Villa de erfenis - Rijk van de weegschaal.

Soepel zette hij zich af en de laatste twee meter sprong hij door de lucht, om netjes naast Jack neer te komen. Oplettend keek hij om zich heen, op zoek naar naar enige beweging van een ongewenst persoon. Er was niemand te zien, nog niet in ieder geval. Wel klonk het geluid van kletterend metaal, rennende voeten en geschreeuw. De bewakers waren in ieder geval in aantocht, waarschijnlijk waren de eerste twee ontdooit en hadden de rest opgetrommeld, met de waarschuwing dat ze met twee magiërs te maken hadden, die ook nog bij de villa hadden ingebroken. Ze konden het niet zomaar langs zich heen laten gaan, dan zouden ze behoorlijk op hun kop krijgen van de eigenaren van de villa. Toch keek Kian eerst nog rustig naar Jack, liep met hem mee richting de bosrand. 'Ik mis in ieder geval mijn kromzwaard, van de rest weet ik niet wat ik mis.' En hij knikte. Het was een onduidelijke instemming, op een of andere manier vertrouwde hij de emotieloze jongen wel, al was het onmogelijk om zijn bedoelingen in te schatten. Je moest alles opmaken uit zijn daden en zoveel hadden ze ook niet samen mee gemaakt. Misschien was Kian wel dankbaar voor wat Jack hem verteld had over de dertieners. Na een paar meter richting het bos gelopen te hebben, werd het plotseling stil. Met het geschreeuw hadden de bewakers de twee andere bang willen maken, maar het had duidelijk gefaald.. Kian draaide zich om en de uitdrukking op zijn gezicht verraadde weinig goeds.

Ook Jack knikte. Dat Kian erin toestemde om hem te laten helpen, verbaasde hem eigenlijk wel. Kian was net zo gesloten als hij was, leek het vond Jack. Maar samen op pad gaan en de Dertieners een loef afsteken leek hem een geweldig idee. Niet dat hij dat uit zou spreken natuurlijk. Na het geschreeuw draaide ook hij zich kalm en beheerst om. "Heb je een wapen nodig?" vroeg hij en in zijn hand verscheen alvast een kromzwaard van ijs. Als Kian het niet nodig had, dan zou hij het op de eerste de beste bewaker af laten vliegen. Terwijl ze hier zo stonden kregen de bomen, planten, bloemen en het gras hun gebruikelijke blauwe kleur als Jack in de buurt was. Al het water in de vegetatie bevroor en dat zag je aan de blauwe kleur. In het maanlicht en de duisternis waarin verder niets te zien was, leek het net alsof het bos gemaakt was van diamanten. Jack genoot van zo'n aanblik. Zijn nieuwe diamant begon rondjes te draaien en er werd een ijspegel gevormd, die hij wegschoot zodra de eerste bewaker zijn gezicht tussen de bosjes liet zien. Een schampschot in het been, maar genoeg om die eerste terug te laten trekken.

Kian schudde zijn hoofd. 'Als jij maar zorgt dat ze niet binnen een cirkel van een meter of twee bij mij komen.' Het leek vaag, maar zijn woorden werden verklaard door de boog die hij van zijn rug haalde. Zonder zwaard was het in je eentje misschien lastig vechten, maar als ze toch samen waren was hij met zijn boog misschien zelfs gevaarlijker. Hij legde de eerste pijl op zijn boog en schoot deze af, hij zoefde achter de ijspegel aan die Jack gevormd had. Het was koud, zo koud. Alleen de vlammen om Kian's lichaam zorgden voor warmte. Als zijn pijlen de boog verlieten, bevroren ze bijna onmiddellijk. Waardoor ze alleen maar harder aankwamen en meer bloederige wonden veroorzaakten. De eerste bewaker viel al neer, met een pijl in zijn borst. Het ijs was uiteen gesplinterd en had meerdere kleine wondjes in de borst van de man veroorzaakt. Kian legde de volgende pijl al op zijn boog en richtte zijn blik op de bewakers. Die plotseling nog minder zeker van zichzelf leken te zijn. Ze doken naar achter, scholen achter elkaar weg. Een triomfantelijke lach rolde uit de keel van de man. Angst, het was zo iets om op neer te kijken. Toch was het niet helemaal eerlijk, hoe konden normale mensen nou op tegen geoefende magiërs?

