Huisje aan de kust - rijk van de boogschutter

Tussen allemaal rotsen en water is er een huisje, geen bewoond huisje, gewoon een huisje. Dit is een erg normaal huisje, alles is ingericht er is eten in huis. De rotsen eromheen lijken net adelaars die de wacht houden over het huis.

Regels: vrij
Mensen: vrij

Rustig liep hij over de rotsen heen. Cedric had heem afgezet en vloog nu hoog boven hem, opvallend in de grauwe lucht. Zijn blonde haren stonden zoals altijd alle kanten op en hij keek rond. Benieuwd naar alles wat er was en hij keek rond. Hij was erg benieuwd naar wat er hier was, iemand had er ooit een keek over geschreven en hij keek daar zeker ook erg naar uit. Alain was altijd dol op nieuwe dingen ontdekken, hij deed dat dan nu ook met plezier. Rustig liep hij door, zijn mantel wapperde in de wind en toch liep hij door. Hij zag al wel het huisje en met een glimlach bekeek hij die. "Eindelijk.." Fluisterde hij trots op zichzelf na de best lange tocht.

Nolin lag op de bank in het huisje, ze had hier twee dagen doorgebracht en zou vandaag weer verder gaan. Ze had wat eten voor de volgende bewoner in de kast gedaan en probeerde zichzelf nu te overtuigen om gewoon weg te gaan. Ze vond het wel fijn, zo even op zichzelf. Eslin lag op het strand ietsje verderop. Die wilde ook nog niet gaan. Met een kleine zucht draaide ze zich nog een keer om en keek de kamer rond. Er was niet bepaald veel in de kamer maar genoeg om ergens naar te kunnen staren. Ze had voor het eerst sinds lange tijd een korte rok aan en een creme kleurig blouse, haar rok was donkerbruin. Haar zwarte haren zaten zoals gewoonlijk in een knot maar er waren wel al een paar plukjes los gegaan.

Rustig liep hij richting het huisje. Hij liep naar de deur toe, klopte kort, hoewel hij niet dacht dat er iemand was, dus opende hij maar gewoon de deur. Waardoor hij tot zijn grote verbazing een meisje zag liggen op de bank. "O-Oh Hallo.." zei hij verbaasd. Hij keek even naar haar en slikte. "Stoor ik erg, of woon je hier?" vroeg hij maar om direct met de deur in huis te vallen. Hij slikte even nerveus waarna hij naar de grond keek en een beetje rood van schaamte werd. Hij wist niet echt hoe hij zichzelf nu een houding moest geven. Hij beet even op zijn onderlip en slikte. Hij had niet verwacht dat er iemand zou zijn.

Nolin moest eerst even doorkrijgen dat iemand kopte, ze dacht zelfs dat ze het haar had verbeeld. Tot er op een gegeven moment een jongen in de deuropening stond. Gelijk schoot ze omhoog, wat nou als die de eigenaar was. Ze had gehoopt dat het huisje onbewoond was geweest. Maar toen de jongen aan haar vroeg of ze hier woonde wist ze dat hij ook niet de eigenaar was. Er waren rode blosjes op haar wangen gekomen en ze stond een beetje van de ene been op de andere been te wippen omdat ze zichzelf geen houding wist te geven, net als de jongen." Ik woon hier niet, kom binnen zou ik zeggen. Ik ehum... ik had even een rustplaats nodig. Als je wilt kan ik gaan hoor. Dan euhm roep ik Eslin wel en zorg dat je het huisje voor je alleen hebt." Het was een soort woorden waterval maar je merkte daaraan gewoon dat ze ontzettend onzeker was op dit moment. Ze wist echt niet of ze nou weg moest gaan, of moest blijven, of ze iets verkeerd had gezegd of juist niet.

