De random bakker - Rijk van de Weegschaal

Scarlet keek even kort naar het meisje voordat ze nog een klein hapje nam en dacht even na. "Nou, ik denk dat er niet heel veel speciaals over me te vertellen valt," zei ze langzaam en bedachtzaam. Het enige wat misschien specialer was, was dat ze een element kon besturen en metaal. Dat ze een draak had genaamd Artemis en dat dit haar beste vriendin was, maar dat waren geen dingen die ze zo luid en duidelijk aan iemand zou vertellen. "Ik ben Scarlet, laat ik daar eens mee beginnen," zei ze met een klein lachje tegen het meisje.

Dani keek Scarlett een paar tellen aan voordat zij begon met praten. ''Dat zegt bijna iedereen, behalve de egotrippers uiteraard. Ik mag je wel, denk ik,'' constateerde ze met een klein glimlachje. Ze staarde wat in de verte voordat zij zich bedacht dat zij iets terug moest zeggen. ''Ik luister naar de naam Daan, alhoewel niemand dat hier doet. Je kan me gewoon Dani noemen.'' Ze miste het feit dat men haar zo noemden, het haar aan thuis deed denken. Vooral Issis had haar veel aangesproken met die naam.

Scarlet lachte even kort door wat het meisje zei. "Nou, dank je," zei ze tegen haar en haalde haar schouders op. "Er valt wel wat te vertellen, maar geen bijzondere weetjes, denk ik." Ze haalde haar schouders op. "Aangenaam, Dani," voegde ze eraan toe. Zij zou mensen ook niet meteen bij hun bijnaam noemen, misschien als ze mensen beter leerde kennen. "Ik kom uit het rijk van de stier," zei ze tegen haar. Ze was dol en trots op haar rijk, sterke mensen en het was haar thuis.

''Hetzelfde geldt voor jou.'' Er verscheen een voorzichtig glimlachje op Dani's gezicht. ''Hoe is het daar eigenlijk? Ik ben daar nog nooit geweest dus je kunt alles in details vertellen.'' Ze vroeg het omdat ze het deels wilde weten en deels omdat ze haar identiteit niet wilde vertellen. Het veroorzaakte meestal alleen maar problemen. Ze pakte een koekje uit de zak en nam er een hap van om zich ergens mee bezig te houden.

Scarlet keek kort naar Dani en dacht even na. "Hoe is het daar... hm, ja, goede vraag," zei ze met een klein lachje en wist eigenlijk niet zo goed hoe ze haar plek moest begrijpen. "Het is thuis. Het is een fijne plek waar op het eerste gezicht misschien niet zoveel te beleven is, maar uiteindelijk is het een warme en gezellige plek," zei ze tegen haar en glimlachte bij de gedachte aan thuis. Ze zou snel weer eens langs huis gaan waar haar oma was. Scarlet haalde een hand door haar haren en nam daarna weer een hapje van haar stukje.

''Dat klinkt echt geweldig... als een echte thuis.'' Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht, die nogal geforceerd aanvoelde ook al bedoelde zij het wel oprecht. Ondertussen was de bakker druk in het weer met de bestellingen en waren er al diverse mensen gekomen om een praatje met hem aan te knopen, terwijl zij op hun bestelling wachtten. Ze bestudeerde de mensen, die binnen kwamen een voor een. ''Houd jij eigenlijk van drukke plaatsen?''

NEW
---
Jamie hielt niet van mensen en mensenmassa's. Het ding was, dat als je in de middle of nowwhere bent en je nooit geleerd hebt te leren van de natuur je hongerig word. En hoewel je draak een willekeurig wild beest in ene hap opslokt, een vis of vogel of zo, hield hij niet van beesten. Tuurlijk at hij vlees, maar zijn zachtaardige-ik diep van binnen, verborgen voor de rest van de wereld, werd bleek bij de gedachte een zielig klein konijntje te doden. Dus de eerste de beste bakkerij had hem voor zich gewonnen. Zijn maag rammelde al bij de lekkere geuren toen hij binnen stapte. Hij viel nogal uit de toon, met zijn donkere tovenaarsgewaden en lange zwarte haar, maar dat maakte hem niet echt uit. Hij had honger.

