Huize der Adel - gedeelte Eric, rijk van de steenbok

Erica probeerde de deur te openen die blijkbaar op slot was gedaan. Nolin wilde met rust gelaten worden zo te zien. Alleen was Erica een persoon die niet snel toegaf. Ze zorgde altijd voor anderen. Wat een puinzooi had Eric er van gemaakt. Nu moest Erica dat weer goed maken. Misschien dat de situatie zal verergeren als Nolin Erica zal zien. Hoe kon ze gaan uitleggen dat Eric een tweede persoonlijkheid had? Dat zij de andere persoon is? Dan kwam het nooit meer goed tussen hun. Aan de ene kant beviel haar dit wel. Dan had ze Eric voor zichzelf zonder dat zij dat aan iemand hoefde te delen. Dan kon ze vaak genoeg dit lichaam overnemen voor haar eigen gebruik. "Wil je misschien wat versgebakken koekjes? Ze zijn heel erg lekker en dat maakt iedereen weer een stukje vrolijker. "

Nolin zuchtte zachtjes en besloot dat ze toch wel met andere mensen om moest gaan, ze zou hier toch nog wel even blijven, voor Lenny. Met ontzettend veel tegenzin kwam ze omhoog en gleed van het bed af, haar blik ging naar de kaars, die was bijna helemaal opgebrand. De duisternis omhulde haar en eigenlijk vond ze dat op dat moment erg fijn. Ze hoefde even geen mensen om haar heen. De deur ging langzaam en twijfelend van het slot, ze deed hem op een kier en keek naar de grond met een kleine verlegen glimlach. Ze had de vrouw voor haar nog niet gezien en dus ook nog niet herkend," Komt u alstublieft binnen, het is een beetje donker omdat ik eigenlijk lag te slapen. Ik zal even de gordijnen open doen." ze draaide zich om en liep snel weer het donker in. Haar wangen waren rood van de weg die de tranen af hadden gelegd en haar haren stonden een beetje verwilderd omdat ze op bed had gelegen, er zaten kreukels in haar kleding en haar blouse was uit haar rok gekomen door het glijden van het bed af. Kortom ze had er wel beter uit gezien.

De vrouw wachtte geduldig totdat de deur werd geopend op een kiertje. Kreeg zij nu toestemming om de logeerkamer binnen te treden? De vrouw kwam voorzichtig naar binnen gelopen en keek naar de houding van het meisje. Erica had veel mensen kennis dus ze wist meteen dat er iets aan de hand was. Haar wangen waren rood van de weg die de tranen af hadden gelegd en haar haren stonden een beetje verwilderd omdat ze op bed had gelegen, er zaten kreukels in haar kleding en haar blouse was uit haar rok gekomen door het glijden van het bed af. Dit was het meisje wat Eric zijn hart sneller deed kloppen? Apart. Ze zag er zo simpeltjes uit en niet zo mooi als ze had gedacht. "Ze zijn nog warm." De vrouw nam zelf een koekje waar ze een hap van nam. "Met wie heb ik het genoegen?"

Nolin opende de gordijnen en begon zichzelf te fatsoeneren terwijl ze zichzelf bekeek in de spiegel." Wat lekker, ook wat lief dat u langskomt om ze aan te bieden." Ze kamde even snel haar haren en veegde eventjes over haar wangen om de sporen weg te krijgen, dat lukte natuurlijk niet dus maakte ze haar vingers even vochtig en liet ze over haar wangen gaan. Ze begon er alweer wat levendiger uit te zien. Toen de vrouw vroeg met wie ze het genoegen had begon er een kleine glimlach te ontstaan. Ze keek de vrouw in de spiegel aan en haar ogen werden groot. Dat leek Eric wel, het zou zo Eric kunnen zijn." Zoals u zelf net al zei, ik ben Nolin, het genoegen is volledig van mijn kant. Bent u misschien van familie van Eric, u lijkt heel erg veel op hem." Ze bekeek even de vrouw en daarna haar eigen lichaam, ze beet op haar lip en pakte haar tas erbij." Vind u het erg als ik me even verkleed, ik heb een lange reis achter de rug en zie er dus niet echt uit."

