De wapensmid in Ikra - Rijk van de boogschutter.

Kirsten lag op haar draak naar de donkere hemel te kijken. Vandaag waren er geen sterren aan de hemel. Haar ogen waren voor kort gesloten die met donkere make-up waren opgemaakt . Oogpotlood, eyeliner, in ieder geval had ze iets duisters over zich heen alsof zij haar ogen wilde verbergen. Wanneer zij in de buurt waren van de smid waar schijnbaar de beste wapens werden gesmeden vroeg Kirsten aan haar draak om te landen. "Zorg ervoor dat je buiten de omgeving land Rage... Ik wil niet dat ze ons zien. We moeten snel zijn, genoeg meenemen en weer verdwijnen voordat ze weten wie de smid heeft beroofd" De draak landde voorzichtig op de grond proberen om zo weinig mogelijk geluid te maken. Kristen had haar zwart/blauwe lokken in een staart vastgebonden en haar staart in haar zwarte jagerskostuum verstopt zo achter haar nek. Zo zou niemand aan haar haren kunnen trekken of vastpakken. De vrouw deed een masker deels over haar mond neus waardoor alleen haar groene ogen zichtbaar waren. Echter vielen die minder op door de manier hoe zij zich had opgemaakt. "Blijf op de uitkijk en waarschuw mij als er iemand komt"

Met snelle passen rende ze van boom naar boom, klom in eentje en sprong van de tak naar het dak van het houten huisje. Met haar watensturen maakte zij een ronde gat in het hout. Snel, geluidloos haalde zij het ronde stuk eraf. Behendig sprong ze het huisje naar binnen en probeerde zo min mogelijk te kraken op de houten vloer. Waarschijnlijk zat ze nu op de derde verdieping. Ze liep de gang deur en opende de eerste deur aan haar rechterkant. Dit was een wapenkamer met alleen zwaarden. Schitterend echter nutteloos voor haar. De volgende kamer bleek de juiste te zijn want hier vond je schietpijlen waar je geen boog voor nodig had, werpsterren en een wand vol met dolken. Haar groene ogen gleden meteen over een dolk schitterend geslepen met allemaal watersymbolen in de dolk gemarkeerd. De handvat was van het beste leer waar je je handen nooit mee zou kunnen schuren.

Ze pakte de dolk van de wand, stopte het in haar dolkkoker die aan haar riem vast zat en verliet de kamer zo snel mogelijk. Haar oren waren gespitst want hoorde zij nu het hout kraken? Kirsten stond stil dus het geluid kwam niet van haar vandaan. Gauw sprong ze omhoog, vestigde zich aan het plafond en merkte hoe een persoon wat ze niet goed in het donker zag door de gang liep. Hij ging echter de trappen naar beneden. Wie zwierf hier nu in de nacht rond zonder een kaars? Ze moest zo snel mogelijk een kruisboog zien te regelen om daarna te kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Wanneer zij een deur hoorde dichtslaan wist zij dat de persoon terug naar zijn slaapkamer? was gelopen. Kirsten gleed naar beneden op de leuning van de trap, bezocht een aantal kamers op de tweede verdieping om uiteindelijk ook een kruisboog op haar rug te kunnen vestigen. Deze kruisboog bezat schitterende goud en zilverwerk. De pijlen waren van goede kwaliteit en deze kruisboog schoot nog sneller als haar vorige.

"Kirsten je moet nu weg! Er komen wachters hier naartoe, waarschijnlijk zijn ze gewaarschuwd." Kirsten voelde haar hart in haar keel begon te bonken. Tijd om te vertrekken. Op dat moment schoot er een werpster langs haar gezicht wat een een klein sneetje achter. "Dief! Hoe durft je mijn werk te stelen? Hier zul je voor boeten dame! " Dit werd gevolgd door een vuurzweep. De smid was een vuurmeester die blijkbaar veel magie bezat. Ze beschermde zichzelf door een schild van water te maken. De dame schoot een aantal waterbolletjes op hem af die heel hard aankwamen. Voor heel even had zij de man afgeleid om zo door het raam te springen, glas gebroken en buiten terecht kwam. Haar wonden heelden onmiddellijk echter liet de magiër haar niet zo snel ontsnappen. Overal stonden wachters op iedere stuk van de omgeving. "Denken jullie mij zo slim af te zijn?" Haar ogen schitterde als een soort katachtige, een luipaard die haar prooi zag. Rage schoot een gigantische duistere straal op de wachters af waardoor Kirsten een opening vond om te rennen. "Rage probeer het gebied voor mij vrij te maken, ik zie je op het einde van deze weg" De dame begon te sprinten, viel de wachters aan die in de weg stonden en hoopte dat ze de einde van de weg zal bereiken.

Het was zijn geboortestad. Ikra. De hoofdstad van de boogschutters, schitterend, voorzien van alle pracht en praal. Beelden van centauren sierden de stad. De inwoners van Ikra hadden uitgepakt, ze waren een welvarende stad geworden en dat was te zien. Het was lang geleden dat Kian hier zo rondgelopen had. Hij had zijn stad eigenlijk ontweken. Maar de faam van haar schoonheid had hem toch weer terug gelokt naar haar straten. Vol bewondering had hij om zich heen gekeken. Hij had veel gezien, maar deze stad was toch zijn thuis. Hij had hier zelfs nog een huis, al kwam hij er eigenlijk nooit. Toch overspoelde hem een gevoel van tevredenheid, hij herkende nog elke straat. Al was hij hier sinds zijn veertiende levensjaar al niet meer geweest. Hij had hier rondgerend, geravot en met leeftijdsgenoten gespeeld. Totdat hij het ei had gevonden. Dat had zijn leven veranderd, op een goede manier. Hij was blij met zijn leven en de mogelijkheid om altijd rond te reizen. Toch voelde het goed om terug te zijn, al was het maar voor even. Hij onderzocht de paden die hij vroeger had afgerend, waar hij zijn kattenkwaad had uitgehaald. De steegjes die lichtjes omhoog liepen, kleine, verlaten torens, waarvan je kon uitzien over de hele stad. Deze zag je alleen als je het lef had de geheimen van de stad te ontdekken. Hij steeg een van de wenteltrappen op en kwam bovenop een van de afgebrokkelde torens terecht. Hij keek uit over de stad. Lichtjes in huizen fonkelden en met zijn getrainde blik kon hij de huizen onderscheiden. Het torentje rees op boven de smid. Hij ging zitten en genoot.

