dokterspost/herberg - rijk van de vissen

Nolin grijnsde toen Lenny weer terug kwam met het wisselgeld, hij mocht het houden. Ze had geld genoeg, sommige reizigers betalen goed om geholpen te worden of medicijnen over te kopen. Haar blik gleed naar Eric, die wilde ook wel een cadeautje kopen voor Lenny als hij nog iets anders vond. Dat liet Lenny natuurlijk niet schieten en gelijk zat hij met zijn neus bovenop de tollen." Lolly's? Sorry maar dat is te zoet voor mij, ik ben niet van het snoepen, heel af en toe vind ik chocola nog wel lekker maar voor de rest hoef ik niets anders dan fruit, pasta's en salades. Heel af en toe vlees maar het liefst niet, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat we die arme dieren eten, ook al zijn ze natuurlijk gestorven, wij eten toch ook niet onze vriend op als hij overleden is, dan doen we dat ook niet met dieren." Er kwamen opeens vier kinderen de winkel binnen en omdat Nolin en Eric nogal in de ingang van de winkel stonden werd Nolin tegen Eric aan geduwd. Ze legde haar vrije hand op de borst van de man en keek hoe de kleine kinderen zich verdringen voor een pakje speelkaarten. Er rolde een zachte grinnik over haar lippen en ze keek even naar de jongetjes, haar blik gleed verder en kwam uit bij Eric zijn gezicht. Ze had zich nog niet verplaatst en stond nog steeds dicht op hem. De rozige blosjes kwamen terug en ze glimlachtte verlegen. Ze zette snel een stap achteruit en liet haar hand van zijn borst af glijden. Lenny had de gebeurtenis gade geslagen en liep uiteindelijk naar hun toe," Eric, als jij Nolin pijn doet breek ik jou. Ze is een lief meisje, je speelt met haar." De ogen van Nolin werden groot en ze wist even niet hoe ze moest reageren, na een tijdje stil te zijn geweest, kreeg ze haar stem terug," Lenny, doe niet zo gek, Eric zal me geen pijn doen en wat bedoel je nou weer met dat hij met me zou spelen?"

De ogen van de man schitterde toen hij de blijdschap zag op het gezicht van Lenny. In tijden had hij zich niet meer zo goed gevoeld alsof hij een beetje 'nodig' was om iemand blij te maken. Marlene schoot meteen door zijn gedachten die ook altijd moest glimlachen door de woorden of daden van Eric. Toen had hij zich nodig gevoeld in de wereld alsof hij een doel voor ogen had. Marlene gelukkig maken. Echter was zijn 'missie' mislukt en had hij haar de dood ingejaagd. Iets wat hij zichzelf nooit zal vergeven. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen de melodieën klanken van Nolin haar stem in zijn oren trilden. "Geen snoepert. Dan maak er maar 2 van want ik ben ook niet echt een zoete kauwer" Hij luisterde naar haar zinnen besteedde bij ieder woord de nodige aandacht wat het verdiende. "Je hebt een gezonde levensstijl en hier ontmoet ik iemand die net zoveel om de dieren geeft als ik. Een man houd van vlees echter eet ik mijn vlees alleen wanneer het dier op een 'fatsoenlijke' manier is geslacht zonder de nodige pijn of kwelling" Wanneer de kinderen langs rende voelde hij hoe de vrouw tegen hem aanbotste. Gelijk sloeg hij zijn arm om haar middel om ervoor te zorgen dat zij niet uit balans raakte of de klap hard aankwam. Haar aanwezigheid voelde smal in zijn arm en een tinteling ontstond waar haar hand was gerust. Voordat hij kon genieten van haar lichaam tegen de zijne deed het meisje al een stap achteruit. Waarom wilde hij Nolin zo dicht mogelijk bij zich hebben? Wanneer Lenny sprak begon de man zachtjes te lachen. "Lenny jij bent een goede jongen. Beschermend over je dierbare zo wil ik het zien. Echter zal ik niet durven om met Nolin te spelen, daar heeft zij een te goed hart voor. Een heer zal een vrouw nooit aan het huilen maken althans niet met opzet"

Lenny keek de man nog even een tijdje wantrouwend aan maar knikte toen uiteindelijk," Ik zal je dan maar op je woord moeten vertrouwen, maar ik heb je gewaarschuwd. Ik ben niet om bang om mijn waarschuwing waar te maken. Zodra ik merk dat je niet pluis bent, zal ik je achterna komen, Nolin verdient alleen het aller beste." Hij liep na dat gezegd te hebben weer naar de tollen toe. Nolin had geen idee wat hier aan de hand was en hoe ze hierop moest reageren. Een beetje versufd staarde ze Lenny na en keek uiteindelijk naar Eric, met een beetje verwarde stem zei ze tegen hem," Ik kan nou niet echt goed plaatsen wat er daarnet gebeurde, maar hij zal het vast goed bedoeld hebben." Wat haar voor de rare onderbreking had gefasineerd was dat Eric ontzettend veel op haar leek te lijken. Het deed haar hart een slag overslaan, maar ze wist het zelf nog niet helemaal." Mag ik zo onbeleefd zijn om te vragen wat je relatie status is?" Haar woorden drongen pas tot haar door toen ze haar mond al uit waren. Waar haalde ze het lef nou weer vandaan? De vraag verbaasde haar heel erg, misschien wel meer dan het de man zou doen verbazen. Haar vingers gleden even kort door haar haren en uiteindelijk speelde ze een beetje met een plukje, gewoon om haar handen iets te laten doen. Haar blik lag op Lenny gericht om maar niet de man te hoeven aankijken en om maar niet naar haar voeten te gaan staren. Ze miste alweer de warmte van de man dicht bij haar lichaam. Dat was een gedachte die ze eigenlijk van zichzelf niet goedkeurde maar waarvan ze wist dat hij toch in haar hoofd zou rondspoken.

