Het rijk van de Schorpioen - Een plein in Talia

"Eén van hen viel me aan," zei Jack en hij dacht terug aan het meisje met wie hij eerst sneeuwballen op doelen had gegooid en die hem daarna had aangevallen. "Ik probeerde informatie te krijgen, maar toen ik me niet aan wilde sluiten viel ze aan." Hij stond op en keek naar het kunstwerk dat hij van de vijver had gemaakt. "Maar misschien moet ik je daar ergens anders over vertellen, want jij weet kennelijk net zo weinig als ik wist." In zijn hoofd riep hij Belle en terwijl hij wachtte tot ze er was, keek hij naar de jongen en zijn draak. Hij praatte al meer dan normaal, omdat hij het nu nodig vindt Twaalvers in te lichten over het Dertiende Rijk, voor ze eenzelfde aanvaring kregen als hij en er misschien minder gelukkig vanaf kwamen. Belle kwam door de lucht aangerend en landde aan het begin van het plein, zodat ze uit kon rennen en naast Jack. Die stuurde zijn staf omhoog en zo kwam hij op Belles rug te zitten, met zijn beide benen aan dezelfde kant. Belle keek op toen ze de andere draak weer zag en pronkte met de ketting die tegenwoordig om haar hals hing, het gouden ijskristal dat ze van hem had gekregen.

Alles in Kian vertelde hem dat het verstandig was om te luisteren, gealarmeerd hoorde hij de woorden van Jack aan. Een van hen had hem aangevallen.. Het was geen sprookje. Het was de ruwe werkelijkheid. Er waren echt jagers die het rijk over probeerden te nemen, mensen die zijn vrijheid in gevaar brachten. Hij rolde onwillekeurig met zijn spieren, alsof hij de eerste de beste die hem aanviel meteen wilde vermorzelen. Astor keek ondertussen de andere kant op, hij had de andere draak al aan zien komen. Het magische wezen landde naast de jongen en pronkte met haar ketting. De gouden draak gromde even tevreden toen hij zijn gave aan de ketting zag hangen. Hij staat je goed. Gromde hij haar toe. Hij had echter niet zoveel tijd om er over door te gaan, want Kian sprong al op zijn rug en spoorde hem aan op te stijgen. Astor gromde zachtjes en spreidde zijn vleugels.

Belle keek de andere draak aan. "Dank je," zei ze met haar lieve stem. Langzaam liep ze naar de rand van het plein. Ze was niet van plan om te vliegen, want van Jack hoefden ze niet ver. Die zocht alleen een wat rustiger plekje waar hij gemakkelijk kon zitten. Gebroken benen zaten vaak in de weg en voorkwamen dat je lang stond. Hij raakte er geïrriteerd van, maar hij moest Kian vertellen wat hij wist, al was dat niet veel. En aangezien Jack alleen iets deed als hij vond dat het nodig was, was dit wel erg nodig. Met hem verdween ook de kou van het plein en zodra hij ver genoeg was, veranderde het ijs in de fontein weer in vloeibaar water en spoot hij weer vrolijk omhoog. De kou verplaatste zich met Jack met en vormde ijskristallen rond de hoeven van Belle. Na een tijdje vond ze een steegje en daar liep ze in. Jack gleed van haar rug en ging tegen de muur zitten. De plassen die er lagen waren al bevroren en daar waar zijn benen en lijf de stenen raakten, ontstonden de ijskristallen. Maar deze keer verspreidde de kou zich niet ver, hij bleef in het steegje.

De draak voelde zich net een gehandicapte op de grond, dus toen hij Belle weg zag wandelen, steeg hij op. Op die manier waren ze ook nog eens verder van de kou verwijderd.. Hij wentelde zich de lucht in en draaide in een spiraal omhoog. Hij sloeg zijn vleugels wijd open en volgde vanuit de lucht de andere draak met zijn blik. Kian hoefde zich nergens zorgen om te maken en bleef relaxed op zijn rug zitten, terwijl Astor het werk deed. De wind blies over hen heen, tot hij zag dat ze een steegje insloegen. Stoom ontsnapte uit zijn neusgaten toen hij verontwaardigd briesde. Daar kon hij toch met geen mogelijkheid landen.. Toch zakte hij langzaam naar beneden en kwam op een van de daken terecht. Het hout kraakte, maar hield hen beiden. Kian liet zich van de draak afglijden en sprong van het lage dakje, zodat hij naast Jack terecht kwam, toch bleef hij op een zekere afstand van de jongen en ontdooide een stuk ijs met zijn vuur.

