De gigantische boom - In een bos - Rijk van de Boogschutter

In een groot bos in het Rijk van de Boogschutter is een open plek. En midden op die open plek staat een hele, hele, hele grote boom. De boom steekt zeker twee verdiepingen boven de anderen van het bos uit. Omdat de boom zeker al tien eeuwen leeft, zijn alle takken dik, groot en lang. De open plek ontvangt bijna geen licht meer door het grote bladerdak. De door elkaar lopende takken vormen eigenlijk een soort wandelpad en als je een beetje behendig bent, kan je rond de buitenkant van deze boom klimmen, ongeveer een route van een kilometer. Niet dat het echte paden zijn, natuurlijk, maar het is er dik genoeg. Op veel takken zijn zelfs nieuwe planten en bomen gegroeid en hier en daar in een vork van omhoog groeiende takken, liggen plassen water, groot genoeg om in te zwemmen. En toch komen er nauwelijks mensen op deze plek. Men denkt dat dit het huis is van Moeder Natuur.

Regels: Laat de boom heel, maar verder mag je er alles mee doen.
Personen: -

De schemer begon al te vallen, en alhoewel het nog lang niet donker was had Bonnie een lantaarn nodig. Ze zat tegen de stam van de gigantische boom, en op haar schoot lag een oud stoffig boek. Het ging over het dertiende rijk. Na de vreemde ontmoeting met de bol en alle magische mensen had Bonnie het niet meer uit haar hoofd kunnen zetten. En dus was ze naar de bibliotheek gegaan en had ze een hele stapel boeken over ouden mythen gezocht, over magie -boeken die ze al eerder gelezen had maar toen niets interessants in gevonden had- en over het dertiende rijk, het boek dat ze nu dus las.
Terwijl ze daar zo zat, in het donkere maar gigantische hol dat de stammen en bladeren van de bomen creëerde, en met haar lantaarn en de vuurvliegjes om haar heen, voelde ze zich vreselijk klein. Maar het voelde ook magisch, de sfeer die hier hing was speciaal, zo voelde ze zich altijd als ze alleen was, en het voelde goed. Misschien dat ze daarom nooit mensen opzocht.

Onder de boom was het bijna pikdonker, dus Darsol zweefde naast Vic in zijn vorm van puur licht. In het donker kon je goed zien dat hij eigenlijk uit allemaal kleine sterretjes bestond. Vic liep op de boom af met zijn boog en pijlenkoker op zijn rug en een hert over zijn schouder. Hij was op jacht geweest. De stam was zo dik dat hij het meisje niet zag zitten, ook al stond hij niet eens helemaal aan de andere kant. Met een doffe dreun liet hij het hert vallen en hij klom omhoog, waar zijn tas lag. Darsol bleef achter bij het hert en verlichte de hele omgeving tot aan de bomenrand van het bos. Uiteindelijk kwam Vic weer naar beneden met zijn tas, waarin zijn mes en aanmaakblokjes zaten. Hij begon met het stoken van een vuurtje, en zodra hij wist dat het zou gaan branden, begon hij het hert te villen. De kop sneed hij eraf en die gooide hij in het vuur, een beetje als een offer aan Zeus en Ares.

Bonnie keek verschrikt op toen ze een geluid hoorde. Een luide bons, alsof er iets op de grond viel. Zo zachtjes mogelijk sloot ze haar boek en geruisloos stond ze op. Ze veegde het gras van haar simpele bruine broek, en sloeg haar legergroene jas wat beter dicht. Haar haren zaten in een staart die over haar schouder hing en ze zette haar capuchon op. Haar hand ging naar het mes dat ze altijd bij zich droeg en met bonzend hart volgde ze de boomstam in het rond. Het werd steeds lichter, de felle draak en het vuur brachten spookachtige schaduwen op de bomen om hen heen. Bij het vuur zat een jongen die bezig was met het villen van een dier. Bonnie wist niet goed wat ze moest doen, en zo zachtjes mogelijk sloop ze dichterbij. Ze had spijt van de beslissing om John een rustig dagje thuis te gunnen want ze had hem nu graag bij zich gehad.