Eric's lippen vertrokken als een streep omdat de ouders van Marlene dat toentertijd dat ook hadden gezegd voordat zij gingen trouwen. Hij moest goed voor haar zorgen in goede en slechte tijden, in ziekte tot de dood. Helaas had hij zijn belofte verbroken want die dag dat zij ruzie kregen was hij zijn vrouw uit het oog verloren. Toen kon hij haar lijk identificeren, althans wat er nog over was door de bliksemschicht die haar had geraakt. Hij ruste zijn vingers op zijn slaap, hij kreeg de behoefte om te verdwijnen om Erica weer over zijn lichaam te laten beslissen. Straks zal ik de pijn wegnemen Eric. sprak de vrouw tegen hem in zijn hoofd. Hij keek naar Nolin omdat zij zichzelf ook geen houding wist te geven. "Hij bedoeld het inderdaad goed. " Kwam er een beetje afwezig uit zijn mond. Bij haar vraag leken zijn groene ogen groter te worden. Hij werd verrast door de vraag die zij hem stelde. "Pardon? Mijn relatie status?" Eric wist niet precies hoe hij hier het beste op kon antwoorden. "Ik..." Hij wilde niet over Marlene beginnen omdat de pijn weer naar boven kwam. "Ik ben vrijgezel. Mag ik vragen waarom je mij die vraag stelt? " Hij keek de vrouw aan ook al leek zij zijn blik te ontwijken. "En jij Nolin? Heeft iemand al je hart veroverd?" Nu mocht hij net zo brutaal zijn om haar dezelfde vraag te stellen.

Nolin vroeg zichzelf ook af waarom ze die vraag had gesteld." Ik denk dat ik het vroeg om te weten te komen of jij het liefdesgeluk al had gehad, of je me misschien het kon beschrijven. Ik ben een dichter, ik ben van de emoties, maar ik kan me niet inleven in de emotie liefde. Hierbij dus ook antwoord op je vraag, ik ben nog nooit verliefd geweest en heb dus niemand. Vele mensen zullen het oneens met mij zijn, maar zoals ik al had gezegd nee zeggen is niet mijn sterkste punt." Ze keek de man weer aan en vond zijn heldergroene ogen. Vrijgezel dus... Waarom deed haar hart bij die gedachte een sprongetje? Wat was er mis met haar? Lenny kwam weer bij hun staan en liet twee tollen zien, hij kon niet kiezen. Nolin wees er zonder enige reden één aan." Ik ben zo even terug." Ze had behoefte gehad aan wat lucht, het leek op een verstikking voor haar, bij Lenny en Eric zijn. Snel maakte ze zich uit de voeten om er maar voor te zorgen dat ze geen tegenargument konden geven. Eénmaal buiten, liep ze naar een bakkertje en kocht een klein bolletje. Dat bolletje begon ze rustig af te breken en te voeren aan een paar vogeltjes die op het pleintje waren, het pleintje was op nog geen tien meter van de speelgoedwinkel vandaan dus ze kon zo goed de deur in de gaten houden. Niet dat haar blik op de deur lag, ze staarde vooral naar de grond en beet weer zachtjes op haar lip.

De man keek haar aandachtig aan om te luisteren naar de reden waarom zij deze vraag aan hem had gesteld. Zij had nog nooit liefde gekend wat Eric erg vond om te horen. Wie heeft nooit de liefde geproefd? De vlinders in de buik gevoeld? En het gevoel dat jij de gelukkigste man ter wereld bent? Voor Nolin betekende dit dan de gelukkigste vrouw. “Wat jammer dat je nog nooit verliefd bent geweest Nolin, je mist echt iets geweldigs. “ Hoelang was Eric al niet meer verliefd geweest of had hij anderen een kans gegeven om zijn hart te bereiken? Niemand kreeg de kans want nog nooit had iemand Marlene overtroffen. Zijn zielsverwant waar hij nog zoveel van hield. En wie wilde nu eigenlijk met een persoon die een tweede persoonlijkheid had? Dat ging hij Nolin allemaal niet vertellen want dadelijk joeg hij dat meisje weg. De dame wilde even naar buiten en Eric glimlachte vriendelijk. “Tot zo” Eric bekeek hoe de jongen zijn tollen zorgvuldig uitzocht want er waren toch een paar mooie tussen. Natuurlijk had de jongen er moeite mee om er twee te kiezen tussen al die soorten. “Lenny heb je hulp nodig of lukt het allemaal?”