"Sorry," zei Jack oprecht. Hij merkte wel vaker dat men een probleem had met zijn kou, maar dat vond hij pas een probleem als hij met iemand omging, al was dat heel oppervlakkig zoals nu. "Ga zitten." Hij gebaarde naar de muur tegenover zich. Belle zakte door haar hoge poten en ging naast hem liggen. In de schaduw van de huizen en Astor gaf haar gewei een klein beetje licht, maar dat was absoluut niet te vergelijken met hoe het verlichtte rond middernacht. "Ik neem aan dat je in de veronderstelling bent dat het Dertiende Rijk niet meer is dan een verhaaltje voor het slapengaan," begon Jack en met zijn uitdrukkingsloze ogen keek hij Kian aan. Hij was gewoon iemand aan het helpen en Kian had hem geholpen, dus hij vond dat dat hoorde.

Kian volgde zijn blik naar de muur en schudde zijn hoofd. De muur was bedekt met ijs en Kian was echt niet van plan om daar te gaan zitten. "Ik blijf liever staan.' Antwoordde hij met een schuine grijns, waarbij hij zijn blik weer op zijn koude ogen richtte. Vervolgens knikte hij. De jongen sloeg de spijker op de kop, want dat was precies wat Kian al die tijd gedacht had. Een verhaaltje om vervelende kinderen snel te laten slapen, omdat anders de dertieners zouden zorgen dat ze nooit meer wakker zouden worden.

Er was even een spoortje van een glimlach te zien op Jacks gezicht toen Kian weigerde te gaan zitten, maar dat was al snel weer verdwenen. Jack zag hem knikken. "Precies," ging hij verder. "Dat wicht dat mij aanviel zei datzelfde, maar op mijn eiland hebben we hele andere verhaaltjes voor het slapengaan." Hij keek even van Belle naar Kian. "Maar voordat ze mij aanviel, vroeg ze me om me bij hen aan te sluiten, dan zou ik veilig zijn voor verschrikkelijke folteringen in het hiernamaals." Hij keek naar Kian en vroeg zich af hoe de jongen zou reageren. Jack zelf had het eerst als een nieuwe strijd tussen godsdiensten gezien, maar hij vermoedde inmiddels dat er meer achter zat. Dat zou hij Kian ook nog wel vertellen.

Kian dacht dat hij iets van emotie op het gezicht van de jongen had ontdekt, hij leek iets grappig te vinden, maar hij kon er niet opkomen wat dat dan geweest was. Misschien was het vage lachje wel helemaal verbeelding geweest en trok de jongen gewoon wat met zijn mond. Hij liet zijn blik bij zijn ogen rusten en luisterde rustig naar zijn woorden. Van binnen borrelde echter de neiging om heel hard te gaan lachen. 'Verschrikkelijke folteringen in het hiernamaals?' Vroeg hij met een spottend ondertoontje, hij sprak als atheist. 'Was ze wel goed bij haar verstand?' Was de vervolgvraag. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand voor zo'n doel een heel land zou willen verslaan..

"Dat is dus precies wat ik ook dacht," zei Jack. "Maar ze scheen er serieus in te zijn en blijkbaar is dat de reden dat de Dertieners de woestijn over zijn gestoken." Hij keek Kian aan en legde zijn handen op de grond. Om zijn handen heen ontstonden meteen grote ijskristallen. "In elk geval, ik wilde je dus waarschuwen voor het feit dat ze er echt zijn, dat je niet voor vervelende verrassingen komt te staan. Ik geloofde het eerst ook niet, tot de vuurbollen opeens om mijn oren vlogen." Hij keek Belle even aan en beiden stonden ze ervan versteld hoeveel woorden Jack vandaag zei. Daarna keek de rendierdraak naar boven, waar de andere draak zat, en opnieuw pronkte ze met haar gouden ijskristal.

Hoe meer de bizarre situatie tot hem doordrong, hoe meer hij de gevaar van de situatie begreep. Als de dertieners de woestijn al overgestoken waren om die hogere reden, moest het wel een hele sterke drijfveer zijn. 'Ik moet zeggen dat ik het nog steeds moeilijk vind om te geloven.. Maar bedankt dat je me in ieder geval waarschuwt.' Antwoordde Kian met een scheve grijns. Hij keek omhoog, naar de richting waar de rendierdraak heen keek. Astor lag nog steeds op het dankje en keek schuin naar beneden, zijn kop rustte op zijn voorpoten en hij hield de drie beneden goed in de gaten. Al keek hij misschien wat vaker naar de roze draak dan nodig was. Het was voor hem moeilijk te begrijpen dat ze toch eenzelfde soort van een magisch wezen waren.