Jack knikte en het kromzwaard vloog richting de bewakers, rondjes draaien en zo diepe sneeën makend. Jack zag zelfs een man twee vingers verliezen. Het deed hem niet zoveel, want hij had geoefend om zich niet te laten beïnvloeden door dat soort gebeurtenissen. Hij zorgde er dus maar voor dat de bewakers niet te dicht bij Kian in de buurt kwamen. Af en toe bonkte hij met zijn staf op de grond en dan schoten er richels van ijs naar mannen die te dichtbij waren gekomen en zo kwamen ze vast te zitten. Of ze dood moesten, dat was dan maar aan Kian om te beslissen. Uit de richels schoot hij nieuwe ijspegels in een salvo op de aanstormde mannen af. Hij zag dat ze er minder zin in begonnen te krijgen en dat vond hij eigenlijk ook wel best. Vechten was niet zijn ding, al wist hij heel goed wat hij moest doen. Hij zag wat zijn kou deed met de pijlen van Kian en vond het eigenlijk wel handig. Zelf was hij niet goed met pijl en boog, maar dit leek hem geweldig. Er waren uiteindelijk niet veel bewakers meer over en Jack hief zijn staf. Vanaf een paar bomen schoten muren van ijs naar elkaar toe die de bewakers opsloten. Hij draaide zich naar Kian en gebaarde dat die zich uit mocht leven als hij dat wilde. Anders dan bij de jongen had Jack, zoals gewoonlijk, geen enkele emotie vertoont tijdens het gevecht dat nooit een gevecht was geweest. Hij was zoals altijd gewoon beheerst gebleven en het leek net alsof niets hem moeite kostte. Terwijl hij toch wel merkte dat dit niet iets was dat hij dagen vol zou houden. Hij liet Kian nog aan die keus over en begon zelf verder het bos in te lopen. Iets verderop vond hij het licht van Belles gewei, dat heel helder was midden in de nacht. Tot zijn niet-merkbare verbazing was ze bij Astor.

Jack bracht naast hem een ware ravage aan. Niets kon bij Kian in de buurt komen en hij liet zijn boog dan maar zakken. De mannen waren al bang genoeg, na de richels van ijs durfden de mannen al helemaal niet meer dichter in de buurt van de twee magiërs te komen. Kian haalde geen plezier uit het martelen van mensen, dit was nergens meer voor nodig. Ze zouden hen toch niet meer lastig vallen. Dus hing hij zijn boog maar weer aan zijn rug en draaide zich om. Twijfelend bleven de bewakers staan. Veel van hun maten waren opgesloten tussen het ijs, maar een paar van hen waren ervan bespaard gebleven. Om hen heen lagen lijken, en de moordenaars liepen voor hen weg. Moesten ze hen nou in de rug aanvallen? Een zuil van vuur maakte dat ze er niet eens meer over na hoefden te denken. De weg naar het bos werd versperd door een muur van heldere vlammen. Dit was geen natuurlijk vuur, dit moest van een van hen afkomstig zijn. Ze sloegen hals overkop op de vlucht, renden voor hun leven. Astor richtte zich van Belle af, waarbij zijn blik van vriendelijk in afkeurend oversloeg. Hij had het hele schouwspel gezien. 'Was dat nou nodig?' Vroeg hij met een zachte grom. 'Die mensen konden jullie toch al niets maken.' Daarbij wierp hij ook een blik op Jack, hoewel die hem niet verstaan kon. Kian haalde zijn schouders op. 'Vreemd genoeg heb ik van ons beiden het minste schade toegebracht.' Antwoordde Kian in gedachten. Astor snoof, maar zweeg verder.

