Heuvelland - Rijk van de steenbok

"Nee, ik had gewoon de moeite niet genomen om hem dicht te knopen," antwoordde Vic met een ondeugende grijns. Omdat hij op een gewoon tempo doorrende, had Kirsten hem al snel ingehaald. Zo zag hij dat ze opeens aangevallen werd. De twee die haar aanvielen waren duidelijk geen Dertieners. Binnen een seconde had hij zijn boog van zijn rug gehaald en nog een seconde later had hij geschoten. Zo zag hij hoe de eerste man in zijn hart werd geraakt en nog geen seconde later gebeurde bij de tweede hetzelfde. Die had nog niet eens doorgehad wat er met zijn metgezel was gebeur toen hij zelf met een verbaasde blik dood ter aarde stortte. Vic raapte de konijnen, die hij had laten vallen, weer op en liep rustig, alsof er niets gebeurd was naar de wachters. "Gezellig. Een familiereünie of zo?" Hij keek streng en tegelijkertijd ook vragend naar Kirsten. Het was duidelijk dat ze voor haar waren gekomen.

"Ah zo... Maar je weet toch dat je dan aandacht trekt wat je misschien helemaal niet wilt?" Dat was haar simpele reactie geweest op zijn antwoord. Hij leek zo zorgeloos, nergens problemen om te maken. Gewoon dag na dag leven en doen waar hij lekker zelf zin in had. Ondertussen waren de mannen overspoeld door water waardoor ze even waren afgeleid. Algauw schoot Vic twee pijlen recht in de personen hun harten. Kirsten keek Vic met grote ogen aan en stapte het water uit naar de lijken. Ze knielde neer en bekeek ze. Ze pakte hun portemonnees, haalde het geld eruit en deed de rest weer terug. Nu ze dood waren konden ze dat toch niet meer gebruiken. Ze pakte ook de ringen en misschien wat ander waardevolle spullen. "Geen familiereünie. Ik ben voortvluchtig" zei ze op een simpele toon. "Ga je mij nu aangeven?" Haar stem klonk spottend maar haar ogen waren kil.

Vic trok zijn pijlen terug uit de borstkassen van de mannen en stuurde er water langs waardoor ze schoon werden. "Nee, ik denk het niet," zei Vic. "Wat heb ik er nou aan als ze jou arresteren, je bent me niet tot last." Tegelijk werkte zijn hoofd op volle toeren. Kon hij hier misschien wat mee. Hij stopte de pijlen in zijn koker en hing ook zijn boog weer op zijn rug. "Of ben je mij wel tot last?" Hij liep naar de heuveltop en legde de konijnen neer bij zijn spullen. Hij had honger en begon met het maken van een vuur. Naast hem landde de adelaar met zes vleugels en Vics schoenen aan zijn klauwen.

"Als je mij zou willen aangeven zou het sowieso een gevecht worden" De vrouw moest hem eigenlijk bedanken. Bij zijn vraag gingen haar mondhoeken iets omhoog. Ze liep naar hem toe, stond wat dichter bij hem. "Die conclusie moet je zelf trekken" Ze gleed met haar vingers langs zijn wang en haar stem klonk dit keer verleidelijker, vrouwelijker als daarnet. "Bedankt trouwens" Nu was ze weer de afstandelijke Kirsten als voorheen. Rage kwam met een tempo aangevlogen en landde neer. "Al opgelost Rage. Vic heeft hun al gedood" De draak kreeg een vreemde glans in zijn ogen, ontblootte zijn tanden naar Vic. "Hij heeft gezegd dat hij mij niet gaat aangeven of ik moet hem tot last zijn" zei ze op een simpele toon. Ze pakte de konijnen, begon de vel eraf te snijden en ze schoon te maken in het water. "Ik kan van die konijnen botten een lekkere soep ervan trekken"

Darsol keek vragend naar Vic, die zijn konijnen al gevild had en nu waste door er water langs te sturen. Hij haalde zijn schouders op en hing de konijnen aan het spit boven het vuur. Soep van konijnenbotten, gadverdamme, dacht hij. Daar zou hij dus geen eens een hap van proeven. Hij draaide de konijntjes rond en keek in het vuur. Hij dacht na. Was het slim geweest om twee mannen die een Twaalver wilden arresteren neer te schieten en haar te helpen? Het was misschien beter geweest om hen te helpen en hen daarna neer te schieten. Dan waren er drie Twaalvers minder geweest. Nu maar twee.