Als het zo belachelijk licht was, was het niet moeilijk om iemand te zien. Vic hoefde dus niet eens op te kijken om het meisje te zien. "Hallo," zei hij vrolijk en nu keek hij wel op, terwijl zijn handen verder gingen met het villen. "Ik bijt niet hoor, en hij ook niet. Hij is gemaakt van licht, dus alles gaat door hem heen." Hij grinnikte en gebaarde dat het meisje wel mocht gaan zitten. Even keek hij om zich heen, naar elke boom die goed te zien was, wat ze allemaal waren, tenzij ze verder het bos in stonden, en daarna ging hij weer verder met villen. De stukken vlees reeg hij aan een scherpe stok en die hing hij boven het vuur. Niet alles, een deel zou hij roken en kruiden, zodat hij het mee kon nemen. De huid van het hert vouwde hij niet op, maar die hing hij over een tak te drogen op deze warme zomeravond.

Bonnie verstarde even een paar seconden toen de jongen opeens begon te praten. 'O, h-hoi' zei ze en ze kuchte een keer omdat haar stem niet mee leek te werken. Ze liep naar hem toe en ging zitten. Afstandelijk keek ze naar het vuur. Zomaar voor de gezelligheid een praatje maken zat er bij haar niet in. Even keek ze naar de draak, de jongen had ook een draak, was hij er ook bij geweest, met de zwevende bol? Ze probeerde krampachtig hem te herinneren, maar ze was blanco. Dat gebeurde niet vaak. 'Hoe kom je aan die draak?' vroeg ze dus maar, en ze zette haar capuchon af omdat het veel te warm was hier bij dat vuur. Haar grote bos bruine krullen kwam tevoorschijn en ze keek hem met haar honingkleurige ogen aan.

Vic keek weer naar het meisje en was verrast toen er zoveel haar onder haar capuchon uitkwam. Hij vond het meteen een mooi meisje. "Zijn ei werd voor mijn ogen gevormd uit het licht van de zon en toen het openging, kwam Darsol eruit," antwoordde hij met opgetrokken wenkbrauw. "Hoezo, heb je nog nooit een draak gezien?" Als dat zo was, dan was dit een stomme zet; een draak laten zien aan een magieloze, zoals Victor ze graag noemde. De mensen zonder magie. Darsol ging op de grond liggen en bij het licht dat hij uitstraalde verbleekte dat van het vuur. Het leek misschien heel warm, maar dat kwam doordat ook de draak warmte verspreidde 's nachts. Vic was er inmiddels aan gewend en anders stuurde hij een bol water over zichzelf heen.

Bonnie knikte begrijpend en keek weer even naar de draak. Het was een heel andere dan die van haar. John was een ijzerdraak, en hij was een grappig beest. Hij was Bonnie's beste vriend. 'Jawel hoor, ik heb er zelf ook een' zei ze met een glimlachje en ze keek de jongen voor het eerst aan. Haar altijd kalme ogen weerspiegelden het kampvuur en ze leek diep in gedachten verzonken te zijn. Altijd leek het alsof ze diep nadacht, alsof er iets in haar hoofd afspeelde waar anderen niet goed bij konden. Daarom was ze ook zo graag alleen. Ze had altijd het idee dat andere mensen niet goed begrepen waarom dat was.

Aww, heeft Eef de titel verandert?

"Dat is fijn," zei Vic lachend en hij pakte het eerste stuk vlees van het spit, om er verlekkerd van te eten. "Wil je misschien ook wat?" vroeg hij en hij gebaarde naar het vlees. "Ik ben trouwens Vic en dat is Darsol." Hij wees naar de draak van licht die naast het kampvuur was gaan liggen. Hij keek even naar het meisje en het was alsof ze ergens over nadacht, maar hij besloot er niet naar te vragen. Hij kende haar naam niet eens, dus was had hij er mee te maken. Hij scheurde met zijn tanden stukken vlees van de poot en liet het zich goed smaken. Naast hem in het gras lag nog meer vlees, maar dat zou hij roken, zodat hij het mee kon nemen.

