Bos der verrassing - Het Rijk van de Ram

"Uit het Rijk van de Vissen," zei Vic. Hij had het inmiddels al zo vaak gezegd, hij begon het bijna zelf te geloven. Maar als dat zo werd, dan kon hij zijn taak hier niet meer vervullen, dan zou hij gefaald hebben voor Zenan. En dat mocht niet gebeuren. Hij ging een paar keer kopje onder en zag hoe het meisje hem bekeek. Vic liet het maar gebeuren, hij hield wel van vrouwelijke aandacht. Bij zijn spullen was Darsol veranderd in zichzelf, een draak gemaakt van licht met zes vleugels en pikzwarte ogen. Hij lag te kijken naar de twee in het water en wist dat Vic aan het bedenken was of hij aan ging vallen. Die liet zich uiteindelijk op zijn rug in het water drijven en door te sturen draaide hij langzaam rond.

Met een glimlach knikte Sheila. "Oh, leuk!' Zei ze met een glimlachje. Ze keek even naar hem en hoe hij zich op zijn rug liet drijven. Glimlachend keek ze toen weg, haar vermoeden of angst was weg, uit Kyon.. Dan was het wel veilig. Met een glimlachje zwom ze richting de waterval en liet het water een beetje op haar rug koen, ze ging er niet recht onder staan maar liet de verdere druppels op haar rug komen. Genietend sloot ze haar ogen even. Als hij nu zou aanvallen zou ze niet winnen. Ze was onbeschermd, zonder wapens en met haar ogen gesloten. Haar telekinese gebruikte ze nu niet, hij zou zo winnen. Diep zuchtte ze even van plezier. Ze vond het heerlijk om zo gemasseerd te worden door het water. Ze vond wel dat de jongen een leuke draak had, Dain bevond zich ergens anders in het bos. Met een glimlachje dacht ze aan hem, ze was zo blij met hem dat hij er was.

Terwijl hij met onder de waterval zat met gesloten ogen, zwom Vic naar de kant. Hij liep naar zijn spullen en trok zijn broek aan, het hoefde niet allemaal rond te zwaaien bij wat hij van plan was. Darsol keek hem even aan, maar deed verder niets. Vic liep terug naar de beek en zette zich schrap. Hij keek of het meisje nog steeds haar ogen dicht had en toen hij dacht dat dat zo was, ging hij verder. Hij stuurde het water van de waterval snel in een sliert om haar heen en zette haar zo vast. Haar mond hield hij onbedekt, want hij wilde nog even praten.

Rustig overdacht ze de dingen, tot het moment kwam dat ze ineens vast zat. Iets dat ze extreem apart vond, dus ze opende haar ogen en tot haar schrik zat ze vast in water en het zat nog strak ook. Ze probeerde haar armen te bevrijden hoewel dat een onmogelijke opgave leek. "Wat is dit?!" Riep ze naar de jongen toe. Met verbazing keek ze naar hem, hij hoorde toch bij hen? Of had hij gelogen en was ze er gewoon in getrapt. Nerveus keek ze naar hem en probeerde haar handen los te krijgen om aarde te sturen. Dat had ze nodig. Moeizaam beet ze op haar onderlip en keek even rond. In haar gedachten riep ze Dain al op zodat hij haar kon helpen want hulp had ze nu wel nodig in deze benarde situatie.

"Ik ruim ongelovigen uit de weg," zei Vic en hij stuurde het water om het meisje naar het midden van het diepere stuk beek, zodat het meisje daar op het water kwam te zitten. Darsol merkte nu de andere draak op en hij veranderde in zijn vaste vorm, een grote draak, vandaag paars met groene stippen en een goud randje, met zes grote vleugels en uit zijn oogkassen, neusgaten en halfgeopende mond kwam licht, hij schoot laserstralen. Nu verborg hij zich nog in de schaduw, want hij wilde niet ingrijpen, daar hield hij niet van. Dat was ook wel duidelijk aan zijn uiterlijk, als hij wel van plan was in te grijpen was hij vuurrood en maakte een kwaadaardige indruk. Maar Vic hield zich nog gewoon bezig met het meisje. "Dus, heb je nog iets te zeggen waardoor ik kan besluiten iets anders te doen dan ik nu wil doen?" vroeg hij met een neutrale blik op zijn gezicht. Hij hield er ook niet van, maar opdracht was opdracht.

