zwaard. Hij wist even niet meer hoe hij tegenover haar stond, aan de ene kant kon hij woest worden om het feit dat ze gewoonweg deed wat juist niet slim was op dat moment, en aan de andere kant kon hij ook het beeld van haar lichaam niet uit zijn hoofd krijgen.. Haar blote borsten, zachtjes verlicht door het maanlicht, stonden nog op zijn netvlies gebrand. Hij schudde woest zijn hoofd, om het beeld te verdrijven. En het verdween. Zijn ergenis werd daar echter alleen maar mee aangewakkerd. Na een kwartier zo doorgelopen te hebben, merkte hij dat het terrein al een tijd aan het stijgen was. Hij was bezig de waterval te beklimmen.. Nu hij dat door had, liep hij verder, benieuwd naar wat hij boven zou aantreffen.

Ik heb Kirsten al een preek gegeven over haar manier van handelen. Ik lijk niet tot haar door te kunnen dringen en jullie moesten het alweer opknappen voor de zoveelste keer. Dit was het langste wat hij ooit had gesproken tegen een mededraak. Hij vond toch dat hij iets aan de gouden draak moest verklaren Bedankt. Kwam er nog achteraan want dat zei Rage nooit maar na zo vaak haar leven te hebben ‘gered’ moest hij zijn dankbaar eens tonen. Kirsten keek hoe de man tussen de bomen verdween. Blijkbaar zat hij ergens mee maar misschien was het even tijd om hem met rust te laten. Kirsten liep naar Astor toe met een verontschuldigende blik in haar ogen. “Het spijt mij dat ik jullie voor de zoveelste keer in gevaar heb gebracht. Het klinkt als een slap excuus maar ik ben mijzelf gewoon niet meer. Het zal nog even tijd nodig hebben voordat ik werkelijk weer de oude zal zijn. “ Ze maakte een buiging voor de gouden draak. “Hopelijk kun je mij vergeven voor mijn stommiteiten.” Ze stond weer recht want je merkte dat Kirsten er wel mee zat. Misschien moest zij Kian ook haar verontschuldigen aanbieden, zijn ego weer een beetje strelen. Zij besloot zich gauw om te kleden achter Rage want zij ging hem niet in haar lingerie aanspreken. “Ik ga even naar Kian…” En weg was ze voordat de draken daar tegen konden protesteren. Zij volgde het pad die Kian een beetje leek te hebben gemaakt want sommige stukken waren weggesneden. Kian had vast zijn zwaard daarvoor gebruikt. Na een kwartier zo doorgelopen te hebben, merkte Kirsten op dat het terrein al een tijd aan het stijgen was. Kian was bezig de waterval te beklimmen dus betekende dat Kirsten dat ook moest doen. Het liefst wilde zij nu slapen maar eerst dit even oplossen. Ze liep nu vast een stuk achter vergeleken met Kian die blijkbaar een hoog tempo had. Tijdens haar wandeling kwam zij een struikgewas tegen met eetbare bessen. Zij plukte een handje vol om het meteen in haar mond te proppen. Nu merkte zij gewoon dat ze wilde slapen en ook nog eens trek had. Hoelang duurde dit stuk nog? Het leek wel een eeuwigheid te duren voor haar gevoel.