De vrouw ging op een stoel zitten in de kamer en at tevreden van haar nog warme chocoladekoekje. Niets was beter als het vers maken ervan. Erica hield namelijk van bakken, dat deed ze erg graag. "Dat is het minste wat ik kan doen. Eric krijgt niet meer zoveel bezoekers sinds zijn vrouw is overleden." Waar was Erica mee bezig? Ze was van plan om Nolin weg te jagen dus ze gebruikte iedere troef die ze kon gebruiken. "Het is fijn om weer eens wat mensen te zien in het huis. Wat leven." De vrouw speelde met een los pluk van haar haar. "Ik weet jou naam maar heb je geen titel?" Vroeg Erica verbaasd. De meeste mensen hier hadden een titel omdat ze van adel waren. Bij de vraag van de vrouw gingen haar mondhoeken omhoog. "Je mag jezelf verzorgen en om antwoord te geven op jouw vraag, ik ben Eric." De vrouw keek met amuseerde ogen naar de vrouw. "Zijn tweede persoonlijkheid."

Nolin kreeg haast een hartverzakking, zijn vrouw was overleden? Hij was getrouwd geweest! Hij had een tweede persoonlijkheid! Oké dit was allemaal te veel om mee om te gaan. Ze pakte haar tas uit en zorgde ervoor dat ze met haar rug naar de vrouw stond, of man... Ze wist niet wat ze meost denken. Het was allemaal zo verwarrend, Eric had haar gezoend, toen was hij verschrikt weggegaan, er was een vrouw nu in haar kamer, die zei dat Eric een vrouw had, die was overleden, ohh en de vrouw was toch geen vrouw, het was Eric, maar toch ook weer niet. Het klonk allemaal niet meer logisch, het leek net een theaterstuk waar zij in was beland zonder dat ze het wist. Dan ook nog eens een tragedie inplaats van een komedie." Ik heb geen titel, ik kom van een klein dorpje in het rijk van de maagd." Ze probeerde het gesprek zo luchtig mogelijk te laten en gewoon datgene wat ze net had gezegd te negeren. Haar ademhaling was erg onregelmatig maar ze probeerde zich er niet aan te storen en gewoon door te gaan met wat ze aan het doen was voor de bom ontplofte, om het zo maar te zeggen. Ze legde een corset opzij omdat ze die zo zou aantrekken en een lange donkerblauwe rok, dit was één van de weinige kleur, behalve bruin, die ze in haar tas had zitten.

Rende de vrouw nu niet weg? Je zag duidelijk de teleurstelling op haar gezicht. Ging ze nu echt doen alsof ze niets had gehoord? Interessant..........Heel interessant. Dit ging nog een leuk spelletje worden. De vrouw nam nog een koekje die ze met alle plezier naar binnen werkte. "Van een kleine dorp in het rijk van de maagd? Jullie zijn goed in verleiden niet waar? Waar ben je uit kleine dame? Om Eric van mij af te pakken?" De vrouw liep nu naar haar toe en bekeek haar outfit. "Eric heeft niemand anders nodig als mij. Als jij dadelijk meer betekenis hebt in zijn leven wilt hij niet meer vluchten. Weet je wat dat voor mij betekent? Dan verdwijn ik." De vrouw gooide de plaat met koekjes zo over de outfit van het meisje. "Ik hoop dat je snel vertrekt want iedereen die probeert in de buurt van Eric te komen krijgt met mij te maken. Waarom denk je anders dat ik er nu ben? Hij kan de realiteit niet aan." Erica was nooit zo geweest maar haar 'leven' stond op het spel. Ze verliet de kamer en sloot de deur achter zich.