Jack had de minachtende blik van Kians draak gezien en aan Belles gedachten merkte hij waar het over ging. "Ik heb niemand gedood," antwoordde hij simpel. Al zijn schoten waren schampschoten geweest, want hij was niet van plan om mensen te vermoorden voor een veilige aftocht, al helemaal als ze toch al niets konden beginnen. Als hij wel mensen had gedood, was dat per ongeluk geweest. Zijn kracht was nog niet op zijn hoogtepunt en hij vond mikken zonder handen te gebruiken nog steeds lastig. Maar nee, doden was niet zijn opzet geweest. Hij draaide zich naar Kian en vanbinnen was hij verbaasd dat hij gereageerd had. Het had helemaal geen nut om iets aan een draak te bewijzen. "Wil je al verder trekken of slaan we hier een kamp op?" vroeg Jack aan de andere jongen. Die had ermee ingestemd om samen achter zijn spullen aan te gaan, dus dan was Jack van plan om rekening met hem te houding. Het was immers niet om zijn bezit te doen. Belle was al half opgestaan toen ze die woorden hoorde en bleef nu liggen. Het maakte haar niet uit, vliegen of blijven. Als ze in elk geval maar aan haar schoonheidsslaapje toe kwam.

Astor hief zijn kop op en keek naar het schouwspel dat ze hadden achtergelaten. Lichamen die hij eerst voor lijken had gehouden leken inderdaad weer overeind te krabbelen, al ging het met moeite. Anderen bleven wel liggen, misschien waren ze te erg verwond, misschien waren ze wel echt overleden. Toch was het niet zo dat Astor vond dat het niet minder erg had gekund, doden was alleen het extreemste van alles. Een muur uit een villa laten vallen was ook niet niks, toch zweeg hij. Het was het niet waard om een discussie over te hebben, waarschijnlijk kon hij de twee mensen toch niet overtuigen van zijn gelijk. Jack leek net zo in elkaar te zitten als Kian als het daar om ging. Kian keek met een spottende glimlach naar zijn draak, wetend wat er in zijn hoofd omging. Daarna richtte hij zich weer op de jongen naast zich. 'We kunnen wel wat verder het bos in gaan, in ieder geval waar we uit het zicht zijn. Anders hebben we straks de hele wacht van de stad achter ons aan.' Hij woelde even door zijn haar en wierp een blik op beide draken, niet wetend wat deze wezens zouden doen.

Jack volgde de blikkenwisseling tussen de draak en zijn berijder en hield verder zijn mond. Het had ook geen zin om er over te debatteren. Trouwens, Jack won bijna elke discussie. Niet omdat hij goede argumenten aanvoerde, maar door zijn manier van overkomen. Natuurlijk waren de argumenten goed, maar het was toch echt het effect dat hij had op mensen. Ze wilden niet zo graag meer als ze hem als tegenstander hadden. Bij Kians voorstel knikte Jack. Het was niet zo dat ze dieper in het bos minder op zouden vallen, want de kou zou nog steeds aanwezig zijn en de planten blauwig kleuren. Maar Jack verwachtte niet dat de stadswachters moeilijker zouden zijn dan de wachters van de villa. Hij gooide de tassen op Belles rug en begon verder het bos in te lopen. Hij wachtte nog even op Kian, maar liep daarna verder. Ze zouden vast snel een geschikte plek vinden om een kamp op te slaan. Al was Jack heel goed in het gewoon op de grond in slaap vallen. Hij sliep als hij dat wilde en als hij lag kon hij net zolang wakker blijven als hij wilde. Alsof hij zichzelf een commando gaf om te gaan slapen.