Ze slikte nerveus en keek naar de jongen. "Dat je een verrekte idioot bent! Laat me gaan!' Riep ze hem fel toe. Ze keek naar hem en haar angst maakte plaats voor vechterslust. Ze gromde en keek hem aan. Ze liet zichzelf in zijn hoofd. Laat me los.. Je hoeft dit niet te doen. Sprak ze in zijn hoofd, nu ging zij op zoek naar zijn ergste angsten en langzaam haalde ze die steeds meer omhoog. Ze voelde dat Dain in de buurt was, ze beet op haar onderlip. Hij moest wel oppassen. Toch viel hij aan, een kleine aardbeving ontstond toen hij landde. Gepaard met alle slechte dingen hoopte Sheila dat het de jongen genoeg zou afleiden dat ze haar aardekrachten kon gebruiken. Ze beet even op haar onderlip en keek naar hem,

Vic zuchtte en stond toen helemaal stil. Ze zat in zijn hoofd. Ze zat in zijn hoofd! 'Ze zit in mijn hoofd,' dacht hij. 'Ga eruit! Hoor je dat eigenlijk wel?' Hij had nog nooit iemand in zijn hoofd gehad. Hij deed zijn best om zijn aandacht niet te laten verslappen, maar steeds gingen zijn gedachten terug naar het feit dat dat meisje in zijn gedachten en herinneringen rond zat te zoeken. Hij merkte het niet eens dat er een draak achter hem landde, maar Darsol had dat wel gezien. Hij plaatste zich tussen Vic en de draak en keek hem aan. Zijn groene stippen en het gouden randje flonkerden in de zon en hij zag er eerder schattig uit dan gevaarlijk. Ondertussen kreeg Vic een idee. Met zijn vrije hand stuurde hij een paar, niet veel, bollen water omhoog en hij vormde ze tot scherpe punten die hij op het meisje liet wijzen. "Ga uit mijn hoofd," zei hij, nu hardop.

Vals keek ze hem aan. Ze keek woedend naar hem. Natuurlijk hoor ik dat idioot. Ik haat je. Laat me leven. Ze bleef in zijn hoofd en haalde voor hem erge dingen, of waarvan ze dacht dat die erg waren, naar boven. Woedend bleef ze hem aan staren. Maar toen ze zag dat er scherpte punten op haar wezen. Ze beefde even en keek naar de punten. "Laat me leven!" Riep ze hem toe. Doodsbang keek ze naar hem. Dain zelf keek dreigend naar de draak voor hem. Hij gromde dreigend, niemand mocht zijn baasje iets aan doen. Dan zou hij diegene zelf ook iets aan doen. Toch merkte hij wel dat Sheila doodsbang was. Ze beefde een beetje..

Vic had geen dingen waarvoor hij zich schaamde, maar toch haalde dit meisje de minder fijne dingen uit zijn hoofd. "Verdwijn eerst uit mijn hoofd," zei hij en hij liet de punten dreigen. Toch vielen die uiteindelijk in druppels uiteen, omdat hij de hand waarmee hij ze bestuurde tegen zijn hoofd aan zette alsof hij koppijn had. Hij begon vooruit te lopen over het water richting het meisje, een beetje wankelend omdat het meisje hem koppijn bezorgde. Het was zo irriterend dat hij uiteindelijk vergat zichzelf te helen. Hij liep gewoon door naar het meisje. Hij pakte haar kin vast en zoog zoveel energie uit haar als hij kon. Hij had dit nog nooit gedaan en verwachtte niet dat het veel zou zijn, maar hij hoopte dat het genoeg was om haar te laten stoppen. De nieuwe energie haalde de koppijn, maar niet de door haar opgehaalde herinneringen, weg en met hernieuwde energie haalde Vic de punten weer omhoog. "Ga uit mijn hoofd, voor de laatste keer, ga uit mijn hoofd" riep hij kwaad.