Met een verlegen blik keek hij naar haar. "Oh nee, natuurlijk hoef je niet te gaan." Zei hij snel en vriendelijk. "Ik was hier gewoon uit nieuwsgierigheid naar toe gekomen." Zei hij vluchtig. Hij keek haar even onzeker aan en glimlachte vriendelijk. Hij beet even onzeker op de binnen kant van zijn wang en wist zich maar met moeite een houding te geven. Dus bleef hij maar rustig en ietwat onhandig staan terwijl hij keek naar het meisje. Ietwat onhandig grabbelde hij even in zijn broekzak en slikte. "Ik heet Alain." Zei hij zacht en hij keek haar toen even aan. Zijn ogen stonden vriendelijk en hij zetten de nagels in zijn hand, niet dat je het zag maar hij moest zichzelf bedwingen.

Nolin liet even met een opgelucht geluid haar adem uit haar mond glijden, ook wel een zucht genoemd." Kom binnen, Alian. Ik ben Nolin, wil je een kopje thee?" Ze gaf aan dat de jongen op de bank kon gaan zitten en de deur achter zich kon sluiten, haar reden voor de deur dicht," Anders gaat het zo tochten." Ergens vond ze het wel fijn dat de jongen ook niet echt wist hoe hij zich moest gedragen, dat zorgde ervoor dat er niet één iemand overheersde straks in het gesprek. Ze was bang geweest dat het iemand was die super aanwezig was en allemaal vragen op haar af zou gaan vuren. Ze vond het al moeilijk om ze te ontwijken en laat staan tegen zo'n iemand ingaan. Haar lichaam kwam in beweging en ze liep een soort haard waar ze een waterkan boven had gehangen.

New
--

Rustig zat ze op de bank. Dain had haar al eerder afgezet en was gaan jagen, nu had zij voor zichzelf wat eten klaargemaakt en dat op het tafeltje bij de bank neergezet. Ze zat zo dat ze uit keek op de ramen waar ze de donkere wolken al aan zag komen. Ze was best moe, ze had de hele dag gelopen, maar het had haar wel goed gedaan. Ze keek er dan ook naar uit om hier in het bed te kruipen en straks te gaan slapen. Ze was natuurlijk wel bezorgd, het regende al en alles zag eruit alsof het vreselijk kon stormen en als Sheila ergens een hekel aan had dan waren het zulke dingen wel. Haar rode haren vielen los over haar schouders en ze speelde er even mee om iets te doen te hebben. Sheila was de laatste tijd veel meer bezig geweest met zichzelf. Op Kian na had ze elke man geweigerd in haar bed en was ze trots op zichzelf. Het voelde veel beter om niet gewoon met elke vreemde het bed in te duiken. Met een grijnsje nam ze een slokje van haar drinken. Zachtjes neuriede ze ene liedje en glimlachte ze vrolijk.

Een stevige wind stak op en blies hem bijna van de klif. De lucht was donker en bezaaid met donderwolken. Met een bezorgde blik keek hij naar het geweld dat zich in de lucht afspeelde. Kian had de zwarte mantel dicht om zich heen geslagen, maar toch had hij niet kunnen voorkomen dat de regen hem tot op zijn botten verkoelde. Hij had geprobeerd zichzelf te verwarmen met zijn krachten, dat had hem echter zoveel kracht gekost dat hij er bijna bij neergevallen was. Dus worstelde hij verder, tussen de rotsen door. Hij moest er met alle kracht voor zorgen dat hij niet wegwaaide. Zijn uitzicht was donker en door de regendruppels kon hij niet ver voor zich uit zien. Hij botste dan ook al bijna met zijn neus tegen het houten huisje op voordat hij door had dat het er stond. Een opgeluchte zucht gleed over zijn lippen. Veiligheid. Hij was blij dat Astor niet bij hem was, de kwetsbare vleugels van de draak hadden nooit tegen de heftige wind op gekund. Misschien was hij zelfs weggewaaid. Kian duwde de deur open en kwam binnen, met weer en wind als gezelschap. De kou baande zich een weg naar binnen. De regen stroomde uit zijn natte haar, over zijn gezicht. Er zat al iemand binnen, iemand die hij kende.