Astor draaide iets opzij, zodat hij met een schuin oog naar Rage kon kijken. Ik denk dat ze het van het van Kian zelf moet horen, anders zal het wel niet tot haar doordringen. Daarmee doelde hij niet op iets om Rage te kunnen beledigen, hij wilde niet zeggen dat hij geen invloed op haar had, maar hij had het gevoel dat Kirsten ergens een beetje tegen de man op keek, al wilde ze dat misschien niet toegeven. Hij was ergens een houvast voor haar, ze wilde zijn liefde en goedkeuring, al waren die van de man zo lastig te krijgen. Misschien wilde ze het juist daarom. Waarschijnlijk was er iets tussen hen voorgevallen waar de draak geen weet van had. Hij keerde zich pas af van de draak toen het meisje voor hem kwam staan. Hij liet zich door zijn poten zakken en ging in het gras liggen, met alleen zijn kop opgeheven, zodat hij het meisje aan kon kijken. Nog steeds torende hij boven haar uit. Maar hij knikte vriendelijk, waarna hij zijn kop liet zakken en deze op zijn voorpoten legde en zijn ogen sloot. Hij was niet verbaasd dat het meisje de jongen achterna ging. Dat was zijn laatste gedachte voordat hij in begon te soezen. Ondertussen verdween het meisje tussen de bomen, de weg van Kian volgend. Kian bewoog zich in een hoog tempo voort, hij had de bovenkant van de waterval al bijna bereikt. Hij hoorde het harde geklater van de waterval en kon tussendoor zelfs het kabbelen van een stroom onderscheiden. Hij was bijna bij de rivier die de waterval van water voorzag. Het zwaard was weer in de schede gedaan, die was niet meer nodig om Kian's woede te bekoelen of de weg vrij te maken. Hij had een nieuw doel voor ogen, de top van de waterval bereiken. Nog enkele minuten liep hij door, toen zag hij het water tussen de bomen door. Hij rende het laatste stukje en bleef naast het water staan. De stroomversnelling maakte een luider geluid dan je in eerste instantie zou verwachten. De man stapte in het water en keek naar beneden. Hij had een prachtig uitzicht en kon de twee draken direct zien liggen.

De vrouw leek zachtjes te filosoferen wanneer zij het pad volgde dat steeds meer naar de top leidde van de waterval. Zachtjes kwamen herinneringen bij haar naar boven want de eerste waterval die ze had bezocht was samen met Joran.

'Kirsten niet bang zijn want ik ben bij je. Ik heb je hand vast zie je?' De man keek het elfjarige meisje aan met een glimlach zo schitterend dat zelfs de engelen van boven daar niet aan konden tippen. Haar vingertjes trilden terwijl ze haar groene ogen naar hem had gericht. 'Het is zo hoog... Dadelijk vallen wij verkeerd en -' De jongen drukte een kus tegen haar lippen, streelde met zijn vingers door haar zwarte lokken. 'Maak je geen zorgen Kirsten want als je bij mij bent overkomt je niets. Kom' Hij tilde het meisje - wat voelde zij licht aan! ze was Zo licht als een veertje met haar gewicht en lengte terwijl hij haar ronddraaide met een stralende glimlach om haar angst weg te nemen. Haar kleine handen rustte zij op zijn wangen om hem lang te kussen en op dat moment vielen ze samen in een versmolten kus naar beneden.

Kirsten schudde haar hoofd waar kwam deze herinnering plotseling vandaan? Vreemd. Dat waren de leuke momenten geweest, die met de jaren minder werden. Na een aantal minuten liep zag zij het water tussen de bomen door. Nog een klein stukje. De stroomversnelling maakte een luider geluid dan je in eerste instantie zou verwachten maar het had iets rustgevend vond de vrouw zelf. Daar in het water zag zij Kian staan die zij van een afstandje bekeek. Zij durfde eigenlijk niet in zijn zicht te vertonen bang om net zo'n preek te krijgen als Rage deed. Kirsten wilde gewoon de waarheid niet onder ogen zien. "Kian..." sprak ze zachtjes net hard genoeg om boven het geluid van de stroomversnelling te komen.