Ze stuurde soep in een pan die ze altijd bij zich had, deed de botten erin en begon het te kruiden. Daarbij begon ze de konijnen boven een vuurtje te bakken. Ze keek naar het gezicht van Vic die niet al te vrolijk leek bij het idee van de soep. "Het is echt lekker. Er wordt vaker botten gebruikt om een soep goed te laten smaken. Anders is het zo flauw" Rage kwam dicht bij haar zitten, deed een vleugel om haar heen rusten. "Het is al goed" fluisterde ze. "Vic, ik ben je wat verschuldigd, eigenlijk al twee keer. Hoe kan ik het goedmaken?"

"Je hoeft niets goed te maken," zei Vic, die niet graag een schuld had bij anderen, ook niet als de anderen bij hem een schuld hadden. "Ik deed wat ik hoorde te doen." Hij pakte een konijnenpoot van het spit en wachtte tot hij afgekoeld genoeg was om te eten. Daarna scheurde hij er een stuk vanaf met zijn tanden. Darsol keek naar het vlees, maar het deed hem niets. Hij at geen vlees, hij at licht en schaduwen. Toch, nu in de vorm van een adelaar, griste hij met zijn snavel een stuk konijn van het rauwe vlees dat nog op de grond lag. Zonder te kauwen gooide hij het in de lucht en ving het op en slikte het door. Het duurde niet lang voordat het konijn weer naar buiten werd gegooid met een kokhalzende beweging. Vic klopte de vogel op zijn kop, die teleurgesteld naar het hoopje vlees keek.

"Weet je het zeker? Ik sta namelijk niet graag bij iemand in het krijt" Ze speelde met een lok van haar haren terwijl ze de konijnen goed in de gaten hield. Rage kwam dicht bij haar zitten want ook hij had zelf trek in een konijn. "Rage jij mag de 3 konijnen hebben goed? De 4de gebruik ik voor in de soep en dat vlees doe ik daar ook in" Rage knikte met goedkeuring. Heel even waren haar ogen op de draak van Vic gericht. Hij bleek geen vlees te kunnen eten die teleurstellend naar zijn voedsel keek. "Waar bestaat zijn maaltijden uit?" vroeg Kirsten.

"Nee, echt niet," zei Vic, maar hij lachte niet. Hij vond het niet nodig en had er geen zin in. Darsol keek bedroefd naar Kirsten en liet zijn vogelkop hangen. "Hij eet schaduwen en licht, dus vannacht heeft hij weer een feestmaal onder de volle maan," legde Vic uit en hij ging verder met zijn konijnenpoot. Hij zat al redelijk vol, dus hij gooide een beetje water op het vuur wat zorgde voor veel rook, zodat hij zijn vlees kon roken en mee kon nemen.

