Het rijk van de Boogschutter - De ruïne van het kasteel

Maar heb het nu voor echt alle meets. Het is echt vreselijk. Ik vind het gewoon niet leuk meer. Maar komt misschien door gezeik thuis. Wordt er echt helemaal gek van..
--

"Oh.." Was enkel haar korte antwoordt erop. Verder vroeg ze niet door, dat had ze nog nooit gedaan. Ze besefte nu pas dat ze helemaal niets wist van de vrouw wist die bij haar zat terwijl zij juist zoveel over haar wist. Als een goed iets begon ze het niet meer te zien. Sheila keek naar haar. "Dat was een simpele dag.. Ik weet niet of ik dit van je kan vragen. Het hoort niet dat ik zoiets van je vraag. En zeker als Rage het er niet mee eens is Kirsten, een dagje is oké maar meer zal ik niet van je vragen." Zei ze, haar groenige ogen keken naar de vrouw. "Ik meen het hoor Kirsten." Voegde ze er achteraan toe. Rustig deed ze haar harnas weer aan. Ze keek even om, in het bos zat Dain en ze bekeek hem stilletjes. Moeizaam slikte ze even en beet op haar onderlip. "Kirsten? Het is niet dat ik dit zei om je weg te hebben. Maar het woord vrienden is misschien ongepast.. Ik weet niets van je, ik.. Ik ken je naam en dat vind ik heel wat." Zei ze zachtjes, ze keek haar nerveus aan. "Het spijt me." mompelde ze toen en ze keek naar de grond.

Dat heb ik ook zo vaak!
Echt irritant is dat...
---

Kirsten wisselde verschillende blikken met de draak uit waarbij hun beide zo koppig waren als een ezel. Beide wilden ze niet het water bij de wijn doen. Natuurlijk wist Kirsten dat er dingen waren voor gevallen, dat zij allang dood had moeten zijn als de man waar zij niet aan wou denken haar leven niet had gered. Dan hing zij allang aan de galg en zou zij nu ergens onder de grond moeten rotten. "Ik sta erop Sheila want ik zie niet graag iemand die zo moet leven terwijl het ook anders kan. Je zult respect van je vader af dwingen koste wat het kost. Hij kan je niet als een stuk vuil behandelen want je bent meer waard als dat." Kirsten zuchtte eens diep want hoe ging zij dit aanpakken? Hoe kon zij Sheila de juiste bescherming bieden? "Ik meen het ook." Haar stem klonk vastberaden net zoals de expressie die zij op haar gezicht droeg. Bij haar opmerking keek Kirsten voor kort naar de grond. "Misschien heb je daar wel gelijk in alleen ben ik niet iemand die open is of alles verteld. Het is al een wonder dat ik je wil beschermen en dat zegt al heel wat. Je hoeft mij echter niet als een vriend te beschouwen als jij dat niet wilt."

Met kalmte in haar ogen bekeek ze de vrouw voor haar. Ze slikte even en knikte maar, hoewel ze zich er maar met moeite in kon vinden. 'Hij behandeld me al mijn hele leven op die manier, alsof hij het nu veranderd. Zeker nu mijn broer wel een goed huwelijk heeft gesloten. Hij weet best dat ik het best kan, maar hij.. Hij is gewoon zo egoïstisch. De man in kwestie waarmee ik de rest van mijn leven zou moeten delen was ook het probleem. Niemand wil elke nacht plat liggen voor een of andere dikke, pafferige zak." Zei ze kalm. Ze keek haar aan. 'Ik ben opgegroeid met dit plan, ik ben mijn familie te schande omdat ik niet mee werk. En ik beledig mijn moeder, die ook verplicht moest trouwen maar wel bij mijn vader bleef voor ons." Zei Sheila rustig, ze bekeek Kirsten en keek haar aan. "Het gaat er ook niet om dat ik je hele levensverhaal ken, maar ik vind het al heel wat dat ik je naam weet." Zei ze zacht. "Ik weet niet eens de basisdingen en daar hoeft niemand echt open voor te zijn." Onzeker plukte Sheila aan haar handschoenen, waarom had ze dit nu weer gezegd? Ze was dol op Kirsten en ze was een van de weinigen die haar niet direct afstootte. 'Ik beschouw je wel als vriend, alleen.. Het voelt zo eenzijdig." Zei ze zachtjes.

