Rijk van de Schorpioen-Lopisto-De zwarte markt

Alexis had haar drinken op en gooide het zakje op de grond,e er waren hier geen prullenbakken waar je netjes je afval in kon deponeren. Dit was een zwarte markt, officieel gezien bestond hij niet eens. De meeste autoriteiten wisten hier wel vanaf, maar deden er niks tegen, vaak genoeg door omkoping of omdat ze hierzelf ook belangen te halen hadden op dit terrein. Nieuwsgierig bleef Alexis staan bij een kraampje dat gevuld was met exotische dieren, ze had het niet zo met huisdieren, maar dit zag er toch wel erg leuk uit.

Bonnie zag een kraampje met exotische dieren en besloot er even langs te lopen, want de uitgang zou ze snel toch niet vinden, dan kon ze net zo goed maar even kijken wat hier allemaal te doen was. Naast haar stond een meisje met donker haar, en ze keek haar even aan, knikte vriendelijk en bekeek toen de dieren die hier allemaal stonden.

Alexis glimlachte eventjes terug, waarna haar aandacht getrokken werd door een heftig vladderende vogel die het meest bijzondere kleurenpatroon op zijn verenkleed had. Iets wat Alexis nog nooit gezien had, geel, rood, blauw en dat allemaal op een vogel. Het diertje zat in een kleine kooi, waardoor die waarschijnlijk nooit echt had leren vliegen. Arm beestje.

New
___________
Lott liep tussen de kraampjes door, ze duwde mensen af en toe aan de kant. Ze wist dat deze markt zo illegaal was als de pest, maar wat ze momenteel zocht was niet te vinden in een normale winkel of markt. Niet dat ze iets heel illegaals zocht, eigenlijk helemaal niet. Alleen wilde ze er niet teveel geld voor betalen en wist ze hier dat ze het zeker weten vinden kon. Dus daar liep ze nu, om haar schouders hing een zwarte cap. Zo viel het wat minder op hoe tenger en klein ze eigenlijk was. Hopelijk zou haar bouw niet tegen haar werken tijdens onderhandelingen hier.

Dat metaal waarover Astor hem verteld had, bleef in zijn hoofd hangen. Omdat hij geen idee had waar het vandaan kwam en of het wel bestond had hij besloten hier rond te gaan vragen. De gekste vragen werden gesteld aan de handelaren en Kian vertrouwde erop dat ze het hier wel wisten. Daarom bewoog hij zich soepel door de menigte heen. Mannen stapten opzij voor zijn trotse houding en kinderen stoven voor zijn voeten weg, waardoor hij zelf op zijn gemakje rond kon kijken naar de koopman die hij hier al eens eerder gezien had, die hem goed had geholpen. Hij zag hem niet meteen, dus liep hij nonchalant door. Onderweg had hij een sappige appel gekocht, waar hij nu gretig zijn tanden in zette.

Lott liep nog steeds door de menigte. Op een gegeven moment zag ze een jongen waarvoor iedereen uit de weg ging. Ze gruwelde van dat soort arrogante jongens. Ze dachten vaak dat ze alles waren. Wat vaak absoluut niet waar was. Ze irriteerde zich dus nu al aan zijn houding. Alleen Lott was er het meisje niet voor om dat te laten merken. Dus liep ze verder, ze ging niet veel voor hem aan de kant, wat resulteerde in hun armen die botsten. Het maakte haar niets uit, ze voelde er weinig van. Ze hoopte maar dat de jongen niet te licht geraakt zou zijn om erop te reageren.

Kian liet net zijn hand zakken met de appel erin toen er een licht gewicht tegen zijn arm aanliep, daarbij vloog de appel uit zijn hand. Gelukkig was hij snel genoeg om de vrucht met zijn andere hand uit de lucht te vissen, voordat deze in de aarde terecht kwam waar het verpletterd zou worden door al de voeten die er overheen zouden stampen. Dit was niet echt een plek waar er voorzichtig gelopen werd.. Zijn ogen flikkerden even, maar hij reageerde niet op een heftige manier. Alleen een geïrriteerde uitdrukking gleed over zijn gezicht heen, maar net toen hij er wat van wilde zeggen, zag hij het kraampje die hij al die tijd gezocht had. De patserige koopman stond erachter te schreeuwen. Kian grijnsde en liep er snel op af, waarbij hij het figuurtje van net weer voorbij liep.

Leida stampte over de zwarte markt. Het was midden in de nacht, een volle maan stond aan de hemel. Toch waren de straten van de markt niet helemaal verlaten. Een kenner wist dat het echt goede spul pas na middernacht verkocht werd. Ze zocht een gif, een sterk gif. Nu ze door had gekregen hoe sterk de inwoners van Kyon waren, had ze besloten haar technieken een stapje hoger te brengen. Niets komt zo hard aan als een met gif gevulde pijl. Het doel heiligt de middelen. Ze bleef staan bij een kraampje met een donkerblauwe overkapping en keek de vrouw achter de kraam aan. Het was een lange vrouw met een huid in de kleur van pure chocolade. Om haar nek zaten 24 gouden ringen en haar gezicht was betattoeërd met sterren. Haar ogen bevatten geen irissen, maar waren volledig wit.

