dokterspost/herberg - rijk van de vissen

Ja echt? Gelukkig! Ik begon al geen zin meer in hem te hebben met rpgen. Door Nolin krijg ik meer inspiratie
______

"Kleine probleempjes of irritaties? Misschien lijkt het voor anderen klein maar is het voor u iets groots. U hoeft zich geen zorgen over mij te maken want ik ben graag een luisterend oor" Het meisje begon te stotteren doordat hij haar hand had vastgepakt. Was dat wel een goed idee geweest want volgens Eric vond zij dat niet leuk. Daar werd ze juist nog nerveuzer van. "Dan gaan wij uw herinneringen niet ophalen, hoe vind u dat? Dan zal ik er niet meer over beginnen goed? Ik wil u niet zo overstuur zien" Bij de laatste woorden: 'Ik verdien uw gezelschap niet' deed Eric juist een stap naar voren en trok het meisje naar zich toe om haar in zijn armen te sluiten. "Ik ken u maar zo kort maar ik kan uw pijn gewoon voelen. Wat u nu zegt is helemaal niet waar. Als u er niet was geweest dan liep ik nog steeds met dat wond op mijn knie rond te rennen totdat ik uiteindelijk eraan zou sterven. Ik ben u mijn leven dankbaar, ik sta bij u in het krijt. " Hij streek een pluk uit haar gezicht die hij achter haar oor deed. "Misschien moeten Lenny en u eens naar buiten. Wat leuks doen? Misschien worden jullie daar beide vrolijk van"

Nolin kon niet geloven na alles wat ze had gezegd dat hij nog probeerde haar te helpen. Hij was echt te goed.... Toen zijn armen haar opeens omhulde was voor haar de maat vol, het lukte haar niet meer om zich sterk te houden. Er kwamen tranen in haar ogen en ze begonnen over haar wangen heen te rollen, ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en haar hele lichaam schokte van de lange halen die ze maakte tijdens het huilen. Het voelde zo fijn om zijn armen om haar heen te hebben, ze had al zo lang niet meer iemands armen om haar heen gevoeld, niet om de reden er gewoon voor haar te zijn. De laatste keer was haar broer zo'n vier jaar geleden dus. De enige reden dat Nolin niet echt gelukkig kon zijn was omdat ze zichzelf bleef confronteren met het feit dat haar broer er niet meer was en omdat ze gewoon te erg met zichzelf in de knoop zat. Ze had haar ogen stijf dichtgeknepen en haar armen hingen slap langs haar lichaam. Het voelde als een enorme opluchting om gewoon even te kunnen huilen, ze hoefde een keer niet na te denken over dat mensen haar niet mochten zien huilen, deze man, deze geweldige man, zorgde ervoor dat ze zich op haar gemak voelde, dat ze zichzelf kon zijn. Het enige wat dat op dit moment verwarrend maakte was dat ze niet wist wie ze was.

Eric merkte hoe de lichaam van de vrouw begon te schokken. De tranen rolde over haar wangen en eindelijk liet ze alles gewoon helemaal los. Alles wat er al die tijd opgekropt had gezeten kwam er nu allemaal uit. Haar gedachten, emoties, en veel meer wat ervoor zorgde dat zij begon te huilen. Hij streek met zijn hand over haar haren om haar gerust te stellen. De man vond het helemaal niet erg om een schouder aan te bieden waar ze op kon huilen. Echter was deze zin niet bepaald de juiste omschrijving op dit moment. Ze huilde namelijk tegen zijn borst aan. Eric sloot even zijn ogen want hij kon er zelf niet tegen als anderen begonnen te huilen. Dan dacht hij aan Marlene, herinnerde de tranen in haar ogen voordat ze de deur uit rende en diezelfde nacht werd geraakt door een bliksemschicht. Haar huilende gezicht nooit vergeten en de woorden wat die toen had gezegd. Hoe vaak had hij niet gehuild om haar dood. Hoe vaak deed hij dat nog elke keer wanneer de datum kwam waarop ze jarig zou zijn geweest of de dag waarop ze was gestorven? Maar nu moest hij er voor dit meisje zijn ook al waren ze vreemden voor elkaar.

