Bos der verrassing - Het Rijk van de Ram

Ze knikt en keek glimlachend naar Kirsten. "Dankjewel, ik voel me ook eindelijk goed." Zei ze knikkend waarna ze er naar keek. "Welke kleur wil je het gaan doen dan? Ik vind zwart namelijk wel heel erg mooi bij je. Ze glimlachte liefjes naar Kirsten en knikte toen met een glimlach. "Ja, Daniël en nee we zijn enkel verloofd nog." Zei ze rustig. Ze keek naar Kirsten en glimlachte even. "Het is heel gezellig met hem, hij is een schat."Zei ze wat afweziger en ze keek even naar het water. Echte liefde was het niet maar het kwam in de buurt van een beetje liefde en daar ging het haar om. Dat zou haar tevreden houden voor de komende jaren.

"Dat is ook aan je te zien. Ben blij dat die moeilijke tijden voor jou nu voorbij zijn." Kirsten besloot nog steeds staan, bestuurde de vrouw haar houding. Ze leek niet meer woedend op Kirsten te zijn. "Welke kleur? Misschien groen... of paars of rood." Kirsten schudde lachend haar hoofd. "Ik kan niet kiezen. " De vrouw deed een hand voor haar mond omdat zij zachtjes begon te gapen. Niet veel geslapen. "Daniël... Dat vindt ik nu een leuke naam. Klinkt als een zorgzame man." Bij haar laatste woorden leek de vrouw voor kort afgeleid. Het zou vast geen ware liefde zijn. Je weet wat mensen zeggen: beter iets als niets.

"Ik hoop zeer zeker dat ze voorbij zijn maar ik zou niet weten at de toekomst mij zal brengen." Ze glimlachte even en knikte. "Ik weet het ook niet, ik denk dat het meeste je wel staat gek genoeg. Je hebt het gezicht ervoor." Zei ze rustig en keek toen naar Kirsten. "Dat is hij ook en een echte studiebol. Hij is lief voor me." Bekende Sheila kalm. Ze keek even naar Kirsten. "Je hebt niet goed geslapen, zorg je wel goed genoeg voor jezelf Kirsten?" vroeg ze zachtjes. Ze keek naar de jongedame voor haar. Ze was wat overeind gaan zitten. Haar blonde haren vielen langs haar gezichtje en ze glimlachte vrolijk. Ze was eigenlijk niet verliefd, maar ze was wel tevreden. Daniël was een goede man en eigenlijk verdiende hij beter dan haar.

"Er zullen altijd momenten komen wat zwaar zullen zij. Het leven bestaat nu eenmaal uit up en downs. Geen enkel leven van een persoon bestaat uit perfectie. Zelfs niet van de adelen onder ons. Geld maakt namelijk niet gelukkig wel je leven een stuk makkelijker." Kirsten keek naar het water en opende haar fles om het te vullen. Vervolgens nam zij daar een slok van. "Dankjewel. Ik krijg niet vaak complimenten." Dat kwam ook omdat Kirsten zich niet mengde in het leven van anderen. Bij de vraag van Sheila keek Kirsten haar verbaasd aan. "Je bent vrij alert. Ik slaap de laatste dagen inderdaad minder. Niet goed voor mijn gezondheid inderdaad. Hoop dat er snel verandering in zal zijn. Ik probeer zo goed mogelijk voor mijzelf te zorgen." Kirsten ging nu op de grond zitten met haar benen in een kleermakerszit. "Ben je gelukkig?" Vroeg ze zo opeens. Kirsten vroeg het zich gewoon af of Sheila nu werkelijk gelukkig was.