De vrouw stond op om naar de adelaar te kunnen lopen. “Wees niet zo triest” zei de met een kleine glimlach. Heel voorzichtig benaderde ze de vogel, gaf hem een zachte streling over zijn kop wat maar heel kort duurde. Ze nam weer plaats naast Rage. “Wat apart. Een draak die schaduwen en licht eet, bijzonder” Rage had al gulzig de 3 konijnen opgegeten terwijl Kirsten het vlees goed in de soep kookte. Ze had er balletjes van gemaakt, van het konijnenvlees. Ze pakte een kom om daar de soep in te gieten. Ze begon er tevreden aan te eten. “Echt heerlijk al zeg ik het zelf”

Darsol veranderde van de adelaar in zichzelf, gemaakt van licht met zes vleugels en hij keek naar Kirsten. Hij hoefde eigenlijk geen medelijden, want licht en schaduw waren de lekkerste dingen die er waren. Tenzij het kunstmatig licht was, dat was niet te vreten. Vic at ondertussen zijn konijnpoot op en wachtte tot het vlees gerookt was. Hij keek naar de soep en kon zich echt niet voorstellen dat je dat lekker kon vinden en hij had er ook totaal geen zin in.

Rage ontblootte zijn tanden toen de draak in zijn ware vorm liet zien. Wat is daar de bedoeling van? Had de draak op een dreigende toon tegen de andere draak gesproken. Was dit een teken van aanval tegen Kirsten omdat ze hem had aangeraakt? Zijn duistere ogen begonnen te gloeien. “Rage” sprak ze op een simpele toon. “Niet meteen je conclusies trekken. Sorry Vic, hij is heel wantrouwend en op zijn hoede” Ze keek de jongen met een hele, kleine glimlach aan. “En hoe smaakt de konijn? Weet je zeker dat je de soep niet eens wilt proberen? Je kijkt erna alsof het de vieste brouwsel is wat je ooit hebt gezien in je leven. Heel afkeurend”

"Dat had ik al gemerkt," zei Vic, die naar de draak keek. "En nee, ik hoef het echt niet. Botten trekken mij niet zo." Hij zuchtte en gooide zijn eigen botje weg, het beekje in. Hij speelde er nog even mee door het botje op te gooien met de golven, maar liet het uiteindelijk wegvoeren. Hij wachtte tot hij zijn vlees genoeg gerookt vond en stuurde uit de beek een golf over zijn vuur heen, waarna hij het vlees van het spit afhaalde.

"Je kan de bot zien als een soort boullion trekken, ik trek daar de smaak uit van het vlees. Met de bot zelf doe ik niets meer mee hoor. Dat gooi je naderhand weg. Je weet niet wat je mist" zei ze op een tevreden toon terwijl zij nog eens opschepte. "Bewaar je het vlees voor de volgende dag?" Rage maakte het vuur uit met zijn vleugel, een beweging en het vuur wakkerde zo uit alsof je een kaars uitblies.

Toch heb ik er geen zin in," zei Vic met een scheve glimlach. "En ja, ik kan het nu zelfs meerdere maanden bewaren. Voor barre tijden." Konijntjes waren best schattig, dus hij dode er niet graag te veel. Hij gooide zijn eigen vuur uit door er een bol water overheen te sturen en keek naar Darsol, die een vaste vorm aannam en nu een rode draak was met zes vleugels en er scheen licht uit zijn oogkassen, neusgaten en mond. Vic pakte zijn tas en spullen en keek naar Kirsten. "het was leuk je ontmoet te hebben, Kirsten," zei hij. "Maar nu moet ik er weer vandoor." En Darsol steeg snel op, want door zijn zes vleugels was hij sneller dan de meeste andere draken.

De vrouw vond de glimlach hem wel staan. “Je mag vaker glimlachen, staat je goed” En dat zei Kirsten? Zij mocht ook wel eens wat vrolijker kijken dan haar expressieloze uitdrukkingen. “Dat is inderdaad slim. Helaas wilt Rage altijd de restjes of eigenlijk de hele maaltijd dus bij ons blijft er niet veel over” Rage at nu eenmaal graag, waaronder ook mensen. Hoe vaak de draak een mens had moeten uitspugen van Kirsten, zeker al 10 die het net overleefden. “Het was ook leuk om jou ontmoet te hebben Vic. Hopelijk gaat het goed op je reis en als nog bedankt voor alles"