Lenny wenkte dat Eric er even bij moest komen," Maak jij het besluit maar, ik vind ze duidelijk alle twee helemaal geweldig." Hij had in zijn ene hand een rood geverfde tol die in een aparte vorm was, een tol waarvan je niet zou zeggen dat het een tol was, in de andere hand had hij een hele simpele, met zijn originele houtskleur en de klassieke vorm van een tol, die tolde altijd het beste.
Ondertussen was Nolin weer tot zichzelf gekeerd, ze ging wat afstand houden van Eric. Haar emoties uit de weg gaan, dat was haar oplossing voor de rare gebeurtenissen en reacties van het afgelopen uur. Even dacht ze erover om een pakje sigaretten te halen, nee die gewoonte had ze af geleerd toen haar broer haar had betrapt. Het was een zonde en mocht dus niet worden uitgevoerd. Het was toen ook echt éénmalig geweest alleen na dat haar broer was overleden had ze alles geprobeerd, kijken of het de pijn wegnam. Het enige wat ze niet had geprobeerd en waar ze nog steeds vast beraden over was het pas te doen tot ze getrouwd was, was seks. Het was voor haar, ondanks dat ze niet meer in haar geloof geloofde zoals ze dat vroeger deed, nog steeds een zonde als je het voor het huwelijk deed. Toen het brood op was stond ze op en liep weer richting de speelgoedwinkel. Op dat zelfde moment als toen zij naar binnen liep, liepen de vier kinderen weer naar buiten, ook dit keer lette ze niet op wie ze omver liepen. Daar lag ze dan, op de harde grond, haar blouse was helemaal vies en nog niet te spreken over haar rok. Dan kon ze kinderen nog zo leuk vinden, ze moesten wel manieren hebben. Ze had een gil geslagen toen ze omver was geduwd en er waren meerdere blikken haar kant op geweest toen ze viel.

De man keek hoe Lenny naar hem wenkte om naar hem toe te komen. Hij keek even over zijn schouder maar Nolin was niet meer naar binnen gekomen. Hij liep naar de jongen toe die blijkbaar niet kon kiezen. "Weet je wat wij doen? Wat veel gemakkelijker is om te kiezen? Neem ze maar allebei, dan heb je in totaal 3 tollen. Heb je altijd een reserve als de tweede kapot gaat" Hij pakte de hand van de jongen om daar een aantal goud en zilverstukken in te leggen. "Dit moet meer als voldoende zijn" Hij deed zijn handen weer terug in zijn broekzakken en hoorde allemaal kinderen schreeuwen in de winkel, sommig van enthousiasme omdat ze iets kregen van hun ouders en anderen weer niet omdat ze het juist niet kregen. Krijsen, huilen, lachen en blijdschap alles gebeurde in dit kleine speelgoedwinkel. Echter hoorde hij een gil boven alles uitkomen want hij herkende haar melodieuze stem als geen ander ook al had hij haar nu pas ongeveer een uur of twee leren kennen. Echter klonken de tonen van haar stem hoog alsof er iets was gebeurd. Eric reageerde meteen door naar de ingang te lopen om te kijken wat er was gebeurd. Hij zag de vrouw op de grond liggen in vuil. Haar kleren zagen er niet meer zo schoon uit als voorheen. "Wat is er gebeurd?" Hij reikte zijn hand uit, trok haar zachtjes overeind en keek naar de kinderen die gauw wegrende. "Laat mij raden die vier kinderen leken weer niet op te letten en hebben je om ver geduwd? " Eric schudde zijn hoofd in ongeloof. Wie voedde nu zulke kinderen op?

Lenny had Eric vol ongeloof aangekeken, het leek vandaag wel zijn geluksdag. Hij had snel afgerekend zodat ze weer uit de drukte van de speelgoed winkel konden. Toen hij zich omdraade was Eric al weg, dus liep hij rustig naar buiten en daar zag hij nog net hoe Eric Nolin hielp met weer opstaan." Wat is er gebeurd?" Was gelijk de vraag van Lenny.
Nolin veegde het vuil zo veel mogelijk van haar kleding af en bond haar haren weer in een knot zodat die niet vies zouden worden." Die kinderen moeten eens wat manieren leren, ik begrijp niet dat ze geen rekening houden met andere." Ze keek naar haar pijnlijk aanvoelende handen en ontdekte dat ze wondjes had, nou ja wondjes, het heelde gelijk weer, maar ze zou wondjes hebben als ze geen heler was." Maar is het gelukt, heb je een keuze gemaakt?" Ze glimlachtte bij wijze van dat het weer goed ging met haar. Lenny knikte en begon uitvoerig te vertellen over dat Eric zo lief was geweest om ze alle twee voor hem te betalen, ook gaf hij het wisselgeld weer terug aan Eric." Zullen we naar het pleintje gaan? Ik heb broodjes gekocht en wat thee bij me dus als jullie willen?" Haar stem was een beetje schor en ze moest even kort hoesten, daarna ging het weer helemaal goed. De hele tijd dat ze zo hadden staan praten had Nolin geen enkele keer naar Eric gekeken, niet omdat ze dat niet wilde, ze wilde het zelfs heel graag, maar zodra ze zou kijken wist ze dat ze 'slechte' gedachtes zou krijgen. Ze vond hem leuk, zo ze had het toegegeven. Niet hardop maar voor zichzelf.