Ze was rustig blijven zitten, genietend van de rust. Kaarsjes die ze aangestoken had vlogen op het moment dat de deur open ging bijna uit. Ze begon helemaal te rillen en keek om. Kippenvel was direct te vinden op haar lichaam. Maar ondanks dat ze de persoon die haar zo koud had gemaakt geïrriteerd wilde uitfoeteren deed ze dat niet. Ze stond snel op. "Kian.. Ben jij dat?" Zei ze verbaasd. Ze liep snel naar hem toe en herkende hem al snel aan zijn blonde haren. Ze begon snel alle kaarsjes weer aan te steken en keek naar hem. "Jezus.. Waarom ben je dan ook zo idioot om met deze storm rond te gaan wandelen.." Mompelde ze terwijl ze een handdoek voor hem pakte. Ze ging op haar tenen staan om zijn haren wat droog te maken. Waarna ze even naar buiten keek, de storm werd nu enkel nog erger.

Kian was behalve de zwarte mantel voor de rest ook in het zwart gekleed. Om zijn armen zaten twee beschermende platen, net als om zijn onderbenen. Deze hadden een beschermende functie in een gevecht. Hij was vol bewapend, anders dan de vorige keer dat hij de vrouw tegen was gekomen. Zijn donkere gestalte was tegengesteld aan zijn stralende haren en zijn blonde haar, dat warrig overeind stond. Hij keek verbaasd naar de vrouw, wat kan je anders doen als je je one night stand tegenkomt? Iemand van wie je nooit verwacht weer te zien. Zijn verbazing maakte echter plaats voor amusement. Hij lachte zachtjes om haar kordate handelen en hij boog zelfs iets voorover om haar zijn haar te laten drogen. 'Het leek me wel sfeervol.' Antwoordde hij eigenwijs. De sfeer die binnen hing was zacht, misschien zelfs romantisch met de kaarsjes. Toch had ze in haar eentje binnen gezeten. Kian keek even om zich heen. Daarna deed hij snel een stap naar voren en gooide de deur achter zich dicht.

Ze glimlachte toen hij wat voorover boog en droogde zijn haar wat. "Ach ja.. Natuurlijk." Zei ze zacht maar met een kleine grijns, ze was wel blij dat de deur weer dicht ging. Rustig keek ze hem aan. "Als ik jou was zou ik je jas uit doen.." Zei ze rustig, het was meer dan logisch. Waarna ze even van hem weg stapte en haar glas oppakte. Ze nam er een slokje uit terwijl ze hem bekeek. "Ik blijf jou ook wel tegenkomen hè?" Zei ze met een glimlachje. Sheila zette haar glas weer naar en ging even met een hand door haar haren waardoor ze wat verward zaten, maar ze wilde even nadenken over hoe ze hem wat droger kon krijgen en wat warmer te maken. Ze glimlachte even naar hem. Sheila keek hem aan. "Wil je ook iets drinken?' vroeg ze maar vriendelijk, vriendelijkheid kon geen kwaad vond ze. Hij kwam van buiten af, van de koude wind en natte druppels. Dus hij verdiende wel een beetje vriendelijkheid. Glimlachend liep ze al naar het kleine aanrechtje dat er stond.

Kian gehoorzaamde en liet de mantel van zijn schouders glijden. Met de stof over zijn arm liep hij naar de kleine openhaard en na een knipje met zijn vingers begon er een zacht vuurtje te knapperen. Hij legde de mantel op de grond. Daarna draaide hij zich om naar Sheila. 'Het lijkt wel een vloek.' Antwoordde hij. Hij liep achter haar aan en legde even zijn handen op haar schouder toen ze bij het aanrechtje ging staan. 'Jij bevindt je dan ook steeds op de raarste plekken. Zoals in een huisje, dat midden in een storm standhoud.' Het was waar dat hij haar op onverwachte plaatsen tegenkwam, en telkens in een ander rijk. De wereld leek zo klein. Hij liet zijn handen van haar af glijden en liep naar het vuur om zijn handen te warmen. Nu hij zijn mantel af had gedaan, waren zijn wapens weer goed te zien. Hij zag er angstaanjagend uit in het zwart, met een boog, pijlen en zijn kromzwaard op zijn rug. Op ten top droeg hij de banden om zijn pols ook nog steeds. Het was alsof hij ergens op gejaagd had, totdat de storm hem had overvallen. Onweer klonk en bezorgd keek Kian naar boven. De wind beukte tegen het hout. Zou het huisje het houden?

