Rijk van de weegschaal - De verloren mijnen.

Alexis bevond zich in het begin van de tunnel die naar binnen leidde. Het was per toeval dat ze hier terecht gekomen waren. Ze waren opzoek geweest naar een plek om te overnachten en van uit de lucht had deze plek eruit gezien als een grot waar ze konden schuilen tegen de harde wind die was opgestoken. Maar nu ze hier stonden bleek de grot geen grot te zijn, maar een uitgebreid gangenstelsel die tot diep in de berg leek door te dringen. Het was Alexis haar nieuwsgierigheid die er voor zorgde dat ze nu in het begin van de tunnel stond. Carlos stond achter haar, de tunnel was wonderbaarlijk breed genoeg om de grote draak genoeg ruimte te geven om naar binnen te kunnen. Met haar krachten had ze een kleine vlam gecreëerd en hield deze voor zich om de grot te kunnen belichten, langzaam liep ze verder richting het hart van de berg.

Kian bewoog zich alleen voort door de donkere gangen. Astor was te onrustig geweest voor het donker en had daarom besloten om te gaan jagen totdat Kian weer terug was. De jongen voelde zich aangetrokken tot de metalen en edelstenen die verborgen waren in de grotten, daarom kwam hij hier geregeld terug. Al was het alleen om metalen uit de rots te kunnen trekken, zodat hij altijd een voorraadje had. Veel kon hij er nog niet mee, maar hij verkocht de dingetjes weleens als balletjes voor in een katapult. Ondertussen kon hij de weg wel vinden in het donker, hij had zijn krachten niet meer nodig en aangezien hij zijn handen maar enkele seconden kon laten branden, had hij zichzelf aangeleerd om op de tast de weg naar het binnenste van de aarde te vinden. Het werd steeds lichter als hij die naderde. Totdat hij op de richel uitkwam en het plotselinge licht hem verblinde. Hij grijnsde breed bij het zicht op de fonkelende diamanten die in de rots boven hem opstegen. Wat was dit het toch waard.

Carlos besloot dat hij het genoeg vond en via de speciale band die hij met Alexis had maakte hij duidelijk dat hij hier zou wachten. "Luilak." plaagde ze hem, waarna ze knikte en verder liep. Het bolletje vuur zorgde voor voldoende licht om niet over los liggende rotsblokken te struikelen. Naarmate ze vorderde begon ze het warmer te krijgen, alsof ze in de richting van een kachel liep. Alexis bleef kort stil staan om met haar vingers langs de muren van de grot te gaan, zelfs deze waren droog. Meestal waren tunnels koud en vochtig, maar deze was eerder warm en droog te noemen. Het was Alexis haar nieuwsgierigheid die haar verder de tunnels in liet gaan, ze had werkelijk geen idee waar ze terecht zou komen. Evenals dat ze niet wist dat de tunnel niet helemaal verlaten was. Kort tikte ze met de zijkant van haar dolk even op de muren, om te horen hoever de echo's doordrongen in de tunnel, waardoor het haar duidelijk werd dat ze nog lang niet bij het einde van de gang was.

Voorzichtig en stapje voor stapje bewoog Kian zich naar voren, langs te stijle wand. Hij paste op dat hij niet uitgleed, want als dat wel zou gebeuren.. Hij dacht er liever niet aan. Het zou in ieder geval een te korte weg naar beneden zijn. Hij liep net zo lang tot hij een draai had gemaakt en tegenover de ingang van de ruimte op een richel stond, met alleen een heel groot en diep gat ertussen. Daar begon hij met zijn vingers langs de rotsen te voelen. Het schitteren deed pijn aan zijn ogen, maar het was zo mooi.. Verschillende balletjes metaal kwamen uit de rotsen en vielen op zijn handen. Het vermoeide Kian, dus na enkele minuten hield hij er maar mee op en pakte zijn pijl en boog. Hij liet zijn vingers over het gladde hout strijken, legde een pijl op de boog en spande de pees. De pijl zoefde naar voren en bleef vlak boven de opening van de tunnel hangen. Hij mistte nooit. Een nieuwe pijl legde hij op zijn boog en zo ging hij door tot de hele ingang omcirkelt was.

