Huize der Adel - gedeelte Eric, rijk van de steenbok

Nolin slikte moeizaam, de tranen stonden ook erg hoog bij haar. Niet dat ze er nu asn toe ging geven. Nu moest zij juist sterk zijn, voor hem. Ze hield onbewust haar adem in en luisterde aandachtig naar wat hij verder vertelde. Haar hand had die van hem gevonden en ze bracht hem naar haar mond, ze kuste iedere knokkel en streelde zachtjes als geruststelling. De laatste keer dat zij ruzie had was te lang geleden, het deed haar pijn dat ze dus blijkbaar al zo lang al niet meer echt met mensen om ging. De laatste keer was dacht ze met haar broer. Bij die gedachte beet ze zacht op haar lip en sloot haar ogen even. Het was moeilijk in verleden tijd over hasr familie te denken. Ze hoopte eigenlijk nog steeds dat het een nachtmerrie was. Ondanks dat Eric ervoor zorgde dat de nachtmerrie minder eng was. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen en was bang voor het einde van het verhaal. Dat was eigenlijk vooral omdat ze zo'n voorgevoel had van hoe het zou aflopen. Ze opende haar ogen weer en tilde zijn kin op met haar vrije hand zodat ze hem kon aankijken. "Je hebt haar niet de dood in gejaagd. Weet dat je een goed persoon bent, je vreet jezelf op van binnen. Ik weet dat het moeilijk te geloven is nu, misschien veranderd dat gevoel niet, maar zij heeft het je waarschijnlijk alleen vergeven. Zij zou toch ook wel willen dat je iets maakt van je leven? " Van zijn kin gleed haar hand over zijn wang langs zijn lippen.

Zijn groene ogen leken zijn glans te hebben verloren wanneer hij over zijn verleden vertelde. Wanneer hij Nolin vertelde over die vreselijke nacht. Dat hij haar was gaan zoeken maar daarna het nieuws te horen kreeg. Marlene herkende je niet meer door de bliksemschicht die haar wist te raken die avond. Het zien alleen had ervoor gezorgd dat Eric dagenlang de toilet bezocht. Hij had Marlene niet eens kunnen vertellen hoeveel hij van haar hield of dat hij de woorden nooit had gemeend die avond. "Het ergste is nog dat wij met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Dat ze overstuur is gestorven met woorden wat ik niet meende. Ik...Ik had haar niet eens kunnen vertellen hoeveel ik van haar hield." Hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. "Je hebt haar niet de dood in gejaagd. Weet dat je een goed persoon bent, je vreet jezelf op van binnen. Ik weet dat het moeilijk te geloven is nu, misschien veranderd dat gevoel niet, maar zij heeft het je waarschijnlijk alleen vergeven. Zij zou toch ook wel willen dat je iets maakt van je leven? " Eric keek haar met een zwakke glimlach aan. Zijn gekwelde sprak boekdelen. Je zag aan zijn houding en blik dat hij het op de dag van vandaag zichzelf nog verweet. "Mensen hebben vaak hetzelfde gezegd ook al waren er genoeg die mij de schuld gaven. Ik ben deels hier verantwoordelijk voor geweest Nolin. Als wij geen ruzie hadden gehad dan was zoiets nooit gebeurd."