Hard geschreeuw klonk. Het gebulder van de smid was uit duizenden te herkennen, in al die jaren was de man geen spat veranderd. "Dief! Hoe durft je mijn werk te stelen? Hier zul je voor boeten dame! " Wie haalt het in haar hoofd om deze smid te bestelen, deze dame moest wel gek zijn. Kian grijnsde om de onbenulligheid van de dief en hij schoof naar de rand van de toren. Hij liet zijn benen over het randje hangen. Hij kon net genoeg zien om de wachters te onderscheiden, die zich om het gebouw heen hadden verzameld. 'WAT!?' Een kreet van verbazing verliet de keel van de jongen. Een donkere gedaante rende in volle snelheid over de straten. Het kon niet. Het was te toevallig. Maar als zijn ogen hem niet bedrogen, en dat deden ze nooit, was Kirsten die gedaante.. Van verbazing viel hij bijna van de toren en snel greep hij zich vast aan de verbrokkelde stenen. Daarbij haalde hij zijn hand open, maar hij lette er niet op. Ze had zich weer in de moeilijkheden gewerkt. Hij schudde langzaam zijn hoofd. Hij telde snel. Er zaten 20 wachters achter haar aan..

De adrenaline gierde door haar lichaam, het geschreeuw van de wachters suisde in haar oren en onder haar masker moest de dame toch wel even glimlachen. De kick... Het voelde heerlijk aan. Na een maand in een depressie te hebben gezeten leek zij weer zo goed als de oude te zijn. De vrouw draaide zich om met haar kruisboog in haar handen. Pijlen schoten achter elkaar door een paar wachters hun hersenpannen. Een vuurbal kwam haar richting op want ook de magiër is op Kirsten haar hielen. Ze zwaaide met haar hand ving de vuurbal op door de beschermende laag om haar hand en liet het verdampen. Haar groene ogen schitterde. Haar angst voor vuur leek te zijn verdwenen maar niets was minder waar. De afgelopen maand had zij getraind om de angst voor vuur te overwinnen. Nog steeds was zij er bang voor maar nu verstijfde zij niet meer als er vuur op haar werd afgeschoten. Nu wist zij zichzelf te verweren echter een vlammenzee van vuur bracht haar nog van stuk. De wachters kwamen dichterbij, in totaal nog 15. Ze gebruikte hun zweet om een zweep van water te creëren die op de wachters insloeg. Kirsten sprintte weer weg want de wachters waren voor eventjes afgeleid door de zweep die op hun bleef inslaan. Daar van de rechterkant werden pijlen afgeschoten door boogschutters in de bomen. De vrouw maakte een aantal ratslagen om de pijlen te kunnen ontwijken, schoot kleine waterballetjes naar de boogschutters die allemaal uit de bomen vielen. Zij zag de weg al naderen, zag Rage heel veel wachters op afstand te houden of te doden. "Nog een klein stukje" Op dat moment kwamen er 10 wachters van beide kanten. De dame was ingesloten door een groep wachters van 30 in totaal zoals zij nu snel had geteld. Ze hadden haar omsingeld. Alle wachters trokken hun zwaarden en stonden in positie. Kirsten maakte haar fles op de grond leeg om daar een aantal tentakels van te maken. "Bring it on" en onthoofde al een van de wachters met haar tentakel.

Het deed hem goed om te zien dat ze weer de oude was, levendig en snel. De Kirsten die hij de vorige keer van de galg had gered, was meer dood geweest dan levend. Maar ze leek de zin van het leven weer teruggevonden te hebben, waarschijnlijk was daar de hereniging met haar draak een reden van. Samen hadden ze de band die ze hadden weer op kunnen bouwen. Daar hadden ze in ieder geval een maand de tijd voor gehad, want dat was de laatste keer dat hij een blik had mogen werpen op haar groene ogen. Hij keek gefascineerd naar wat er onder hem afspeelde. De wachters vielen bij bosjes neer. Maar het meisje rende weg, steeds verder bij de toren vandaan. Kian kwam overeind, zijn zucht naar spanning dwong hem daartoe, en sprong van de toren af naar het dak van het volgende gebouw. Boem. Oef. Zijn knieen hadden de klap op kunnen vangen, maar toch dreunde de val door zijn lichaam. Hij maakte een rol en rende verder, parallel aan het meisje. Tot er een nieuwe wenteltrap was, die hij op rende. Boven aan gekomen bleef hij weer staan. Hij stond op een nieuw torentje, in grote lijnen gelijk aan de ander, alleen was deze hoger. Hij was geheel in het zwart gekleed, zijn mantel wapperde in de wind. Achter hem scheen een fel licht van een bakker die zijn vuren al aan het opstoken was. Kian stak er als een standbeeld bij af. Steeds meer wachters dromden om haar heen. Maar Kian kwam niet beneden.. Hij was misschien moedig, maar niet stom. Hij had alleen zijn boog bij zich, zijn zwaard had hij in het huis laten liggen wat sommigen zijn thuis zouden noemen. Hij voelde aan de pijlen die hij in de koker op zijn rug droeg. Zou hij het meisje moeten helpen? Astor had gezegd van wel. En Kian was zo bedreven als boogschutter dat hij de wachters wel aan zou kunnen van deze afstand. De wachters waren zelf namelijk zo stom geweest om alleen hun zwaarden mee te nemen.. Deze mannen konden zelf geen ware boogschutters zijn, waarschijnlijk kwamen ze niet eens uit dit rijk. Eerder waren het weegschalen, dezen werden door de heersers van Kyon vaak aangenomen omdat ze snel plannen en keuzes konden maken. Maar nu hadden ze meer aan booschutters gehad. Kian grijnsde en haalde de eerste pijl tevoorschijn, waarbij hij ook zijn boog pakte. Enkele seconden later suisde de pijl al door de lucht, geruisloos, maar dodelijk.