Het werd lichter in de groot, zo licht dat Alexis nauwelijks het vlammetje in haar hand meer nodig had en deze dan ook langzaam uitdoofde. Dat scheelde toch een hoop onnodige energie, in de verte klonk geluid. Als pijlen die in een bord geschoten werden, iets wat Alexis deed fronzen. Zouden hier andere mensen aanwezig zijn? Voor zover ze geweten had, was de omgeving van de berg onbewoonbaar en was dit de enige ingang geweest. Er waren geen sporen van andere wezens geweest. Door het onbekende geluid was ze nu toch meer op haar hoede dan eerst. Plotsklaps kwam ze aan het einde van de ellelange tunnel en werd ze verwelkomt door een enorm fel licht, het was geen ijskoud licht, maar meer warm oranje, maar ontzettend fel licht dat weerkaatst werd door tientallen, zo niet honderden kristallen die in de muren hingen. Alexis knipperde met haar ogen, net zo lang tot ze aan het felle licht gewend was. Uit automatisme had haar hand op de dolk gelegen, die ze nu stevig vast hield, aangezien haar aandacht getrokken was door een jongen op een smalle richel, mét een boog in zijn handen.

Een zachte lach ontsnapte aan zijn keel toen hij de vrouw zag die hevig tegen het licht in knipperde. Hij kende het gevoel. Hij vroeg zich af of ze hier voor het eerst kwam, want veel mensen had hij hier niet gezien. Ze was eerlijk gezegd de eerste die hij hier ontmoette. Of zag. Hij hief zijn boog op en vuurde een nieuwe pijl af, die zich vlak boven de eerste in de rots boorde. Er zaten nu nog maar 10 pijlen in zijn koker en hij besloot deze maar te houden in het geval dat de vrouw toch kwaad in ze zin had.. Zijn scherpe zicht hadden al gezien dat ze haar hand op haar dolk had, iemand die altijd vredelievend was, deed dat niet en ook hadden die waarschijnlijk helemaal geen dolk mee.. Hij hield zijn hand waakzaam op de boog, maar stak zijn hand charmant op ter begroeting. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek naar de donkere gestalte zo ver tegenover hem.

Bij de pijl die afgeschoten werd, had Alexis binnen een oogwenk haar dolk uit de schede getrokken, maar wierp deze nog niet toen de pijl vlak boven de ingang terecht kwam. Of de jongen was iemand die totaal niet kon mikken, of het was een waarschuwing. In haar ooghoek zag ze dat er om haar heen een hele reeks van pijlen te vinden was, het was hoogstwaarschijnlijk de bedoeling geweest dat de pijl haar in iedergeval niet had geraakt. Toch was ze niet iemand die direct al het vertrouwen in de jongen had. "Leuke manier om iemand te begroeten." merkte ze op, nadat de jongen bij wijze van begroeting zijn hand naar haar had opgestoken. Toch klonk haar stem niet heel onvriendelijk, eerder aftastend om te zien met wie ze te maken had.

Kian haalde zijn schouders op en woelde even door zijn haar. 'Sorry, ik werd zenuwachtig toen ik je hand bij je dolk zag.' Kaatste hij schalks terug. Hij snapte dat ze hem niet meteen vertrouwen zou, dat zou hij ook niet doen als bij de eerste glim van een nieuw persoon een pijl op je af suisde. Maar Kian vond het wel vermakelijk. Zijn vingers gleden over de zachte pees die gemaakt was van paardenhaar. Het was ongelooflijk sterk en ging daardoor lang mee. Hij vroeg zich wel af wat ze in vredesnaam met de dolk in haar handen zou willen doen? Naar hem gooien? Hij grinnikte zachtjes en liet zich langzaam naar beneden zakken, zodat hij op de richel zat terwijl zijn voeten over de reling bungelden.

Alexis haalde haar schouders op. "Touché." hoewel ze wel verbaast was dat de jongen dat van die afstand gezien had, aangezien hij toch een eindje verderop stond, of ondertussen zat. "Wat is er zo grappig, als ik het vragen mag?" Vroeg Alexis na een kort gegrinnik van de kant van de jongen. Ondertussen ging haar blik de ruimte door, het was groot en opvallend warm. De warmte was gemakkelijk te verklaren, uit het enorme gat waar de jongen aan de andere kant op een richel zat kwam een goud geel licht, dat veroorzaakt werd door de weerkaatsing van de lava die in de diepte kolkte. Een prachtig aanzicht. Dit was wel het laatste wat Alexis verwacht had, eigenlijk had ze niks bijzonders verwacht, maar dit haast een sprookje. Nadat ze haar ogen de kost gegeven had, ging haar blik weer naar jongeman op de richel.