Astor kwam overeind en zette zich af tegen de grond, het was voor hem onmogelijk zich tussen de bomen door te bewegen, hij was gewoon te groot. Hij zou bomen kunnen ontwortelen door alleen met zijn staart langs de stammen te strijken. Dat zou toch iets te opvallend zijn, als een handtekening. Ook was hij het liefst niet teveel bij Jack in de buurt, de kou was toch ver van comfortabel. Kian liep ondertussen achter Jack aan, zelfs op enkele meters afstand was het niet moeilijk om te zien waar hij heen gegaan was. Hij wierp een blik opzij, naar de andere draak. Het gouden voorwerp schitterde om haar nek en even deed het de jongeman grijnzen. Draken. Je kon tientallen jaren in hun aanwezigheid leven, maar zelfs daarna zouden ze je nog kunnen verbazen. Eigenlijk had Kian er nooit rekening mee gehouden dat draken ook graag in het gezelschap waren van hun soortgenoten, net als mensen..

Een tijdje liep Jack door, in zijn gebruikelijke stilzwijgen. Maar hij dacht nu anders na over dat zwijgen, omdat hij wist dat Kian ook geen grote prater was. Hij voelde zich daardoor minder schuldig of iets dergelijks, minder schuldig over de stilte. Uiteindelijk stopte hij bij een vennetje. Vanaf waar hij stond vroor het watertje langzaam dicht, maar hij had toch geen zin om te zwemmen. Belle stopte naast hem en hij haalde de tassen van haar rug. Daarna richtte hij zich naar Kian. "Of wil je ergens anders je nacht doorbrengen?" vroeg hij simpel. Hijzelf sliep het liefst in de buurt van water, om de volgende ochtend even te kunnen zwemmen. "En misschien wil je een extra slaapzak." Hij wierp hem de slaapzak toe die hij altijd bij zich had. Wat best raar was trouwens, want zelf sliep hij er nooit in. Het ding ging echt mee voor mensen die in zijn omgeving zouden slapen of voor momenten waarop hij dicht tegen iemand aan moest zitten. Dan gaf hij die slaapzak, zodat de ander geen pijn of kou zou lijden. Hij wist eigenlijk niet wat het gevolg zou zijn als hij in de slaapzak zou gaan liggen, maar hij vond het ook niet nodig om dat uit te proberen.

Astor draaide in een spiraal door de lucht en suisde over de bomen. De bladeren ritselden in de windvlagen die veroorzaakt werden door de enorme vleugels van de gouden draak. Genietend sloot het wezen zijn ogen, om de laatste zonnestralen toch nog even op te vangen voordat hij zich weer in de kou zou begeven. Hij schoot tussen de laatste boomtoppen door en liet zich naast Jack neerzakken, die naast een watertje had halt gehouden. Kian bleef naast de jongen ook stil staan. 'Nee, dit is prima.' Antwoordde hij op dezelfde nuchtere toon die ook Jack had gehanteerd. Met een soepele beweging viste hij de slaapzak uit de lucht, nog voordat hij er werkelijk naar gekeken had. Toen hij de zachte stof in zijn handen voelde trok hij even zijn wenkbrauwen op en keek ernaar. Een slaapzak. Hij hief zich weer op en keek met zijn blauwe ogen naar Jack. Ja, misschien was dat wel handig, met al dat ijs dat plotseling in de buurt was. Een schuine grijns gleed over zijn gezicht bij die conclusie. Daarna knikte hij. Dat moest maar genoeg zijn, want een bedankje verwoordde hij niet.

Jack knikte. Een bedankje van Kians kant had hij niet verwacht en het hoefde van hem ook niet. Zelf bedankte hij ook niet veel, hij knikte ook altijd. Vlak bij de rand van het ven stak hij zijn staf in de grond. Er verscheen bijna meteen een hoop sneeuw rond de onderkant, zoals bijna altijd. Daarna knikte Jack nog even naar Kian, een welterusten, en hij ging liggen. Morgen zou hij Kian meenemen naar daar waar zijn spullen misschien konden zijn. Eigenlijk verheugde Jack zich een beetje op de reis. Hij zou het nooit toegeven, maar een beetje gezelschap kon nooit kwaad en het mooie aan Kians gezelschap was dat er nauwelijks gepraat zou worden, geen vervelende vragen gesteld zouden worden en meer van dat soort dingen, waar Jack helemaal niet van hield. Hij dacht nog even verder na, besloot toen dat hij moest gaan slapen en dat gebeurde dan ook.