Rustig stapte ze van haar paard af. Dain was niet lekker in orde en omdat Daniël vond dat ze ook op een andere manier moest kunnen reizen had ze een paard gekocht. Zachtjes streek ze even door de manen van het dier en bond hem vast aan een tak. Met rustige passen liep ze richting de winkel en opende glimlachend de deur. Ze had best honger en Sheila was dol op lekkere dingen dus dit mocht ze wel een keertje van zichzelf. Rustig ging ze bij andere mensen staan en keek even wat er allemaal was. Ze besloot het hier op te eten en aan een tafeltje te gaan zitten, een beetje rust voor ze weer verder zou gaan leek haar wel lekker namelijk. Met een glimlachje nam ze dan ook plaats en legde haar mantel er even neer.

Na wat zilveren muntjes in te wisselen voor een zak met een paar broden voor onderweg en een paar warme broodjes voor nu, draaide hij zich om naar de tafeltjes. Oh geweldig bijna alles was vol. Hij liep naar een tafeltje waar al een meisje was gaan zitten. "Is het goed als ik aanschuif?" vroeg hij een tikje ongemakkelijk. Hij was nooit echt gewend aan mensen, hij had zich altijd liever opgesloten met boeken en nu betaalde hij daarvoor de sociale prijs.

Met een glimlach keek ze op toen er iemand wat aan haar vroeg. "Oh ja, natuurlijk. Ga zitten." Haar stem klonk opgewekt en vriendelijk. Ze keek hem met vrolijke ogen aan en nam een hapje van het taartje dat ze gekregen had. Ze betaalde de jonge man even en keek daarna naar de persoon die bij haar plaats zou nemen. "Ik ben trouwens Sheila."Zei ze rustig en glimlachend. Ze schoof de andere stoel naar achteren voor hem en keek daarna even rond, er was inderdaad nauwelijks plek geweest voor hem en zij zat immers toch alleen. Maar het was geen probleem voor haar.

Blij met de uitkomst van zijn getast in het duister van de sociale omgang ging Jamie zitten op de andere stoel. Zijn lekkere broodjes zette hij voor zich neer, de tas met de andere broden naast zijn stoel. Zich voorstellen was wel op zijn plaats nu zij zich aan hem voorstelde. "Aangenaam kennis te maken Sheila. Mijn naam is James, al noemt iedereen me Jamie." Zei hij met een verlegen glimlach voor hij een muizenhapje nam van een van zijn broodjes. Een oprechte glimlach van genot verscheen meteen op zijn gezicht. Hij had al VEEL te lang niets gegeten.

Kort had Sheila hem bekeken terwijl hij zich voorstelde en knikte toen glimlachend. "Wel, dan zal ik je ook wel Jamie noemen." Zei ze met een glimlachje. Rustig nam ze een hapje en bekeek de jongen die tegenover haar zat rustig. To h moest ze zachtjes even grinniken bij zijn brede glimlach nadat hij een hapje van het brood had genomen. Ze vond het grappig om te zien hoe mensen konden genietend van eten. Natuurlijk genoot ze zelf ook wel maar lang niet zo veel als je jongen die bij haar aan tafel zat en rustig nam ze nog een hapje. "Lekker?"

Jamie verwerkte eerst deze hap fatsoenlijk voor hij antwoordde "Ja heel erg." Zei hij, voor hij met een verlegen glimlach verder praatte: "Ik heb al een poos niet gegeten. Ik doe graag onderzoek, maar als ik bezig ben vergeet ik de tijd een beetje. Ik was in de middle of nowwhere bezig zonder eten mee te nemen. Je begrijpt wel dat je dan aardig wat honger krijgt." Hij vertelde het schaapachtig. Hij schaamde zich ergens een beetje dat hij zichzelf altijd vergat te verzorgen als hij bezig was met het een of ander.

Met een glimlachje bekeek ze hoe hij at en knikte met een glimlachje. Zachtjes grinnikte ze even om zijn verhaal. "Dat is niet echt een fijn probleem nee, dan krijg je inderdaad wel honger." Zei ze glimlachend. Ze keek hem met een glimlachje aan. "Wat onderzoek je dan zoal?" vroeg ze rustig, om toch een gesprek gaande te houden. Met haar vork haalde ze wat van het cakeje af en deed dat in haar mond, de smaak was heerlijk en een kort moment waren haar ogen even gesloten. Vervolgens opende ze die weer en keek ze naar hem, een glimlach lag rond haar lippen. "Eet dan smakelijk." Voegde ze er snel nog even aan toe.