Na ongeveer 2 minuten zo staan kwam er niks meer, de tranen waren opgedroogd en haar lichaam had rust gevonden. Nolin zette haar handen op de borst van de man om zich eventjes los te maken van zijn omhelsing, niet dat het het niet fijn vond, het voelde goed dat was zeker." Danku en het spijt me heel erg, ik wilde niet instorten waar u bij was. Vooral omdat u mij pas net kent." Ze begon weer op haar lip te bijten maar wist toch een oprechte glimlach te creëren en aan hem te schenken. Het had fijn gevoeld om even te kunnen uithuilen, maar dan ook goed uithuilen, een keer niet bang te hoeven zijn dat andere mensen de tranen zien." Ik kom wel vaak buiten, ik reis ontzettend veel maar ik denk dat Lenny het inderdaad goed kan gebruiken. Mijn tijd op deze dokterspost is ook alweer bijna voorbij, dan moet ik naar een volgende of ik neem een pauze, ik heb nog niet besloten." Ze bekeek de man weer, er zaten donkere vlekken op zijn blouse van waar haar tranen opgekomen waren." Het spijt me zeer van uw blouse, ik had eraan moeten denken." Haar vingers gleden even over de plekken maar ze trok haar hand terug bang dat de man haar aanraking niet gepast had gevonden. Haar blik was gericht op zijn gezicht, ze probeerde ieder detail in zich op te nemen. Straks zou ze een vel papier pakken en een veer en ze zou schrijven, schrijven over de man voor haar. Ze ging proberen de mooiste gedichten over hem te maken, hopelijk net zo mooi als dat Nolin hem in het echt vond, zijn innerlijk en uiterlijk waren alle twee schitterend.

De man liet haar gauw los wanneer zij met een duw aangaf dat zij eventjes los wilde komen van zijn ‘greep’. Eric schonk de vrouw een vriendelijke glimlach toe waarbij zijn groene ogen een lieve uitstraling door kregen. “Dat vind ik helemaal niet erg Nolin. Dit is het minste wat ik voor u kan doen nadat u mij heeft opgelapt. “ Hij streek met zijn duim langs haar onderlip. “Mevrouw niet doen. Deze prachtige lippen verdienen het niet om op gebeten te worden. “ In zijn stem gebruikte hij een charmante toon want misschien zou deze toon wel helpen om haar van het bijten op haar onderlip af te leren. De glimlach wat op haar gezicht verscheen stond haar gewoon echt prachtig. Het maakte het meisje nog mooier dan zij al was. “U komt toch vaak buiten? Dat vind ik nu fijn om te horen. Echter denk ik dat ik Lenny voor een aantal uurtjes wil lenen. Het is goed om de jongen eens mee te nemen naar de stad. Zou het gaan escaleren neem ik hem gewoon weer mee terug want mijn draak staat toch buiten. Waarom neemt u geen pauze en gaat u ook mee naar de stad? Even frisse lucht, gezellig langs de winkels lopen. Zal Lenny vast goed doen en u ook” De man keek naar zijn blouse waar donkere vlekken zaten van waar haar tranen opgekomen waren. “U hoeft uw excuses niet aan te bieden, nergens voor nodig. Straks ziet u er niets meer van wanneer de vlekken zijn opgedroogd. Tranen is eigenlijk water.” Hij keek naar de vingers van de vrouw die over de vlekken gleden. Zijn groene ogen waren gericht in de ogen van het meisje. “U hoeft niet bang te zijn om mij aan te raken. Ik bijt niet” Hij glimlachte en liet zijn duim onder haar oog glijden waar hij nog een traan wegveegde. “Dus wat zegt u ervan. Gaat u mee?”

Nolin kon zichzelf wel vervloeken, bij wijze van spreken, ze zou het nooit echt doen. Natuurlijk had ze weer op haar lip zitten bijten, het viel haar pas op toen Eric haar erop wees. Dat deed hij door zijn duim langs haar onderlip te strijken, eigenlijk had ze verwacht dat haar wangen binnen twee seconde weer helemaal rood waren, maar de blosjes bleven gelukkig een keer weg." Deze prachtige lippen verdienen het niet om op gebeten te worden." En ja hoor daar kwam de blos, niet perse om de woorden of zijn stem, maar juist de combinatie ervan. Er ontstond een kleine verlegen glimlach op haar gezicht toen hij dat had gezegd. Het moest inderdaad tijd worden om die gewoonte af te leren, bedacht ze zich. Ze maakte een knikje naar de man, met de achterliggende betekenis dat ze ging proberen te stoppen met op haar lip bijten. Het voorstel om samen met de heer en Lenny naar de stad te gaan sprak haar erg aan. Ze stemde daarom ook gelijk in," Dat lijkt me heerlijk, ik zal een briefje achterlaten voor de dienstdoende dokter dat hij weet waar we zijn. Ik denk dat het zeker goed is voor Lenny, misschien gaat hij zich dan realiseren dat hij ook een eigen leven heeft." Hij had tegen haar gezegd dat ze niet bang hoefde te zijn om hem aan te raken, ze was ook niet bang, ze was eerder onzeker of de man het erg zou vinden." Ik wist gewoon niet zeker of u het wel fijn zou vinden als ik aan u zit, mensen kunnen soms daar niet tegen. Maar die realisatie kwam bij mij pas toen ik u al had aangeraakt, vandaar mijn soort schrik reactie." Toen zijn duim vlak langs haar oog gleed en haar huid leek te strelen sloeg ze haar ogen neer. Niet omdat ze bang voor hem was of voor zijn aanrakingen maar omdat ze de aanraking wilde voelen en niet zomaar wilde zien en het waarnemen. Gelijk werd ze zich bewust van haar tattoo onder haar oog, hetzelfde oog waar de duim zich had bevonden, een kleine zwarte schoppen aas.