Het water was warm en voelde daarom aangenaam aan zijn voeten, wel werd Kian bijna omver getrokken door de stroomversnelling. Hij deed zijn best om te blijven staan en bleef nog even naar beneden kijken. Het groene gras strekte voor hem uit en in de verte lag de stad die ze net ontvlucht waren. Het begon al lichter te worden, de zon kwam tegenover hem op en bescheen de huizen van zijn geboortestad. Hij grijnsde even en liet zich op een van de rotsen neerzakken. Daar bleef hij zitten, kijkend naar de omgeving. Binnen in hem waren de irritaties nog steeds aan het rond suizen, maar omdat hij niets had om zich tegen af te reageren, zag je dat alleen wazig aan zijn gezicht. Zijn uitdrukking stond verre van vrolijk, maar toch genoot hij van de omgeving. Totdat hij zijn naam hoorde, die zacht uitgesproken werd, alsof de persoon hem toch niet helemaal aan durfde te spreken. Hij draaide zich langzaam op en zocht tussen de bomen naar de gedaante van Kirsten. Hij kon alleen haar contouren zien in het donker. Hij knikte even, maar draaide zich daarna weer van haar af. Hij wilde eigenlijk niet met haar praten, omdat hij wist dat hij tegen haar uit zou vallen. Zoals Astor al gezegd had.

Kian leek helemaal geen behoefte aan haar te hebben. Misschien was het verstandig om nu om te draaien en weg te lopen om escalaties te voorkomen. Echter moest Kirsten ook eens op haar vingers gewezen worden door iemand anders dan alleen Rage. Misschien besefte zij dan pas waar zij mee bezig was. De vrouw liep naar hem toe echter hield zij de nodige afstand voordat zij aan de rand van het water ging zitten om haar voeten erin te dompelen. Het water was warm en voelde daarom aangenaam aan haar voeten. Het gaf haar een rustig gevoel van binnen alsof alles Zen leek te zijn. Haar ogen waren gericht naar de twee draken die naast elkaar lagen. Rage was echt kapot want de draak lag zo te zien al in coma. Kirsten durfde de man eigenlijk niet aan te kijken, eigenlijk vond ze het knap van zichzelf dat ze in zijn buurt kwam zitten. Kian wilde met rust gelaten worden en in feite deed zij dat niet. "Ben je boos?" vroeg ze voorzichtig.
---
Sorry weinig inspiratie

Kian bleef rechtdoor kijken toen het meisje naar hem toe kwam. Hij liet zijn blik over de omgeving gaan, die hij daarvoor al zo goed in zich opgenomen had, alleen maar om niet naar haar te hoeven kijken. Astor leek zijn ongemak te voelen en hief zijn kop op en keek vanaf de grote afstand toch direct in Kian's ziel. Waar ben je nou bang voor? Klonk de stem van de draak in het hoofd van de jongen. Die vraag prikkelde hem, hij was immers nergens bang voor. Waarom zeg je dan niet gewoon wat je op je hard hebt, je hebt werkelijk niets te verliezen. Je bindt je toch al aan niemand. Vervolgde de draak. Het laatste klonk een beetje spottend. De jongen hief zijn hoofd op en keek naar beneden, Astor zou wel weten hoe de uitdrukking op zijn gezicht was. Maar zijn metgezel had wel gelijk en hij draaide zich langzaam om, om het meisje kalm aan te kunnen kijken. Zo kalm mogelijk ieder geval, in zijn ogen was de agressie te zien die zo makkelijk bij hem werd opgewekt. 'Waarom ging je er gewoon vandoor?' Vroeg hij zachtjes, maar ruw. Zijn stem trilde een beetje, omdat hij zo bezig was met zijn zelfbeheersing niet te verliezen. Hij keek haar met zijn helderblauwe ogen strak in de ogen. 'Als je bij me was gebleven, hadden we er misschien zelfs zonder kledingscheuren vanaf gekomen. Denk je überhaupt wel eens na als je tegenover mensen staat die je werkelijk kwaad willen doen?' Eigenlijk was het niet helemaal eerlijk, Kian deed ook wat zijn gevoel hem ingaf.. En als hij er beter vanaf was gekomen, had hij er ook zo vandoor kunnen gaan.