'Ik vroeg me af wat je van plan was met die dolk.' Vroeg Kian langzaam, terwijl hij nog steeds met zijn vingers over de pees gleed. Hij volgde met zijn ogen de bewegingen van haar hoofd, er lag een erkennende blik in zijn gezicht. Hij begreep eniszins hoe ze zich moest voelen. Hij was helemaal ondersteboven geweest toen hij dit voor het eerst gezien had. Het lava verlichtte van onder zijn gezicht, terwijl de rest van zijn lichaam bijna verscholen bleef in het donker. Zijn blauwe ogen leken parels. Hij liet zijn hand van de boog glijden en krapte even langs de stoppels op zijn strakke kaaklijn. Toen ontmoetten haar ogen de zijne weer. Hij staarde terug.

Alexis haalde haar schouders op, "Wat denk je zelf?" ze glimlachte eventjes. Zo goed als de jongen geweest was met zijn pijl en boog, zo goed was Alexis met dolken. Voor een pijl en boog was ze niet gemaakt, ze kon er wel mee overweg na lang oefenen, maar de kans dat ze haar doelen miste was meestal groter dan dat ze raak schoot. Daarom had ze zich gespecialiseerd in het gebruik van haar dolken en werpmessen, iets waar haar talent zich een stuk beter tot uiting gaf. Alexis ontmoette de ogen van de jongen weer die door de lichtval zelf licht leken te geven. Het gaf een mysterieuze aanblik van de jongen, maar deze hele plek had wat mysterieus. Langzaam stopte Alexis de dolk terug in de schede bij haar rechterbovenbeen. "Dus, wat doe jij daar boven?" behalve de diamanten leek er niet veel nuttigs te zijn, maar de diamanten waren ook op de wand achter haar te vinden.

'Kan je dat helemaal tot hier?' Merkte de jongen droog op, terwijl hij zijn blik over het gapende gat liet gaan. Hij was niet van plan om zich te verplaatsen van dit plekje. De vrouw zag er niet uit als een bijzonder vredelievend persoon, zelfs al had ze hem nu nog met vriendelijkheid behandeld. Zijn instinct vertelde hem dat hij toch een beetje moest oppassen met haar. Dat maakte hem echter nieuwsgieriger. Hij keek naar haar, nam haar gedaante in zich op en vroeg zich af hoe ze in vredesnaam op die hakken over de rotsen in de gang was gekomen. Ze zag er vrouwelijk uit, vooral nu haar huid zo beschenen werd door het gereflecteerde licht. Het licht leek iedereen mooier te maken dan hij was.. Maar zij kon sowieso niet lelijk zijn. Was het verstandig om meteen kenbaar te maken dat hij krachten had? Hij wist het niet dus zei hij maar kort dat het uitzicht hier gewoonweg mooier was.

"Ja, dat kan ik.' antwoordde Alexis, hoewel de kans groot was dat het mes niet meer op volle snelheid geweest was en het nauwelijks schade had opgeleverd, had het haar wel de tijd gegeven om de rest van haar verdediging op orde te krijgen. Alexis bukte om van de grond een stuk steen ter grote van een grote knikker te pakken, kort gooide ze hem een paar keer op voor ze het over de rand van het gapende gat wierp. Er volgde geen plons of gekets, de lava was zo heet dat de steen onmiddelijk versmolten was in de kolkende massa. Ze glimlachte, haast wat uitdagend, toen ze merkte dat de jongen tegenover haar, haar kort in zich opnam. "Mooier?" was haar reactie op de woorden van haar gesprekspartner. "Ik kan het mij haast niet voorstellen." alles was zo mooi en overweldigend, dat ze het zich niet kon voorstellen dat het daar nog mooier was.

Kian probeerde zijn ongeloof verbergen, maar toch lag die glans toch in zijn blik toen hij haar aankeek na haar bevestigende antwoord, al zou ze dat wel niet gezien hebben. Hij vroeg zich af of ze wel wat gehad had aan het vermogen om een mes zover te gooien, aangezien hij zijn pijl al had afgevuurd voordat ze hem gezien had. Hij volgde het stuk steen dat versmolt met het lava. Hij vroeg zich af hoevelen er al net als de steen met het hete binnenste van de aarde versmolten waren.. 'Is dit de eerste keer dat je hier bent?' Vroeg hij nog, hoewel hij dat uit haar woorden eigenlijk wel kon opmaken. Hij hees zichzelf aan een uitstekende diamant omhoog en bleef op de richel staan.