De eerste vijf kwamen op haar af en met haar watersturen wist zij de wachters zo op te vangen met haar tentakels en hun meters van haar af te gooien tegen de bomen aan. De wachters herkende haar natuurlijk niet want dit keer werd er geen Kris naar haar geroepen. Sinds de ontsnapping aan de galg was de vrouw voorzichtiger geweest met haar laten en doen. Ze vermeed voorlopig de grote steden, liet zich alleen nog maar in het donker zien en trainde zichzelf om nog sterker te worden dat dit nooit meer zou kunnen gebeuren. De vrouw kon niet altijd op anderen gaan rekenen in haar leven want uiteindelijk stond zij er alleen voor samen met Rage. Zij en hij tegen de rest van de wereld. Haar groene ogen hielden iedere wachter nauwlettend in de gaten die schijnbaar stonden te twijfelen of het zo’n goed idee was om op haar af te rennen. Kirsten had niet veel tijd te verliezen want als de magiër bij de rest van de wachters kwam bijvoegen stond zij kansloos. Zij schoot een aantal pijlen met haar kruisboog die door een aantal werden geblokkeerd met hun zwaarden. Van hun zweet maakte zij een soort slang wat om de halzen van een aantal wachters wikkelde om uiteindelijk de mannen te kunnen verstrengelen. Een lugubere uitzicht een dood wat je niet wilt meemaken want het laatste wat je lichaam wilt is zuurstof. Stikken was sowieso geen pretje en Kirsten sprak uit ervaring want zij was vroeger vaak genoeg bij de keel gegrepen. Iedere keer wanneer hij zijn geduld verloor probeerde hij haar te wurgen net genoeg dat zij bewusteloos raakte. Nog 23 te gaan. Nu leken de wachters niet meer te wachten tot de magiër zich ging bijvoegen bij de rest. Ze rende met zijn alle op haar af maar stonden abrupt stil wanneer iemand geraakt werd door een pijl dwars door zijn achterhoofd. Ook de vrouw had verbaasd opgekeken toen de man voor haar voeten neerviel met een pijl in zijn hoofd. De vrouw trok de pijl eruit om het te kunnen bestuderen. Het waren niet van de wachters die misschien haar moesten raken en haar gemist hadden. Deze vorm kwam haar heel bekend voor alsof zij deze pijlen al eerder had mogen aanschouwen. Echter kwam het niet bij haar op dat een oude bekende haar leek te helpen in de strijd. Nu de mannen waren afgeleid gebruikte de vrouw deze kans om weer weg te rennen omdat haar weg niet meer werd verspert. Sommige wachters waren in de bosjes verdwenen omdat hen hadden gezien waar de pijl vandaan was geschoten. Blijkbaar iemand op de toren. Kirsten sprong door de struikens heen, klom in een van de hoogste bomen tot de top om te kijken wie de pijl had afgeschoten. Een vijand of een metgezel? Ze zag de gedaante niet zo goed omdat hij of zij zelf ook in het donker was gekleed. Zij moest die toren in want daar gingen de wachters nu naartoe. Ze hoorde een aantal schreeuwen dat zij de toren gingen omsingelen. Was zij de vreemdeling die haar leek te helpen iets verschuldigd? Niet bepaald want dat was zijn of haar eigen verantwoordelijkheid geweest. Echter bracht haar nieuwsgierigheid haar weer in de problemen want Kirsten ging nu niet naar de weg wat ze had afgesproken maar rende richting de toren. Zij wist een aantal wachters van achteren hun kelen door te snijden om zo met snelle passen de wenteltrap op te lopen. Wanneer zij boven kwam ging haar borstkas snel op en neer door al dat geren. “Ze komen eraan!” Sprak zei tegen de gedaante in een mantel gehuld.

De pijl boorde zich recht door het hoofd van een van de wachters, hij viel dood neer, terwijl de rest stokstijf stil stond. Kian grinnikte. De dood leek boven hen te zweven en hij schoot pijlen op hen af. Uit angst trokken ze zich iets terug, ze waren vreemde dingen tegengekomen in deze wereld en ze wilden niet vechten tegen iets wat ze niet zien konden. De vrouw vluchtte weg, terwijl de mannen verschrikt om zich heen keken. Kian dacht niet dat ze hem zouden kunnen vinden, hij werd goed gecamoufleerd door de donkere nacht. Helaas had hij geen rekening gehouden met de vuren die achter hem brandden. Hij stak af tegen de hemel, de mannen zagen hem al snel en ze maakten dat ze naar de toren kwamen. Geschreeuw vulde de lucht. Ergens stak een hoofd uit het raam, maar deze werd snel teruggetrokken toen de wachters langs het raam renden. Het geheimzinnige figuur op het dak schoof ondertussen zijn kap over zijn hoofd, niet zodat Kirsten hem niet herkennen zou, maar zodat de mannen niet zouden zien wie hij was. Hij keek neer op de rennende figuren, als een heerser over zijn rijk. Hij schoot vuurbollen naar beneden. Mantels vlogen in brand en geschreeuw ging over in gekrijs en daarna in gekreun. Rennende voetstappen klonken op de trap onder hem. De wachters konden nu toch nog niet binnen zijn? Met snelle voetstappen rende hij naar de opening, en toen er iemand naar buiten kwam zette hij de ijzeren punten van de pijltjes in zijn band tegen de hals van de persoon. Maar het was geen wachter, noch iemand anders die hem kwaad wilde doen. Nee. Het was de vrouw en ze waarschuwde hem dat de wachters eraan kwamen. Waarom bemoeide hij zich toch telkens weer met haar lot? Nu leidde hij de wachters recht zijn armen in. Snel liet hij de vrouw los en pakte haar hand, zodat hij haar met zich mee kon nemen. 'Gelukkig weet ik hier de weg beter.' Hij sprong van de toren af en landde op een dakje, om zich daarna nog een keer af te zetten en in een tuintje te landen. Hij keek even achterom, om te kijken of ze hem volgde, snelde een steegje in en dook door een raam. Hij moest zorgen dat hij weer hogerop kwam.. Hij had alleen de banden om zijn polsen om zich van een kortere afstand te kunnen verdedigen.

Zij had de persoon alleen willen waarschuwen voor de wachters. De meeste die hier naartoe waren gekomen had Kirsten vlug weten uit te schakelen. Echter waren de wachters niet zo dom, althans ze dachten van niet toen zij alle uitgangen blokkeerde en de hele toren leken te omsingelen. Waar kwamen ze allemaal vandaan? Hadden deze wachters zo’n goede band met de magiër dat zij alles op alles zette om de gestolen spullen terug te halen? Of betaalde de magiër hen gewoon ontzettend veel goudstukken dat hier een talloze aantal wachters hier naartoe werden gestuurd. Wanneer zij de ijzeren pijlen tegen haar hals voelde aangedrukt haalde zij haar dolk tevoorschijn die zij tegen zijn buik deed aanrusten. Één verkeerde beweging betekende dat zij zijn orgaan zo kon beschadigen dat hij uiteindelijk zou sterven van bloedverlies en een beschadigde orgaan. Zijn handeling verbaasde haar want in plaats haar aan te vallen pakte hij haar hand vast om de vrouw ergens naartoe te leiden. Waar gingen ze heen en waarom stond deze vreemdeling aan haar kant? “Gelukkig wel” sprak ze mompelend uit nauwelijks hoorbaar onder de kap wat zij op haar gezicht droeg. Zij sprong van de toren af en landde op een dakje, om zichzelf daarna nog een keer af te zetten en in een tuintje te landen. Haar landing ging uitstekend want de klap kwam niet al te hard aan en ze behield haar evenwicht. Nu snelde de beide personen een steegje in om uiteindelijk door een raam te duiken. Hij leek weer hogerop te willen. Toen zij de trappen omhoog wilde lopen leek er iets boven te flikkeren, een soort vlam. Haar groene ogen ontmoette de duistere ogen van de magiër die nu voor hen stond met een triomfantelijke glimlach. ”Kijk eens aan, de dief heeft een medegenoot met zich meegebracht. Dit wordt nog veel leuker” Hoe wist hij dat ze hier naartoe kwamen? Nu begreep zij waarom hij de titel van magiër had gekregen. Hij leek net een stap vooruit te denken alsof zijn krachten tegen hem spraken. Kirsten zorgde voor water tentakels om haar armen. “Twee tegen een, u bent kansloos” De man begon te schaterlachen en opeens gingen de kaarsen overal aan. Overal stonden wachters, ze waren omsingeld.