"Soms maakt geld het ook moeilijker, geloof me. Geld is niet alles. Ik ben blij dat ik nog leef en te bang was om er een einde aan te maken. Ik ben dankbaar dat ik laf ben." Sprak ze zachtjes waarna e naar Kirsten keek. "Je verdient het wel ze vaker te horen. Zowel over hoe je eruit ziet en hoe je bent.' Zei Sheila kalm en ze knikte. "Ik kan meer op anderen letten nu ik niet op mezelf hoef te letten. En ik hoop ook voor je dat je binnenkort beter slaapt." Voegde ze er nog aan toe. Ze glimlachte toen Kirsten ook ging zitten en keek net uit over het water bij haar vraag. Kort spanden sommige spieren zich even aan en kneep ze in haar hand. "Nee," fluisterde ze, zachter dan ze eerst gesproken had en ook keek ze Kirsten niet aan, "ik ben niet gelukkig. Niet zoals ik ooit gedroomd had. Maar Daniël is een goede man, ik ben veilig en tevreden. Hij kent mijn verhaal en wees me niet af. Behalve als ik het bed met hem wilde delen. Hij wilde wachten. Om me beter te leren kennen. Het was fijn iemand te hebben om gewoon mee te praten. Die luisterde maar echt om te luisteren en nooit om er een oordeel over te hebben. Maar nee, echt gelukkig ben ik niet. Ik denk niet dat ik dat ooit echt zal zijn. Misschien.. Misschien als ik over jaren kinderen heb, dan ben ik gelukkig met ze. Maar nee. Sorry Kirsten, echt gelukkig ben ik niet."

De vrouw bekeek hoe Sheila in zo'n korte tijd was veranderd. Althans kort? Er waren een aantal maanden eroverheen gegaan sinds hun ruzie. Er waren zoveel dingen gebeurd wat Kirsten met haar wilde delen maar dat deed zij niet. Het was niet zoals voorheen en misschien werd dat nooit meer zo. "Soms is het beter laf te zijn dan dwaas. Ik doe altijd veel te snel handelen. Eerst denken en dan pas doen." Kirsten glimlachte lief naar haar. Haar groene ogen hadden nog een lichte, koude uitstraling in zich. "Dankjewel. Ik ben het niet gewend maar het klinkt zeker prettig. Ook al weet ik dat er mooiere vrouwen rondlopen hier. Misschien is het tijd dat ik mij ook eens ga settelen. Ik wil mij weer vrouw voelen." Klonk dat belachelijk? Kirsten vond het minder leuk zo te vluchten want met wie kon ze haar avonturen delen? Het bracht eenzaamheid met zich mee. Ze had Rage natuurlijk alleen lag dat heel anders. Bij de antwoord van Sheila keek de vrouw haar zwijgzaam aan. Ze had het antwoord wel verwacht. "Je bent veilig. Dat is het belangrijkste voor nu. Ik wil dat je veilig bent en niet wordt pijn gedaan. Het is fijn om te horen dat Daniël zo zorgzaam is. Niet jouw grootste liefde maar wel iemand waar je uiteindelijk op een bepaalde manier van kan houden. Ik ben blij om je zo gezond te zien. Je straalt weer."

Rustig keek Sheila naar de jongedame die bij haar zat. Ze keek even naar haar en knikte even. "Als je rust wilt mag je wel mee met mij. Daniël vindt gezelschap geen probleem en je bent veilig." Zei ze liefjes. Daarna keek ze naar Sheila en knikte. "Mooiere vrouwen zijn er dan wel maar dat betekend niet dat die allemaal even leuk zijn." Ze keek even naar Kirsten en glimlachte liefjes. Voor haar was de ruzie al voorbij. Ze gaf er niet meer om, het was oké voor haar. Ze hield alsnog heel erg veel van Kirsten en nam even diens hand vast. "Dan kunnen we misschien ook een beetje kletsen, ik heb je lang niet gezien en ondanks alles wel gemist. Ik ben eigenlijk niet heel lang meer boos geweest. Je had gelijk alleen heb ik het nooit uit kunnen uitvoeren. Gelukkig maar.' Zei ze zachtjes. Ze keek even naar Kirsten en glimlachte toen vrolijk. "Dankjewel, dat vind ik fijn om te horen. En inderdaad, ik leer van hem te houden. Elke dag een beetje meer." Daarna keek ze naar het water en glimlachte even. "Ik ben blij dat ik hem ontmoet heb. Hij heeft me Kian doen vergeten." Zei ze zachtjes. Ze keek even naar de wolken en zuchtte even diep. "Ik ben blij dat ik het niet aan hem toegegeven heb. We waren bijna bij dat moment en toen duwde hij me weg. Niet fysiek maar het was duidelijk. Ik ben daarom heel blij hem opgegeven te hebben. Maar ja, jij moet je ook eens gaan settelen. Of althans een beetje leuke dingen gaan doen. Ik vind het heerlijk als je een beetje lacht."