Sheila moest even grinniken toen hij zei dat het net een vloek leek. Ze keek op naar hem toen ze zijn handen op haar schouder voelde en glimlachte even. "Toen ik hier aankwam was het nog lekker weer." Zei ze met een lieve glimlach. Waarna ze maar wat te drinken voor hem in schonk. Ze keek even om naar hem en bekeek al zijn wapens. Onzeker beet ze even op haar onderlip, waarna ze naar hem toe liep. "Je drinken staat op de tafel." Zei ze bij de handeling. Ze keek even naar hem en ging toen achter hem staan. Dit maal lagen haar handen op zijn schouders (Dat is voor als hij geknield zit, anders op zijn heupen) "Verwacht je aangevallen te worden?" vroeg ze hem kalm. Ze glimlachte even naar hem en liet hem toen langzamerhand weer los en ging op de bank zitten. "Maar dit is de enige vreemde plaats, een bos is normaal, net als een herberg. Bovendien kom jij midden in een storm hier en was ik er al." Zei ze met een glimlachje. Ze had een deken over zich heen, over haar benen dan om zichzelf warm te houden want het kon nog best tochten. Rustig keek de jonge vrouw naar de man bij het vuur.

Toen hij haar handen op zijn heupen voelde, draaide hij zijn hoofd even naar haar toe, om zich daarna weer naar het vuur te keren. 'Je weet maar nooit.' Hij vertelde er niet bij dat hij diegene was die in zijn hoofd had gehaald om iemand aan te vallen. Het slachtoffer had bij het volle verstand geprobeerd de gouden draak te doden om zijn gouden schubben buit te kunnen maken. Na een gevecht was hij gevlucht, maar niet zonder de vleugels van Astor open te halen. Kian had zijn draak bij een ander moeten achterlaten, iemand die verstand had van helen. Zelf had hij zich voorgenomen diegene te doden die dit zijn draak had aangedaan. Probeer vooral niet aan Kian's eigendommen te zitten, want het wordt je niet met dank afgenomen. Kian kwam overeind en draaide zich om. Hij had met moeite zijn blik van het flikkerende vuur afgetrokken. Hij baalde. Op deze manier zou hij de ander nooit bij kunnen houden. 'Alsnog zijn het wel afgelegen plaatsen.' Antwoordde hij met een vage glimlach. Hij voelde even aan het kromzwaard op zijn rug en besloot zijn wapens af te leggen. Toch zag hij er nog steeds uit alsof hij zo in een vechtpartij was beland, door zijn kleding.

Ze keek hem met een glimlachje aan en knikte. "Dat klopt." Zei ze glimlachend. Ze keek hem aan. Toen hij zich omdraaide dronk ze rustig van haar drankje en bleef rustig zitten. "Ach ja klopt, stiekem kom ik daar gewoon omdat ik telkens hoop jou te zien.' Zei ze even grinnikend. Ze keek naar hem en toen naar buiten. Ze zag tot haar schrik dat het onweerde en beet onzeker even op haar onderlip. Ze voelde zich niet echt veilig in dit huisje en ze keek even naar Kian. "Hm.. Ik weet niet of ik dit hier zo veilig vind." mompelde ze evne waarna ze weg keek. Ze beet op haar onderlip en keek naar Kian, ze trok de deken iets op. "Je blijft hier zeker overnachten?" vroeg ze glimlachend. "Dan mag jij op de bank als je niet aardig bent." Zei ze glimlachend. Waarna ze even wegkeek. Ze keek hem met een glimlach aan en keek toe hoe hij zijn wapens af deed. "Nu mag je wel op de bank als je wilt, dan heb ik niet het gevoel dat je me ieder moment aan kan vallen." Zei ze rustig en ze keek hem even aan. Ze glimlachte liefjes naar hem.