Kian liep bijna tegen de buik van de smid aan. 'Fuck.' Gleed er over zijn lippen, waarna hij begon te grijnzen. Dit was niet de bedoeling, dit had hij niet voorspeld en gepland. Nu moesten ze er toch maar het beste van maken, want dit was het tijdstip om er vandoor te gaan. Hij deinsde achteruit en liep daarbij bijna het meisje omver die de man net wist te vertellen dat hij kansloos was. Was dat maar zo. Ze werden omsingeld door een enorme groep wachters. De wachters waren nu eindelijk zeker van hun gevecht, dit zouden ze winnen. De magiër was zo sterk.. Daar kon niemand tegenop. En nu kon Kian zich onmogelijk verdedigen met zijn pijlen.. Zijn eerste neiging was om de mannen te overladen met een lading vloeken en scheldwoorden, maar dat zou niet helpen. Ze moesten slimmer zijn, de macht die de magiër dacht te hebben misleiden. Hij hief onopgemerkt zijn hand op en liet de vlammetjes op de kaarsen doven. Hij hield dit aan, zodat de magiër de kaarsen niet meer kon aansteken. De man dacht er niet aan om een groot vuur te ontsteken, maar schreeuwde vol van woede. Hij had niet gedacht dat er iemand was die net als hij het vuur zou kunnen manipuleren. En hij was niet zo machtig dat hij het vuur in hen beiden onmiddellijk kon doven.. De wachters reageerden in paniek en begonnen ook te schreeuwen, maar dan uit angst. Ze wilden de twee in het midden aanvallen, maar daarbij begonnen ze op elkaar in te hakken in plaats van in de twee voortvluchtigen. Met zijn andere hand liet Kian opnieuw magie aan hem ontvloeien, hij wist nu hoe hij aan een zwaard zou komen, en een van de zwaarden werd uit de handen van een van de wachters gerukt. De man griste hem uit de lucht. Dit is beter. Hij liet de vlammetjes op de kaarsen weer vaag flikkeren, terwijl hij met zijn rug tegen die van het meisje ging staan. Dit moesten ze samen doen. Niet hij alleen.

De wachters straalden zelfverzekerdheid uit omdat zij nu iemand aan hun zijde hadden die schijnbaar echt sterk bleek te zijn. Tot nu toe had zij daar niet veel van gemerkt maar de smid leek alles behalve vrolijk. "Stelen zonder te betalen, iets wat jou niet toebehoort. Nu ga je met mijn eigen wapen mij te lijf?" Hij keek naar de dolk in haar handen waarbij de symbolen zachtjes begonnen te flikkeren. Kirsten keek even verbaasd naar de dolk want sinds wanneer gaven symbolen licht? Wanneer de kaarsen doofden keek Kirsten naar de richting van waar de vreemdeling zou hebben gestaan. Twee vuurmeesters maar wie van de twee is sterker? De wachters reageerden in paniek en begonnen ook te schreeuwen, maar dan uit angst. Ze wilden de twee in het midden aanvallen, maar daarbij begonnen ze op elkaar in te hakken in plaats van in de twee voortvluchtigen. Kirsten begon te lachen van satisfaction waarbij haar witte tanden tevoorschijn kwamen. Hun bloed kon zij gebruik om te sturen. Bloedsturen was iets waar zij veel sterker voor moest zijn maar de bloedplassen op de grond bevatte genoeg water om zo te kunnen sturen. De vrouw voelde de rug van de man tegen die van haar aan en de kaarsen begonnen weer vaag te flikkeren. "Dit is interessant" Nu moesten ze met zen tweeën in een kring tegen de overige wachters en magiër vechten. De magiër begon allemaal vuurballen op de vreemdeling af te sturen terwijl Kirsten ervoor zorgde dat de wachters van haar kant uitgleden, in de wachters hun bloedplassen vielen en langzaam begon het bloed over hun lichaam te stromen als slangetjes. Het bloed ging door hun ogen, hun neus, hun mond en stikte langzaam in de plas bloed. Kirsten had een sadistische kant die nu goed te aanschouwen is. Hoe zij hun doodde was eigenlijk vreselijk en te walgelijk om te zien. Kirsten kende geen genade meer na alles wat zij haar hadden aangedaan.

Een rilling schoot over Kian's rug bij de lach van Kirsten. Plotseling kon hij zich voorstellen dat ze gezocht werd, de lach klonk naar dood. Even wist hij niet of hij er werkelijk goed aan gedaan had om haar van de galg te redden, maar veel tijd om na te denken had hij niet. Terwijl het meisje met bloedsturen aan de gang was, ging de magiër hem met zijn krachten te lijf. Vuurbollen schoten op de twee af en Kian had niet de kracht om ze af te weren, af te wenden of terug te sturen. De bollen kwamen op de grond terecht en meteen stond hij in een wolk van vuur. Zijn mantel leek vlam te vatten, maar nee. De vlammen deerden hem niet, ze dansden voor de jongen, om wie ze heen kronkelden. Zijn gedaante was niet meer te zien, alleen het vuur dat om hem heen wolkte. De magiër, denkend dat hij in die ene poging de jongen al verslagen had, begon luidt te lachen. Achter het vuur kon Kian echter gewoon zijn gang gaan, natuurlijk werd hij bijna verteerd door de hitte, maar enkele seconden kon hij het nog wel uithouden. Hij hief zijn hand op en vuurde met het metaalsturen de pijltjes uit zijn banden af, naar de plek waarvan hij dacht dat de smid zich bevond. En het was raak, of tenminste, voor een gedeelte. Twee van de pijltjes boorden zich in de schouder van de gespierde man, die kreunde van de pijn. De derde boorde zich naast zijn hoofd in de muur. Het scheelde niet veel, of hij was dood geweest. In de tijd die hij kreeg, doofde Kian de vuren om hem heen. Hij was weer mens. Toch keken de wachters in pure angst naar hem en Kirsten. Toch vechten ze liever tegen hem dan tegen die sadistische vrouw, die alleen al vreugde leek te hebben in het pijnigen van hen. Ze hieven hun zwaarden op en liepen naar de gedaante in de mantel. Wie was het. Een tovenaar, een priester? De gedaante lachte vanonder de kap en vuurde verschillende vuurbollen op ze af, daarna liet hij met al zijn krachten verschillende zwaarden een andere kant op vliegen. Sommige wachters werden gedood door hun eigen zwaard.. Het was een bloedbad om hen heen.

