Heuvelland - Rijk van de steenbok

Een schitterende heuvelland dat door vele 'toeristen' van andere rijken wordt bezocht. Hier kun je van alles doen. Sleeën in de winter, in de herst kun je van alles verzamelen, in de lente worden er festivals gehouden en in de zomer kun je heerlijk gaan picknicken, wandeling maken en waar je maar aan kunt denken. Dit is echt iets voor natuurliefhebbers, mensen die lekker willen ontspannen of gewoon eens in de buitenlucht willen zijn. Je zult ook koeien zien, schapen, wilde konijnen, vogels en vaak draken die hier van hun dagje genieten.

Aantal personen: onbeperkt
Temperatuur: Herfst en winter tussen 0 en 15 graden Celcius. In de lente en zomer kan het zijn van 15 tot een graden 30.

Plaatje:

Spoiler:

Darsol had zich aan het begin van de dag verandert in een gigantisch, groen paard met zes pikzwarte vleugels. Vic zat op zijn rug zonder zadel en hield zich vast aan de manen. Darsol sprong over muurtjes, bomen en boerderijen, maar probeerde alleen daar te komen waar niemand hem zag. Hij sprong dus alleen over lege boerderijen. Ze hielden stil op de top van een heuvel waar onderlangs een klein stroompje liep. Op de top stond een boom die even groot was als Darsol in deze paardvorm. Vic sprong van zijn rug af en plantte zijn tas naast de boom. Hij daalde af naar het stroompje. Hij wilde oefenen voor zijn eerste confrontatie met iemand uit de Twaalf Rijken. Bij het beekje trok hij zijn shirt en schoenen uit en hij ging in het water staan. Eerst probeerde hij het tegen te houden, maar het lukte niet zo goed. Uiteindelijk lukte het hem om het snel stromende water niet tegen stenen te laten opspatten, maar er gewoon rustig omheen te laten kabbelen.

Hij streek met zijn vingers over de schubben van zijn spierwitte draak die met een hoge snelheid door de vlucht vloog. Ivana vloog liever in de nacht omdat zij nu eenmaal de draak was van de maan. Een maandraak, zeldzaam en nauwelijks te tammen. Waren draken die op zichzelf waren, mensen schuw en lieten zich nauwelijks zien overdag. Toch was de ontmoeting tussen Ivana en Eric gewoon heel bijzonder geweest. Ze leken al een band te hebben wat de meeste niet zouden begrijpen. Hij hield van haar en zou echt niet zonder haar kunnen. De draak landde vlak bij een stroming. De vleugel werd gerust op de grond waar Eric vanaf kon glijden. Zijn haren waren in een hoge paardenstaart vastgemaakt met vlechten er door heen. Hij had kleurige make-up op die bij zijn kimono paste die hij droeg. Vandaag was hij Erica. Hij likte zachtjes over zijn onderlip die een beetje droog aanvoelde. Beetje lipgloss deed al wonderen. Als je Eric nu zou zien zou je helemaal niet zeggen dat hij een man was. Nee, want nu leek hij op een soort van Geisha. Een vrouw met klasse en een schoonheid wat niet te begrijpen was. Hij ging langs de stroming zitten, trok zijn slippers uit en badderde in de stroming met zijn voeten. Even genieten.

Vic ging een stapje verder. Hij stuurde water uit de stroom omhoog en probeerde er een bol van te maken. Nadat hij een aantal keer opnieuw had moeten beginnen, want het water viel steeds uit elkaar, had hij dan eindelijk een mooie, bijna ronde bol die hij tussen zijn handen liet draaien. Darsol zag het en kwam nieuwsgierig kijken. Halverwege de heuvel verliet hij zijn vaste vorm en was hij weer gemaakt van licht. Dat licht rangschikte zich opnieuw in de vorm van een hydra, een slang met negen koppen. Zodra elk lichtdeeltje goed zat, werd het een echt hydra van vlees en bloed, knalrood met blauwe strepen en paarse tongen. En natuurlijk zes vleugels, nu hemels wit. Nieuwsgierig boog Darsol met al zijn koppen voorover om de bol te bekijken, terwijl Vic zijn best deed om hem rond te laten vliegen, wat nog heel stroef ging.