Hoe meer ze naar Eric keek hoe duidelijker het werd dat hij van haar hield, Marlene was zijn ware liefde geweest, waarschijnlijk was zij een schamele troost voor nu. De pijn in zijn ogen, een soort afwezigheid van zijn ziel. Weggevlucht omdat de pijn te ondragelijk werd van zijn verlies. Nolin begon een beetje radeloos te worden, ze wist zelf ook dat het moeilijk was en dat ze kon zeggen wat ze wil tegen hem maar dat hij toch niet zou luisteren, het is ook zo vaak bij haar gebeurt. Nolin je komt wel over je familie heen, wij zorgen wel voor jou, werd er dan tegen haar gezegd en ze verklaarde mensen voor gek dat die zoiets zeiden, ze had haar ouders en vooral haar broer kunnen redden, ze had hun kunnen helen, zichzelf misschien opofferen, er waren zoveel manieren geweest om hun te helpen maar ze had geen enkele gedaan. Ze was egoïstisch geweest en was weggegaan zodat ze zichzelf kon redden." Eric," Haar stem klonk als fluweel, haar blik rustte op een punt langs de man," ik kan nu niets tegen je zeggen dat ervoor zorgt dat je van gedachte veranderd, het enige wat ik nu kan doen is er voor je zijn. Je moet niet kijken naar hoe het misschien anders zou zijn gelopen want dat weet je niet, dan zou je net zo goed kunnen zeggen, was ik maar nooit geboren dan had je haar niet de dood in gejaagd, maar dan had je haar ook niet de gelukkigste vrouw op de wereld gemaakt. Ze hield wel van jou, dat weet ik zeker." Haar ogen waren wazig, niet echt duidelijk een emotie vanaf te lezen, haar handen lagen in haar schoot, voor het eerst waren ze niet bezig met Eric gerust stellen en troosten. Ze wist toch namelijk al dat zoiets altijd moeilijk zou zijn. Iedereen zou hier moeite mee hebben, niet gek ook." Wil je anders vertellen over Erica, hoe is zij ontstaan?"

De stem van Nolin klonk als muziek in zijn oren. Zo prettig om naar te luisteren. Het gaf hem de nodige troost en de juiste stimulans om door te gaan met spreken. Hij vond het prettig om er met iemand over te praten die hem van niets verweet. Nolin was hem een luisterend oor, iemand waar hij de schouder van mocht lenen. Hij wilde het alleen niet te lang over Marlene hebben om Nolin dadelijk niet de verkeerde indruk te geven. Alles wat hij voor Marlene voelde was omdat het zijn eerste liefde is geweest. Wat hij voor Nolin voelde moest de man nog ontdekken. Hij vond het wel fijn om in haar aanwezigheid te zijn. "Je hebt gelijk..." Zei de man zachtjes. Hij keek haar met dankbare ogen aan. Dankbaar dat het lot haar op zijn pad had gewezen. "Bedankt..." Hij streek met zijn duim langs haar hand en knikte. "Erica... Toen Marlene stierf ben ik soort van doorgedraaid." Dit was iets waar Eric niet graag over sprak. "Ik was mijzelf kwijt op dat moment. Ik kon haar dood niet vertrekken en in het gesticht gebeurde het opeens. Ik begon vrouwenkleding heel leuk te vinden, leende make-up van anderen. Doordat begon ik langzaam in iemand te veranderen die ik niet wilde zijn. Ook al bood Erica te troost. Zij gaf mij de kans om van mijn problemen, van mijn verdriet te kunnen ontvluchten. Als Erica verschijnt dan zweef ik in een soort vergetelheid. Dan lijkt het net of ik voor een moment niet besta. Dan kan ik nergens over denken of piekeren. Je moet mij vast gestoord vinden niet waar?"

Nolin slikte moeilijk, toch probeerde ze goed te luisteren en niet gelijk te oordelen. Het is namelijk zo dat zij niet kon weten hoe zoiets voelde, iedereen had een andere manier om over zoiets heen te komen." Gestoord zal ik je nooit vinden, het is een aparte manier van over dingen heen komen. Ik mag niet oordelen omdat ik niet zo dingen aanpak." Ze begon zachtjes op haar lip te bijten en dacht even diep na, haar gedachtes gingen naar of hij nu werkelijk hier overheen zou kunnen komen of dat hij Erica zijn hele leven lang bij zich zou dragen. Ook dacht ze aan hoe zij de dood van haar familie had aangepakt, ze was gaan schrijven en zichzelf wegcijferen. Ze durfde daarom geen nee tegen mensen te zeggen." Iedereen heeft zijn eigen aanpak, ik had je toch verteld dat ik geen nee durf te zeggen, ik denk dat het mijn manier van met de dood overweg gaan, ik ben anders bang dat ik de verkeerde beslissingen maak, daarom ga ik altijd maar mee met andere mensen." Ze merkte nu pas dat ze naar een onzichtbaar punt aan het staren was en keek met een lieve en onzekere glimlach naar Eric," We komen er samen wel uit, ik wil je met alle liefde helpen, als je mijn hulp nodig hebt natuurlijk."