Ze creëerde een soort van bloedsoldaat die een zwaard van een van de dode wachters vastgreep om tegen hen gaan te gebruiken. Het was een soort van marionet wat Kirsten in haar macht heeft via draden van bloed wat om haar vingers krulde als ringen. Het vocht met iedere wachter die de soldaat in de weg stond, doodde het op een harteloze manier. Geen genade, geen geweten. Dat hadden hen toen ook niet wanneer zij haar op sloten in de kerkers en haar mishandelden totdat zij niet meer op haar eigen benen kon staan. De wachters keken in pure angst naar haar alsof ze nog nooit zoiets hadden meegemaakt. Ze vochten liever met de man dan met haar waardoor zij voor de meeste tijd werd vermeden. Kirsten rende de trap op, vermeed een vuurbal van de magiër en gooide haar dolk richting zijn voet. Hij was al verzwakt door Kian, kon zijn ene arm al niet meer gebruiken. Voor heel even was hij afgeleid door haar dolk wat haar bloed soldaat de kans gaf om de magiër te door boren met zijn zwaard. "Kom!" Ze moest naar Rage want die stond op haar te wachten. Ze trapte een ruit in, klom naar buiten om vervolgens op de grond te landen zo door de bosjes heen. Heel even keek zij achter zich om te kijken of de man haar nog deed volgen.

Toch was hij ook geen god, er stroomde hetzelfde bloed door zijn aderen als bij de wachters, hij was niet bovenmenselijk sterk, slim of snel. Hij was niet onoverwinnelijk. Hij bezat misschien de gaven om hen toch slimmer af te zijn, maar tegen zo'n overmacht zou hij toch niet zonder verwondingen af kunnen komen. Hoe verbeten hij ook van zich afsloeg. Hij keek woest en klemde zijn kiezen op elkaar terwijl hij het zwaard in zijn handen in de buikholte van een tegenstander stak. Hij kreeg zijn zwaard niet onmiddellijk weer los, wat hem duur kwam te staan. Een van de wachters kreeg het voor elkaar om een dolk te werpen, deze keer raak, die zich in de kuit van de gemantelde vreemdeling boorde. Kian slaakte een brul en trok met al zijn kracht het zwaard uit het lijk en hief zijn hand, om diegene die hem deze verwonding had aangedaan met de pijltjes aan de muur te nagelen. De drie pijltjes vlogen achter elkaar door zijn hoofd en de wachter viel dood neer. Toch had hij zijn makkers moed gegeven. De man was niet onschendbaar en kon verslagen worden. Met drie tegelijk stortten ze zich op Kian. Hij hakte van de ene de hand af en toen deze door pijn neerviel, besproeide hij de anderen met kleine vuurballen. Naast hem zakte de magiër in elkaar. 'Nee!.' Riep Kian woest. Hoe kon het meisje iedereen doden die hier was? Ze had weg moeten rennen toen de magiër afgeleid was. Ze konden in het rijk niet zonder de smid. Hij vloekte zachtjes, maar draaide zich om, trok snel de dolk uit zijn been. Hij kon hier niet blijven. Hij zou de man niet eens in leven kunnen houden. Hij draaide zich om en rende weg. Hij had altijd bewondering voor mensen die ergens werkelijk goed in waren en het was zonde dat deze man stierf, hij had het niet verdiend, de man had alleen zijn eigen spullen verdedigd. Met snelle passen rende Kian de trap op, hij wilde niet Kirsten hoeven volgen nu. Hij kwam op het dak terecht en rende door, over de daken van de stad. Door het duister, zoals alleen een dief dat deed. Totdat zijn eigen huis voor hem op zou rijzen.

Haar rug stond tegen een boom gedrukt met haar ademhaling veel sneller als gewoonlijk. De vrouw zakte even door haar benen om op adem te komen want ze had veel te veel energie gebruikt. Even rusten. Haar schaafwonden brandde lichtjes, de sneeën over haar lichaam begonnen langzamer te helen. Rage moest veilig zijn want de meeste wachters had zij hier naartoe geleid. Ze moest terug... Misschien leefde de magiër nog want hij verdiende het niet om te sterven. De vrouw rende terug, klom naar boven terug het raam naar binnen. De wachters waren weggerend om de twee gezochten achterna te rennen. Kirsten knielde neer om aan de man zijn pols te voelen. Haar oor boven zijn mond gerust om te horen of hij nog ademhaalde. Hij ademde nog alleen klonk het heel zwak en de kans zou heel klein zijn dat hij dit ging overleven. Haar handen rustte zij op zijn wond, sloot haar ogen en begon zijn wond te helen met het water wat zij nog over had. Zweet druppelde langs haar slaap, haar energie werd steeds minder maar zij wist hem voldoende te helen zodat hij het zou overleven. De vrouw steunde de man, tilde hem op om hem naar buiten te slepen. "Hier ben ik!" schreeuwde zij zodat de wachters deze richting op kwamen rennen. Ze legde de man weer voorzichtig op de grond om van de wachters te kunnen ontsnappen. "Hij leeft nog! Snel breng hem naar de zuster! Het is een wonder" Ze leken haar voor heel even te zijn vergeten want de leven van de smid was veel belangrijker dan de dief op te pakken. Het zou zonde zijn als er geen wapens meer van deze kwaliteit gemaakt konden worden doordat ze veel te obsessief achter haar hadden aangezeten. Kirsten verstopte zich in een struiken, ging op de grond liggen om even uit te rusten. In deze toestand zou zij geen enkele wachter te lijf kunnen.

Hij zou het echter niet redden om door te rennen tot zijn huis. Het bloed uit de wond stroomde over zijn been. Het stolde niet, het bleef maar stromen. Over een niet al te lange tijd zou hij dood bloeden, als hij zo door zou gaan. Zijn been was te zwak om grote krachten te kunnen weerstaan en toen Kian nog een stap extra zette, zakte hij erdoor. Hij beet op zijn kiezen en keek naar de wond op zijn heup. Het was nog erger dan het er in eerste instantie uitgezien had. De dolk was naar beneden gegleden, waardoor de wond nog groter was geworden toen Kian het wapen eruit getrokken had. Het bloed was donkerrood, waarschijnlijk had hij een slagader geraakt. De man hief zijn hand op en pakte de kap over zijn hoofd vast, hij scheurde de stof in zijn geheel los en bond de reep om zijn been heen. Zodat het bloeden voor het grootste deel gestopt zou worden. Hij drukte er met beide handen op. Toen kwam hij op een idee. Het was iets wat hij iemand anders met dezelfde krachten had zien doen. Hij kreunde zachtjes. Het was niet een prettig iets om te doen. Hij haalde de doek weg en liet zijn hand opgloeien. Zo brandde hij de wond dicht. Hij beet op zijn hardst op zijn tanden, om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hij vroeg zich af hoe een mens brandwonden meerdere malen kon weerstaan. Het deed zo'n pijn. De hitte gloeide door zijn hele lichaam en verteerde hem bijna van binnen. Hoe kon vuur hem zo lief zijn als het hem zoveel kwaad kon doen. Hij vroeg zich af waar het meisje heen gegaan was. Waarom was hij niet achter haar aan gerend? Ze had de magiër echt niet tegen beter weten in gedood. Hij gromde. Het zal de pijn wel geweest zijn. Deze benevelde zijn denken.