Jack knikte, een graag gedaan zou je nooit horen uit zijn mond. "Dat was ook de bedoeling," zei hij, terwijl hij zich met veel onmerkbare moeite omhoog wist te hijsen. "Nu moet ik alleen op zoek naar een broek die groot genoeg is om over dit gips heen te passen. Weet jij waar ik de dichtstbijzijnde kledingzaak kan vinden?" Hij leunde op zijn staf en zijn kruk en keek naar het de ijskristallen die zich rond zijn voeten en steunpunten van de kruk en staf vormden.

Astor hoorde het geluid van iemand die opstond dus met veel gekraak van het dakje hees hij zichzelf ook overeind. Hij hield zijn gebrul in, hij had nu wel door dat hij niet teveel moest opvallen. Toch zou niemand hem zo ver kunnen krijgen om zijn gouden schubben met modder te besmeren zodat hij niet opvallen zou. Hij viel nou eenmaal op, als ze daar vijanden mee zouden trekken, dan moest dat maar, dacht de draak hooghartig. Hij gaapte even en wachtte tot Kian weer naar boven zou komen. Kian keek de jongen tegenover hem schuin aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, dit is eigenlijk de eerste keer dat ik hier in deze stad ben.' Antwoordde hij naar waarheid. Hij vroeg zich af waarom de jongen nog de moeite nam om kleding te dragen, hij had het immers nooit koud. Het zou de schaamte wel zijn. Antwoordde Astor in zijn hoofd en Kian gaf een instemmend antwoord.

"Hmm, dan moet ik maar nog eens gaan zoeken," zei Jack. Belle richtte zich ook op en rende snel de steeg en daarna de stad uit. Zij viel op, niet zoveel als een gouden draak, maar ze viel wel op. En Jack wilde nu al helemaal geen vervelende aandacht trekken. Eigenlijk had hij de gedachten van Kian moeten horen, dan had hij kunnen antwoorden. Jack schaamde zich nergens voor, dus hij had eigenlijk alleen kleren aan omdat dat hoorde. Men zou hem raar aankijken en anders behandelen. Daarbij, hij verbrandde veel te makkelijk. Hij keek nog even naar Kian. "Je weet het echt niet?" vroeg hij nog, terwijl hij op zijn kruk en staf al naar de ingang van de steeg begon te lopen.

Kian keek hem even nadenkend aan, terwijl in zijn hersenen de gedachten rondgingen over wat hij eigenlijk wel wist van deze stad. Vanuit de lucht was eigenlijk zijn blik direct op de fontein gevallen, omdat hij zo'n behoefte aan water had gehad. Voor de rest had hij niet echt opgelet.. Maar hij had wel het centrum vanuit de lucht gezien en daar zouden de meeste winkels zich wel bevinden. Kian keek op, naar zijn draak, om te vragen of die er misschien wat vanaf wist. Astor antwoordde met een zachte grom en een stem in Kian's hoofd: Het centrum is hier naar links, ik kan de winkels vanaf hier zien liggen. Of er een kledingwinkel bij is, weet ik niet. Kian knikte en richtte zich weer op Jack. 'Het centrum is hier naar links, misschien dat daar een kledingwinkel bij is.'

"Bedankt," zei Jack op zijn 'gezelligste' toon, natuurlijk zo emotieloos als al zijn andere toontjes. Maar hij mocht Kian wel, al zou het voor hem lang duren tot hij daar achter kwam. Over het algemeen vonden mensen dat pas uit als ze Jack eens tegen iemand zagen praten en doen die hij pas net ontmoette. Jack krukte het steegje uit. De kou verplaatste zich mee en vulde nu de straat. Hij keek nog even achterom naar Kian, misschien zou hij wel mee willen. Al praatte Jack nooit zo veel en zag je nooit iets aan hem, hij vond het soms wel gezellig om gewoon met iemand om te gaan en te praten.