De man keek op toen de jongen kwam aangelopen om te vragen wat er was gebeurd. “De kinderen waren teveel met hunzelf bezig waardoor zij Nolin omverduwden tijdens het rennen uit de winkel. Daarnet is dat ook al gebeurd toen zij de speelgoedwinkel binnenkwamen. Het is gewoon een teken van geen respect voor de ‘ouderen’ want je moet altijd opletten waar je loopt” Hij wilde het liefst de kinderen aanspreken op hun gedrag. “Rekening houden met anderen is tegenwoordig voor sommige teveel gevraagd. Ook is dit de schuld van hun ouders want die horen de kinderen goed op te voeden en te vertellen waar ze op moeten letten als ze buiten gaan spelen.” Eric keek naar Lenny die zijn tollen ging kopen en vervolgens het wisselgeld aan hem overhandigde. “Dankjewel.” Hij stopte zijn wisselgeld weer terug in een van zijn broekzakken. “Naar het pleintje? Dat lijkt mij wel prima” Met zen drieën begonnen ze richting het pleintje te lopen waar vele mensen rondliepen van jong tot oud. Het zag er heel gezellig uit. “Heb je toe net broodjes gekocht toen je even wegging? Hoeveel krijg je van me?” Hij wilde niet dat Nolin voor zijn broodjes ging betalen want de man moest altijd voor de vrouw zorgen. Voor de brood op tafel. Eric merkte wel dat de vrouw hem leek te vermijden door hem zo min mogelijk tot niet aan te kijken. Had hij wat verkeerds gedaan? Hij liep naar het fonteintje om daar even te kunnen zitten zodat hij kon zien wie er allemaal langsliep. Mensen bekijken vond het altijd een leuke bezigheid want zo kwam je erachter dat toch ieder mens uniek is.

Nolin legde even haar hand op zijn bovenarm," Laat je niet opfokken, het gaat wel. Ik ben het wel met je eens hoor, die ouders horen hun kinderen manieren te leren maar we moeten er maar mee leven dat niet iedereen jouw manieren kan hebben." Ze glimlachtte een beetje om haar eigen woorden en schudde haar hoofd," Jij gaat mij geen geld terug geven, ik red het wel en nadat je zoveel voor mij en Lenny heb gedaan is dit mijn wederdienst. Ik weet dat het niet veel is als wederdienst maar ik denk dat je meer niet zou accepteren." Ze ging naast Eric op de rand van de fontein zitten, Lenny ging links van haar zitten, ze zat nu dus tussen de twee mannen in. Ze wilde weer op haar lip bijten maar kwam gelukkig nog voordat ze het daadwerkelijk deed tot de realisatie dat ze wilde gaan lipbijten en wist zich in te houden. Het duurde nog geen minuut of Lenny zat alweer op de grond met zijn tolletjes te spelen. Het was raar om te bedenken dat die jongen al vanaf zijn 9e niet meer bij zijn ouders is geweest. Hij was even oud als Nolin was. het verwonderde haar ontzettend. Ze had het idee dat ze in haast niks op Lenny leek. Haar blik gleed over de mensen heen, maar kwam uit op Eric. Ze haalde een klein boekwerk uit haar tas en sloeg hem open terwijl ze haar veer pakte en begon te schrijven, ze schreef ieder detail op die ze maar kon bedenken, allemaal over Eric, later kwamen daar de details van Lenny ook nog bij en van het pleintje. Haar boek begon al aardig vol te raken, niet van alleen die gebeurtenis opschrijven maar van alle afgelopen gebeurtenissen waarvan ze had gevonden dat het vast gelegd moest worden.

De man zijn ogen waren op haar hand gericht die zij neerlegde op zijn bovenarm. Haar hand leek zachtjes te tintelen door de stof van zijn jas heen. Raar dat iemand zo'n werking op hem had na zo lange tijd want dit kwam zelden voor. "Je hebt gelijk. Ze hadden mijn ouders niet moeten hebben want dan werden ze over de schoot gelegd en kreeg ze een aantal tikken." Eric vond slaan nooit de oplossing maar soms leken kinderen dat wel te verdienen echter wilde hij zijn kinderen nooit slaan. Als hij ooit nog kinderen zou krijgen met een vrouw want wie accepteerde nu zijn tweede persoonlijkheid. "Er is iets mis met jou hoor Eric. Ik zit gewoon gesloten in jouw lichaam dus we moeten er beide het beste van maken" Eric gromde zachtjes want hij wilde Erica op dit moment gewoon niet horen dus negeerde hij haar ook. Terwijl hij de mensen leek te bekijken begon de vrouw weer in zijn hoofd te spreken. Kon zij nooit haar mond voor een seconde houden? "Ben je weer mensen aan het bekijken? Net alsof je niets beters te doen hebt en deze vrouw lijkt een speciale werking op je te hebben. Vertel eens Eric, begin je wat voor haar te voelen. Herinnert zij jou aan de goedheid van Marlene?" Hij haatte dat Erica zoveel over hem wist en hem ook weer wist te raken met de juiste woorden. "Daar ga ik geen antwoord op geven." Hij keek naar de vrouw die druk leek te schrijven in haar boek. "Nolin...Schrijf je een gedicht?"