De vrouw probeerde even met Rage te communiceren maar kon zich niet bepaald concentreren door haar hartkloppingen. Rage, ben je in veiligheid?. Vroeg de vrouw wachtend tot ze zijn antwoord hoorde. Ik ben veilig, alle wachters die mij in de weg stonden zijn gedood waar ben jij? De vrouw ging rechtop zitten maar voelde de duizeligheid toeslaan. Ik ben ergens in een bosje. Niet bepaald in de buurt van de weg. Zorg dat je je in de schaduwen verstopt. Ik vind je wel maak je daar geen zorgen om. Ik heb even tijd nodig om uit te rusten en daarna vliegen wij weg. De draak antwoordde met een simpele oké voordat ze weer in haar eentje in de struiken zat met doodse stilte. Hadden de wachters zich terug getrokken? De vrouw begon weer te rennen wanneer zij weer op adem kwam. Ging zij nu dieper het bos in of juist meer naar de 'bewoonde' wereld? Ze zag in de verte wat huizen wat betekende dat zij in de buurt was van de stad. Als een schaduw bewoog zij zich voort alsof zij bij het duister zelf hoorde. Ze hield er niet van om alleen in het donker te zijn, niet voor te lang. Ze wilde licht zien. Daar zag ze wat flikkeren wat haar nieuwsgierigheid deed prikkelen. Misschien nog een wachter? Ze sloop als een echte jageres wachtend om haar prooi ieder moment aan te kunnen vallen. Om haar prooi te verrassen. Wanneer de gedaante steeds duidelijker werd verstijfde de vrouw voor kort. "Kian?" kwam er verbaasd uit haar mond gevloeid. Dit moest echt toeval zijn want waarom kwam zij hem alweer tegen? Ze bekeek zijn mantel wat haar bekend voorkwam. Hij was degene die met haar mee had gevochten. "Kwam je mij weer te hulp schieten?" Zij zag zijn wond, knielde voor hem neer en legde haar hand erop. "Dichtbranden? Dat lijkt mij pijnlijk" De wond begon zich te herstellen en langzaam zag je er niets meer van. "Bedankt voor je hulp, ik zal als ik jou was snel ergens dekking zoeken." Kirsten was niet van plan om te blijven. Zij was nog steeds de kus niet vergeten, de afwijzing wat zij had gevoeld. Echter baarde haar dat niet de meeste zorgen want ze wilde Rage beschermen. "Ik zie je wel weer"

Zachte voetstappen klonken over het dak. De holle ruimte versterkte het geluid, waardoor het zo zacht door de stilte gehoord kon worden. Het zou een kat kunnen zijn, misschien zelfs een muis. Maar Kian wist dat het Kirsten was die achter hem sloop. Vreemd genoeg had hij in die korte tijd haar bewegingen zijn eigen gemaakt. Hij wist hoe ze liep en wist welke geluiden daar bij hoorden. Met een van pijn vertrokken gezicht, draaide hij zijn hoofd. 'Ik denk dat ik verdoemd ben om je elke keer te moeten redden als ik in je buurt bent.' Hij viel even stil om op adem te komen. 'Of jij bent verdoemd, om elke keer in problemen te komen als ik je zie.' Hij keek met zijn helder blauwe ogen naar de gedaante die achter hem stond. Ze liep naar hem toe en legde haar hand op zijn wond. Hij kromp even ineen van de pijn. Dit voelde niet goed, helemaal niet. Toen ze haar energie liet vloeien om zijn wond te genezen, begon zijn huid te jeuken. Alsof een zwerm mieren over zijn heup heen liep. Gelukkig eindigde het snel en hoewel zijn broek nog stuk was, was de huid weer genezen. Hij knikte. Het was verstandig om nu naar een plek te gaan waar ze hem niet zouden kunnen vinden. Maar voor haar was dat misschien zelfs slimmer. Er liepen maar weinig vrouwen met wapens rond, dus zouden ze haar eerder herkennen dan hem. Hij duwde zichzelf met zijn gespierde armen overeind en pakte even haar arm vast, voordat ze überhaupt kon vertrekken. Hij antwoordde niet op haar afscheid maar vroeg hoe het met de smid was afgelopen. Hij trok haar iets naar zich toe en keek in haar groene ogen. Enigszins onderzoekend. Hij wilde weten of ze werkelijk weer de oude was, of dat ze uit depressie doodde. Om te voelen dat zij nog wel leefde. Het leek niet zo te zijn. Haar ogen straalden weer als de eerste keer dat hij haar gezien had, dus liet hij zijn hand van haar arm afglijden.

"Je hoefde mij niet te redden want ik redde mijzelf uitstekend" Ze leek weer de oude te zijn voordat zij hem ontmoette. Haar ogen straalde net zo koud als de nacht aanvoelde vandaag. "Ik vind het leuk om problemen op te zoeken, geeft mij een kick." Natuurlijk sprak ze nu onzin uit want zij had wapens nodig om te overleven en helaas ging alles niet gewoon zo gemakkelijk als zij in gedachte had. "Je had je wond niet zelf moeten branden want dat maakt het helen een stuk pijnlijker en geeft een heel naar gevoel. Je had het beter kunnen dichtbinden en dan laten hechten bij een zusterpost" De vrouw streek met haar slanke vingers door haar lokken en draaide zich om zodat ze wegliep van de man. Wanneer hij haar arm vastpakte keek zij hem met felle ogen aan. "Wat is er?" Haar ogen verkende de omgeving en ze leek zijn aanraking niet prettig te vinden. Het gaf haar nare herinneringen terug. "Hij leeft nog, ik heb hem geheeld. Ik moet nu ergens rusten want anders val ik hier neer en ik heb mijzelf gezworen nooit meer in de kerkers worden gegooid." Ze keek even om zich heen. "Is er hier ergens een herberg in de buurt of een plek waar ik een slaapplek kan kopen?"

