Het rijk van de Schorpioen - Een plein in Talia

Kian gleed in zijn broek. Het moest toch wel bizar zijn voor de verkoopsters om deze twee mannen in de winkel te hebben en hij zou verbaasd zijn als er een van hen hier binnen had durven blijven. Als de twee de winkel leeg hadden willen roven, waren ze daar zo toe in staat geweest. Dan hadden de mensen hier hun echt niet tegen kunnen houden, zelfs al hadden ze het lef gehad het te proberen. Hij grinnikte even en stapte het hokje uit om in de spiegel te kunnen kijken, alleen om te zien of de broek een beetje goed zat. Hij kocht het nu niet om er goed in uit te zien, maar zodat hij niet opviel in het donker. Hij keek even in de spiegel en grijnsde tevreden. Hij had zijn keuze al gemaakt. Met een simpel gebaar ontdooide hij de gordijnen van het hokje van Jack. 'Tevreden?' Vroeg hij kort.

"Nee," zei Jack simpel. "Maar het moet maar." Hij stond op, wierp een blik op Kians broek en knikte. Daarna haalde hij zijn oude uit het hokje en die nam hij mee naar de toonbank. Hij liet weten dat de broek die hij aan had de broek was die betaald moest worden en dat gebeurde dan ook snel. Zijn oude broek kreeg hij in een tasje en hij wachtte op Kian met zijn staf en zijn kruk. Uiteindelijk liep hij weer naar buiten, zodat de kou zich nu over de buitenlucht kon verspreiden en niet meer opgepropt zat in die ruimte. "Moet jij nog iets hebben?" vroeg hij en hij keek Kian recht aan. Hij keek mensen altijd recht aan met zijn ijsblauwe ogen.

Kian grijnsde brutaal. Hij mocht de directheid van de jongen wel. Hij volgde maar het voorbeeld van de jongen, zodat ze zo snel mogelijk uit de winkel konden vertrekken. De broek hield hij dus aan terwijl hij hem betaalde. De oude broek mochten ze houden of weggooien. Zo stapte hij de deur uit, geheimzinnig geroesemoes van de winkeliers achterlaten. Wie waren die twee mannen die zo net de winkel hadden verlaten? Ze wisten het niet en het zou een raadsel blijven. Eenmaal buiten aangekomen antwoordde Kian dat hij eigenlijk niets meer nodig had. 'Jij wel?' Was de vervolgvraag.

"Alleen een plaats om te slapen," antwoordde Jack. "Buiten slapen is niet geweldig met een gebroken been." Hij keek omlaag zodat hij in Kians ogen kon kijken. Eigenlijk was Jack best lang. "Maar slapen kan ik alleen, tenzij je zelf ook op zoek bent naar een plaats," ging hij verder. Hij herinnerde zich dat ze langs een herberg waren gekomen op hun weg richting het steegje, dus hij begon terug te benen naar dat plein waar ze elkaar tegen waren gekomen. Snel ging het niet en die twee kilometer die het waren, misschien nog niet eens, konden nog best lang gaan duren. Maar dat maakte Jack niet uit, hij nam overal de tijd gewoon voor.

Kian knikte. 'Ik slaap liever ergens buiten, dan midden in de stad.' Dit moest maar genoeg uitleg zijn, hij ging duidelijk niet mee op zoek naar een herberg, hij zou op zoek gaan naar zijn eigen slaapplaats. Hij floot op zijn vingers en ergens anders steeg Astor op, om zijn baas op te pikken, zodat ze verder zouden kunnen trekken. Kian was dankbaar dat de jongen hem over de dertieners had verteld, maar er was nu geen reden meer om bij elkaar te blijven. Hij liet zich door de klauwen van Astor oppikken en slingerde zichzelf op de rug van de draak. Hij stak zijn hand op, ter groet en vloog weg.

Jack knikte. Hij sliep ook veel liever buiten, maar dat stond zijn been nu even niet toe. Hij keek toe hoe Kian weggedragen werd, knikte als groet en liep daarna verder naar die ene herberg. Het duurde een uur, maar uiteindelijk was hij er.