"Ik neem het je niet kwalijk als je mij een freak vindt." Dat vonden de meeste die dit verhaal hoorde. Op zijn werk hadden zijn collega's hem ook heel vreemd aangekeken. Zolang hij niet als vrouw verkleed kwam vonden ze het prima zo. Eric was geen slechte vent, hij had gewoon zijn grote liefde verloren. "Ik... Ik weet ook niet hoe zij is ontstaan. Het is beter te verwoorden als ik zeg: ik heb er geen invloed op. Ze komt en gaat wanneer zij wilt. " De man begon nu aandachtig naar Nolin te luisteren. Nu begreep hij ook waarom zij geen nee durfde te zeggen, een logische verklaring. "Dat klopt. Iedereen heeft zijn eigen manier om een dood te verwerken echter is dat van mij heel apart. Maar zoals ik al eerder zij: het gebeurde gewoon zonder dat ik er iets vanaf weet. En toe ik wist hoe het in zijn werk ging heb ik Erica vaker gebruikt als toevlucht. " Hij vond Nolin op dit moment een steun wat hij niet kwijt wilde. Hij deed zijn armen om haar middel en tilde haar zo op zijn schoot. Zijn lippen taste zachtjes haar hals af en hij glimlachte. "Ik ben blij dat ik jou ontmoet heb."

Nolin probeerde zijn woorden tot zich te nemen maar ze werd afgeleid door de zachte lippen in haar nek, de armen om haar middel en de warmte van Eric zijn lichaam." Ik vind het geen probleem alleen, zou je kunnen proberen Erica alleen je lichaam te geven als ik er niet ben, ik mag haar niet zo. Ze was niet bepaald aardig geweest tegen me, waarom mag ze me niet trouwens? En ik ben ook blij dat ik jou ontmoet heb! Alleen maak je me te vaak blozen." Terwijl ze dat zei, voelde ze haar wangen weer rood worden en ze schoot in de lach, het was een vrolijke maar zachte lach. Met een elegante beweging, die ze onbewust maakte, legde ze haar armen om zijn nek heen en begon met zijn vlecht te spelen. Zijn haar was om jaloers op te zijn, het was schitterend en stond hem ook echt geweldig." Knip nooit je haar af, het is te mooi om te veranderen." Langzaam streek ze een plooi uit haar jurk.

Hij kon het zich voorstellen dat Nolin niet graag wilde dat Erica verscheen in haar aanwezigheid. Na alles wat de vrouw had aangericht vond hij het niet meer dan logisch. "Als ik jou bij mij heb dan is er geen reden om te vluchten. Niemand heeft mij in tijden zo levendig laten voelen als jij." Dat laatste fluisterde hij zachtjes in haar oor. Hoe laat was het nu? Hij keek naar de klok die aan de muur hing. Bijna 18.00 uur. Dat betekende dat hen zo werden geroepen voor te gaan eten. Eric hoefde nooit zelf te koken, zijn eigen was te doen of iets in het huishouden. Wat een leven. Toch was hij de slechtste niet en gaf hij zijn personeel wel vaker vrij. Een wasje zelf doen was voor hem niet zo moeilijk. Als hij zag hoe de kinderen deden van zijn 'oom' dan kregen die later een gigantisch probleem. Ook al zouden ze nooit arm worden dus worden ze hun hele leven verwend. Als hij kinderen had gehad, dan deed Eric een ander manier van aanpak gebruiken. "En ze mag je niet omdat Erica zich bedreigd voelt. Zij wilt niet verdwijnen." Het klonk zo stom om dat te zeggen echter leefde Erica haar eigen leven in hem. "Ik vind het trouwens leuk als je bloost." Hij drukte zijn lippen tegen haar wang die warm aanvoelde doordat ze zo bloosde. "Jouw wens is mijn bevel, prinses." Zei hij op een plagende toon met een verleidelijke ondertoon. Er werd op de deur geklopt en Eric wist dat het tijd was. "Zullen we beginnen met dineren?"