Ivana spitste haar oren want zij hoorde iets verderop in de stroming. De draak kwam iets omhoog, duwde haar grote neus tegen Erica en snoof. Erica keek achter zich en lachte zachtjes. “Wat is er aan de hand Ivana?” De draak maakte een jammerend geluid alsof ze het eng vond dat hier nog andere personen zich hier bevonden. Erica schudde haar hoofd. “Zullen we eens kijken wat je nu precies gehoord hebt? Misschien een konijn?” Ivana knikte instemmend, ging door haar poten en liet Erica op haar rug zitten. In plaats van te vliegen begon de draak op een snel tempo langs het stroompje te rennen. Uiteindelijk werd een gedaante zichtbaar. Een draak met zes vleugels, knalrood en blauwe strepen. Ivana schrok van de meerdere tongen en wilde al zo snel mogelijk omdraaien. “Een wilde draak? Dat kan nooit Ivana.” Ze probeerde haar draak te kalmeren en kwam tot het conclusie dat de eigenaar van de draak in de stroming bevond. “Iemand met het element water. Die komen we zelden tegen niet waar?” Erica stapte van haar draak af maar hield de nodige afstand. “Een goedemiddag” Haar stem klonk zingend, zacht en beleefd. “Wat een interessante draak heeft u. Mag ik zo brutaal zijn om te vragen wat voor soort het is? Ik ben namelijk nooit zoiets tegen gekomen” De vrouw glimlachte lief waardoor je zag dat Erica geen kwaad in de zin had.

(nu doe ik in de vrouwelijke vorm want Erica leid haar eigen leven. Ook wel gespleten persoonlijkheid genoemd)

Zodra hij een stem hoorde, viel de bol van Vic uit elkaar. "Dat is nou jammer," zei hij, maar toch gaf hij aardig antwoord. "Op het moment is hij een hydra, een slang met negen koppen." Hij legde wel de nadruk op het woord slang, want Darsol had op het moment geen poten. "Maar het is een serafijndraak." Toen hij dat zei, veranderde Darsol in zijn oorspronkelijke vorm, een draak met zes vleugels gemaakt van licht. "Zodra de serafijndraak iets of iemand ziet, kan hij dezelfde vorm aannemen." Het warme, gele licht van Darsol rangschikte zich opnieuw in de vorm van de draak die bij de vrouw was. Zodra elk stukje licht goed zat, werd het een echte draak van vlees en bloed, volledig identiek aan de draak die ertegenover zat. Alleen dan met zes vleugels.

“Ow sorry… Ik zie dat ik ongelegen kom. Aan het oefenen? Ik kom zelden personen tegen die weten water te sturen. Van welke rijk kom je? Vissen?” Erica wist niet precies bij welke rijken nu de juiste elementen hoorde dus dit was maar een gokje. “Een serafijndraak? Echt waar?” Haar ogen stonden nu verbaasd terwijl zij het beest bekeek. “Ik wist niet dat die nog bestonden. Daar zijn er nog een enkelen van niet waar?” Ivana bleef schuw naar het beest kijken en af en toe naar de man. Zij hield nu eenmaal niet van gezelschap. Toen het beest veranderde in haar, ofja soort van haar spiegelbeeld ging haar kop nieuwsgierig omhoog. Hij leek nu een van de maandraken, echt fascinerend. Toch bleef Ivana staan waar zij stond omdat zijn zes vleugels haar angst aanjaagde. “Sorry voor mijn draak. Ze is mensenschuw en gaat eigenlijk alleen om met haar eigen soort. Daar staan maandraken bekend om. “

"Er zij helemaal geen draken meer," zei Vic met opgetrokken wenkbrauw, een beetje minachtend omdat hij vond dat het meisje wel heel slecht ingelicht was. "Er zijn wel weer eieren, maar verder geen draken behalve die die bij de mensen horen. En ja, het Vissenrijk." Dat loog hij natuurlijk, hij was een Dertiener. Maar dat hoefde dat meisje niet te weten. "Ik was inderdaad aan het oefenen, ja," zei Vic, die uit de stroom stapte en met zijn schoenen en shirt terug liep naar de top van de heuvel. Darsol veranderde weer in een draak van licht, veranderde van vorm en veranderde nu in een blonde jongen, ongeveer van dezelfde leeftijd en lengte als Vic. Zijn ene oog was helder blauw en de ander koperkleurig. Hij had simpele kleren aan en nog steeds zes grote vleugels op zijn rug, nu wit. Zo vloog hij achter Vic aan, die zijn boog pakte en terug liep naar de beek.