De vrouw besloot om hier te blijven dus ging zij op een stuk rots zitten in de buurt van Sheila. Haar groene ogen bleven op de vrouw gericht om aandachtig naar haar verhaal te luisteren. Naar de aanleiding van dit alles. Blijkbaar was het uithuwelijken iets waarmee zij was opgegroeid. Haar broer was getrouwd, haar moeder was getrouwd met haar vader desondanks dat zij het niet wilde en nu werd Sheila gedwongen met een persoon die niet al te fris klonk. "Ik kan het begrijpen dat je deze huwelijk heb afgeslagen want dat zou ik zelf ook niet willen. Je moet je wel aangetrokken voelen tot diegene." Haar vingers speelde met de stof van haar topje die zij droeg. "Misschien moet je vader het loslaten die oude tradities want hij kan niet mensen blijven dwingen. " Bij Sheila's volgende woorden beet Kirsten voor kort op haar onderlip omdat de dame wel de spijker op zijn kop sloeg. "Wat wil je van mij weten Sheila? Vraag het maar want je bent een van de weinigen die ik werkelijk vertrouw." Misschien zal Sheila dan niet meer het gevoel hebben dat het eenzijdig was want Kirsten zag Sheila degelijk als een vriendin.

Rustig hield Sheila haar ogen op de vrouw terwijl ze luisterde en knikte. "Misschien moet hij het doen, maar het zit al jaren in de familie. Het gaat eeuwen terug." Zei ze rustig. "Zo makkelijk zal hij die tradities dus niet loslaten." Zei ze en ze keek naar Kirsten. Even dacht ze na. "Niet veel, je moet weten dat je me alles mag en kan vertellen maar ik ga je nergens toe dwingen. Gewoon, ik weet niet eens je leeftijd of waar je vandaan komt, wat je leuk vindt om te doen en wat absoluut niet.. Gewoon simpele dingetjes, maar waardoor ik toch een beter beeld van je krijg." Zei ze kalm. Sheila toverde een kleine glimlach tevoorschijn en keek rustig naar Kirsten. "Je levensverhaal bewaren we wel voor later." Zei ze liefjes, maar ze meende het wel. Dat was iets dat Sheila nooit van haar zou vragen omdat ze wist dat het niet goed was om te vragen. Zoiets zou haar vrijwillig verteld worden maar nooit zou ze erop aandringen. Ze hoopte wel dat Kirsten de dingen die ze nu van haar vroeg niet erg vond, misschien zelfs kon begrijpen. Kirsten was namelijk gewoon een erg dierbaar persoon geworden voor Sheila, hoewel de vrouw dat misschien niet helemaal zou kunnen begrijpen en Sheila zelf ook niet begreep waarom, het was gewoon zo. Daarom wilde ze natuurlijk ook wel wat dingen weten over haar vriendin aangezien dat haar gewoon goed zou doen.