De warme adem van Eric kriebelde tegen de huid bij haar oor en er ging een rilling over haar rug." Het doet me goed dat te horen, ik voel me ook weer als herboren als ik bij jou ben. Een beetje zoals ik was voordat mijn tweelingbroer overleed." Toen hij het had over de reden waarom Erica haar niet mocht begon ze pas te snappen wat Erica had bedoeld met dan verdwijn ik voorgoed. Ze dacht dat het dan een soort diepere gedachte was maar nu begonnen de puzzelstukjes een beetje in elkaar te vallen. Ze wilde op haar lip gaan bijten maar bedacht zich gelukkig nog optijd dat Eric dat niet mooi vond voor haar lippen. Er kwam een kleine scheve glimlach op haar gezicht bij zijn woorden over dat haar wens zijn bevel was. De plek waar zijn lippen haar wang aakte zorgde voor een warm gevoel van binnen, bijna alsof er levende wezentjes in wonen, vlinders ook wel genoemd. Haar hart sloeg een slag over toen er op de deur werd geklopt, die had ze niet verwacht. Je kon duidelijk van haar gezicht aflezen dat ze geschrokken was," Eten? Maar ik heb nog geen eten gemaakt, jij bent de hele tijd hier geweest en Lenny kan volgens mij niet eens koken...." Dit was ze niet gewend, dat er voor haar eten werd gemaakt. Ze zou er heel erg aan moeten gaan wennen dat ze helemaal niks in het huishouden meer zou hoeven doen. Met een langzame beweging ging ze van zijn schoot af en keek even om zich heen, ze had de ruimte nog niet echt goed bekeken, ze had alleen maar oog gehad voor Eric, het was net als de rest van het huis, schitterend. Eric kon zeggen wat hij wilde, maar ze geloofde nog steeds niet dat zij hier mocht zijn, dit was ver boven haar stand en ze voelde zich hier eigenlijk misplaatst.

"Ik denk dat het lot ons heeft samengebracht omdat wij blijkbaar beide de weg een beetje kwijt maren. Jij minder dan ik maar dan nog. Het moet iets betekenen dat wij elkaar tegen het lijf zijn gelopen. Wie had gedacht dat een ontmoeting zo had kunnen verlopen? Ik niet. Had zelf al de hoop opgeheven om nog te hechten aan mensen." Eric speelde met een lok van haar bruine haren die hij vervolgens achter haar oor rustte. Er kwam een kleine scheve glimlach op haar gezicht wat haar goed stond. Hij vond haar glimlach prachtig en zou niet moe worden om telkens naar haar te kijken. Alles aan Nolin fascineerde hem. Ze reageerde lichtjes geschrokken door het geklop op de deur. "Eten maken? Nolin je wordt hier in de watten gelegd." Een glimlach sierde op zijn gezicht. "Je hoeft niet te koken want dat wordt al voor ons gedaan. Is dat geen luxe? Bijna niets in het huishouden hoeft gedaan te worden daar heb ik mijn personeel voor." Hij vond haar onschuldigheid zo schattig dat Eric het niet eens wist te beschrijven. Hij knuffelde haar liefjes. "Geniet hier maar van want dat kom je niet vaak tegen. Het werd eens tijd dat je op de watten werd gelegd. Kom." Hij pakte haar hand vast om haar zachtjes mee te trekken. Ze liepen de trappen af naar beneden richting de eetkamer. "Lenny, kom je ook?"