"Doe maar niet." Sprak Kirsten zachtjes uit. "De laatste tijd ben ik ergens bij betrokken wat gevaarlijker is dan de wachters die mij achterna zitten. Ik wil jou en je verloofde niet in gevaar brengen." De vrouw keek naar het water, creëerde een soort waterslang die om haar arm wikkelde. "Touche." Kirsten was ook niet iemand die zoveel om haar uiterlijk gaf. Je zou haar zelden in een jurk of rok zien rondlopen. Gaf haar maar de vertrouwde broeken want die zaten het beste. Met haar favoriete laarzen. Zoveel eisen had de vrouw niet. Kirsten keek naar het hand van de dame voordat ze er in kneep. "Ik vind het fijn om je weer te zien. Heb je echt gemist Sheila. Je betekent veel voor mij. Het doet mij ook goed om jou zo aan te treffen. Alleen..." Kirsten keek met een zwak glimlachje naar het vrouwelijke schoon voor haar. "Ik had je werkelijk gelukkig willen zien met iemand waar je zielsveel van hield. Dat je leven een sprookje zou zijn. Happily ever after." Helaas bestonden sprookjes alleen in boeken. Bij de naam Kian schudde Kirsten amuserend haar hoofd. "Ik ben al goed op weg. Heb zelf een vermoeden dat Kian een oogje heeft op een ander. Ik blijf niet wachten en misschien beter zo. We zijn beide te koppig dus ik hoop mijn ware droomman nog tegen te komen." Haar ogen hadden een amuserende twinkeling. "Misschien wel. Misschien wanneer alles wat rustiger is want ik wil niemand in gevaar brengen. Alles is zo gecompliceerd. Wat verlang ik gewoon naar een huis waar ik iedere dag naar kan terugkomen. Een vaste plek."

Een beetje sip keek Sheila haar aan maar knikte toen, ze begreep het dat Kirsten haar niet in gevaar wilde brengen en waardeerde dat ook zeer zeker. "Kom dan alsjeblieft langs als je een beetje buiten gevaar bent." Zei ze glimlachend en haar blauwe ogen keken even naar de waterslang. Ze glimlachte en knikte. "Het is geheel wederzijds. Ik ben ook heel blij jou weer te zien, ik vond het niet fijn dat we met ruzie uit elkaar gingen." Sprak ze zacht en ze liet de laatste zinnen van Kirsten even doordringen. Onzeker beet ze op haar onderlip en keek weg. "Hopelijk vind je dat voor jezelf.. Je ware liefde en kan je je settelen. Maar ik had de hoop om iemand te vinden van wie ik zielsveel houd al opgegeven. Al voor ik je kende, ik weet dat dat niet voor mij is. En ik hoop zo gelukkig mogelijk te worden met Daniël." Sprak Sheila zacht en ze keek naar Kirsten. Het onderwerp Kian was voor haar altijd nog gevoelig en het voelde dan ook als een stoot in haar maag toen de jongedame zei dat ze een vermoeden had van een liefde van hem. Sheila moest daarbij toch even slikken en knikte. "Ik denk wel dat jij je ware droomman tegen komt, ik vraag me alleen af of jij hem de kans geeft om ook jouw droomman te zijn." Zei Sheila liefjes. Ze keek naar Kirsten en knikte. "Blijf dan ook eens weg uit de plannen en gevaren. Ga er niet naar op zoek." Zei ze zachtjes en ze streek zacht even door de haren van Kirsten. "Je moet ook nog kunnen genieten."