De blos van het meisje bleef gewoon te schattig voor woorden. Eric kreeg de neiging om ervoor te zorgen dat ze juist meer ging blozen. Hij wilde dat het meisje voor hem deed blozen. Hij schrok even van zijn eigen gedachte want waarom wilde hij het meisje zo in verlegenheid zien door zijn aanwezigheid? “Fijn dat ik u heb weten over te halen. Als u dat briefje even schrijft dan vraag ik of Lenny mee wilt. En als hij eerst nee zegt ga ik hem proberen te overtuigen” Het meisje lichte even kort toe waarom ze schrok wanneer zij doorkreeg dat zij Eric had aangeraakt. “Maak je over mij geen zorgen, ik vind het helemaal niet erg om aangeraakt te worden. Vind het juist fijn” De man merkte haar tattoo iets later op, streek er nieuwsgierig over. Een kleine zwarte schoppen aas. Wat zou de achterliggende gedachte zijn? Eric ging het zo vragen alleen nu eerst even naar Lenny. Hij liep naar de man met een vriendelijke glimlach. “Lenny ga je mee even de stad in samen met Nolin? Het wordt heel gezellig en dan mag je op mijn draak zitten. En je hoeft niet bang te zijn want Ivana zal je geen kwaad doen” De man keek de jongen vriendelijk aan en wachtte tot Nolin terug kwam. Wanneer zij terug kwam stelde Eric gelijk een vraag. “Een tatoeage, dat zie ik niet vaak bij een vrouw. Speciale reden waarom u die heeft laten zetten?”

Nolin zocht gelijk naar een papier en inkt, ze pakte een veer uit één van de keukenlades en begon een briefje te schrijven, er stond kort in dat ze samen met Lenny even naar buiten wilde en dat het ook wel goed was voor de jongen, hij was al veel te lang binnen. Ze zette er ook bij dat dit ook haar laatste dag was en dat Lenny het wel verdiende om een passend afscheid te hebben. Nadat ze klaar was en het briefje had ondertekent met haar handtekening liep ze naar de mannen toe en ging naast Eric staan en keek Lenny vragend aan, die was net aan het vertellen dat hij heel graag mee wilde, hij was benieuwd of hij zijn ouders tegen zou komen en hij wilde de zon weer een keer voelen. Nolin hoorde hem zichzelf vragen waarom hij haast nooit meer buiten kwam. Nolin vroeg het zichzelf ook eigenlijk wel af, waarom moesten ze altijd binnen zitten en niet gewoon uitstapjes maken... Ze werd uit gedachte gehaald toen de heer aan haar vroeg of ze nog een speciale reden had voor haar tatoeage, ze knikte en keek even kort naar buiten via het raam," Vanwege mijn broer, hij was een spelkaarten fanaat." Waarom ze hem onder haar oog had gezet wist ze ook niet. Haar blik gleed weer naar de man," Ik heb er nog meer...." Doelend op nog meer tattoo's.

Lenny leek graag mee te willen. “Ja misschien komen we je ouders wel tegen inderdaad, wie weet. “ Natuurlijk zouden ze zijn ouders niet tegenkomen, de kans was zo klein maar hij wilde de hoop van de jongen niet laten verdwijnen door zijn woorden. “De zon schijnt vandaag ook echt heerlijk dus koud zullen wij het alleen niet hebben” Nolin voegde zich toe bij de twee anderen mannen. Eric luisterde naar haar uitleg. “Was een spelkaarten fanaat?” Bedoelde zij ermee dat haar broer niet meer op dit planeet rondliep. “Is hij…?” Eric durfde het woord niet eens uit te spreken bang dat zij dadelijk weer overstuur raakte door hem. Dat wilde de man het liefst voorkomen. “Nog meer tatoeages? Nu maakt u mij nieuwsgierig. Kan ik de anderen misschien ook zien?” Best een brutale vraag van de man maar hij ontmoette niet vaak een vrouw die meerdere tatoeages op haar lichaam heeft getatoeëerd. “En deed het pijn?” vroeg Eric met een nieuwsgierige blik. Ondertussen liep hij wel al richting de deur om naar buiten te gaan. “Kom Lenny” zei de man op een lieve toon met een wenkende hand.