Nolin merkte het soort binnenmondse grommetje van Eric wel op maar ze wist niet goed of ze er een opmerking over moest maken. Uiteindelijk besloot ze dat daarom maar niet doen. Eénmaal weer op haar gedichten gefocusd was ze in een soort trance, af en toe keek ze nog op naar een bepaald punt, soms was Lenny, soms Eric en soms gewoon de fontein. Ze probeerde alles in zich op te nemen want het beïnvloedde haar manier van schrijven, ze wilde weten wanneer ze het beste wat kon schrijven, dus bij welke omstandigheden ze het beste bijvoorbeeld een liefdesgedicht kon schrijven. Ze wilde weten hoeveel invloed de omgeving had op het schrijfproces. Door de zalige klanken van Eric's stem werd ze uit haar gedachtes gehaald, ze keek de man met een lieve glimlach aan en vroeg," Sorry wat zei je? Ik verstond je niet helemaal, iets met schrijf en toen was ik je kwijt." Hoe de man haar naam had uitgesproken zorgde voor kippenvel op haar armen, wat was dat genieten. Lenny was gewoon rustig zijn eigen gang aan het gaan, heel af en toe keek hij over zijn schouder om naar de twee mensen die hem vandaag mee naar buiten hadden genomen, iest waar hij ze erg dankbaar voor was.

Waarom moet je nu weer vragen of zij een gedicht aan het schrijven is Eric? Zo verstoor je haar nog. Vrouwen vinden het onbeschoft om verstoord te worden wanneer zij met iets bezig zijn. Eric begon koppijn van Erica die maar aan zijn hoofd bleef doorzeuren. Erica wil jij zo vriendelijk zijn om geen geluid meer te produceren? Ik wil mij namelijk concentreren want Nolin kijkt nu mijn kant op. Hij merkte dat Erica nog iets wilde zeggen maar het niet deed omdat het meisje met haar zachte klanken begon te spreken. “Dat maakt niets uit. Sorry. Ik wilde niet zo onbeleefd zijn maar je leek zo aandachtig te schrijven dat ik er nieuwsgierig van werd. Was je een gedicht aan het schrijven? En als je mijn vraag niet wilt beantwoorden vind ik dat ook helemaal niet erg.” Hij wilde natuurlijk niet dat Nolin dacht dat hij zich ergens mee deed bemoeien.

Sorry voor mijn late reactie, ik had school examens
~~
Nolin glimlachtte vriendelijk met een speels vleugje erin verwerkt," Het maakt niet uit hoor, ik was de omgeving aan het beschrijven, hoe je doet, hoe je bent, hoe je eruit ziet, hoe Lenny doet, is en eruit ziet en zo ook de omgeving. Ik probeer zoveel mogelijk details op te schrijven zodat ik het als ik een keer een rust punt heb zoals nu, ik alles weer op kan halen de hele gebeurtenis en dan maak ik er gedichten over. Ik had toevallig gister nog een gedicht geschreven...." De blosjes bleven weg maar ze voelde zich wel verlegen, haar blik gleed van de man zijn gezicht naar haar vingers met het boekje in haar handen." Als u wilt, kan ik hem best even voorlezen." Ze was weer overgeschakeld naar U omdat ze dat altijd had wanneer ze verlegen was of iets niet goed wist te verwoorden. Het was niet het meest vrolijke gedicht geweest die ze had geschreven, maar wel een gedicht waar ze erg trots op was. Eigenlijk liet ze haar werk nooit aan mensen lezen maar bij Eric voelde ze zich zo goed dat ze haar talent wel wilde delen. Ze wilde zijn mening, eigenlijk probeerde ze hem zelfs een beetje te imponeren.

En hoe zijn ze gegaan?
_____

Haar glimlach zorgde ervoor dat op Eric zijn gezicht ook een glimlach op verscheen. Zijn groene ogen straalde nieuwsgierigheid uit en werkelijke interesse wanneer zij begon te spreken. Wanneer zij vertelde dat zij over hem had geschreven zag je lichte verbazing terugkomen in zijn ogen maar ook een soort trots. Er werd niet iedere dag over je geschreven dus hij vond dit wel een soort van eer dat zij uiteindelijk daar gedichten uit wist te knutselen. Hij werd als een inspiratie gezien want daaruit haalde Nolin haar schitterende gedichten vandaan. Kreeg hij de kans om dat gedicht ooit nog eens te lezen? Wanneer het lag aan hem wilde hij Nolin nog wel vaker zien, dit zou niet hen laatste ontmoeting zijn. Daar zorgde Eric wel persoonlijk voor. "Ik vind het mooi hoe je uit de personen, de omgeving gewoon de gehele gebeurtenissen, aan de hand daarvan gedichten kunt schrijven. Het is echt een talent waar vele jaloers op kunnen zijn. En ik zou graag je gedicht wat je gisteravond hebt geschreven willen horen. En ik dacht dat wij de U-vorm nu wel opzij schoven om plaats te maken voor jij en je." Hij streek met zijn vingers langs haar kaaklijn omdat hij duidelijk aan haar merkte dat ze weer verlegen begon te worden. Hij wilde haar gewoon zo graag aanraken. Ook al duurde de aanraking nog niet eens een seconde het was er duidelijk geweest. Een zachte, vlugge streling langs haar kaaklijn voordat de man gauw zijn hand terugtrok toen hij besefte waar hij mee bezig was.