"Niet zo sip kijken. Ik maak het nog wel goed met je. Belooft. Wanneer het wat rustiger is kom ik zeker even langs. Ik zou je verloofde namelijk ook wat beter willen leren kennen." De vrouw glimlachte. De slang kronkelde om haar arm tot haar schouder en bleef daar rustig liggen. "Zelf vond ik het ook niet fijn. En waar ging de ruzie over? Kan het mij niet me eens herinneren." De vrouw rekte zich uit en hoorde de woorden van Sheila. "Ware liefde...Het is zo moeilijk om daar in te geloven omdat ik die heb gehad... Hij was mijn ware liefde wat als een catastrofe is afgelopen." De ware droomman. Bestond dat nog in de wereld? Daar geloofde zij echt niet meer in. "Om mijn droomman te zijn? Ik denk dat ik daar niemand de kans toegeef. Ben veels te wispelturig. De ene keer vindt ik dat en de andere keer denk ik weer zo. Complex als ik mijzelf moet beschrijven. En ik ben aan het genieten op mijn eigen manier. Maar zeg nu eerlijk Sheila, wie wilt mij nog? Lelijke lichaam, voortvluchtig?"

"Beter houd je je aan je belofte." Zei ze met een kleine grijns waarna ze knikte. "Dat zal geen probleem zijn, hij is erg open tegenover anderen.' Zei ze rustig en ze keek even naar de slang. "Ik wil het mij liever niet herinneren." Sprak ze zachtjes. Ze keek even naar Kirsten en slikte. "maar niet alle liefdes eindigen in catastrofes." Zei ze zachtjes en ze keek naar Kirsten, ze knikte en grinnikte even. "Dan moet je iemand vinden die dat aan kan, die even wispelturig is of juist heel stand vast.' Zei ze glimlachend. Zachtjes liet ze haar hand langs de haren van Kirsten glijden. "Je bent niet lelijk, als je lelijk was geweest dat had ik nooit het bed met je willen delen of dat willen herhalen." Zei ze zacht in haar oor en ze keek haar glimlachend aan. "Ik zie dat je een prachtige vrouw bent, van binnen en van buiten. Je moet gewoon leren om dat ook uit te stralen en dat te beseffen." Sheila glimlachte naar haar en keek daarna naar het water. "Ik heb met Daniël nog helemaal niet het bed gedeeld.." Sprak ze met een blosje op haar wangen. "Hij wilt wachten." Ze grinnikte kort. " Tot het huwelijk of zoiets."

"Ja ja... Ik ben een vrouw van mijn woord." Sprak Kirsten op een amuserende toon uit voordat zij Sheila een speels duwtje gaf. "Dat is fijn. " Kirsten keek naar haar slang die nu rustig op haar arm lag. Het ging steeds beter met water sturen en bloedsturen. Daarom sliep ze ook zo weinig want wanneer de maan scheen beoefende ze dat gevaarlijke kracht. Iets waar de meeste van hogere levels nog niet klaar voor waren. Je kon er krankzinnig van worden echter nam deze dame iedere risico. "We zien wel." Sprak ze op een fluisterende toon uit. Je zag iets in haar ogen alsof ze ergens mee zat. Bij de woorden van de dame begon ze te glimlachen. "Je weet altijd iedereen in een positief daglicht te zetten. Jouw woorden brengen het beste bij andere naar boven." Kirsten begon zachtjes te lachen. "Goede man is dat. Dat hoort ook in deze tijd. De meeste wachten tot het huwelijk want het is een schande als je je ontmaagding al eerder kwijt bent. "

Sheila glimlachte even. 'Dat weet ik, je bent een van de weinigen.' Zei ze rustig en ze keek even naar Kirsten. Ze knikte even en keek daarna naar het water. Met een kleine glimlach aanvaardde ze het complimentje. 'Ik doe mijn best, jij en heel veel andere mensen denken veel te slecht over zichzelf, het is toch gewoon een keer nodig?" Zei ze rustig waarna ze weer op haar rug ging liggen en naar Kirsten keek. "Ik ben een schande, maar dat is niet erg. Ik accepteer dat ook gewoon.' Waarna ze even naar de wolken keek en glimlachte. "En Daniël accepteert het, voor zover ik weet. We praten er eigenlijk nooit over. We praten alleen over zijn werk. Of andere simpele dingen.." Bedacht ze zich hardop. "Ik weet eigenlijk nauwelijks iets van hem." Ze schaamde zich er best voor en diep zuchtte ze. 'Hij verdient beter.' mompelde ze en ze schudde haar hoofd even.