Nolin bekeek de man en zag dat hij toch wel voorzichtig was met hoe hij zijn vraag formuleerde, ze besloot dat ze het hem wel kon vertellen, ze vertrouwde hem." Hij is vermoord, hij dacht altijd dat iedereen een bepaalde kaart was, ik ben een harten 3 en hij noemde zichzelf altijd een schoppen 3, alle drieën horen bij elkaar." Ze opende haar hangertje en haalde het kleine fotootje van haar broer uit en liet hem aan Eric zien terwijl ze met hem mee liep en een arm gaf aan Lenny zodat die gewoon rustig met haar mee kon lopen. Haar gezicht was niet verdrietig maar ook niet blij, het straalde gewoon geen enkele emotie uit. Ze had een masker op gezet zodat de man niet gelijk zou zien dat ze het verschrikkelijk veel pijn deed om over te hebben. De brutale vraag of hij ze mocht zien zorgde ervoor dat het masker viel en dat er een oprechtte vrolijke grijns op haar gezicht kwam." Natuurlijk mag dat meneer, ik ben trots op ze en ik vind het geen punt om ze met u te delen." Ze schoof de mouw van haar blouse wat omhoog en het rode hartje op haar bovenarm verscheen in het zichtveld." En ik heb er nog één maar die kan ik u niet zo laten zien." Haar laatste tatoeage was vanwege haar geloof, hij stond precies tussen haar schouderbladen en omdat ze een blouse aanhad kon je dat niet zien. Lenny keek even bewonderd," Dat wist ik helemaal niet, ik dacht dat het gewoon een moedervlek was. Maar Nolin, kunnen we dan ook naar het plein gaan, de vorige keer dat we dat deden kwamen al die duiven, ik wil ze nog een keer zien."

Vermoord?” De ogen van Eric werden een slag groter van verbaasdheid. Door wie was haar broer vermoord? Had het met zijn kaartspel te maken? Eric hield ook van zijn kaarten echter gebruikte hij deze voor andere doeleinden zoals in gevechten. De man leunde wat naar voren om het kleine fotootje te kunnen bekijken van haar broer. “Mooie jongen, je lijkt wel een beetje op hem” . Haar gezicht was niet verdrietig maar ook niet blij, het straalde gewoon geen enkele emotie uit. Doordat zij zo keek wilde Eric al te graag haar aura lezen om te zien hoe zij zich op dit moment werkelijk voelde. Hij leek de verleiding alweer te weerstaan. De vrouw schonk de man een vrolijke grijns nadat hij had gevraagd om haar tatoeages te mogen aanschouwen. Het eerste wat in zijn gezichtsveld viel was het rode hartje. “Die is leuk. Niet overdreven, past bij je bovenarm en stoort totaal niet. “ De andere kon zij niet laten zien maar de reden waarom vroeg hij niet naar. “Oké” glimlachte hij vriendelijk voordat hij de deur openhield voor de beide personen. Ivana, zijn maandraak kwam aangelopen die de twee vreemdelingen een voor een aankeek. Ze bestudeerde hun gezichten en kwam tenslotte tot de conclusie dat zij geen gevaar vormden. “Dit is Ivana, Ivana dit zijn Lenny en Nolin” De draak klapte even met haar vleugels alsof zij hun begroette voordat ze door haar poten zakten. “Lenny zal ik jou als eerst erop zetten?” De man tilde de jongen op alsof hij niets woog en zette hem op de draak. Daarna ging Eric zelf op de draak staan, reikte zijn hand naar de vrouw. “Pak mijn hand maar vast dan help ik je een beetje om op Ivana te klimmen”

Nolin grinnikte en keek naar hoe Eric zonder moeite Lenny op de draak zette. Ze boog even kort voor de draak als wijze van begroeting," Aangenaam Ivana." Ze was gewend geraakt aan zichzelf voorstellen aan draken. Draken waren veel wijzer dan mensen ooit zouden kunnen worden en dat moest gerespecteerd worden als het aan Nolin lag. Ze zette haar vingers tussen haar tanden en floot een harde toon. Dit deed ze terwijl de man een hand voor haar uitstak om op te stappen." Danku maar het lukt me zelf wel." Eslin kwam aangevlogen na een halve minuut en landde naast de andere draak,wie is deze onbekende draak en persoon?. Eslin keerde zijn kop even om de mensen en de draak beter te kunnen bekijken." Dit is Eric, ik heb hem geholpen met zijn wond, het is een echte heer en ontzettend riddelijk. Lenny ken je wel en de draak is Ivana." Ze draaide zich naar de andere draak en stelde haar draak voor als Eslin, de naam van haar broer. Ze deed een paar stappen achteruit en nam toen een aanloopje naar de draak en sprong behendig met haar voet in de lus van het zadel. Eslin vond het geen probleem om een zadel te dragen, eigenlijk zelfs fijner omdat hij anders bang was dat ze eraf zou glijden.