Ze merkte het, dat de punten weg vielen. Ze grijnsde kort maar toen hij voor haar stond gaf ze haast een kreet toen hij haar energie weg nam. Het was niet veel maar genoeg om haar krachten wat af te laten zwakken. Ze beefde een beetje en ging langzaam wat uit zijn hoofd. Met een felle blik keek ze naar hem. "Laat je me dan leven?" siste ze hem toe. Ze deed nu niet veel maar bleef wel in zijn hoofd, om te zorgen voor lichte hoofdpijn. Grommend keek ze naar hem. Ze beet hard op haar onderlip. "Laat me gaan, ik heb je nog niets misdaan maar daar heb ik wel zin in." Zei ze grommend en woedend keek ze naar hem. Ze probeerde los te komen en bekeek hem woedend. Zuchtend keek ze hem aan en keek daarna weg. Ze irriteerde zich echt aan hem. Hij deed er echt geen goed aan haar zo te behandelen.

"Ik denk het wel, ja," zei Vic, die gewoon geen zin had in het opnemen tegen iemand die in zijn hoofd ging wroeten. "Maar je bent mijn hoofd nog niet uit, dus nu nog niet." Hij liet de waterpegels rondjes om haar hoofd draaien en hij trok het watertouw strakker aan, terwijl hij weer terug naar de oever liep. Daar zat Darsol nog steeds naar de andere draak te kijken. Normaal zou hij speels naar een andere draak toegerend zijn, maar hij wist van deze dat die Vic aan zou vallen als er iets met het meisje gebeurde. En Vic deed alleen maar wat hij moest doen, dus Darsol begreep met zijn jeugdige en naïeve hersens niet wat zijn berijder fout deed. Hij deed één ooglid dicht, maar bedacht zich niet wat voor effect dat had in deze vorm. Uit het oog schoot een kleine laserstraal naar de andere draak, volledig per ongeluk. "Sorry," zei Darsol in de drakentaal en hij schoof zijn staart tussen zijn achterpoten.

Moeizaam kreunde ze toen het watertouw strakker getrokken werd. Ze gaf een zachte kreet en ging toen uit zijn hoofd. "Laat me los!" zei ze fel. Woedend keek ze naar de jongen. Ze vond het irritant dat hij haar alleen maar meer beknelde. Moeizaam beet ze op haar onderlip en wachtte af. Waarna ze even weg keek. Naar Dain, ze beet op haar onderlip. Dain zelf voelde de schrok en grauwde even. "Pas op jij." Zei hij. Normaal was hij werkelijk een schatje, zo zag hij er ook werkelijk uit met zijn grote ogen en zijn bruingroene schubben. Hij paste perfect bij de achtergrond en keek even rond. Hij keek de draak even aan en keek daarna naar Sheila. Hoewel hij wel de draak in de gaten hield. Hij wilde niet dat er iets met Sheila gebeurde.

Vic voelde een hemelse opluchting toen het meisje uit zijn hoofd verdwenen was. Hij stuurde het watertouw terug het water in, zodat het haar losliet en zij ook in het water viel. Hij liep achteruit naar zijn spullen en hing zijn pijlenkoker op zijn rug. Hij pakte zijn boog in zijn hand en zijn schoenen, shirt en overige spullen gooide hij met de hulp van een waterstraal in zijn rugzak, die hij naar Darsol gooide. De draak ving hem op en keek schuldig naar de andere draak. Hij had helemaal geen laserstraal willen schieten. Vic legde een pijl op de pees van zijn boog en liep weer richting Darsol. Als het moest schoot hij binnen een seconde en dan was dat zeker raak.

Met een plons viel ze terug in het water en kreunend zwom ze naar de kant. Ze zag de pijl op zijn pees en gromde. Woedend liet ze wat aarde omhoog komen als een beschermend schild. "Laat me met rust!" Zei ze fel. Dain gromde en kwam wat omhoog. Hij wilde niet dat die jongen Sheila iets aan deed en keer dreigend naar hem. Sheila zelf pakte haar spullen en keek even naar de jongeman. "Je hoeft dit niet te doen." Zei ze streng. Ze hield de jongen in de gaten en beet op de binnenkant van haar wang. Haar schild beschermde haar en ze kleedde zich weer goed aan. "Dain. We gaan." Zei ze streng. Ze gromde even dreigend. Die idioot had haar hele uitje verpest en woedend liet ze haar schild hard naar hem toe vliegen toen Dain bij haar was. Ze was niet van plan zo zonder iets weg te gaan. Zwak was ze niet.