Ja, ik denk het

Bonnie knikte en ze keek weer weg uit zijn ogen. Het vlees begon al lekker te ruiken, en ze voelde haar maag knorren, op zijn vraag antwoordde ze dus ook 'Ja, lekker' en ze pakte een stuk. 'Ik ben Bonnie' zei ze en ze schonk hem een knikje waarna ze van het vlees begon te eten. Het smaakte lekker, heel natuurlijk zonder al die stoffen die ze er in fabrieken doorheen gooiden. Ze maakte niet vaak vrienden, en was ook niet van plan bevriend te worden met deze jongen, dus gezellig een praatje maken deed ze niet. Bonnie zag het nut niet zo van praten over nutteloze dingen.

Vic en Darsol zaten een tijd lang te kijken hoe het meisje at en wachtten totdat zij zou beginnen met praten. "Jij bent ook niet erg spraakzaam, of wel," doorbrak Vic uiteindelijk de stilte en Darsol naast hem knikte instemmend. Van de stilte had de draak gebruik gemaakt om dichter naar Bonnie toe te zweven en nu snuffelde hij aan haar. Hij schrok niet terug en snuffelde aan alles. Hij was niet menselijk, dus dacht niet na over bepaalde zones. Hij raakte haar niet aan, dat niet, maar hij kwam wel heel dichtbij. 'Darsol, laat dat,' zei Vic tegen hem via hun mentale band, maar hij luisterde niet en Vic kon hem ook niet terugtrekken, want in deze vorm ging alles dwars door de draak heen. Uiteindelijk besloot Darsol zelf dat hij klaar was en hij stopte met snuffelen. Vrolijk rolde hij zich op naar Bonnie en hij verspreidde nog meer licht dan daarvoor. Zover als ze konden kijken was er geen stukje duisternis meer te zien.

Bonnie concentreerde zich op het eten, en bij Vic's woorden keek ze op. 'Ligt eraan waar we het over hebben' zei ze droog. Bonnie kon uren doorpraten over iets wat ze interessant vond, over geschiedenis of filosofische of psychologische dingen, en ook wel over muziek. Opeens kwam de draak naar haar toe en begon te snuffelen. Bonnie vond het niet heel erg, ze was niet echt een meisje meisje en had niet veel schaamte, al moest ze op een gegeven moment wel een beetje lachen. Op een gegeven moment stopte Darsol en krulde hij zich naar haar toe. Het licht was fel, bijna verblindend en Bonnie moest de andere kant op kijken.

"Snij dan eens een onderwerp aan," zei Vic en hij gebaarde dat Bonnie gerust haar gang kon gaan. Tegelijkertijd ging Darsol wat minder licht geven, zodat iedereen hem weer kon zien. Maar nog steeds werd alles om hen heen goed verlicht en zij wierpen lange schaduwen. Vic pakte het laatste stuk hert van het spit en reek er nu de anderen aan. Hij legde nieuwe takjes op het vuur die hij van tevoren nat gestuurd had. Zo ontstond er veel rook en Vic hing de laatste stukken hert erboven, om ze te laten roken en klaar te maken voor een lange reis.

Bonnie keek verbaasd op. Dat was nog nooit gebeurd, iemand vroeg haar om een gesprek met hem te hebben, om tegen hem te praten. 'Euhmm.. Nou, aangezien je een draak hebt, heb je ook magie?' vroeg ze, en voor het eerst die avond keek ze naar Vic's aura. Zijn aura was groen, een beetje gelig. Het was een warme kleur, maar wel erg fel. Hij had op dit moment geen sterke emotie die ze aan kon voelen of veranderen, niet dat ze dat vaak bij mensen deed, maar ze kon het wel.