Het was niet dat hij werkelijk wat tegen Jack had, maar toch ging hij wat verder van de jongen af liggen. Zodat hij niet op een enorme plaat van ijs wakker zou worden. De hele nacht vlammen te moeten voeden zou meer energie kosten dan hij op zou doen van het slapen zelf. Hij kroop in de slaapzak en nestelde zich aan de andere kant van Astor, zodat de draak tussen Kian en Jack in lag, als een beschermende muur tegen de kou. Door de gouden schubben zou het enorme wezen er toch geen last van hebben, hij mocht misschien niet van de schurende kou houden, hij was er beter tegen bestand dan zo'n teer mensje. Kian sloot zijn ogen en nadat Astor hem weltrusten gewenst had, viel hij in een diepe slaap.

Hmm, ik moet eens na gaan denken over waar ze naartoe gaan.

De volgende ochtend werd Jack wakker. Hij stond op, keek even naar de draak, waarvan hij wist dat Kian erachter lag. Daarna kleedde hij zich uit en nadat het dichtgevroren ven niet meer de bedekt was door een dikke laag ijs, sprong hij er met een sierlijke duik in. Hij vond het altijd heerlijk om te zwemmen 's morgens, als één van de eerste dingen van de dag. Het was nog redelijk vroeg, de zon was pas net op en om hem heen schitterden de blauw-bevroren bomen en planten in het ochtendlicht. Zoals wel vaker leek het net een sprookje. Jack liet zich op zijn rug rond drijven, terwijl er een beetje ijs om hem heen begon te komen. Het was niet veel en hij vond het niet irritant, maar ook zorgde hij ervoor dat het niet meer werd. Mocht Kian ook nog willen zwemmen, al verwachtte hij dat niet.

Hij opende zijn ogen en schrok in eerste instantie van alle bevroren bomen die om hem heen stonden. Waar was hij nou weer beland? In zijn herinneringen was deze plaats zeker niet zo koud. Toen wist hij het weer. Jack natuurlijk. Kian kroop uit de slaapzak die hij van de jongen geleend had en zorgde direct voor flikkerende vlammen op zijn huid om de kou van de ander te verdrijven. Hij had werkelijk geen idee hoe hij de nacht had volgehouden met al dat ijs in de buurt. Het had zelfs de grond waarop hij geslapen had bedolven. Met een tik tegen de gouden schubben van de draak wekte hij Astor, die grommend bleef liggen. Die was nog niet klaar voor de dag, wilde nog even blijven liggen. Kian kwam ondertussen overeind en rekte zich uit. Zijn blik gleed over het licht bevroren meertje. Tot zijn verbazing zwom Jack in het water rond. Was die jongen zelf van ijs gemaakt?