De vrouw keek op wanneer zij de ruwe klanken hoorde die tegen haar gericht waren. Haar groene ogen ontmoette zijn kristalblauwe ogen die strak in de hare keek. Het meisje slikte even om nerveus een pluk achter haar oor te doen die voor haar gezicht viel op dat moment. “Goede vraag.” Sprak ze zachtjes uit. “Ze kwamen naar beneden en ik wilde hun niet de kans geven om ons in te sluiten in het huis ook wilde ik niet dat ze het huis zouden beschadigen. Jij liet mij daar binnen en ik wil niet verantwoordelijkheid als ze je huis branden. Het blijft een plek wat je thuis noemt.” Kirsten beet voor kort op haar onderlip maar waarom moest ze nu zo onzeker zijn? Kirsten herstelde zich gauw weer. “Ik had niet verwacht dat de magiër mij zou drogeren anders was dit nooit gebeurd.” De vrouw bewoog af en toe met haar voeten door het verkoelde water. Bij zijn volgende reeds van woorden keek zij hem doordringend aan. “Je hoeft mij niet te vertellen in wat voor positie ik sta Kian. Ik ben gewoon nog niet de oude want dat incident van de vorige keer staat nog op mijn netvlies gebrand. Ik wil niet meer dat zwakke meisje zijn van toen en het heeft tijd nodig. Ook heb ik nooit gevraagd om jezelf in gevaar te brengen voor mij.” Kirsten schoof wat dichterbij. “Vertel mij Kian. Wat houdt je nog steeds bezig om mij uit de brand te helpen? Je kent geen medelijden maar ik kan niets anders bedenken waarom je mij telkens helpt. Je leven op het spel zet voor iemand die niets voor je betekent.” Kirsten zuchtte eens flink diep. “Soms moet ik nadenken voordat ik wat doe, dat ik weet Kian. Op sommige momenten denk ik niet na maar je kunt niet kwaad op mij zijn voor wie ik ben.”

Hij had haar hand wel weg willen slaan toen ze haar haar langs haar oor streek, een teken van onzekerheid en hij kon op dit moment helemaal geen onzekerheid van haar gebruiken. Dan zou het wel eens kunnen aflopen als de vorige keer dat hij tegen haar was uitgevallen. 'Oh, een goede manier om je ergens onderuit te werken, er gewoon vandoor gaan.' Reageerde hij droog. 'Is het misschien in je opgekomen dat het mijn thuis was, dat ik een veel beter plan kon bedenken dan simpelweg de magiër in de armen lopen?' Zijn stem klonk spottend en hij keek haar misschien zelfs minachtend aan. Hij wist zeker dat dit hem niet overkomen was. 'Samen sta je op zo'n moment steker, zeker als ik een van het tweetal ben.' Beet hij haar toe. 'En dan heeft dat niks met het redden van jou te maken, op dat moment was ik ook gewoon bezig met mijn eigen lijf te redden. Ik kan je toch niet achterlaten in de armen van de magiër, terwijl Rage niet meer weet waar je bent? Verleden is geen excuus voor de toekomst. Wat je overkomen is, is geen reden om dit zomaar te laten gebeuren. Ik heb ook dingen meegemaakt.' Als hij vuur had kunnen spugen, had hij dat gedaan. Zo woedend keek hij haar nu aan en hij rees dan ook meteen, statig en machtig overeind toen ze dichter naar hem toe kwam schuiven. 'En natuurlijk kan ik kwaad zijn om wie je bent, verander dan als het zulke dingen voortbrengt. Ik wil ook niet zwak zijn, maar ik gebruik daarbij wel mijn hoofd.' Hij gromde even en draaide zich van haar af, waarbij hij woest zijn armen over elkaar sloeg.