Hij vestigde de zadel op Ivana want het liefst vloog hij gewoon zonder. Echter wilde hij niet dat de jongen gevaar liep. De man keek even vreemd wanneer de vrouw zelf zei dat het haar ging lukken. Was ze zo lenig? Hij schatte haar misschien veel te onschuldig in maar wie weet waar Nolin in staat is. "Oké..." De man keek op wanneer hij een draak richting zag komen vliegen. Dat moest haar draak zijn. Ivana keek op naar de vreemde draak maar begroette haar vriendelijk. "Aangenaam Eslin" sprak Eric op een beleefde toon uit. "Prettig kennis met u te maken. Dus u bezit ook over een draak? Prachtig om mee te maken" Hij vond het altijd leuk om te zien wat voor draken andere personen bezitten. Een had een vuurdraak, een draak die leek op glas en noem maar op. Zoveel soorten draken waar je u tegen zei. Ivana klapte met haar vleugels. "Klaar om te vertrekken Nolin?" Eric ging nu voor de jongen zitten. "Doe je armen maar om mijn middel jongeman dan weten wij zeker dat je er niet van af valt"

Nolin ging even goed zitten en streek door de manen van Eslin, het voelde aan alsof ze bladeren aanraakte, het voelde vertrouwd." Als u klaar bent dan ben ik klaar." Eslin spreidde ook zijn vleugels uit en zette al snel af, de wind kwam haar tegemoet en gelijk zag ze niks meer, er was tegenwind en haar haren vlogen zoals gewoonlijk alle kanten op, snel pakte ze het elastiekje van haar pols af en deed ze haar haren in een slordige staart. Haar blik gleed naar Eric en Lenny. Ze zag de grote grijns op het gezicht van Lenny het zorgde ervoor dat zij ook breed moest glimlachen. Haar blik gleed over de man heen, ze nam zijn groene haren in zich op, het groen in zijn ogen was net anders dan het groen van zijn haar maar het zorgde juist voor een leuke combinatie vond Nolin. Haar blik gleed verder van zijn gedicht vandaan, het gleed over zijn lichaam en uiteindelijk bestudeerde ze even kort de draak. Er kwamen blosjes op haar wangen van de gedachte die ze had geconstateerd, ze vond Eric knap, heel knap.
~~

Gaan we hier verder of gaan we ook daadwerkelijk naar een andere plek?

Laten we hier verder gaan, geen zin om telkens te switchen
Macht der luiheid!
______
Eric voelde de armen van de jongen om zijn middel steviger worden wanneer Ivana op steeg zo de lucht in. Haar tempo ging eerst rustig, regelmatig en uiteindelijk begon ze het te versnellen wanneer de andere daak naast haar vloog. Zijn lange haren wapperde in de wind (kan me niet herinneren of hij ze al had vastgemaakt) maar ook deels in Lenny's gezicht dus deed Eric ze gauw in een staart en dan stopte hij het in zijn blouse achter op zijn rug. Nu kon Lenny tenminste van het uitzicht genieten. De man keek naar Nolin en even ontmoette hun ogen elkaar. Hij schonk de vrouw een glimlach en bekeek haar gezicht eens goed. Ze was mooi, onschuldig en leek op een aantal aspecten op Marlene. Hij voelde een steek in zijn hart wanneer hij weer aan Marlene dacht. Gauw keek hij weer naar voren om te zien of de stad al dichterbij kwam. Na ongeveer 10 minuten vliegen kwamen ze aan bij de stad. De draak landde net buiten de stad omdat de mensen hier niet graag draken zagen. Mensen zonder magie begrepen nog steeds niet dat er weer draken waren. Ze waren toch uitgestorven?