"Eeuwen?" Kirsten kwam misschien uit een andere wereld of misschien kwam het omdat zij nooit zoveel contact had gelegd met anderen. Blijkbaar bleek dit de normaalste zaak van de wereld te zijn. Uithuwelijken. Zij had vrijwillig met Joran willen trouwen als hij niet was doorgedraaid met de jaren. De zoon van de pastoor iemand met een goed leven, haar soulmate toentertijd was volledig een monster geworden. Als het allemaal anders was verlopen was zij nu moeder geweest en getrouwd met iemand van een goede afkomst. Hoe het allemaal anders hadden kunnen lopen. Voor heel even leek de vrouw in diepe gedachten te zijn. "Aan de ene kant wel begrijpelijk als je daarmee bent opgegroeid." Ze speelde met haar vlecht die over haar schouder rustte. "Mijn volledige naam is Kirsten Feimo Neway, ik ben geboren op 3 november en heb angst voor vuur en bliksemschichten. " Dat laatste vertelde zij met een lichte fluistering. "Ik ben iemand die veel van wapens houd want dat is nu eenmaal mijn passie. Ik weet snel dingen onder de knie te krijgen al is het vechten met een zwaard, een katana of noem maar op. Ik hoef het maar kort te oefenen om mijzelf daarmee te kunnen verdedigen of hoe ik ermee bevecht. Mijn lievelingskleur is blauw net zoals de kleur van het water, mijn element." Kirsten dacht eventjes na. Wat kon ze nog meer vertellen?

"Misschien wel begrijpelijk en ik had het geaccepteerd als hij een normaal iemand voor me had uitgekozen." Zei Sheila kalm, waarna ze naar alles luisterde wat Kirsten haar vertelde. Ze nam het in zich om en bekeek haar glimlachend. "En dingen die niet met wapens te maken hebben? Leer je die ook snel? Ik heb bijvoorbeeld moeten leren hoe te dansen, hoe ik een reverence moet maken, hoe ik mijn korset goed dicht moet doen." Met een kleine en geïnteresseerde glimlach bekeek Sheila haar. Ze wilde zo graag meer weten, ze was dol op zulke dingen. Zelf moest ze zichzelf alles aanleren wat wapens betrof, ze ha meisjes dingen moeten leren. Haar werd verteld hoe ze moest glimlachen terwijl haar broer werd geleerd hoe te vechten. Best ironisch dat de twee nu andersom geëindigd waren. Haar blik hield ze verder weer op Kirsten en met een glimlachje keek ze de jonge vrouw aan. "Als je ooit de tijd kunt vinden, zou je mij dan wat kunnen leren? Alles wat ik kan heb ik mezelf aangeleerd maar erg goed ben ik niet. In een gevecht zou ik het onderspit delven tegenover jou en tegenover de meeste mensen." Zei Sheila eerlijk en ze keek de jonge vrouw aan.
--
Ik lees met jullie mee eah, wat moet Kirsten blij zijn dat ze nog een kans maakt of soort van dan buh. Pshuiniesanujae <- dat was Sheila's gevoel cx. Dit is echt komisch Hahah, ik ben echt een idioot, anyway ik bedacht me net dat Kirsten en Kian en Sheila echt zo'n driehoeksverhouding zijn waarin Sheila eigenlijk weg moet weetje. cx

Hahahah ik lees ook mee hihi

God ik was al bijna bang dat Kian een inval deed ahahahh fml. :c

Asociale mensen!
Zitten ze elkaar allemaal mee te lezen,

ik trouwens ook hoor!

Maar Sheila heeft een rivaal want Kirsten begint Kian ook leuk te vinden ook al maakt zij er een potje van omdat ze niet weet hoe zij dit moet aanpakken. Ze heeft sinds haar eerste liefde van niemand meer gehouden dus het is voor allemaal raar en nieuw, en daardoor duwt ze Kian juist weg :p

----

"Als het iemand is geweest waar je uiteindelijk van kan houden door diegene goed te leren kennen? Je moet je wel aangetrokken voelen door de persoon anders is dat al geen goed begin. Echter draait niet alles om uiterlijk maar als nog." Bij haar vraag over de wapens keek de vrouw haar glimlachend aan want nu was zij echt in haar element. "Mijn favoriete wapen is de dolk en mijn kruisboog. Voor de dolk te beheersen, dus goed richten, snel zijn ermee kunnen verdedigen etc. heeft mij ongeveer 4 weken gekost? En mijn kruisboog ongeveer 2 weekjes, niet echt moeilijk. Ik kan ook een zwaard hanteren wat ik onder de knie kreeg na 3 weekjes. Maar dan kan ik er ook wel veel mee." Dacht ze er eventjes over na. Bij haar vraag stond Kirsten enthousiast op om daarna Sheila overeind te trekken. "Ik ga het je nu leren want ik heb nu tijd en we zijn nu samen. Zal ik je helpen om jezelf te verdedigen tegen een mes? Tegen stoten? Ja ik ga je een beetje zelfverdediging leren, wil je dat?"