"Ik ben er niet vandaar gegaan Kian." Er kwam lichte ergernis in haar stem voor. Was het niet duidelijk dat ze het goed bedoeld had? De vrouw keek naar het water die schitterende door de zon die langzaam begon op te komen. Kian had in vele punten gelijk wat Rage ook al tegen haar had gezegd. Wanneer ging ze dat nu eens inzien? Soms kon ze zo koppig zijn als een ezel. "Ik wist niet dat hij nog aanwezig was want ik dacht dat die was terug gegaan omdat hij zijn spulen weer in zijn bezit had" de vrouw streek over haar armen omdat ze het frisjes vond hoe zij hier bij liep. Misschien had ze beter toch een vest eroverheen kunnen doen. "Dat weet ik. Samen sta je ook sterker maar ik ben zo gewend om alleen te vechten dat ik soms impulsief handel, ook al is dat mijn bedoeling niet" ze probeerde niet boos te klinken om Kian's innerlijke vuur niet nog meer aan te wakkeren want hij was duidelijk kwaad op haar. Hoe moest ze dit gaan goed praten? Praten was sowieso niet een van haar pluspunten. "Mijn verleden heeft hier niets mee te maken en ik ben nog niet de oude! Normaal kan ik alles veel beter aan, heb ik alles onder controle. Dit zal niet meer gebeuren." Kirsten stond meteen op wanneer de man woest zijn armen over elkaar had heen geslagen. Hij nam afstand van haar, waarom. Tijd om zijn ego te strelen want misschien hielp dat wel. Kirsten legde haar handen op zijn armen om dicht tegen hem aan te leunen. "Je hebt alweer mijn rotzooi weten op te ruimen, ik ben je dankbaar. Ik zal weer sterk zijn zoals voorheen alleen moet je mij de tijd gunnen goed? En meer mijn hoofd gebruiken zoals jou zodat ik mijzelf niet in de nesten werk goed?" De vrouw sprak op een lievere toon met haar smaragd groene ogen in de zijne gericht. "Trouwens, ik denk dat ik nog wat heb goed te maken." Kirsten drukte haar volle lippen op de zijne, kuste hem innig voordat ze een aantal stappen achteruit liep en zich zo van de waterval liet vallen.

'Je rende gewoon de deur uit.' Was het schampere antwoord. Dat was toch iets wat Kian als er vandoor gaan zag. Hij gunde haar zijn blik niet meer, dus liet zijn blik op het gras langs de waterval rusten. Hij was niet van plan om haar ook maar iets toe te geven, dan zou ze denken dat ze het nog een keer zou kunnen maken. De neiging om haar te hulp te schieten zou de volgende keer flink gedaald zijn, misschien zou hij het er wel helemaal bij laten en haar aan haar lot overlaten, zoals eigenlijk in zijn aard lag.. Om mensen het zelf maar te laten uitzoeken. Hij spande onwillekeurig zijn zijn spieren en draaide zich weer naar haar toe. Hij reageerde maar niet meer op haar woorden, omdat hij wist dat ze toch nooit toegeven zou dat ze fout had gezeten. Hij was niet iemand die energie wilde steken in iets waarvan hij in zijn hart al voelde dat het nutteloos was. Ze zou toch tegen alles wat hij uit zou spreken in gaan. "Ik ben gewoon nog niet de oude want dat incident van de vorige keer staat nog op mijn netvlies gebrand" Ze had het toch echt gezegd en de woorden galmden na in zijn oren. Ze had daarna ontkend dat het in haar verleden had gelegen.. Terwijl ze er zelf nog over begonnen was. Hij woelde door zijn haar en keek haar argwanend aan toen haar toon opeens veranderde en ze hem vleiend en misschien zelfs liefdevol toesprak. Hij deed een stapje achteruit in het water, waarbij hij er voorzichtig voor zorgde dat hij zijn evenwicht niet verloor. Hij stemde niet toe, maar keek haar alleen aan met zijn cynische blauwe ogen. Bij haar kus liet hij zijn handen even over haar glijden, maar trok zich daarna terug. Dit was niet echt de perfecte timing en de perfecte plek. Haar lichaam suisde langs de waterval terwijl hij boven bleef staan, wachtte tot er een plons te horen zou zijn. Eigenlijk wilde hij er nu gewoon vandoor gaan en dus richtte hij zijn ogen naar de gouden draak. Kom, laten we gaan. De gouden draak richtte zich op en spreidde zijn vleugels, er was begrip in zijn wijze ogen te zien. Hij kende zijn baas door en door, dus zette hij zich af en steeg op, om naast de man in het water te landen. Een vraag speelde er in zijn kop.. Had het meisje het nu verpest?

