Het huisje net buiten Legolas - Het rijk van de Ram

''Hmm..'' Dani liet Sheila's woorden tot haar doordringen. Ze had redelijk veel inlevingsvermogen dus kon zij zich redelijk inleven. ''Oké... zullen we onze teleskine krachten dan gewoon allebei aanhouden? Eerlijk gezegd vind ik het niet zo prettig om die heel de tijd proberen uit te schakelen, het lukt me niet echt zo goed.'' Ze liet een korte stilte vallen, om na te denken. ''Ik ben trouwens blij dat wij dezelfde bijkracht hebben. De meeste mensen lijken niet te begrijpen hoe het voelt om zoiets te bezitten.'' Ze forceerde een klein glimlachje op haar gezicht en legde een paar afgespoelde borden en bestek op tafel.

"Ik vind het geen probleem." Beantwoordde Sheila haar glimlcahend en ze knikte even. "Dat gevoel ken ik, hoewel het wel steeds beter gaat nu ik er erg veel mee train." Zei ze glimlachend. Ze maakte de spullen rustig weer schoon en knikte begrijpend. "Ja, de meesten denken er alleen maar negatief over. Sommigen werden er zelfs kwaad om toen ik hun gedachten las. En soms doe ik het niet eens expres." Zei ze met een klein glimlachje. Ze keek even naar Dani en glimlachte toen tevreden.

Dani wierp een blik naar buiten en zag de zon, die langzaam onder begon te gaan. ''Het begint zo te zien al donker te worden. Wij zijn net op tijd klaar met de afwas.'' Ze droogde haar handen zorgvuldig af met een handdoek, waarna ze alles netjes op zijn plek terug zette. Ze wilde geen rotzooi achterlaten voor Madeline (eigenaar van het huis), die zij dan naderhand zelf zou moeten opruimen. ''Ik vraag me eigenlijk af waneer Madeline thuis komt. Ze zei dat ze hooguit drie dagen weg zou zijn, maar bij haar weet je het nooit,''zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Sheila.

"Gelukkig maar." Zei Sheila glimlachend. Ze droogde de laatste dingetjes nog af en ruimde de handdoek toen netjes op. Daarna keek ze even naar Dani en luisterde ze naar haar woorden. "Ze klinkt als iemand die erg graag reist." Zei Sheila rustig en glimlachend. Ze ging op de bank zitten en keek even naar Dani, met een glimlachje. Rustig keek ze naar buiten terwijl ze rustig nadacht. "Dit doet me echt goed weet je, ik voel me al meer mezelf dan dat ik in weken gevoeld heb." Zei ze zachtjes.

Dani ging in een kleermakerszit op de grond zitten. ''Ja, ze is nogal een apart geval... Ze is heel impulsief en raakt daardoor altijd in de problemen. Ondanks dat is zij een harde werker, vandaar dat zij alle twaalf de rijken mag rondreizen om diverse bedrijven te vertegenwoordigen.'' Ze keek Sheila recht in haar ogen aan en glimlachte voorzichtig. ''Dat is fijn om te horen. Je verdient een goed leven, want jij bent een goede persoon.'' Ze liet haar haar in haar gezicht hangen, zodat Sheila haar gezichtsuitdrukking niet zou kunnen zien.

Sheila luisterde er naar en knikte even. "Ik ken dat wel, van voor alles." Zei ze lachend. "Ik raakte ook vaak in aparte situaties, maar ik ben niet zo'n harde werker." Zei ze zachtjes. Ze glimlachte even en knikte toen. "Voor jou geldt hetzelfde hoor." Zei ze vriendelijk. Ze bekeek Dani en glimlachte tevreden, waarna ze haar ogen even sloot om na te denken over wat ze na dit alles zou gaan doen. Sheila had geen enkel idee ervan. Zachtjes beet ze op haar onderlip en dacht even aan Dain.

Dani had ze verandering in Sheila's gezichtsuitdrukking gezien, maar zei er niets over. Ze wilde de vrouw niet lastigvallen met haar gepraat en de stilte ermee verpesten. Nu en dan vond zij het wel fijn, een verfrissende variatie. Zij was ook niet het type dat honderduit praatte. Het was een van de weinige keren dat haar hoofd helemaal leeg werd. Ze wilde ook helemaal nergens aan denken. Dat zou het moment alleen maar verpesten. Het enige waarop zij zich concentreerde was haar eigen ademhaling.

Sheila zakte stilletjes weg in overpeinzingen. Ze dacht even na, aan Dain, aan alles. Ze zuchtte kort even en keek daarna even naar Dani. "Ik ga denk ik maar slapen" Zei ze zachtjes. Haar hoofd zat vol na zo'n dag van ontspanning en eigenlijk had ze daar nu even geen behoefte aan. Kalm keek ze naar de grond en daarna even Dani. Een onzeker glimlachje speelde even rond haar lippen en ze knikte tevreden. Ja, slapen zou haar goed doen,.

Heel even mijn vorige post herschreven zodat dit ook weer afgesloten is
------

Dani keek heel even op toen de stilte verbroken werd. ''Slaap lekker,'' zei ze vriendelijk. Ze bleef zitten waar zij zat totdat Sheila weg was. De gedachte dat Sheila beter af zou zijn zonder haar had haar de meester gemaakt. Ze pakte haar spullen zorgvuldig in en liep stilletjes de nacht in zonder om te kijken. De deur achter haar viel zachtjes in het slot. Op de eettafel had zij een briefje neergelegd zodat de vrouw niet zou denken dat zij ontvoerd was of iets dergelijk. Sorry, dat ik zo plotseling weg ben gegaan. Ik heb wat dingen, die ik afhandelen moet. Ik hoop je snel weer te zien.