"Jup, ik stuur water en ik kan helen," zei Vic en om dat te demonstreren liet hij zijn handen oplichten met een warm geel licht. Het kon geen kwaad, hij had net gegeten en had dus genoeg energie. "Dus hoe zit dat bij jou?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij vond niet dat dit gesprek nou heel erg anders ging dan wanneer hij het voortgezet zou hebben, maar dat zei hij niet. Hij had zo'n gevoel dat Bonnie daar onzeker van zou worden en dar had hij geen zin in. Dan moest hij haar weer gerust gaan stellen.

Bonnie keek naar het vuur en hief haar hand op, waarna het vuur zich uitstrekte, omhoog ging. En toen liet ze het weer naar beneden gaan, in een flits veranderde het grote vuur in een paar smeulende blokjes hout die daarna weer in een normaal kampvuur veranderde. 'En ik kan aura's zien' zei ze terwijl ze weer naar de jongen keek. 'Ik ben al een paar jaar bezig met er van alles over op te zoeken in bibliotheken , maar ik had nooit iets gevonden. Tot ik een paar weken geleden wist waar ik moest zoeken, na dat gedoe met die lichtbol die ons de waarschuwing gaf' zei ze ervan uitgaand dat Vic ook bij één van de twaalf rijken hoorde.

"Oja, Q," zei Vic en hij zuchtte. Hij speelde nu al een paar weken het spelletje, dus hij deed net alsof hij verontwaardigd was. "Ik ben niet eens opgezocht door die lichtbol. Ik hoor er steeds meer mensen over praten, maar ik was er niet. En ik zou ook niet denken dat ik te laat kwam met mijn krachten." Hij zuchtte en Darsol zuchtte met hem mee. "Maar ja, ik weet inmiddels dat ik me moet verdedigen tegen tovenaars uit een of ander Dertiende Rijk, dus dat doe ik dan maar. Weet jij waaraan je ze kan herkennen?" Hij keek Bonnie met een opgetrokken wenkbrauw aan en ging verder met zijn stuk vlees.

Bonnie keek naar Vic terwijl hij praatte, zijn verhaal klonk geloofwaardig maar vanuit haar hoek merkte ze iets op aan zijn aura. Ze groene aura begon een oranje, bijna rood randje te krijgen. Ze wist wat dat betekende, dat betekende dat iemand loog. Aan haar gezicht kon je niets zien, en ze luisterde naar zijn woorden, maar terwijl hij praatte werd zijn aura alleen maar meer oranje. 'Nee nog niet' zei ze een beetje binnensmonds. 'Ik heb een paar boeken waar het instaat, maar die heb ik daar laten liggen. Wacht even, ik ga ze wel halen' zei ze terwijl ze langzaam opstond en ze naar de plek liep waar ze haar boeken gelaten had. Terwijl ze liep vroeg ze zich af hoe ze het best deze liegende jongen aan kon pakken, maar ze wist het niet goed.

Terwijl ze weg was, dacht Vic erover na of het wel slim was om te liegen tegen iemand die aura's kon zien. Hij wist namelijk niet hoe je ervoor kon zorgen dat zo iemand iets anders zag dan er gebeurde. Darsol zweefde op en kwam naast hem liggen, hij wist ook wel wat er aan de hand was. Vic zou willen dat hij zijn draak nu kon aaien, maar dat kon niet omdat die draak gemaakt was van licht. Zo wachtte hij tot Bonnie terugkwam. "En heb je het kunnen vinden?" vroeg hij nieuwsgierig, want hij was wel oprecht nieuwsgierig of de Twaalvers een manier hadden gevonden om de Dertieners te herkennen.

Bonnie's gezicht stond nog geslotener dan eerst. Ze vond het echt niet oké dat de jongen gelogen had, maar ze was ook bang, want ze wist niet waarover hij gelogen had. Was hij een gewone sterveling die deed alsof hij een tovenaar was? Maar nee, dat kon niet... Of was hij wel bij de ontmoeting met Q geweest? Natuurlijk was er ook nog een kleine kans dat hij uit het dertiende rijk kwam, maar ze had nog helemaal niet besloten of ze dat wel geloofde. 'Nee niet echt' zei ze terwijl ze ging zitten en het beste boek pakte, het ging over tovenaars van eeuwen geleden, eigenlijk alleen over twaalfderijkers maar misschien ook wel over tovenaars van het dertiende rijk. 'Dus ehh.. Wat heb je gedaan toen je niet uitgenodigd was voor de ontmoeting met Q?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze door de inhoudsopgave van het boek zocht.