Kirsten zwom onderwater met haar haren golvend achter haar aan. Water bleef duidelijk haar element want wie kon er nu zo uitzien als een zeemeermin zonder vin? Haar gedachten gingen door haar hoofd omdat ze wist dat zij niet toegaf dat zij fout had gehandeld. Aan de ene kant was zij bang om het toe te geven dat zij een zooitje maakte van haar leven. Wat moest ze doen? Misschien was het beter als ze beide even hun eigen pad op gingen. Eventjes van elkaar weg omdat het nu erop leek dat ze beide niet wisten wat ze hier mee aan moesten. Kirsten moest denken aan een paar uur geleden waarbij ze beide heel anders met elkaar waren omgegaan. Kirsten wilde hem maar nu moest zij alles op een rijtje zetten. De dame wilde geen last meer zijn voor de man die haar telkens uit de brand hielp. Het werd weer tijd om op eigen benen te staan. Wanneer zij bovenwater kwam zag zij de gouden draak opstijgen. "Kian..." roepte ze van onder wetend dat hij haar kon horen door haar stem te heffen. "Ik zie je wel weer. Doe rustig aan." Kirsten had het verpest en misschien zou de tijd het weer leren.

----

Ik wil een nieuwe meet!
Nu een meet nadat ze erachter is gekomen dat Kian en Sheila met elkaar naar bed zijn geweest en blablabla

Jaaa! Hoe is ze er dan achtergekomen?

door die meeting met zen drieën?
want dan komt Kirsten daarachter?

Ja is goed, waar?

https://kyon-rpg.actieforum.com/t106-a-beautiful-day-mysterieuze-plek-schorpioen

hier? Kian en Kirsten zijn beide mysterieus dus past wel bij hun

en zou jij kunnen beginnen? (a)
kan ik even op de rest reageren

Yes begonnen!

Er hingen misschien niet de beste herinneringen aan deze plek, toch bleef het mooi, er was vis te vangen en er waren bessen om te plukken. De perfecte plek om te genieten van de natuur, onder het genot van wat eten en drinken. Daarom waren ze hier samen neergestreken. De afdrukken van de enorme klauwen van de draak stonden nog in de zachte aarde naast het water. Het was te zien dat deze grote wezens hier vaker geweest waren, zulke sporen liet geen enkel dier achter. Samen hadden ze gejaagd, vanuit de lucht. De dieren waren geen partij geweest voor deze twee jagers. Al snel hadden ze twee herten gedood, die Astor in zijn klauwen had meegebracht en hier op de grond laten vallen. De ene werd nu vermalen tussen zijn enorme kaken, terwijl Kian bezig was de tweede schoon te maken. Het bloed spoot hem bijna in het gezicht en hij gromde geirriteerd, dit bleef toch een van zijn minst favoriete werkjes. Toen het dier van zijn huid ontdaan was en verdeeld was in ongeveer gelijke stukken vlees stond Kian op en liep naar het ondiepe stuk van het watertje om zijn gezicht en handen schoon te maken. Rode straaltjes bloed liepen het water in, waar de kleur verdween doordat het bloed zich vermengde met het water. Opgefrist stond Kian weer op en begon takjes en stenen te verzamelen voor een vuurtje. Astor was nog steeds aan het eten.