Zijn haren gingen overeind staan in ergernis en hij keek haar bitter aan. Ze moest het zelf maar uitzoeken, op deze manier hoefde het van hem niet meer. Hij zweeg maar, om haar niet te overladen met een woedende stroom van woorden. Wat was ze eigenlijk een ondankbaar kreng en zo moest je Kian vooral niet behandelen als je hem te vriend wilde houden. En nadat zij hem erop gewezen had dat hij ook zijn been verkeerd had behandeld, sprong hij al helemaal bijna uit elkaar. Een diepe grom klonk uit zijn keel en hij draaide zich fel van haar af. 'Jij redt je toch uitstekend?' Riep hij als antwoord, terwijl hij als een woest dier doorstapte, nadat ze gevraagd had waar een herberg in de buurt was. Ze zocht het maar uit, hij trok zijn handen van haar af en als de toeval het wilde dat zij weer een keer in zijn armen werd gegooid, dan gooide hij haar net zo hard weer terug. Hij koos voor zichzelf. Dit was het moment waarop hij opnieuw besefte dat het beter was om niemand te helpen, want uiteindelijk schoot het aan dankbaarheid altijd tekort en dankbaarheid was het enige wat hij wilde hebben. Dat streelde zijn trots. Nu was hij echter alleen maar boos. Hij draaide zich niet meer om, maar bleef doorlopen. Vuur flikkerde af en toe om zijn ledematen, waarna hij het weer doofde. Hij leek zijn krachten altijd in mindere mate onder controle te hebben als zijn emoties met hem aan de haal gingen.

De vrouw legde haar gezicht in haar handen want blijkbaar had zij het helemaal verkeerd aangepakt. Waarom deed hij nu zo tegen haar? Zij kreeg er echt barstende koppijn van. Misschien had zij niet zo arrogant moeten vertonen? Moest ze nu sorry gaan zeggen? Met snelle passen rende ze de man achterna wat haar trots eigenlijk een beetje krenkte. "Kian..." Haar stem klonk niet bepaald smekend, eerder een beetje commanderend. Kirsten wist niet bepaald met andere mensen om te gaan waarom begreep hij dat nu niet? Vooral nu hij zo boos was wist de vrouw zich geen houding meer te geven. Hoe moest ze het goedmaken? De vrouw wist hem met gemak in te halen en drukte haar hand tegen zijn borst om hem tot stilstand te brengen. "Stop nu even." Haar hand trilde zachtjes door de vermoeidheid wat haar lichaam leek over te nemen op dit moment. Ze begon zichzelf weer te pushen terwijl zij nu rust moest hebben om bij te komen van daarnet. "Bedankt..." Kirsten keek hem met een kleine glimlach aan. "Dat je mij altijd uit de penarie helpt. Is dat wat je wilt horen?" Kirsten trok haar hand weer terug en haar groene ogen neergeslagen tot de grond. Zij wist echt niet hoe ze in deze situatie moest handelen. Wat zij wel of beter niet tegen hem kon zeggen. "Behandel je iedereen zoals je mij behandeld?" Kirsten deed haar armen over elkaar om hem nu in zijn ogen te kunnen aankijken. Haar expressie kil net zoals de toon in haar stem. "Ik weet dat je mij niet moet oké... Echter ben ik je veel dankbaar. Door jou leef ik nog." Een zucht verliet haar perzik kleurige lippen en ondertussen schitterde haar lip piercing in het maanlicht. "Het gaat je goed." Ze wilde hier niet langer blijven want zijn woede jegens haar werd toch niet minder. Kirsten leek het nooit goed te doen dus kon zij hem beter met rust laten.

Haar rennende voetstappen maakten hem eigenlijk alleen maar gepikeerder en haar commanderende toon deed al helemaal geen goed meer. Stevig liep hij dan ook door, niet van plan zich tegen te laten houden door iemand die twee keer zo klein leek. Zij had echter een ander idee, ze blokkeerde hem de weg en legde een hand op zijn borst. Hij liet zijn flikkerende ogen op haar rusten terwijl zijn probeerde een weg te vinden om haar trots door te kunnen slikken en haar excuses aan te bieden. Hij liet haar rustig haar gang gaan, benieuwd hoe ze zich hier uit zou proberen te werken. Hij snoof even, haar bedankje klonk niet als zoete stroop in zijn oren, maar hij zou het er maar mee doen. De hitte in zijn bloed bedaarde, ook de vlammen die net nog uit zijn haren geslagen hadden, waren gedoofd. Hij reageerde niet op de neerbuigende opmerking die er nog achteraan kwam. Ze had haar best gedaan en daarom kon hij niet oordelen. Er was echter niemand die het zo snel kon verpesten als zij. Net toen zijn woede weer een beetje bekoeld was, begon ze opnieuw met oordelen. 'Ik behandel iedereen zoals mij dat op dat moment invalt.' Antwoordde hij vinnig. 'Ik denk dat je ook moet weten dat ik nooit iemand zou redden die ik werkelijk niet mag, Kirsten.' Hij schoof haar opzij en knikte haar even toe. Ze wilde onmiddellijk bij hem weg, hij wist niet waarom, maar ze ging maar als ze dat graag wilde. 'Blijf leven.' Zei hij haar. Een raad om uit de problemen te blijven, zou bij haar toch niet werken.

'Ik behandel iedereen zoals mij dat op dat moment invalt.' Kirsten stopte nu met lopen, pakte zijn pols uit reflectie vraag en draaide hem om zodat hij haar nu wel moest aankijken. Ze liet zijn pols gauw los omdat haar grip niet bepaald vriendelijk aanvoelde. "Hoe deed ik dan Kian? Bevalt je niet wat je ziet?" Kirsten's ogen flikkerde lichtjes terwijl ze hem een duwtje gaf. Zij nam een stap naar voren. "Wat wil je van mij Kian? Dat ik hier op mijn knieën ga smeken om vergiffenis? " Weer duwtje ze hem wat naar achteren zodat hij langzaam tegen een boom werd aangedrukt. Haar handen plaatste zij langs zijn hoofd om hem goed te kunnen aankijken. "Je mag mij? Je lijkt mij altijd als een compleet vreemde te behandelen. Waar ben je bang voor Kian dat ik erachter kom hoe je werkelijk in elkaar zit?" Kirsten haar mondhoeken gingen iets omhoog. "Wat maakt het jou uit of ik blijf leven of niet? Je had mij moeten laten hangen toen j de kans kreeg want ik ben nu iemand geworden waar ik voor vreesde. Dit is hoe ik ben gemaakt." Hun gezichten waren zo dicht bij elkaar dat zij de man kon voelen ademhalen. "Ik ben geen lief meisje Kian. Ik heb bloed aan mijn handen en ik ben net zoals de vrouwen die jou aanbidden en hunkeren naar jou liefde. Ik hoef mijzelf niet te verkopen om jou aandacht te krijgen. Of krijg ik een speciale behandeling als ik mijn kleren uittrek? " Haar stem klonk spottend. Kirsten tikte zachtjes tegen zijn neus. "Ik weet hoe jij kan zijn en als jij werkelijk om mij gaf dan hield je mij tegen als ik zou weglopen. Ik sta bij je in het krijt maar meer kun je niet van mij verlangen. Ik ben allang gestorven. "