Niet bepaald goed maar ik kom er wel, trouwens ik ga heel gemeen zijn tegenover Eric, ik ga Nolin een gedicht laten voorlezen die met liefde te maken heeft dat helaas verkeerd afloopt.
~~

Nolin was blij met de man zijn glimlach, het zorgde voor een warm gevoel van binnen, een goed gevoel, een positief gevoel. Ze wilde het gevoel koesteren, het houden en eigenlijk nooit meer laten gaan." Je vindt het mooi maar je hebt nog niks gehoord, dan kun je oon niet zeggen dat je het mooi vind. Misschien zijn mijn gedachtes en gedichten helemaal niet mooi." Toen zijn vingers haar kaaklijn volgde kwam er een tinteling dat zich van haar kaak naar de rest van haar lichaam verspreidde, de rode wangen kwamen en haar gestotter was terug voor een klein moment," Iiii...ikkkk bb...bij....bijtttt nieeeett hhohooor, ook ik vind het geen punt ddat mmensen mij aanraken, zolang het maar wel gepast blijft, dit vind ik helemaal geen onaardige aanraking, het voelt zelfs fijn." Ze zocht even snel in haar boekje en begon toen voor te lezen zodat de opmerking van haar verleden tijd zou zijn.

Jouw aanrakingen,
Jouw idee van liefde.
Alles waar jij me aan doet herinneren,
Alles dat mij aan jou doet herinneren.
Iedere keer als jij naar me keek,
Iedere keer als jouw ogen de mijne ontmoeten.
Alle herinneringen die we samen hadden,
Alle gebeurtenissen waar jij aan hebt deelgenomen.

Ik wil ze vergeten,
Ik wil ze uit mijn hoofd.
Ik wil ze houden,
Ik wil ze nooit meer kwijt.

“Alles wat een persoon op papier weet te schrijven is de moeite waard om naar te luisteren. Ik vind het nu al mooi wetend dat jij daar talent voor hebt. Natuurlijk zijn er verschillen tussen gedichten echter zal ik nooit zeggen dat ik een gedicht niet mooi vind. Ik ben iemand die zijn gevoelens helemaal niet kan uiten op papier zelfs niet in de werkelijkheid.” De man keek haar met een nog steeds zachte glimlach aan waarbij zijn groene ogen op haar gezicht waren gericht. Hij moest haar blijven aankijken ook al wist hij niet waarom. Waar kwam de drang vandaan? “Goh! En hier dacht ik even dat je mijn vinger eraf ging bijten, heb ik dat toch verkeerd gedacht.” Hij probeerde een plagend grapje te maken. “Het is ongepast voor een heer om een vrouw aan te raken als zij haar toestemming niet heeft gegeven. Ik kom namelijk in jouw persoonlijke ruimte en niet iedereen vind dat prettig.” Wanneer Nolin vertelde dat zij zijn aanrakingen fijn vond begon de man automatisch te glimlachen. “Dat vind ik nu prettig om te horen. Het idee om jou af te schrikken door mijn impulsief gedrag zou ik niet mee kunnen leven.” De vrouw begon een schitterend gedicht voor te lezen maar hoe meer zij het voor las hoe meer het gezicht van Eric vertrok. Het enige wat nu door zijn hoofd rondspookte was: Marlene, Marlene en Marlene. Hij maakte van zijn handen vuisten om proberen niet te zijn geraakt door haar gedicht. De pijn kwam weer terug, de spijt van die avond en haar verlies. Meteen kreeg de man de neiging om te vertrekken om Erica weer zijn lichaam te laten overnemen. Verstoppen in vrouwenkleding. Nu heb je mij wel weer nodig is het niet? Nu mag je de pijn voelen die je altijd probeert te verbergen. Ik ga je niet uithelpen. Eric spande zijn kaken op elkaar en wist net een woord vanuit zijn lippen te persen. “Mooi.” Kreeg hij er met veel moeite uit. “Over wie gaat het?” Ook dat kreeg hij er met moeite uit maar zijn stem klonk schor waarbij je gaat denken dat hij deed roken. Echt verkeerd klonk het niet. Zijn ogen waren nu naar Lenny gericht die blijkbaar zichzelf wel deed vermaken met zijn nieuwe tollen.

Nolin voelde gelijk aan dat er iets mis was met Eric. Zijn ogen stonden niet meer zo sprankelend of was het zijn huid die niet meer zo straalde.... Er was gewoon iets dat niet meer klopte aan het blije plaatje van Eric. Haar blik gleed over zijn gezicht terwijl ze probeerde te ontdekken wat het was. Hij had gezegd dat hij haar gedicht mooi vond maar was het gewoon mooi of zat er meer achter zijn opmerking. Het kwartje begon een beetje te rollen toen de man vroeg over wie het ging. In gedachte haalde ze haar ouders en haar broer voor zich, ze hield van ze en wilde hun herinneringen koesteren maar ze wilde de laatste herinneringen van hun vergeten, de marteling die Nolin had moeten aanschouwen. Haar adem stokte even en ze herkende het schorre toontje in de man zijn stem. Ze legde haar hand op zijn hand en kneep er even in," Mensen die me dierbaar zijn en nooit dit gedicht kunnen horen of lezen. Ze zijn nu gelukkig wel in vrede, rouwing is een mooi proces voor gedichten maar verschrikkelijk om doorheen te gaan." Ze deed iets wat ze normaal nooit uit zichzelf zou doen, haar lippen raakte de huid van de man op zijn wang. Het duurde nog geen eens een seconde toch kon Nolin alles nog voor zich houden, hoe het voelde om zijn wang te kussen en het gevoel dat het bij haar los maakte." Sorry, dat had ik niet moeten doen." Mompelde ze er zachtjes achteraan waarna ze haar hand weer terugtrok.