"Nou, ik wist dus niet dat er zoiets was," zei Vic. "Ik kreeg een paar weken terug te horen dat alle tovenaars uit de Twaalf Rijken een lichtbol hadden gezien en die gevolgd zijn naar een open plek, waar ze instructies kregen of zo. Ik heb zo'n lichtbol dus nooit gezien." En hiervan was niets gelogen. Dat was Vics nieuwe strategie, hij zou dingen zeggen waar niets achter gezocht kon worden en die tegelijkertijd de waarheid waren, alleen niet volledig. Hij leunde achterover tegen de stam van de boom en hij voelde aan de warmte dat Darsol tegen hem aan ging liggen. Meer was er niet te voelen van zijn draak in deze vorm.

Bonnie keek even op, en zag een groene aura met wegtrekkende rode randjes. 'O, ja dat moet vast erg vervelend zijn geweest. Dat al je vrienden daarnaartoe zijn gegaan en allemaal instructies hebben gekregen en jij het uit tweede hand moest horen' zei ze terwijl ze opstond en naar hem toe liep. Ze ging naast hem zitten en legde het boek op zijn schoot. 'Kijk' zei ze, terwijl ze een hoofdstuk opensloeg dat ging over verschillen van tovenaars van elk element en dus van elk rijk. 'Misschien staat hier iets' zei ze, en ze keek hem aan met haar lichtbruine ogen, een beetje doorgrondend, want ze wilde de waarheid weten.

Vic bekeek snel het boek. "Nee, het gaat alleen over tovenaars uit de Twaalf Rijken," zei hij en hij vond het grappig om te zien dat elk rijk zijn eigen element voortbracht. In het Dertiende Rijk waren tovenaars met alle elementen, maar dat vertelde hij Bonnie niet. Wel prentte hij goed in zijn gedachten welk element bij welk rijk hoorde, dat kon nog van pas komen. "En ja, ik vond het best irritant. Nu zijn niet al mijn vrienden mensen met magie, ik ben eigenlijk de enige van mijn vriendenkring die een draak heeft gevonden en een element is gaan beheersen."

Bonnie twijfelde, hoe moest ze de waarheid uit hem krijgen? Dat koude gedoe zou niet helpen, daar werden mensen niet blijer van. Hem aanvallen was ook niets, want aan zijn spieren te zien was ze niet sterk genoeg. Dan moest ze maar aardig zijn, dat hielp het best. Ze wist ook niet hoe gevoelig hij was voor flirten, en ze wist ook niet of ze daar wel goed in was. 'Van wie heb je dan gehoord dat Q er was?' vroeg ze en ze keek hem weer aan, daarna schoof ze iets naar hem toe om het boek terug te pakken en ze deed het dicht waarna ze het aan de andere kant naast haar legde.

Oeh, hij is heel gevoelig voor flirten.

"Dat hoorde ik van één of andere gekke vrouw die volgens mij een man was en me er maar mee bleef lastig vallen," zei Vic en als hij er zo aan terugdacht, moest hij erom lachen. "Ik was aan het reizen met Darsol en van het leven genieten, maar zij vertelde me dat ik op mijn hoede moest zijn, dat ik de wapens moest pakken en ten strijde moest trekken tegen de Dertieners. Ik verklaarde haar op een gegeven moment voor gek en wilde het niet geloven." Hij zuchtte. Hij vond zichzelf heel goed, want hij loog niet, helemaal niet. "Maar daarna werd het door andere mensen bevestigd dat er een lichtbol was geweest en ik besefte dat ik die vrouw had moeten geloven, al wil ik haar niet nog eens tegen het lijf lopen." En een heel verhaal zonder gelogen te hebben, Vic was toch een soort van trots op zichzelf, hij werd hier nog goed in.