Ik hou echt van deze vanzelf ontstane drama ^^

Ja maar Sheila vindt hem ook leuk :O Hoe moet dat nou? :c ESTHER MAG KIEZEN CX En ik hou er ook van, maar toch cx Ahaha Als het ooit op een keuze aan moet komen cx
---

"Maar de man die hij nu heeft uitgekozen ken ik al, deze is vreselijk." Zei ze rustig. Ze luisterde daarna rustig naar Kirsten en glimlachte, tot ze overeind getrokken werd. 'Wat..?" Zei ze verbaasd en ze keek even op. Ze glimlachte even. "Wat je me ook leert, ik vind het prima Kirsten." Zei ze lachend. Ze keek de jonge vrouw vrolijk aan en glimlachte even. Kort gaf ze haar even een knuffel. "Dankjewel." Zei ze kalm. Rustig pakte ze daarna de bewerkte dolk uit haar laars. Hij was bewerkt met goud en er stond de naam van Sheila in gegraveerd. Glimlachend hield Sheila haar dolk vast en keek rustig naar de jonge vrouw. "Een wapen heb ik al." Zei ze rustig, ze keek haar aan en glimlachte kort even. Waarna ze even weg keek, zacht beet ze op haar onderlip. Heel goed was ze niet met het mes maar afijn, daar kon ze ook niets aan doen. Het was nooit aan haar geweest om het te leren. Ze kon een op en top vrouw zijn als ze wilde maar ze moest zich tegenwoordig meer verdedigen.

"Vreselijk? In wat voor manieren? Is hij net zo'n sadist als jouw vader?" Als dat het geval is dan was het beter dat Sheila het huwelijk had geweigerd. Met zo'n iemand wilde je nu niet trouwen. De vrouw controleerde haar staart , maakte die nog even goed vast zodat haar haren niet in de weg stonden. "Je hoeft mij niet te bedanken, dat doen vrienden toch voor elkaar?" Kirsten haalde ook haar eigen dolk tevoorschijn die de handvat van leer had, schitterende blauwe symbolen, een echte watermeesters dolk. Van de beste smid gemaakt die zij had gestolen en het haar duur was komen te staan. "Ziet er mooi uit Sheila." Kirsten draaide speels met haar dolk voordat zij klaar stond. "Ik ga je aanvallen goed? Ik wil eerst zien wat je doet als iemand je met een mes wilt aanvallen? Gewoon meteen reageren goed? Ik zal niet hard aanvallen en stoppen waar dat nodig is." Kirsten nam gelijk een stap naar voren en zwaaide met haar dolk richting de vrouw.

---
Tja als Kian Sheila kiest dan legt Kirsten zich daar simpel bij neer,
ze is te complex , Kian irriteert zich constant aan haar.

Ik weet nog niet wat Sheila zal doen, geen idee.
----

"Hij is vies, gaat met elke vrouw, noemt ze zijn lekkertjes.. Hij is walgelijk, echt waar. Ik zou nooit met zo'n man kunnen trouwen." Zei ze kalm. Ze keek haar aan en glimlachte even. "Dan nog, ik ben heel blij met je." Zei ze zachtjes. Rustig knikte Sheila even. "Ik heb het laten maken." Zei ze kalm waarna ze klaar ging staan. Ze knikte even nerveus."Ja is goed, ik ga mijn best doen." Zei ze nerveus. Ze slikte even en greep haar dolk stevig vast en keek naar de jonge vrouw voor haar. Z goed was ze niet, echt niet.. Ze slikte even en beet op haar onderlip. Sheila was ondanks alles best wel bang. Bang dat het aanvallen te ver ging, bang at het niet goed zou gaan, natuurlijk wist ze best dat Kirsten haar geen pijn zou doen maar toch. Ze was doodsbang voor het pijn. Zachtjes slikte ze even en keek toen naar het meisje voor haar. "Je kan het wel.." zei zachtjes tegen zichzelf en ze kek haar glimlachend aan.