Hij leek wanhopig naar Erica te schreeuwen in zijn hoofd want de woorden wat zij tegen hem had gesproken daar was Eric volledig niet met haar eens. Wat denk je nu Eric? Mag je mij nu niet omdat ik niet doe wat je wilt? Omdat ik niet op stellen sprong nu je lichaam overneem zodat je ergens in een hoekje kunt kruipen. In een hoekje en je bestaan vergeten? Eric begon langzaam te tanden knarsen van frustratie. Hij wilde gewoon wegrennen van de pijn die hij nu voelde. Van de steken in zijn hart. Hij werd deels uit zijn gedachten gehaald wanneer hij de engelen klanken van de vrouw weer hoorde. Zijn groene ogen keken naar haar echter leek hij ook weer niet naar haar te kijken. Hij was deels aanwezig en deels weer niet. “Je broer?” Want zij had hem verteld dat haar broer was vermoord maar welke herinneringen wilde zij niet aan herinnerd worden? Wanneer hij de kus van de vrouw op zijn wang voelde werd Eric volledig uit zijn gedachten gehaald. Nu keek hij werkelijk naar haar. Een flauwe glimlach maakte plaats op zijn gezicht wat hem veel moeite keuze. Dat was vrij uitzonderlijk want Eric glimlachte vaak als hij het met iemand goed kon vinden. Nolin en hij leken zo wel op een lijn te zitten. “Dat vind ik helemaal niet erg.” Hij pakte zachtjes haar hand vast op erin te kunnen knijpen. “Prachtig hoe je je zo hebt kunnen verwoorden in dat gezicht. Het zal vast pijnlijk zijn geweest om daarover te schrijven”

Nolin vond het fijn dat de man een beetje uit gedachte leek te komen, ze merkte gewoon dat hij ergens mee zat en wilde hem afleiden, maar hoe..... Ze had geen idee," Het is niet moeilijk om te schrijven, dat komt voornamelijk omdat ik er niet over kan praten en daarom maar schrijf. Het is mijn uitlaat klep, zonder mijn gedichten zou ik mezelf van binnenuit vernietigen om het zo maar te verwoorden. Je moet het soms van je af zetten, bij mij lukt dat om erover te schrijven maar veel mensen vinden praten makkelijker dan schrijven. Wil je erover praten?" Ze keek Eric lief en afwachtend aan, als hij het niet wilde dan zouden ze niet praten, zo simpel was het. Haar stem was niet dwingend geweest, ook niet verlangend, hij was normaal geweest, begripvol zelfs een beetje. Ze knikte toen Eric vroeg of het haar broer was," Onder andere." Haar duim streelde zachtjes over zijn hand, ze bekeek hun handen en daarna gleed haar blik naar Eric, waar hij eerder ook al was. Ze voelde de zon schijnen en hoorde de vogels fluiten, toch was het enige wat ze kon realiseren dat Eric ergens mee zat en dat ze er voor hem wilde zijn." Ik wil niet aandringen, als het iets is dat je voor je wilt houden moet je dat doen, iets onder druk doen werkt niet."

De man luisterde naar haar woorden waarbij Erica van alles al tegen hem begon te vertellen. Eric vernietigde zichzelf van binnen en daardoor had hij Erica onbewust gecreëerd. Zijn tweede persoonlijkheid, schizofreen. Praten was nooit zijn sterkste punt geweest en schrijven blijkbaar ook niet want meestal kreeg hij nooit iets op papier. Dit verklaarde wel een heleboel. Door zijn zelfvernietiging te ontkomen was Erica ontstaan. Eric wilde niet de rest van zijn leven in een gekkenhuis verblijven dus bleek Erica gewoon de juiste oplossing te zijn. Werd de man ooit nog normaal? Wat zou Nolin ervan vinden als hij vertelde dat hij vaak genoeg in vrouwenkleding rondliep en dan niet Erica heette maar Erica. Erica nam als het ware zijn lichaam over en dan was Eric er niet. Althans als hij dat niet wilde verdween hij in niemandsland. Bij haar vraag slikte de man en schudde zijn hoofd. “Praten? Nee dat is nergens voor nodig. Je bezorgdheid is misplaatst, alles gaat uitstekend. Ik was ontroerd door jou schitterende gedicht wat mij aan het denken heeft gezet.” Hij schonk de vrouw een charmante glimlach. Natuurlijk voelde de man zich gelijk weer schuldig want nu loog hij tegen haar. Hij hield niet van liegen en hield er ook niet van als mensen tegen hem logen. Nu deed hij precies hetzelfde. “Onder andere, jij bent blijkbaar nog meer mensen in je leven verloren. Spijtig om te horen.” Dierbaren verliezen was altijd iets pijnlijks. Hij pakte haar hand vast, drukte haar smalle vingers tegen zijn lippen om ze te kussen. “Je dringt helemaal niets aan. Jouw bezorgdheid is weer een teken dat je gewoon een goed persoon bent. Een meisje met een hart van goud”