Alexis had er inderdaad weinig aan gehad als de pijl door haar raap was gegaan, maar het was uit een reflex geweest, die uiteindelijk onnodig blek te zijn. De verbazing, het ongeloof in zijn ogen kon ze niet zien. Het licht zorgde ervoor dat de ogen glommen als parels, maar de uitdrukking was over zo'n afstand nauwelijks te onderscheiden. "Het is is inderdaad de eerste keer, eigenlijk was ik enkel opzoek naar een schuilplaats voor die wind daarbuiten." ze glimlachte even, dit was veel beter dan de beoogde schuilplek, die ze in haar gedachte had gehad. Alexis volgde hoe de jongen overeind kwam, benieuwd wat hij nu van plan was.

Kian liet zijn vingers nog een keer over de rots glijden en trok gedachteloos nog wat metaal uit het oppervlakte. Het balletje liet hij tussen zijn vingers rollen, waarna hij het in zijn zak stopte. Hij keek de vrouw weer aan terwijl ze sprak. 'Hmm, in de gangenstelsels zijn ook ruimtes waar je kan overnachten.' Vertrouwde hij haar toe. Hij haalde zijn vingers weer uit zijn zak en pakte zijn boog, die hij weer aan zijn rug hing. Hij ging er niet vanuit dat hij deze weer nodig zou hebben.. Hij wandelde zelfs een stukje over de richel, dichter naar haar toe. Toch bleven zijn ogen waakzaam. Het waren de oude tijden niet meer..

Alexis ogen zagen hoe de jonge man een klein bolletje tevoorschijn toverde uit de wand waar hij tegen aan stond. Ze reageerde er verder niet op, behalve dat ze het in haar gedachte opsloeg. Hij was iemand met de gave, of met magie zoals ze het hier noemde. Bij zijn woorden knikte Alexis, "Klinkt als een goed plan, beter dan de winderige opening." Hoewel ze zelf nog in de luwte van Carlos had kunnen liggen, maar een echte gang was toch altijd beter. Ondertussen keek Alexis toe hoe de jongen zich over de richel bewoog. Een misstap zou zijn dood betekenen, maar de jongen leek te weten wat hij deed. Alsof hij dit dagelijks uitvoerde. Nog steeds bleef de donkerharige vrouw op haar hoede, zeker nu ze doorhad dat hij magische krachten bezat. "Dus kom je me gezelschap houden?" grapte Alexis, ondertussen was ze naar een van de wanden gelopen en gleed ze met haar vingers over de nog ruwe diamanten. Hier lag een fortuin opgeslagen.

Kian sprong net toen ze begon te praten over een rots heen die de richel blokkeerde, hij balanceerde even op het puntje van een volgende steen en liet zich toen weer op de rots zakken. Hij was als een kat, die zo van de ene schutting naar de andere kan wandelen, met het vaste vertrouwen op zijn negen levens. De jongen, denkend dat hij de vrouw wel aan zou kunnen, oh wat was trots toch dom, stopte een paar meter van de vrouw af. 'Als je dat zou willen.' Een eigenwijze grijns gleed over zijn gezicht. 'Maar ten eerste zou ik je de ruimtes kunnen laten zien.' Hij woelde even door zijn blonde haar en keek haar daarna met zijn helder blauwe ogen aan. Hij stond in de schaduw, afgeschermd van het licht beneden.

Alexis kon een blijk van verbazing niet onderdrukken toen de jongen als een of ander katachtig dier van rots naar rots sprong. Soepel zonder enige angst. Het was iets wat Alexis niet moest proberen, al zou het niet aan haar hakken liggen dan wel aan haar onhandigheid, als je het zo kon noemen. Alexis had wel een goede evenwicht, maar zoiets dergelijks kon zijzelf beter niet uitproberen, de kans was groot genoeg dat de lava zich dan tegoed kon doen aan haar vlees. Alexis grijnsde even kort, "Ik verwacht eigenlijk niet dat je met dit takkenweer van plan was om weg te gaan." reageerde ze, waarna ze knikte, "Ga je gang, jij bent degene die de weg hier beter kent." ze keek hem even recht in zijn helder blauwe ogen aan, zijn ogen leken nog steeds licht te geven, ondanks dat hij niet meerin het volle licht stond.

Kian grijnsde even, waarbij zijn ogen vurig flikkerden. De grillen van het weer pasten bij zijn karakter en weer en wind kon hem niet tegenhouden als hij gaan wilde. Hij was echter inderdaad niet van plan geweest om te vertrekken en de aanwezigheid van een vrouw zou hem zeker niet aansporen om sneller te gaan dan hij in eerste instantie van plan was. Hij legde de paar laatste meters tussen hen af, keek haar even aan en verdween in de donkere gang. Het labyrint leek op het eerste gezicht ingewikkeld, maar als je door had hoe het in elkaar zat, kon je er niet meer in verdwalen. Alle paden kwamen uiteindelijk op deze gang uit en om deze plek te verlaten hoefde je alleen maar rechtdoor te lopen. Kian sloeg echter linksaf. Hij legde zijn vingers af en toe op de wand van de rotsen om zich te coördineren. Hij spitste zijn oren om te horen of de vrouw achter hem was en liep op een rustig tempo verder. Zeker van zijn stappen. Zo ging het enkele minuten in het duister verder.