Kirsten trok een walgend gezicht bij het horen hoe die man met vrouwen om ging. "Een beest. Goed dat je niet met hem gaat trouwen. Hij zal zelfs niet trouw blijven ook al zou je met hem zijn getrouwd." Het was dus noodzakelijk om Sheila te beschermen tegen haar vader en tegen deze man die geen greintje respect had voor het vrouwelijk geslacht. De vrouw trok gaf terug en stond weer in haar eigen 'cirkel'. "Sheila je moet niet bang zijn. Ook al ben je bang dat moet je nooit aan je vijanden laten zien. Als ze ook een teken van zwakte zien dan hebben ze je... Oké nog een keer." Kirsten rende op haar af, dook onder haar benen en greep haar van achter vast bij haar keel. Haar grip was niet al te strak en ze ging Sheila niet laten schrikken. Ze wilde alleen de reactie van de vrouw peilen.

"Dat had ik ook niet verwacht nee.." Zei ze zacht. Ze knikte even en keek even naar Kirsten. "Ze hebben me sowieso, elke idioot die ook maar de basis heeft geleerd overmeesterd me met een mes. Ik ben alleen beter met mijn krachten." Zei ze, net voordat de vrouw op haar afrende. Ondanks alles was ze geschrokken, ontzettend. Ze slikte, haar verdediging was zwak geweest en ze keek even achter zich. Kirstens gezicht was dichtbij en Sheila keek haar aan. "Ik ben echt hopeloos volgens mij." Zei ze met een zwak glimlachje en ze keek haar onderzoekend aan. "Ik ben nooit goed geweest.. Ik ben veel te langzaam." Mompelde ze, ze keek naar Kirsten en maakte zich los uit haar greep die haar geen prettig gevoel gaf, als het een vijand was geweest dan was ze allang dood geweest. Misschien was dat dan ook wel e reden dat ze op de vlucht was en de confrontatie niet aanging met haar vader..

De vrouw merkte hoe geschrokken zij was geworden door deze ene simpele handeling. Kirsten liet haar gauw los en bekeek haar. "Je moet niet zo schrikken want ik doe je niets. Je bent niet hopeloos het vergt gewoon wat tijd voordat je het onder te knie hebt. Snelheid komt met de jaren want vroeger was ik zelf ook niet snel of sterk. Toen kon ik niet eens tegen een man op." Ze ademde voor kort diep in en uit. "Oké we gaan het anders proberen, wat kun je allemaal met je krachten? Laat eens wat zien."

Onzeker keek Sheila haar aan. "Ik weet dat je me niets doet.. Het is gewoon automatisme geworden om bang te zijn.' Zei ze zacht. Sheila keek ze vrouw aan en slikte. "Ik vraag me af of ik dat ooit wel zou kunnen." Waarna ze knikte. Ze ging er goed voor staan en concentreerde zich op haar aardekrachten. Deze waren inmiddels al goed gevorderd en ze oefende daar ook het meeste mee. Met volle concentratie kwam er een aardbeving op gang die de grond deed rillen, met een harde stamp kwam er bij die aardbeving wat kleine scheurtjes in de grond. Haar vingers trilden wat van de concentratie. Nu haalde ze wat rotsblokken omhoog en begon die ver van zich af te stoten met een gevaarlijke snelheid. Na het derde blok eindigde ze op haar hurken op de grond en keek ze Kirsten rustig aan.