'Het is hier ook niet veilig.' Antwoordde hij simpel, terwijl hij naar buiten keek. 'Maar toch is het beter dan buiten.' Het hout begon te kraken, terwijl het steeds harder begon te onweren. Kian keek bezorgd naar het plafond. Als het maar niet begon te lekken.. Hij draaide zich naar de tafel en pakte het kopje dat Sheila voor hem had klaargezet. De inhoud verwarmde hem van binnen. 'Ik kruip gewoon in bed, en als je er niet bij wilt, ga je zelf maar op bank liggen.' Antwoordde Kian plagend. 'En ik val niet zomaar iemand aan.' Hij keek haar in de ogen terwijl hij dat zei. Daarna nam hij nog een slok. 'Lekker, dankje.' Dat laatste woord kwam met moeite over zijn lippen. Het werd steeds donkerder buiten, nog even en ze zouden geen hand voor ogen meer kunnen zien. Gelukkig brandde het vuur in de openhaard nog.

Ze knikte even. "Klopt.. Het is hier niet echt veilig." Zei ze zachtjes. Ze keek even rond en slikte even. Nerveus beet ze op haar onderlip. Uiteindelijk keek ze hem even grinnikend aan. "Ik had het bed al eerder geclaimd. Je vraagt eerst maar toestemming anders schop ik je eruit.' Zei ze lachend. Ze keek hem aan en grinnikte. "Nee maar je weet maar nooit, voor hetzelfde geldt wordt je alsnog gek van me." Zei ze grijnzend. Ze knikte even toen hij haar bedankte. Opnieuw stond ze even op en begon de kaarsjes weer aan te steken. Met een van de kaarsjes in haar hand liep ze even naar het bed toe waar ze die even neer zette en keek naar wat ze in haar tas had. Ze mompelde even geïrriteerd waarna ze maar weer ging zitten en de deken over zich heen trok. Ze had het koud en ze slikte even.

'Ik denk niet dat je mij eruit kan krijgen als ik vastbesloten ben te blijven liggen.' Antwoordde hij met een zachte lach. 'Verder is het niet zo moeilijk om mij gek te krijgen.' Hij wist van zichzelf dat hij snel op zijn teentjes getrapt was, maar alleen hij mocht daar ook grapjes over maken. Samen met Astor misschien. De vlammetjes van de kaarsjes flakkerden. Een koude luchtstroom gleed onder de deur door. Het huisje moest wel lekken aan alle kanten en Kian zou niet verbaasd zijn als er plotseling ook regendruppels door het dak naar binnen kwamen spetteren. Hij liep weer terug naar het brandende vuur en nestelde zich ervoor, op de grond, met het warme kopje tussen zijn handen geklemd. Hij haalde de beschermende onderdelen van zijn benen af, zodat hij beter kon zitten. 'Het onweer zal wel door gaan voor de rest van de nacht.' Mompelde hij bedachtzaam.

Zachtjes grinnikte Sheila waarna ze hem bekeek. "Oh ja dat heb ik gemerkt." Zei ze met een klein maar tevreden glimlachje. Rustig trok ze de deken iets verder op toen ze de koude stroom voelde en rilde wat. "Oh.. Geweldig." mompelde ze even. Ze keek even naar buiten toe en wreef vermoeid in haar oogjes. Ze keek even naar Kians rug en bekeek hem. "Ik ga zo alvast in bed liggen." Zei ze zachtjes en ze stond op, met de deken liep ze richting het bed waar ze zich uit begon te kleden. Eerst haar topje, waarvoor ze een andere zou pakken maar al snel volgde haar bh ook. Ze schaamde zich dan niet echt voor hem maar stond wel met haar rug naar hem toe. Met een glimlach deed ze een ander topje aan en deed toen haar broek uit. Ze sliep meestal met enkel dat maar meer ook niet. Al snel zat ze dan ook al op het bed maar niet onder de deken