“Geen?” Erica keek hem verbaasd aan. Eric… Zijn er geen draken meer? Eric leek geen antwoord te willen geven op de vraag die Erica in gedachten vroeg. Ivana… Jij hebt toch soortgenoten niet waar?. Ivana keek de vrouw voor kort aan. Daar mag ik helaas niet over spreken maar er zijn meerdere van de maandraken, dat klopt. Erica keek de man vriendelijk aan. “Dan heb ik mij vergist, komt misschien omdat ik al van de ‘oude’ stempel ben” loog ze natuurlijk. Hij kwam dus van het vissenrijk, wat deed hij dan hier? “Apart dat u hier dan komt trainen. “ Erica leek hem niet echt te geloven want de vrouw wist gauw leugens te doorzien. Het klopte gewoon niet dat iemand in dit mini beekje vergeleken met de grote rivieren en meren in het vissenrijk hier naartoe kwam. Eens kijken hoeveel de jongen wist. Ze ging aan de rand van de beek zitten, kijkend naar haar spiegelbeeld. Helemaal niets van Eric te bekennen. Wat was hij aan het doen? En waarom reageerde hij niet? De vrouw keek hoe de draak veranderde in een jongen. “ongelofelijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit” Ivana snoof omdat ze niet vond dat die draak zo bijzonder was. Het had gewoon geen eigen identiteit. “Ik neem aan dat je aan het trainen bent voor het gevecht? De personen uit de dertiende rijk? Of hoort u bij de ongeloven die het maar onzin vinden?”

Even tussendoor, qua draken is het verhaal dat ze er niet meer zijn. Ja, misschien ergens anders, maar niemand weet waar en er wordt dus gedacht dat ze niet meer bestaan. Er zijn alleen de draken die de mensen met magie als ei hebben gevonden.

"Ik ben gewoon rond gaan reizen toen ik daar een paar maanden geleden zin in had," zuchtte Vic, geïrriteerd dat ze het niet wilde geloven. Hij wist dat hij gelijk had, dus eigenlijk moest dat ook goed zijn. Darsol, nog steeds als blonde jongen, kwam naast hem staan en knikte. Langzaam liep hij op de andere draak af en snuffelde. Het was raar, een jongen die aan een draak snuffelde. Maar Darsol was een draak, hij kon ook niet praten en dat soort dingen. "En verder heb ik geen idee waar je het over hebt," loog Vic, verrast over het feit dat dit meisje al van de Dertieners af wist. "Ik wil het denk ik ook niet weten, ik wil gewoon van het leven genieten." Het meisje was een Twaalfer, maar dat had hij al geweten. Hij maakte een pijl van het water, legde die op de pees van zijn boog, schoot en dat allemaal in twee seconden. Victor was een meesterboogschutter. Hij had gemikt op een groot eikenblad aan een boom vijftig meter verderop en die dwarrelde nu naar beneden. De pijl had het steeltje doorgesneden.

Aahaaaa…
Want ik las dat namelijk, stukje over draken maar dat mag er wel duidelijker ingezet worden. Want nu schijnbaar zijn er steeds meer eieren omdat personen nu ook de generatie zijn met magie.

“Dat is iets wat bij mij ook nog op de planning staat” zei de vrouw op een vriendelijke toon terwijl zij de jongen een glimlach schonk. Ivana keek schuw naar de draak die in een jongen was veranderd. Ze deed een aantal stappen terug met haar vleugels dicht tegen haar lijf gerust alsof zij zichzelf wilde beschermen. ”Ivana… Hij doet niets.” Haar draak keek even naar Erica en dan weer terug naar de jongen, beter gezegd draak. “Niet? Een bol van licht had tegen ons gesproken, althans de mensen die toen de andere lichtbollen hadden gevolgd. In iedere rijk verscheen een bol van licht die ons uiteindelijk leidde naar Q. Zo heette het ding. Maar met die instelling? Van je leven genieten? Dadelijk zijn er geen rijken meer over om van te kunnen genieten. Als de geruchten waar zijn. Ik weet niet wat ik moet geloven” De vrouw volgde de pijl die de jongen schoot. Zijn wapen was dus pijl en boog. “Hoelang heeft dat geduurd voordat je het onder de knie kreeg? Een boogschutter zijn is niet voor iedereen weggelegd”