Vic had zijn tent opgeslagen aan de rand van een bos bovenop een heuvel. Dat had hij nog niet zolang geleden gedaan, dus nu was hij nog bezig alles voor te bereiden. Hout had hij al gesprokkeld en hij had zijn waterzakken al bijgevuld. Niet dat dat moeilijk was, nog geen honderd meter verderop was een beekje en hij hoefde het maar hierheen te sturen. Het was een warme dag en hij had zijn shirt uitgetrokken. Zo was hij nu bezig met de laatste bezigheid van die dag, jagen. Hij stond met zijn pijlenkoker op zijn rug en de boog in zijn hand. Er lag al een pijl klaar. Iets verderop waren drie fazanten aan het scharrelen. Zachtjes kwam Vic overeind en hij spande zijn boog. Vier seconden later lagen de drie fazanten dood op de grond, bij allemaal had de pijl het hart geraakt. Vic ging ze ophalen en nam ze mee terug. Een beetje voor zich uit starend begon hij ze te plukken. Hij vond het saai op dit soort moment, als Darsol er niet was. Zijn draak was nu ergens in de ruimte, al wist Vic niet wat dat was. Daar at hij duisternis en sterrenlicht en vanavond zou het sterrenbeeld draak aan de hemel staan. Meer wist Vic niet van die plek. Oja, het was boven.

Stilletjes liep ze door. Een mantel hing ondanks de warmte om haar hals, deze was dun en liet maar een deel van haar harnas zien. Haar blonde haren hadden een ietwat rode gloed nog, ze moest er nog een paar keer overheen verven. Nu liep ze door. Een zwaard hing sinds kort langs haar zij hoewel ze meer deed met haar krachten. Haar handen waar ze al het werk mee deed waren verborgen in handschoenen. Rustig keek ze rond. Het was warm maar ze wilde niet meer dat mensen haar wonden zagen. Ze schaamde zich, alleen al voor haar gezicht die littekens en schrammen bevatten. Zacht beet ze op haar onderlip. In de verte had ze een tentje zien staan en Dain had haar gedwongen om er langs op te lopen en daarna weer verder te lopen. Hij wilde dat ze meer contact maakte met mensen. Iets harder begon ze op haar onderlip te bijten, tot deze bloedde. Haar groenblauwe ogen bekeken de tent die langzamerhand steeds groter werd. Rustig keek ze naar de persoon die langzaam steeds duidelijk begon te worden.

Na de fazanten geplukt te hebben, hakte Vic er met zijn werpmes de koppen vanaf. Deze liet hij ophalen door een golf uit het beekje, omdat die roofdieren aan zouden trekken. De veren ging hij gebruiken voor zijn pijlen. Hij sneed de vogels open en haalde de ingewanden eruit. Ook die liet hij ophalen door een golf, de pezen en darmen waren te klein om zijn boog mee te voorzien. Hij keek even op van zijn werk en zag een meisje lopen, maar voelde niet de intentie om haar te begroeten. Wel voelde hij weer even de leegte die hij had zonder vriendin en dat maakte hem er bijna toe om haar wel te groeten, maar hij hield zich nog in. De volgende keer zou hij gewoon niet iemand aanvallen, maar haar benaderen, misschien een beetje flirten en als hij dat deed hopen dat er wat meer uit voort kwam.

Rustig liep ze door. Tot ze langs de jongen kwam. Haar ogen werden van verbazing iets groter Het was de jongen die haar aangevallen had. Maar ze keek even weg, kalmeerde terwijl ze weg keek, en glimlachte. "Goedenavond." Zei ze vriendelijk terwijl ze langs liep. "En alvast smakelijk." Zei ze zachtjes. Ze liep daarna rustig weer verder. Ze had wel wat honger maar zou zo wel wat van haar brood eten. Rustig liep ze verder en plukte ze wat aan haar handschoentjes. Haar blonde haren vielen even voor haar gezicht en ze deed een lokje achter haar oor. De laatste tijd maakte ze nog maar nauwelijks contact met mensen dus dit deed ze om Dain tevreden te houden.