Hoe graag Nolin er ook van wilde genieten, luxe was niet iets dat ze al te leuk vond, ze voelde zich dan altijd te slecht voor de luxe. Alleen durfde ze dat niet tegen Eric te zeggen want die leek het heel fijn te vinden dat Nolin hiervan kon genieten. De woorden en de bewegingen hadden haar warm gemaakt van binnen en er kwamen weer blosjes opzetten. Ze glimlachte liefelijk naar hem en drukte nog snel even een kusje op zijn wang voordat ze samen de kamer verlaatten. Het woord hechten zorgde voor een kleine paniekaanval binnenin Nolin, was dat wel slim om te doen. Natuurlijk was ze allang gehecht geraakt aan Eric, maar wat als hij wegging, of haar kwetste, zou ze dat wel kunnen overleven? Ze was zo ontzettend bang dat ze het niet kon overleven, dat het haar nog verder naar beneden trok dan de dood van haar tweelingbroer. Hij was haar alles geweest en nu was Eric dat, nog niet zo extreem als haar broer, toch kwam hij erg dichtbij. In gedachte verzonken liep ze hand in hand met Eric naar beneden en in de hal kwam ze Lenny tegen, die met hun mee ging naar de eetkamer.

Na lang twijfelen opende Lenny zijn mond," Wat is er met jullie twee? Er is iets anders... Eric ik heb je gewaarschuwd he! Als ik te horen krijg dat je haar pijn doet dan zorg ik dat je leven een hel wordt." Lenny was in de laatste paar weken erg goed bevriend geraakt met Nolin, hij had haar zelfs een beetje leuk gevonden, ondanks dat hij wist dat zij hem niet leuk vond op die manier. Even onderzocht hij haar gezicht en besloot dat er iets heel anders was aan Nolin, hij wist alleen niet zo goed of dat negatief of positief was. kort knakte hij zijn vingers en keek toen terug naar Eric.

Eric was altijd veel bezig geweest met woorden, ze uittesten, ze gebruiken om mensen te beschrijven. Maar om Nolin te beschrijven schoten woorden haast tekort. Ze was de schaduwzijde van een medaille, de achterkant... Ze was de volgende morgen, ongrijpbaar, onaantastelijk maar altijd aanwezig. Een begrip wat er altijd was, maar hoe dichtbij je het ook naderde, de achterkant van iets aanschouwen kon niet op natuurlijke wijze, de volgende morgen verschoof steeds als je er net aankwam. Zijn tong over zijn lippen, bevochtigde de droge huid. Haar hand voelde warm aan, haar vingers zo zacht als de lakens van zijn bed. Alles aan Nolin prikkelde zijn zintuigen. Hij begon langzaam weer te leven. Wanneer ze beneden aankwamen kreeg Eric meteen een golf van woorden over zich heen. Afkomstig van Lenny die het goed bedoelde. "Ja daar weet ik alles van Lenny. Je weet dat ik Nolin nooit opzettelijk pijn zou doen toch?" De knakkende vingers van Lenny voorspelde vast niets goed. "Maak je geen zorgen Lenny. Ik en Nolin zijn hele goede vrienden niet waar?" Hij noemde het woord vrienden om Lenny niet overstuur te maken. Hij wist dat de jongen gevoelens had voor het meisje. Ze leek iedereen wel te kunnen betoveren. "Zullen we aan tafel schuiven anders wordt het eten nog koud."

Nolin moest even haar lach inhouden, natuurlijk was het lief bedoeld, maar de woorden van Lenny werkte op haar lachspieren. Ze pakte even de hand van Lenny vast en kneep er even in voordat ze hem weer losliet," Het is goed Lenny, ik mag Eric heel erg en ik weet dat hij het meent." Ze liet ook maar even de hand van Eric los, ze zouden toch niet de hele tijd elkaars hand vast kunnen houden, ondanks dat Nolin dat erg graag zou willen.