'Hmm.' Reageerde Kian. Hij wilde steeds dichter naar het vuur toeschuiven, maar de hevige hitte weerde hem daarvan. Zijn rug bleef koud, maar hij vond zijn gezicht even belangrijker. De vlammen likten aan het hout in de openhaard. Ze kronkelden uitdagend, alsof ze niets liever wilden dan zich over het lichaam van de jongen verspreiden. Zo mooi. Toen klonk er een heftig gekraak. Het hout begaf het onder het gewicht van het water en zakte in een van de hoeken van het huisje in. Kian sprong overeind en rende naar het bed. Water liep in liters naar binnen en de wind leek het binnen nog comfortabeler te vinden dan buiten. De kou sloeg tegen zijn longen. Hij sprong naast de vrouw op het bed en sloeg de dekens over hen heen. 'Hier krijg je me echt niet meer weg.' Vertrouwde hij haar toe, met een brutale grijns.

Sheila keek naar hem, waarna ze op schrok van het hevige gekraak. Toen hij op het bed sprong kroop ze geschrokken tegen hem aan. Ze glimlachte even. "Ik zou het eerlijk gezegd ook even niet meer willen." Zei ze zachtjes. Ze keek hem aan en slikte even. Waarna ze naar de plek keek waar het water nu naar binnen regende en rillend kroop ze iets dichter tegen hem aan. Met een glimlachje keek de vrouw met de rode haren naar hem en bleef ze dicht bij hem liggen. Hij was lekker warm en dat vond ze eerlijk gezegd wel prettig. "En blijf je morgen weer liggen tot ik wakker word?" vroeg ze glimlachend aan hem. "Dan maak ik wel een ontbijtje als de hele vloer niet natgeregend is.' Zei ze met een kleine en plagende grijns.

'Mooi.' Hij nestelde zich dichter tegen haar aan en sloeg zijn arm om haar middel, zodat ze samen minder ruimte in namen en beter in het bed pasten met zijn tweetjes. 'Wel lekker knus zo.' Merkte hij enigszins sarcastisch op. Het was maar goed dat ze hier samen waren, want Kian had niet geweten hoe hij het anders weer warm zou kunnen krijgen. 'Alleen als je met me slaapt.' Grinnikte Kian. 'En als het nog steeds regent.' Hij zou op deze manier zo in slaap kunnen vallen. De warmte van haar lichaam maakte hem doezelig. Zijn lichaam was moe van het tegen de wind in worstelen en nu kon hij eindelijk echt ontspannen. Zijn kleren waren alleen nog een beetje plakkerig van de regen.

Met een verlegen glimlachje lag ze tegen hem aan en ze grinnikte. "Ja op zich.." Zei ze glimlachend. Ze keek hem grijnzend aan. "Ik slaap toch alleen maar met jou." Zei ze hem plagend. Ze grijnsde even en bleef liggen. Hoewel zijn kleren niet echt warm waren. Ze slikte even en keek hem glimlachend aan. "Als je weggaat krijg je geen ontbijtje op bed." Zei ze grinnikend. Ze bleef dicht tegen hem aan genesteld en sloot haar ogen even genietend. Rustig luisterde Sheila naar zijn hartslag en streelde zacht over zijn borst heen. "Hm.. Ik haat onweer." Zei ze zacht. Ze was nog niet echt moe en rustig keek ze dan ook maar even naar hem. Liefjes glimlachte ze en streek zijn haren even goed die door de handdoek helemaal door elkaar heen stonden

'Ja tuurlijk.' Hij drukte een kus tegen haar slapen en keek even naar haar gezicht. 'Ik doe alles voor een ontbijtje op bed.' Zei hij met een grijns. Hij probeerde zijn hartslag rustig te houden, maar toch begon zijn bloed sneller te stromen toen Sheila hem over zijn borst streelde. De koude stof van zijn kleding voelde toch koud aan zijn huid, dus hij kwam even voorzichtig overeind om zijn blouse uit te doen. De dekens voelden warm aan toen hij deze over zich heen vouwde. Hij sloeg zijn armen weer om haar middel heen en legde zijn hoofd op haar schouder. Het was vreemd hoe gemakkelijk dit voelde. De eerste keer dat hij haar gezien had, had hij ruzie met haar gemaakt en de tweede keer was ze in zijn bed beland.