Nolin mocht die vrouw niet, ze vertelde alleen maar slechte dingen en het maakte haar bang, verdrietig en zelfs een beetje boos." Ik zou nooit Eric van je afpakken, niet met opzet in ieder geval." Mompelde ze zachtjes en voornamelijk binnensmonds. Ze durfde eigenlijk niet eens veel tegen de vrouw te zeggen, bang dat ze iets verkeerd zei of dat ze haar tegen sprak. Toen Erica zei dat ze zou verdwijnen als Nolin te belangrijk werd in het leven van Eric, was voor Nolin zeker duidelijk dat ze hier weg wilde, ze zou Eric er misschien wel helemaal niet mee hebben, maar Erica was angstaanjagend en Nolin zou het met haar niet vol kunnen houden. Ze hoorde de koekjes van de kast op de grond kletteren en keek naar één van de koekjes die tegen haar voet tot stilstand kwam. Ze kroop bij ieder woord dat Erica zei nog meer in haar schulp, ze wilde hier echt niet zijn. Ze hoorde de voetstappen de kamer uitgaan en durfde voor het eerst in 6 minuten weer echt diep uit te ademen en in te ademen. Oké de keuze was voor haar gemaakt om toch niet haar zwarte korset en blauwe rok aan te doen, wat dan. Het was dat ze nog wat met Lenny moest bespreken anders was ze nu gelijk weggegaan. Na lang twijfelen besloot ze voor de jurk te gaan die ze van haar broer een keer had gekregen. Hij vond dat ze best wel een keer zonder hele lange jurken te dragen, het huis uit mocht.

Spoiler:

Nadat ze zich had verkleed, haar gezicht opnieuw en goed had gewassen, haar haren in een vlecht had gedaan, zich eigenlijk helemaal op had gedoft om maar even bezig te zijn en nog niet de kamer uit te hoeven, besloot ze toch dat het tijd werd om naar Lenny te gaan. Ze moest hem nog vertellen van zijn ouders. Toen ze Lenny had gevonden en hem het slechte nieuws had verteld leek die in shock te zijn, maar hij wist nog wel uit te brengen," Ze zijn me dus niet vergeten...." Nolin was zo verward," Natuurlijk zijn ze je niet vergeten, niemand zou jou ooit kunnen vergeten!"

Leuk jurkje!
---
De vrouw besloot naar de badkamer te gaan voor een lange douche. Met afwezige gedachten stapte ze met kleren en al de douche in. Hun waren een van de weinigen die een douche hadden, aangestuurd door watermeesters. Je hoefde alleen aan de kraan te draaien en dan wisten de watermeesters of ze koud of warm water door de leiding moesten sturen. Nog nooit had de vrouw zo'n barstende hoofdpijn gehad als op dit moment. 'Ik heb alles gezien Erica, alles. Waar ben je in godsnaam mee bezig? Moet je echt iedereen wegjagen waarmee ik een band begin te vormen? Waarom moet je het Nolin zo moeilijk maken terwijl zij al een persoon is die niet zo snel uit haar schelp komt. Erica rustte haar hoofd tegen de koude tegels, haar lichaam bibberde door het koude water wat over haar stroomde. 'Ik kan er niets aandoen. Ik had geen controle meer over wat ik deed.' Zei de vrouw op een hulpeloze manier. 'Nu moet Nolin denken dat ik dus knettergek ben. En waarom heb je dat verteld over mijn dode vrouw? Hoe moet ik dat gaan uitleggen? Ik ben daar nog niet klaar voor om dat iemand anders te vertellen. Waarom doe je dit mij aan! GA TERUG!' Op dat moment had Eric weer controle over zijn eigen lichaam. Hij moest Nolin spreken. Hij warmde zijn lichaam eerst op door aan de warme kraan te draaien. Daarna verzorgde hij zichzelf en deed zijn natte haren in een simpele vlecht. Hij ging Nolin zoeken. Uiteindelijk vond hij haar samen met Lenny maar zou het gesprek nu niet verstoren.

Nolin had eindelijk Lenny een beetje rustig gekregen, toen ze Eric zag aan komen lopen." Lenny, wil je nog steeds bij Eric blijven?" Lenny knikte heftig," Nu nog meer dan eerst, ik wil verder gaan met leven, dat gaat niet op plekken waar ik herinneringen heb aan mijn ouders. Hier ben ik nog nooit geweest, hier kan ik opnieuw beginnen, een verse start." Nolin gaf Lenny kort een knuffel en een kus op zijn wang," Het gaat helemaal goedkomen." Daarna stond ze op en liep straal voorbij Eric. Ze hoefde niet met hem te praten, zijn vrouwelijke vorm had al meer dan genoeg gezegd. Ze was weer helemaal terug bij af als het gaat om haar gewoontes, ze liep in elkaar gedoken, beet op haar lip en friemelde wat aan haar jurk. Ook durfde ze Eric niet aan te kijken toen ze langs liep. Zij had niks te zeggen en ze wilde Eric niet horen dus dan zou er geen gesprek komen ook.