"Ik heb geen lichtbol gezien," zei Victor, die het erg nuttige en interessante informatie vond. "En dat duurde zo'n negentien jaar." Darsol veranderde weer in zijn vorm van licht en ging tegenover de draak van het meisje liggen met zijn kop op zijn poten. Op een zonnige dag als deze was hij gewoon een witte vlek, puur licht waar je niet doorheen kon kijken. Zijn zes vleugels vouwde hij netjes op langs zijn zij en hij keek aandachtig met zijn ogen, die in deze vorm pikzwart waren, naar de maandraak. "Maar zoals ik al zei," ging Victor verder. "Ik hoef niet te horen wat een lichtbol heeft gezegd. Dat kan niets goeds zijn. En ik kan wel van het leven blijven genieten, wees daar maar niet bezorgd over."

“Niet? Misschien lag je toen al te slapen?” Erica keek hem een beetje argwanend aan. Waarom had hij daar niets van meegekregen? Oh wacht hij zei dat hij op rondreis was toch? Op dat moment had de jongen op een plek zijn geweest tussen twee rijken. Dan had je de lichtbol inderdaad niet gezien. Ivana strekte zich iets meer uit omdat zij de draak nauwelijks wist te onderscheiden in het licht. Alleen zijn pikzwarte ogen waren goed zichtbaar waardoor ze wist haar hij nu precies lag. Ze klapte een aantal keren met haar vleugels en ging nu in de dezelfde positie liggen als de draak. Hem blijven aankijken want hij fascineerde haar wel een beetje. “Niet goeds? Wie weet. Ik denk niet dat zoiets verzonnen kan zijn. De dertiende rijk is altijd al een mythe geweest en dat kun je niet zo maar uit je duim zuigen. In alles ligt wel een kern van waarheid. Misschien moet ik maar ook eens gaan genieten van mijn leven voordat het te laat is. Ik zie mijzelf niet ten strijde gaan met deze kimono aan”

"Het Dertiende Rijk?" vroeg Victor, doend alsof hij van niets wist. "Wat is dat? Ik had je toch gezegd dat ik van niets wist, dan moet je niet opeens over dingen beginnen die zijn besproken door één of andere zwevende lichtbol." Hij vond het een raar meisje, maar bleef luisteren omdat ze misschien iets zou zeggen dat hem van pas kon komen. Hij maakte nog een pijl van water en spande zijn boog weer. Nu schoot hij voor de snuit van Darsol langs, die hem uit de lucht ving. Zo hield Vic de reflexen van zijn draak bij, want die mochten ze nog nodig hebben op slagvelden. Tja, hij wist er alles van, meer dan het meisje als hij het zo hoorde, maar daar ging hij haar niets van vertellen.

De vrouw keek hem verbaasd aan. Wat een rare gast. Iedereen van de twaalf rijken wist van de dertiende rijk af. Iedere rijk wist van deze geruchten af. Had hij in een grot geleefd? “Jij bent de eerste die zo reageert. Alle rijken weten van de 13de rijk maar blijkbaar zijn de Vissen niet zo op de hoogte” Ze ging met haar hand door het verkoelde water. “Je zult het nieuws nog wel te horen krijgen. Ik weet je zelf ook niet veel te vertellen want ik heb het ook maar deels gehoord. In ieder geval zijn wij gewaarschuwd. Mensen die het geloven en mensen die het niet geloven, de rijken zijn verdeeld hierover. Er gaat zelfs een discussie in de rijk van de steenbok of wij actie moeten ondernemen. Maar ik ga je niet met deze praat belasten. Hoe oud ben je als ik vragen mag?” Ivana keek hoe de draak behendig zijn pijl ving waardoor zij klapte met haar vleugels. Ik ben onder de indruk. Erica, misschien is hij diegene waar Eric mee kan trainen. Erica keek even terug naar haar draak. Misschien…Misschien ook niet want ik vertrouw hem niet.

Alleen de mensen met magie hebben het van Q te horen gekregen Ik weet het, Eef kan soms best dubbelop schrijven, maar dat maakt niet uit.

"Laat zitten mens, zeg ik toch de hele tijd," zei Victor, nu boos omdat ze maar over de op handen zijnde oorlog door bleef praten. "Ik zei dat ik er niets mee te maken wil hebben." Hij liep over de golven naar de andere kant van het beekje. Daar stuurde hij een pijl van water op zijn pees en spande de boog. "Maar aangezien jij zoveel weet, weet je misschien wel te veel." Hij richtte de pijl op de keel van het meisje. Ondertussen was het licht van Darsol weer van vorm verandert en al snel stond er een torenhoge chimaera naast het meisje en haar draak. Kop en voorpoten van een leeuw, lichaam van een geit en een slang als staart. En zes grote adelaarsvleugels op zijn rug. Oja, en het beestje spuwde vuur, maar dat deed Darsol niet.