Nolin staarde een beetje voor zich uit,ben je verliefd of zo je gedachtes gaan de hele tijd naar die man..... Ze tikte Eslin tegen zijn manen maar moest wel lachen, ze kon zich voorstellen hoe het eruit zou moeten hebben gezien, haar starend en in gedachte verzonken. Maar nee, ze had veel bewondering voor de man, niets meer, dacht ze...
Na de toch wel korte 10 minuten waren ze er, Eslin was nooit echt goed geweest in landen en wanneer het niet nodig was deed hij het dan ook niet. Hij bleef twee meter boven de grond vliegen en hield zich stil. Nolin aaide weer even door zijn manen, pakte haar tas en riep nog even," Dankje schat." Daarna schopte ze één been naar de andere kant en liet zich van het zadel afgleiden. Om haar klap met de grond wat zachter te maken, zorgde ze dat ze een koprol erachteraan deed. Wat zij dan weer moeilijk vond was daarna proberen gewoon normaal te lopen, ze had altijd even een momentje nodig voor de oriëntatie. Nadat ze wist waar ze was en de wereld niet meer draaide liep ze naar Lenny en Eric. Lenny bleef maar zeggen dat hij het geweldig had gevonden om te vliegen en dat hij nog een keer wilde. Lachend pakte Lenny haar hand en kneep er even in," Ik mag deze man wel Nolin, jij toch ook wel?" Zijn blik was vragend maar de vrolijke glinstering was wel duidelijk aanwezig. Nolin legde even haar hand op zijn wang en knikte," Ik ben blij dat je mee wilde schat, ik mag Eric inderdaad erg, het is een echte heer." Haar blik gleed naar Eric en ze gaf hem even een knipoog voordat ze zei," Nou laten we maar dan de stad in gaan."

Ivana zakte door haar poten zodat het makkelijker werd voor de mannen om te kunnen afstappen. "Lenny wij zijn gearriveerd" De man sprong van zijn draak af, hielp Lenny om op beide benen op de grond te staan en aaide zijn draak. "Zie ik je straks weer Ivana? je houdt sowieso niet erg van drukte of wel?" De draak schudde haar kop als teken dat zij buiten de stad bleef. Lenny bleef maar zeggen dat hij het geweldig had gevonden om te vliegen en dat hij nog een keer wilde. "Straks breng ik je weer terug op de rug van Ivana en dan laat ik haar een paar trucjes doen. Denk dat je dat nog veel leuker gaat vinden Lenny" Eric keek even naar de hand van Lenny die de hand van Nolin had vastgepakt. Vond ze dat prettig? Als zij het maar op tijd aangaf wat zij fijn vond en weer niet fijn vond. "Mag je mij graag? Ik jou ook hoor" Het verbaasde hem dat hij de vrouw nu gewoon aanspraak met de je en jij vorm. Hopelijk ging het haar niet storen. "Inderdaad laten we gaan"

Nolin pakte ook de hand beet van Eric en kneep er even kort in, daarna liet ze hem snel weer los, niet omdat ze hem los wilde laten maar omdat ze eigenlijk niet dacht dat Eric graag hand in hand gezien met haar wilde worden. Van Lenny maakte het niet uit, die hield zo vaak haar hand vast, ze vond het wel fijn eigenlijk, zo wist ze tenminste dat hij naast haar was en niet tien meter achter haar of voor haar waar ze hem misschien niet kon zien. De woorden van de man deden haar weer blozen," Ik haat blozen...." Mompelde ze in zichzelf. Het enige wat de man had gezegd was dat hij haar ook mag en het eerste de beste wat ze doet is blozen. Ze hoorde dat de man eindelijk haar aan ging spreken met jij en je, ze had het niet willen zeggen maar ze werd veel liever aangesproken met je of jij, het maakte een gesprek persoonlijker naar haar gevoel. U en heer was leuk voor af en toe, het was een afwisseling en als het ging om taal hield Nolin wel van afwisseling." Heb jij eigenlijk tatoeages?" Ze liet haar blik over het gezicht van de man gaan en daarna over zijn lichaam, ze bedacht zich waar een tattoo zou kunnen zitten maar eigenlijk zag ze de man niet voor een tatoeage liefhebber, of in ieder geval niet voor zichzelf, wel voor andere, maar niet voor zichzelf.

De man keek naar de hand van de vrouw die zo zacht aanvoelde als een satijnen kussen. Wanneer zij zijn hand weer losliet probeerde hij zijn teleurstelling te verbergen. Hij deed zijn handen in zijn broekzakken met zijn ogen naar voren gericht. Hij wilde zien waar hij liep want tegen iemand aanbotsen? “Je haat blozen? Waarom dat? Het maakt je echt heel schattig Nolin. Ik vind het leuk om je te zien blozen, geeft je gezicht een kleurtje extra. “ Bij de vraag of hij een tatoeage had knikte de man. “Ja heb ik” De man keek even links en rechts of er niet teveel mensen hier liepen, was ook niet zo. Hij trok zijn shirt omhoog zodat je op zijn schouderblad een lotusbloem kon aanschouwen. De lievelingsbloem van Eric omdat Marlene zei dat zijn persoonlijkheid net zo zacht was als het aanzicht van een lotusbloem. “En wat vind je ervan?”