Kian knikte even en liet daarna zijn blik over zijn eigen kleding heen gaan. Eigenlijk kon hij ook wel wat nieuws gebruiken, iets wat goed zat want deze zwarte broek begon bijna uit elkaar te vallen. Nog even en hij zou zo van zijn kont afvallen, en dat was niet handig als je onderweg was, of zelfs in een gevecht verzeild was geraakt. Veel tijd om iets nieuws te halen had hij niet, omdat hij het eigenlijk ook niet belangrijk genoeg vond, maar nu volgde hij Jack en kondigde simpel aan dat hij even mee ging. Met een soepele pas haalde hij de jongen op krukken al snel in, om daarna zijn tempo te laten varen. Hij vond het lastig om naast de jongen te blijven lopen, hij voelde zich getemperd, maar toch hield hij vol. Astor steeg achter hem op en zei: 'Ik ga wel even jagen.' 'Ik roep je wel als ik klaar ben.'

Jack was blij dat Kian mee ging, vanbinnen dan. "Ik moet waarschuwen dat ik niet zo'n geweldige gesprekspartner ben," zei hij en vanbinnen had hij een scheve glimlach staan. "Maar ik ga het proberen. Dus vertel eens iets Kian, ik zal proberen te reageren." Hij keek even op en probeerde door te benen, want hij had zo'n gevoel dat Kian het te langzaam vond gaan. Maar sneller ging toch echt niet met een gebroken been, daar kon hij niets aan doen. Op hun weg gleed de kou met Jack mee. Als hij langs een ruit liep, kwamen daar ijskristallen op te zitten en die verdwenen weer als hij een stukje verder was gelopen. Hij probeerde zijn kou bij zich te houden, maar hij ging toch zeker twintig meter vooruit en terug.

Kian lachtte even zachtjes, ergens mocht hij de jongen wel, al was hij dan zo koud. Misschien was hij zelfs in het geheel wel het tegenovergestelde van Kian, aan wie je vaak meteen kon zien wat hij dacht of voelde. 'Ik heb hetzelfde.. ' Een scheve grijns gleed over zijn gezicht, maar toch deed hij zijn best om iets te zoeken wat hij de jongen vertellen kon, iets wat hem misschien wel zou interesseren. Daarom besloot hij het bij hun eerste ontmoeting te houden, zonder te beginnen over het gebroken been van de jongen. 'Weet je nog die kloof?' Hij verwachtte niet meer te hoeven zeggen dan dit. 'Er zouden beneden enorme gangenstelsels moeten lopen, ik was daar om ze te onderzoeken.' Misschien wist de jongen er wel meer van, hij had immers ook geprobeerd om naar beneden te klimmen, misschien was hij er wel om precies dezelfde reden geweest als Kian. En de man was nog steeds van plan om er alles over te weten te komen.

"Die ben ik nog niet vergeten," zei Jack droog toen Kian over de kloof begon. "Maar van die gangen wist ik niets. Ik ben daarin afgedaald omdat het er beneden lekker koel was." Hij liep langzaam verder. Stap, bonk, tok, stap, bonk, tok. Het had een bepaald ritme, al was Jack daar volledig ongevoelig voor. Je zou hem echt nooit zien dansen. Hij kon het waarschijnlijk wel, maar niet dat hij zich ooit los zou gooien. Hij merkte aan de drukte dat ze dichter bij het centrum kwamen. "Maar ik denk dat ik zo'n grot wel zou willen zien." Hij zei niet dat hij en Kian er een keer naar terug moesten gaan, maar dat sprak voor zich als je goed naar zijn woorden luisterde. In de eerste drukke winkelstraat bleef hij stil staan. "Nou, nu nog een kledingwinkel."

Kian woelde even door zijn haar en keek de jongen kort aan bij zijn antwoord, aan zijn schuine grijns was te zien dat hij de opmerking van de jongen wel grappig gevonden had, al was het zeer pijnlijk voor hem afgelopen. 'Ik zal je ze wel laten zien.' Antwoordde hij nog. Hij had de grotten namelijk gevonden, maar was voordat hij ze echt ontdekken kon al weer naar boven geklommen. Hij bleef naast Jack staan en zocht met zijn blik naar een kledingwinkel. Het duurde niet lang of hij had een zaak gevonden. Het was een niet al te grote winkel, maar toch zag het er goed uit en Kian twijfelde er niet aan of ze zouden kleding verkopen van goede kwaliteit. Hij wees in de richting van de winkel. 'Daar."