Hmm oké...
Maar dat zou in het echte leven ook niet kunnen. Nieuws verspreid zich namelijk snel. Is geen logica als de mensen zonder magie het ook niet te horen kregen. En ja deze meneer heeft magie dus hij hoorde het te weten
______
Erica begon te neuriën toen de man zo kwaad werd. Eindelijk liet de wolf in schaapskleding zichzelf eens zien. Hoe lang had het geduurd? Nog niet eens 10 minuten? De vrouw stond simpel op, klopte haar kimono af en floot naar Ivana. Haar draak klapte over en begon het licht van de zon op te nemen. De maan was voor haar krachtiger maar de energie van de zon zou voor nu voldoende zijn. "Ik dacht het al" Erica klapte geamuseerd in haar handen. "Jij moet iemand van de dertiende rijk zijn of iemand die iets kwaads in zijn zin heeft. Wat jammer nou" Ze haalde vanuit haar kimono een gigantische Zeis tevoorschijn en lachte zachtjes. "Wil je mij bevechten jongen? De kleuren die je nu toont zijn niet zo positief."

"Nee, vechten zou het niet worden," zei Vic, die niet schrok van de zeis. "Ik mis namelijk nooit, zelfs niet als het een bewegend doelwit is." Hij trok de pees iets verder naar achter, maar schoot nog niet. Het was te vroeg om mensen te doden. "En waarom zou ik iets kwaads in de zin hebben als ik me alleen bescherm tegen een volledig gestoord wicht." Nu ontspande hij zijn boog weer, maar als het moest spande en schoot hij precies raak binnen een seconde. Dat de pijl van water was hielp ook, maar het verschil met normale pijlen was niet groot. Hij kon alleen bijsturen, wat hij nooit deed omdat het niet nodig was.

"Gestoord wicht? Ik denk dat je een verkeerd beeld van mij hebt. Ik ben alles behalve gestoord" Ivana snoof en sprak tegen Erica: Een beetje want wie heeft nu twee persoonlijkheden? Ik ben geen persoonlijkheid! Ik ben mij, Erica. Alleen ik deel een lichaam... een lichaam die ik eigenlijk helemaal niet wilde. Gestoord. Als er iemand gestoord was dan wees ze naar Eric. De jongen zijn aura was gekrompen, teruggetrokken. Dat noemde je en vijandige houding. Maar nu hij zijn boog ontspannende zag je dat zijn aura weer wat groter werd met alleen scherpe uitstekels. Nog steeds geïrriteerd. "Jammer. Ik wilde eigenlijk eens met mijn zeis oefenen en aardsturing. Wil je niet eens met mij een gevecht aan?"

"Nee, daar heb ik niet zo'n zin in," zei Vic, die toen toch binnen een seconde zijn boog had gespannen en had geschoten. De pijl was niet lang onderweg en boorde zich door de hand van het meisje die de zeis vasthield. Vic rende over het beekje heen naar Darsol, die nog steeds als een torenhoge chimaera tussen hem en de draak van het meisje in stond. Hij stuurde zijn waterfles, die in zijn tas zat, naar zich toe, zodat de hele tas op hem af kwam zweven. "Een tip, vraag mensen niet of je op hen mag oefenen met een zeis," zei Vic tegen het meisje en hij bleef even staan. Hij was benieuwd naar wat ze zou doen.

Lieve lieve Jorn. Een tip voor het schrijven, niet al beslissen dat ik geraakt ben of dat het door haar hand is geboord. Beetje powerplay niet waar? Erica is namelijk niet één van de zwakste
_____
"Dan niet" Ze zag hoe hij zijn pijl op haar afschoot. Natuurlijk had ze al gezien dat hij zijn spieren aanspande dus meteen kwam er een laag van aarde over haar hand. De pijl kwam daar in vast te zitten. Ze trok de pijl simpel uit de laag van aarde en gooide het op de grond. "Mijn zeis zorgt deels voor mijn sturing maar ik kan ook zonder wapens oefenen." Ze deed haar zeis weer terug op haar rug, ging op de grond zitten en haalde een pakje kaarten tevoorschijn. "Zal ik je toekomst voorspellen?" Zei ze op een amuserende toon. "Grapje. Dat kan ik namelijk niet maar ik kom niet vaak iemand tegen. Zin in een potje kaarten? Gewoon omdat we op het verkeerde moment zijn begonnen. " Ze glimlachte zo zoet als een suikerspin, moeilijk om zo'n lieve glimlach te weerstaan.