Jamie's beroep op alchemie betekende ook illegale stoffen zoeken op zwarte markten. Xo kwam het dat hij als een schaduw over de haast lege straten liep, zijn donkerblauwe mantel verborg hem, en speciasl de herkenbare tattoo op xijn voorhoofd. Hij stopte bij een.kraam waarachter een vrouw stond met ringen om haar nek. Snel gingenzijn ogen.over de waar. Daarna schoten ze naar de vrouw naast hem. Hij herkende haar gezicht van het bootcamp voor ze de twaalf rijken.in geknikkerd werden.

Leida focuste nu op de ingrediënten op de kraam. Wat was er ookalweer nodig voor nachtschaduwgif? Nachtschade, ja dat sowieso. Maar moest er nou wel of niet een drakenklauw in? En die stekels van een everzwijn? Of moesten ze van een miereneter zijn? Haar hoofd tolde. De mysterieuze vrouw achter de kraam hielp niet echt. Ze werkte haar eerder op haar zenuwen. Met een verwarde blik keek ze naar de man die naast haar was komen staan. Haar gezicht veranderde in de uitdrukking van die van een hert als het kijkt naar een jager die op het moment staat zijn pijl af te schieten. Ze had niet verwacht iemand met magie tegen te komen op dit late uur. En dan nog wel iemand waarvan ze wist dat hij haar misschien zou kunnen helpen. Toch vroeg ze dit niet. Ze keek hem alleen maar aan, nog steeds een beetje verstomd.

Jamie keek naar de twijfelende Leida. Hij had al wel meegekregen dat ze niet wist wat ze moest hebben, maar haar hulp aanbieden direct leek hem een beetje beschamend voor haar tegenover de vrouw achter de kraam. Daarom had hij een besluit genomen. Zijn dertiener accent en het dialect dikte hij genoeg aan om het voor een buitenstaander onbegrijpelijk te maken. "Wat wil je maken?" fluisterde hij haast. Ondertussen verzamelde hij de ingredienten die hij zelf nodig had. Een klein flesje met schapenbloed, vermalen botten van, gelukkig, onbekende herkomst en zo nog veel andere van de ingrediënten die niet snel elders te vinden waren. Genoeg voor meerdere giffen, maar voornamelijk zijn experimenten.

Leida moest zich inhouden om geen zucht van verlichting te slaken. Haar talentalent maakte dat ze het accent van de jongeman moeiteloos verstond, hoewel zij bij haar thuis altijd accentloos spraken. In hetzelfde accent sprak zij vloeiend terug:"Ik zat te denken aan nachtschaduwgif, maar ik ben een deel van de ingrediënten vergeten. Ik heb wel boeken, maar die neem ik dus niet mee naar een plek als deze." Ze gebaarde even naar de markt achter hen, waar de mensen er stuk voor stuk ernstig onbetrouwbaar uitzagen. Ze had al een paar takken nachtschade gepakt die er geschikt uitzagen. Hoe ze goede ingrediënten moest herkennen wist ze gelukkig nog wel. Had ze nu maar wat beter geleerd tijdens die trainingen.

Jamie glimlachte toen hij hoorde wat ze aan het zoeken was. Dit was iets dat hij al veel eerder in zijn opleiding had geleerd. Hij veegde een losse zwarte pluk achter zijn haar, en antwoordde terwijl hij betaalde voor zijn eigen ingrediënten. "Nachtschade, die rode bessen in het hoekje, ik ben de naam even kwijt, en een van die potjes met vingerhoed extract zijn erg handig om te gebruiken. Als je het wil verdikken, in plaats van het waterige goedje dat je nu krijgt, kan je er veilig bijenwas in gooien." Het was jaren geleden dat ze dit behandeld hadden, maar hij wist het nu nog steeds.

Leida knikte kort en verzamelde al de ingrediënten die Jaime aangewezen had. Ze pakte er een homp bijenwas bij, dat kon altijd nog van pas komen, bijvoorbeeld als ze zich weer brandde als ze experimenteerde met haar krachten. Ze keek de vrouw aan en die hield 5 vingers omhoog. Leida haalde haar wenkbrauwen op en glimlachte schamper. Ze hield drie geldstukken omhoog. De vrouw keek haar uitdrukkingsloos aan, maar accepteerde de geldstukken. Leida wist dat dit alsnog wat veel was voor wat ze had gekocht, maar de vrouw achter de kraam zag er behoorlijk eng uit, en ze zat niet te wachten op een vloek. De ingrediënten verdwenen in een papieren zak en vervolgens in haar rugzak. Ze keek Jaime aan. "Ontzettend bedankt, nu jij het zegt klonk het zo vanzelfsprekend." Zei ze met een scheve glimlach.