Eric kwam naar de jongen toegelopen en legde zijn hand op zijn schouder. "Ik zal ervoor zorgen Lenny dat je de tijd hebt van je leven hier. De mensen zijn heel aardig. Ook die hier wonen. En als jij ooit besluit om verder te reizen dan mag dat gerust. Dan wil ik wel dat je mij op de hoogte houdt." Hij keek de jongen met een lieve glimlach aan. Het moest toch een pijnlijke feit zijn als je erachter kwam dat je ouders waren overleden. Al die tijd gehoopt en misschien toch zoiets verwacht. Toch was het niet fijn om het recht in je gezicht te horen. Nolin leek Eric te vermijden maar dan nam de man geen genoegen mee. Met snelle passen voelde hij de vrouw en pakte haar bij de pols vast op een zachte manier. "Nolin..." sprak de man zachtjes uit. "Kunnen we even praten alsjeblieft. Ik moet je iets uitleggen. Ik weet dat je er nu geen behoefte aan hebt maar je moet mijn kant van het verhaal horen." Hij keek haar smekend aan met een gekwelde blik. Niemand wist hoe het was om in zijn schoenen te staan. Voor hem was dit ook niet makkelijk.

Nolin voelde de tranen alweer hoog zitten," Nou om eerlijk te zijn, wil ik niks van jou horen. Ik wil eigenlijk dat je me de komende week met rust laat, ontwijkt liever gezegd en na de week ben ik weg. Niets houdt mij dan nog hier, nu is het Lenny, maar ik kan niet voor eeuwig bij hem blijven." Haar stem was niet hard, maar wel harder dan zijn stem was geweest. Ze had zich wel naar hem om moeten draaien omdat hij haar pols vast had maar zodra ze haar pols los had getrokken draaide ze zich weer om en liep verder. Erica had haar van binnen gesloopt, ieder woord die ze had gezegd was als een mokerslag gekomen. Alleen Eric aankijken deed al pijn, dan ook nog eens bedenken dat Erica verscheen net nadat ze hadden gekust. Wat moest dat dan weer voorstellen, was haar kussen zo erg dat je niet meer op deze wereld wilde zijn en daarom maar je tweede persoonlijkheid haar gang laat gaan. Ze veegde een traan weg die ze niet had binnen kunnen houden en was onbewust naar de keuken gelopen. Vroeger, als ze ruzie had met haar ouders, dan kroop ze onder de keukentafel en bleef daar altijd zitten denken en huilen.

De man liet haar zachtjes los wanneer hij haar woorden hoorde. Hij glimlachte zwakjes want er was niets meer wat hij kon doen. Hij keek verslagen naar de grond en een zucht van irritatie verliet zijn lippen. Erica had het helemaal verpest nadat het hem langzaam was gelukt om Nolin haar vertrouwen te winnen. Waarom? Waarom moest het zo gaan. "Ik kan alleen niet begrijpen dat je niet met mij wilt praten. Ik kan alles uitleggen. Je moet niet naar haar luisteren." Hij deed een stap achteruit. "Ik kan je nergens toe dwingen, dit is je eigen keuze." Eric keek met verslagenheid de andere kant op. "Als je wilt praten weet je mij te vinden. Ik neem aan dat mijn kamer renoveren dan ook niet doorgaat?" Hij liep weg naar zijn studiekamer. Hij deed zijn bril op en verdween in de boeken.