Lenny besloot het te laten, als Nolin zei dat er niets was dan moest hij dat maar als voor lief nemen. Hij nam plaats aan de tafel tegenover Eric en Nolin." Je hebt een mooi huis Eric. Ik voel me vereerd dat ik hier mag blijven. Mijn ouders zouden je erg mogen." Zijn gezicht vertrok een beetje, het was moeilijk om aan ze te denken. Het zal nog wel een tijdje moeilijk worden.

Nolin ging zitten en deed haar haren in een staart om te zorgen dat ze daar straks geen last van zou hebben." Lenny ik had trouwens toch gezegd dat je niet meer je vingers mocht knakken, het is slecht voor je vingers. Ik snap dat het moeilijk is om een gewoonte af te leren, maar het is beter voor je als je deze gewoonte afleert." Ze keek daarna even kort schuldbewust naar Eric, ze was van plan te gaan stoppen met lipbijten maar het ging wel moeilijk worden.

Eric wist niet precies hoe hij hiermee moest omgaan. Erica had Nolin al pijn weten te doen. Als Lenny dat had geweten. De jongen mocht er echt niet achter komen dat Eric schizofreen was. Dat kon betekenen dat Lenny meteen zijn spullen zou pakken en vertrekken. Wat betekende dat Nolin nog sneller zou weggaan. Dit alles moest voorkomen worden. "Lenny je weet toch dat ik geen vlieg kwaad doe? Ik probeer iedereen zo veel mogelijk in de watten te kunnen leggen. Als je goed doet voor je medemens dan krijg je dat ook terug. Karma noemen ze dat wel eens. Nolin is een heel goed persoon dus haar zal niets slechts overkomen. En anders ben ik haar beschermengel." Zijn ogen zochten de hare die nu haar een tijdje bleven aankijken. Bij de volgende woorden van Lenny vertrok Eric zijn gezicht ook. "Ik had gehoopt om ze zelf te kunnen ontmoeten Lenny. Zullen we proosten op een nieuw begin? Een frisse start in onze leven? Laat de toekomst iets moois voor ons in petto hebben." Er werd champagne ingeschonken en Lenny had de leeftijd bereikt om ook een glaasje te mogen mee drinken. Eric vond het een schouderklopje waardig hoe Nolin Lenny erop wees om zijn slechte gewoonte af te leren. "Daar moeten wij ook op proosten. Dat Lenny stopt met zijn vingers knakken, Nolin met haar lip bijten en ik met mijn gekke fratsen." Hij hief zijn glas omhoog.

Nolin pakte onder de tafel toch weer de hand van Eric en kneep er even in. Hij was inderdaad echt een lieverd en probeerde in ieder geval haar in de watten te leggen. Niet dat ze dat zo fijn vond maar de bedoeling was goed geweest. Ze moest ook toegeven dat Eric een punt maakte, deed je goed tegen andere mensen en dan deden ze goed tegen jou. Niet dat ze het eens was met Eric over het feit dat ze een goed persoon was, ze deed juist heel veel dingen fout, was alles behalve perfect en stelde alleen mensen teleur. Ze werd helemaal warm vanbinnen toen Eric aangaf dat hij anders haar beschermengel wilde zijn. Ze wilde niets liever en glimlachte verliefd naar hem. De jongedame was het helemaal eens met Eric, proosten op een nieuwe start, dat was een perfecte proost, toch was ze bang dat het moeilijker was dan hoe het werd gezegd door hem." Proost op een nieuw begin en op het afleren van oude gewoontes." Ze tikte haar glas tegen die van Eric aan en die van Lenny, daarna nam ze snel een slokje. Alcohol was de enige zonde die ze niet erg vond te doen. Ze dronk eigenlijk haast iedere avond een glaasje wijn. Misschien niet het beste wat je kon doen maar het kalmeerde haar.