Jamie glimlachte naar Leida. Hij had ook wel door dat de vrouw haar meer liet betalen, omdat je aan Leida kon zien dat ze niet heel ervaren was met deze handelswaar. "Ik ben al bijna mijn hele leven bezig met mijn studie, het is voor mij net zo vanzelfsprekend als ademhalen." Hij glimlachte. "Heb je nog meer nodig waar ik bij moet helpen?" vroeg hij geinteresseerd.

Leida keek Jaime aan met een glimlach. "Nou, als je me zou kunnen helpen herinneren aan je naam, zou dat zeker fijn zijn." Zei ze, ze liet haar accent nu iets meer wegzakken. Niet dat ze het moeilijk vond om met het accent te spreken, ze vond het gewoon niet nodig. Bovendien waren de klanken vaak erg opvallend en opvallen leek haar op deze plek een minder goed idee. "En tja, jij ziet er wel uit als iemand die ervoor zou kunnen zorgen dat het gif echt sterk word, zin om te helpen de heidenen uit te roeien?" Zei ze met een knipoog. De nadruk in deze zin lag niet op heidenen. Ookal geloofde ze zelf sterk in Zenan, was het niet het geloof waardoor ze de mensen aan de andere kant aan de muur verachtte. Het was meer de levenswijze en de cultuur.

Jamie werd een beetje rood toen hij zich bedacht dat hij zich niet had voorgesteld. Gelukkig had hij zijn hood over zijn hoofd om zijn gezicht in de schaduw te houden. "Jamie, James Harley." Hij deed zijn capuchon af zodat het rode famillie-symbool op zijn voorhoofd zichtbaar was. "Van het "onafhankelijke" eiland Biblica in het noorden." de aanhalingstekens om het woord onafhankelijke waren hoorbaar. Ze mochten hun eigen regels bepalen, zodat ze ongelimiteerd konden experimenteren, maar Zenan was er nog steeds de baas. Ze hadden alleen een vrijstelling voor een hoop wetten. "Ik heb nog meer te doen, maar ik kan je wel een handje helpen." Zei hij met een glimlach.

"Hmm, dat eiland ken ik wel." Zei Leida met een glimlach. "Ik ben daar ooit geweest voor mijn talenstudies." Zei ze in de taal die overwegend op dat eiland gesproken werd. Haar uitspraak van die taal was niet helemaal perfect, maar ze wist dat het ermee door kon. "Als je me kunt helpen, graag, het zou echt super zijn." Zei ze met een glimlach. "Eigenlijk is mijn appartement niet eens zo heel ver hiervandaan, daar liggen denk ik wel alle benodigdheden, tenzij jij een beter idee hebt?" Vroeg ze aan Jaime. Ze keek hem met een dankbare blik aan en stroopte de mouwen van haar leren jas op, zodat haar onderarm met de tatoeage erop zichtbaar was. Dit deed ze niet bewust, het was gewoon een gewoonte van haar.

Jamie glimlachtte toen hij zijn moedertaal hoorde. "Je hebt een enorm vastelands accent, maar je zin loopt goed, proficiat." antwoordde hij vloeiend. Bij haar suggestie dacht hij even na. "Jouw apartement zou het beste zijn inderdaad, het mijne heeft een laberatorium, maar is helemaal in het rijk van de leeuw, veel te ver weg." Hij keek even naar haar tattoo ern glimlachtte, voor hij zijn handpalmen naar haar toe draaide waarop natuurlijk het alchemistische symbool voor water, doorklieft met een bliksemflits, stond. Dankzij zijn wijde mouwen was het latijn dat als een armband om zijn polsen zat ook zichtbaar, met het begin van zijn tatoosleeve van alchemistische cirkels.

Leida glimlachte. "Bedankt, ik geef ook toe dat het niet mijn beste taal is." Zei ze tegen Jamie. Ze streek met haar arm met de tatoeage door haar haar. "Mooi, het is niet ver van hier." Ze begon te lopen, de straat volgend. Lopisto was de stad die haar tot nu toe het meest bevallen was, met de zwarte markt en net genoeg misdaad en duistere figuren om haar zelf niet op te laten vallen. Haar appartement was niet extreem groot, maar dat hoefde het ook niet te zijn, voor maar één persoon die er ook nog eens niet heel vaak was. "Ik heb weliswaar geen speciaal lab, maar wel een keuken, dat moet genoeg zijn, hoop ik." Zei Leida met een glimlach tegen de jongeman tegenover haar.