Nolin had toch een aardig lange tijd in de keuken gestaan, een beetje voor zich uit gestaard en gekeken naar de mensen die af en aan liepen. Ze besloot dat ze eigenlijk toch wel het verhaal van Eric wilde horen. Ze zou hem eigenlijk altijd wel vergeven en naar hem willen luisteren. Ze wilde hier niet weg, Erica was misschien wel een echte heks maar ze had nog steeds een zwak voor Eric. Met een enorme twijfeling opende ze de deur van de studeerkamer en bleef in de deuropening staan. Ze had haar armen over elkaar geslagen en dicht tegen haar borst aan gedrukt, haar schouders hingen omlaag en ze beet zachtjes op haar lip terwijl haar blik naar de grond was gericht. "Misschien wil ik wel je uitleg horen, maar voordat je begint te vertellen, wil ik dat je een vraag beantwoord. Heb je spijt dat je mij hebt gekust?" Er kwamen schaamte blosjes op haar wangen en in haar nek en ze beet zo hard op haar lip dat die begon te bloeden. Ze veegde uiteindelijk nog een traan weg, die was gekomen omdat ze bang was voor het antwoord.

De man gleed door de bladzijdes heen. Boeken gaven hem de nodige rust. Voor even leken zijn zorgen te zijn verdwenen. Hij deed zijn bril af en toe af om in zijn ogen te wrijven. Wanneer hij het geluid van de deur hoorde keek de man over zijn schouder. Hij draaide zijn stoel om zodat hij Nolin kon aankijken. Hij probeerde zo min mogelijk emotie aan haar te laten zien. Hij zette zijn bril af zodat hij het meisje nu helder kon aankijken. Bij haar vraag slikte de man voor kort en schudde zijn hoofd. "De kus... voelde geweldig." Hij probeerde zo normaal mogelijk te klinken. Hij stond op en liep naar haar toe. Hij onderzocht haar gezicht en merkte op dat haar wangen rood waren. Ze bloosde. "Hoe vaak moet ik het nog zeggen dat je niet op je lip moet bijten Nolin. Zonde." Hij tilde haar kin op, keek haar doordringend aan en kuste haar nog eens.

Nolin had hem heel even gade geslagen maar wist niet goed hoe ze over hem moest voelen, ze wilde hem in haar armen sluiten, hem kussen en nooit meer loslaten maar als ze nu naar hem keek zag ze alleen maar Erica. Toch deed haar hart een sprong bij het horen van het antwoord. Hij had dus ook gevoelens, ze was niet de enige die helemaal overdonderd ervan was. Ergens wilde ze afstand nemen toen Eric voor haar ging staan en haar kin optilde, maar haar hart hield haar tegen. Ze wilde bij Eric zijn en zijn warmte voelen. Ze had haar mond open gedaan om tegen hem te zeggen dat haar gewoonte om haar lip te bijen niet iets was wat ze kon afleren, maar nog voordat er een klank uit haar mond kon komen proefde ze de smaak van zijn lippen. Deze kus voelde nog beter dan de vorige, puur omdat ze nu niet al te verrast was en niet bang dat ze iets fout zou doen. De stof van zijn shirt voelde zacht aan, toen ze erlangs streek en daarna haar hand in zijn nek te leggen. Dit keer mocht hij niet weglopen en ze ging hem echt tegenhouden als hij weer weg zou lopen. Haar andere hand sloot ze om zijn middel heen. Haar gedachtes konden alleen maar bij de lippen van Eric zijn en de warmte die ze voelde onder haar vingers. Even was het moment met Erica vergeten, was er geen overleden vrouw, alleen hun twee. Uiteindelijk verbrak ze de kus tot haar grote spijt, maar ze wilde het verhaal van Eric horen, hij had heel wat uit te leggen en ze wilde ieder detail horen. "Dan is het goed, ik was bang dat je me gebruikte ondanks dat ik weet dat jij zoiets niet doet. Begin alsjeblieft met vertellen."