Lenny besloot dat Nolin er eigenlijk erg gelukkig uitzag en vond daarom dat hij het onderwerp moest laten rusten. Eric zou vast wel iets goeds hebben gedaan, anders was ze niet gelukkig. Ook hij stemde in met Nolin en Eric over het idee van een nieuw begin en het afleren van oude gewoontes." Sorry Nolin, ik was vergeten dat het een ziekte kon opwekken. Ik ga mijn best doen." Lenny nam een slokje van zijn champagne maar zette het ook gelijk daarna neer. Hij was niet echt een alcohol drinker, hij vond het geen fijn gevoel om zichzelf te verliezen en geen grenzen meer te hebben.

De man keek verbaasd naar de kant van Nolin toen zij zijn hand vastpakte onder de tafel. Haar verliefde glimlach zorgde voor een gevoel in zijn buik wat hem niet bekend voor kwam. Hoelang geleden had hij zich zo gelukkig gevoeld? Het leek of zijn geluk niet meer stuk kon. Totdat hij Erica weer in zijn hoofd hoorde. Hoe kwam hij van haar af? Hij keek naar het eerste voorgerecht wat werd voorgeschoteld. Hij bedankte zijn bediende, wachtte tot iedereen zijn voorgerecht had voordat hij er zelf aan begon. "Proost." Eric tikte zijn glas tegen die van Nolin aan en die van Lenny, daarna nam hij zelf een slok ervan. Hier kon hij echt van genieten. Zo lang had Eric niet meer geleefd. "Smakelijk eten trouwens." Hij nam tevreden nog een hap van zijn voorgerecht. "Lenny ik heb de volste vertrouwen in je. " Hij schonk de jongen een vriendelijke glimlach. "Wil je misschien wat anders drinken Lenny? Dat moet je gewoon aangeven want nu woon jij ook hier."

Lenny glimlachte met een klein beetje schaamte erin," Ik ben gewoon niet echt een alcohol drinker, een glaasje water zou heel fijn zijn." Hij nam een paar happen van het voorgerecht en keek even naar de ruimte." Ik moet toegeven dat je hier heel erg mooi woont Eric." Lenny begon door te krijgen wat er aan de hand was tussen Nolin en Eric. Het straalde er vanaf, Nolin leek te zweven en Eric leek een vuurvliegje in te hebben geslikt. Hij wilde alleen wel graag wachten met toegeven dat hij wist dat die twee verliefd waren op elkaar, hij wilde het eigenlijk van hun zelf horen.

Nolin keek naar haar eten, maar had eigenlijk geen honger. De vlinders in haar maag zorgde ervoor dat er geen plaats meer was voor eten. Haar vingers streelde de hand van Eric en ze nam nog een klein slokje van haar champagne. Ze wilde bijna zelf opstaan en een glaasje water voor Lenny halen, maar een dienstmeisje was haar voor. Het voelde heel raar om door andere bediend te worden, misschien kwam dat voornamelijk omdat ze vroeger aangeleerd kreeg dat ze altijd alles zelf moest doen. Haar moeder had haar al jong leren koken zodat ze later voor haar eigen man kon koken. Uiteindelijk nam ze toch een klein hapje van haar eten, maar het smaakte niet zo lekker als het zou moeten smaken. Waarschijnlijk omdat ze het niet zelf heeft gekookt.

De bediende had gehoord dat de jongen niet zoveel van alcohol hield. Zij ging gauw een kan water voor hem halen die ze voor zijn neus neerzette. 'Vers water van de beste bronnen hier in de omgeving.' Ze glimlachte vriendelijk voordat zij zichzelf excuseerde. De man glimlachte naar de jongen die tegenover hem zat. "Fijn om te horen. Ik wou dat iedereen in deze luxe kon leven want sommige krijgen maar een sneetje brood per dag. Het hoeft niet zoals mij te zijn maar gewoon beter als de armoede waar de meeste mee te maken krijgen."Eric keek naar het bord van Nolin die nog niet was aangeraakt. "Nolin vind je het niet lekker?" Vroeg Eric met een bezorgde toon. "Anders zal ik de bediende wel iets anders brengen." Hij vroeg zich af waardoor het kwam waarom het meisje niet deed eten. Hij kneep zachtjes in haar hand met zijn groene ogen op haar gericht.