"Oké, daarheen dan," zei Jack en hij begon vooruit te lopen. Hij vroeg zich af of het niet raar was dat twee jongens samen kleren gingen kopen, maar dit was natuurlijk niet aan hem te zien en hij schaamde zich er ook niet voor. Jack kende geen schaamte. Toch wilde Jack het snel afhandelen. Hij was niet goed in ruimtes, zijn kou verspreidde daar te makkelijk. En in een ruimte als dit, waar hij dingen aan moest raken, ging het al helemaal mis. Als hij iets aanraakte, verschenen er ijskristallen op dat voorwerp. Teveel ijskristallen en het voorwerp kon gewoon gebroken worden omdat het bevroren was. En hier moest hij kleren gaan passen. Hij vroeg zich af wat het zou worden. Eenmaal binnen liet zijn uitstraling al zien dat hij geen hulp nodig had, dus er kwam geen verkoper op hen af. Hij richtte zich tot Kian. "Wat moet jij hebben?" vroeg hij op zijn leuke emotieloze toontje.

Kian zwiepte de deur open en hield hem even vast, zodat de jongen makkelijker passeren kon met zijn krukken. Hij hield even zijn adem in toen de kou van de jongen zich over zijn longen verspreidde en hij warmde zijn eigen lichaam direct op, hoeveel energie dat ooit mocht kosten. Op die manier ging de warmte van zijn lichaam, het gevecht aan met de kou van de zijne, op die manier werd het toch niet zo koud in de winkel als anders gebeurd was. Hij stapte achter Jack aan en liet de deur neervallen. Vanwege de Jack kwam er op hem ook geen verkoper af, en dat was maar goed zo. Kian hield niet echt van die types die altijd kledingstukken aan hem probeerden op te dringen. 'Een broek.' Antwoordde hij met een vage grijns terwijl hij zijn blik over zijn versleten kledingstuk liet gaan. 'En misschien ook nog iets anders warms, een trui ofzo.' Hij was van plan weer over de bergen van het rijk van de tweeling te trekken, en dan had hij iets warmers weer nodig.

Jack knikte en hij baande zich een weg richting de broeken en de truien. Hij was gewoon op zoek naar hetzelfde model broek als hij normaal droeg, maar dan een paar maten groter, zodat het over zijn gips paste. Hij kon de broek natuurlijk ook achterwege laten, hem gewoon niet aantrekken, maar dat zorgde toch voor rare blikken als hij in bewoond gebied was. Ergens in de natuur trok Jack geen broek aan met dit gips, dat was veel makkelijker. Maar dit was niet de vrije natuur. Al kende Jack geen schaamte, hij hield zich wel aan normen en waarden. Hij vond al snel een broek die voldeed aan zijn eisen en ging een pashokje binnen om het te proberen. Geen kruk om op te zitten, dus het zou nog wel duren, omdat hij moest staan, zijn been niet kon buigen en meer van dat soort dingen.

Kian volgde wat langzamer en liet zijn blik over alle kledingstukken gaan die in het winkeltje hingen. Er was verder niemand te zien. Waarschijnlijk hadden de verkoopster zich verstopt bij het zicht van de twee nogal vreemd en misschien zelfs angstaanjagend uitziende mannen. Hij liet zijn vingers over de stof heen glijden en ontdooide af en toe een t-shirt die Jack bij zijn voorbijgaan bevroren had. Kian grinnikte even. Eigenlijk zou er standaard iemand met een vuurkracht achter de jongen aan moeten lopen. De jongen zou meer kwaad kunnen doen dan hij wilde, alleen door de kou die om hem heen hing. Ook hij viste een broek uit het rek en liep naar een ander pashokje.

Met veel geworstel kreeg Jack de broek aan. Hij stapte ermee uit het hokje en probeerde daarbij niet de bevroren gordijnen te breken. Buiten de hokjes hing de spiegel. Hij stond ervoor en met zijn neutrale gezicht beoordeelde hij de broek. Niet dat het nodig was, deze broek paste, dus deze broek zou het worden. Dat was de enige reden dat er een nieuwe broek nodig was, die in de prullenbak kon verdwijnen zodra het gips eraf ging. Hij ging op een kruk zitten en wachtte met gestrekt been tot Kian naar buiten kwam. Hij dacht dat het niet slim zou zijn om gewoon te kijken in welk hokje die zat, daar werd hij vast niet blij van. Jack maakte het niets uit, maar dat was Jack. Hij deed zijn best om zijn kou bij zich te houden, maar aan de verkoopster was te zien dat dat niet helemaal lukte.