Vic keek op en groette terug: "Hallo. En bedankt." Hij had niet verwacht dat het meisje gedag zou zeggen. Maar het was wel een mooi meisje. Hij bleef even staren, bedacht zich toen dat dat onbeleefd was en keek weer neer op het vuur, dat hij aan wilde krijgen. Zou hij niet eigenlijk deze kans moeten grijpen en haar proberen te versieren? Nee, dat zou raar zijn, achter iemand aanhollen. Het was minder raar als hij op haar af was gestapt, dan had hij een reden gehad om met haar te praten. Met een mooie openingszin ofzo. Maar hij kende haar ook niet, niet dat hij zich daar ooit door liet weerhouden. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en ging hij verder met het vuurtje. 'Verspeelde kans, Vic,' dacht hij bij zichzelf.

Sheila glimlachte bij de gedachte dat hij zo vriendelijk deed. Ze zei dan ook niets over het feit dat hij haar aangevallen had. Rustig liep ze richting het beekje. Waar ze neerkniel. Ze deed haar mantel af, delen van haar harnas en ze waste haar gezicht een beetje en haar armen om zich af te koelen. Rustig bleef ze geknield bij het beekje en keek in het water, naar haar gezicht. Er zaten lelijke littekens op en verdrietig, maar vooral ook boos veegde ze wat tranen weg. Ze ging zitten en vulde haar waterfles. Ze zuchtte diep, waarschijnlijk zou ze hier onder de sterrenhemel slapen en ze ging dan ook liggen en deed haar harnas op haar rug af. Met moeite en kreunend van de pijn ging ze daarna op haar mantel liggen.

Vic zat lekker in het zonnetje en keek naar zijn fazanten. Hij ging in zijn hoofd na wat hij nog moest doen en bedacht zich dat hij ze nog niet had gewassen. Hij ging staan, stuurde het water naar zich toe en spoelde de fazanten. Daarna stuurde hij het water weer terug. Hij had niet door dat hij de golf twee keer over het meisje heen liet spoelen, hij was te druk bezig met het vuur en de fazanten. De eerste fazant braadde hij voor vanavond, de andere twee zou hij roken en kruiden om mee te nemen voor lange reizen. Zijn ook weer gereinigde pijlen stopte hij terug in de koker en die haalde hij van zijn rug. Hij ging liggen in het gras en liet de zon zijn gebruinde huid verwarmen.

Rustig had ze daar gelegen. Tot een geschrokken kreet uit haar mond klonk. Ze had haar ogen dicht gedaan en was nu doorweekt. Geschrokken stond ze op en begon zich rillend uit te kleden. Ze had geen idee hoe dit gebeurd was. Maar haar harnas was al snel uit waarna een shirt en een topje volgde. Niet veel later zat ze bevend in haar lingerie haar kleding uit te wringen. Als eerste haar mantel zodat ze die weer om kon doen. Wat ze dan ook deed. Ze keek even om nawr Vic. "Was dat nodig?" Riep ze hem toe. Met enige rilling in haar stem. Het water was koud en ze ging weer verder met uitwringen. Het moest snel gebeuren vond ze want ze wilde niet dat iemand haar wonden en littekens zag.

Vic keek naar het meisje en zag dat ze doorweekt was. "Sorry, ik lette even niet op," riep hij terug en van de afstand stuurde hij het meisje en haar kleren droog. De bol water die daarbij ontstond, gooide hij in het beekje. Daarna reeg hij zijn fazant aan het spit en hij begon met het aanleggen van een tweede vuurtje, maar hij kon het niet nalaten om naar het meisje dat nu in haar ondergoed stond te kijken. Van deze afstand zag je de littekens en wonden niet, dus Vic zag gewoon een mooi meisje.