De hoeveelste hemel moest het zijn? De zevende kon er in ieder geval niet aan tippen. Nolin onderwierp zich aan hem en zijn tedere aanrakingen behalve accepteerde ook leek te tolereren. Het gevoel dat een vrouw ook iets van hem wilde, echt van haar eigen kant afkomstig - het was hem bijna vreemd geworden. Marlene had het hem gegeven en had hem ook weer losgelaten. Het doel had hij voor ogen, maar hij kon er niet bij. Verdomme, hij kon er nooit bij. En nu was hij niet eens zeker of hij dat doel bereikt had in Nolin. Accepteerde zij hem volledig? Maar hij wilde haar, ondanks wat dan ook. En hij hoopte dat ze zijn ware gevoelens achter zijn teisterende en kwellende houding zou kunnen inzien - iets wat bijna onmogelijk was bij een halsstarrige man zoals hij. Zou ze het wel inzien; was dat geen direct bewijs dat ze er geknipt voor zou zijn om hem zowel lief te hebben als in toom te houden? Hij wist het niet. Hij kon enkel hopen. Onverstoord zochten zijn lippen tastend haar huid af, zijn neus wreef zacht langs haar wang. "Ik ga je alles vertellen wat je wilt weten." Hij schoof een stoel voor haar waar zij op kon gaan zitten. "Wil je misschien een kopje thee voordat ik je alles ga uitleggen over Erica?"

Nolin keek hem diep in zijn ogen aan toen ze de kus had onderbroken, de vlinders zaten hoog. Ze knikte alleen maar toen hij iets zei, ze had niet eens door wat hij gezegd. Pas een halve minuut later kreeg ze door dat hij had gevraagd of ze nog wat thee wilde voordat hij begon met vertellen." Ohh nee hoeft niet schat, ik wil gewoon zo snel mogelijk weten hoe jij de sitautie ziet en waar de onduidelijkheden zijn want ik voel me nu heel fijn en dat wil ik zo houden en niet laten verpesten door het idee dat Erica ieder moment hier kan zijn. Leg het me uit alsjeblieft." Ze ging op de stoel zitten die hij er voor haar bij had geschoven en pakte zijn hand vast en verstrengelde haar vingers met die van hem, net zoals de afgelopen keren dat ze zijn hand vast had. Alleen voelde het dit keer veel beter, dit keer was het niet als vrienden maar als meer dan dat. Het zorgde voor vlinders in haar maag, een rozige blik en dat haar hoofd in de wolken was. Ze streek een losgeraakt plukje uit zijn gezicht en gaf hem nog een klein kusje op zijn wang." Begin maar met vertellen over je vrouw, als je dat wel wilt vertellen."

Hij had zich in tijden niet meer zo goed gevoeld als op dit moment. Eric dacht dat hij nooit meer iets van z'n gevoelens zou voelen. Dat het voor altijd verdwenen zou zijn. Niets was minder waar want Nolin had het tegendeel bewezen. "Schat?" Zei Eric op een vrolijk toontje. Noemde ze hem nu al schat? Het klonk zo vreemd maar het voelde ook prettig. Hijzelf pakte ook een stoel om tegenover haar te zitten. Hij keek naar haar vingers die verstrengeld ware met de zijne. Zo'n simpele aanraking voelde al fantastisch aan. Langzaam opende hij zijn ogen weer nadat hij zijn hoofd weer had opgericht, om haar donkere ogen de zijne te laten ontmoeten. "Erica kan alleen komen wanneer ik dat wil. Alleen wanneer ik wil vluchten en dat gaat niet gebeuren. Althans hoop ik." Gefronsd en met wat zielig naar elkaar toe omhoog gekropen wenkbrauwen zocht hij haar blik weer. Hij moest het haar vertellen maar waar kon hij het beste beginnen? "Ik weet niet of ik het kan." Zijn stem klonk wat onvast en het laatste kwam er half fluisterend uit. Haar lichte aanrakingen waren prettig. Hij hoopte dat ze niet stopte. "Marlene... Zo heette mij vrouw. Het was liefde op het eerste gezicht toen ik haar ontmoette." De man glimlachte zachtjes. "Op een jonge leeftijd waren wij al getrouwd en dit stuk van het huis had ik van haar oom gekregen. Hadden wij van haar oom gekregen." Hij kneep zachtjes in de hand van Nolin. Zijn ademhaling klonk zwaarder, zijn ogen zagen er waterig uit. Je merkte aan zijn houding dat dit heel zwaar voor hem was.