Kian deed een stap naar achter bij elk duwtje dat ze hem gaf, zijn ogen begonnnen.echter steeds gevaarlijker te schitteren. Zijn woeste haar en felle ogen maakten hem zeker niet vriendelijker. Hij was op het punt om zo om te slaan naar een van zijn extreemste emoties. Eentje waarbij hij zichzelf volledig verloor. Als ze nog even zo door ging was hij in staat zijn vuist in haar maag te planten en haar gewond te laten liggen. Hij liet haar uitpraten, hij had haar woorden ook niet kunnen stoppen, dus liet hij ze mnaar gewoon over zich heen vloeien. Pas toen hij de boom tegen zijn rug voelde en zij uitgesproken was, begom hij met zijn waterval. Zijn woorden werden benadrukt door het vuur, waar hij jn gehuld was. Hij gaf haar een duw, zodat ze hem niet meer kon aanraken. Hij kon zo uit elkaar barsten door haar houding. 'Wie denk je dat je bent door te denken dat je mij zo toe kan spreken? Je hebt geen recht om bij te bevelen. Ik hielp je en ik werd bedankt door een felle toon. Als ik dan teleurgesteld en misschien boos reageer, denk jij mij te kunnen denigreren? Moet ik altijd lief en zoet voor je zijn omdat je anders denkt dat ik je niet mag? Er is iets mis met de onzekerheid die in je zit en vuur dat asjeblieft niet op mij af. Zoek maar iemand anders die na het redden van je leven ook nog voor je buigen wilt. Ik vroeg niet om je toegewijdheid, alleen een dankjewel. Ik was niet uit op mijn eigen eer toen ik je van de galg redde. Allles wat je zegt heb je zelf bedacht, zonder dat je mij goed genoeg kent om daar over te oordelen. ' Hij wierp haar een laatste blik toe,en gunde haar daarna zijn oogopslag niet meer. Hij duwde haar opzij en liep weg. Zijn ledematen trilden van ingehouden woede.

Op mijn mobiel, sorry dat het een rotzooi is haha

Hahaha, heb ik ook altijd op mobiel!
_____


De ogen van de man begonnen steeds gevaarlijker te schitteren echter bleven haar zo koud als ijs alsof ze door je ziel leken heen te prikken. Het maakte zijn houding gevaarlijk, agressief en totaal niet de houding wat hij normaal tegen haar opstelde. Dit was nog erger dan op hun eerste ontmoeting. Wanneer zij was uitgepraat leek Kian al zijn gedachten uit te spreken als een uitgebarsten vulkaan althans die op het punt stond om uit te barsten. Wanneer zij de duw voelde probeerde zij gauw haar balans te vinden om niet naar achteren te vallen. Zijn woorden leken langzaam tot haar door te dringen - te beseffen wat zij nu had aangericht. Zag hij haar werkelijk zo? Kirsten beet op haar onderlip want hij sloeg de spijker op zen kop. Zij was onzeker, zij deed zich sterker voor dan ze werkelijk was en de arrogantie die zij bezat was alleen om zichzelf te beschermen tegen anderen. Bang om gekwetst te worden. Wat moest ze nu doen want zij leek het totaal verpest te hebben. Nee zij wilde niet dat hij ging in deze woede of haar zo achterliet nu ze elkaars frustraties hadden verteld. Meer van zijn kant want hij had een bepaalde indruk van haar wat zij niet wou wat hij over haar dacht. Was het zo moeilijk om te zien dat ze gewoon gemogen wou worden? Voor de tweede keer liep zij hem achterna, haar hoofd leek helemaal blank, ze kon niet meer fatsoenlijk nadenken. Ze pakte zijn hand vast, trok hem naar haar toe en nam hem in haar armen. Haar hoofd verborg ze tegen zijn borst. "Wacht" dit keer smeekte zij. Dit keer probeerde zij echt Kian te laten kalmeren omdat zij deze kant helemaal niet van hem kon. "Scheld mij uit, sla mij als je je beter voelt maar ga alsjeblieft niet zo weg... Ik wil niet nog meer gehaat worden vooral niet door de persoon die mij langzaam leek te veranderen. Die mij ten goede veranderde. " Haar stem klonk niet meer zo koud als ijs want je merkte de kwetsbare ondertoon. Haar fragiele lichaam die nog steeds aan de dunne kant was omdat zij in deze maand niet veel leek zijn bij gekomen. "Ik wil niet dat je mij zo zoet" mompelde ze zachtjes haar gezicht verborgen omdat zij zich werkelijk schaamte. Schaamte doordat zij hem zo woedend had gekregen.

Tegen zijn verwachtingen in, viel ze niet tegen hem uit om zijn woorden. Ze onderbrak hem zelfs niet terwijl hij sprak, terwijl ze net zo fel geklonken had. Ze leek werkelijk na te denken over wat hij zei, leek werkelijk gekwetst. Misschien deed ze er zelfs wat zelfkennis aan op. Het kon Kian echter niet meer schelen. Dit was echt de laatste keer dat hij zich met het lot van iemand anders zou bemoeien. Ze gaf echter niet op. Ze volgde hem opnieuw. Dit keer klonken haar voetstappen echter lichter, niet alsof ze haar benen hard op de aarde zette. Ze sloeg haar armen om hem heen en even stond Kian verbaasd stil. Hoe kon iemand zo snel van gedachten veranderen? De ene keer schreeuwde ze naar hem uit woede, om hem kort daarna te omhelzen. Ze moest wel helemaal in de war zijn. Ze was toch haarzelf niet. Voorzichtig liet hij een arm om haar heen zakken. Hij moest nog steeds zijn best doen om haar niet weg te duwen, want haar aanraking voelde vreemd op zijn lichaam. Hij voelde de woede nog steeds en deze was niet van plan zich plotseling door een omhelzing weg te laten sturen. Haar armen voelden onwennig en zijn spieren bleven gespannen. Maar haar zachte stem kalmeerde hem en ook hij kon zich ontspannen, al bleef hij waakzaam. Hij verwachtte dat ze elk moment weer om kon slaan. Hij streelde voorzichtig langs haar haren. 'Kirsten..' Mompelde hij langzaam. Niet wetend wat hij doen of zeggen moest. Hij wilde wel vragen wat er aan de hand was, maar hij wist niet hoe. Hij wilde wel vragen hoe hij ooit iemand ten goede kon laten veranderen, maar hij wist niet hoe. Ongemerkt streelde ze zijn ego. 'Doe dan ook niet zo.' Antwoordde hij. Hij was slecht met gevoelens en hij zag niet dat het meisje alleen maar erkenning nodig had. Hij liet zijn arm om haar hals heen glijden en staarde in het donker. Toen kreeg hij er eindelijk wat tactvols uit: 'Ik kan jou toch geen pijn doen, meisje.'