Nolin dacht dat niemand haar woorden had gehoord, maar toen de man vroeg waarom ze blozen haatte kreeg ze al snel door dat de man zijn gehoor buiten gewoon was, of ze praatte harder dan haar bedoeling was, dat was ook een optie." Niet persé haten, maar ik hou er gewoon niet van, het zorgt ervoor dat ik kwetsbaar ben, mensen kunnen snel aflezen aan mijn wangen of ik me ergens voor schaam of verlegen ben. Ik ben daarin een open boek." Het deed haar wel goed om te horen dat de man het eigenlijk een leuke eigenschap van haar vond. Toen de man zei dat hij ook een tatoeage had was haar gezichtsuitdrukking verbaasd geweest," Ik had je niet als een tatoeage persoon geschat." zei ze op een verbaasde toon. Haar vingers gleden over de lijnen van zijn tattoo, zijn huid tintelde onder haar vingers." Hij past bij je, bij je karakter. Hij is schitterend, net als jij bent." Gelijk toen ze door kreeg wat ze had gezegd kwamen de rode blosjes weer en beet ze op haar lip, tegen haar goede voornemen in. Terwijl ze zo zat te peinzen over het feit dat ze die zin ook daadwerkelijk hard op had gezegd begon ze iets te missen, Lenny! Haar blik schoot de omgeving rond en vond de jongen voor één van de winkelruiten. Er ontsnapte een opgeluchtte zucht uit haar mond," Lenny, ik was al naar je opzoek." Zei ze toen Lenny doorkreeg dat hij gemist werd en hij weer naar hun terug was gelopen. Daarna schakelde ze haar blik weer over naar de man," Als je mijn laatste tatoeage wilt zien kan ik het laten zien als we weer terug zijn bij de post, het is namelijk zo dat hij tussen mijn schouderbladen en dan zou ik mijn blouse uit moeten doen, dat lijkt me hier geen goed idee, als vrouw zijnde."

" Niet persé haten, maar ik hou er gewoon niet van, het zorgt ervoor dat ik kwetsbaar ben, mensen kunnen snel aflezen aan mijn wangen of ik me ergens voor schaam of verlegen ben. Ik ben daarin een open boek." Hij begreep niet waarom het erg was om in bepaalde aspecten een open boek te zijn. “Ik vind het leuk om je verlegen te zien, maakt je schattig” Hij tilde zachtjes haar kin op en keek even diep in haar ogen. “Sommige zouden een moord doen om de blosjes te krijgen wat jij hebt. Wees er trots op” Hij liet haar kin los en wachtte geduldig af op wat ze zou gaan zeggen over zijn tatoeage. “Hoezo niet? Dan kan ik dat ook over jou zeggen” Haar vingers gleden over de lijnen van zijn tattoo. Haar aanraking voelde prettig op zijn huid en stiekem wilde hij niet dat ze stopte. Eric was al zolang niet meer aangeraakt. Hij trok gauw zijn blouse weer omlaag zodat mensen hem hier niet in blote borst konden zien. “Prachtig net zoals ik ben? Dat vind ik nu een leuk compliment om te horen” Hij keek het meisje met een lieve glimlach aan en tikte tegen haar lippen aan met zijn wijsvinger. “Doe je het alweer” De man keek even om zich heen wanneer Lenny leek te missen. “Lenny… Als je ergens naar binnen wilt moet je het zeggen. En Nolin, ik zou graag jouw tatoeage willen zien. Nu ben ik erg nieuwsgierig. Echter als vrouw je blouse uit doen is niet gepast. “

Nolin had niet door gehad dat blosjes iets was waar je trots op kon zijn. Maar hoe Eric het bracht leek het haar ook wel iets om trots op te zijn, niet dat ze er nu opeens helemaal blij mee was, nee ze vond het nog steeds vervelend alleen al een stuk minder." Het spijt me zeer, ik heb het gewoon niet door, het gaat als ik iets niet had moeten zeggen of als ik onzeker ben. Ik heb het mezelf al zo vaak geprobeerd af te leren maar het lukt me steeds net niet." Ze glimlachte naar Lenny en begon te lopen, al snel miste ze het om iemands hand vast te houden dus ze pakte de hand van Eric, ze twijfelde eerst een tijdje of ze niet beter die van Lenny vast kon pakken maar ze wilde Erics hand gewoon graag vast hebben." Je vindt het toch niet erg?" Vroeg ze terwijl ze even onderzoekend naar zijn gezicht keek. Lenny gebaarde dat hij een winkeltje in wilde, het was een speelgoed winkel, hoe kon het ook anders. Nolin knikte hem toe en weg was hij, ze keek even naar Eric," Wat is datgene wat je het liefste doet?" Haar stem was zachtjes maar duidelijk verstaanbaar.