Vic was verrast toen het meisje op haar draak wilde stappen en hij werd nog meer verrast toen hij het schild op zich af zag komen. In reflex schoot hij de pijl op het schild, maar dat zou natuurlijk niet werken. De pijl ketsen erop af, maar onbedoeld in dezelfde reflex had Vic een golf water met de pijl mee geschoten. Die stortte zich nu of het vliegende ding en dat viel kletterend op de grond. "Het probleem is dat ik dit wel moet doen," zei Vic schouderophalend. Door het water eromheen te sturen, kwam het schild zijn kant op en hij pakte het vast. Hij verwachtte dat het meisje hem wel zou komen halen, dus legde hij hem achter zich neer, zodat hij zijn handen weer vrij had voor de boog.

Ze keek hem aan. "Nee. Het hoeft niet, je kiest er gewoon voor en dat is fout. Je moet niets. Niemand zou je hiertoe moeten dwingen en dan heb je alsnog de vrije keuze om dit te stoppen.' Zei ze fel. Ze keek naar hem aan. Opnieuw gebruikte ze haar krachten. Ze liet met enige wil en moeite een aardbeving komen en woedend keek ze naar de jongen. Ze klom op Dain en keek hem aan. "Als je schiet laat ik een scheur ontstaan.' Zei ze dreigend."Waar ik je gewoon in laat vallen want dat is wat je verdient." Zei ze. "Het zonder reden aanvallen van mensen. En het willen verwoesten van honderden andere leven!" Zei ze fel. Ze keek even naar en slikte nerveus. Onzeker beet ze op haar onderlip, er was nog altijd enige angst, ze wilde dit er liever levend vanaf brengen. En zeker ook zonder kleerscheuren. Ze wilde niet dat ze nu al zou sterven en dat zou ze ook zeker niet laten gebeuren

Vic ging niet in op haar preek over vrije keuzes en meer van dat soort onzin. "Als ik schiet, heb jij niet eens meer de kans om die scheur te laten ontstaan," zei hij, want als hij schoot, schoot hij altijd raak binnen twee seconden. Maar hij schoot niet. Hij klom op Darsols rug en pakte zijn tas uit de draak zijn bek. Nog zonder iets te zeggen liet hij de draak opstijgen. Hij wilde niet vechten tegen iemand die in zijn hoofd kon zitten of zijn humeur kon beïnvloeden. Snel waren ze niet meer te zien, want Darsol kon vliegen met de snelheid van het licht.

New
--

Sheila glimlachte. Ze droeg een ring en haar blonde haren vielen los langs haar gezicht. Ze had een mooie witte jurk aan en zacht knuffelde ze even met hem. "Zie ik je straks nog?" fluisterde ze liefjes. Ze streelde even door zijn haren heen en kuste zijn lippen toen. Even hield ze zijn hand vast en liep een stukje met hem mee. Haar hoofd op zijn schouder en ze glimlachte tevreden. "Het is mooi hier he?" vroeg ze zacht, ze keek hem vrolijk aan. Uiteindelijk, bij een meertje stopten de twee geliefden. Hij kuste haar nog even innig waarna Sheila Dain voor hem riep, hij moest werken. Dus zij zou zelf gaan lopen en hem vanavond weer zien. Het was haar gelukt en hier was ze wel tevreden mee. Ze vond het prima zo.

Haar draak deed geen stap verder. 'Ik hou niet van zo'n bossen. Mijn duisternis is soms gecompliceerd genoeg. Ga gerust je gang dan ga ik nog wat jagen om mijn honger in bedwang te houden.' De draak bedoelde daarmee dat hij dan niet op mensen ging jagen. "Goed goed... Ik moet wat vruchten verzamelen, misschien vind ik wat nuttige kruiden. Ik ben sowieso van plan om een heerlijk soepje te maken vanavond. Dus als je onderweg een konijn kan meenemen?" Haar draak knikte voordat hij op steeg om zijn eigen gang te gaan. De vrouw liep verder de bosjes door richting het geluid van water. Ze moest haar fles vullen die nu door haar laatste slok leeg was. De vrouw kwam er binnen 10 minuten aan en keek voorzichtig om zich heen of ze geen wachters zag of andere vreemde figuren. Tot haar verbazing zag zij een vrouw met blond haar een man kussen. Het zag er heel romantisch uit en Kirsten werd er zelfs een beetje misselijk van. Tot haar verbazing zag ze de draak die zij uit duizenden herkende. Was dat Sheila?