M'n spatiebalk heeft kuren, dus soms vergeet ik een spatie ;c
-
De jongen deed haar steeds meer aan een katachtig wezen denken. De jongen had met alle gemak de laatste paar meters van de richel afgelegd en was even later in een van de gangen verdwenen. Alexis volgde hem zonder meer, maar bleef op haar hoede. In de gangen waren voor haar onbekend en het gebrek aan licht zorgde ervoor dat de jongen met de pijl en boog en magie in het voordeel was. Alexis wilde in eerste instantie niet haar krachten bekend maken, dus volgde ze zijn voorbeeld en gebruikte ze haar tastzin en gehoor om achter de jonge man aan te lopen. Ze spraken niet, behalve hun voetstappen klonk er geen geluid in de ruimtes. "Wat is je naam, als ik vragen mag?" Alexis had bedacht dat ze nu achter een onbekende, naamloze man aanliep. Dat was wel een groot blijk van vertrouwen in een donkere gang, maar ze had haar wapens voor het grijpen en Alexis was erg zeker van haar eigen kunnen.

Kian bleef stokstijf stilstaan en liet zijn vingers over een opening in de rots glijden. Deze plek kwam hem niet bekend voor.. 'Kian.' Stelde hij zichzelf voor, terwijl hij zich vastberaden verder oriënteerde. Het lag niet in zijn plannen om hier te verdwalen. 'Jij?' Zijn vingers gleden over een ruwe hobbel en de triomf gleed over zijn gelaat. Ze waren er al bijna. Hij stapte door en sloeg na enkele stappen linksaf, waarbij ze in een holte kwamen waar zelfs enkele lichtstralen naar binnenvielen, waardoor je beter kon zien waar je was dan in de donkere gangen. De gangen waren breed genoeg geweest om een draak toe te laten en ook in de holte kon een draak zich neer nestelen. Waarschijnlijk waren hier vroeger zelfs draken nesten geweest, toen de draken deze wereld nog in grotere getalen hadden bevolkt. Kian zelf had hier de nacht ook wel eens doorgebracht. De holte was mysterieus. De spleten in de rots lieten maar net genoeg licht door om te zien waar je je voeten zette.

Kian, zoals de jongen zich voorstelde bleef ineens stokstijf stilstaan. Alexis was bijna tegen hem op gebotst toen de voetstappen ineens niet meer klonken in de ruimte. Hoewel ze niets zag, schoten haar ogen door de ruimte, om op van alles voorbereid te zijn als hij ineens een niet zo'n vriendelijke gids bleek te zijn. "Alexis." noemde ze haar naam, toen ze weer in beweging gekomen waren. Verder de grotten in, naar links, waarna je een soort licht zag. Het was een holte, die nog wat verwarmd werd door het binnenste van de aarde. Hier hoefde ze helemaal niet meer bang te zijn voor eventuele laaghangende rotsen, het was nu zichtbaar waar ze haar voeten neer zette en waar laaghangende rotsen hingen. "Waar komt het licht vandaan?" Het leek haar niet dat het van buiten zou komen, misschien van de ruimte waar ze een tijdje geleden gestaan hadden, het licht van de ontelbare hoeveelheden aan kristallen.

Kian snoof, er hing een vreemde zoete lucht, een geur die hier niet hoorde en die hij ook nog niet vaker geroken had. Argwanend keek hij om zich heen, maar er was niets wat de zoete lucht kon verklaren. Hij vergat echter waar hij over nadacht doordat zij hem een vraag stelde. Hij haalde zijn schouders op. 'Het komt in ieder geval niet van die grote ruimte waar we net zijn geweest. Ik denk dat hiernaast nog een kleiner krater is, waar de lava ook boven komt.' Hij keek om zich heen. Zijn ogen begonnen te wennen aan de schemer, waardoor hij steeds meer zien kon. De geur maakte hem duizelig in zijn hoofd. Een nadenkende blik lag in zijn ogen. Toch kwam het hem bekend voor. Was het geen slaapmiddel.. ? 'Ruik jij dat ook?' Vroeg hij scherp aan de vrouw tegenover zich.