Ze had geslapen op de rug van Dain, ze was ontzettend moe geweest. Haar vader had haar aardig laten zweten, de dagen en nachten erna waren dan ook aan een stuk door reizen. Ze had nauwelijks kunnen slapen en zelfs Dain begon het te voelen. Sheila was nog aan het wakker worden terwijl haar draak juist meer en meer in slaap begon te vallen. Het dalen ging dan ook veel sneller en van schrik piepte Sheila even. Ze probeerde Dain wakker te maken maar het was al te laat. Met een hard geluid knalde hij neer op de grond, half in het zand en half in het water. Het zand stoof dan ook op en Sheila werd doorweekt met opgevlogen water. Eenmaal het zand daalde stapte ze hoestend van Dain af. Ze had nog niet eens rond gekeken maar keek eerst snel of haar vriend gewond was. Haar handen gleden voorzichtig over zijn schubben. "Slaap maar.. We gaan later wel weer verder.' Sprak ze hem zacht toe, hoewel het nauwelijks nut had. Want na wat verplaatst te zijn sloot Dain zijn ogen alweer. Na dat moment keek Sheila pas rond wat ze veroorzaakt hadden. Een kleine kuil waar Dain nu in lag en als ze eroverheen keek zag ze iets prikken in haar ogen. Toen ze helemaal overeind kwam zag ze dat het een draak was. Ze kende maar een draak die er zo uitzag. "Kian?" Klonk haar stem dan ook verbaasd.

Zand stoof over zijn enorme lichaam en over zijn eten heen. Astor gromde geïrriteerd en viel uit gewoonte de lastpak bijna aan, de draak moest eens leren dat hij hem niet lastig zou vallen, nooit. Een brul rolde dan ook over zijn tong, uit het diepste van zijn buik. Hij had honger en nu zou hij een nieuwe prooi moeten vangen. Hij sprong op, wilde net zijn klauwen in de andere draak zetten toen hij zag dat Sheila achter het wezen stond. Hij trok zijn poot terug, hij kende de vrouw niet goed, maar ook weer niet zo slecht dat hij haar draak zomaar zou aanvallen. Hij schudde zijn enorme kop en trok zich weer terug, nog steeds geïrriteerd. Kian kreeg in plaats van zand een plons water over zich heen en ook hij sprong geïrriteerd overeind. Ook toen hij Sheila zag reageerde hij hetzelfde als hoe hij tegen een vreemde ook zou reageren, ook het uitroepen van zijn naam verzachte dat niet. 'Ben je wel goed snik? Hoe kan je ooit zo neerstorten?' Hij verwarmde zichzelf met zijn vlammen, waardoor de waterdruppels van hem afgleden en hij snel weer opdroogde. Hoe kon je jezelf nou zo erg uitputten dat je in de lucht in slaap viel?

Geschrokken keek ze op toen Kian zo tegen haar uit viel. "Sorry.." Piepte ze. Ze kromp ineen en slikte. Nerveus keek ze om naar Dain die sliep. "Dain was gewoon te moe.." Zei ze, ze liep naar hem toe, een klein beetje dan en keek nerveus naar hem. "Het spijt me echt, echt waar." Zei ze. Met haar krachten haalde ze snel het zand van het eten van Astor af. Haar gezicht was bleek en ze had wallen onder haar ogen. Ze liep niet verder naar de jongen toe en ging maar weer bij Dain zitten, weggekropen. Ze wilde niet nog meer woede en geruzie over zich heen krijgen. Na alle bedreigingen en dreigende messteken was ze er even klaar mee. Ze was niet bang voor Kian maar de deal die ze met haar vader had gesloten zat nog vers in haar geheugen. "Als Dain weer wakker is zal ik je met rust laten, wees niet bang." Zei ze kalm en ze slikte even nerveus. Waarom was ze zo bang voor hem? Ze wist het niet maar ze wilde hem gewoon niet kwaad hebben, natuurlijk niet.