Sheila gaf hem nog een knuffel, voordat hij op Dain stapte natuurlijk. Haar blonde haren werden weer even goed gedaan door hem en toen hij fluisterde dat ze zich voortaan in moest houden moest ze even lachen. "Schiet nou maar op, anders krijg je geen eten vanavond." Ze glimlachte even, zelf zou ze wat extra kruiden meenemen voor over hun eten heen. Hij knikte even waarna hij toch opstond en Dain al snel op steeg. Sheila glimlachte daarbij tevreden en zwaaide hem even uit. Het deed haar goed om niet meer opgejaagd te worden. Ze zag er verzorgder en gezonder uit. Haar blonde haren lagen losjes over haar schouders en haar blauwe ogen keken de man en de draak met een glimlach na, waarna ze haar schoenen uit deed. Al gauw zat ze met haar onderbenen in het water en ging ze erbij op haar rug liggen, gewoon om even te kunnen ontspannen.

Sinds wanneer zag Sheila er zo gezond uit? Had zij haar verloofde toch weten te vinden? De vrouw haar lippen begonnen als een glimlach te vormen. Kirsten was werkelijk gelukkig voor haar. De ruzie tussen de twee dames was niet prettig geëindigd. Had Sheila nog wel eens aan haar gedacht? De vrouw leek te stralen als de zon die nu op haar gezonde huid scheen. Kirsten wist niet of dit het juiste moment was om zichzelf te laten zien. Dadelijk liep het weer zo af als 'maanden' (?) geleden. Het deed haar goed om Sheila's vrolijke glimlach te zien. Ze had het voor elkaar weten te krijgen om iemand te vinden.

Aye months.

Sheila was rustig gaan zitten, ze glimlachte even tevreden. Rustig ging ze liggen en speelde met het water. Glimlachend ging ze met een hand door haar haren heen. Ze voelde zich heerlijk en speelde met de ring rond haar vinger. Ze sloot haar ogen even, ze voelde zich erg goed. Vermoeid gaapte ze even waarna ze naar de wolken keek. Ze glimlachte tevreden en keek naar het meer even. Ze dacht aan Daniël, nu hij weg was miste ze hem wel. Het was grotendeels vriendschap tussen hen. Veel grapjes en geplaag, het was erg simpel maar toch genoot ze.

Oké
---

Kirsten besloot om haar gezicht toch eens te laten zien. Zou de vrouw haar zwarte lokken herkennen? De vrouw droeg in zwart ringetje in haar lip piercing. Opvallender dan zij gewoonlijk gebruikte. Ze liep met haar handen in haar broekzakken zo uit de bosjes. Haar cap nog steeds om haar hoofd gerust zodat zij niet snel te herkennen was. "Lang niet meer gezien." Sprak ze zachtjes uit voordat zij haar hoofd ophief en nu Sheila recht in haar ogen kon aankijken.

Sheila had rustig gelegen, tot ineens haar zon verdween door een persoon die ervoor ging staan. Verbaasd opende ze haar ogen. Ze keek even op, zeker toen ze de bekende stem hoorde. Ze opende haar ogen en keek naar een vrouw met zwarte haren. Even duurde het voordat ze haar herkende. "Ben jij dat Kirsten?" Klonk het verbaasd, Sheila kwam overeind en draaide naar de jongedame toe. "Dat is inderdaad lang geleden. Ik moest wel even twee keer kijken, even wennen aan de zwarte haren.' Zei ze met een glimlachje, waarna ze met een hand door haar blonde haren ging. Sheila glimlachte, haar ogen sprankelden vrolijk terwijl ze naar Kirsten keek.

De vrouw keek om zich heen voordat zij haar cap liet zakken. "Je raad het in 1 keer goed." Sheila leek te schitteren als de zon zelf, ze zag er prachtig uit. Meteen dacht ze terug aan de dag waar de twee dames ruzie hadden gehad. Het was niet plezierig geweest. "Je ziet er goed uit." Sprak ze met een vriendelijke glimlach uit. "En klopt. Zwart haar hoort bij hem, is mijn originele haarkleur. Het zal al niet te lang blijven want ik ben het van plan om naar een ander kleur te gaan verven." Haar ring piercing schitterde lichtjes. "Je hebt iemand gevonden zag ik... Ben je nu getrouwd?"