Nolin begon hevig te blozen toen hij begon over het woordje schat, het was iets dat ze al heel lang niet meer had gedaan, vroeger, toen iedereen er nog bij was, noemde ze haast iedereen een schat en nu zei ze het eigenlijk alsof ze nooit anders had gedaan tegen Eric, het voelde zo apart om weer richting de oude Nolin te gaan. Natuurlijk wist Nolin dat het moeilijk voor hem zou zijn om over zijn vrouw te vertellen, maar ze was oprecht geïnteresseerd en eigenlijk wilde ze ook wel wat meer uitleg. Ze knikte even bedenkelijk toen hij het over Erica had, maar zei niks. Het was zijn beurt om te praten, om het uit te leggen. Toen Eric toegaf dat hij niet goed wist of hij het kon kneep ze eventjes kort in zijn hand als mentale steun. "Marlene... Zo heette mij vrouw. Het was liefde op het eerste gezicht toen ik haar ontmoette." De man glimlachte zachtjes. "Op een jonge leeftijd waren wij al getrouwd en dit stuk van het huis had ik van haar oom gekregen. Hadden wij van haar oom gekregen." Ze voelde dat hij in haar hand kneep en ze probeerde hem gerust te stellen door zachtjes over zijn hand te strelen. Hij ging erg goed, het hoefde er allemaal ook niet zo vloeiend uit te komen, dit ging wel over zijn vrouw, dat soort dingen zijn nou éénmaal moeilijk om het over te hebben. Langzaam boog ze zich naar hem toe, liet haar vrije hand rusten in zijn nek en legde haar voorhoofd tegen de zijne aan, ze keek hem diep in zijn ogen aan en fluisterde toen zachtjes," Het is goed zo, je hoeft je niet groot te houden, soms kan huilen opluchten."

Hij leek haast niet meer te kunnen ademhalen. Zijn lippen leken lichtjes te trillen om de woorden überhaupt eroverheen te persen. Hij gleed met zijn tong langs zijn onderlip om het te bevochten. Zijn lippen voelde droog net zoals zijn keel. "Huilen?" Hoelang had Eric zijn tranen niet meer laten vloeien? De laatste keer moest dat in het 'gesticht' zijn geweest. "Ik hoef niet te huilen..." En op dat moment rolde de tranen over zijn wangen. Beschaamd veegde hij ze gauw weg maar ze leken niet te willen stoppen. Hij schaamde zich dat Nolin hem zo moest zien. Een man die deed huilen. Hij was weduwnaar en leek het nog niet te hebben verwerkt. Soms kon een rouwproces jaren duren. Natuurlijk bleef altijd een gevoelig onderwerp, een persoon die voor altijd een plekje zou hebben in zijn hart. "Ik vraag mij af... of ze dit goed vindt. Als ik hierover praat." Hij pakte gauw een zakdoek om zijn tranen weg te vegen. "Sorry dat je mij in deze staat moet zien." Klonk het als een zachte fluistering.

Nolin streelde zijn wang ondanks de tranen en kuste hem zachtjes op zijn lippen." Huilen is niet zwak, het is voor mensen die al veel te lang sterk zijn geweest. Je hebt je groot gehouden, je bent sterk geweest en nu wil ik er voor je zijn en mag je huilen." Ze trok hem naar zich toe en kuste zijn kruin terwijl ze hem dicht tegen zich aan trok en zijn rug streelde." Ik denk dat ze blij is dat je iemand gevonden hebt, klinkt misschien slecht omdat het uit mijn mond komt, maar van de observatie die ik heb gemaakt was zij een heel levendig en spontaan persoon. Ze had waarschijnlijk gewild dat jij je leven leeft alsof iedere dag je laatste kan zijn, zodat je later nergens spijt van krijgt." Ze verslapte haar greep en ging weer wat meer naar achtere. "Jij hebt mij geholpen toen ik instortte, nu zal ik er voor jou zijn." Ze kuste zijn tranen weg en streek over zijn wang. Natuurlijk was dit moeilijk voor hem, Nolin vond het ook moeilijk hem zo te zien. Zoveel pijn die hij had achtergehouden, waar je in het begin helemaal niks van zag. Hij opende zichzelf voor haar, hij wilde het verhaal met haar delen. Dat betekende meer voor haar dan toegeven dat hij de kus geweldig vond, dit betekende dat hij haar echt vertrouwde.