De vrouw wist even niet wat ze moest doen, ze had het toch goed aangevoeld? Schijnbaar was dat toch niet zo, maar hoe zat het dan met de blik in zijn ogen? Te veel vragen spookte door Nolin haar hoofd en ze wist niet zeker wat ze moest doen. Haar tanden zaten alweer bijna in haar lip tot ze doorkreeg wat ze wilde gaan doen, ze likte even kort langs haar lippen. Haar blik gleed van haar eigen hand af die nu gekust werd door de man, ze gleden naar zijn ogen, ze wilde weten of er weer iets vertrouwds was, iets dat ze een kleine vijf seconde nog had gemist. De charmante lach verdoezelde het feit dat ze nog steeds iets miste in zijn ogen,' Aals je wilt praten moet je het maar aangeven, ik zal niet oordelen. Zo'n goed persoon ben ik niet, ik ben gewoon iemand die altijd mensen hun problemen aanhoort.' Het was zeker fijn om te horen dat hij haar gedicht goed vond. Het zorgde voor een zelfverzekerde glimlach, een glimlach die ze al jaren niet meer heeft geschonken aan iemand. De laatste keer was naar haar broer toen ze op de dag des onheils terugkwamen van een wandeling en haar broer had gezegd dat ze iets moest gaan doen met haar heling en dat ze antwoordde dat ze het ook wilde. Bij die gedachte wilde ze gelijk weer gaan huilen maar ze hield zich groot om mar ervoor te zorgen dat de man het niet zou zien.' Moet je wat brood? Ik heb ook kaas voor erop.' ze schakelde over op een heel ander onderwerp omdat ze niet echt wist waar de man mee zat maar hij zat met iets dat zij had aangewakkerd met haar gedicht. Lenny kwam weer naast haar zitten en pakte het stukje brood wat ze hem voorhield.' Dankje Nolin, je zorgt wel goed voor me, kan jij niet gewoon mijn vrouw zijn?' het was grappend bedoeld maar het viel bij Nolin verkeerd, moest ze daar nou echt antwoord op geven? Met haar stomme eigenschap dat ze geen nee durfde te zeggen, hierdoor wilde ze die vraag dus echt niet beantwoorden.

“Ik hoef nergens over te praten Nolin.” Gaf Eric nogmaals aan alleen dit keer klonk het niet zo vriendelijk. Hij ging echt niet over Marlene praten tegen niemand. Hoe wist het meisje te doorzien dat de man ergens meezat. “Sorry voor mijn toon van daarnet maar er is echt niets aan de hand anders vertelde ik het wel.” Eigenlijk niet want zij konden elkaar pas een dag. “En naar andermans problemen horen is toch belastend? Soms moeten mensen eens naar jou verhaal luisteren.” Hij glimlachte weer vriendelijk, die vertrouwde glimlach alsof zijn leven zonder zorgen bestond. “Aah lekker, dat wil ik wel.” Hij nam het broodje met kaas aan om er gauw een hap van te nemen. Je hoorde hem niet klagen over het plotseling wisselen van het onderwerp. De beide personen konden het beter over koetjes en kalfjes hebben. Wanneer Lenny kwam aangelopen begon de man te lachen. “Lenny Lenny. Je weet toch al dat Nolin mijn vrouw gaat worden of niet dan?” Hij sloeg zijn arm om Nolin om haar dichter tegen zich aan te drukken. “Vind je ons geen leuke koppel?” Eric had allang gezien hoe Nolin reageerde op de woorden van Lenny. De knul bedoelde het alleen onschuldig.

Nolin was helemaal verbaasd toen Eric haar tegen zich aan trok en zei dat ze zijn vrouw zou zijn. Haar ogen leken net schoteltjes en ze keek helemaal verdwaasd van Lenny naar Eric en weer terug. Er kwam wat onverstaanbaar gestotter uit haar keel maar ze besloot uiteindelijk maar gewoon haar mond te houden, haar wangen vertelde boekdelen, knal rood waren die. Ze nam een hapje van haar brood zodat het leek dat ze niet kon praten omdat ze niet met volle mond mocht praten, dat is onbeleefd en kwam nu wel erg handig uit. Lenny keek even met een schuin hoofd en haalde toen zijn schouders op," Ja eigenlijk wel, maar het zou zo makkelijk zijn, gewoon iemand waarvan ik weet dat ze goed voor me zorgt. Ik moet alleen wel toegeven dat jullie twee elkaar wel lijken aan te vullen." Je kon aan zijn stem niet meer horen of hij het serieus bedoelt of dat het een grapje was. Er ontstond een beetje een ongemakkelijke stilte en Nolin wist nu al helemaal niet wat ze moest doen. Haar vingers vonden haar boekwerk en stopte het terug in haar tas gewoon om maar even wat te doen." Lenny, ik denk dat we zo weer terug moeten, ik weet niet of de dokter het goed vindt als we zo lang wegblijven..." Haar hand gleed door haar haren tot ze doorkreeg dat ze een knot in had gedaan, snel maakte ze de knot los en schudde haar haren even uit, recht in het gezicht van Eric omdat ze nog steeds zo dicht tegen hem aan zat," Ohh sorry, dat was echt niet mijn bedoeling, wat onbeleefd van me." Ze had haar hand voor haar mond gelegd van schrik, ze was helemaal vergeten dat ze zo dicht op Eric zat.