“Dan zal ik er maar minder op gaan letten. Gewoonten zijn moeilijk af te leren vooral als je dit al een tijdje doet. Iets wat je jaren doet is gewoon moeilijk om af te leren, om ermee te stoppen. Echter zal je de hoop niet moeten opgeven en gewoon er goed opletten. Wanneer je er bewust van wordt gewoon stoppen zodat je het na een tijdje niet meer doet. “ Hij voelde hoe zijn hand werd vastgepakt door de vrouw die gemakkelijk in de zijne paste. Hij keek de vrouw met een vriendelijke glimlach aan. “Vind ik helemaal niet erg hoor. Ik vind het fijn om jouw hand vast te houden” De man keek hoe Lenny de speelgoedwinkel in liep. “Moeten we niet met hem mee?” vroeg hij even aan Nolin want dadelijk waren ze hem kwijt. Bij haar vraag dacht Eric eventjes na voordat hij haar antwoord gaf. “Ik zing graag… Ik hou ervan om van dingen wat lelijk uitzien, of waarvan je denkt dat het nooit kunst kan zijn iets moois te maken. Geld ook voor materialen wat kapot zijn. Ik weet er altijd wel iets van te maken. Daarbij vind ik het ook gewoon leuk om anderen te helpen. En jij dan ? Behalve dat je graag mensen hun leven wilt redden of verzorgen. “

Nolin kreeg haar o zo bekende blosjes weer toen de man had toegegeven dat hij het fijn vond." Moeten we niet met hem mee?" Eigenlijk wel ze liep daarom maar richting de winkel, éénmaal in de winkel zag ze dat Lenny bij de tollen aan het kijken was, die jongen was helemaal weg van tollen. Er kwam een brede glimlach op haar gezicht die haar tanden liet zien. Ze luisterde naar de man, hoe hij omschreef waar hij van hield, eigenlijk was het redelijk logisch, het paste bij Eric." Ik zou je graag een keer horen zingen, dan lees ik wel één van mijn gedichten voor als wederdienst, dat is namelijk hetgene wat ik het liefste doe, omdat ik niet goed met woorden uitspreken ben vanwege mijn gestotter of verlegenheid doe ik het op papier." Lenny kwam naar hun toe en liet een tol zien waar hij duidelijk erg gecharmeerd van was." Ik vind dat je hem mag hebben, zie het als mijn afscheidscadeautje aan jou." Lenny kreeg een brede uitbundige grijns op zijn gezicht en gaf haar een knuffel. Ze gaf hem een paar goudstukken en liet hem zelf betalen, dat was een stukje verantwoordelijkheid die hij vanzelf eigenlijk moest leren als hij daadwerkelijk izjn eigen weg gaat." Ik bijt trouwens al vanaf het overlijden van mijn broer op mijn lip, nu dus ongeveer vier jaar. Dan wordt het inderdaad moeilijk afleren."

De beide personen liepen nu ook de speelgoedwinkel in waar Eric in eeuwigheid niet meer naar binnen was geweest. Op zijn leeftijd ging je daar niet naar binnen of je moest kinderen hebben. Helaas heeft hij nooit de kans gekregen om met zijn zielsverwant een kind op aarde te brengen. “Tollen… Dat vond ik vroeger ook zo leuk als kinds zijnde” Bij het woord gedichten keek hij de vrouw met een nieuwsgierige blik aan. “Dan hebben wij een akkoord gesloten. Ik zal eens een lied voor jou zingen en jij voor mij een gedicht voorlezen. Het is een talent gedichten schrijven. Ik zou zoiets nooit op papier kunnen zetten.” De jongen liet zijn tol zien wat hij zo verliefd op leek te zijn. “Die is echt heel mooi en wat een leuk afscheidscadeau Nolin. Lenny als je nog iets wilt moet je dat gewoon zeggen goed? Krijg je ook een cadeautje van mij” Dan zou de jongen zich minder gaan vervelen als hij de hele dag in die dokterspost moest zitten wachtend op zijn ouders die hem nooit meer kwamen halen. Of beter gezegd: zeg nooit nooit. “Al vanaf het overlijden van je broer? Een zenuwtik… Vier jaar… Een hele lange tijd. Maar misschien moet je je lipbijten door iets vervangen zoals…” Eric keek even rond en glimlachte. “Door snoep. Een lolly, iedere keer wanneer je de neiging krijgt om te bijten. “