De hysterische gevoelens in zijn lichaam werden perfect verwoord in zijn chaotische gepraat. Onbegrijpelijk, vol vrees en verwarring. Niemand, maar dan ook niemand. Niemand wist wat hij doormaakte. Nolin was de eerste persoon in zijn leven die hem met al zijn imperfecties leek te kunnen leven. De angst die hij voelde, de drukkende angst. Die nam hem weer terug naar alle dingen die hij liever vergeten wilde. Hij was sterk genoeg om het normaal gesproken perfect uit zijn hoofd te houden, een meester over zijn eigen gedachten met ijzeren tucht. Verdriet, pijn, angst. Het waren de onderdrukte emotie's die zodra ze een kans kregen om zichzelf te uiten uitbundig hun kans grepen. Zo lang was hij koud en emotieloos geweest, de laatste tranen die over zijn gezicht waren gelopen dateerden uit zijn verleden. Toen Marlene er nog was. Toen Dominic's ziel nog vlekkeloos en zijn toekomst nog zonnig was geweest. Lang vervlogen tijden. Hij begreep niet dat Nolin nu niet wegliep want wie wilde hem nu in deze staat aantreffen? Hij ruste tegen haar aan en legde zijn handen rustig op haar bovenrug. Zijn ademhaling ging onregelmatig en hij voelde zich zwak. "Sorry, sorry, sorry" herhaalde hij fluisterend. Hij begon langzaam weer te kalmeren. "Ik vind het zo moeilijk om erover te praten zelfs na al die jaren. Niemand begreep mij, niemand deed de moeite om mij te begrijpen. "

Nolin snapte exact hoe hij zich voelde, niet omdat ze hetzelfde had meegemaakt maar meer omdat ze zelf ook haar verleden ontvluchtte. De dood en verderf die haar achtervolgde en haar snachts wakker hield." Zeg geen sorry voor iets waar je niks aan kan doen. Ik hoef geen moeite te doen om jou te begrijpen, ik hoef alleen maar te luisteren en als dat nu niet gaat dan wachten we tot je het wel kan vertellen." Haar lippen vonden de zijne en teder kuste ze hem. Haar vingers volgde de lijn van zijn schouder terwijl de andere de laatste tranen wegveegde. Alles wat ze wilde was bij hem zijn, er voor hem zijn. Het deed haar pijn dat Eric zoveel pijn leek mee te hebben gemaakt. Dat wenste ze niemand toe en al helemaal hem niet. Tot haar grote spijt verbrak ze de kus, haar blik vond de zijne en met een zachte fluistering zei ze, " Ik ben er voor je, niets moet alles mag. Je hoeft niet te vertellen over je vrouw het mag wel. "

-
Ik zit op mijn mobiel vandaar de korte reactie

Maakt niets uit ^^
---
Ergens was dat zwakke, naïeve jongetje er nog. Ergens, maar wel onbereikbaar en onzichtbaar. Onvindbaar, tenzij je hem door en door kende. De diepste krochten van zijn ziel, daar school nog een piezeltje licht. Wachtend op de genadeklap die zijn menselijkheid geheel uit zou doven. Hij leek alles te verbergen diep vanbinnen echter bleef hij zich altijd verantwoordelijk voelen voor haar dood. Hij verdiende het niet om te leven. Haar lippen gaven een rustgevend gevoel waarbij zijn tranen langzaam begonnen op te drogen. Hij stopte met huilen. Alles aan Nolin zorgde ervoor dat Eric nog diep van binnen een hart had. Dat hij zich voor een moment zichzelf geen monster vond. Hoe snel haar lippen op de zijne waren gedrukt, hoe snel deze aanraking weer was verdwenen. Hij keek met neergeslagen naar de grond. "We kregen ruzie..." Sprak de man zachtjes. "We hadden nooit ruzie en ik had zulke gemene dingen tegen haar gezegd. Dingen wat ik niet meende alleen nam de woede mijn lichaam over. Ik had zoveel spijt toen zij de deur uit rende in de stormende regen."