Jack keek op toen hij geritsel hoorde en zag dat Kian wakker was geworden. Hij knikte even, meer niet, en keek hem een tijdje aan. Bijna alsof hij vond dat de andere ook moest gaan zwemmen, maar dat dacht hij niet en niemand zou dat trouwens uit zijn blik af kunnen lezen. Hij zwom uiteindelijk weer terug en klom op de kant. Zonder schaamte wachtte hij tot de druppels op zijn lichaam bevroren waren en toen kon hij zijn kleren weer aan trekken. Uit één van zijn tassen pakte hij de kaart van de Twaalf Rijken, samen met een paar appels als ontbijt. Hij nam een hap uit een appel, terwijl hij de kaart opensloeg en aan Kian liet zien. "Het Rijk van de Schorpioen," zei hij en hij wees de plek aan waar ze heen moesten. "Daar in de ruïnes van een oude beschaving hebben Dertieners een groot basiskamp opgebouwd. Ik weet bijna zeker dat het nog niet verplaatst is, want het is een heel groot kamp." Hij keek even naar de kaart en zag dat ze het hele continent in de breedte door moesten steken, langs de woestijn af, de woestijn waar de Dertieners uitkwamen. Jack hoopte maar dat Kian en Astor het niet erg vonden om een paar dagen in de kou te leven, want zelfs vliegend zou het een paar dagen duren. Met een vreemd klinkende geeuw werd Belle wakker. Ze stond langzaam op en griste toen razendsnel een eend uit het vennetje. Haar ontbijt.

Bij Kian gleed er een schuine grijns over het gezicht toen hij het knikje van de jongen in ontvangst nam, maar er was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om zich bij hem in het water te voegen. Hij zou daar gek zijn, hij kon niet goed tegen water en hij kon niet tegen kou. Het zou meer in de buurt komen van een zelfmoordpoging dan werkelijk plezier. Dus liep hij eigenwijs de andere kant op, duwde nog een keer tegen de gouden draak en begon hun spullen bijeen te rapen. Hij bond het zadel weer op de rug van de draak, die moeizaam overeind aan het komen was. Kian dacht dat het wel een lange reis zo worden en zijn vermoedens werden bevestigd door de kaart die Jack hem liet zien. Het was bijzonder gedetailleerd en de plek die aangewezen werd was duidelijk te herkennen. Kian was er vaker geweest, maar er had zo'n doodse uitstraling over de ruïnes gelegen dat hij zonder verder onderzoek weer verder was getrokken. Hij knikte en keek even Jack in de ogen. Hij wist waar hij aan begon, hij zou moeten wennen aan de kou die over het tweetal heen lag. 'Dan hebben we geen tijd te verliezen.'

"Inderdaad," knikte Jack en hij hief zijn staf. Er kroop een laag ijs over al zijn spullen en zo vlogen ze naar zijn tassen. Hij gebaarde dar Kian de slaapzak zolang maar bij zich moest houden, want die zou hij nog wel vaker nodig hebben. In één dag zou de afstand niet te overbruggen zijn. Hij liep naar Belle, die de laatste veertjes van haar lippen likte, en klom op haar rug. Zij liep terug naar Kian. Jack knikte nogmaals en de rendierdraak begon te rennen. Eerst over de grond en uiteindelijk de lucht in. Astor volgde wel, wisten ze. Al zou hij het nooit toegeven, Jack keek uit naar deze reis over het continent. Hij was niet vaak in gezelschap met anderen, maar ook die dagen of weken met Dennis had hij eigenlijk heel leuk gevonden. Mensen met wie hij goed op kon schieten, mochten vaker in zijn buurt komen, vond hij. Maar Dennis zou hij misschien nooit meer zien, want het jochie raakte te verward van zijn gevoelens voor Jack.

Meteen naar de ruïnes?

Kian propte de slaapzak maar bij de rest van de spullen en controleerde nog een laatste keer of het zadel wel goed zat voordat hij zichzelf aan de leren banden omhoog hees. De scherpe randen die onstaan waren door de kou sneden in zijn handen en een bloeddruppel gleed over het zadel. Het gezicht van Kian vertrok even, maar verder gaf hij het niet zoveel aandacht. Hij zoog alleen even op zijn vinger om het verdere bloed weg te krijgen, daarna gaf hij Astor het seintje dat ze op konden stijgen en zo vlogen ze enkele momenten later het andere tweetal achterna. Ook Kian zag hier wel naar uit, gezelschap was altijd wel goed, al ging het hem na een tijdje vervelen, maar vooral het vooruitzicht om de dertieners dwars te zitten deed hem goed.

Ja is goed!