---
sorry voor zo weinig...
inspiratieloos

Nolin schudde haar hoofd op zijn vraag of ze het niet lekker vond," Het lijkt me heerlijk schat, maar ik kan het gewoon niet opeten, ik weet niet of het wel bereid is zoals ik het eet. Dat klinkt raar ik weet het maar ik kan er gewoon niet tegen als ik niet zelf heb gekookt. Het voelt dan gewoon verkeerd aan. Het spijt me als ik klaag, ik euhm.. doe maar alsof ik niks heb gezegd." Om kracht bij haar woorden te voegen nam ze een grote hap en begon te kauwen terwijl ze probeerde het ook echt lekker te vinden. Iets wat niet echt lukte maar ze had het idee dat je dat niet heel duidelijk aan haar kon zien. Ze liet de hand van Eric los en legde haar hand op tafel neer. Ze voelde zich ongemakkelijk zo tegenover Lenny en in een veel te groot huis. Ze miste de bank waar ze op aten en de dokter waar ze normaal altijd mee aten. Dit was gewoon geen leventje voor haar en ze vroeg zich af of dit uberhaupt ooit voor haar ook echt het leventje zou worden. Hoe graag ze ook bij Eric wilde zijn, ze kon niet tegen de luxe.

Lenny probeerde de ongemakkelijke stilte die was gevallen te doorbreken door vrolijk verder te praten," De vrouw die me rond had geleid was erg aardig en heel lovend over je Eric! Ze vertelde over je vrouw, maar ze zei dat ik jou er maar naar moest vragen omdat zij er eigenlijk niks over mocht zeggen. Of in ieder geval ze vond het ongepast om zonder jouw toestemming het erover te hebben." Hij at wat van zijn eten en nam af en toe een slokje water gewoon om zichzelf bezig te houden.

" Het lijkt me heerlijk schat, maar ik kan het gewoon niet opeten, ik weet niet of het wel bereid is zoals ik het eet. Dat klinkt raar ik weet het maar ik kan er gewoon niet tegen als ik niet zelf heb gekookt. Het voelt dan gewoon verkeerd aan. Het spijt me als ik klaag, ik euhm.. doe maar alsof ik niks heb gezegd." Hij forceerde een pril, zuinig glimlachje op zijn smalle lippen terwijl hij zijn best moest blijven doen om zo zeker mogelijk over te komen. Hij wilde er alles aan doen om Nolin naar haar zin te maken. "Ik begrijp wat je bedoelt Nolin. Ik neem het je ook niet kwalijk. Ik weet alleen niet hoe ik dit kan veranderen." Verontschuldigend krulden zijn mondhoeken om tot een nauwelijks zichtbaar glimlachje. De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Hij wilde Nolin niet forceren tot iets waar zij niet in staat voor was. Zij was gewend met zo'n min mogelijk luxe. Dit leventje waar hij in leefde is iets heel anders. Zij had altijd op de linkse pad gelopen terwijl Eric op de rechtse liep. Ze moesten een evenwicht vinden zodat ze beide in het midden zouden lopen. "Ik weet wat ik kan doen. Wil jij morgen anders voor ons koken? Dan geef ik mijn personeel vrij, vinden hun ook wel eens fijn. Ik betaal ze uiteraard door anders kunnen ze hun gezin niet onderhouden. Ook hun moeten brood op tafel hebben." Wanneer Lenny begon te spreken viel zijn vork uit zijn handen bij het woord 'vrouw'. Meteen keek Eric met grote ogen op naar Lenny. "Ah mijn vrouw." Mijn trillende vingers pakte hij zijn vork weer op zodat hij een hap kon nemen van zijn maaltijd. "Zij is al een aantal jaren geleden gestorven."