Ik weet dat dat powerplay is, maar tegelijk is het powerplay om een pijl die binnen een seconde geschoten wordt en binnen een seconde bij zijn doel is te ontwijken of te blokken. We zitten hier dus met een dilemma.

"Neuh, ik hou niet zo van kaarten," zei Vic. Darsol veranderde weer in het grote, groene paard met de zes zwarte vleugels en Vic klom met zijn spullen op zijn rug. Met alle zes zijn vleugels tegelijk zette Darsol af en ze waren heel snel heel ver weg.

Vic lag weer onder dezelfde boom en hij vroeg zich af wat hij hier eigenlijk deed. Misschien was de kans hier wel te groot om die rare vrouw weer tegen te komen en daar had hij geen zin in. Man, ze was echt raar, dacht hij steeds weer als hij aan hun ontmoeting dacht. Darsol had zich verandert in een grote vlinder met zes mooie vleugels in heel veel verschillende kleuren. Hij vloog van bloem naar bloem en probeerde te doen wat vlinders ook altijd doen. Een beetje nectar drinken, om elkaar heen fladderen en proberen niet uit de lucht geslagen te worden door de wind. Dat leek heel simpel, maar Darsol had het er moeilijk mee. Hij kon niet eten, omdat zijn oorspronkelijke vorm gemaakt was met licht en hij zich voedde met licht en duisternis. Hij was veel te groot voor andere vlinder omdat hij zes vleugels had. En er was geen wind, dus daar kon hij ook niet mee bezig zijn. Vic keek lachend toe hoe de vlinder toch van bloem naar bloem naar vlinder bleef vliegen.

De vrouw kwam met allemaal wonden aan bij de beek en viel op de grond. Ze had gewoon bijna geen kracht meer. Rage haar draak had allemaal pijlen in zijn rug, striemen en grote open sneden. Ze had niet gedacht dat ze met zo'n grote groep zouden komen. Ze moest zichzelf helen, moest haar draak Rage helen. "Het komt goed, ik heel jou eerst" De draak kwam slopend naar de stroming toegelopen, ging erin liggen want op dat moment bracht het verkoeling. Kirsten begon met moeite de pijlen uit haar draak te trekken die geen enkele kick gaf van mijn. Ze hield zoveel van Rage en zijn stoerheid. Hij wist gewoon in iedere situatie de baas te zijn. Als Rage haar niet had beschermend was ze nu meegenomen naar de kerkers en wie weet wat ze daar met haar handen gedaan. "De laatste..." zei de met moeite en gooide de pijl op de grond. Toen trok ze gauw al haar kleding uit en ging in het water liggen. Het water werd vermengd met een rode kleur die mee werd gevoerd met de stroming. Ze sloot haar ogen terwijl zij zichzelf probeerde te helen. Het proces ging uitermate langzaam omdat zij helen nauwelijks gebruikte of trainde.

Vic keek op toen Darsol in zijn gezicht werd geworpen door een harde windvlaag, veroorzaakt door een langs komende draak. In zijn hoofd riep de vlinder het uit van blijdschap. Vic keek op en zag een meisje met haar draak, allebei zwaar gewond. Bezorgd sprong hij op en hij rende naar hen toe. "Allemachtig, wat is er met jullie gebeurd?" vroeg hij ontzet. Hij zag dat het meisje zich heelde, maar ook dat het niet snel ging. "Hier, laat me helpen." Hij knielde naast haar neer en legde zijn hand op haar buik. Er speelde fel geel licht om zijn vingertoppen en zo gaf hij haar energie, waardoor haar eigen helingsproces werd versneld. Ze was uitgeput, dat kon Vic zien, en dat hield voor helers in dat hun krachten niet meer goed werkten. Hij bleef haar energie geven tot de wonden bedekt waren met een korstje. Hij had nu ook niet zoveel meer over, maar hij stond nog stevig in zijn schoenen en hij keek nog steeds bezorgd naar het meisje.